heaven is overrated

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

FREYR / MAANOGEN
rank one. ♥ myou, floyd, freya

Lente, het mooiste seizoen van het jaar als het aan hem ligt. Vlinders die rusten op je rug, vogels die een prachtig lied zingen en zo kunnen zijn gedachten eindeloos doorgaan. In zijn gedachte kan alles. Hij heeft een enorm fantasie gehalte en met zijn dromerige hersenspinsels is ook niets mis. Het liefst staat hij onder een grote, mooie boom te schuilen voor de brandende zon met als achtergrondkoor vogels. En tijdens dat schouwspel staat hij het liefst te dromen. Ze gaan over Myou, die hij enorm mist maar hij enorm goede herinneringen aan heeft. De laatste keer dat hij haar trof, deelden ze gedachtes via een bijzonder schouwspel. Het was hemels, bovennatuurlijk. Ook gaan ze over Freya, eigenlijk gaat er geen dag voorbij dat zei niet boven komt drijven. Echter zijn de herinneringen aan haar niet zo fraai als die van die van Myou. Hij jaagt alle gedachtes van Freya weg, ongeacht hoe veel spijt hij erna van krijgt. En dan hebben we nog de kleine Floyd, zijn kleine meisje en mocht daar ooit iets mee gebeuren, zou hij het zichzelf nooit vergeven, nooit.

Grote imposante, harige hoeven struikelde over een minuscuul takje en hij bedacht zich weer dat als hij onderweg is, op moest letten. Zijn donkere, eigenlijk te grote ogen in verhouding met zijn hoofd bekijken alle bloemen, bomen en gewassen die in dit gebied sieren. Bijna ongehoord snuift hij zo hard mogelijk als hij kan de geur op die de bloemen afgeven. Bijen zijn al druk bezig om het nectar uit de bloemen te halen en dat vind hij zo een vermakelijk schouwspel. Genietend loopt hij door, nog steeds kijkend in het rond. Nergens zijn andere paarden te bespeuren maar daar hoopt hij nu ook niet op, nog niet. Hij is geen einzelgänger maar alleen zijn vind hij heerlijk. De meeste paarden begrijpen hem toch niet aangezien hij geen woord spreekt en vaak heeft hij in die teleurstelling geen zin. Mocht hij in een goede bui zijn probeert hij ieder paard aan te spreken, maar dat zijn zeldzame momenten.

Lichtelijk geïrriteerd is hij nog steeds op zijn weg, waar naar toe weet hij niet. Enkel groen gras en water waren zijn eisen dus wanneer deze op zijn pad kwamen piekt hij er niet over om nog verder te reizen. Echter heeft hij deze mooie natuurlijke verschijnselen nog niet gezien, althans niet beide in één gebied. En paarden waren ook nergens te bekennen. Grommend loopt hij door, hij zet een wat grotere tred in om daarna zijn krachtige achterhand eronder te zetten en in galop aan te springen. Zijn krachtige, grote lichaam maakte een sprong van het beetje frustratie dat in hem was gekropen de afgelopen jaren.

Het gebied werd mooier en steeds meer vorm van leven was te zien, enkele paarden waren al bespot maar zijn drang om te stoppen was nog niet naar voor gekomen tot dat zijn zicht viel op een klein riviertje. Abrupt stopt hij zijn imposante lichaam om met zijn hoeven in het water te landen, wat eigenlijk niet zijn bedoeling is. Verschrikt springt hij achteruit en kreunt zachtjes. Het is maar water, spookt door zijn gedachte. Rustig zet hij zijn lippen in het koude vloeistof wat langzaam zijn slokdarm in stroomt.

Gast **Profile**

MINE!

Gast **Profile**

Rank 1
Met een zacht gefluister streek de wind tussen het dichte bladerdek van de bomen. De geur van wilde rozen vulde haar fluwelen neusgaten en onwillekeurig gleden haar ogen over het struikgewas: opzoek naar de rode laatbloeiers. Loom rekte de ranke merrie zich uit, duwde haar neus nu tegen één van de wilde bloemen en snoof de zoete geur diep in zich op. Om een reden die ze niet precies kon benoemen deden rode rozen haar denken aan Avareth. Misschien om hun kleur, misschien omdat ze even beeldschoon als gevaarlijk waren: uit ervaring wist ze dat de doornen gemeen scherp waren. Net zoals haar Avareth gemeen scherp kon zijn.

