when there's no one left to trust.. [E'ves]

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Eerst dat, nu dit. Ik heb amper de tijd gehad om haar eerste fout te verwerken, voor ik al een tweede in mijn keel geduwd kreeg. Amper een week geleden heeft ze me tot in het diepste van mijn hart geraakt door me niet in te lichten over de geboorte van mijn zoon, en onder zijn toeziende oogjes te staan flikflooien met een hengst waarvan ik nu weet dat hij Gazardiel heet. Ondertussen heb ik vernomen dat hij bij de afgelopen blauwe maan omgekomen is, en ik hoop dat hij tot zijn laatste ademhaling geleden heeft. Geen haar op mijn lichaam die er ooit aan zou denken hem bescherming te bieden, zeker niet nadat hij me zo voor schut heeft gezet. Ik weet ergens wel dat dit een grote fout is in mijn leiderstaken, dat ik niet zomaar een selectie mag maken van wie ik wel en niet wil beschermen. Maar mijn pijngrens ligt bijzonder hoog, en als die al overschreven wordt, dan trek ik daaruit mijn conclusies. Met mij wordt niet gelachen, toch niet op zo'n ontzettend belachelijke manier.

En nu brengt de wind haar stem tot bij mijn oren. Ik hoor haar klaar en duidelijk om een leider schreeuwen, niet om mij, maar om een leider van rang twee. Daaruit stelde ik vast dat ze op zoek was naar een tweederangsleider om haar weg naar de vierde rang te beginnen. Wat bezielde haar? Wilde ze mijn veulen eerst met een trauma opzadelen, om het vervolgens bij zijn vader weg te nemen? Nee, dat wil ik niet, ik wil niet dat Astracan hetzelfde leed moet ondergaan als ikzelf in mijn jeugd. Ik wil niet dat hij zonder vader door het leven moet, dat ik geen deel uit kan maken van zijn opvoeding. Nog nooit heeft een merrie me aan het huilen gebracht, maar ik werd dan ook nog nooit zo door het vrouwelijke geslacht voor schud gezet, en gebroken. Mijn zicht werd wazig, mijn schouderwond brandde hevig, en ik schoof er zo onderuit. Mijn benen hadden niet meer de kracht om mijn gewicht te dragen, mijn knieën knakten, en ik kwam met een dreun neer op de grond.

Het moet even hebben geduurd vooraleer ik weer bij m'n positieven kwam, want inmiddels was het al beginnen schemeren, terwijl de zon nog hevig brandde voor mijn val. Langzaam maar zeker wordt mijn zicht weer scherper, en voor ik het zelf goed en wel besef staat een zwarte hengst voor me. Wanneer ik enkele keren met mijn ogen heb geknipperd en mijn zicht weer optimaal is, zie ik dat het mijn dierbare E'vesdar is. Ik ben blij dat hij het is, dat mijn beste vriend in staat is te voelen wanneer het goed met me gaat, en vooral wanneer niet. 'E'vesdar..' Mijn stem is hees, zelfs wanneer ik mijn keel schraap is mijn stem nog niet even helder als anders. 'Man, hoe doe je het toch..' Ik strek mijn voorbenen en probeer er op te steunen. Dat gaat nog goed, maar wanneer ik er mijn volledige gewicht opgooi om mijn achterhand omhoog te duwen, knakken mijn knieën voor een tweede keer, en ditkeer heb ik niet het geluk om op mijn kont te landen. Ditkeer is het mijn rechterschouder, mijn schouder der verdoemenis, die de volle klap opvangt. Ik span mijn kaken op elkaar tot ik mijn tanden over elkaar hoor schuren, terwijl ik letterlijk probeer op mijn tanden te bijten, om de pijn te verdragen.

-- E'VESDAR ONLY

Gast **Profile**

De schimmen onderwierpen zich aan een kracht die groter was dan henzelf, in ruil voor hun levens, hun zielen en gevoelens kregen zij een immense kracht en een drang naar bloed welke nooit voldaan zou zijn. Naar E'vesdar's idee waren ze slaven, slaven van een maan die hen tot waanzin dreef en niet langer in staat stelde om helder na te denken. Soms werd hij overspoelt door medelijden met de zielloze wezens, maar al snel kwam hij er achter dat ze er meer plezier in hadden dan wat dan ook. Het waren zieke wezens, maar ergens waren ook zij zo ernstig beschadigt dat ze niet anders konden dan voor zo een leven te kiezen, in hun ogen dan waarschijnlijk. Het leek hem vreselijk om onderworpen te zijn aan een kracht die groter was dan hemzelf, niet meer kunnen bepalen wat je zelf zou willen. Met zijn leider positie had hij natuurlijk ook al enkele grenzen, maar als schim was het helemaal vreselijk. En dan had je nog Avanti die door iedereen aanbeden wilde worden. E'vesdar vond de manier waarop hij regeerde vreselijk, en begreep er ook niks van dat zijn volgelingen achter zijn reet bleven plakken.

