Merories are fading away, reality comes forward. [Serah]

Je kon het bijna voelen, de druk die het gras onder je hoeven gaf, het intense verlangen om te groeien. De klaprozen schoten één voor één open, onthulden hun prachtig rode kleur in een rijk aantal aan de zon. Er zoemde wat bijen voorbij die zich meteen nestelde in het midden van al die geurigheid. Serano had al lang niet meer genoten van iets zo simpel als de lente hem nu gaf. Vroeger had hij die kans niet want voor zijn oude kudde was de lente een maand om te rouwen om het verlies dat ze geleden hadden die winter. Voor hem was het niets meer dan een akelige voorstelling van alle pracht en praal ... alsof het de winter wou goedpraten, alsof het de kudde iets wou geven om op te beuren. Sinds die laatste winter had Serano niets meer gehad om vrolijk om te worden. Hij had koppig blijven volharden dat alles zijn schuld was geweest, dat dit leven niet voor hem bedoeld was. Hij had .... hij was kapot, verslagen en uitgeput.

Zijn zwarte ogen bleven onbeweeglijk naar de klaprozen kijken terwijl hun geur zijn attente hersenen bewemelden. Zijn gespannen sterke spieren verliezen hun spanning en zijn lichaam baadt zich onrechtstreeks in de kalmte die deze lege vlakte met zich mee brengt. Zijn ene hoef komt in een ruststand en zijn hoofd zakt wat lager. Weinigen kregen het beeld te zien van een rustende leider, normaal had hij zijn verplichting op zijn gebied maar aangezien ze met zo weinig waren had Ragnok het helemaal in zijn eentje aangenomen. Serano had om het zo te zeggen ... een dagje vrij. Zijn grote gevlekte lichaam oogt nu niet meer dan een zwakke verloren ziel. Voor eens schoten niet de beelden van dood en verderf uit het verleden voor zijn ogen maar eerder de beelden van hier ... van BMH.

De grote watervallen, de ontembare zee, de klaprozen en uiteindelijk zijn moeder. Zijn oren draaide zich wispelturig rond, weigerde niet zomaar over te gaan in deze slaaptoestand en wouden dolgraag de signalen uit de omgeving opvangen en registreren. Hij had de hele morgen toegekeken in de verschillende gebieden, naar zijn moeder die liefde vond, naar de veulens uit rang één en hij had erbij stilgestaan. Liefde was niet voor eeuwig want anders had hij Jenna niet losgelaten op het moment dat zijn moeder zo hoopvol naar haar nieuwe leven toekeek. Ze was zijn voorbeeld, zijn rots in de branding. nee, geen moederskindje, was hij al lang niet meer maar hij had haar nodig om te overleven, dat was een feit dat zeker was. Dus als Delaney zo goed haar leven opnieuw kon opbouwen ... waarom kan Serano dat dan niet. Net als hij alle mogelijke argumenten wil afgaan registreren zijn oren inderdaad een geluid. Zijn hoofd gaat weer de lucht in, de spieren onder zijn zwart wit gevlekte vacht verstrakken zich en zijn blik draait zich naar het naderende paard, in zover zijn rust ...

Ze voelde zich niet helemaal op haar gemak zo alleen en haar licht roze manen dansde op de wind. Ze was niet de grootste, kleiner als haar zuster zelfs maar toch voelde ze zich wel goed. Haar licht creme kleurige vacht glimde in het zonlicht en Serah sloot haar ogen. Zo alleen maakte af en toe ook niet uit. Het voelde wel goed zo af en toe. Toen ze haar hemelsblauwe ogen echter opende vond ze zichzelf aan de bosrand. Ze staarde uit over de immense vlaktes. Vroeger in hun oude kudde was alles droog geweest. Hadden ze moeten vechten voor een beetje gras.

De gedachte aan haar oude kudde deed haar zuchten en ze liet haar neus over het kleine hangertje rond haar hals glijden. Snow.. Ze slikte en knipperde een enkele traan weg. Daar was het nu geen tijd voor. Daar moest ze nu niet aan denken. Niet aan hem, niet aan zijn vader. Niet aan Vanille, Fang of Hope. Ze moest overleven samen met haar zus. Haar zus had voor hen gekozen en was samen met haar gevlucht. Al kon Serah enkel innig hopen dat Vanille en Fang hetzelfde hadden gedaan. Of Hope was ontkomen durfde ze niet eens te bedenken. Te bang dat hij het niet gehaald had. Het teken dat op haar voorbeen stond was net zoals dat hangertje een enkele herinnering aan vroeger. Een teken waarmee ze geboren was. Wat haar kudde had eigen had gemaakt. Elk paard van hun kudde had zo'n teken gehad. Fang op haar rechtervoorbeen. Vanille op haar achterwerk. Hope vlak bij zijn rechterhoef en Light op haar borst. Snow had hem midden op zijn been gehad.. Het was altijd grappig geweest om die reus te zien. Ze had zich veilig met hem gevoeld en nu.. Nu wist ze niet eens of hij eigenlijk ooit wel te vertrouwen was geweest.

Opnieuw zuchtte Serah, zat ze nou toch weer terug te denken? Snel schudde ze haar hoofd en werkte ze een lach rond haar lippen. Ze wist zeker dat ze nog moesten leven. Anders zou ze het zelf toch wel weten? Ze draafde langzaam rond en ze hief haar hoofd langzaam op. Dit was nog een gebied waar ze niet was geweest. Ze hinnikte laag en lang zoekend naar iemand. Snow.. Hope.. Fang.. Vanille.. Het maakte niet uit ze wou gewoon iemand in haar buurt. Ze brak langzaam af in haar eentje. Normaal was ze nooit alleen. Normaal had ze altijd iemand bij zich.. Maar nu voelde ze zich zo vergeten alleen in dit gebied waar geen einde aan leek te komen. Ze sloot haar ogen verdrietig en schudde haar hoofd Wellicht was ze gewoon te groot geworden om zich vast te houden aan kinderdromen.. Misschien moest ze zich over haar dromen heen zetten.. Haar wensen vergeten en de harde realiteit onder ogen komen..
Ze stond er alleen voor. Een paard zo ver weg deed haar opkijken. Zijn gevlekte vacht herkende ze van verhalen. Serano.. Of tenminste voor zover ze wist was dat zijn naam. In stilte stapte ze zijn kant op. Zou hij haar een nieuw hoofdstuk aan haar verhaal geven? Of zou dit slechts nogmaals een herrinering worden die ze liever vergat.

Heel even vond hij het genoegen om over zijn schouder te kijken, het andere paard aan te kijken, te registreren voor hij weer naar de klaprozen staarde. Serano was niet zo heel sociaal al had BMH hem daar afgelopen maanden enorm mee geholpen. Hier hadden paarden nood aan een sterk zelfzeker paard, een hengst die zijn kudde correct en met plezier leidde. Ze hadden hoop nodig, ieder van hen en naarmate de blauwe maan naderde hadden ze nog meer hoop nodig tot ze uiteindelijk schuil hingen in de flanken van de leiders en vechters. Het was een treurig gebied maar het was precies de afleiding die Serano nodig had om te vergeten wat vergeten moest worden. Het zou nooit zijn ziel verlaten, nooit zou hij vergeten waar hij enkele winters terug voor geplaatst was. Maar hij kon het wel zodanig minimaliseren dat het klein en teruggetrokken in zijn hersenen leefde. Zo klein dat het hem niet opviel maar zo dicht nabij om niet te vergeten.

Zijn oor beweegt waakzaam achteruit en kort blikt hij terug over zijn schouder. De merrie die daarnet zo ver weg was wandelde nu al een heel stuk dichter. Ze was speciaal, hij ontkende het niet maar schoonheid was voor hem iets dat hij al lang geleden verbande, het ging hem niet om uiterlijk maar om wat er innerlijk groeide. Daarnaast was liefde bij hem bijna onmogelijk, Jenna bleef op een bepaalde manier rondsuizen in zijn gedacht, zou ze willen dat hij verder ging met zijn leven? Dat hij anderen ontmoette en lief had? Vast wel. Zijn zwarte ogen bleven twee tellen op haar hangen en daarmee haalde hij een hoop van informatie op, zoals haar jonge leeftijd, de gratie van haar passen, de inteligentie in haar blik. Wat hem het meest aantrok was het verdriet in haar ogen. Ze zag er zo alleen uit ... niemand hoorde alleen te zijn, zelf Serano niet ookal koos hij dat pad.

Zijn ogen gleden weer naar de klaprozen en hij brieste kort terwijl de spieren in zijn lichaam langzaam weer ontspande. Moest hij tegen haar praten? Hij was geen verteller maar kon vrij goed luisteren als wat verteld werd de moeite waard was om te aanhoren. Het was al weer even geleden dat hij nog met andere paarden gepraat had anders dan zijn kudde van de schaarse drie leden en een medeleider. Hij twijfelde, twijfelde of dit alles wel de moeite was om te ondernemen. Uiteindelijk blikte hij terug over zijn schouder en zocht haar blik tussen haar lange zacht roze manen, de blik die daarnet nog zo verdrietig en alleen leek te zijn ...

Hoe ze wenste om de gezichten van haar bekenden. Hoe ze wenste hen weer te zien. Na haar ontmoeting met de hengst Torak vorige blauwe maan was ze er van verzekerd dat de shimmen niet door en door slecht waren. Hij was niet door en door slecht.. Enkel verbitterd door een verdriet dat Serah niet uit hem had kunnen halen hoe graag ze het ook geprobeerd had. Soms schoot haar helende gave nou eenmaal te kort.

Haar helende gave, tja.. Het werkte ongelofelijk sterk mentaal maar fysiek had het nog zijn fouten. En hoewel Serah het graag onder controle wou krijgen kon ze nou eenmaal niet naar de eerste de beste merrie of hengst lopen en zijn of haar wond genezen zonder dat ze als een of andere gek zou overkomen. Om die zelfde rede gebruikte haar zus Lightning nooit haar vleugels.

Maar ja, dat waren dingen die ze niet te veel naar haar hooft moest laten gaan. Wat nu belangrijk was was het ontmoeten van deze hengst zo alleen in dat veld vol klaprozen. Het kon net een schilderij zijn zoals hij stond en Serah begon zacht te glimlachen. Langzaam stapte ze naar voren. Het was duidelijk dat hij haar gezien had maar dat hij niet het gesprek zou starten. Alhoewel Serah geen prater was, iets waar Torak ongetwijfeld anders over dacht, ademde ze even in en liet knipperde ze even met haar ogen voor ze naar de hengst toe stapte. "Hallo." Klonk haar zoette stem zacht. Een warme glimlach lag rond haar lippen terwijl ze ongemakkelijk iets meer naar voren stapte tot ze naast de hengst stond.

