E'vesdar, I've brought you a gift from hell.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

mare, rank 1

Darlica's lichaam was opnieuw slank en lenig, en al snel had ze haar dansende hoeven naar de gebieden van de 3e rang gebracht, wetend dat de vader van dat mormel hier ergens rond moest lopen. ze brieste, haar oren nijdig in haar nek, kijkend naar het kleine gevlekte hengstje naast haar. 'ROQUE' haar stem was bars en bijna schreeuwend. 'loop nou toch eens door stom mormel.' al voor hij was geboren had hij van haar de schuld gekregen, de schuld van alles wat mis was gegaan in Darlica's leven. Een langgerekte hinnik verliet haar ranke mond, duidelijk gericht op de donkere hengst die zich E'vesdar liet noemen, de vader van het kleine kreng wat naast haar huppelde. Darlica liet haar mondhoeken krullen en hapte naar het kleine ding toen het te dicht bij wankelde op zijn onhandige lange benen, terwijl ze haar ogen nog altijd gericht had op de horizon voor hen, die afspeurend opzoek naar de hengst die haar kon verlossen van het krengetje. ze had zijn woorden onthouden, hoe hij haar had verteld dat hij waarschijnlijk met het veulen opgescheept zou zitten na haar drachtigheid, en ze ging hem er aan herinneren, want zij kon het niet aan.

E'vesdar, I've brought you a gift from hell. Darlica

E'vesdar, I've brought you a gift from hell. Powny

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

Dartel draafde het kleine gevlekte hengstje achter zijn moeder aan. hij kende geen liefde van haar, maar kreeg eten, en dat was genoeg. hij zou zich zelf wel redden, dat wist hij zeker. hij brieste terwijl een grasspriet zijn neus kriebelde en hinnikte toen zijn moeder zijn naam schreeuwde. hij was het gewend. 2 dagen oud en niks anders dan barse tonen kennen, dat bleek normaal te zijn in het leven van Roque. Stom mormel genoemd worden? hij had nog niks anders gehoord. zijn naam werd uitgesproken als of het een verachtig was, alsof hij niks maar dan ook niks anders was dan een vervelende vlieg die doodgemept moest worden. zijn moeders krachtige hinnik liet hem schrikken, en hij danste dichter bij haar, zijn nog wankele beentjes hem dragend tot dicht bij haar schoft. dan hapt ze naar hem, en meteen springt hij achteruit. hij had al eens eerder een knauw gehad, en die behoefte had hij niet meer. enkele meters achter haar bleef hij zorgvuldig uit de buurt van haar achterbenen, maar wel zo dichtbij dat hij haar niet zou verliezen, en hij huppelde achter haar aan, niet van zijn stuk gebracht omdat hij niet beter wist.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Het had niet veel tijd gekost, 3, misschien 4 seconde, het slanke lichaam van Darlica had direct zijn blik gegrepen en zijn oren gaan plat in zijn nek. Hij was niet bepaald gesteld op de gevlekte merrie, maar daar was ze gelukkig zelf ook al van op de hoogte. De dag waarop hij haar had ontmoet was vreselijk uit de hand gelopen en E'vesdar had geen idee hoe het ooit zo ver had kunnen komen. Normaal had hij zijn beheersing wel in de hand, tenzij er een woede aanval opspeelde. Maar deze merrie had hem simpelweg tot waanzin gedreven, ze had gespeeld met zijn lusten, zijn dierlijk instinct. Twee dingen waar hij zelf weinig aan had kunnen doen. Ze had hem tot het uiterste gedreven en hoe erg hij er tegen had gevochten uiteindelijk had hij gezwicht. Hij voelde zich echter niet schuldig om wat hij had gedaan, de merrie had het zelf uitgelokt, hij had haar meerdere waarschuwingen gegeven. Hij had gewoon weg moeten lopen toen hij daar de kans voor had. Een diepe zucht verlaat zijn lippen en met argwaan kijkt hij toe hoe het kleine zwarte hummeltje naast Darlica ruw word behandelt. Een gevoel van intens medelijden overheerst zijn lichaam en in een fractie van een seconde is zijn forse lichaam in een krachtige draf gezet.

Ze was hier om haar last aan hem af te dragen, zoals hij had verteld dat hij bereid was geweest om dit te doen. Het was niet zijn schuld geweest, dat wist hij, maar toch voelde hij de verantwoordelijkheid om het jonge hengstje in zijn hart te sluiten, en al helemaal na het zien van de behandeling die hij nu kreeg. Gracieus en niet veel onder doend voor een Arabische volbloed houdt hij halt en priemt zijn ogen in de hare. 'Laat me raden, je bent hier om je last af te dragen?' Zijn ogen zijn spottend naar haar toe. Echter wend hij deze al snel weer af richting het kleine veulentje, zijn blik verzacht en hij steekt zijn neus naar hem uit. 'Hallo daar' hij glimlacht, een welgemeende glimlach, immers deed het zwarte veulentje zijn hart overlopen van liefde, wie kon dan ook niet van zo een schattig ventje houden?

