Jennifer
Administrator
Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
![•Let them hate us, so long as they fear us! [Ayana] Vide](https://2img.net/i/fa/vide.gif)
Contact
|  Onderwerp: •Let them hate us, so long as they fear us! [Ayana] ma 11 feb 2013 - 12:55 | |
|
Het hartje van Vyrantium liet maar heel weinig licht door van buitenaf. De kilte dreef als een dikke mistbank door het gebied heen en liet sporen achter van terreur en haat. Hoe dieper je kwam hoe duidelijker die signalen werden, hoe zwaarder de stank van dood je omarmde. De wolven liepen om en de vogels bleven uit de buurt. Het zorgde voor een angstaanjagende stilte met af en toe een zacht gefluister of een helse kreet van pijn en angst. De rotsformaties die midden in het gebied zaten waren het centrum van hun woonst. Ze waren met vijf, de vijf meest dodelijkste zielen van BMH. De vijf meest gevreesde monsters van het gebied. Recent twee nieuwe leden bij en Vanth was weg, verbannen door haar zieligheid door de leider zichzelf. Dan bleef over, vier hengsten en een merrie.
Het verse bloed droop langs zijn lippen op het dunne laagje sneeuw dat er nog lag. Aangezien hier geen licht door kwam kon de temperatuur ook niet stijgen. Zijn gitzwarte lichaam stapte door een klein straaltje licht terug naar het duister. De littekens kwamen één voor één zichtbaar terwijl zijn zwarte huid aan het licht werd blootgesteld. De grot achter hem liet een kort gejammer los, alsof het paard in kwestie hem nog iets wou zeggen of smeken. ‘Je zult de grot niet uitkomen, je zult het daglicht niet zien. Je bent blind voor iedere opening die je vrijheid kan bieden.’ Fluisterde zijn stem. Hij opende zijn paarse ogen en keek achter zich naar het gedaante die de grot terug in verdween. Er kwam een valse glimlach op zijn lippen, het was een stuk gemakkelijker als je iemands hoofd kon binnenglippen en dingen laten zien die er eigenlijk niet zijn.
Zijn zwarte lichaam komt terug in beweging. Als een schaduw verplaatst hij zich tussen bomen door dichter naar de kudde. Zijn snelheid en geruisloosheid zijn de enige aspecten waarom je hem nooit zag komen, zijn kracht en lust de enige waarbij je het niet overleefde. Hoe meer de bosrand naderde hoe weer licht de bomen binnen lieten. Zijn oren gleden humeurig plat toen zijn hoofd het zonlicht raakten. De enige zwak voor een schim maar het hield hem niet tegen. Niets hield hem tegen. Zijn gedachten zonken weg naar de enige die zijn leven aanvulde. ‘Ayana.’ Hij draaide zijn hoofd en veranderde koers toen haar ziel zo kwetsbaar de zijne raakte. De groene flikkering van haar ogen glinsterde op uit het duister. Hij keek tussen de bomen door naar de kudde en snoof verbitterd bij het zien van al die pracht en praal. ‘Er moet een einde aan hun geluk komen. Maar na iedere blauwe maan weten ze zich te herstellen met een onuitputtelijke hoop.’ Zijn stem was gevuld met haat en woede. Hij wou echt zo graag een paniek zaaien die langer dan tien dagen duurde, hij wou ze voor eeuwig het gevoel geven dat hij er iedere minuut weer was om hun zielige leven zieliger te maken …
|
|
![•Let them hate us, so long as they fear us! [Ayana] A2tpGgU](https://i.imgur.com/a2tpGgU.png)