Het was een verrast rustige nacht gebleven waarin Siberia een paar keer Morax voelde bewegen tegen haar aan. Het was voor de palomino merrie ongewoon om deze gevoelens te hebben. Hij bracht haar verder dan ze ooit had durven dromen. Zijn ogen deden haar smelten ter plaatse en zijn stem zorgde er steeds voor dat ze trillende benen begon te krijgen. Haar moeder mocht dan chaggrijnig geworden zijn, en misschien mocht zij dan binnekort een broertje of zusje krijgen. Over hengsten had ze ongelijk. Ze waren niet allemaal hetzelfde, vooral Morax niet. Siberia kon nu echt met volledige overtuiging zeggen dat ze verliefd was. Geen kalverliefde maar echt verliefd zijn. Ookal zouden zijn gevoelens niet wederzijds zijn, ze bleef van hem houden. No matter what.

De zonnestralen kwamen langzaam de grot binnen geschenen en Siberia voelde hoe Mora's zijn neus zacht tegen haar kaak aanduwde. 'Word wakker schone slaapster.' fluisterde hij zacht in haar oor terwijl zijn neus zacht dehare beroerde. Langzaam opende ze haar groene ogen en keek hem slaperig aan. 'Mhh, nu aaaal?' klaagde ze. Ze was niet bepaald een ochtendpaard en sliep dan ook meestal tot de middag ergens uit. Het duurde ook niet lang voordat de mierzoete geur werd verspreden in de grot en Siberia stond versteld hoe rustig Morax eronder bleef. Ze voelde hoe zijn hoofd zacht tegen haar hals aangewreven werd en hoe zijn lippen zacht in haar blonde manen friemelden.

Nogsteeds met haar hoofd neer bleef ze hem aankijken. 'Wat staat er vandaag op het programma sch.. Moraxje?' Damn, ze had bijna schat tegen hem gezegd, hopelijk hoorde hij het niet. Morax had al vermeld dat liefde niet belangrijker was dan de kudde. En zij zou er geen verandering inbrengen. De blauwe maan was dichtbij en hij mocht niet afgeleid worden door haar.. Maar het was zo verdomde móeilijk om niet van hem te houden..

Morax hinnikte kort en keek zacht in Siberia's ogen en als antwoord hinnikte ze bijna onhoorbaar terug. Dit moment mocht nooit voorbijgaan, dit ene prachtige moment tussen de liefde van twee jonge paarden. Sib glimlachte toen zijn neus liefdevol tegen haar hals aanduwde maar ze was zich bewust van de trillingen die door Morax' lichaam gingen. Zij moest zichzelf ook tegenhouden om niet ineens recht te springen en zich tegen hem aan te duwen. Om dat te voorkomen ging ze iets rechter liggen. Morax kroop onder haar uit en ging voor haar staan, duwde zijn hoofd zacht tegen de hare en briesde zacht. Dit deed ze niet voor zijn leiderspositie, wat veel paarden zouden denken. Nee, dit was voor zijn liefde. Alpha of niet.

Siberia schrok even toen zijn hoofd wild heen en weer bewoog. Gedachtes gingen onrustig door haar heen. Morax zou zich niet lang meer kunnen inhouden en zij evenmin. Maar wat dan? Ze was nog jong, hij ook en had de verantwoordelijkheid van de kudde op zich. En aan haar moeder kon ze het niet vragen, die zat zelf bijna bij een veulen van een loner. Hoe gestoord kon je zijn om jezelf te laten dekken door een verdomde loner? Ze zijn niks voor niks naar Seheron verbannen. De littekens op haar schoft waren nogsteeds duidelijk te zien waardoor Siberia kon aflezen dat het beide niet voor liefde was. Wou ze.. wou ze Gazardiel vergeten?.. Nee.. Of toch.. Zacht schudde ze haar hoofd om die gedachte van haar af te krijgen en haar aandacht ging weer naar Morax. 'Siberia, die geur moet echt stoppen, of ik trek je sebiet overeind en nog voor je helemaal op je benen staan zit ik al op je rug...' Siberia slikte even, wat kon ze eraan doen. Elke beweging dat ze ging maken zou nadelig voor hem werken. Waarom kon hij niet gewoon weglopen van de geur? Even rennen zonder haar? Het leek of iets onbekend het gespierde lichaam van hem tegenhield. 'En ik wil niet op m'n vader lijken, of we nemen afscheid, of ik ga helemaal door het lint, jouw keuze.' ging Morax verder.

Of zij ging rustig voor hem staan en bekennen dat ze echt van hem hield of ze liet hem weglopen. Hmm, het zou beide moeilijk zijn, maar het eerste leek haar toch beter.. Snel stond Siberia recht en ging alweer met haar achterste in een hoek staan zodat hij er niet aan kon. 'Morax, ik wil dat je even naar me luistert, het is belangrijk..' Hier zou het komen, die vier allesbepalende woorden, woorden die ze nog nooit eerder gezegd had. 'Vanaf het eerste moment daar in de sneeuw begon ik al iets te voelen.. een raar gevoel dat ik nog nooit eerder had gehad..' Ze onderbrak haar woorden even om een brok in haar keel proberen door te slikken, tevergeefs. 'Ik voel iets voor je, Morax. En niet om je rang of whatever, nee. Voor de hengst die zijn liefheid in alle mogelijke wegen getoond had. En je word niet zoals je vader. Ik heb gehoord dat jij totaal anders bent, en ik geloof dat. Morax.. Ik hou van je.' Tranen welden onmerkbaar op in haar ooghoeken. Ze meende het, ze hiéld van hem.

Daar stond hij.. bewegensloos als een stambeeld. Zijn oren naar haar toe gericht en zijn blik deed hetzelfde. Morax zou er niks op moeten antwoorden, een kleine duw tegen haar hals zou al genoeg zijn. Siberia wou een bevestiging van zijn kant. Dolgraag wou ze een veulen met de bruine hengst met de kastanjekleurige ogen. Vannacht had ze zelf al gefantaseerd hoe het kleine wonder er zou uitzien. Groene ogen, bruine vacht, een paar kleine aftekeningen.. In gedachten zuchtte ze even. Of ze kon het iets minder vriendelijk spelen.. De merrie kon ook gewoon zich omdraaien en met haar achterste tegen Morax gaan staan.. Maar zo was ze niet. Zo zou ze ook nooit zijn of worden.

'Neen,' fluisterde Morax stil en kort. Siberia keek hem met tranende ogen aan toen hij langzaam naar achteren deinsde. 'Dit kan niet waar zijn!' zijn stem verhief zich en hij bleef achteruit stappen. Haar hart stortte inelkaar, haar hele leven stortte in. Net toen ze zichzelf nog probeerde recht te houden wandelde hij naar de uitgang van de grot met het hoofd laag gebogen. Dit was de laatste druppel voor Siberia. Met een plof liet ze zich op de grond neer vallen, met haar hoofd plat op de grond, huilend en bibberend.

Waarom was ze zo dom geweest om te geloven in dit sprookje. Er bestonden geen happy ends. En al zeker niet als het om liefde ging. Of toch.. Morax' lichaam maakte een draai richting haar. Hij keek haar niet aan, zijn ogen waren op de muur rechts van hem gericht. Langzaam begon er toch een klein beetje hoop in haar te sprankelen toen ze zag wat de geur met hem bleef doen. Zijn hoef sloeg tegen de muur en hij hinnikte, een hinnik die haar een rilling over haar rug deed krijgen. Al snel waren haar tranen gedroogd en stond ze langzaam recht.

Met smalle passen stapte ze langzaam dichter naar hem toe. Het kon Siberia niks meer schelen mocht hij op haar springen. Ze moest zijn vacht voelen, zijn warmte tegen haar neus.. Eenmaal bij hem drukte ze haar grijskleurige neus tegen zijn warme hals en friemelde even in zijn zwarte manen. Dit voelde goed, dit was de hemel op aarde.

Na even zo gestaan te hebben dwaalde haar neus langzaam af naar dezijne. Eenmaal daar aangekomen duwde Siberia zacht ertegen. 'Zelfs een kleine blik in m'n ogen is al genoeg als antwoord Morax, je hoeft niet te antwoorden, ik weet dat het moeilijk voor je is.. Is het voor mij ook.' fluisterde ze zacht. Haar lippen bleven zacht geopend en een korte, bijna onhoorbare zucht kwam eruit. Wat zou hij hierop zeggen of doen?.. Stiekem hoopte ze dat hij met eigen woorden zou zeggen; 'Ik wil een veulen' of iets zoals dat.

Siberia zag dat zijn bruine ogen naar haar waren gericht en even verscheen er een kleine, waterige glimlach rond haar grijskleurige lippen. 'Ik kan hier niet aantoegeven, ik zou graag willen, maar ik kan het niet.' Hij twijfelde, dat hoorde ze in zijn stille stem. Ze antwoorde er niet op, dit moment mocht niet veranderd worden door haar achterlijke antwoorden. Toch kon ze het niet laten er even over na te denken. Ja ze waren beiden nog jong en ja hij had zijn rang nog. Maar zou Morax haar zomaar als prooi voor andere hengsten achterlaten? Nee, zo was hij niet. Zeker niet toen zijn zachte hinnik in haar oren klonk en zijn hoofd onder haar lichtblonde manen stak.

Een tweede hinnik verliet zijn keel, alleen was die veel luider dan de vorige en aan zijn houding te merken kon Siberia zien dat hij zich niet lang meer zou kunnen inhouden. Toch bleef hij naast haar staan, ondanks de geur zich nu hevig verspreidde. De stilte duurde niet lang want alweer kwam een luide hinnik uit Morax' keel. Toen hij een paar stappen achteruit zette wist Siberia meteen wat er zou gebeuren. De druppel was voor hem gevallen, maar tegenwerken wou en kon ze niet. Daarvoor hield ze echt teveel van de bruine hengst.

Siberia schrok toen zijn voorbenen eneens op haar rug lagen en voelde hoe zijn achterbenen probeerden achter haar te komen. Morax schudde met zijn hoofd en sprong weer van haar rug af. Een hinnik galde alweer door de grot en met een schuddend hoofd ging Morax achter haar staan. Om hem het nog gemakkelijker te maken zette ze een stap vooruit, of had ze dit beter niet gedaan.. De pure hengst ontwaakte uit Morax, zijn blik en houding waren beide dramatisch veranderd, maar Siberia was niet bang. Zelfs toen hij hoog steigerde verroerde ze geen hoef. Pas toen die bruut om haar heen landen schoot haar hoofd in de lucht. 'Easy little boy, ik ben niet van steen.' siste ze zacht. De woorden die ze wou zeggen stierven echter uit toen ze zijn tanden in haar manenkam voelde. Haar groene ogen sloten zich toen hij zijn ding deed en zo snel als het begon, was het alweer voorbij. Zijn hoofd hing langs haar hals en Siberia kon het niet laten om toen hij van haar af gleed haar achterste de lucht in gooide en hem daarin net niet raakte. Ah well, that's just her.

Eenmaal hij op de grond stond draaide Siberia zich om en keek Morax met haar groene ogen aan. Net toen haar ogen dezijne beroerde schoten woorden die haar moeder had gezegd haar te binnen. 'Eens jou zien met een dikke buik en die hengst gaat dood, begrepen?!' Nog nooit had ze toen Shylar zo gezien. Wat was er godverdomme met haar gebeurd. Ze moest bijna bevallen en toch haalde ze het nog in haar hoofd om rond te reizen en plannen te maken. Siberia was kwaad op haar, vooral omdat ze haar moeder al rond de grot had zien hangen. Morax mocht niet verwond worden, dat mocht gewoon niet..

Hevig schudde ze haar hoofd toen ze dacht iets in het bos naast de grot te horen. 'Die achterlijke bitch denkt dat ik haar niet ruik of hoor.' siste ze kwaad richting de ingang van de grot. "Siberia, hou je in, Morax mag je niet zien als je kwaad bent, hou dat in je verdomde hoofd. " haar gedachten hielden haar niet tegen om die ene giftige blik in haar normaal lieve ogen te tonen. Ooh yeah ze was kwaad. Heel erg kwaad. Niemand zou aan haar geluk kunnen komen, het is niet omdat zij de liefde van haar leven verloren was - Gazardiël - dat zij dat ook moest laten gebeuren. Ze zou vechten voor hem, ook tijdens de blauwe maan. Veel kans had ze niet tegen de schimmen, maar ze zou wel haar zegje kunnen doen tegen haar tante Vanth. Haar moeder had altijd slecht over Vanth gesproken, maar ze wou niet alles geloven. Ze haatte schimmen, maar het was al bij al nogsteeds je bloedeigen familie. Schim of niet.

Het zou Siberia echt niks verbazen mocht Shylar naar Seheron werd verbannen. Veulen van een loner, moordpoging op een leider. Ze had wel al gehoord dat ze wou veranderen, maar waarom was dat nog niet gebeurd? Ergens wou ze niet dat haar moeder loner werd, ze was niet zo. Shylar kon veel dingen fout doen, maar had het nogsteeds niet in zich om iemand te vermoorden, licht verwonden heel misschien, maar vermoorden? Nee. Dat kon niet.. dat mocht niet..

Hevig schudde Siberia haar hoofd weer om van deze gedachtes af te raken. Ze zou Morax afschrikken met haar gedrag en ze wou niks anders dan bij hem blijven momenteel. Langzaam werden haar ogen nog giftiger dan ze al waren en ze boog langzaam haar hoofd totdat die bijna op de grond was zodat hij haar niet zo zou kunnen zien. Wat zou hij wel niet denken, net zoals de andere veulens vroeger dat ze gek was? Het werd haar genoeg gezegd en daar kon ze niet tegen. Een tweede optie was dat hij zou weglopen, maar Shylar zou hem opwachten, zeker dan. Als hij dat zou doen zou Siberia meteen beginnen huilen, haar moeder zou dat horen en nog kwader op hem worden en eens Shylar kwaad was, was ze wel in staat een paard te vermoorden. Nu kon ze alleen maar hopen dat hij dat niet zou doen en gewoon zou blijven staan. God, let him survive..