Van mij aangezien het vorige topic niet echt is doorgegaan? Indien je nog eentje wilt met diablo toch?

Ja is goed (;

De afgelopen blauwe maan was rustig verlopen en Diablo had nergens last van gehad. De schimmen leken niet veel zin in spelletjes te hebben. De shire had daardoor niet minder, maar net meer kopzorgen gekregen. Waren ze een groter, smeriger plan aan het uitdokteren? Hadden ze zich nog meer teruggetrokken om daarna net nog harder en gruwelijker toe te slaan? Dagen had hij erover gepiekerd, maar het had hem niet wakker gehouden. Diablo kon een klik in zijn hoofd maken die hem van eeuwige storm naar zalige rust kon brengen en daar was hij erg gelukkig mee. Het maakte alle zware lasten wat makkelijker om mee te slepen.

Sneeuw was iets wat Diablo niet zo lief had. Hij was zwaar en lomp en trok vaak lange groeven achter zich wanneer hij zich verplaatste: ongemerkt ergens geraken was voor hem nog moeilijker dan het gemiddelde paard. Je kon weten waar hij was geweest, gewoon aan de manier van de afdrukken. De kou, daar had hij echter geen problemen mee. Hij was wat vet en goed gespierd en zijn lange vacht en sokken hielden hem warm. In de winter kreeg de hengst zelfs een soort van sik onder zijn kin, en ook het haar op zijn nek werd zienderogen langer. De beste beschrijving die hij zichzelf nu kon toezeggen was 'teddybeer'. En honger? Met de vetreserves die hij steeds weer opsloeg in de zomer, kwam hij prima de winter door met minder groen.

Het leed van sommige andere paarden deed de shire minder deugd: enkelen hadden wel meer eten nodig nu, aangezien ze ranker en kleiner waren. De hengst kon niet meer doen dan zoeken voor hen en hen de plekken aanwijzen die hij vond, hij was geen God (meer) en dat speet hem soms.

In het witte kleed van de natuur viel de gouden gestalte van Treasure hard op. Het zwakke winterzonnetje had nog steeds genoeg kracht om diens vacht te laten glinsteren, en de hengst was dan ook een plotse opkomende vlek in Diablos ooghoek. Diablo kon er niet aan doen, maar zelfs nu bij hun tweede ontmoeting, viel het diablo meteen weer op hoe rank (maar toch gespierd) zijn medeleider was. Hij was het volledige tegenbeeld van wat de shire voorstelde: elegant, dansend, kleurrijk, enthousiast, energiek. Vooral dat laatste bleek maar weer, want de gouden gedaante was met denderende vaart afgekomen en stond nu inmiddels licht bezweet voor Diablo.

Hey gouden vreemdeling, een hese, zware stem vulde de witte leegte. Hoewel ze elkaar eenmaal eerder hadden gezien, was de hengst nog steeds een vreemdeling. Diablo was hem kwijt geraakt nadat ze waren vertrokken richting Minanter om hun kudde te beschermen en had hem sindsdien niet meer opgezocht. Jij lijkt je te amuseren, een korte grijns verlichtte Diablo's gezicht wanneer hij doelde op de dans en de race die De Goude net had afgelegd.