Haar hallo klonk zoet, zacht maar voorzichtig. Hijzelf was vaker een hengst die in het donker taste, hij was zelf uiterst voorzichtig met wie hij benaderde, wie hij als vriend nam en als vijand. Zijn motto luidde nog steeds dat je vijanden dichter bij je moest houden dan vrienden. In deze situatie kon hij moeilijk vriendelijk gaan doen in het gezicht van de schimmen op de hoop dat ze wat van hun geheimen of voorbedachte raden zouden blootgeven. Het zou zelf niet lukken want een schim had een even grote hekel aan een leider dan omgekeerd. Toch had iedere schim wel een zwak ... ieder paard zo ook Serano al had hij wat te graven in zijn verleden voor hij er daadwerkelijk op zou stuitten. Dat de merrie voorzichtig was snapte hij, ze was dapper om naar voor te komen in de eerste plaats. Om een hengst te benaderen ver buiten de kudde ... om alleen met hem te zijn zonder dat ze hem kende.

Dat kleine detail waardeerde hij ... bewonderde hij. Er kwam een zwakke glimlach op zijn lippen, zo eentje die wel wou breder gaan maar de levenslust om het te doen er niet voor vond. Serano was verbitterd ookal had zijn verblijf op BMH dat wat versoepeld. 'Goedemorgen ...' Hij zweeg even en blikte naar de zon boven en er kwam een dan meer geamuseerde glimlach op zijn lippen. 'Middag.' Corrigeerde hij zijn eerdere begroeting. Hij nam haar nog even kort op en besloot dat ze geen gevaar kon zij voor gelijk wie en wat. Dus draaide hij zijn hoofd terug naar voor en nodigde haar uit naast hem te kijken naar wat hij vond een prachtig schouwpel...

Hij nam even de tijd want eigenlijk was hij geen hengst van weinig woorden maar hier was de perfecte start van het onderwerp haar veiligheid. 'Wat doe je zo ver van de kudde, alleen?' Vroeg hij zachtjes. De blauwe maan zat eraan te komen en ja, hij zou haar beschermen maar het was een roekeloze zet van haar om weg te gaan van de kudde. Maar aan de andere kant kon het leven zo ingewikkeld zijn dat je nu immers niet van de drukte en vrolijkheid hield. Serano was daar een voorbeeld van ...

Love will not leave you,
hate will not heal you

Zijn snel herstelde fout deed haar zacht lachen. Langzaam keek ze op naar de lucht en zag de zon statig branden. Middag ja, de tijd ging snel. Ze grinnikte even zacht. Ze schudde haar lange roze manen even heen en weer bij zijn volgende woorden en glimlachte opnieuw zacht. "De drukte is slechts een vloek voor je geest. Ik ga liever naar daar waar ik mijn eigen gedachtes kan horen." Ze glimlachte opnieuw en bracht haar hoofd weg. De jonge merrie was hier nu al een paar manen wat slechts een kleine tijd was in vergelijking met de hengst naast haar. Zijn naam was haar bekend net zoals zijn stand. Serano.. De Alpha van rang vier. Wat hij hier deed was voor haar slechts een raadsel. Maar voor hem was het ongetwijfeld net zo'n groot raadsel wat een onbekende merrie ineens naast hem deed. De waarheid was. Na Snow. Na Noel en iedereen die verraad sprak over hen bijde. Was ze alleen. Ze mistte de tijd waarin iedereen zei dat ze een goede dame was. De tijd van haar oude kudde. De waarheid was dat ze haar oude leventje miste. En eigenlijk gewoon terug wou. Al was dat iets wat onmogelijk was gezien de prijs die op haar zusters hoofd stond. Hun leven zou hier gewoon opnieuw moeten beginnen en tja. Waarom dan niet met een ontmoeting. Ze glimlachte even bij haar warrige gedachtes en richtte vervolgens haar hoofd op hem. Haar oortjes trokken even en haar ogen haakte zich geïnteresseerd in de zijne. Wachtend op woord van hem.

Haar woorden brachten een zekere boodschap weer, een boodschap die Serano met plezier zo bevestigen en aanvaarden ... mits hij niet zo gehamerd was op de kudde, op veiligheid en op overleven. Hij probeerde vaker en vaker zijn best te doen zijn geest over te plaatsen in een andere vreemde ziel. Te zien door hun ogen en niet door te zijne. Te voelen wat zij voelen in plaats van zijn eigen opgekropte overlevingsinstinct te leven. Te denken wat zei denken zonder zelf zijn inbreng te geven. Moest hij een simpel kuddepaard zijn dan zou hij inderdaad instemmen met al haar woorden maar ze moest weten dat de positie nu een stuk gevaarlijker was mocht Serano zelf hier niet zijn. En technisch gezien kon hij haar niet beschermen want hij was niet op zijn gebied.

Alleen met je eigen gedachten ... Hij was alleen, voor even, met zijn eigen gedachten. 'Maar die drukte is de plaats waar je geest moet zijn als je niet wilt verplettert wilt worden door de schaduwen ...' Hij wou haar naam zeggen maar wist die niet. Zijn stem had oprecht zorgzaam geklonken, net als de blik in zijn ogen. 'Hoe heet je?' Vroeg hij dan wat zachter terwijl zijn blik naar de vele klaproze terug gingen. Zijn oren gingen regelmatig de omgeving rond, net niet te vaak om alles te horen wat te horen viel. Net niet snel genoeg om te dedecteren wat achter hen aan sloop. En aangezien de wind van voor hen kwam kon hij niet op dat zintuig spelen of tenzij het gevaar recht op hen af kwam maar zelden viel een roofdier je van vooraf aan aan. Hij draaide zijn hoofd een kwart en kon nog net de geelachtige glans onderscheiden van iets dat daar helemaal niet hoorde te zijn.

