De zware veren vleugels rustte opgevouwen tegen de flanken van de hengst. Hoewel de meeste gevleugelde wezens, ook onder de paarden, de aanzet van deze vleugels op hun rug hadden, ontsproten zijn vleugels aan weerzijdes van zijn schoft. Dat had als voordeel dat zijn slag krachtiger was en hij een stuk makkelijker bleef zweven dan de meeste anderen, omdat hij zijn gigantische spanwijdte ten volle wist te benutten. Het had als nadeel dat hij, net als zwanen, moeite had om op te stijgen en ruimte nodig had om van de grond te kunnen komen – of er weer op te kunnen landen. Het was een gebrek wat hij voor lief nam, want het genot van zweven nam iedere nare gedachte weg.

Door mijn zijn neus even kort zijn rechter vleugel aan te raken, krompen beide gevaartes in geleidelijk tempo in, tot ze geheel verdwenen waren. Verlost van het gewicht van kilo's veren en ruim vier meter spanwijdte, schudde de donkere hengst zich uit. Het was op dat moment dat iets – al kon hij niet zeggen wat, zijn aandacht trok. Zijn hoofd schoot omhoog en zijn ogen, momenteel een zachte en diepgoude kleur, speurden de omgeving af. Tot zijn blik in die van een jonge merrie viel. Ze leek verbaasd te zijn dat hij zich hier in het woud bevond, maar toen krulde haar mondhoeken omhoog in een glimlach, hem haast uitnodigend om dichterbij te komen.

Wispelturig draaide hij zijn donkere oren heen en weer. Vandaag was, zeker voor zijn doen, een rustige dag. Zijn hoofd voelde enigszins timide aan en hij kon zich bijzonder goed concentreren. Toch vertrouwde hij zichzelf niet. Sinds hij zijn verantwoordelijkheden als leider had afgelegd, was zijn gemoedstoestand weer als vanouds onpeilbaar. Dat hij zich nu goed voelde, bood geen enkele garantie. De merrie zou maar zoveel hoeven te doen als haar gewicht te verplaatsen, en zou in woede kunnen uitbarsten. Het hoefde niet eens haar schuld te zijn, het kon ook het ritselen van een blaadje zijn, of het veranderen van de windrichting.

De zwarte hengst ademde een keer diep in, liet zich afleiden door oude geursporen; bespeurde daarbij een vlaag van de krachtige geur van de enige die hem op dit moment echt kon boeien. Toen drong de intense, vrouwelijke geur van de jonge merrie zijn neusgaten binnen en was hij weer terug in het heden. Zijn ogen flitsten open, donkerder van kleur dan even geleden. Hij begreep niet, kon niet begrijpen, hoe hengsten zichzelf onder controle konden houden bij een hengstige merrie in de buurt. Deze merrie was niet eens hengstig en ze rook nu al zo verleidelijk. Misschien was het wel omdat zijn geest gewoon van vrouwelijk schoon hield. Uiteindelijk liet hij zich meer dan de meeste anderen leiden door een haast dierlijk instinct.

Het was dan ook de simpele aanwezigheid van haar geur die er voor zorgde dat hij zijn donkere lichaam in beweging zetten en met trefzekere passen haar kant op kwam. Flight mocht dan groot zijn, bijna zo groot als zijn vader Avareth, de manier waarop hij liep verried het bloed van zijn moeders kant: hij bezat de dodelijke gratie van een jagende bergleeuw. Magnetisch mooi, maar je besefte de gevolgen van kijken pas wanneer het te laat was.

Op passende afstand van het bonte merrietje hield de donkere hengst stil. 'Goedemorgen,' begroette hij haar, zijn stem verliet een zweem van de leider die hij tot voor kort geweest was: beheerst, vriendelijk en met een zekere drang om te beschermen. Maar meer dan dat was het een van de vele maskers die Flight droeg: die van een gentleman, die van een beschermheer die wist hoe hij een mooie merrie moest charmeren. Zijn ogen waren donker; zwart met gouden vonken: heet als gloeiende kolen. Het waren zijn ogen die dan ook het dichtst bij de huidige waarheid kwamen: hij was prachtig om te zien, maar degene die hem aan zou raken, zou zich verbranden. Een gevaar gehuld in schoonheid.

De bergleeuw jaagt vannacht – en hij is hongerig.

