Mijn benen brachten me sneller voort dan ooit tevoren. De verstikkende geur van verbrand hout doorboorde mijn neusgaten. Het geknetter van vuur was ver achter me te horen. Ik zou nog enkele minuten hebben voor ik levend verbrand zou worden. Als ik snel genoeg was kon ik dit levend halen. Met de nadruk op als. De hoop in mijn hart werd met iedere hartslag minder. Mijn neus brieste luid. Ik was moe. Mijn lichaam had water nodig, anders kon het niet functioneren en zou ik zeker hier eindigen. Water. Ik moest heel snel water vinden. Ik wist op dit moment niet een twee drie te bedenken waar ik die vloeistof kon vinden. Als het echt moest zou ik mijn eigen urine opdrinken, maar dat lag ver onder mijn motieven. Zo vies was ik nou ook weer niet.
Een paar minuten waren inmiddels aan me voorbij gegaan. Het leken wel uren. "Alsjeblieft help me," weerklonken de woorden in mijn oren. Meteen stonden al mijn zintuigen op superscherp. Was er iemand in nood? Ik minderde amper vaart. Mijn leven ging voor dat van onbekenden. Zelfs al was diegene in hoge nood. Mijn ijsblauwe ogen speurden de omgeving af. Ik zag alleen maar rook en vuur. Mijn neus rook de geur van de kudde. Ik was dus dichtbij andere paarden. Plotseling zag ik een bruine merrie voor een brandende tak staan. De enige weg naar de kudde voor haar was geblokkeerd. Ik bedacht me geen twee keer en galoppeerde in volle vaart naar haar toe. Eenmaal bij haar remde ik slippend af. Bijna botste ik tegen de brandende tak aan. Op het nippertje wist ik nog te draaiden. Snel wierp ik mijn ogen op de angstige merrie. "Kom we moeten hier als de wiedeweerga weg. Voor we levend geroosterd worden," riep mijn stem over het geknetter van vuur heen. Ik gaf de merrie een snel duwtje tegen haar achterhand om haar lichaam in beweging te zetten. Hopelijk kwamen we hier levend uit.

-Sorry was te lui om mijn postsheet te gebruiken xD-