Blij dat de blauwe maan over was en de rust was terug gekeerd in het gebied strompelt hij rustig door de velden. Zijn ogen glijden over het donkere gedeelte van het gebied van de blauwe maan paarden, ook wel Vyrantium genoemd, als was deze naam nog niet zo bekend. Ergens had hij medelijden met de verbannen paarden die op de woestijn of in Vyrantium moesten rond zwerven. In beide gebieden waren ze meer dan kwetsbaar. Hij had laats ook weer ter oren gekregen dat schimmen veulens er ook terecht zouden komen, hij was tegen geweest en eigenlijk was er nog niks uitgesproken, maar hij kon zich niet voorstellen dat ze zulke weerloze wezens, welke niet eens voor hun lot hadden gekozen, zo aan hun lot werden overgelaten.

Maar nu hij zijn ogen op slaat en de witte hengst in zijn vizier krijgt denk hij hetzelfde, wie had hem aan zijn lot over gelaten? Was er niet een merrie die voor hem zou zorgen, een merrie die misschien niet al te trouw was geweest, maar één die wel van haar hengst hield, of had E'vesdar dat fout gezien. Zou Kayleigh hem hebben verlaten? Met zijn aandacht maar half bij de leider van de eerste rang nadert hij hem stapvoets, rustig op zijn gemak. Als er iets vreselijks aan de hand zou zijn geweest dan was Lerav wel naar hem toe komen rennen, maar zoals het er nu uit zag leek het meer alsof de hengst een slaap tekort had en de zorgen hem naar zijn keel grepen.Wanneer hij nog maar twee meter van Lerav verwijderd is word hij wakker en een flauw grijnsje siert de lippen van E'vesdar. 'Goedemorgen prinses' Hij grijnst een tikkeltje plagend en kijkt toe hoe Lerav moeite doet om overeind te komen. Wanneer dit niet geheel volgens plan gaat nadert hij zijn vriend, wat was het raar om iemand een vriend te noemen, en ondersteunt Lerav terwijl hij op staat. E'vesdar had zich in hetzelfde dal bevonden, zijn lichaam kapot en lusteloos, het was een wonder dat Lerav al zo ver was gekomen. 'You'll survive' een tikkeltje plagend, hij wist best dat de pijn vreselijk zou zijn maar net zoals hij wist hoe Lerav zich voelde, zo wist hij ook dat geen enkele pijn je klein kon krijgen als je bereid was te vechten. Hij begroet Lerav door zijn neus tegen zijn hals te duwen en deze even kort en brutaal door zijn manen te strijken, de geur van de hengst in zijn gedachten opnemend.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Wat sommige paarden, waaronder de schimmen, bezielt om onschuldige dieren zoveel schade toe te berokkenen, kan mijn verstand echt niet vatten. Nooit zou het in mijn hoofd opkomen iemand om het leven te brengen die mij of mijn naasten helemaal niets heeft misdaan, en zelfs mocht dat het geval zijn; mijn hart zou het hoe dan ook van mijn verstand winnen. Je moet echt ziekelijk zijn om tot zo'n wandaden in staat te zijn. De enige sympathie die ik voor hen kon voelen, of beter gezegd; het begrip waar ik op z'n minst nog kan inkomen, is dat ze psychisch zodanig gekrenkt worden door Avanti, en gewoonweg van niets anders afweten dan van bloed en vers vlees. De manier waarop Avanti zijn macht misbruikt vind ik verschrikkelijk, ik zou het nooit kunnen verdragen dat mijn kuddeleden zo achter me aan lopen, en bevestiging nodig hebben vooraleer ze überhaupt in staat zijn iets te kunnen doen. Want als het niet goed is voor Avanti, dan is het ook niet goed. Wat een theorie, ongelofelijk..