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

mare, rank 1

al snel zag ze het gespierde lichaam van E'vesdar hun richting op komen, en haar neus ging fier de lucht in, niet van plan te laten zien hoe rot ze zich voelde. Toen hij stil stond voor hen liet darlica even haar blik over zijn lichaam glijden, de littekens bekijkend, voor ze hem aankeek. ze brieste om zijn woorden. 'Dat is precies wat ik kom doen' ze glimlachte, een boze glimlach, terwijl haar hoef opnieuw Roque een duw gaf, hem richting E'vesdar duwend. 'Hou dat mormel alsjeblieft bij je, hij kan níks anders dan irriteren!' haar stem droop bijna van de haat die ze voor het kleine veulen voelde, en ze brieste nogmaals, E'vesdar aan kijkend.

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

Stilletjes bekeek hij de grote, gespierde hengst die voor hem stond. zijn bouw leek wel wat op die van hem, en al snel hadden zijn intelligente hersentjes uitgewerkt dat de hengst voor hem zijn vader was. waar zijn moeder niks dan goeds over vertelde. alhoewel, zijn moeder had nog nooit iets goeds verteld.. Roque glimlachte trots toen de hengst hallo zei, en zette zijn borst op waardoor hij groter leek. toch nog wel wat bang, en dan vooral door de toon waarop zijn moeder sprak, ging hij bij haar staan voor bescherming. plots gaf ze hem weer een duw, en hij buitelde zo voorover, een perfecte koprol tot hij tegen E'vesdars voorbenen aan bonkte. snel krabbelde hij overeind, zijn ogen groot en bang, wachtend op de woede die wel op hem neer zou dalen, net als zijn moeder zou doen als hij tegen haar aan botste.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Hoe kon de grappige merrie die hij had gezien voor alles uit de hand was gelopen zo zijn veranderd in een vreselijk kreng? E'vesdar begreep het niet, en zijn woede en frustratie komen behoorlijk hoog. Met nijdige ogen legt hij Darlica het zwijgen op. 'Als je niks goed te zeggen heb houdt dan gewoon verdomme je mond dicht!' Snauwend richt hij zijn hoofd naar het hare en boort zijn blik in de hare. Hij perst zijn tanden op elkaar, een knarsend geluid is hoorbaar in de stilte. 'Als je hier alleen bent gekomen om Roque af te leveren dan wil ik dat je vertrekt, ik denk niet dat het slim is als we elkaar ooit nog zien' Zijn stem is weer kalm, maar ijzig koud. Hij richt zijn blik niet veel later richting het kleine hummeltje en zijn blik verzacht, zijn hart smelt. Hij drukt het jonge ding dicht tegen zijn lichaam aan en streelt zacht over zijn manenkam. 'Zeg maar gedag tegen mamma Roque, ze staat op het punt te vertrekken' de laatste woorden uitgesproken met een frustrerende blik haar kant op.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

mare, rank 1

Darlica brieste kwaad om E'vesdars woorden. dit zou opnieuw uit de hand lopen als ze er weerwoord op zou geven, dus besloot ze wijselijk haar welgevormde mond dicht te houden. Even gleden haar ogen naar Roque, twijfelend of ze dit echt zou doorzetten. ookal voelde ze een diepe haat tegenover het bonte hengstje, hij was toch haar bloed, haar nazaat. ze schudde in gedachten gekeerd haar hoofd. natuurlijk wilde ze dat kreng weghebben. het enige wat hij deed was heledagen met zijn irritant hoge stemmetje kwebbelen over nutteloze dingen, vragen stellend over dingen die normaal waren voor hen. zo had hij haar die ochtend gevraagd of haar lange staart ook nog wat anders kon dan vliegen meppen.. de brutaliteit.. meteen had ze zijn hoofd laten voelen wat de staart nog meer kon. een lelijke kras op zijn lichte neus was het bewijs van de les die hij had geleerd; niet sollen met je moeder.
Zonder te wachten op haar veulens afscheidswoorden nadat E'vesdar uitgesproken was, draaide ze zich om, haar oren in haar nek en haar staart nijdig zwiepend. 'Doei.' zei ze, haar stem ijzig en streng. ze zette haar lenige lichaam in een prachtig verheven draf en draafde van hen weg, terug naar haar eigen leven, vast van plan dit voorval te vergeten.