De merrie met de zilveren sterren op haar donkere hoofdje hief haar ranke hals, blikte om zich heen: een vrijwel zinloos gebaar, omdat ze zich te allen tijde bewust was van wat er zich in het woud afspeelde. Er was echter iets wat haar afgeleid had. Een directe aanwezigheid; een vlaag van een herinnering. En toen sloeg zijn geur in. Als een bom. Geshockeerd bleef de merrie staan terwijl een compleet nieuwe sensatie door haar ranke lichaam trok: een gevoel dat niet met woorden te omschrijven viel, omdat het veroorzaakt werd door een paard dat ze niet in woorden vangen kon. 'Maanogen.' Haar stem trilde, brak halverwege de naam en de oude merrie voelde tranen opwellen in haar ooghoeken: ze werd overweldigd door emoties.

Al haar kinderen waren prima in staat om op eigen benen te staan: het waren onafhankelijke zielen die prima voor zichzelf konden zorgen. Misschien was ze daarom zo gehecht geraakt aan de jonge hengst die ze Maanogen had genoemd: hij deelde niet haar bloed, maar hij was als een zoon voor haar. Ze zou voor hem sterven, als het moest. In een schrille hinnik liet ze zijn naam horen voordat ze haar ranke lichaam in beweging zette en zijn geur volgde. Zoals ze op een lichamelijk, onberedeneerbaar niveau verlangde naar Avareth, zo verlangde ze op een hoog, spiritueel niveau naar Maanogen: zelfs voor een ziel als de hare, die vrij en vredig was, werkte hij helend. Hij had een verzachtende werking en ze was graag bij hem: ze wilde hem beschermen en van hem houden. Ze wilde zijn lerares zijn, zijn moeder en zijn beste vriendin.

Nu pas, nu ze hem daar zag staan, bij het watertje, besefte ze hoe angstig ze was geweest dat hij niet meer in leven zou zijn: nooit had ze dat bewust gedacht, tot nu toe. Er ontsnapte een langgerekte zucht aan haar lippen. 'Je leeft nog... en je bent veilig. Pegasus-zijdank.' Haar woorden waren meer tegen zichzelf gericht dan tegen hem, maar alles aan de merrie straalde uit dat ze blij was om hem te zien: ze fonkelde als een kleine, stralende ster.

Closest to her Heart: Avareth, Alano, Freyr

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

FREYR / MAANOGEN
rank one. ♥ myou, floyd, freya

Genietend stond hij aan de rand van het kleine, stromende riviertje. Zijn oogleden bedekken zijn stralende bruine ogen die nu niet in staat waren om de schoonheid van de wereld te zien. Soms wou hij niets zien, alleen voelen en horen. Zien was soms te veel. Al het leed wat langs zijn netvlies is gekomen was heel lang te veel voor hem. Maar hij heeft zichzelf weer op de rails gezet, weer het nut van leven gezien, de schoonheid van alle levende wezens en de schoonheid van alle wezens waarvan zielen weggevloeid waren. Eindelijk zit hij weer lekker in zijn vel, het optimisme spat van hem af en er kan ook niemand zijn die dit van hem kon wegnemen. Hij leeft in een paradijs op dit moment.

Kalm opent hij zijn ogen en laat de laatste slok water over zijn lippen vloeien. Enkele seconde daarna rolde een zachte bries van hetzelfde deel van zijn lichaam. Geuren zijn in zijn neusvleugels naar binnen gedrongen, het was zo bekend maar hij kan het niet plaatsen. Hij voelt het al in zijn hoofd stormen, hoe de paniek op komt. Gefrustreerd doet hij een poging om de rust te bewaren, die lukt omdat plotseling een prachtig, zwart gestalte in zijn rechterooghoek opgemerkt word. Heel zijn lichaam vult zich met vreugde, tevredenheid en al het geluk die je maar kan bezitten. Myou! Ze staat daar gewoon, alsof ze nooit uit zijn leven geweest is. Overigens is ze nooit uit zijn hart geweest maar dit doet hem toch wel versteld staan. Het lijkt alsof zijn lichaam bevriest, geen stap meer kan verzetten maar hij had er vrede mee want daar staat zijn zielsverwant, zijn meester, zijn alles. Het was onbeschrijfelijk hoe veel hij van haar houd, ziels veel. Net als bij Freya zou hij zijn leven voor haar geven. De speciale band zou niemand kunnen vervangen, evenaren is al onmogelijk.

“Myou..” Fluistert hij, op een stotterende toon zoals hij altijd doet. Maar zei was er mee bekend, ze kent zijn stem als geen ander. Ze kent meer dan zijn stem. Er is enige schoonheid in zijn stem te bespotten, omdat woorden voor hem zo veel betekenen. Ze zijn exclusief, niet voor iedereen, speciaal. Echter snapt hij niet waarom hij nog geen stap heeft verzet en alleen maar naar haar prachtige verschijning heeft staan kijken.

Enthousiast rent hij op haar af, drukt zijn neus op haar hals en sluit zijn ogen. Dit is zijn thuis. Waar hij jaren voor heeft geleefd, nog nooit zo erg heeft gehoopt om iemand weer in zijn hart te kunnen sluiten. Haar stem bevredigd zijn oren, het lijkt alsof ze nooit een vleugje pijn heeft gehad, het klinkt zo magisch. Als hij zich afvraagt hoe de stem van een engel zou moeten klinken, zou die nooit zo mooi kunnen zijn als die van Myou.

Na alle gedachtestromen in zijn overvolle hoofd die op volle toeren draait, wend hij zijn hoofd naar haar toe en probeert haar recht in haar prachtige ogen te kijken. De zilveren sterren sieren haar. Geluk heeft zijn hart laten overstromen. Hij drukt zijn neus tegen de hare aan. “Myou.” Fluistert hij nogmaals.

Gast **Profile**

Rank 1
In eerste instantie stond de jonge hengst als versteend, kon haar alleen maar aankijken, alsof hij niet werkelijk kon geloven dat ze daar stond. Zoals zij niet werkelijk leek te kunnen geloven dat hij daar stond. Haar naam kwam als een fluistering, een stotterend woord, maar het liep zo over van liefde dat het zonder meer het meest mooie, meest bijzondere was wat ze ooit gehoord had. Onwillekeurig sloeg ze een zachte hinnik: een verlangend geluid. Ze hield van Maanogens rauwe, ongeoefende stem, maar vooral van zijn moed en zijn innerlijke kracht: hoe bang hij ook was, hij vocht voor de dingen waar hij in geloofde.

Zijn bewegingen waren enthousiast en misschien zelfs wel onbeheerst: als van een vriend die zijn beste vriendin al heel lang niet meer gezien had. Hoewel ze Maanogen altijd bewonderde om zijn schoonheid, waren zijn bewegingen niet uitgesproken gracieus: hij deed immers geen poging om indruk te maken, hij was slechts heel erg blij haar te zien – en dat maakte Myou blij. Ze hield niet van onoprechtheid, of dat wezens zich beter voordeden dan ze waren. Soms was het beter om helemaal donker en duister te zijn, maar niet bang om dat te zijn, dan om te doen alsof je licht was en daarmee anderen aan het lijden te brengen.

Vol liefde beantwoordde ze zijn omhelzing: drukte haar neus in zijn manen, snoof zijn geur op en concludeerde dat ze die nooit echt vergeten was: een beetje kruidig, wild en tegelijkertijd onschuldig. Ze kriebelde hem voor een moment op zijn schoft, maar gaf hem de ruimte om afstand te scheppen toen hij haar blik zocht. Zijn prachtige ogen waren donker, intens en zijn stem was, voor haar, als een melodieuze rinkeling – ook al zou geen ander dat waarschijnlijk zo ervaren.

De druk van zijn neus was zacht en vertrouwd. Ze beantwoordde het met een zachte reactie. 'Maanogen,' fluisterde ze hem toe; glimlachte warm. 'Ik heb je gemist, schoonheid, waar ben je zolang geweest?' Ze deed een stap achteruit om hem te kunnen bewonderen. 'Je ziet er goed uit,' concludeerde ze toen.

Closest to her Heart: Avareth, Alano, Freyr

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

Freyr • Maanogen, Rank 1

Haar stem, hij houd zo van haar stem. Alle woorden die van haar lippen afrollen kon hij niet vaak genoeg herhalen in zijn hoofd. Het stelt hem zo gerust en weerhoud hem te verdenken dat dit alleen een droom kon zijn. Statig heft hij zijn robuuste hoofd op, hij heeft ontdekt dat Myou naar hem staat te kijken en hij wilt zichzelf graag van zijn beste kant laten zien. Hoe hij door de jaren gegroeid is, hoe zuiver zijn huid nog is. Vele paarden heeft hij met littekens rond zien lopen. Freyr heeft alleen littekens op zijn hart, maar die zijn nu ook aan het helen en Myou, die hij nu eindelijk weer kan zien helpt daar vanzelfsprekend ook bij.

Even voelt hij zich gevangen in zijn hoofd, zo graag wil hij antwoord geven op haar vragen maar zijn stem liet het gewoon niet toe. Hij dwingt zichzelf ernaartoe om het proberen. “Maanogen,” begint hij struikelend, “mist je.” Vervolgd hij. De laatste woorden spreekt hij op Myou haar toon uit, eigenlijk kopieerde hij het gewoon echter is zijn grammatica of taalgebruik niet ontwikkeld. Lichtelijk panikerend, omdat de vorige woorden zo bizar slecht zijn uitgesproken draait hij zijn hoofd weg. Zachtjes zucht hij en laat zijn hoofd wat zakken. Langzaam komt hij Myou weer onder ogen. Ook al weet hij dat Myou hem niet zou uitlachen of andere vernederende dingen op hem zou toepassen, het doet hem gewoon pijn. Als hij kan praten, zou hij uren kletsen met alles wat hij maar tegen zou komen.

Waar was hij geweest? Een vraag die hij eigenlijk zelf slecht kan beantwoorden. Even, heel even was hij terug geweest naar de plek waar Freya was vermoord. Wat heeft dat veel pijn opgeleverd. Beelden van toen waren toen meteen weer in zijn gedachten, en nachten lang zijn ze er niet uitgegaan. Freyr knijpt even zijn ogen dicht bij de gedachte, hij wil er niet weer aan denken. Ook heeft hij Floyd proberen te vinden, helaas is deze zoek actie mislukt. Zijn lieve kleine Floyd, wat nu waarschijnlijk een mooie, volwassen merrie zou zijn als er niets ernstigs mee gebeurd was. En natuurlijk was hij op zoek naar haar geweest, Myou.

Hij herinnert zich plots hoe ze een aantal jaren geleden beelden met elkaar konden delen. Iets wat van hen samen is, en wat niemand van hen af kon pakken. Hij staat te popelen om al zijn avonturen aan Myou te ‘verzenden’, maar eerst wil hij Myou de kans geven om eventueel nog wat te zeggen, eventueel haar verhaal te laten doen in gewone woorden als ze dat wil. Geduldig wacht hij af, starend naar de prachtige verschijning die voor hem staat. Die hij zijn moeder, beste vriendin en zielsgenoot kan noemen.

Freya, Floyd, Myou ♥

Gast **Profile**

Rank 1
Hoewel haar vraag retorisch bedoeld was, nam Freyr toch de moeite om die te beantwoorden: heel overwogen en duidelijk in worsteling met zichzelf probeerde hij de woorden te vormen. Eerst datgene wat mogelijk het eerste en enige woord was dat echt van zichzelf was: hij struikelde erover, maar het was zijn stem, het was zijn woord: misschien gebroken, maar zondermeer prachtig. De woorden die volgen zijn voor haar hartverwarmend, al is het alsof ze zichzelf hoort spreken, zo moeiteloos kopieert hij haar woorden en haar stem. Onwillekeurig zuchtte de ranke merrie zachtjes: een geluid vol liefde en tederheid. 'Ik heb jou ook gemist, schoonheid.'

Op dat moment wendde de hengst zijn donkere ogen af, gepijnigd door zijn eigen onvermogen en de merrie voelde een steek door haar hart trekken. 'Maanogen, besef dat jouw zwakte je sterkste kracht is: ik heb nog nooit een paard gehoord dat anderen zo goed kan immiteren als jij. Heb je ooit eens geprobeerd om de konijnen uit hun hol te fluisteren, of de vogels uit de lucht te roepen? Als iemand dat kan, dan ben jij het. Jij kan luisteren als geen ander en vervolgens weet je de tonen om te zetten zodat ze voor jou werken. Ieder wezen is uniek, maar jij weet een stukje van dat wezen te stelen en het te weerspiegelen. Dat is geen tekortkoming, het is een gave.' Teder duwde ze haar neusje tegen de zijne, haar blik zacht, maar vastberaden. 'En ooit zul je je eigen geluid vinden, daar ben ik van overtuigd.'

Ze kon de tweestrijd bijna zien die zich in de jonge hengst afspeelde: hoe hij haar zoveel wilde vertellen dat hij niet wist waar hij moest beginnen, als hij al geweten had hoe hij moest beginnen. Nu keek hij haar slechts aan met zijn intense, fonkelende ogen: een blik vol leven, ondanks de intense pijn die hij geleden moest hebben. Ze kon niet precies zeggen hoelang het geleden was dat ze de hengst voor het eerst gezien had, maar ze wist nog wel dat ze meteen verkocht was geweest. Zoals ze altijd meteen verkocht aan iemand leek te zijn: het was geen kwestie van groeien, als zij haar hart verpande dan was het onmiddellijk en definitief - en Freyr maakte zeker deel uit van haar hart.

'Laat me zien, wat je niet onder woorden kan brengen.' Ze rekte haar hals uit, hem zo uitnodigend om dichterbij te komen, om haar aan te raken, zodat ze de stroom van beelden uit zijn verleden, dromen en misschien zelfs zijn toekomst samen konden delen. Het was een gave die ze veel gebruikt had toen ze jong was: haar vermogen tot dromen, maar nu, nu gebruikte ze hem nog zelden - was zelfs in de vergetelheid geraakt. Maar, bij Freyr, had ze hem eerder gebruikt: om te datgene te delen wat je alleen in beelden kon vangen. Hij was het niet vergeten: dat zag ze in zijn levendige, hongerige ogen. Een honger om met haar zijn dromen te delen - een honger die ze meer dan wat ook ter wereld wilde stillen. Gewoon. Omdat ze van hem hield.

* wat een prachtige manip <3 so Freyr like

Closest to her Heart: Avareth, Alano, Freyr

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

Freyr • Maanogen, Rank 1

Van de woorden die ze spreekt put hij zoveel kracht uit. Door al zijn ledematen voelt hij spanningen, goede spanningen. Kort glijd een huivering over zijn ruggengraat heen. Als iets hem raakt, zijn het de mooie woorden van Myou wel. Menig paard zou uren moeten denken om zo iets fascinerends te zeggen, zo iets moois. Maar Myou schud het zo uit haar mouw, alsof ze gemaakt is om mooie woorden te zeggen, om een ander paard tevreden te maken. Glimlachend knijpt hij zijn ogen nogmaals dicht, van genot. Haar fluwelen neus voelde fijn, vertrouwd. Zachtjes blaast hij en direct snuift hij haar geur weer op, die hij nooit zou vergeten.

Alsof ze zijn gedachten kan lezen, zegt ze de woorden die hij precies wilt horen. Hij sluit zijn ogen, concentreerde zich en plaatst zijn donkere neus tegen die van Myou. Lichtelijk trilt hij, nu moest hij nogmaals de beelden zien van de omgeving waar Freya vermoord was. Maar Myou moest dit weten, wat voor prachtig wezen Freya was en hoe ongelukkig ze aan haar einde is gekomen. Hij huiverd, maar hij laat zijn hoofd helemaal meegaan in zijn gedachten.

“Door het donkere bos, waar hij jaren geleden ook gewandeld had als veulen, liep hij nu. Uilen lieten zich horen en vogels floten hun prachtige lied. Als of hier nooit wat gebeurd was, nooit iemand was gestorven. Maar de ijskoude waarheid was wel anders. Zijn lieve zus, door wolven verscheurd. Die verdomde wolven.” Zend hij naar Myou. Ontzettend boos word hij, maar probeert het niet te laten merken. Een traan rolt uit zijn donkere oog over zijn kaak. “Hij laat beelden zien van hoe Freya eruit zag, haar elegante Friese bouw. Tien maal zo mooi als Freyr was. Haar sprekende, warme ogen.” Godallemachtig, wat mist hij dat. “Nog steeds liep hij door het bos en houd halt wanneer de plek van de moord zich laat zien. Wolven komen in beeld, de nacht waar Freya als veulen verscheurd werd en Freyr er als klein, moedeloos wezen erbij stond. Vreselijk. Hij stond daar, kon niets doen en gilde alleen maar. Snel ruilde hij dit beeld in voor het beeld waar nu alleen maar bomen stonden, maar het wel gebeurd was.” Ondertussen snikt hij. Pijn verscheurt hem en hij wil dit helemaal niet. Maar het moet eruit, en Myou is de enige waarmee hij dit kan delen.

Langzaam doet hij afstand Myou, voor tijdelijk maar want hij wilt nog zoveel vertellen maar hij moest zich nu even herpakken met de hulp van Myou. Zijn donkerbuine ogen, die Freya ook had, kijken haar aan. Niet wetend wat hij moest zeggen. Zijn ademhaling is al weer wat gezakt naar een normaal tempo, klaar om nog meer beelden te laten zien maar wachtend op Myou.

- Ja vond ik ook ghehe, hoop dat je mijn post een beetje snapt, tussen aanhalingtekens is het "zenden" zegmaar, anders werd het erg onduidelijk.

Freya, Floyd, Myou ♥

**Profile**

» I can see the heaven in the hell • Open
» You never know where you can find the heaven • open
» TASTES LIKE HEAVEN, HURTS LIKE HELL
» A gift from hell and heaven [Delaney]
» Love is like heaven, buts hurt like hell ~ Axis

heaven is overrated

heaven is overrated

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen