De dagen begonnen langzaamaan korter te worden, een teken dat de herfst en daarna winter weer voor de deur stond. Ik genoot met volle teugen van de laatste zomerdagen, want wie weet voor hoe lang ze nog zouden duren. De winter was altijd een seizoen van dood en verderf geweest in BMH. In mijn tijd als leider had ik maandelijks, soms wekelijks, het traumatische bericht aan de nabestaanden van een overleden kuddelid moeten vertellen. De één was ten prooi gevallen aan een hongerige schim, de ander was doodgevroren of door het ijs gezakt. Altijd was er weer een nieuw verhaal dat verteld moest worden. Godzijdank was ik geen leider meer, alhoewel soms miste ik het wel. Het was altijd fijn om de dankbare blikken van de kuddeleden na een veldslag tegen de schimmen te zien. Het gaf voldoening; een voldoening die ik nu al bijna een jaar niet meer ervoer. Ook de onsterfelijkheid die de rang met zich meebracht was een privilege die ik miste. Ik zuchtte eenmalig diep uit en focuste mijn aandacht vervolgens weer op de roankleurige merrie voor me.

“Ik hoop dat je consequenties nu wel overziet.” Na die woorden draaide Faylice zich om en maakte aanstalten om te verdwijnen tussen de hoge pijnbomen die Minanter rijk was. Een bijna onbedwingbare paniekaanval ontwaakte in mijn hart als een hellevuur. Aan de buitenkant was niks op te merken, maar vanbinnen brokkelde ik langzaam af tot puin. Was dit het dus, niets meer dan een kort antwoord? Toen alles verloren leek te zijn, keerde de merrie zich plotsklap om en keek mij recht in de ogen. Ik slikte moeizaam, niet wetend wat ik hier van moest denken of hopen. “Dus nu kunnen we samen vrolijk naar de zonsondergang huppelen?” Hadden haar woorden zonder enig gevoel geklonken. Ik was zowat met stomheid geslagen, dit antwoord had ik nooit uit haar mond verwacht, sarcasme was sowieso iets wat ik weinig zag bij Fay. Ik besloot om hier maar niet op in te gaan, bang om een eventuele hysterische reactie bij haar op te wekken.

“Ik vrees dat er niks meer te repareren valt..” Faylice viel stil voor een moment, waarna ze met enige moeite mijn naam uitsprak. “Hoe valt hierop te reageren? Nog beter de vraag, hoe verwacht jij dat ik hierop zou reageren?” Een vraag die ik niet had zien aankomen. God, ik had geen flauw idee hoe ik hierop moest antwoorden. Ik wilde koste wat het kost voorkomen dat ik het verkeerde antwoord gaf en de fragiele lijn die ons verbond nog meer ontbinden. Het enige wat ik wilde was haar, niks meer niks minder. Faylice leek in de war, ongelofelijk in de war. En dan kwam natuurlijk door mij, als ik nooit was vreemdgegaan met Dahlai dan was dit alles niet gebeurd en dan waren we nu nog happy ever after geweest.

Ik schraapte mijn keel na enige minuten van doodse stilte, enkel het zachte gefluit van vogels in de hoge bomen was hoorbaar. Voor een ogenblik keek ik naar het levendige bos om me heen, alles was zo intens vredig en in balans; in tegenstelling tot ons. Mijn tweekleurige kijkers werden weer naar Faylice gezogen, als een voorwerp die naar een magneet werd getrokken. “Ik weet het niet, Fay. Ik weet wat ik wil, maar wat wil jij?” kaatste ik de vraag net zo goed weer terug. “Ik kan en wil het niet meer om in dit grijze, onzekere gebied te leven. Er moet een keuze gemaakt worden, en niet alleen vanaf mijn kant.” eindigde ik vastbesloten. Ik was er klaar mee. Hoe graag ik Fay ook terug wilde, het kon zo niet langer. Ik wilde door met mijn leven, met of zonder haar.

Mijn sterke, gespierde lijf ervoer het genot van de felle avondwind door mijn lange, zijdeachtige manen, alsof het een kam was. Mijn tweetonige ogen, blauw en groen, waren gefocust op een onzichtbaar punt in de verte. Af en aan draaiden mijn oren van Faylice weg om vervolgens gericht te worden op de schrale, met sneeuw bezaaide bergen achter me. Pas nu besefte ik hoe erg ik de wonderschone natuur van Minanter had gemist. Na maanden, zelfs jaren, van afwezigheid waren de details van mijn voormalige leidersgebied naar de uithoeken van mijn geest gedreven. Ik kon me nog vaag herinneren hoe ik hier als jonge, onbezonnen hengst het land van de blauwe maan binnenstapte, onwetend wat me allemaal te wachten stond. Als ik mijn toekomst toen had geweten dan was ik nooit hier binnen komen wandelen. Ik had meer leed dan lief ervaren tijdens mijn tijd hier. Enkele sporen van het leed dat ik geleden had was fysiek nog goed zichtbaar. De littekens lagen her en der verspreid op mijn gespierde bruin-witte lichaam. De rijke, glanzende kleur was uit mijn vacht verdwenen, deels door de naderende winter en deels door verwaarlozing ervan. Alles aan mijn uiterlijk schreeuwde naar vergane glorie en verloren trots, behalve mijn heterochrome ogen. Mijn tweekleurige kijkers straalden nieuw vuur uit, ook al was het nog maar een kleine fonkeling. Een fonkeling die over de komende periode zou uitgroeien tot een machtig brandend, innerlijk vuur. Het leven was wedergekeerd in mijn lijf na maanden van onderdrukte emoties.

Ik draaide mijn oren aandachtig naar Faylice toen woorden uit haar mond kwamen gerold. “‘Onzekere, grijze vlak’, goh, dat komt me bekend voor.” Onderdrukte woede was hoorbaar in lichte, vrouwelijk stem. Zonder enig emotie vervolgde ze haar verhaal. “De afgelopen jaren ken ik niks anders, sinds de dag dat je mij had verraden.” Die laatste zin raakte een gevoelige snaar ergens diep in mijn al beschadigde ziel. Ik hield mijn mond, omdat ik aanvoelde dat ze nog niet klaar was. “Jaren heb ik onbewust gewacht, hoe hysterisch ik je ook weg schreeuwde, excuses daarvoor nog.” Mijn blauwe en groene ogen werden vastgehouden door de hare. “Excuses aanvaardt.” antwoordde ik en gaf haar een klein glimlachje. “Ben je te vertrouwen?” antwoordde de roankleurige merrie zacht op een vragende toon, waarna ze zichzelf verbeterde. “Kan ik jou vertrouwen?”

Ik schraapte mijn keel, bleef haar indringend aankijken met een serieuze gloed in mijn kijkers. “Ja.” begon ik kort, waarna ik vrijwel meteen erachteraan zei: “Ja, je kan mij vertrouwen, Faylice. Nu en voor de rest van mijn leven.” Ik hoopte dat de woorden geloofwaardig bij haar over waren gekomen, want ik meende ze echt. Nooit zou ik haar nog verraden, wetend dat ik dan nog harder op de blaren zou branden. Niet goed wetend wat ik nu moest doen, draaide ik mijn grote lichaam naar de langzaam ondergaande zon. De zon wierp een prachtige gloed over Minanter, kleurde alles in zachte tinten oranje en rood. Elke boom die geraakt werd door de laatste zonnestralen leek in brand te staan. In de verte kon ik het gehinnik van rang één paarden horen, en als ik mijn best deed, kon ik ook hun geuren oppikken. Zacht hinnikte ik terug, wetend dat mijn hinnik hen nooit zou bereiken over deze grote afstand. Mijn hoofd werd naar Faylice gekeerd. “Prachtig, niet waar? Zelfs het land van de blauwe maan heeft zo zijn verborgen schoonheid. Ook al ligt het in de kleine momenten verborgen.” antwoordde ik rustig, de kalmte zelf. Een zucht maakte zich los in mijn luchtwegen en verliet mijn lichaam via mijn lippen. “Het leven gaat door, ook al lijkt dat niet altijd zo te zijn. De zon komt op en gaat ’s avonds weer onder, de seizoenen veranderen. Ik denk dat het tijd is dat wij ook meegaan met de tijd.” eindigde ik. De tijd was rijp voor vergeving.

Eén voor één liet ik mijn spieren in mijn bruin-witte lichaam ontspannen terwijl ik ondertussen gespannen Faylice’s reactie afwachtte. Op de een of andere manier kon ik haar ware emoties niet peilen; haar gelaat sprak enkel boekdelen. Ik was nooit een held geweest in het herkennen van andermans gevoelens, maar de roankleurige merrie was een grote mistbank voor mij. Sinds ik mijn gave om emoties te manipuleren had ontdekt, was het voor mij makkelijker om bepaalde gevoelens en verlangen aan de kant te zetten. Toch bleef Faylice elke emotie, die ik op dat moment zo hard probeerde te verbannen uit mijn systeem, terugroepen als een baas die zijn trouwe hond bij zich roept. Ook in de periode dat ik mijn emoties had uitgeschakeld wist ze nog iets in mijn systeem overhoop te krijgen. Ik had altijd gedacht dat ik mijn gave zelf in de hand had gehad, maar momenteel moest ik eraan doen geloven dat zíj de sleutel bezat tot mijn menselijkheid. Door de hoop en het verlangen naar haar die ik nog altijd zo krampachtig omhelsde, was ik weer geworden wie ik oorspronkelijk was. Ook al was er dan onherstelbaar veel schade in mijn ziel; mijn liefde voor de Arabische merrie vulde een groot leegte in mijn hart die niemand anders ooit zou kunnen opvullen. Zelfs niet de toffeekleurige merrie waar ik eveneens gevoelens voor koesterde. Mijn gedachten sprongen van Faylice naar Dahlai, de merrie van wie ik haar hart kort geleden opnieuw gebroken had. Ik had haar nooit pijn willen doen, niet opnieuw en zeker niet om dezelfde reden als de vorige keer. Dit keer zou ze me niet meer vergeven. Ik zou nooit meer haar aanstekelijke glimlach zien en haar warme, vederlichte lippen die zich in mijn manenkam verborgen. Een zucht baande zich via mijn mond een weg naar buiten.

Mijn aandacht werd weer als een magneet naar de roankleurige merrie getrokken toen ik haar d’r eigen naam hoorde fluisteren. “Je noemt me altijd Fay. Waarom?” vervolgde ze, waarbij ze mij indringend in de ogen keek. Ik schuifelde ongemakkelijk met mijn linker voorhoef, maar ik durfde haar blik niet los te laten. “Ik geloof je niet.” eindigde de merrie. Mijn ogen lieten de hare met rust en werden gericht op de hoge, met sneeuw bezaaide bergen achter haar. Ze geloofde me niet. Een plotselinge vermoeidheid overviel me als een vloedgolf. Het leek wel alsof ik op het punt stond om deel te nemen in een eeuwige veldslag, zo ervoer ik elke discussie of ruzie die ik met Faylice hield. Het was altijd gedoemd te eindigen in niets dan stof. Ik realiseerde me dat er tegenin gaan en uitleggen waarom ik haar bij haar volle naam had genoemd zinloos was. Ik was die eindeloze discussies meer dan zat. Ze zou altijd weer een nieuw iets vinden om het vuur te laten voortbranden. Moedeloos werd ik er van. “Moet ik hier serieus antwoord op geven? Ik dacht dat ik duidelijk was geweest, maar het is aan jou of je mij wilt geloven of niet.” bracht ik afgemat op. Het vuur en de hoop leken in mijn tweekleurige ogen te doven en lieten enkel een afgrijselijke leegte achter. Mijn houding veranderde van trots en opgewekt naar uitgeput en gestreden. Ik had zojuist de zoveelste veldslag opgegeven.

Een kleine neus streelde licht als een veertje over mijn gevoelige huid, een branderig gevoel achterlatend waar haar neus een pad maakte. Een allesoverweldigende vloedgolf van verloren passie, liefde, verdriet en verlangen overspoelde me zonder enige aankondiging. Mijn onherstelbaar beschadigde hart bonkte vurig tegen mijn ribbenkast, alsof het schreeuwde om vrijgelaten te worden en één te worden met haar. Iedere keer wanneer ze een actie als deze ondernam, laaide het vuur in mijn moegestreden ziel weer op. Zij was de zuurstof die de brandende hoop levend hield, maar haar woorden namen die zuurstof evengoed weer weg. Ze kon het niet. Wat kon ze dan niet? Ze was wel in staat om haar neus tegen mijn hals te duwen en niet om een keuze te maken, om mee te gaan met de tijd? Faylice bleef een onopgelost mysterie voor mij om te ontrafelen. Maar had ik de kracht überhaupt nog wel om dat te doen? Ik wist het niet meer. Jarenlang had ik geprobeerd om erachter te komen wat ze nu precies wilde, maar tot op de dag van vandaag had ik daar nog geen duidelijk antwoord op gevonden. Ik boorde mijn felle ogen in de hare, dwong haar als het ware om antwoord te geven op mijn onbeantwoorde vraag. “Wat kan je niet, Fay?” begon ik, opkomende frustratie proberend te onderdrukken. “Want met deze onduidelijkheid schieten we ook niks op. Jij niet, en ik evenmin.”

De oorverdovende stilte die al enkele minuten tussen ons inhing, probeerde met elke voort tikkende mijn trommelvliezen meer te breken. De zenuwen die door mijn bruin-witte lichaam gierden, zorgden ervoor dat ik amper stil kon blijven staan op de plek waar ik op dat moment gevestigd stond. Ik richtte mijn tweekleurige ogen op de rijzende, blauwe maan gericht. De adem stokte in mijn keel, door alle drama rondom Fay en Dahlai was ik compleet vergeten dat de donkere dagen waren gearriveerd in BMH. Ik was niet veilig in Minanter, het was niet de thuishaven van mijn rang. Mijn leven was niet zeker zolang ik hier zou verblijven, maar ik weigerde met heel mijn bestaan om Faylice alleen achter te laten onder de bescherming van een Councillor die ik niet kende. Ik had niet meer de bevoegdheid om haar te beschermen tegen de schimmen, in ieder geval niet meer op de manier toen ik nog leider was. Bovendien, het was algemeen bekend dat schimmen dol waren op het dieprode bloed van voormalige leiders. Ik slikte moeizaam, meteen op mijn hoede, elk vreemd geluidje in de omgeving was gelijk verdacht. Ik nam een alertere houding aan dan voorheen, bolde mijn hals en liet de spieren onder mijn glanzende vacht rollen. Ik was nu voorbereid op een onverwachte aanval van een schim.

Mijn scherpe gehoor ving de woorden op die afkomstig waren uit Faylice’s mond. Ze hadden een spoor van wanhoop vertoond. Ik draaide mijn grote hoofd naar de roankleurige merrie en keek haar aan. Dat verwacht ik ook niet van je, Fay. Ik verplicht je tot niks. Het kweken van vertrouwen heeft tijd nodig, en daar heb ik alle begrip voor.” sprak mijn warme stem zacht en begripvol. Mijn heterochrome ogen bleven in haar wonderschone kijkers haken, nog niet in staat om die al los te laten. Ik deinsde ietwat achteruit toen haar zijdezachte neus zich in mijn hals begroef, in de buurt van mijn hoofd. Wat betekende dit? Fay deed me in verwarring brengen. Ik wilde haar zo graag, mijn hele ziel verlangde naar haar, maar niet door deze onzekerheid.

“Ves, ik hou van je.” kwam er uit de mond van de merrie gerold, zacht als een veertje. Mijn mond viel zowat open van verbazing, ik was met stomheid geslagen. De vier woorden waar ik al jaren op gehoopt had, waren zonet voor mijn neus uitgesproken. Als vanzelf antwoordde ik terug. “Ik hou ook van jou, zielsveel.” legde ik de woorden fluisterend in haar gevoelige gehoorgang. Ik drukte haar kleine lichaam voorzichtig tegen mijn grote, warme gedaante en verborg mijn gezicht in haar lange, krullende manen. Ik kon zo wel voor een eeuwigheid blijven staan, maar niet met de blauwe maan die onheilspellend op de achtergrond waakte. Ik maakte me met tegenzin los uit de omhelzing, waarna ik mijn blik op de hare richtte. De schimmen waren niet het enige waar ik me grote zorgen over maakte, ook het feit dat er een regel bestond die zei dat liefde tussen twee verschillende rangen ten strengste verboden was. “Het kan niet, Fay. Nog niet, althans. Zolang jij en ik niet in dezelfde rang zitten, is het strafbaar.” zei ik met grote moeite. Ik wilde haar niet verliezen, nooit niet, maar het was gewoonweg te riskant om een verboden relatie te hebben.

De dreigende aanwezigheid van de blauwe maan hoog aan de schemerende hemel liet koude rillingen over mijn nog dunne zomervel rollen. Ondanks dat de natuur van Minanter adembenemend mooi was, verbleekte al de ongekende schoonheid door de blauwe gloed die de volle maan als een haast onzichtbare deken over het landschap wierp. De lucht begon langzaam aan steeds donkerder te worden en het zou nu niet lang meer duren voordat de onvoorspelbare, gevaarlijke nacht zijn intrede zou doen. Zodra het duister zou vallen kwamen de schimmen helemaal tot leven. In het helst van de nacht waren ze compleet in hun element, geen paard die hen zag aankomen in de diepe wouden van Minanter.

Ik blikte zijdelings naar de roan merrie naast me, waarbij het mij opviel dat de spieren onder haar vacht rolden. Zij was zo te zien ook alert en op haar hoede, want tijdens de blauwe maan was geen schaduw of brekend twijgje te vertrouwen. Mijn oren werden gespitst en draaiden continue alle kanten op, voorbereid op elke onverwachte aanval van een schim die plots ten tonele kon verschijnen. Ik voelde geen angst als ik aan de zielloze moordenaars dacht; die angst was ik al jaren geleden verloren toen ik leider was van rang één. Ik vreesde niet voor mijn leven, maar wel voor dat van Faylice. Ik zou er niet mee kunnen leven als zij ooit nog in de klauwen van een schim zou vallen. In mijn tijd als leider had ik haar nooit kunnen redden tijdens de vele blauwe manen, omdat ik destijds een kudde vol angstige paarden had die ook bescherming vroegen. Maar nu dat die taak niet meer op mijn schouder rustte, zwoor ik mijzelf dat ik haar nooit meer alleen liet tijdens de meest gevreesde periode van de maand.

Mijn tweekleurige oren draaiden zijwaarts naar Fay toen ik haar woorden in mijn gehoorgang ontving en zag hoe haar lichaam aanstalten maakte om te vluchten. Ik zette eveneens mijn spieren aan het werk en kwam van mijn huidige plaats op de heuvel. Mijn bruin-witte lijf verplaatste zich met krachtige galoppassen en voegde zich in minder dan tien seconden bij Faylice. Terwijl ik voort denderde door de hoge pijnbomen en dennen, keerde ik mijn hoofd half naar de merrie. “Waar wil je dan heen? Ik ken zowat elke uithoek van Minanter en er zijn hier amper goede schuilplaatsen te vinden.” riep ik boven het geluid van de wind uit. Het Orlais had wat dat betreft meer mogelijkheden, maar aangezien we dan beiden buiten ons ranggebied waren leek het geen voor de hand liggende optie. In het Anderfels zou ik veilig zijn, maar de roankleurige merrie naast me niet. En de Ferelden was al helemaal geen goede keuze. Ik zou op Fay moeten vertrouwen, hopend dat zij een plan voor ogen had.