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

Roque was behoorlijk onder de indruk van de woorden van de donkere hengst die voor hem stond. Hoe durfde hij het zo'n toon aan te slaan tegen zijn moeder? hij kneep stijf zijn ogen dicht toen E'vesdar uitgesproken was, bang voor het enorme pak slaag dat de hengst nu wel zou móeten krijgen. toen dat uitbleef, en de hengst nogmaals sprak, dit keer tot hem gericht, openden zijn donkere ogen opnieuw, groot en angstig zijn moeder nakijkend die zich bars had omgedraaid en met éen enkel woord afscheid had genomen. Roque steigerde, zijn lange voorbeentjes maaiend door de lucht. 'MAMMA, kom terug!' piepte zijn hoge stemmetje, nauwelijk voortdragend over de wind die om hen heen waaide. zijn moeder reageerde niet en draafde verder, Roque achterlatend bij de hengst die zijn vader was. de tranen begonnen over zijn wangen te stromen terwijl hij zijn moeder nakeek. ze was dan wel een rotmerrie tegen hem geweest, ze was wel zijn moeder, en Roque wist niet beter. al snel verdween ze uit het zicht, en nog éenmaal hinnikte Roque paniekerig, voor hij zich overgaf aan zijn lot en zijn benen weer op de grond liet landen.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Het ging zo makkelijk dat E'vesdar het maar amper kon bevatten, had Darlica haar veulen nou echt achter gelaten? Had die merrie dan helemaal geen hart, kon ze echt geen liefde op brengen voor het kleine hummeltje dat nog amper kon lopen zonder te struikelen? Zijn hart brak bij het aanzien van de merrie die haar zoon achter liet, en al helemaal bij het zielige stemmetje dat naar zijn moeder riep. 'Kom hier Roque, het is oke' Hij drukt het kleine hummeltje tegen zijn lichaam aan en snuift de veulenlucht diep zijn neusgaten in. Roque zou goed opgroeien, hij kon niet toestaan dat het jonge hengstje alleen achter gelaten zou worden. 'Je bent nu bij mij, alles komt goed' Hij houdt Roque stevig vast en probeert hem te troosten.

Dromen waren niet echt. En in Delaney's keiharde waarheid wist ze dat maar goed. Al wat ze ooit had gedroomd of ooit had gehoopt was niets meer dan een valse belofte. Het was gewoon een vals spel wat Lady Luck met haar speelde om haar elke keer weer in de grond te drukken. Elke keer haar weer achterbakser te maken. Elke keer weer een slag pijn. Elke keer weer haar hard die iets kouder naar deze wereld werd. Zou iemand haar hieruit kunnen redden? Zou iemand zijn ogen kunnen openen en door haar masker kunnen kijken? E'vesdar. Ja, hij kon haar masker van haar af halen. Maar hij was nog wel de enigste. En zelfs enkel als ze alleen waren. Waren ze bij meerdere was Del afstandelijk. Ze droeg haar geschiedenis mee. En dat was een waslijst aan pijnigingen..