Ik lig nog steeds knarsetandend van de pijn op de grond, en slaak een diepe zucht uit. Ik begrijp ergens niet waar ik de kracht nog vandaan haal, tegenwoordig maak ik meer slechts dan goeds mee, en dat is duidelijk te zien aan de aftakeling van mijn lichaam. Mijn litteken scheurt telkens opnieuw weer open, bezorgt me telkens weer diezelfde helse pijn alsof Avanti iedere keer weer zijn tanden in mijn schouder zet. Daarbij komen de problemen omtrent Kayleigh, die mijn geest nog nooit eerder zo hebben weten te kwellen, zelfs niet toen ik haar al die jaren heb lopen zoeken als een halve gek. Sinds onze veulenjaren zijn we bij elkaar geweest, en wanneer we elkaar uit het oog verloren, werd mijn hart nog nooit zo ongelofelijk hard gebroken als toen. Maar nu, nu voelt de pijn en het verradelijke gevoel die mijn hart te verduren krijgt minstens drie keer zo erg. Want mijn pijn van toen verzachtte met de tijd, en heelde volledig toen ik haar terugvond, hier in BMH. Maar aan deze pijn valt niets te doen, het is er, en gaat nooit meer weg. Het zal m'n geest blijven kwellen voor de rest van m'n dagen, waarvan ik niet eens weet of die nog wel groot in aantal zijn.

Mijn flanken gaan parallel met mijn ademhaling op en neer, op een tempo die ik zelfs nog niet zou behalen na vier uren lopen zonder ophouden. Ik heb geen idee of ik dit al dan niet ooit uit mijn hoofd zal kunnen zetten, of ik ooit in staat zal zijn Kayleigh achter me te laten, of ik ooit het vreselijke beeld van Gazardiel op haar rug weg zal kunnen halen van voor m'n ogen. Net op tijd doorbreekt E'vesdar mijn gedachten met zijn bekende stem, die ik maar al te graag aanhoor. Voor velen lijkt het een kille, koude en emotieloze stem, maar voor mij klinkt het als muziek in de oren. Het went immers wel, na een tijdje. 'Goedemorgen, Miss E'vesdarine (Hoezo lullig? xD)' breng ik vervolgens grijnzend uit, blij dat de hengst me op andere gedachten heeft kunnen brengen. 'I'll survive, but I won't without your help, mate.' Voor een derde maal op rij probeer ik mijn onderbenen omhoog te duwen terwijl ik mijn volledige gewicht op mijn voorbenen moet leggen. Het kost me heel wat moeite, maar uiteindelijk kom ik netjes op mijn vier benen terecht, en kan ik E'vesdar vriendelijk in de ogen staren, zonder daarvoor omhoog te moeten kijken. 'Ik ben blij je mijn vriend te kunnen noemen, E'vesdar' Een neus in mijn manen gedrukt voelde nog nooit eerder zo fijn, zelfs niet toen het Kayleigh was om mij te verleiden.

Gast **Profile**

Nog steeds vroeg hij zich af wanneer het punt was gekomen dat hij andere paarden was gaan vertrouwen, laat staan hengsten. Het was werkelijk waar een wonder dat hij Lerav in zijn hart had gesloten en had besloten de hengst tot zijn vriend te rekenen. Nu wist Lerav niks van zijn oude leven en welke zonde hij allemaal heeft begaan, maar ergens is hij zijn vriend daar erg dankbaar voor. Hij deed niet graag het hoofdstuk van zijn jeugd open, en liever begon hij niet eens over een jaar terug. Want in één jaar was alles behoorlijk veranderd, hij had een leiderspositie gekregen, Lye'et terug gezien, zijn zoon was terug gekeerd, wat kon hem nog meer over komen dat hem zou verassen? Toch was het zien van zijn zoon het mooiste cadeau geweest, nog steeds was hij gevuld met ongeloof dat hij een levende zoon had, en dan ook nog één die hem zo makkelijk had vergeven.

Hij begon zich af te vragen of zijn instelling, zijn houding was veranderd en anderen hem niet langer meer aanschouwde als een monster. Of misschien was het wel gewoon het leven dat hem eindelijk leek toe te lachen met geluk. Wat het ook was, E'vesdar was er dankbaar voor dat hij na al die jaren eindelijk enkele dierbaren had gekregen. En nu hij zo toe kijkt hoe zijn vriend met moeite overeind komt vraagt hij zich af of ze van rol waren geruild. Enkele maanden terug had Lerav nog zo gelukkig geleken met zijn merrie die in verwachting was. Hij kon zich nog maar al te goed herinneren hoe hun eerste ontmoeting was gelopen, Lerav was vijandig geweest en beschermend tegenover zijn merrie. Niet dat E'vesdar ook maar iets had gezien in de grijs gekleurde merrie, ze was een knap ding, dat zeker, maar hij vroeg zich zo nu en dan af of de merrie wel goed na dacht over de dingen die ze deed. Niet dat hij degene was die haar zou corrigeren, hij baalde er enkel vreselijk van dat Lerav niet veel meer dan een emotioneel wrak was, althans zo leek het, hoe erg hij zijn best ook deed om te lachen.

E'vesdar duwt zijn neus even brutaal tegen de schouder van Lerav aan en grijnst 'Don't mock me' Grijnst hij breed na het horen van zijn nieuwe bijnaam, als we zo gingen beginnen dan kon hij nog wel wat variatie's op de naam van Lerav verzinnen. Hij grijnst breed, een charmante lach die zijn ogen donker liet flikkeren. Wanneer hij de woorden van Lerav hoort glijdt er een lach over zijn lippen, enkel is deze zo kort zichtbaar dat het lijkt alsof deze er nooit is geweest. 'Dat is wederzijds, mate' Hij grijnst wanneer hij het laatste woordje van de zin van Lerav herhaalt. Hij schud zijn lange manen los van zijn hals, en deze vallen weer verwilderd rond zijn brede nek. 'Ik zou je willen vragen waarom je er zo vreselijk uit ziet, maar toen bedacht ik me dat dat beledigend over zou komen' Hij grijnst en richt zijn ogen met een sarcastische blik in die van Lerav. De grijns vergaat hem al snel weer en zijn gelaat word strak. 'Gaat het om haar?'

when there's no one left to trust.. [E'ves] Vestekst

Lerav, Flight, E'rayhon <3

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik ben niet altijd een even makkelijk iemand geweest om mee om te gaan. Vroeger was ik zo verbitterd dat ik blind was voor de personen die me echt lief hadden. De wraak had de liefde uit mijn lichaam weggevreten, waardoor iedereen die te dicht in mijn buurt kwam moest geloven aan mijn razernij. Ze mochten van geluk spreken wanneer ik hen enkel afsnauwde. Het kwam echter vaker voor dat iemand ernstig verwond moest vluchten voor zijn leven. Als ik op die tijden terugkijk, dan vraag ik mezelf af waarom ik mezelf al die tijd zo heb voorgelogen. Niemand minder dan ikzelf heeft me tot zo'n waanzin gedreven. Uiteindelijk waren al die slachtoffers onschuldig, en was het in míjn en niet hún hoofd dat er iets scheelde.

Tegenwoordig ben ik uit die zware depressie omhoog geklommen, al voelt het voor mij alsof er niet veel druppels meer nodig zijn om mijn tweede emmer te doen overlopen. Het is iets dat ik met al mijn krachten zal proberen tegen te houden, immers wil ik niet weer datzelfde, verafschuwde monster als vroeger worden. Toch weet ik diep in mezelf dat ik niet veel meer nodig heb om daartoe gedreven te worden. En dan komt het punt waarop ik besef hoe dankbaar ik E'vesdar ben voor zijn steun. Als hij er niet was geweest om mij telkens uit dat zwarte gat omhoog te trekken, dan zat ik nu dieper dan ik al ooit heb gezeten. Ergens voel ik me daarom machteloos, als een schaakpion in zijn hoeven. Ik wil mezelf kunnen sterken, mezelf kunnen redden, maar Kayleigh heeft van mij een zwakke schakel gemaakt. Haar woorden, haar excuses, ze hebben me week gemaakt en me uiteindelijk doen toegeven aan mijn gevoelens. Ik heb erin toegestemd een vriendschappelijke band te onderhouden, zonder verder iets meer. Ik zal Astracan zoveel mogen zien als ik wil, en uiteindelijk is dat ook het enige belangrijke voor mij. Ze beseft immers wel niet dat ze zich hier meer pijn mee doet dan als ze me niet tot die toegeving had gedreven. Nu zal ze zich telkens opnieuw gebroken voelen, omdat ik er nog ben, maar niet meer tot haar behoor. Ik zal er zijn voor iedereen, behalve voor haar.