Zijn oren schoten plat, hij draaide zijn achterhand en duwde de merrie weg terwijl hij alert snoof. En plots was het daar. Serano had altijd de gratie en elegantie van een poema bewonderd maar hij had ook hun behendigheid en snelheid steeds verafschuwt. Ze was jong maar ervaren, een moordenaar in een gouden vacht. 'Rennen!' Beval hij de merrie meteen. Hij duwde zijn neus dringerig tegen haar hals, haar veiligheid had preoriteit boven de zijne, hij zou zijn leven leggen voor de kudde. De poema sprong op recht naar Serano die net hoog genoeg wist te steigeren om haar klauwen niet in zijn hoofd te voelen. Er ontsnapte hem een pijnlijke hinnik toen haar klauwen zich in zijn schouders boorden ... toen haar tanden zich in zijn been zette. Hij gooide zijn oren plat, hapte waarschuwend in haar gouden vacht en strompelde mankend achteruit. Serano was één en al dreiging, hij sloeg zijn voorbenen naar het dier dat kort achteruit deinsde en ontweek een nieuwe aanval. Hij draaide zich bokte hoog in de hoop haar de raken. Haar ene klauw vestigde drie lange wonden op zijn achterhand en woedend draaide Serano zich weer naar het beest ...

Love will not leave you,
hate will not heal you

Ze begon te lachen bij zijn woorden en keek hem met twinkelend blauwe ogen aan. "Serah is de naam." Haar stem was zacht en ze glimlachte nogmaals waarna ze even haar hoofd afwende. "Een 'beroemd' paard zoals jij hoef ik de naam niet van te vragen. Het is prettig kennis met je te maken Serano." Ze glimlachte wat breder en schudde haar roze pluk uit haar ogen. Het was fijn om met hem te spreken. Sowieso bij hem te zijn, hij straalde een rust uit die Serah maar wat graag met open armen wou vastpakken. Ze glimlachte nogmaals en duwde even haar neus tegen zijn nek. Een aanraking die bijna als natuurlijk ging.

Toen echter zijn oren in zijn nek schoten schrok Serah op. Deed ze iets fout? Toen hij echter sprak en zijn neus tegen haar hals duwde staarde ze meteen om zich heen om de Poema op te merken. Ze schoot weg van zijn zijde maar zag dat Serano niet optijd weg kwam. Voor haar ogen gebeurde er waar ze bang voor was. Zo bang voor.. Iemand in haar omgeving die gewond raakte. "Serano!" Zijn naam gleed geschrokken over haar lippen toen ze bloed op zag wellen op de plek waar net de poema zijn klauwen had laten vallen. Tranen welde op in haar ogen ze moest toch wat doen? Waar was Lightning als je haar nodig had! Waar was haar zusje die zo veel beter in deze situatie zichzelf staand kon houden als zij..

Maar voor Serah was het geen tijd om te twijfelen. Was het geen tijd om zielig te gaan doen en hopen dat iemand zou komen die nu niet kwam. Ze vertrouwde haar zus tot in het diepst van de nacht maar dit was iets waar Lightning haar niet bij zou helpen. Dit was iets waar serah geen hulp bij wou. Een woeste hinnik gleed over haar lippen terwijl ze haar bovenlichaam omhoog gooide en met haar hoeven drijgend uithaalde naar de poema. Toen haar vier hoeven weer op de grond stonden kwam ze met haar oren plat in haar nek en haar hoofd ver uitgestrekt naar voren. Woede jegens dat rotbeest dat Serano had aangevallen en zorg naar de hengst zelf. Snel liet ze haar ogen over de wonden glijden voor ze weer naar de poema keek. "Ik zal je zo wel verzorgen." Fluisterde ze zacht. "Eerst dit ding." Ze snoof even en haalde met haar tanden nogmaals uit in de richting van het beest. Serano stond er niet alleen voor. Zij was hier nu.

Jennifer schreef:

Serano houdt zijn blik zo strak op het beest gefixeerd .. hoezeer hij Serah ook wou controleren. Nee, als hij één ding had geleerd was het dat je je prooi nooit de rug mocht keren want dan zouden ze aanvallen. Het aanvalssysteem van zulke dieren was vrijuit simpel, de zwakste aanvallen en op een ongezien moment verassen. De panter had Serano bijna verast als het niet was voor dit vreemde terrein dan had hij waarschijnlijk waakzamer geweest. Het dier zwiepte zijn staart opgewonden heen en weer. Serano voelde het bloed langs zijn lichaam naar beneden sijpelen. Hij hield zijn gedachten gefocust, de pijn zou niet komen voor zolang de adrelaline er was. Hij moest en zou het beest wegwerken, hij moest en zou Serah veilig houden. Dat is zijn taak, dat is zijn levendoel altijd al geweest op de dag dat Jenna uit zijn leven stapte.

Hij had zijn naam geschrokken over haar lippen horen gaan en hij zag hoe ze hem toesprak met een bezorgdheid die enkel Jenna ooit bezat had. Er schoot een huivering door zijn rug terwijl de herinneringen voor zijn ogen flitsten. Nee, hij moest attent blijven maar de onophoudelijke vergelijking tussen Serah en Jenna hield zijn hersenen weg van het probleem. Hij zonk weg in een herinnering van lang geleden:
'Serano, ik denk dat het echt beter is als je rust, ik houd de wacht wel.' Sprak Jenna zachtjes. Hij grijze neus duwde tegen zijn gewonde vacht en ze zuchtte zachtjes. 'Je kunt me niet beschermen als je niet rust.' Vervolgde ze bekommerend. Serano stond voor een grot en keek toe naar de omgeving voor hij toegefelijk zuchtte. 'Als er iets is, ook maar iets kleins dan waarschuw je mij.' 'Waarschuw ik je niet altijd? Ik ben slim Serano. Niet slim op jouw manier, niet vechtlustig als jou maar ik ben slim en attent. Het lukt me heus wel.' Haar neus streelde lang een brede bijtwond alvorens hij de grot in wandeld en de rust probeert te zoeken die hij al dagen vinden wil. Net het moment dat hij zijn ogen sluit hinnikte Jenna paniekerig. Buiten treft hij haar lichaam aan, gebroken en bloedend... dood. 'Jenna' ...

'Jenna!' Serano opend zijn ogen en kijkt verward rond tot zijn ogen naar Serah en de panter glijden. Jenna was hier niet, hij schudde de herinnering weg en schoot naar voor met een gemengd gevoel van woede en verdriet. Hij beet de panter in de hals en sloeg een aantal keer zijn richting uit. Het dier deinsde getrokken terug, haar gele ogen gleden van Serah naar Serano en ze besefte dat dit oneerlijk was en droop het af. Serano ademde diep in en uit, zijn tanden opeengeklemd en zijn ogen de panter nakijkend. Hij sloot ze en liet zijn hals zakken terwijl de pijn langzaam de overhand nam in zijn lichaam. 'Ik had haar nooit mogen laten staan.' Prevelde hij zo zacht dat Serah het misschien niet zou horen ...

Love will not leave you,
hate will not heal you

Zodra de cremekleurige merrie zag dat de poema afdroop haalde ze opgelucht adem. Toen pas kon Serah echt aandacht schenken aan wat Serano net had gesproken. Langzaam draaide ze haar ogen naar hem toe en stapte naar de andere kant van zijn lichaam om zijn neus tegen zijn schouder te duwen. Terwijl ze hoorde hoe hij opnieuw sprak prevelde ze enkele woorden en sloot haar ogen. Ze voelde hoe haar energie via haar neus doorgegeven werd aan hem.

Toen ze voelde hoe zijn wond langzaam minder werd hief ze haar hoofd langzaam op en glimlachte naar hem terwijl ze haar neus nog even tegen de zijne drukte. "Jenna?" Fluisterde ze zacht en vragend terwijl ze even opkeek. "Wie had je nooit mogen laten gaan Serano?" Iets deed haar opnieuw denken aan Snow en ze keek even weg. Zij had hem nooit mogen laten gaan. Zij had zijn vader nooit mogen laten gaan. Ze had haar zus zo ver moeten krijgen te geloven in Snow. Maar ze had het nooit zo ver kunnen krijgen.. En nu werd Snow gezien als een monster en het was haar schuld.

Verdrietig zuchtte ze en sloot haar ogen even. "Volgens mij moeten je meeste wonden zo goed als genezen zijn. Meer kan ik niet voor je doen. Sorry.." Fluisterde ze zacht en knipperde met haar ogen terwijl ze hem aankeek..

Serano wist niet in welk mogelijk opzicht bij nu in paniek was. Het feit dat de panter hem zo goed als bijna dodelijk verwond had, het feit dat Serah veel te sterk op Jenna lijkt of het feit .. Zijn zwarte ogen gleden opzij naar de diepe schouderwond op zijn schouder, het bloed sijpelde via zijn witte benen naar de klaprozen waar de kleur zich vredig met elkaar vermengde. ER kropen rillingen over zijn rug, zijn ene voorbeen stond praktisch te trillen van de adrelanine. ZIjn ogen vonden die van Serah terwijl ze zachtjes sprak en haar neus tegen zijn schouder zette. 'Wat ..' Hij zweeg toen er rillingen over zijn schouder kropen. Niet het soort rillingen van daarnet maar zachte krachtige rillingen. Hij keek toe naar de wond die langzaamaan genas. 'Hoe doe je dat ..' Hij keek haar geconcentreerd aan en blikte dan terug naar zijn schouder. 'Serah.' Zei hij aarzelend. Serano had nooit in de goden geloofd, nooit had hij belang gehecht aan het bovennatuurlijke. Hier was het anders, de schimmen waren monsters op zich en er waren paarden die meer konden dan alleen paard zijn, Serah hoorde daar blijkbaar bij.

Hij voelde haar neus tegen de zijne en kort sloot hij zijn ogen, hij wist wat er zou komen. Hij wist wat ze zou vragen. Toen hij de naam hoorde van de merrie die hij ooit lief had gehad schudde hij zachtjes zijn hoofd, bij haar vraag hapte hij kort naar adem. 'Jenna.' Antwoordde hij eerlijk. Hij was haar wel een uitleg verschuldigd aangezien hij hier lekker luidop Jenna had staan roepen, aangezien hij de merrie in Serah terug vond. Een vergelijking die hij nooit echt zou maken. 'Ik heb mezelf altijd beloofd daar nooit iets over kwijt te spelen. Ik wil niet terugdenken aan toen, het doet pijn te weten dat ze er niet meer is en ..' Hij zuchtte verslagen en liet zijn hoofd zakken. 'Het was allemaal mijn fout.' Ging hij verder. De beelden spoelden door zijn hersenen en hij volharde ze te vergeten, ze opzij te schuiven.

Bij haar woorden over de wonden blikt hij kort naar zijn lichaam en kijkt dan lange tijd naar de merrie voor hem. 'Bedankt, dit had je niet moeten doen.' Fluisterde hij dankbaar. Misschien zou het hem opluchten te vertellen over het verleden. Er was enkel zijn moeder die hem ondersteunde in de pijn van zijn hart. 'Ik kom van een kudde heel ver hiervandaan en daar was hierachie zo belangrijk dat ieder jaar van de tien kuddes een merrie en een hengst in een bos moesten overleven tot er één weer levend uit kwam. Je was verplicht de rest te doden. Jenna was mijn kuddegenoot en ...' Hij zweeg en zuchtte terwijl hij zijn krampachtige lichaam een beetje in actie probeerde te zetten. 'ZE hielp me, ze leerde me zoveel meer over overleven dan ik al wist. En ze stierf, ze werd vermoord omdat ik rust nodig had. Ik had de wacht moeten houden, ik had die hengst moeten bevechten, niet zij en nu door mij is ze dood.' Hij keek op naar Serah en glimlachte waterachtig. 'Ik hield van haar. Ik vergeef het mezelf nooit ...'

Love will not leave you,
hate will not heal you

Ze glimlachte zacht bij het horen van zijn stem en zuchtte even terwijl ze haar hoofd schudde. Het verhaal van hem echter horend deed haar oren zachtjes in haar nek vallen en ze keek weg. Zich verdrietig voelend voor hem. "Het spijt me voor je.. Iemand verliezen kan vreselijk zijn." Ze dacht aan har ouders. Haar geliefde ouders die haar haar gave hadden gegeven net zoals haar zuster.

Wetend dat dit onderwerp erg pijnlijk voor hem kon zijn duwde ze nog even met een zacht lachje haar neus tegen de zijne. "Hoe ik aan mijn gave kom?" Klonk haar stem zacht terwijl ze even met haar oren heen en weer trok. "Wel.. Dat komt eigenlijk door mijn ouders. Of nou ja mijn overgrootouders." Begon ze zacht en glimlachte. "Laten we zeggen dat mijn familie heel ver terug allemaal een gave bezaten. De een had vleugels. De ander een hoorn met enorme magische krachten. Weer een ander bezat enorme psychische krachten." Langzaam glimlachte ze nog even en schudde met haar hoofd terwijl ze wegkeek. "Over vele jaren tijd waren onze gaves verdwenen. En tot mijn ouders stierven waren mijn zus en ik gewoon normaal op onze afzonderlijke kleuren na dan." Ze glimlachte nog even en schudde haar hoofd. "Mijn ouders gunde ons echter een laatste cadeau. Of tenminste zo zie ik het graag. Om elkaar te beschermen verkreeg mijn zus vleugels en ik de gift die de eenhoorns in mijn familie hadden. Enkel bezit ik geen hoorn." Ze glimlachte en hief even haar hoofd. "Al kan ik nog niet goed met mijn gave overweg.." Verzuchtte ze zacht even en keek hem weer aan. Bijna zeker wetend dat hij haar een monster zou vinden nu..

Serano luisterde naar de manier waarop ze dat zei. De intensie, de zachtheid en het delende verdriet. Er was ongetwijfeld iemand dierbaar in haar leven geweest die ze achter liet of van wie ze afscheid moest nemen. Er waren veel manieren om met verdriet op te gaan ... uiteindelijk kwam het op hetzelfde neer, jezelf ervoor vergeven en verder gaan. Serano was noch niet aan dat moment gekomen, hij kon zichzelf niet vergeven voor wat hij gedaan had. Hij zocht manieren om zijn verdriet op een andere manier te verwerken. Leiden, leider zijn en anderen bijbrengen wat hij vroeger had geleerd van grootheid en gevoeligheid maar was dat echt de oplossing? Hij had al lang niet meer het gevoel van rust gekend zoals hij nu deed. Hij had al lang niet meer stilgestaan bij het feit dat zijn leven misschien gewoon en normaal moest zijn. Serano wou zich inzetten voor hogere doelen maar het lukte hem niet om eens voor één keer rust te vinden. Zelf nu, naast Serah was er die drang om te beschermen, om terug te gaan naar de kudde en te helpen.

Zijn oor schiet opzij bij haar woorden en met veel krampachtigheid van de resterende wonden weet hij zijn lichaam te draaien en haar kant op te kijken. Was er zo'n wereld? Waar magie echt wel bestond, hij zou het graag geloven maar nee, hij had nooit gelooft tot nu ... tot hij op BMH kwam. Het feit dat schimmen onnatuurlijk sterk waren, konden vervagen in schaduw en zo snel waren als de wind lag niet aan hun anatomie. Hij had nooit in de duivel en god geloofd enkel in moeder natuur. Maar dit, hier op bmh kregen zijn ongelovige gedachten een scherpe rand. Serah had hem genezen, niet op de manier waarop het zou moeten met water en rust. Ze had het gedaan met de zachtheid van haar neus en de diepe betekenis van haar vreemde woordenzin. Hij had het gezien en hij kon niet ontkennen dat er geen magie mee gemoeid was. Het bestond dus echt ...

'Ik denk dat het je aardig lukt.' Beaamde hij op haar laatste woorden. Zijn ogen gleden naar de grootste wond die hij had gehad maar was nu een kleine smalle snee te zien was waar hij amper last van had. 'Maar ik denk dat je het moet koesteren.' Hij zweeg en duwde zijn neus in een snel zacht gebaar tegen haar wang. 'Wees voorzichtig, paarden kunnen misbruik van je maken als ze dit weten.' Hij keek haar doordringend aan en glimlachte zwak. 'Maar het is prachtig wat je bezit, het is een wonder, zo zie ik het althans want ik heb nooit geloofd in god of de duivel.' Hij glimlachte weer zwak en probeerde een comfortabele houding te vinden wat totaal niet ging. Hij voelde zijn benen stijf worden, wat stappen zou ging kwaad kunnen dus.'Wil je mee even wandelen?' Vroeg hij dan kalm ...

Love will not leave you,
hate will not heal you

Serano's woorden brachten nieuwe hoop op in haar hart ze kinkte even en begon zacht te grijnzen. Haar gave koesteren, wellicht zou ze dat wel eens moeten gaan doen. Maar ze was nou eenmaal net als haar zuster Lightning. De merrie met de schitterende vleugels. Ze gebruikte ze niet graag en zoals Serah haar helende krachten niet graag gebruikte. Mede om uit het schot te blijven van slechte paarden.

Ik loop graag mee.." Fluisterde ze zacht en zette haar lichaam in beweging om naast hem door te lopen. Haar zachte roze manen waaide vrolijk op de wind terwijl ze met een glimlachje naar de hengst naast haar keek. "God en de Duivel.. Ze bestaan bijde in verschillende vormen. Ieder zijn eigen geloof, de een geloofd in meerdere goden de ander in geen een. Toch leven God en Lucifer in je hart samen gesmolten en maken wie je bent. De een meer God en de ander meer Lucifer. Het is een eeuwige balans die nooit zal worden gestopt." Fluisterde ze zacht en keek even op naar de blauwe lucht. "Dat is tenminste wat ik geloof.." Haar laatste woorden waren een fluistering meegevoerd op de wind voor ze haar hoofd weer liet zakken en glimlachte naar Serano.

Toen zijn lichaam in beweging kwam ging het allemaal ontzettend stroef. Al had Serah een deel van zijn pijn weggenomen en de grootste wonden genezen, wat er nog van overbleef beloofde niet veel goeds. Zijn oren richten zich gefrustreerd op zijn lichaam, zijn gedachten nog steeds malend over het feit dat hij zich zo had laten verassen. Hij boog zijn hals, strekte die en voelde hoe zijn spieren hardnekkig protesteerde. het deed pijn ... maar geen zenuw in zijn gelaat die daar teken van gaf. Zijn zwarte ogen stonden wat gefocust op het pad voor hen terwijl zijn oren driftig heen en weer gingen. In zover zijn doel om te gaan ontspannen, daar kwam nu wel echt niets van in huis. Al voelde hij zich meer tot rust komen door haar aanwezigheid maar het maakte hem bang, bang dat er iets gelijkaardigs zou gebeuren als vroeger, bang dat het verleden zich zou herhalen.

Bij haar woorden wist hij even niet wat zeggen. Voor hem was er geen van twee, hij had nooit geloofd tot hij hier op BMH kwam. Voor hem was er enkel moeder natuur en als zij zei dat het je tijd was dan was je tijd daar, zoals Jenna. 'Ik geloof ..' Hij zweeg en schudde zachtjes zijn hoofd. 'Ik geloofde niet tot het moment dat ik hier hoef zette.' Hij zweeg en staarde lange tijd naar de kleine merrie naast zich. 'Zolang er in mijn directe omgeving geen gevaar is zal ik niet oordelen wie god of lucifer is.' Zei hij onverschillig. Zo was hij nu eenmaal een beetje, hij zag soms vaak met oogkleppen. 'Maar ik denk dat we kunnen overeen komen dat Avanti een heersende Lucifer is?' Hij zweeg en glimlachte zwak met de gedachten van de schimmenleider. 'Ik zoek geen problemen met Lucifer voor zolang hij zich niet moeit in mijn leven, mijn vrienden en familie.' Hij kon en zou het niet verdragen moest zijn moeder iets overkomen door de schimmen. 'Dus ik geloof misschien wel een beetje in god en lucifer maar oordeel niet over wie bestempeld wordt door wat.' Besloot hij uiteindelijk. Hij keek haar weer aan en drukte zijn neus kort tegen haar hals voor hij glimlachte. 'Maar ik geloof in jou geloof als dat hetgene is waar je in geloofd.' Sprak hij dan zachtjes ...

Love will not leave you,
hate will not heal you

In stilte luisterde Serah naar zijn stem en ze glimlachte zo nu en dan even zacht om uiteindelijk te knikken en de bonte hengst aan te kijken. "Daar geloof ik in ja.." Fluisterde ze zacht en keek heel even weg voor ze even naar de ketting rond haar nek keek en weg stapte naar een grote boom om haar nek er tegen aan te schuren tot ze het kleine steentje hoorde vallen op de grond. Nog even keek ze er naar voor ze haar hoef er op plaatste en het in de grond drukte. Pas toen haalde ze even adem en keerde zich naar Serano. "Misschien is het maar beter als ik mijn verleden achter me laat, en hier een nieuw leven op start.." Ze glimlachte zacht keek nog een laatste maal naar het kettinkje voor ze naar Serano toestapte en hem met een glimlachje aankeek. Ze glimlachte nog even voor ze weg keek en zijn woorden nog een maal door haar geheugen liet gaan. "Het is een interessant onderwerp, goed en kwaad.. Het kan knappe breinen breken en ze verzwakt achterlaten." Verzuchtte ze even en schudde haar hoofd. "Want wie kan je ooit goed en wie kan je slecht bestempelen, precies zoals jij zegt.. Avanti is het grootste slecht dat er bestaat. En daar zouden we het op moeten houden.." Ze glimlachte zacht en keek hem aan.