Ze herrinerde zich haar moeder nog. Haar moeder had een schitterende Pinto vacht gehad. Het was een van de weinige dingen die Del nog van haar moeder wist. Haar hemelsblauwe ogen. Die ondanks alles waar ze zich doorheen had geworsteld. Pas veel later kwam Delaney er achter dat waar haar moeder doorheen ging haar toekomst ook was. En toch was het anders gelopen bij Del dan ze had verwacht. Toen ze oud genoeg was. Begon haar nachtmerrie. Gepijnigd en gemarteld boog Delaney onder de overmacht van die mensen. Liet die hengsten haar nemen en baarde ze pijnlijk een veulen om die weer veelste vroeg van haar af te laten nemen. Zo vaak lukte het niet eens. En het ergste was nog wel dat die smerige mensen haar gewoon bij een kleine kudde hengsten zette. Die gewoon op haar kikte.
En toen kwam hij.. Hij bevrijdde haar. Deed alsof hij van haar hielt. Maar toen.. Delaney herrinerde zich die zwarte hengst. Flight.. Ze kende zijn naam. Wist dat hij zich ook in dit gebied bevond. Dat was al waarom ze hier was. Wraak. Maar ze had een vriend gevonden. In die tijd had ze pas 2 veulens geworpen in haar gevangenschap. De rest van de keren was nutteloos geweest. Toen ze nieteens hengstig was. Het was smerig.. Gewoonweg smerig. Maar ze was vrij. Ze liet in die tijd haar droomhengst met Flight achter. Kwam in een nieuw gebied. Waar ze een hengst vond die opnieuw van haar leek te houden. Doch hielt ze niet van hem. Ze kon het zichzelf niet veroorloven. Maar ze had wat gezelschap nodig. En toen ze drachtig van hem bleek te zijn had ze bijna de wil gehad weg te lopen zodra het veulen gebaard was. Er was slechts een ding dat haar had tegengehouden. Het kleine hengstje zijn vachtkleur. Haar moeders vachtpatroon. Serano.. Hij was het eerste veulen van die drie waar ze echt van hielt. Waar ze haar leven voor wou geven. En wat ze nog had gedaan ook als ze het had kunnen doen. Als ze haar leven had kunnen opgeven om het zijne te redden. Maar toen was ze? Zeven of acht jarig.. Hij was drie jaar. Intussen had hij een iets jonger zusje en Delaney dacht dat ze het nog wel eens vol kon houden zo te blijven leven. Met haar toenmalige partner. Gelukkig. Serano gelukkig zien. Tot het noodlot toegreep. Ze herinnerde zich die dag nog vaagjes. Ze wou die dag uit haar geheugen bannen maar toch bleef het beeld terugkomen. De stem die zijn naam riep. Haar schreeuw van pijn en puur verdriet. Haar dochter die naast haar spontaan begon te huilen. Nee. Zodra haar zoon van haar was weggehaald was Delaney met de noorderzon verdwenen. Niet meer omkijkend. Haar moeder was van haar afgenomen. Haar eerste echte liefde, en toen ook nog haar zoon..
De volgende twee en een half jaar waren slechts een hel voor haar. Ze had elk deel van liefde in haar leven verbannen en was van de ene hengst naar de andere gegaan. Slechts een keer had ze in die tijd nog een veulen gekregen. Waardoor ze in totaal vijf veulens had. De eerste twee gedwongen.. De derde was een ongeluk maar een verandering in haar leven. De vierde uit liefde en de vijfde slechts een ongeluk gelijk verbannen uit haar herinnering en vergeten voor de rest van haar leven.
Ze zocht E'vesdar. Ze had hem al een tijdje niet meer gezien en ze kon niet ontkennen dat ze licht verlangde naar hem weer zien. Een angstige en paniekerige hinnik deed haar echter opschrikken. Het klonk als een veulen! Meteen schakelde al haar instincten om naar moederlijk terwijl ze haar volle spieren hun werk deden. Binnen enkele seconde zag ze het welbekende lichaam van E'vesdar. Een lichte opluchting gleed door haar aderen tot ze een klein veulentje zag naast hem staan. Dat was waarschijnlijk dus ook het kleine ding wat ze had gehoord.
Del kwam langzaam tot stilstand en toen ze naast E'vesdar stond stond ze compleet stil. Met haar hemelse ogen keek ze van E'ves naar het veulen. Nu pas zag ze de gelijkenis tussen het veulen en E'ves, het duurde niet lang voor Del het verband had gelegd. "O" Kwam er uit haar mond terwijl ze even een stap terug deed. Meteen keek ze om zich heen maag geen spoor van de moeder. Ze slikte zacht en keek nogmaals E'vesdar aan. Ze slikte en stapte toe naar voren naar het veulen. Glimlachte breed en met haar blauwe oogjes keek ze het veulentje aan. Duidelijk leek hij verdrietig. "Rustig maar kleintje. Ik ben er voor je." Klonk haar stem terwijl ze haar neusje zacht tegen het veulen aan duwde.
Ja ze had drie van haar vijf veulens vlak na hun geboorte in de steek gelaten. En de andere twee toen ze een jaar en drie jaar waren. Maar toch was er een duidelijk moeder instinct in haar aanwezig. En dat was niet snel weg te vagen. Dit veulen, een veulen van E'vesdar, Delaney wist niet wie de moeder was, maar Del zou voor hem zorgen. Als hij hier zo was achtergelaten was zij er voor hem.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

zodra zijn moeder uit het zicht was, zonder er een probleem van te maken dat haar veulen achterbleef, en E'vesdar hem vertelde dat alles goed zou komen, gelijk begonnen de hersentjes van de kleine bonte hengst te kraken. zijn moeder wilde hem niet.. dat was wel duidelijk nu. daarom dat ze steeds kwaad werd, wat hij ook deed, daarom dat hij klappen kreeg als hij alleen nog maar naar haar keek.. daarom dat ze zo blij klonk als ze het had over dat ze naar iemand toe gingen voor Roque.. ze had hem gewoon gedumpt.. gedumpt als vuil, als de vliegen die je wegsloeg met je staart.. meer was hij niet waard..

Plots kwam een andere merrie aan gelopen, een witte merrie. van veraf had hij nog heel even de hoop gehad dat zijn moeder terug zou zijn, maar zodra hij haar kleur zag zakte hij weer ineen, tegen E'vesdar aan leunend omdat die nu alles was wat het kleine ding had.

