De wind joeg woest door de dennen en sparren die in het Minanter stonden, voor eeuwig gedoemd tot stilstaan, nooit de vrijheid van het bewegen voelen, het gevoel van hardwerkende spieren onder je huid ervaren. Ik opende mijn heterochrome ogen, bruin en blauw, en blikte op de rustig grazende kudde in het dal. Vanaf deze helling had ik perfect uitzicht en kon zo gevaar van veraf zien aankomen. In de verte zag ik het gevlekte patroon van Qzarina, de leider van rang één. Het was me een eer dat zij mij als haar bèta had uitgekozen, en niet een andere hengst of merrie. Ik keek vredig toe hoe veulens elkaar achterna gingen, zich nog niet bewust van het donkere gevaar dat hier huisde, dat ze zich in de laagste rang van alle rangen bevonden, en dus het meeste gevaar opliepen. Een zucht verliet mijn halfgeopende, witte lippen. Ik wilde al het nieuwe leven behoeden van Avanti en zijn stelletje schimmen. Voor haar, de paarse roanmerrie die mijn hart had veroverd. Faylice. Ik was ervan op de hoogde dat haar vader Thriumph op haar aasde en ooit kon toeslaan, het moment onaangekondigd. Daarom had ik ook het liefst dat mijn merrie zo snel mogelijk hogerop kwam. Alleen in rang vier zou ze volledige bescherming verkrijgen, al zou ze straks onder Skyfalls en Ossyroks hoede ook veilig zijn, in ieder geval veiliger dan in mijn rang. Hoewel ik haar met moeite naar de tweede rang zag gaan, was dat het enige wat ik op dit moment het liefste wilde, haar in veiligheid hebben, me geen zorgen meer hoeven te maken of ze de nacht wel zou redden en ik haar morgen weer levend zou zien.

Ik zette mijn grote gedaante in een draf met veel souplesse en draafde kalm de heuvel af, waarna ik me bij het gezelschap van de kudde voegde. Enkele paarden keken op en begroette me zachtjes door naar me te hinniken. Ik knikte enkel vriendelijk en vervolgde mijn weg weer door het Minanter. Ik was geen hengst die uren kon stilstaan, nee, ik hield van beweging, de wind in mijn manen te voelen en de zon die mijn rug verwarmde. Dat was waar ik voor leefde, zonder die dingen zag mijn leven er vast veel troostelozer uit. Nou ja, niet helemaal dan. Zonder Faylice zou mijn leven er pas kleurloos eruit zien. Ik kon niet zonder haar, ze was mijn alles, mijn zielsverwant en geliefde.

Ik nam een hazenpaadje, klom hogerop de bergen in, ervoer hoe de stenen zich in mijn hoeven boorden en vervolgens weer loslieten. Naarmate ik de top bereikt had, was ik doorweekt van het zweet en schuim tekende zich af op mijn vacht. Ik remde af, liet mijn blik over het diepe U-dal glijden en dwaalde vervolgens af met mijn gedachten. Verschillende, bekende gezichten raasden door me heen. Adelin, Faylice, Vester, Karah en Dahlai. De enige paarden die een rol in mijn leven speelden, sommige sinds enkele dagen of weken, anderen al jaren, zo niet mijn gehele leven al. Mijn ogen gleden naar de strakblauwe lucht, mijn hersenen registreerden een arend die met een snoekduik een vis uit het kleine bergmeertje viste en ermee achter de wolken verdween. Soms vroeg ik me af hoe het was om te kunnen vliegen. Stiekem droomde ik er altijd al van om ooit met mijn eigen vleugels door het luchtruim te suizen, op de druk van de luchtstroom. Langzaam sloot ik mijn oogleden en droomde over andere tijdperken, werelden en paarden. Wat als ik hier nooit was gekomen, dan had ik de liefde van mijn leven nooit ontmoet en was ik nooit bèta geworden. Maar dan was ik ook nooit die schimmen tegen het lijf gelopen, waardoor mijn toekomst onzeker is.

Ik draaide mijn gevoelige oren voorwaarts toen het gestrompel van hoeven hoorbaar werd. Mijn hart begon sneller te kloppen, het bloed sneller door mijn aderen pompend. Ik herkende haar hoefstappen uit duizenden. Fay.. Bliksemsnel opende ik mijn ogen, sprong in galop en joeg mijn ogen de omgeving in. Waar was ze en waarom strompelde ze? Een blauwpaarsige gestalte doemde aan de horizon op, ongeveer honderd meter van mij vandaan. In enkele seconden overbrugde ik die meters, alleen al om zo snel mogelijk bij haar te zijn. Ik maakte een slippende uithaal en kwam eindelijk tot stilstand. Ik schrok toen ik de wonden op haar kleine lijf zag rusten. Ik voelde mezelf woest worden vanbinnen. Wie had haar dit aangedaan? Diep in mijn hart wist ik het antwoord al, maar ik ontkende het koppig. Ik had gefaald, alweer. Ik had haar moeten beschermen, bij haar moeten blijven tijdens de blauwe maan. Nee, wat deed ik tijdens blauwe maan? Rondhangen met een andere merrie, die toevallig ook bescherming nodig had gehad, maar toch. ‘Fay, wie heeft je dit aangedaan?’ sprak ik fluisterend, vol ongeloof en klaargestoomde woede. ‘Diegene zal het bekopen met zijn leven, no matter what.’ gromde ik erachteraan. Er kwam bijna letterlijk stoom uit mijn neusgaten. Ik was kwaad, kwaad op mezelf en op degene die haar dit had aangedaan. Aan de andere kant voelde ik ook verdriet en afkeer, afkeer jegens mijzelf. Ik had gefaald, ik was geen goede bèta als ik niet eens mijn eigen partner kon beschermen. ‘Het spijt me, Fay. Dat ik je niet heb kunnen beschermen. Vanaf nu verlies ik je geen seconde meer uit het oog.’

Moeder Natuur stuurde de wind zuidwaarts, dit keer recht in mijn gezicht, de lange lokken uit mijn gezicht blazend. Normaal gesproken had ik hier met volle teugen van genoten, maar nu niet. Al mijn aandacht ging op dit moment naar Faylice. Mijn blik kruiste de hare. Ik probeerde haar blik vast te houden, voor zolang dat dan kon. Haar kleine, zijdezachte neus bewoog richting de mijne, drukte ertegenaan en liet een spoor van bloed achter. Het deed er niet toe of mijn vacht nu vies werd, alles wat ik nu wilde - hoopte - was dat Faylice niks mankeerde en dat dit allemaal een nachtmerrie was. Een nachtmerrie die griezelig echt leek. Ieder detail nam ik waar, té goed nam ik het waar. Dit kon geen nachtmerrie zijn waaruit ik ieder moment kon ontwaken, nee, dít was echt. De harde waarheid drong tot me door, al die tijd had ik in een half verdoofde toestand tegenover de merrie gestaan, zonder echt iets te doen, alleen maar vloekend op de onbekende dader. Haar woorden wekten me uiteindelijk, ‘Oh Ves, je bent er nu, het maakt niet uit. Ik val niet te redden.’ Een snik verliet haar toegetakelde lijf. Ze zette twee passen richting mijn plek, waarna ze tot mijn grote schrik tegen me aanviel en haar ogen sloot. Door het plotselinge gewicht dat tegen me aan kwam, begon ik te wankelen. Met alle kracht die ik in me had probeerde ik overeind te blijven, wat na een gevecht van enkele minuten ook het geval was. Kleine, glinsterende zweetdruppels parelden over mijn voorhoofd, hun weg naar beneden vindend. Even dacht ik dat ik ook flauwviel, maar verbande die gedachte snel uit mijn systeem en richtte mijn volledige aandacht op de bewusteloze merrie die door mijn geklungel van net naar de grond was gezakt. Ik zette grote ogen van bezorgdheid en angst op. Zonder na te denken liet ik mijn grote tweekleurige gedaante naast haar zakken en legde haar lichaam tegen de mijne aan zodat ze niet helemaal op de harde zandgrond lag. Ik keek naar haar wonden op haar buik en het viel me op dat die lichtjes uitstak. Toen ik haar voor het laatst gezien had, was ze slanker geweest. Verward schudde ik even mijn hoofd, ik had het me vast verbeeld.

Mijn neus werd naar haar hals gebracht en daar zachtjes neergelegd. Mijn manen bedekten mijn gezicht en een gedeelte van haar geschaafde hals. Tranen prikten achter mijn oogkassen, schreeuwend om vrijheid, vrijheid die ze nooit zouden krijgen. Het had nu weinig zin om emotioneel te gaan lopen doen, Fay had er bovendien niks aan. ‘Fay, wordt wakker, please. Ik hou van je, ik kan niet zonder je. Kom op lieverd, je bent de sterkste merrie die ik ken, laat je niet kisten. Je kan het, hou vol. Ik ben bij je.’ sprak ik haar bemoedigend toe, op fluisterend toon. Mijn neus vond zijn weg omhoog en bleef bij haar oren hangen. Mijn rustige ademhaling blies kleine beetjes warmte naar haar kleine oortjes. Het kabbelende geluid van water drong mijn oren binnen. Heel voorzichtig, haar niet proberend te verwonden, stond ik op en keek zoekend rond met mijn heterochrome ogen. Als Faylice straks misschien sterk genoeg was kon ik haar naar het water brengen om haar wonden te verzorgen.

Mijn blik werd nog steeds op zoektocht uitgestuurd door mijn hersenen, tot ze wat gevonden hadden. Ik zette mijn lijf in beweging en liep enkele meters tot ik vond wat ik zocht; verzachtende kruiden. Misschien konden ze helpen bij het verlichten van Faylice’s pijn. Twijfelend bleef ik even naar hun rode bloemen kijken, in tweestrijd met mezelf over de allesbeslissende keuze. Uiteindelijk plukte ik ze zonder er bij na te denken en liep er mee naar de merrie. Voor haar stopte ik, mijn hoofd naar beneden kantelend. Voorzichtig smeerde ik de bloem uit over al haar grote wonden. Af en toe dansten er zwarte vlekken voor mijn ogen door het etterende pus dat uit de verse wonden sijpelde. Mijn half witte, half bruine gestalte plaatste zich weer naast de bewusteloze merrie om haar zoveel mogelijk ondersteuning te bieden. ‘Niemand zal je ooit nog met één tengel aanraken, daar zorg ik persoonlijk voor.’ mompelde ik binnensmonds, meer tegen mezelf dan Faylice. Mijn hoofd ruste op haar nek, maar haar niet teveel belastend zodat ademhaling geen kwelling werd. Ongewild liepen de zoute tranen nu toch over mijn wangen. Ze rolden van mijn gezicht en maakten een tragische snoekduik naar beneden, om vervolgens op de roanvacht van Faylice uiteen te spatten. ‘Fay.. laat me niet alleen..’ snikte ik door mijn tranen heen, mijn neus even tegen de hare duwend. Het kon niet, het mocht niet. Ze droeg immers mijn veulen. Als zij zou overlijden, dan het veulen ook. Twee levens minder in BMH. Ik nam in ieder geval aan dat het mijn veulen was dat ze bij haar droeg, voor hetzelfde geldt kon het van een andere hengst.. of schim zijn. Ik schudde mijn hoofd. Zo mocht ik niet denken. ‘Please, wake up Fay.’ hakkelde ik met mijn slechte Engels. Ik sloot mijn ogen, om ze weer te openen zodra zij ook wakker zou worden.

Mijn hoofd rustte op haar paarskleurige roanvacht, wachtend op enig teken van ontwaking. Ik luisterde zwijgend naar haar ademhaling en telde de slagen van haar levende, liefdevolle hart. Ze was niet weg, nog niet althans. Ik voelde de warmte die haar lichaam naar mij uitzond, de betekenis die ze voor me had. Ik dacht aan Adelin, zij was ook zo warm en zacht geweest als Faylice nu was. Geruisloos bleven de zoute tranen over mijn wangen rollen; mijn traanbuizen waren nog niet van plan om daarmee te stoppen. Mijn oren prikten in de droge lucht, toen ze de merrie wat hoorden zeggen. ‘Sorry..’ kwam er stamelend uit haar keel. Haar lichaam schokte even zachtjes, waardoor wist ik niet één, twee, drie. Misschien door de druppels die op haar vacht gleden en het donkerpaars kleuren. ‘Ik zou jou mijn excuses moeten aanbieden. Ík was degene die je had moeten beschermen, maar ik.. was er niet voor je.’ antwoordde ik, mijn stem klonk harder dan ik had gewild. Gefrustreerd stond ik en liep – met het rode bloemetje nog tussen mijn witte lippen – een meter bij haar vandaan, mijn blik oostwaarts gericht. Ik liet mijn hoofd geleidelijk aan zakken tot iets hoger dan kniehoogte, mijn ogen gesloten. ‘Ik hou van je, Ves.’ fluisterde Faylice. Ik antwoordde niet terug met ‘ik ook van jou’. Natuurlijk hield ik wel van haar, zielsveel en vol hartstocht, maar op dit moment vond ik mezelf niet waardig genoeg om het recht in haar ogen te zeggen. Ik had gefaald, ik was een geboren faler. Eerst had ik mijn moeder niet van de dood kunnen behoeden, en nu Fay die op de richel van leven en dood balanceerde.

Ongewild – juist op dít moment – dwaalden mijn gedachtes af naar de toffeekleurige merrie die ik menig tijd geleden had leren kennen. Dahlai. Ze was bijzonder, ik voelde het, tegen mijn zin gaf ik het toe dat ik haar meer mocht dan een standaard merrie. Natuurlijk zou ze Faylice nooit overtreffen, Fay was mijn alles, niets zou ooit tussen ons komen, daar zorgde ik persoonlijk voor.

‘Ik ben het niet waard, Ves..’ De woorden kwamen als een fluistering in mijn scherpe, oplettende gehoor aan. De melodieuze klank was eruit verdwenen. Een zorgelijke rimpel vormde zich tussen mijn heterochrome ogen. Ik keerde mijn sterke, gespierde lijf naar de prachtige, nu gewonde, merrie. ‘Waarom zou jij het niet waard zijn, Fay? Je bent lief, mooi en bovenal geschonken met een gouden hart. Je had zelfs een betere, zorgzame hengst kunnen krijgen als je had gewild..’ fluisterde mijn zachte, mannelijke stem. ‘En bovendien ben jij de enige merrie waar ik mijn hart aan verloor. De enigste, beeldschone merrie van de hele wereld waar ik ooit van zal houden.’ Ik stapte naar haar toe en stopte het overgebleven, rode bloemetje achter haar sierlijke oortje. Ik drukte mijn half-witte hoofd liefdevol tegen de hare. ‘Ik ben zo blij dat je nog leeft. Ik weet niet wat er van me geworden was als je dood zou zijn geweest.’ hakkelend bracht ik haar de moeilijke woorden, die me meer pijn deden dan ik had verwacht. Met tegenzin verwijderde ik mijn hoofd van de hare en keek diep in haar tweekleurige ogen. Zoals altijd verbaasde ik me over de schoonheid die erin lag. Moeizaam hield ik mezelf er boven water, hopend om in het diepblauwe en witte van haar kijkers te verdrinken. ‘Denk je dat je sterk genoeg bent naar de kreek verderop te lopen? Je moet wat drinken.’ sprak ik zacht, maar duidelijk en consequent. Vanaf nu week ik geen seconde meer van haar zijde tot ze weer volledig hersteld was.