Zijn oren draaide genietend in het rond, luisterde naar de vogels die hun schoonste liederen zongen. De oogleden die voor zijn kastanjebruine ogen hoorde te vallen waren half gesloten, zijn jonge tanden waren een paar plukken gras aan het verorberen. Een aangename wind waaide door zijn bruine zomervacht en deed zijn zwarte manen opwaaien.  Hij genoot er van met volle teugen. Dit was lang geleden, gewoon ontspannen, zonder problemen, genietzn van de natuur. Zelf Siberia verdween uit zijn hoofd door het prachtige geluid dat de vogels voortbrachten. Hij zou nu niks liever gedaan hebben dan door een bloemenveld lopen, zodat verschillende planten langs zijn oren omhoog vligen, door de kracht in zijn brede hoeven. 

Al gauw hield dit rustige moment op toen een witte merrie, die Morax al goed kende door haar gedrag en het onophoudende comentaar geven, weer eens haar mond open trok en een scherpe zet naar Shylar gooide. Dit deed ze wel vaker, maar dan klaagde ze over de koffievos merrie met haar blonde mandn, nu sprak ze er echt tegen. Morax opende zijn mond al om de witte merrie nogmaals te waarschuwen, maar een nijdige terugbeet van Shylar, lostte alles op. Hij was niet helemaal tevreden over Shylar's aanpak, maar de merrie zweeg en liet haar verder met rust.

Morax keerde ze de rug toe en wandelde weg, toen plots zijn euro op de juist plek viel. Siberia's moeder nam het woord al voor Morax op haar aanwezigheid kon ingaan. Hij keek de merrie nog niet aan, maar bij haar woorden om Siberia en dat hij vader van een kleinekind van eee. Loner zou worden, draaide hij zich abrupt om en keek de merrie strak aan in de ogen. Zowel hij als zij wist dat Morax fout zat en toch moest ze het weer bovenhalen, net op het moment dat hij het weer grotendeels was vergeten. 

"Shylar, moeder van Siberia en Allen, weduwe door verlies van Gazardiel en loner door de dracht van Allen." Zijn stem klonk puur, emotieloos en kalm. Hij had geen zin in praatje, maar hij wist waarvoor ze hier was. Ze zou met goede argumenten moeten komen en Morax zou niet al te lax zijn. Zijn redenering was en bleef 'eigen schuld dikke bult'. Ze had zichzelf in de nesten gewerkt, maar niemand wist waarom ze nu precies naar Aeron is gegaan voor een veulen. 

Nog steeds met doe koele blik keek hij haar aan en niet lang na zijn eerst woorden zette zijn lichaam langzaam in beweging. "Volg me, ik weet al te best waarom je hier bent en dat bespreek je waarschijnlijk liever onder vier ogen." Hij keek niet achterom bij deze woorden, ze zal hem wel verstaan hebben.

In het bos, iets verderop, was een kleine open plek, ergens in het midden. Daar zou niemand hen storen of afluisteren. "Doe je verhaal maar, ik heb een idee waarom je hier bent, maar ik kan altijd fout zitten." Qua gezichtuitdrukking en lichaambouw leek Siberia zo hard op haar moeder en voelde het raar om tegen Shylar te praten. Toch wende hij er snel aan. Hij kon het niet laten om even te denken of het ook hetzelfde zou zijn om bovenop Shylar te zitten als op Siberia, deze gedachten schudde hij denkbeeldig gauw uit zijn hoofd om vervolgens zij. Blik weer 100% op Shylar te richten.

Donkere wolken trokken zich samen boven hun hoofden en al gauw werd duidelijk dat er storm op komst was. Gerommel draaide zich rond de wolken in de lucht. Dikke regendruppels sneden over Morax' hoofd en een bliksemflits sloeg naar beneden. Zijn blik bleef Shylar aandringen, ze was hier nu en ondanks de regen en onweer zou ze nu haar verhaal doen en het niet uitstellen. De bui werd steeds erger en zijn manen plakte tegen zijn hals aan. Misschien was het fout wat hij deed, maar hij deed dit voor twee redene: hij wou haar aanmoedigen zn misschien ook een beetje goed overkomen voor hem en Siberia. Aanmoedigend duwde zijn neus tegen haar hals en sprak hij zegt volgende woorden. "Komaan Shylar" het was een fluister, zacht en licht. Hij ging weer voor haar staan en zijn ogen moedigde haar verder aan. Een druppel rolde over zijn hoofd naar beneden. 

Ze mocht dan misschien wel een londr zijn, maar tich mocht ze aangemoedigd worden om haar verhaal te doen. Dit was misschien een aardige start, maar dat wilde niet zeggen dat zijn oordeel ook zacht en aardig zou zijn. Zijn oren lagen lichtjes naar achteren gedraaid, tegen de druppels die zijn oren durfde binnenrollen. 

Je hoorde vogels weg vliegen, naar een drogere plek of naar hun veilig nestje, iets verderop. Dit was typisch lenteweer, een goede onweersbui hoorde er dan altijd bij. Plots maakte hij zich zorgen  Siberia en dit was ook duidelijk merkbaar op zijn gezicht. Zou ze wel in orde zijn, zou ze wel een veilige schuilplek gevonden hebben. Nu ze hoogswanger was kon ze niet zomaar overal schuilen. Hij schudde kort let sijn hoofd om de gedachtte uit zijn hoofd te zetten en te denken en te hopen dat ze veilig ergens had kunnen schuilen. Ondertussen, stond hij als toekomstige vade van het veulen dat ze droeg, buiten in de regen, de koude en de wind te luisteren en te wachten op haar moeders verhaal. Hij zou haar graag gewoon terug toelaten in Minanter, gewoon voor Siberia, maa zo werkte het niet als leider en zo ging je ook niet om met loners. Shylar had iets fout gedaan en daar was ze voor gestraft, van die straf zou ze dan ook niet zonder boe af ba vanaf komen. Een strengere blik sprong in zijn ogen bij deze gedachten. Shylar was volgens vele paarden altijd een aardige, vriendelijke en behulzame merrie geweest, maar sinds de dood van Gazardiel ging alles mis, ze liet zich dekken door een loner en was vaak kortaf tegen andere paarden, dat is daarnet maar weer eens bewezen. Morax zou met die witte merrie nog wel eens een praatje doen.

Hij trok zijn hoofd omhoog en stak zijn borstkas verder vooruit. Zijn oren plots naar voor, zijn benen vierkant geplaatst en  zijn ogen strak en streng op Shylar gericht. Hij was een alpha en wilde er ook zo uitzien. Het liefst werd hij geliefd door elk paard, maar ook hij wist dat dat zo goed als onmogelijk was. Met respect was Morax al tevreden, meer verwachtte hij niet.

Morax zijn oren stonden naar voor gedraaid en luisterde aandachtig naar Shylar. Hij kon haar gemakkelijk vergelijken met Siberia. En grinnik verliet zijn zwarte lippen bij deze gedachten. "Ik geloof al te best dat je niet zonder je familie en je veulens kan, ik zou me ook geen leven meer kunnen voorstellen zonder Siberia en X'aryon. Maar je verdriet wegwerken, door je te laten dekken door een loner? Shylar, je had slimmer moeten zijn dan dat." Zijn stem was zacht en begripvol. Toch stond er een forse toon achter. "Loner zijn is een rotte zaak, maar je kan de schuld niet naar een ander schuiven." Hij zuchtte draaide eens een rondje en keek haar weer streng aan. "Shylar, ik ga dit niet al te lang laten worden. Ik heb gehoord dat je vroeger een topmerrie was, je deed niks fout en was vrolijk. ik geef je nog één kans, één! Je komt terug in Minanter wonen, je zet geen hoef buiten zijn grenzen. Bij ook maar één misstap lieg je terug en heb niet nog eens de kans om terug te komen. Begrepen?" Hij zuchtte even en keek haar recht aan. Zijn borst vooruit, zijn ogen krachtig en zijn hoofd hoog geheven. "En Shylar, aanvaard deze goede raad, die ik kreeg van Siberia en ... Gazardiel. Zoek een nieuwe liefde." Hij duwde bij deze woorden zijn neus zachtaardig tegen haar wang aan.