De merrie sprak tegen hem. ook zíj was er voor hem.. alles ging als een film aan hem voorbij. hij wilde niet dat zíj er voor hem waren. hij wilde zijn moeder, wilde dat ze hem lief vond, wilde samen met haar terug naar hun eigen gebied..

in zijn grote donkere ogen welden tranen op, en alleen met pure wilskracht en het sterke karakter dat hij van zijn beide ouders geërfd had, ookal kende hij zijn vader nog niet goed, hield hij de tranen tegen. ze glinsterden aan het oppervlak van zijn ogen, klaar om er over heen te stromen als Roque zijn verdediging zou staken. Roque had niet meer de kracht om te antwoorden, hij vertrouwde er niet op dat als hij zijn schrille stem zou laten horen, hij dan tegelijk ook de tranen kon tegenhouden. en tranen, zo zei zijn moeder, waren een teken van zwakte, wat alleen leidde tot meer straf..

Daar stond hij, verlaten door het enige wat hij had op deze wereld.. achtergelaten bij de hengst die zijn vader was maar die volgens zijn moeder niks goeds in zich had.. hij wist niet wat hij moest geloven, wat hij moest doen. als een zoutzak hing hij nog steeds tegen E'vesdar aan, zijn ogen starend in het niets.

Alles kwam als een klap op hem af, het besef dat zijn moeder hem niet wilde, het besef dat hij er nu nagenoeg alleen voor stond, het was te veel voor het kleine veulen. hij was lethargisch en kon niet meer spreken, totaal in shock, niet in staat te bewegen of te spreken..

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

E'vesdar begreep niet hoe het jonge knulletje zo kon vast houden aan zijn moeder terwijl het duidelijk was dat deze hem niet wilde. Hij schud zijn hoofd, hopend en verlangend dat Roque hem zou accepteren, van hem zou houden en in zijn leven zou betrekken als hij ouder werd. Ondanks dat Roque niet was gebeuren uit de juiste omstandigheden, E'vesdar hield zielsveel van het kleine zwarte hengstje dat verlangend naar zijn moeder hinnikt. Het was een vaderlijk gevoel dat hij in zijn genen had dat snakte naar erkenning en liefde van zijn jonge zoon. Liefde en acceptatie die hij bereid was te geven. Hij wilde zijn tijd en energie op offeren om de kleine Roque alles te leren, het leven uit te leggen en lief te hebben. Hij zou niks te klagen hebben, behalve een gemene moeder te hebben gehad.

Hij houdt het knulletje stevig tegen zijn warme lichaam vast en doet hevig zijn best om hem te troosten en op te warmen. Hij wilde niks liever dan een glimlach op het gebroken veulentje zijn lippen zien, hij wilde niet dat Roque breekbaar en verdrietig was. Hij wilde niet nogmaals een zoon die hij nooit zou kennen omdat verdriet hen verscheurde. Hij kroelt zachtjes door de korte manen van Roque en ziet hoe de laatste bewegingen van Darlica uit het zicht verdwenen. Een zucht verlaat zijn lippen en hij sluit zijn ogen, zijn zoon dicht tegen zich aan gedrukt.

Als hij zijn ogen opent staat daar Delaney, mooie lieve Delaney die een verdrietige blik in haar ogen heeft en direct aanstalten maakt om naar Roque te stappen. Met een schorre stem, omdat het E'vesdar toch behoorlijk had aangegrepen hoe gevoelloos Darlica was geweest, begroet hij zijn vriendin en drukt zachtjes zijn neus tussen haar manen. 'Ik heb je nodig Delaney' Zijn stem is zacht, niet veel meer dan een fluistering. Waarschijnlijk zou ze ooit de enige zijn die deze kwetsbare versie van hem zou zien. Hij heeft zichzelf dan ook al weer snel in de greep, en het verdriet en de vele emotie's zijn in één fractie van een seconde verdwenen. Hij had zichzelf weer in de hand, en en lach siert zijn lippen. Een geforceerde lach, maar zijn masker was weer op.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Het kleintje stond dicht tegen E'vesdar aangeklemd en Del voelde zich bijna schuldig voor het hummeltje, het hele verhaal zou ze nog wel van E'ves horen, dit beeske had nu de liefde nodig die het verdiende. 'Ik heb je nodig Delaney' Klonk de stem van E'vesdar nadat hij haar had begroet door zijn neus in haar manentop te duwen. Del glimlachte zachtjes terwijl ze haar neus tegen zijn wang drukte. "Ik begrijp het." Klonk haar stem zachtjes terwijl ze het veulen met haar hoofd schuin aankeek.

