Tegen de wind in galoppeerde zijn bijna witte lichaam door naar Orlais en Minanter. Ja, er was weer een blauwe maan geweest en hij had de verplichtingen gehad in de veiligheid te vertoeven van rang vier tot alles weer tot bedaren kwam. Hij hield niet van die bevelen maar ze kwamen van zijn vader en hij was een leider dus zat er niets anders op dan terug te gehoorzamen, zoals altijd. Hij keek vooruit naar de dag dat hij toch mocht doen wat hij wou maar die dag zou pas komen als hij leider zou worden. De maan was gezakt dus hij had vrij spel en hij haastte zich zo snel hij kon om te kijken of iedereen het overleefd had. Maar de geur, de kreten, de onrust, hij maakte zich kwaad nog voor hij was aangekomen. Zijn zwarte manen en staart wapperde in de wind terwijl zijn spieren de moeite namen om de snelheid aan te houden ookal beukte de wind tegen hem in en werd de grond muller omdat het strand dichterbij kwam. In zijn hoofd probeerde hij naar een logische verklaring te zoeken, zoals Axis hem geleerd had: “Iedere misdaad, ieder slecht gevoel in een ander heeft zijn reden en aard. Vind de reden dan vind je ook het wiel naar bevrijding.” Maar had een schim wel een reden? Volgens hem waren het haatvolle monsters die voor het plezier de wereld vergiftigden.

Het strand van Orlais lang er verlaten bij maar Minanter … hij verstijfde toen hij over de duinen het gebied bereikt. Zijn lichaam kende meteen een stop en hij staarde met zijn donkere ogen naar de kudde. Overal was bloed, overal liepen gewonde paarden, lagen doden of zelf maar stukken van doden. Sommige hengsten renden het bos in en zouden nooit meer terug komen. Merries huilden om hun veulens, veulens om hun moeders. En dit, deze puinhoop was veroorzaakt door slechts vier schimmen. Hoe konden ze zoiets doen? En hij was er niet geweest, hij moest thuis blijven terwijl zijn vader en Axis hier kwamen helpen en hij de andere kuddeleden moest beschermen. Hij had veel liever hier geholpen. Hij zocht in het rond, wanhopig op zoek naar zijn vader. De gevlekte hengst galoppeerde naast Axis, de halve Shire hengst. ‘Hoe kon dit gebeuren?’, prevelde Leventian tegen zichzelf. Zijn lichaam kwam weer in beweging, een haperende stap. En dat terwijl hij de kudde rondkeek en de ravage van de schimmen gaande sloeg.

‘Pap.’, Serano reageerde bijna meteen op de hinnik, het bericht van zijn zoon. ‘Je moet me laten helpen, laat me nuttig zijn.’, hij smeekte het zijn vader bijna. Serano keek opzij naar Axis die twee keer zo groot was. ‘Als je weigert doe ik het alleen, je kunt me niet tegenhouden.’, Serano knikte en keek opzij naar Axis. ‘Axis gaat mee, kijk naar overlevende in de bossen.’, Leventian knikte dankbaar en ging bijna gelijk terug in galop. Axis volgende met een oorverdovend gedender van zijn hoeven. De bossen voelde kil en oncomfortabel aan, ze roken naar dood. Hij probeerde zijn zintuigen zo af te stemmen om rond al het vernietigende te kijken. Negeer de geur, negeer de doden, negeer de kreten, zoek naar de overlevende. Dat hield hij zichzelf zo hardnekkig voor. Axis dwaalde af en wandelde de andere kant op maar bleef binnen bereik. ‘Hallo!’, riep hij luid. Hij smeekte op overlevende, gewoon iemand die wat gewond was of verdwaald of een eenzame ziel, het maakte hem niet uit. Hij wou nuttig zijn, hij wou helpen …

Al zijn zintuigen stonden zo gespannen als een snaar, er was niets dat hem ontging. Hij hoorde het zachte gekras van een uil die wegvloog vanuit Vyranthium. Hij rook de sporen van gewonde dieren, hij kon het bloedspoor volgen tot uit de bossen. Het kon hem niet schelen dat er paarden gewond waren, zolang hij ze maar de bossen zag uitgaan. Sporen die dieper leidde maakte hem meer zorgen. Technisch gezien kon hij het, dieper trekken en de schimmen confronteren. Hij kon niet sterven maar zijn lessen van Axis hadden hem meer geleerd. Het was niet omdat hij kon sterven dat hij geen pijn kon lijden ook. Ze konden hem martelen en martelen voor informatie en hij zou nooit sterven tot hij het daadwerkelijk echt zou willen en dan nog zou er niemand zijn om hem uit zijn lijden te verlossen. Leventian had geen idee wat gruwelijker was, sterven door een schim of eeuwig in hun grotten leven omdat je niet kon sterven. Maar anderen konden dat wel, en het was voor die paarden dat hij iets wou betekenen. Het was hen die hij wou helpen want ondanks alles wat een ziel kon misdoen, er was geen ziel waardig om aan de schimmen te voeren.

