Iets in haar vertelde Numiah dat ze haar al van verder hadden horen aankomen, ook al had ze nog nooit een paard tegen gekomen dat stiller als haar kon wandelen. Hadden ze haar geroken? Hadden ze haar gezien? Ze dacht even na, maar die vragen waren te belachelijk om er tijd aan te besteden wanneer ze eventueel oog in oog stond met haar dood. Ze voelde hoe de spanning om haar heen benauwd werd. De paarden hadden haar angst geroken en even wist ze niet wat te doen. Op de een af andere rare manier vond ze dan toch de kalmte terug en werd haar hoofd helemaal leeg wanneer ze enkele tellen langs de paarden heen keek in het eindeloze bos achter hen. Ze knipperde langzaam en vervolgens haar blik weer op de hengst te richten. Haar ogen gaven geen enkele emotie mee, in geen enkele taal , haar oren stonden normaal ligt naar achteren gedraaid. Het gesmak van Avanti deed haar oren snel naar voor draaien. Even, slechts enkele seconde, daarna zakte ze weer terug zoals ze stonden. Een zware en luide stem liet haar licht schrikken, ze had de witte arabier nog niet eens zien bewegen. Ze had hem wel voelen bewegen, door de schokken in de grond. Numiah had geweldig gevoelige hoeven die elk gedaver opmerkte. Een seconde legde de vosse merrie haar oren in haar nek. Deze paarden mochten gerust denken dat ze heus wat waren, maar haar zomaar uitlachen omdat ze hun groep wilde verruimen? Neen dat pikte ze niet. Toch wilde ze haar kalmte bewaren en draaide haren oren weer naar voor. De andere hengst, die echt gigantisch was, mocht ze nu al niet. Wat een idioot zeg! Dacht ze in zichzelf. De woorden van de witte hengst deden haar kort kwaad opzij kijken, maar ze besefte al gauw dat kwaad worden tegen deze paarden geen nut had. Na haar korte actie schoot een klein paard mannetje in haar hoofd helemaal in paniek. Het woord ‘paniek’ op zijn buik geschreven vertelde dan ook alles. Soms wenste Numiah dat ze dat mannetje niet had. Een ijskoude rilling liep over haar rug en het leek of iets haar keel dichtneep. Wat ze had gedaan was geen stap in de goede richting. Het vraagwoord galmde door het doodse bos. De stem van haar misschien toekomstige leider deed de grond beven en deed en bomen dansen. In haar hoofd probeerde ze haar stem goed te krijgen en dit lukte haar al gauw. ”Ik heb in heel mijn leven nog niets goeds meegemaakt en hier blijf ik niet op wachten.” Sprak ze kort. Meer uitleg had hij niet nodig. Ze wilde ook andere paarden het leven moeilijker maken, maar dat was slechts bijzaak. Andere soort paarden leren kennen stond dan weer wel op haar lijstje. Of de verwaande leiders tegenwerken. Ze leefde nog niet zo heel lang in dit gebied, maar toch vond ze dat alle leiders het net iets te hoog in hun bol hadden. Ze voelde zich opgesloten, de vier andere schimmen die haar aankeken en Avanti die haar bekeek alsof hij haar skelet aan het bestuderen was en haar ziel aan het scheuren was. Het gaf haar de kriebels, maar toch kon ze in deze plek haar angst niet laten blijken, haar zwakke punten niet blootleggen.

Zijn blik deed haar stoppen met ademen. Haar hart stopte zelf even met kloppen en  ze durfde niet te knipperen. Plots leek het of elke beweging fataal kon zijn. Diep vanbinnen wilde Numiah tegen hem duwen om zeker te zijn dat dit paard wel leefde en dat hij gaan standbeeld was dat zijn steen enkel brak voor af en toe een paard te vermoorden. Numiah was de rust zelven, ze kon zichzelf gemakkelijk kalmeren en ze had eindeloos geduld. Ondanks de enorme kalmte in haar vind ze deze situatie lastig en drukkend. Ze voelde hoe de rust uit haar lichaam sijpelde, langs haar flanken en benen naar beneden droop. Langzaam en kleverig als onuitgedunde verf dat niet wilde wegglijden, maar het toch deed. De spanningen deed haar lichaam glijden waardoor de vloeistof geen houvast meer had. Ze durfde haar ogen niet meer te sluiten en wanneer ze knipperde deed ze het zo snel mogelijk. Knipperen zou niet haar ondergang zijn, niet vandaag. Haar ogen bleven gericht op de borstkas van de paarsoog. Hem in zijn ogen kijken durfde ze niet, toch leek het of hun ogen waren verbonden met een touw dat aangetrokken werd. De spieren op haar gespierde achterhand trilde kort door de spanning dat ze erop moest zetten om haar achterbenen op de grond te houden en niet weg te rennen.

Haar donkerdere manen danste een alles behalve elegante dans in de armen van de ijskoude en dodelijke wind. Haar hersenen draaide op volle toeren. Ze sloot haar ogen en blies alle lucht uit haar longen. Waar had ze zichzelf in getrokken? Wat had ze gedaan? Hoe groot was ze kans dat deze sterke wezens een klein paardje als haar zouden toelaten zich bij hen te voegen? Ze was sterk en gespierd, dat viel niet te ontkennen, maar dat maakte haar niet groter. Ze was dapper en ging voor niet veel aan de kant, maar dat maakt haar geen krijger. Ze was taai en voor niet veel beschaamd, maar maakte dat haar een moordenaar? Dat waren allemaal vragen die nog onbeantwoord zouden blijven. Misschien dat het gif van de duivel, de adem van het duister en het bloed van Satan haar een krijger en een moordenaar maakte, maar wist ze dat al zeker? Neen!

Het enige wat Numieh nu wilde was rennen, maar dat zou ze al zeker niet overleven. Plots, het moment dat ze oog in oog stond met de dood, leek haar leven veel belangrijker. Ze wilde het nog niet kwijt en dus moest ze alles op alles zetten om haar er als een dienaar van het duister uit te laten zien. Ze wilde blijven leven, of er toch uitzien als een levend paard. Deze schimmen waren geen levende wezens, Numiah rook de dood in hen. Ze wilde nog kunnen bewegen en niet levenloos op de grond liggen. Het is te laat om terug te krabbelen en dat besefte ze dan pas, te laat om zich te bedenken van haar keuze voor de dood.

Ze beantwoorde zijn woorden en richtte haar ogen enkel kort op de grond. Ondanks dat ze zich nu al ergerde aan het voortdurend gespot van de schimmen probeerde ze het te negeren en haar gezicht in de plooi te houden. Ze besefte al te best dat het leven dat ze eventueel na deze ontmoeting zou hebben niet beter zou zijn als het leven dat ze nu had, maar ze kon eventueel de pestkoppen op stang jagen en dat zou alles weer net iets beter maken. Avanti vond zichzelf heel veel, dat had ze al van vele gehoord, maar aan de ene kant begreep ze hem. Hij had alle macht die hij maar wilde en hij kon wie dan ook vermoorden wanneer hij dat wenste. Hij was de leider van de machtigste kudde van dit hele gebied. Hij had aan de ene kant het recht om arogant te zijn.

Avanti's sprengels wikkelde zich rond haar hersenen en klemde haar ziel vast. Ze voelde hoe haar ziel werd overgenomen en hoe ze niks meer te zeggen had. Ze was in zijn macht, hij kon bijna alles doen met haar wat hij wilde. Deze gedachten maakte haar duizelig en misselijk, maar hij had zich al vastgehaakt in haar ziel, voor deze zich probeerde los te werken. Haar benen begonnen onder haar lichaam te wankelen en haar hoofd zakte naar beneden. De drang om te gaan liggen was enorm, maar toch hield iets haar overeind, het vechtje in haar vocht tegen de slapheid van haar spieren en hield haar recht. Een wilde schrok trok over haar hele lichaam en een stille paniekerige hinnik verliet haar lippen. Plots wilde ze zich zo graag uit de voeten maken, maar haar benen wilde niet. haar ogen gingen wijdt open en flanken gingen als een wilde op en neer. Zijn woorden sidderde door haar lichaam als een slang gemaakt van ijs. Ze gas geen antwoord, alsof hij het niet rook of ze bang was of niet. Haar ledematen bleven schudden deels van schrik van de schimmen, deels van schrik voor haar leven. Ze beefde van de spanning wat er te wachten stond en van de spanning voor avontuur. Waar stelde hij dezelfde simpele vraag. "Ik wil de paarden die mij altijd hebben lastig gevallen de stuipen op het lijf jagen." Sprak ze kort met een stem die leek geprogrameerd te zijn door een computer. Toch wilde ze geen wraak. Ze wilde hen gewoon laten weten dat ze niet meer de zwakke merrie was van daarvoor. Ze was nog niet uitgesproken en vervolgde; "De duivel heeft me altijd gefasineerd en nu heb ik de kans hem te dienen en dat laat ik me niet zomaar afmenen." Ze wilde hem dienen. Doen wat hij van haar verlangde. Lang zocht ze een manier om aan de kant van het duister te komen en die manier had ze nu gevonden bij deze wezens.