Het kleintje, zo hulpeloos. Het had niets in zijn leven om zich aan vast te houden. Geen moeder, enkel zijn vader die hij nog nieteens kon. Ze voelde medelijden voor het jong. Maar gelijk schold ze zichzelf uit. Ja, dit zo hulpeloos en klein was ook hoe ze drie van haar vijf veulens had achtergelaten.. Ze hadden niets fout gedaan en zij had ze aan de kant geschoven als vuil. Gepijnigd trok ze heel even haar hoofd weg maar keek toen toch weer terug naar het veulen. Haar fouten waren gemaakt. Dit was god zichzelf wie haar een tweede kans gaf. Ze legde haar hoofd rond de schoft van het hengstje en duwde het zachtjes iets naar haar toe zonder dat zijn lichaam dat van E'ves los zou laten. Ze glimlachte zachtjes terwijl ze even door zijn manen kroelde en duwde toen weer haar neusje tegen E'ves zijn nek. "En wat mag jouw naam dan wel zijn grote jongen." Klonk haar stem wat vrolijker om hem weg te krijgen van de harde realiteit, ze keek het hummeltje met een brede glimlach aan maar een glimlach die pijn verschool. Pijn die dit veulen niet hoefde te zien. Hij had al genoeg pijn meegemaakt in zijn jonge leven.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

zijn vaders warme lichaam tegen het zijne was het enige wat hem op de been hield. het enige waar hij aan kon denken was zijn moeder die hem dus al enkele dagen, gelijk vanaf zijn geboorte, in feite mishandeld had. hij denkt terug aan de merries die hij had ontmoet toen hij nog met zijn moeder was. Zehlia, Kayleigh, Omniel.. geen van allen hadden ze wat tegen zijn moeder gezegd, ookal hadden ze alle 3 een afkeurende blik gehad toen zijn moeder hem terechtstelde als hij in haar ogen weer eens wat fout had gedaan.

het gevoel van de neus van de merrie tegen zijn nek liet hem even rillen en uit zijn overpeinzingen opschrikken. met zijn ogen nog altijd groot van de schrik kijkt hij de merrie aan. hij was zulke aanrakingen niet gewend, en had niet verwacht er een te krijgen van een onbekende merrie. gelijk toen ze hem losliet schoof hij weer bij haar vandaan, tegen zijn vaders benen op. hij had zijn oren in zijn nek van angst toen ze begon te spreken. ze vroeg zijn naam.

het opstandelijke karakter wat hij deels van zijn moeder, maar zeker ook deels van zijn vader had, stak de kop op in het kleine hengstje. hij deed een pas naar voren, zijn voorhoeven hoog optillend en zijn tande ontbloot, oren nog altijd in zijn nek. 'gaat je niks aan. ' net als zijn moeder was hij boos op de wereld, gaf iedereen de schuld van de dingen die in zijn leven misgingen. ook de paarden die hem wilden helpen waren de dupe ervan.

Gast **Profile**

Hij wilde zich direct verontschuldigen voor het gedrag dat Roque vertoonde, maar hij kon het niet over zijn hart halen om het jonge hummeltje nu al streng toe te speken. Hij geeft een zachte duw tegen zijn schouder aan en richt dan zijn ogen op Delaney. 'Zijn naam is Roque' Verteld hij haar, misschien zelfs wel lichtjes trots. 'En dit is Delaney, mijn beste vriendin, en als je je een beetje gedraagt word ze ook graag jouw vriendin Roque' Hij glimlacht charmant naar Delaney en laat dan zijn ogen af dwalen naar zijn zoon. Hij neemt wat afstand van het kleine hengstje en gaat voor Roque staan, met een waterig lachje kijkt hij hem in de ogen. 'Heb je dorst grote jongen? Zullen we wat water op zoeken?'

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Hij deed een pas naar voren, zijn voorhoeven hoog optillend en zijn tande ontbloot, oren nog altijd in zijn nek. 'gaat je niks aan. ' Zijn woorden lieten Del's oren in haar nek vallen en ze stapte geschrokken even achteruit. E'ves gaf een zachte duw tegen de schouder van zijn zoon en richtte zijn ogen op Delaney. 'Zijn naam is Roque' Vertelde hij haar. 'En dit is Delaney, mijn beste vriendin, en als je je een beetje gedraagt word ze ook graag jouw vriendin Roque' Hij glimlachte charmant naar Delaney. 'Heb je dorst grote jongen? Zullen we wat water op zoeken?' Delaney glimlachte even en knikte zachtjes naar E'ves waarna ze naar Roque keek. "Sterke woorden voor een jong schepsel. Maar kan je die sterke woorden omzetten in sterke daden?" Ze glimlachte even terwijl ze haar ogen sloot. Het waren exact dezelfde woorden geweest die ze ooit had gesproken tegen Serano had gesproken. Zacht slikte ze en zuchtte even zacht maar glimlachte toen weer.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

Meteen toen hij Delaney's reactie zag schaamde hij zich. jong als hij was wist hij dat hij verkeerd bezig was, en dat als hij zo door ging, hij net als zijn moeder zou worden. hij brieste. 'Sorry.' hij drukte voorzichtig zijn zachte, ranke neus tegen Delaney's borst, aangezien hij niet hoger kwam. zijn moeder was maar een kleine pony geweest, en ookal was hij nu al even groot als haar, de lengte van zijn grote vader zou hij nooit halen.