Zijn ene oor draaide regelmatig de kant uit van Axis die op een dikke honderd meter van hem achter sporen en gewonden zocht. Axis was veel beter in dit vak, hij had al heel wat jaren opzitten als een onsterfelijk, hij was er eerder geweest dan de schimmenleider dus dat verklaarde veel. Dat Leventian het allemaal stiekem van hem had geleerd was een hele eer, ook Vengeance was lid van die “eregroep”. De gedachten aan zijn beste vriend, leider van rang die deden hem even afdwalen. Tot een geur zijn neusgaten binnen kwam. Geen dood of verderf maar geur van leven. Na drie jaar opgegroeid te zijn op BMH was het makkelijke zo’n dingen van elkaar te onderscheiden. Opgroeien hier nam ook vele andere verantwoordelijkheden mee. Het werd verwacht van de jongere hengsten en merries om het nieuwe voorbeeld te zijn. De druk op Leventian’ schouders was extra zwaar vanwege de status die Serano, zijn vader, had. Net als ouders had ook Axis er het volste vertrouwen in.

Zijn hoeven stabiliseerde zich in de modderige ondergrond van het bos. Zijn ogen gleden door de smeulende achter blijfsels van zijne verschrikkelijke de duivel. De dampen zorgde voor een dik rookgordijn waar het nog niet gemakkelijk genoeg was om te ademen. Hij stootte de geuren en geluiden af en draaide uiteindelijk zijn hoofd en keek recht door een aswolk naar een donkere hengst. Zijn lichaam reageerde bijna instinctief en hij liep langs de aswolk richting de vreemde hengst. Zijn ogen gingen razendsnel om tot de conclusie te komen dat het paard niets mankeerde. ‘Het is geen gezond terrein voor je om te zijn. Zoek je iemand?’, hij kende de hengst niet maar hij kende nu ook niet de hele kudde van Minanter. Toch zou het speciale voorkomen van deze hengst er wel voor moeten zorgen dat hij hem herkende. ‘Ben je nieuw hier?’, kwam er spontaan en berekenend uit. Hij probeerde een veilig afstand te bewaren, tegenwoordig dachten veel paarden dat vreemden al schimmen waren zodus wou Leventian op geen enkele manier deze uitdrukking maken.

° Leventian heeft dus ook een companion vanaf nu, dus die zal ik geleidelijk aan inbrengen in het topic. ;-)

Leventian vroeg zich altijd zoveel dingen af als hij een paard ongeschonden aantrof in de bossen vlak na een blauwe maan. Het eerste wat hij altijd dacht, terecht, was dat dood was en bezeten was door één van de schimmen. Tegenwoordig was het een nieuw iets van de monsters uit het donker. Ze vermoordde een paard om daarna hun ziel erin over te plaatsen en zo de kudde te kunnen infiltreren. Dus Leventian was uiterst voorzichtig met wat voor informatie hij gaf aan de kudde tegenwoordig. Dat er hele nieuwe plannen waren wisten ze maar wat … nee, geen paard wist wat er aan de hand was. Zelf Leventian wist maar half en half wat er kwam voor veranderingen in de kudde. Het kon er enkel maar op vooruit gaan en Leventian was klaar voor de verantwoordelijkheden op zich te nemen en de kudde te beschermen. Hij stond er ook helemaal niet alleen voor, zijn blik gleed even door de bomen naar de hemel. Met zijn vader, Axis en Siri in de buurt voelde Leventian zich klaar om een deel van BMH te beschermen en te verantwoorden. Niet als leider maar als een soort vechter, een beschermer.

De woorden van de hengst voor hem brachten hem terug op de wereld. Er kwam een kleine glimlach op zijn lippen toen de hengst bevestigde dat het hier geen gezond terrein was om te zijn. Het was nergens gezond om te zijn. BMH was één verdord land met een gigantische vloek … waarom paarden bleven? Omdat BMH waarschijnlijk het mooiste gebied was om op te leven, de grote kudde, de geheimzinnige krachten, het was allemaal te mooi om weg te blijven. Als een magneet trok het gebied je aan, daarom kwam je hier en daarom bleef je. Leventian was nooit eerder weggeweest, naar wat Siri zei was het fascinerend om buiten de grenzen van BMH te gaan maar dat kon hij niet, het was zijn plicht om te blijven en te helpen. Hij stelde zich vragen bij het feit waarom de hengst hier was als hij niemand speciaal zocht. Zijn antwoord op die vraag kwam niet veel later, op doorreis. Nieuw dus.

‘Blauwe maan, dat is gebeurt.’, gaf Leventian eerlijk antwoord. ‘En het is je gelukt om erdoor te komen en het te overleven.’, ging hij verder. Aangezien de hengst vol vraagtekens zat en helemaal neutraal over kwam wist Leventian met zekerheid te zeggen dat er geen kwaad in zat, toch niet het soort kwaad dat BMH bezat. ‘Heb je het gezien? Wat blauwe maan doet?’, het waren twee vragen waar Leventian het antwoord eigenlijk al van kende. Als je de gruweldaden van de schimmen had gezien dan zou je niet in onwetelheid de bossen in komen. Of tenzij je uit was op meer dan alleen maar een wandeling. Toen de hengst zich voorstelde als Folâtre knikte Leventian op een eerbiedige manier. Hij begroette ieder paard met al het respect die er was, iedereen was gelijk, goed of slecht kregen een kans. Het amuseerde hem dan ook hoe de hengst vol eerbied de vraag terug stelde. ‘Ik ben Leventian, zoon van Serah en rangleider Serano. Ik ben geboren hier op BMH.’ … hij zweeg omdat een luid gekras de stilte verbrak. ‘Als ik je in veiligheid mag brengen dan stel ik je ook Siri voor.’, hij glimlachte en zette een uitnodigende stap richting de bosrand …

Een nieuweling in het land van schoonheid en duisternis wist nooit wat blauwe maan betekende. Je kwam het ofwel te weten door het te zien, te ervaren, te voelen of door het uitgelegd te krijgen door iemand die er iets van kende. Leventian was geboren hier en hij zou dan ook alles willen uitleggen tot in het details. De nieuweling voor had het recht te weten wat hier roerde, had het recht rechtsomkeer te maken en te vluchten nu het nog kon. Schimmen hielden de grenzen nauwlettend in de gaten, nieuwelingen konden goede spionnen zijn. Of Folâtre gespot was door één van de schimmen was miniem, het was net blauwe maan geweest dan hadden de monsters andere plichten te vervullen. Er kwam een sombere glimlach op Leventian’ lippen toen hij benadrukte dat er hij echt niets snapte van wat werd gezegd. ‘Bied niet je excuses aan.’, zei Leventian meteen. Ookal was hij maar drie, de wijsheid die hij bezat was genoeg om een kleine kudde mee te bevoorraden. Leventian kende alles van beleefdheid tot vechten en van overleven tot wat wel en niet giftig was. Een getrainde soldaat die klaar was voor het zware werk, zo zag hij zichzelf. ‘Dat je niet weet wat hier gaande is is misschien een zegen, je hebt nog de kans te vertrekken. Eens je verwikkelt geraakt in de gruwelen of schoonheid van dit gebied is het moeilijk te vertrekken.’, fluisterde Leventian. Hij glimlachte weemoedig terwijl zijn blik naar de donkere dieptes van het bos keken.

‘Als ik je zeg je ogen te sluiten, de omgeving tot je ziel te laten komen en de geluiden en geuren op te neme uit de omgeving en me te zeggen wat je hoort en ruikt…’, hij zweeg terwijl hij het donker in staarde. ‘Dan zul je enkel teleurgesteld worden met een stilte en geur van dood. Dat is wat blauwe maan doet.’, hij keek de hengst in zijn levendige ogen aan en hield de blik voor enkele seconden vast. ‘Iedere maand is er een blauwe maan die achter de horizon opstijgt. Een vloek van de duivel laat onsterfelijk en eeuwenoud kwaad los over BMH eens die maan op komt. Paarden gemuteerd tot monsters met een zielloos lichaam komen en teisteren onze families, onze kuddes.’, zijn stem klonk diep en bijna verdrietig. Zijn blik gleed langs de bomen, attent op mogelijk gevaar of meeluisterende oren. ‘Hier zijn bossen niet veilig, nooit.’, concludeerde Leventian uiteindelijk standvastig. Zijn laatste woorden waren ook het antwoord op de laatste vraag van Folâtre. ‘Ik breng je in veiligheid. Er is teveel dat ons hier kon opsporen of horen.’, zijn woorden waren zacht maar vol met onuitgesproken gedachten en beloftes.

Leventian zette zijn bijna witte lichaam richting de bosrand. De geuren vanuit de omgeving prikkelde zijn neus, de bomen droegen de treurige sfeer mee tot diep in je ziel. De bossen waren geen leuke plek om te zijn. Meters verder van hem maakte Axis zich los uit het duister, hij schudde kort zijn hoofd in een spijtig gebaar. ‘Mogen zij rusten in vrede.’, prevelde Leventian. De shire hengst fluisterde iets onverstaanbaars en verdween richting de kudde. Leventian stopte eens de bosrand hen de grens naar Minanter aangaf. Hij staarde naar de kuddes en naar de hulp die er werd verleend, je zag hoe chaotisch iedereen rondliep. ‘Dat is wat blauwe maan doet.’, hij keek opzij naar de hengst en blikte dan op naar de hemel waar een luid schel gekrijs klonk. Een gigantisch zeearend nam haar afdaling in ruime cirkels. Ze was echt gigantisch, witte kop bruine veren en een spanwijdte van meer dan twee meter. Haar scherpe klauwen reikte naar voor en ze lande op een dikke tak boven Folâtre. ‘Dit is Siri, ze is mijn companion.’, hij knikte naar Sire die gele ogen richting de hengst richtte. ‘Aangenaam.’, sprak de gigantische zeearend vriendelijk en melodieus. Leventian richtte zijn blik naar het gebied van BMH. ‘Welkom op BMH Folâtre.’, sprak hij uitnodigend…