Ik hield van de herfst, dat had ik altijd al gedaan. De herfst herinnerde me aan de goede tijden van mijn leven, de prachtige kleuren die de wereld rijker maakte dan welk ander seizoen dan ook. Ohja, ik houdt van dit seizoen met heel mijn hart, misschien zelfs wel meer dan ik ooit van haar heb gehouden. Die gedachte is als een steek door mijn hart en ik wend mijn ogen af van het speelse tafereel van de veulens in de verte.

Het had hem nooit echt uitgemaakt hoe anderen hem zagen, daarom zaten zijn manen ook verwilderd en in de klit, was zijn lichaam getekend met littekens en was hij vuil tot op het bot. Het deerde hem dus ook niet dat hij zweette of hij uitgeput stond uit te hijgen. Hij was niet iemand die zich daar zorgen over maakte. Hij had niet het recht om anderen te beoordelen op het uiterlijk, en dus anderen ook niet bij hem. Alleen vergat de meerderheid dat soms.

Een zucht glijd over mijn lippen als ik mijn grijze manen uit mijn gezicht schud en mijn lichtbruine ogen op een hengst laat rusten. Een hengst als geen ander, hij heeft duidelijk een bepaald soort macht, een aanzien want de rest van de paarden kijken naar hem op. Voor heel even sta ik zo, gegrepen door zijn machtsvertoon, maar direct bewust van de onderliggende pijn in zijn ogen, zoals ik al bij zo veel in dit gebied had gezien. Misschien werd ik naief gevonden maar ik heb altijd een positieve kijk op alles en ben er zeker van dat zelfs in een verdoemd oord als dit in staat is om me in een staat van verukking te stellen. Een glimlach trekt mijn lippen van oor naar oor en een zachte hinnik verlaat mijn lippen. 'Hey!' Een charmante grijns siert mijn smoel wanneer ik op de hengst afstap.