Een vage glimlach dwingt mijn mondhoeken omhoog te krullen na het horen van de spottende woorden van E'vesdar, en daaropvolgend zijn flikkerende ogen en brede grijns. Ik neem elk detail van zijn woorden in me op, omdat ze allemaal zo vertrouwd en verheerlijkend overkomen. Ze zijn oprecht, en geven om de een of andere reden weer een zin aan mijn leven. Het woord mate blijft nog even in mijn hoofd hangen, omdat ik hem dankbaar ben voor het wederzijdse vertrouwen, de wederzijdse vriendschap. Zijn volgende stelling zorgt voor een nogal neutrale blik op mijn gelaat. 'Dat zeggen heeft hetzelfde effect als het uiteindelijk gewoon vragen, Missie' Even verschijnt weer een kleine glimlach op mijn lippen, maar die vervaagt meteen als hij het woord haar uitbrengt. Ik weet wie hij daarmee bedoelt, en vrijwel gelijk met mijn gedachten loopt een koude rilling over mijn ruggengraat. 'Indeed. Het gaat om haar' Ik knik kort en kijk dan snel de andere kant op. Op zoek naar iets dat me af kan leiden van de vreselijke oorlog die diep in mij nog steeds uitgevochten wordt.

** WOESHHH, FINALLY <3

Gast **Profile**

Een wrange lach siert zijn lippen bij het zien van Lerav's betrokken gezicht. 'Ay' mate, it's always the lady's ah?' Een klein grijnsje siert zijn lippen om de luchtige toon van het gesprek wat voort te zetten. Hij wilde Lerav niet dwingen om over te gaan tot een emotioneel gesprek over zijn geliefde die zich had laten dekken door een ander, al had ze hem daarna van zich af getrapt. Hij vroeg zich af of merrie's gewoon idioot waren of dat ze echt niet begrepen dat een hengst zich onmogelijk kon inhouden als ze in de buurt waren van een hengstige merrie. Daarnaast verbaasde het hem ook zeer dat Lerav's ex-merrie niet direct weg was gegaan, uit de buurt was gebleven van elke hengst. Dat zou hij immers hebben gedaan, maar wie was hij om een oordeel te vellen? Hij was er niet bij geweest. Het enige waar hij conclusies uit kon trekken was de totaal verwaarloosde Lerav. 'Moet je ook niet zo vreselijk charmant en aantrekkelijk zijn, geen merrie die je los wilt laten' Grinnikt hij.

Echter begreep hij maar al te goed de ernst van de situatie, Lerav wist zich geen houding meer te geven en zijn leven leek om hem heen in te storten. Hij kon niet zeggen dat hij het kende, hij had nog nooit een relatie gehad, zijn volledige vertrouwen in een ander paard gevestigd. Daarnaast waren er dan ook maar weinig merrie's die echt zijn aandacht trokken, er was er eigenlijk maar één geweest; Yrdaice. Hij had het al die jaren ontkent, dacht dat hij er voor had kunnen vluchten, maar het was hem duidelijk geworden dat hij echt om haar had gegeven, en nog steeds deed. Toch zag hij geen toekomst meer in hun situatie, er was te veel gebeurt.

Liefde was dan ook wel het laatste waar E'vesdar verstand van heeft, en het liefste rende hij zo hard mogelijk weg elke keer als hij ook maar gevoelens voor iemand kreeg. En dat had hij tot nu toe ook altijd gedaan; hij rende tot zijn benen het zouden begeven en hij zijn knieën zou schaven op de grond als hij instortte. Zo had hij Yrdaice verlaten, vluchtend voor zijn gevoelens, de alles innemende verliefdheid die zorgde voor een brok in zijn keel, die maakte dat hij niet helder kon na denken. Liefde was niks voor hem, hij verdiende het niet, maar kon het eveneens niet terug geven. Immers was liefde iets waarbij je niet alleen mocht nemen, je moest ook geven. En hij wist niet of hij daar toe in staat was, hij wist niet of hij Yrdaice kon geven wat ze wilde. Of hij het rustig aan wilde gaan doen en een gezin op bouwen. Hij beseft dat hij maar weinig advies heeft om te geven aan Lerav en blikt enkel even kort naast zich.

'Ik weet het niet man, ik kan je echt geen advies geven. Wat dit onderwerp betreft ben ik het grootste wrak dat er bestaat' Hij laat zijn ogen over de kudde glijden en vind de gouden ogen van Flight voor een moment. Hij richt zijn ogen vluchtig op Lerav en laat een zachte zucht ontglippen, iets dat meer leek op een grom.

Lerav, Flight, E'rayhon <3

**Profile**

» Trust
» I left a peace behind. [OPEN]
» we'll live inside the dreams we left behind
» Learning to trust again is life's most difficult task~ Maëve

when there's no one left to trust.. [E'ves]

when there's no one left to trust.. [E'ves]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen