Haar ogen stonden fel, haar oren waren diepgevoelig, evenals haar instincten. Schimmen konden overal liggen maar dit keer wist ze dat ze er beter op voorbereid was, die ene paarsoog heeft haar goed gedaan. Nee niet Avanti maar wel Axis. De nonkel van, en zo duivels Avanti was, zo goed was Axis daarentegen. Ze had er spijt van gehad dat ze dat ene kleine momentje was geschrokken en had hem, als enigste levende wezen naast haar Ves, toegelaten en vertrouwen. Hij had haar verzorgd, maar meer dan dat, mentaal was ze drie keer zo sterk geworden en zonder hem zou dat alleen maar zijn afgenomen. Ze had anders naar haar vader gekeken, het begrijpen, zoals Axis dat bij Avanti deed kon ze nog niet aan, maar een vleugje acceptatie had zich in haar ziel geworpen en mengde zachtjes waarna het, nawaar de tijd verstreek, versterkte. Misschien zou ze hem ooit begrijpen, maar nu was het daar het moment nog niet voor. Nu haatte ze hem nog teveel om het ineens van zich af te zetten, maar de kuddepaarden kon ze begrijpen. Het was ook logisch, want hoe kon ze de kuddepaarden haten voor de angst voor haar, als ze zelf bang voor zichzelf was, zelf bang voordat ze een schim was. Maar dat waren allemaal schimmen van haar gedachten, haar paranoïde gedachten die haar tot wanhoops aan toe lieten denken aan om dit leven te verlaten. Nee, dat had ze achter zich gelaten, ze had het losgelaten en hoewel ze dat stukje nog steeds achter een slot had staan, het was niet meer achter slot en grendel.

Haar ogen streken over het gebied waar ze naartoe reisde, waarna er een vlinder voor haar ogen verschijnt, eentje die ze, een paar maanden eerder, nog had weggetrapt. Nu nam ze het aan, liet het zwabberen en genieten van het korte leven wat het met zich mee trok. Haar gedachten waren toe aan de hengst waar ze haar liefde aan toe had vertrouwd, de hengst die in het begin bang was voor merries en die ze hadden ontmoet in de ijzigste winter in tien jaar. Ze grinnikt even in haarzelf, dat zo'n hengst zo sterk is geworden, en nu zelfs de bèta van rang 1. De kudde had hem vertrouwd, en hij had hen tegen de schimmen beschermd. En ze had hem verboden om achter haar aan te gaan, als hij dat had gedaan dan was de kudde met de helft minder bescherming achter gebleven waardoor er zoveel meer slachtoffers zouden vallen. Bovendien werd ze altijd net in leven gehouden zodat hun verder konden met hun zieke spelletjes.

Ze had nu behoefte aan de hengst die half in het wit "gekleed" stond. En dat was haar bestemming geweest, alert op elke aanval van de schimmen, en ze begon ze te kennen, ze begon hun stilten te herkennen, ze herkende de geruisloze stappen die ze maken en ze herkende de sfeer die ze met zich mee brachten, de walgelijke geur die daar hing en de grenzen die Vyrantium omringde. Axis had haar ermee geholpen, en daar was ze hem o zo dankbaar voor. Even lijkt ze zich te ontspannen maar als een grommend geluid plaatst maakt voor de rustgevende stilte kijkt ze op. Een wolf. Zonder dat ze in paniek raakt, zoals ze normaal wel altijd deed, laat ze haar lichaam naar een sierlijke draf vloeien. Alleen dan hoort ze een hinnik die door merg een been gaat bij haar, een hinnik die uniek is, uniek in zijn soort en duidelijk schel klonk, eentje die agressief maar tegelijk ook angstig klonk, maar het zo karakteristieke was door het schelle heen niet aangetast. Vestival. Haar hoofd schiet nog verder omhoog en een luide hinnik verlaat haar mond terwijl ze in galop naar hem vliegt. Hem mocht niks overkomen, hij moest een kudde beschermen. Het mocht gewoon niet, maar ze was nog zover van hem verwijdert. Ze zet vol aan, en vliegt tussen de bomen door, bomen suizen voorbij en een mengelmoes van blaadjes, mos en takjes spatten op nadat haar hoeven weer krachtig af zette. De zuiverste galoppade die ze ooit had gerent, en toch ongelofelijk snel, ze moest daar komen, daar naar die plek.

Een opluchting glijd over haar hele, trillende, lichaam heen als ze de creperende wolf naar haar ziet grommen, maar de geur van een dood paard kwam nergens bij haar binnen. Haar hoef verpletterd het schedel van de wolf, hij zal het toch nooit redden en zo was er een einde aan zijn leven gekomen. Haar benen wilden verder en trokken haar lichaam mee. Eenmaal op de heuvels, het karakteristieke van het Minanter, snuift ze de geur op en ziet ze de silhouet die op dit moment alleen de kudde in de gaten houdt. Ze keek even over haar rug heen, de korsten zagen er niet uit, maar toch was het zo gezond als het maar zou kunnen in deze situatie, misschien zouden deze wonden niet eens littekens vormen. Het gat in haar manen kam was zo goed als bedekt, het gat wat Xariv vakkundig had gemaakt, en had gebruikt als handvat voor haar als ze weigerde nog meer een stap te zetten. Zo kon ze over de grond gesleurd worden. De krassen waren al bijna helemaal weg, sommige misten nog wat haar maar die zouden compleet herstellen, of het gat dat deed wist ze niet, maar ze liet haar hals om de dag even strekken en rekken zodat er geen blijvende kuil in haar hals te zien was. Niet heel veel later is ze op hoorafstand van de hengst waarvan ze zoveel hield. Nogmaals hinnikte ze, maar dit keer deed ze het zo karakteristiek mogelijk. Waarna ze een spurt nam, en nog voordat hij van plek kon veranderen raakte haar neus zijn schouders.

Haar ogen glijden eerst over zijn lichaam voordat ze in zijn ogen kijkt. En haar ogen vallen over de wonden die de wolf had aangericht. Verzuchtend duwt ze haar zachte neus over het bloed dat word verspreid over de vacht. Ze streelt zijn wonden zacht, wetend dat ze hier niks aan kan doen, maar ook dat ze niet levensbedreigend waren, hij zou hier nooit aan kunnen doodbloeden, zoals bij haar het geval was geweest. Maar ze beloofde zichzelf dat ze hier een sterk oog op zou houden, of hij dat zou willen of niet. En ze negeerde de angstige blikken die naar haar toe geworpen werden, ze kwam uit het schimmennest en hun wisten toch niet waarom zij hier was. Het tweede wat haar opviel waren de schaduwen, een paar schaduwen hadden zich geworpen midden op zijn buik, op de plek van zijn ribben. Het waren zijn ribben, en de schaduwen accentueerden dat. "Je bent afgevallen." Sprak ze zachtjes, liefdevol maar bezorgd, dat ze zelf geen enkel celletje vet op haar spieren had liggen maakte niet uit, zij zat in een andere situatie. Ze oogde niet mager, alhoewel ze dat wel was, ze had alleen tonnen spieren die dat deden verhullen, en wat wonden natuurlijk, maar die hadden al lang niet meer de overvloed. En op het moment dat ze haar woorden sprak keek ze de hengst aan, waarvoor ze even achteruit gestapt was, ze hoefde hem niet eeuwig aan te kijken, ze vertrouwde hem nou eenmaal en dat hoefde niet met oogcontact. Het liefst kon ze uren verdrinken in zijn ogen, maar ze moest op scherp blijven, ze trok schimmen aan, het was een feit en ze moest oppassen dat ze daardoor de kudde niet extra in gevaar bracht...

En in een flits was ze terug, terug daar waar alle nachtmerries werden gevormd, gecreëerd zoals hun het naar hun zin hadden. Hun. Die monsters, zielloze krengen, een persoonlijkheid zo zwart als de nacht en alleen maar gezind op de pijn van een ander. En van die mentale pijn genoten ze evenveel, misschien zelfs nog meer, om in een paard langzaam de barsten zien verschijnen en wat door een door breekt totdat het zachtste windvlaagje hen in elkaar liet vallen, als een hoopje stof. Een hoopje levenloosheid wat misschien qua vormen nog net paard genoemd zou worden. Al hun vernederende grapjes, al die macht die ze gek maakte en al hun smerige spelletjes. En daar stond ze dan, tegenover Xariv, de witte schim van het stel daar. Hij maakte een paar opmerkingen over haar Ves en loog keihard over het vreemdgaan van hem. Nee, daar zou ze nooit in trappen, dat was waar haar vader de mist was ingegaan. Ze vertrouwde hem zo, hij kon niet, het zou haar hart breken. Haar kleine tere hartje die al zo is aangetast. Een paar slagtanden vonden hun weg door haar zachte vlees en het bloed was al snel ter plaatsen. Na nog wat trappen viel ze bewusteloos neer op de grond. Hoe hard haar ziel, haar hersenen, zij, er ook voor vocht, haar lichaam bezweek onder de zware wonden. ‘Zo, hoe gaat het met je? Ik zie dat je enkele wonden op je lichaam hebt..’ Laat haar opschrikken. De enigste stem, naast Axis maar dat doet er niet toe, die haar terug kon roepen uit haar nachtmerries. En meteen voelt ze de ijskoude rillingen over haar ruggengraat lopen en voelt dat haar roan paarse lichaam zacht en langzaam wat nattig word van het zweet. Een momeltje loopt van haar lippen af waar het schuim langzaam zich begint te ontwikkelen.

En ze had het feilloos door, ze kon hem aanvoelen en hij was er duidelijk niet bij. Ze liet het even, een taak als leider is heel heftig, en hij moest de hele kudde nu in zijn eentje bestrijden nu de andere er niet meer was. En dat respecteerde ze, als er paarden gered konden worden behalve haar, zij was toch amper te redden, dan moest hij dat doen, zij moest ook niet bij de kudde gaan staan, het was veel te gevaarlijk voor alle andere paarden en dat wilde ze niet riskeren. ‘Sorry, ik was even afwezig met mijn gedachten daarnet.’ Was zijn flauwe grapje wat haar gevoel alleen maar bevestigde. Het enigste wat zij deed was haar lichaam zachtjes naar de zijne brengen en met haar neus zachtjes over zijn rug wrijven, hij mocht niks mankeren. Hij moest de strijd aankunnen en ze zou geen krasje toelaten op zijn al bijzondere vacht, laat staan die grote wonden.

Voor het eerst was de stilte tussen hen ongemakkelijk, voor het eerst voelde ze de geladen atmosfeer die tussen hun hing, en waarom? Ze voelde hem, ze kende hem maar toch was er wat wat dat verstoorde. Als de frons zich voordoet worden haar vermoedens groter, ze groeien als bacteriën dat doen in een broeierige zon. Snel, dat is zeker maar in dit zonnetje zou het genieten moeten zijn. Ze voelt hoe een tedere neus haar voorhoofd aanraakt, tussen haar ogen. Zo vertrouwd, zo eigen, geen enkel ander paard had dat gemogen, zeker nadat Xariv daar zijn neus op had gelegd. 'Ik hou van je" Waren de liefdevolle woorden van hem. "Zonder jou ben ik een roos zonder water, een zonnebloem zonder zon. Ik kan je nooit kwijt." Sprak ze in haar fluweel zachte stem zoals ze dat altijd deed als ze liefdevolle woorden sprak. Haar Arabieren lichaam had zich fier gehouden en de warme zomerzon leek voor altijd te blijven hangen op deze namiddag. ‘Wat zou ik zonder je toch moeten.’ Vulde hij haar aan, met zijn blik recht in de hare. Haar ogen verdronken altijd in zijn 2-kleurige ogen maar toch deze keer zat er wat in. Ondanks zijn gemeende woorden was er iets tussen hen en het was iets was ze vreselijk vond. Ze voelde alles, ze voelde bijna zijn pijn. En hij ongetwijfeld de hare. ‘Ik heb je echt gemist,’ Waren zijn laatste woorden aandacht naar haar toe voordat die weer gewijd was aan de kudde waarvan sommige nog steeds verbaasd opkeken naar haar. Het maakte haar niet uit, ze zullen vanzelf wel inzien dat ze hem niet deed vermoorden en dat ze goed was, maar ze gunde elk individueel paard de tijd die hij of zij nodig had om dat te accepteren. Te accepteren dat ze echt niks kwaads van zichzelf deed en er alleen maar was om te helpen. "Wat is er lief?" Waren haar woorden, maar ze hadden een scherp randje die de waarheid eisten. Want smoesjes prikte ze doorheen en leugens al helemaal. "Want er is wat." Sprak ze daarna, zacht, haar randje nog iets bijscherpend, die ze bij haar vorige serie woorden had gebruikt. Haar ogen stonden nog steeds liefdevol naar hem toe, maar toch ook bezorgd, er was wat en ze moest het weten.