Hij glimlachte naar zijn vader, zijn kleine oortjes vrolijk naar voren priemend. 'Ja, en ik heb honger ook!' hij liet zijn schelle, hoge hinnik even over de vlakte rollen voor hij vrolijk beide paarden voor hem weer aan keek. de verdwijning van zijn moeder had hij al weer achter zich gelaten. als een echt veulen was hij net een stuiterbal, van de ene kant naar de andere kant springen en dan vergeten waar hij was geweest.

Gast **Profile**

Het troostte E'vesdar enigszins dat Roque alweer was vergeten dat Darlica haar veulen had achtergelaten, want E'vesdar zou het nooit vergeten. Een klein lachje siert zijn lippen bij het aanzicht van het vrolijk dartelende veulen. E'vesdar zet zijn lichaam in een rustige draf en geeft Roque een zacht plagend duwtje. 'Wie het eerst bij het meer is!' Hij lacht en zet zijn aanloop in, een aanloop die velen malen zachter is dan Roque kon rennen. Als een echte vader zou hij zijn zoon natuurlijk laten winnen, want dat was wat vaders deden toch? Zijn vader had hem nooit gekend, laat staan opgevoed. Hij had het zonder moeten doen, iets wat hij Roque niet wilde aan doen, en daarnaast hield hij van het kleine stuiterende hummeltje. Hij lacht naar Delaney en draaft in racestand richting het meer.

hij brieste. 'Sorry.' hij drukte voorzichtig zijn zachte, ranke neus tegen Delaney's borst, aangezien hij niet hoger kwam. Delaney glimlachte warm en moederlijk naar hem terwijl ze even door zijn manen kroelde. "Excuses aanvaard." Ze grinnikte zachtjes terwijl ze even E'ves aankeek. Roque glimlachte ook naar zijn vader, zijn kleine oortjes vrolijk naar voren priemend. 'Ja, en ik heb honger ook!' hij liet zijn schelle, hoge hinnik even over de vlakte rollen voor hij vrolijk beide paarden voor hem weer aan keek. E'vesdar zette zijn lichaam in een rustige draf en gaf Roque een zacht plagend duwtje. 'Wie het eerst bij het meer is!' Hij lachte en zette zijn aanloop in, een aanloop die velen malen zachter was dan Roque kon rennen.
Delaney schudde even lachend haar hoofd terwijl ze de twee op een rustig drafje volgde. Een beeld van vroeger doorkruiste haar herinneringen. Hoe Chaos een soortgelijk wedstrijdje met Serano had gehad. Hoe Chaos altijd Serano liet winnen en hem daarna prees. Misschien was moedertje - vadertje spelen met E'ves nog niet zo erg. Misschien bracht het nog wel wat meer plezier. Om die twee jongens zo te zien voelde ze zichzelf ook wel jonger worden. Ze glimlachte breed terwijl ze haar pas wat versnelde tot ze in gelijk tempo met E'ves liep naast hem. Ze drukte even haar neus tegen zijn nek en glimlachte zacht. "Goed bezig papa." Klonk haar stem speels terwijl ze half begon te grijnzen. Het veulen vertederde haar vanbinnen en Del hoopte echt met heel haar hart dat Roque goed zou opgroeien. Niet zo zou worden als zijn moeder. Gewoon.. Zoals zijn vader.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

Op E'vesdars woorden ging Roque ervandoor. zijn lange benen zaten hem in de weg en hij gallopeerde moeilijk, maar snel over het gras voor hen uit. hij had geen idee welke kant hij op moest, maar zolang zijn vader en Delaney achter hem waren was het allemaal goed. hij brieste vrolijk, maakte een bokkesprong en rende weer verder. welke kant nu? hij keek achteruit, maar daardoor had hij zijn aandacht niet meer bij zijn galopsprongen en duikelde zo voorover over zijn eigen benen heen. en koprol verder lag hij op de grond, ietwat beduusd maar lachend keek hij achteruit naar de 2 anderen, toen sprong hij weer overeind, maakte een enorme bokkesprong en rende een rondje om hen heen, wachtend tot zei zouden aanduiden welke kant het kleine hummeltje op moest.

Gast **Profile**

Genietend van de wind in zijn manen en het gevoel van vrijheid laat hij zijn lichaam in een ruime draf achter dat van zijn zoon aan gaan. Rustig aan, maar met een vastberaden gezicht. 'Niet zo snel Roque!' Hij lacht, een lach die vluchtig is en wat geforceerd aan hoort, hij zou het nog moeilijk krijgen met een jong veulen zonder moeite, iets wat hij er moeilijk naast kon hebben. Maar hij zou Roque hoe dan ook niet zomaar aan zijn lot overlaten dan zou hij nooit doen. Wanneer er een plof klinkt raakt E'vesdar weer uit zijn gedachten en ziet nog net de hoeven van Roque omhoog in het hoge gras. Hij grijnst en draaft naar zijn zoon toe, hij geeft hem een plagende duw en draaft vervolgens richting het water.

E'vesdar, I've brought you a gift from hell. Vesdartekst

Lerav, Flight, E'rayhon, Delaney <3

'Niet zo snel Roque!' Klonk E'ves zijn lach snel en geforceerd en Del grinnikte zachtjes. Del draafde naast hem terwijl ze zijn ogen onderzoekend aankeek. Toen een doffe plof klonk greens E'ves en sprong hij in een snelle draf weg. Del richtte haar ogen ook meteen op de plek waar de plof vandaan kwam en zag Roque een beetje versuft zitten waarna die op hen af kwam draven. Del grinnikte zacht terwijl het hengstje om hen heen sprong. Duidelijk willen wetend waar ze heen gingen.E'ves gaf zijn zoon een plagende duw en draafde in de richting van het water. Del grinnikte ook zacht terwijl ze achter hem aan draafde en haar neus nog even tegen Roque's rug duwde. Haar blauwe ogen moederlijk en vertrouwd. Af en toe wenste ze nog wel de tijd dat ze zo liep met haar eigen veulens. Veulens die ze nooit had mogen leren kennen of veulens die ze voor dood achter liet. Maar nog het meest miste ze deze tijden met haar Serano.. Al leek dat nu allemaal al lang over. Serano was groot en Del voelde zich een een trotse moeder. Zacht grinnikte terwijl ze door draafde. Haar lange staart half door het gras slepend aangezien hij gewoon te lang was net als haar manen. Maar er iets aan proberen te doen zou Del nooit durven. Ze grinnikte zacht toen ze zich bedacht hoe moeilijk het was geweest voor haar om er in het begin mee te lopen. Constant struikelde ze maar uiteindelijk kon ze er nu dan perfect mee lopen. Met volle gratie. Precies zoals Del altijd al was geweest.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

Roque grijnsde om zijn eigen stomheid, zijn grote, donkere ogen op Delaney gericht die blijkbaar in zichzelf grinnikte. hij kneep zijn ogen samen, waardoor ze niet meer dan een schaduw was, de uitlijning van een paard. een merrie. zijn moeder. een zachte hinnik klonk uit zijn kleine mond terwijl hij op haar af draafde en zijn neus tegen haar schoft aanduwde, even vergetend dat ze toch echt níet zijn moeder was. toen hij haar huid van dichtbij voelde, haar witte haren die in zijn neus kriebelden, haar geur, toen drong het tot hem door en hij stapte weer achteruit, schudde zijn hoofd en keek triest naar zijn hoefjes.

Zijn moeder was een kreng geweest, maar zonder haar melk kon hij niet overleven. hij voelde zijn maag knorren en keek vragend naar zijn vader, verscheurd door gevoelens. hoe had hij net Delaney aankunnen zien voor zijn moeder? had hij zo'n honger?

Gast **Profile**

Roque was al behoorlijk wat weken oud, tenminste dat denkt E'vesdar, anders was het jonge hengstje nooit sterk genoeg geweest om hier helemaal naar toe te komen lopen. Het zou hem dan ook heel erg verbazen als Roque nog geen gras had gegeten. Hij richt zijn ogen op het jonge mannetje en grijnst. Hij heft zijn voorbenen op en balanceert kort op zijn achterbenen om een appel uit één van de bomen te plukken. 'Hier, eet maar op' Hij glimlacht en overhandigt Roque de appel.

*fluuuuttt... grmbl

E'vesdar, I've brought you a gift from hell. Vestekst

Lerav, Flight, E'rayhon <3

**Profile**

» A gift from hell and heaven [Delaney]
» The boring hell of freedom • Flight
» Does hell have an end? ~ Serah
» I can see the heaven in the hell • Open
» First steps in hell (open)

E'vesdar, I've brought you a gift from hell.

E'vesdar, I've brought you a gift from hell.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen