Nadat zijn oogleden waren dicht gezakt, waarschijnlijk omdat de vermoeidheid weer is de overhand had genomen boven mijn lichaam, had hij al snel weer in de ogen gekeken, pikzwart, zonder emoties. Het leek zo echt, hij wist dat als hij wakker zou worden hij het nog perfect voor de geest zou kunnen halen. Het leek zelfs zo werkelijk dat zijn vacht glom in de ochtendzon die was opgekomen met het dageraad door het laagje zweet. Ondanks dat de dromen hem ’s nachts zoveel leken te doen stond hij elke ochtend weer op zonder er diep over na te denken. Het waren elke keer weer het zelfde paar zwarte ogen, hetzelfde tafereel, het gegil van de mooie merrie. De bloed die in dunnen stroompjes langs haar benen naar beneden gleden. Maar het was vooral de angst in de ogen van de merrie die hem elke keer weer raakte. Maar hij niets doen, het was alsof zijn hoeven vast stonden in de grond. Te vermoeid om maar een stap te kunnen zetten. Hij baalde dat hij niet de vermoeidheid die hem constant weer tegen zat in de hand kon houden. Paarden zeiden wel is dat hij zich te veel inspande, dat hij moest ontspannen. Maar niemand kon begrijpen waar hij last van had. Elke nacht weer namen de schimmen overhand tot zijn nacht merrie’s. De schimmen zag je niet als de blauwe maan niet flikkerde door de dennenbomen. Maar ze waren er, hij voelde het.

Ondanks dat het een normale ochtend was, zoals elke klopte zijn hart in zijn keel wanneer hij zich door de bomen heen slalomde. Hij was niet bang voor de schimmen, hij was bang voor het gene wat de schimmen met hem deden. Zijn grote hoeven drukte de vochtige mosplantjes plat tegen de grond. De hoge dennebomen torende hoog boven de grote hengst uit. Salvador was groot en sterk. Maar hij was jong, zonder levenservaring, zonder de littekens die een wijze hengst altijd bij zich droeg. De schaduw van de bomen liet een koude rilling over zijn rug lopen. Zonder dat hij het door had begon hij steeds sneller te lopen. Zijn passen werden langen en sneller.

Hij hoorde het water van de grote waterval al stromen. Het was een magische misschien zelfs duistere plek, maar ik voelde me er thuis. De Leliebladen draaide rondjes in het water doordat ze mee voerden met de stroming van het water. Hij liet zijn hals naar beneden zakken en keek in de weerspiegeling in het water waar telkens maar een fractie van een seconde een spiegelbeeld zichpaar was, waarna die weer vervaagde door de stroming in het water. Toch was het een fractie genoeg om te zien dat een figaar achter hem stond. Ik voelde de schaduw van het lichaam over dat van mij vallen. Merrie. Ik snoof waarschuwend in haar richting.


  • NINN