Iedere beweging die ze maakte volgde hij maar ook de omgeving hield hij strak in de gaten. Hij was tot het punt gekomen dat hij besefte dat roem en macht niet goed genoeg was om zijn leven te vergeten. Om achter zich te laten wat hij al lange tijd had moeten vergeten. Hij hield niet van roem, hij werd niet graag aanbeden maar hij had graag macht. Niet de macht die je denkt dat Serano zou kunnen gebruiken. Hij gebruikte zijn macht om het anderen te leren, om hen te laten zien wat belangrijk was, wat je moest leren om te overleven. Maar dat alles was het niet waard, het leek niet stabiel genoeg te zijn dus schoof hij zijn leiderspositie opzij. Zijn zwarte ogen keken haar aan, volgende de bewegingen naar de boom en naar de ketting die ze achter laat. Lange tijd kijkt hij het sieraad aan voor hij zwak glimlachte. 'Achterlaten, nooit vergeten Serah want het verleden is wie je nu bent. Het verleden maakt je ziel van nu.' Hij zweeg en staarde naar de vertrapelde ketting. Had hij maar iets om symbolisch achter te laten ...

Toen ze weer dichter kwam gewandeld drukte hij zijn neus kort tegen haar hals voor ze beide verder wandelde. De stabiliteit die hij al de hele tijd zocht vond hij nu, hier bij Serah. Ze gaf hem kleine herinneringen, goede herinneringen uit het verleden. Ze was anders dan anderen maar tog zo gelijk. Hun paden liepen samen maar kruistten elkaar op verschillende punten weer. Het voelde goed, Serano voelde zich langzaamaan uitgerust en op zijn gemak. 'Knappe breinen breken.' Herhaalde hij met een zachte lach. Geen brein was knap genoeg op deze wereld, geen ziel was slechts. 'Ik vraag me af of Avanti ooit een goed moment heeft gehad.' Mompelde Serano luidop. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd en keek haar zijdelings aan. 'Depressief onderwerp. Mag ik vragen hoelang je hier al leeft Serah?' Vroeg hij dan uiterst beleefd en voorzichtig ...

Love will not leave you,
hate will not heal you

In stilte keek Serah naar Serano, luisterend naar zijn woorden terwijl ze zacht knikte. "En toch, wegrennen en de gene achter je laten om wie je geeft is geen liefde, al zou je het willen doen om ze veilig te houden. Iedereen die je achter je laat wis je weg uit je leven wat hen enkel maar pijn oplevert. Misschien is het punt dat ik vrienden heb om op te rekenen, vrienden die ik nooit zou weg kunnen schrappen. Voor wie ik nooit zou kunnen wegrennen, wie ik nooit zou kunnen vergeten. Met die vrienden red ik het wel." Ze glimlachte nogmaals en stapte naast hem door opnieuw naar hem luisterend.

Het onderwerp Avanti bracht kriebels op haar schoft en ze knikte dankbaar toen hij op een ander onderwerp over wou gaan. "Ik leef hier nu met mijn zus Lightning ehm.. Al een aantal blauwe manen, drie of vier. Ik weet het niet zeker meer. Ik kwam hier vlak voor een blauwe maan toen de hengst Amor nog Alpha was van Rang een." Ze glimlachte even haar gesprek met hem herinnerend wat zo lang geleden leek en keek hem aan. "En jij dan?" Vroeg ze zacht en keek hem vragend aan met een glimlachje rond haar zachte lippen.

Haar woorden deden hem pijn, een diepe pijn die hij niet kon negeren. Hij moest denken aan zijn moeder, Delaney. Ze was ook weggegaan toen Serano vast zat in de bossen omdat ze dacht dat hij zou sterven. Ze is weggegaan en heeft niet meer omgekeken. Het zal haar zeker pijn gedaan hebben maar tenslotte was het wel haar keuze. Hij vroeg zich af of dat slechte liefde was, hij hield onvoorwaardelijk van zijn moeder maar kon hij daarmee goed praten omdat ze hem ooit in de steek liet. Hij had het haar eigelijk al lang vergeven, het was gewoon goed hier te zijn met haar en te weten dat ze in de buurt was en hij haar kon beschermen. Vele vrienden heeft hij niet gekend, Serano is beetje een eenzaad, een loner want enkel op die manier wist je te overleven in deze tog wel gevaarlijke wereld. Als er dingen waren die je moest beschermen dan werd het enkel moeilijk of ingewikkeld al hunkerde Serano wel naar dat diepe gevoel van genegenheid en vriendschap.

Ze had een zus ... hij kende ze niet. Misschien moest hij zich wat meer richten op de paarden in plaats van zijn eigen overlevingsinstinct, ooit zou er een dag zijn dat hij zou sterven en dat kon hij niet negeren. Het was een lot, een lot die je leven bezegelde. Als je er klaar voor was zou je heengaan .... niet eerder en niet later. Ze was hier al even, enkele blauwe manen. Zijn donkere ogen verdronken in haar blauwe voor hij bij de vraag zijn hoofd wegdraaide. 'Even, geen idee eigenlijk. Tijd lijkt tussen je door te glippen als je te alert bezig bent met je taak.' Hij zweeg en keek haar weer aan voor hij zwak glimlachte. De wonden op zijn schouder die niet genezen konden worden deden pijn. 'Ik ben meteen leider van rang vier geworden, geen idee hoelang het geleden is sinds dat Axis zijn plaats weg gaf.' Bedacht hij luidop. 'Maar al even om te zien hoe raar moeder natuur zich kan ontwikkelen. Al even om te weten hoe gevaarlijk het hier is en om mezelf het juiste pad op te krijgen. Al even om te beseffen dat het leiderschap niet hetgene is wat ik zo hard nodig heb.' Hij zweeg en glimlachte weer kort ...

**Profile**

» Paint your own reality.
» Can I May Help You? || Serah
» Facing fading feelings
» Does hell have an end? ~ Serah
» And I'm fading to the darkness || Vestain

Merories are fading away, reality comes forward. [Serah]

Merories are fading away, reality comes forward. [Serah]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen