Triumph dendert met grote sprongen door de donkere bossen, zijn ziel niet langer kalm en rustig, het liefelijke en bezorgde gevoel heeft plaats gemaakt voor een bos van vurige vlammen en hatelijke gevoelens. Hij laat boom na boom vloeiend aan hem voorbij schieten terwijl zijn woedende blik glijd over het ruige landschap wat totaal past bij zijn stemming. Het vuur in zijn ziel is opgelaaid en zal nooit meer doven. Zelfs niet na zijn dood, want zijn ziel zal altijd door blijven zwerven over het minanter, om iedereen te wreken. Vergiffenis is uit zijn woordenboek gebrand, net zoals de andere liefelijke woorden die zijn innerlijk zo teer hadden gemaakt. Maar raad eens? Dat stukje is hard geworden, harder dan diamant, niemand zou hem meer herkennen, behalve op het flinterdunne velletje wat over zijn machtige spieren getrokken zit.

Terwijl hij zijn volgende sprong maakt, krijgen zijn spieren een voor een de beurt om op te komen, onder zijn vacht te rollen en weer plaats te maken voor de volgende spieren. Hij voelt zich sterker dan ooit, en dat niet alleen doordat Achilles dat tegen hem gezegd had. Zijn ogen blinken in de halfvolle maan, over een week zou het zo ver zijn, en dan zou het lot beslissen of hij een schim mocht worden, of dat hij werd afgewezen en de dood daarop volgde. Alsnog zou hij in vrijheid leven, in pure vrijheid en zichzelf nooit, maar dan ook nooit schande opdoen. Toch zijn lichaam niet helemaal zeker, hij staat niet helemaal achter zichzelf. Hij wil schim worden en dat wil hij helemaal zeker, maar dat Yacira een ander heeft? Er schuilt zich een lichte twijfel, het is een klein vlekje op zijn rode, vurige innerlijk. Het zweeft rond en als het aan komt in zijn hoofd brengt het de machtige hengst weer op een lichte twijfel. Meestal slaat hij het meteen weer uit zijn hoofd, maar soms blijft het toch even hangen. En toen kwam dat moment weer, maar deze keer maakt het de hengst alleen maar bozer.

Woedend galoppeert hij verder waarna hij zich makkelijk uitstrekt, zijn benen vliegen naar voren waarna zijn hoeven volgen. De grauwe grashoppen scheren langs zijn buik waarna ze op de grond hun weg vervolgen. Zijn ondergrond begint omhoog te komen, zijn spieren kunnen het makkelijk aan. Zijn hoeven klauteren verder over de steeds steilere ondergrond. Bijna moeiteloos klimt hij zo de bergen in. Hij brengt zijn lichaam terug naar een soepele maar sterke stap zodat hij ook het steilste gedeelte door kan komen. Met gemak klimt hij op hoge stenen door simpelweg zijn hoef op de steen te zwaaien en zich dan op te trekken met zijn sterke schouder. Daarna volgt zijn andere hoef waarna zijn achterhand zich ook soepel op de steen beweegt.

Als hij op de top is spuwen zijn ogen gloeiende lava. Hij kijkt neer op Yacira, en tot zijn schrik beseft hij zich dat er een andere hengst naast loopt. Het kleinste vlekje twijfel is voorgoed weggeveegd, het heeft plaats gemaakt voor wel het heetste stukje in zijn ziel. Vanbinnen kookt hij terwijl hij neerkijkt op het stel. 'Yacira! Jij verrader! Er was nog een stukje twijfel in mijn hart, dat jij geen ander zou hebben. Maar de zinnen van Achilles waren pure waarheid.' De naam "Yacira" spuugde hij uit. Zijn oren hebben plaats gevonden in zijn hals en zijn ogen spreken zijn zinnen eigenlijk al uit. Hij brengt zijn voorhand omhoog en maait wild met zijn hoeven naar de merrie en de hengst. Hij kijkt met zijn oog omlaag, maar zijn hoofd blijft hoog. Net zoals zijn lichaam trots, machtig en kwaad boven de twee uit torent.

Triumph's hoofd beweegt woest omhoog om vervolgens weer hevig te zakken op het niveau waar hij eerst was. De haat en nijd die hij duidelijk uitstraald lijkt Yacira maar amper te raken, weet die verader niet dat ze maar beter uit mijn buurt kan blijven? Denkt hij verwoed. Zijn voorhand beweegt zich niet sierlijk maar woest en krachtig omhoog waarna zijn hoeven zich weer voor hem op de grond vestigen. De kracht waarmee ze op de grond stampen zorgt voor een trilling op de kille rots waar hij staat.

Zijn manen dansen mee op de wind, die een akelige sterkte heeft aangenomen. Het deert hem echter totaal niet, het enigste wat er in zijn hoofd omgaat is de haat voor de merrie die stilletjes naar hem toe komt dansen. Hij moet zeggen dat het een aantrekkelijke is en dat dat het eeuwig zo zal blijven. Maar na wat hij haar heeft aangedaan is de liefde die hij zo blind had voor deze merrie voorgoed gedoofd. Het smeult na in zijn hart, de rook vormt het einde waar het vuur begint, want waar rook is, is vuur..

Thriumph's oren leggen zich weer in het gevormde kuiltje wat hij nog maar pas ontdekt had. Hij gooit zijn hoofd kwaad omhoog waarna zijn neus een schuine, maar rechte lijn vormen en doorloopt tot zijn schoft. 'Yacira'. Weer spuugde hij krachtig de naam uit, zij had hem meer pijn gedaan, en er zich misschien zelf ook bewust van geweest ook. 'Ik? IK?' schreeuwde hij uit. 'Kijk eens naar jezelf, verrader'. Zijn schreeuwende stem had een bulderende ondertoon gekregen. In zijn ogen branden het vuur, het sloeg bijna uit zijn helderblauwe ogen die zoveel weghadden van de blauwe maan, vooral als hij vol was en zich toonde op de heldere nachten.

Hij had zijn blik nog steeds op de andere hengst gericht, na zo'n korte tijd had zij al een ander. Hij verbeet zich erop, als de gefrustreerde merrie wanhopig met haar tere, zachte hoeven probeerde te stampen. Hij besluit het zelfde te doen, maar het verschil is dat de zijne met zijn eenvoud vele malen meer effect heeft als dat getippen van Yacira. Met een krachtige ruk van zijn spieren die zich op zijn voorbenen vertonen trekt hij zijn voorbeen op, waarna hij zijn hoef op de grond laat stampen, wederom is er een kleine trilling in het gesteente te voelen. Er rolt een steentje naar beneden, heel even laat hij de hengst los om met zijn ogen het steentje na te glijden. Met iedere beweging weet hij zeker wat er op zijn netvlies verschijnt. Na dat kleine momentje vestigd hij zich op weer op de hengst. Hij gunt de merrie geen blik waardig.

Na de volgende woorden van Yacira snuift hij met zijn neus. Waarop hij de woorden stil en kalm maar met bijzonder veel haat uitspreekt. 'Hoezo zou ik jou nog geloven? Jij ben hier degene met een ander, je hebt me zoveel pijn gedaan, teveel. Waarom? En dat Achilles liegt? Nee Achilles heeft de waarheid gesproken. Jij bent hier degene die liegt, bedriegt en verraad.'

En nog steeds houd hij zijn blikveld op de hengst, als er zich een blaadje voorplant op de wind zou dat nog interessanter zijn dan die stomme merrie.

Triumph wist het deze keer zeker, met zijn ogen gunt hij de merrie maar 1 flits waardig, en hij weet al genoeg. Het ultieme bewijs heeft zich net voor zich afgespeeld, terwijl zijn manen dansen op de ruige wind die hem niks meer doet, ziet hij dat de hengst zich voor de merrie werpt. Het maakte hem alleen maar bozer, op de merrie, hij heeft het er niet eens meer voor over om haar naam te zeggen. Waarom zou hij? Ze verdient het niet.

Terwijl de hengst steigert blijft hij verveelt op de rots staan die boven het tal uittorent. Hij kijkt omlaag en stampt nog eens op de grond, de rotsen trillen ervan. Hij zet hij bovenlijf in de lucht en ziet op zijn netvliezen verschijnen hoe zijn hoeven voor hem uit maaien, in de richting van de hengst. Hij merkt dat de hengst moe is, dus heel erg te vrezen als het om een gevecht gaat is het niet. Hij wou dat hij zijn hoektanden al had, maar dat moet nog even op zich laten wachten.

Zijn hoeven verplaatsen zich ongeveer 4 passen naar het koppel toe. Zijn oren hebben zich genesteld in zijn nek, en daar blijven ze ook wel even. Bij de woorden van de hengst moet hij lachen, iedereen kan het natuurlijk weer uitleggen, maar de manier waarop laat hem diep briesen. Trillend van angst. Zijn antwoord is nu even niet razend, dat hadden ze al door gekregen, met een smalende ondertoon vloeit zijn stem uit in een kille, koude stem waar zijn emoties uit gezogen zijn. "Ga je gang, ik vraag me alleen af hoeveel er werkelijk uit te leggen is." De laatste woorden die hij uitspreekt krijgt een cynische nadruk.

Na de stilte die er gevallen was steigert hij nog eens machtig en springt met een grote sprong vooruit, weer voelde hij door zijn hoeven heen de rotsen trillen. Ergens vind er een steentje zijn weg naar beneden. Met een krachtige galop stormt hij op het koppen af waarna hij zich op 3 meter afstand tot stilstand brengt, zijn hoeven schuren over het harde grind, het doet hem niks. Ook als de eerste regendruppels hun weg naar beneden vinden om vervolgens te spleiten op de rotsen of diep in de grond te dringen blijft hij net zo staan, zijn hoofd geheven, hij is niet de kleinste, met zijn 1,85 is hij aardig groot en daar maakt hij nu dankbaar gebruik van. Zijn spieren in zijn hals zetten op en vormen een grote onderhals waarna de aders onder zijn huid verschijnen. Zijn ogen waren leeg geworden, met soms een steekvlam, de steekvlam als hij even flitste naar de merrie, wiens naam hij niet meer zomaar wilde uitspreken.