Normaliter zou hij niet geluisterd hebben naar wat de merrie dan ook gezegd zou hebben – laat staan dat hij een antwoord zou verschaffen. Maar normaliter noemden ze hem dan ook geen vogel. Zijn donkere ogen schoten terug naar de hare en hij nam haar langdurig in zich op. Vroeg zich af of hij misschien wat over het hoofd had gezien toen hij toenadering zocht. Besefte te laat dat zijn vleugels donker en zwaar tegen zijn flanken aan lagen en dat ze waarschijnlijk gewoon in de naïviteit die jongelingen eigen was hem vogel genoemd had. Als hij een ander persoon was geweest, had hij dat waarschijnlijk schattig gevonden. Maar hij was wie hij was en hij hechtte er geen specifiek waarde-oordeel aan. Het was iets dat gewoon zo was. Niet goed, slecht of schattig. Einde verhaal.

Zijn blik schoot bij haar vandaan bij het horen van de roep van de buizerd. Hoewel hij magnifieke roofdieren vond, had hij zich er vreemd genoeg nooit zo toe aangetrokken gevoeld als tot de bergleeuwen. De jagende bruine katten, ook wel bekend als poema's, hadden hem altijd weten te fascineren. Misschien door hun schoonheid en gratie, maar ongetwijfeld ook door hun dodelijke souplesse. De manier waarop hun vacht over hun spieren en botten spande; de manier waarop ze bewogen, hoe ze hun prooi beslopen. Als hij een dier zou mogen zijn, dan zou hij kiezen voor zo'n wezen, liever dan zichzelf op te sluiten in het relatief kleine en simpele lichaam van een buizerd. Oh. Hij wist dat de vogels alles behalve simpel waren, en hij hield van hun veren, maar ze konden zich niet meten met de kracht van de bergleeuw die hij zo benijdde.

Een windvlaag stuurde de zoete geur van hibiscus in zijn neusgaten en hij realiseerde zich dat hij de jonge bonte merrie al enige tijd had laten wachten. Vaag wist hij zich nog te herinneren dat er een reden was geweest om haar te woord te staan, maar hij kon zich de exacte omstandigheden niet meer voor de geest halen. Normaal gesproken zou dat betekenen dat hij er waarschijnlijk vandoor was gegaan – het kleine ding was duidelijk niet veelzijdig genoeg om zijn interesse gewekt te houden. Nu was er echter iets dat murmelde dat hij een zeer goede reden gehad om te blijven staan. Ze was opmerkzaam geweest, met de jeugdige naïviteit van een merrie die nauwelijks de leeftijd van een twenter ontgroeid was. Maar. Opmerkzaam. Zonder meer.

Hij legde zijn goudzwarte blik opnieuw in de hare en wierp haar een van zijn innemende glimlachen toe, iets minder verleidelijk dan hij zou kunnen – misschien zelfs wel met een zweem van oprechtheid. 'Vogel,' herhaalde hij. Ze zou eens moeten weten hoe dicht ze daarbij bij de waarheid zat. Niet omtrent zijn fysieke verschijning, maar zeker wel psychologisch. Waarheid was dat ze geen idee had. En hij zou haar op dat vlak absoluut niet wijzer maken. 'Onthoud dat maar. En als je ooit hulp nodig hebt, wie weet, als je die naam uit spreekt, dat ik kom om je te redden.' Zijn blik dwaalde af. Zijn leiderschap zat voor een deel nog vast geroest in zijn gewoontes en hij liet geen moment zijn aandacht verslappen: elk moment van de dag – en nacht, was er altijd een gedeelte van zijn wezen voorbereid om een onverwachte aanval. Of veranderde omstandigheden. Hoewel hij half om half een oor op de merrie gericht hield, was hij er hoofdzakelijk mee bezig om uit te zoeken wat er in de rest van zijn omgeving speelde. Als hij één ding geleerd had tijdens zijn leiderschap, waren het de lang vergeten lessen van zijn moeder ter harte nemen. Ooit, toen hij nog een jong was geweest, had ze hem uitgelegd hoe hij moest communiceren met het woud. Hij was het vergeten, maar vond hij daarin weer zijn voordeel. Hij was niet zo goed als zij was, en zou dat waarschijnlijk ook nooit worden, maar hij was goed genoeg. Goed genoeg om zijn eigen veiligheid en degene die in zijn directe omgeving verkeerden, te waarborgen.