Broken soul [E'ves]

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Enkele dagen liep ik nu rond, ik had veel van mijn lichaam gevraagd en nu was het op. Ik was moe, kapot, fysiek en mentaal. Na alles wat er gebeurd was heb ik jaren rond geslenterd, nooit had ik meer gelachen. Na de geboorte van Falyn, het enige wat ik mee kon geven was zijn naam, was ik vertrokken, ik had nooit een andere keus gehad. Nooit was ik alleen met hem geweest en ik wist dat de enige reden dat ze me in leven hadden gehouden was zodat ik hem door zijn eerste levensdagen kon helpen en ik wou wat er daarna gebeurde niet afwachten. De dag staat als de dag van gisteren in mijn geheugen gegrift. Hij lag te slapen, hoe ik naar hem keek en daar mijn eigen vlees en bloed zag, maar ik wist dat ik hem niet zou kunnen redden, ik kon in mijn toestand niet voor hem zorgen en dit was de zwaarste keuze ooit geweest. Ik liet hem achter, achter bij hem die... Alles beter dan te weten dat hij het niet zou overleven, hier zou hij leven, geen goed leven, maar als hij veel van mij had mee gekregen zou hij er ooit komen en daar vertrouwde ik op. Mijn laatste lik over zijn tedere hoofd, een traan die volgde en hoe ik hem toen achterliet, met een enorm tempo en zonder ooit over mijn schouder om te kijken, bang voor wie er op mijn hielen zou zitten.

Ik had het overleefd, maar altijd was ik op mijn hoede gebleven voor wie of wat mij zou willen of kunnen volgen. Ik was anders, niet meer zoals ik eerst was, die lieve, naïeve merrie met status en wist waar ze voor stond. De manier waarop mijn familie was vermoord, mijn veulen bij me weg was, hoe ik in de tijd erna ben behandelt en hoe degene die ik vertrouwde ons verraden hebben, me in de steek hebben gelaten, het had me verandert. Door het vele reizen was mijn lichaam sterker en enkele littekens zaten over mijn lichaam verspreid. Mijn manen en staart waren enorm gegroeid, maar de glans die ooit in mijn vacht zat was ik kwijt geraakt. Maar bovenal, de glans in mijn ogen was verdwenen en nooit had ik meer gelachen. Ik was slecht van vertrouwen en bijna duf te noemen op sommige moment, ik zat gevangen in mijn eigen verleden en kon maar niet verder.

Mijn hoofd hangt laag, mijn ogen half gesloten, mijn hoeven die schrapen over de grond, omdat ik de kracht niet meer heb mijn benen goed te ondersteunen. Mijn oren hangen naar achter en mijn lange manen wiegen mee op het ritme van de wind. Ik kon even niet meer, al enkele dagen liep ik nu zonder te stoppen, enkel om wat te drinken of te eten. Met een onverwachte beweging laat ik me door mijn voorhoeven zakken om met een dof op de grond terecht te komen. Ik leg mijn hoofd op de grond en sluit mij ogen, ik voel hoe mijn manen over mijn hals glijden en adem diep in. Zo blijf ik liggen, secondes, minuten, uren? Ik weet het niet, maar ik hoor hoeven op de grond en hef mijn hoofd, slaperig open ik mijn ogen en spits mijn oren, nog niet volledig bewust van mijn omgeving.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

[size=11]Het hoge gras schuurt langs de sterke benen van de hengst. Lange witte dampen komen van zijn zwarte lichaam, en zijn borst gaat onregelmatig op en neer, zijn amber gekleurde ogen stonden doelloos in de verte. Hij had een behoorlijke reis achter de rug, hij was al eerder in het gebied van de blauwe maan geweest, maar was hier niet lang gebleven om persoonlijke redenen. Maar nu was hij terug na een lange reis, die veel van zijn energie had geëist. Zijn grote lichaam was uitgeput, en de gespannen spieren stonden strak onder zijn vacht. Zijn hart bonkt tegen zijn borst aan, en in een gestrekte draf beweegt hij zich voort. Als hij zou gaan stil staan zou in in één klap kou vatten, dus bleef hij draven. Zijn hoofd draagt hij hoog, statig op een gespierde nek. Ooit in een ver verleden had hij een rang bekleed die hem aanzien had gegeven, hij had het volledige respect van de hoogste leider gehad. Hij was de persoonlijke bewaker geweest van de machtige hengst. Maar alles was fout gelopen, alles was uit de hand gelopen, en E'vesdar had het bijna met de dood moeten bekopen. Hij spert zijn neusgaten wijd open en snuift alle lucht diep zijn longen in. Met grote krachtige passen draaft hij over de velden heen, er waren maar weinig paarden in het gebied te zien. Hij kwam uit een gebied waar duizenden paarden op een kleine lap grond had geleefd, en de ruimte en rust die dit gebied hem bood was als een geschenk uit de hemel.

Zijn lange zwarte manen dansen op zijn brede nek, en met grote kalme ogen bekijkt hij de omgeving. Al snel zouden de velden ophouden, hij voelde hoe het zand tegen zijn benen begon te striemen. Hij rook de zilte zeelucht, en voelde de wind aan zijn manen trekken, heel even staat hij zichzelf toe even te genieten van het moment. Heel even maar, want al snel nemen de schuldgevoelens de overhand en gaan zijn oren diep zijn hals in. Met neusgaten wijd open gesperd steigert de hengst verticaal de lucht in, een schelle hinnik verlaat zijn lippen en met een klap komt hij terecht op de grond. Hij schud zijn hoofd hevig heen en weer en de lange strengen haar vallen wild over zijn gespierde hals. Snakkend naar meer lucht ademt hij diep in en laat zijn gevoelens langzaam tot rust komen. Hij had het gevoel dat er naar hem werd gekeken, en een onheilspellend gevoel bekroop hem.

Als het al kon gingen zijn oren nog dieper zijn nek in, zijn ogen schieten schichtig over de omgeving en blijven haken op het lichaam van een bonte merrie. Zijn ogen vernauwen zich in eerste instantie, en wantrouwend laat hij zijn blik over haar glijden. Behoedzaam komt de hengst tot stilstand en gooit zijn brede hoofd de lucht in. Luid briesend steigert hij, en laat een waarschuwende hinnik horen, hij was niet van plan om vrienden te maken. Daar had hij zich al lang geleden over heen gezet, vrienden staken je in je rug en lieten je voor dood achter. Dat was echter wat zijn vriend had gedaan, een woede uitbarsting komt boven borrelen en E'vesdar schraapt met zijn hoef over de grond. Hij schud zijn hoofd, en de tweekleurige manen verdelen zich slordig over zijn hals. Te laat beseft hij echter dat de merrie net wakker werd van een diepe slaap, en hij haar waarschijnlijk de stuipen op het lijf joeg..

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Het bloed over de wanden, bloed dat langs mijn lichaam glijd, ik lopend naast de hengst, we gaan richting mijn familie. Ik ruik bloed, zweet, ik verstar en de tranen beginnen al over mijn ogen te lopen bij alles wat ik zie. Ik hoor Sylver, zie in een flits E'vesdar en daar mijn vader, door bloedend, bruut vermoord, net als iedereen in mijn familie. De tranen lopen over mijn wangen en luid gelach en gebrul weerkaatsen tegen de wanden van wat mijn thuis hoort te zijn. Ik voel hoe mijn geest zich afsluit, afsluit van alles, ik hoor niks meer, sluit mijn ogen en begin te gillen, maar zelfs mijn eigen gegil hoor ik niet. Mijn eigen pijn is opeens verdwenen, maar toch merk ik hoe mijn benen onder mij het begeven en hoe ik met een smak op de grond val. Ik weet dat ik val, maar bewegen kan ik niet en voelen doe ik het ook niet. Alsof ik zelf, als de rust zelve van een afstand sta toe te kijken hoe alles gebeurt.

Door luid gedreun van paardenhoeven op de grond en gehinnik wordt ik woest gewekt uit mijn nachtmerrie. Ik spring overeind, mijn oren in mijn nek, gelijk in de verdedigende modus. Oriënterend kijk ik om me heen, maar al snel besef ik weer waar ik was. Echter voel ik wel natte wangen, elke avond kwam die droom weer terug, nooit zou het me alleen laten. Ik schud wilt met mijn hoofd en mijn gekleurde voor pluk valt over de betraande wang. Ik steiger kort en schraap met mijn hoef over de grond. Ik snuif diep en de geur van vreemd terrein komen als een walm naar binnen dringen. Nogmaals bries ik luid en gooi mijn hoofd in mijn nek, mijn oren plat naar achter en mijn tanden ligt ontbloot. Ik ruik geen paard, de wind zat vast niet mee, maar ik wist zeker dat er ergens een moest zijn, zomaar was ik niet wakker geworden.

Met een ruk draai ik me om en mijn blik valt op een paard, een flinke aantal meters afstand. Luid snuif ik en ontbloot mijn tanden dreigend, even werd ik verblind door de zon en het duurt enkele secondes voor ik hem duidelijk in me op zal kunnen nemen, maar mijn houding blijft verdedigend. Wanneer ik zijn afmeting zie valt me op dat het een hengst is, ongetwijfeld groter en sterker dan ik. Al snel valt mijn blik op zijn opvallende manen en even verstarren mijn ogen om vervolgens zijn ogen op te zoeken. Die ogen! Ik herkende ze maar al te goed: E'vesdar! Mijn blik op dood, leeg en mijn houding verstard. Ik wist niet wat ik moest voelen, verdriet, woede, machteloosheid, ik voelde me leeg en wist me even geen houding aan te nemen. Helder denken kon ik niet en bewegen werd me enkele secondes ook verboden.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Een hevige schok gaat door zijn lichaam als hij de merrie herkent. Zijn oren gaan diep zijn hals in, en hij ziet hoe de ogen van de merrie schitteren van angst. De schoonheid die ze ooit had gekend was haar afgenomen, haar ogen stonden dof en haar lichaam was uitgeput. Een hevig gevoel van medeleven overspoelt hem en het liefst zou hij haar naderen en haar tot dienst zijn, maar hij wist maar al te goed dat de merrie niks van hem zou willen weten. In haar ogen was ze de verrader die had meegewerkt aan de dood van haar familie. Een treurige blik hangt in zijn ogen als hij daar zo in tweestrijd staat. Zijn oren komen weer tevoorschijn vanuit zijn hals, en met zijn hoofd laag, haast respectvol zet hij zijn lichaam in een krachtige maar rustige draf. Langzaam nadert hij de merrie, zijn ogen op haar gericht. het laatste dat hij wilde was haar nog angstiger maken dan ze al was. Hij was überhaupt met stomheid geslagen dat ze nog leefde. Hij had gedacht dat zijn vriend haar zou hebben vermoord. Een plotselinge stroom aan duistere beelden dringt zijn hoofd binnen en hij beseft dat er veel ergere dingen zijn die je kunnen gebeuren naast de dood. Wat een hel zou ze wel niet moeten hebben doorstaan. Een huivering gaat dood zijn lichaam, en een hevig gevoel van schuld verspreid zich door zijn ledematen en een misselijkmakend gevoel maakt dat hij zwarte vlekken ziet in zijn zicht en even gelooft dat hij zou neer vallen.

Hij ademt de koele lucht diep zijn longen binnen en zet zijn gestroomlijnde lichaam in een stap om de laatste meters rustig af te leggen, haar de mogelijkheid te geven om te vluchten. Het witte zweet dat op zijn nek staat is warm en laat de korte uitval van hier voor duidelijk zien. E'vesdar had momenten dat hij opgefokt kon raken en al zijn gevoelens weg moest rennen, rennen tot hij niks meer voelde. Totdat zijn benen het begaven en zijn ademhaling zo zwaar was dat hij dacht dat hij zou sterven. Pas daarna zou hij weer kalmeren, dan zouden zijn spieren zich ontspannen, dan zou hij weer met zichzelf kunnen leven. De pijn die hij zichzelf aan deed maakte het dragelijker om met zichzelf te leven. De schuld die hij voelde maakte het hem moeilijk, en nooit had hij gedacht dat hij nog een kans zou krijgen om te bewijzen dat hij onterecht beschuldigt was. Maar daar stond ze, Lye'et. Ooit waren ze vrienden geweest, hij had om haar gegeven op een manier die hij nooit eerder had gevoelt. Hij had haar gerespecteerd, en was haar altijd tot dienst geweest en toch hangt er die hatelijke blik in haar ogen. Die blik maakt dat hij tot stilstand komt enkele meters voor haar en zijn hoofd laag houdt, zijn ogen niet in die van haar. 'Lye'et'

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Mijn gedachten schoten naar hem terug. Toen ik geboren was hij er al, een jongen hengst onder het belang van de alpha merrie, ik kende hem al bijna mijn hele leven en hij had mij zien opgroeien. Hij kwam hogerop en ik ging van veulen, naar puber, tot een volgroeide merrie. Ik groeide op als dochter van de leider en hij groeide op als vriend, vertrouwenspersoon en bewaker van mijn en mijn vader. Ik bracht veel tijd met hem door, want als hij mijn vader niet beschermde, beschermde hij mij en was ook veel bij me in de buurt. E'ves was anders, hij had mij nooit aantrekkelijk gevonden, misschien wel een mooie verschijning, maar zoals andere hengsten vaak naar me keken en deden, zo was hij niet. In het begin had het me gefrustreerd, wat was er mis me? Of met hem? Maar na enige tijd had ik er vrede mee, ik had geen mannelijke vriend en in gedachten noemde ik hem er heen, omdat hij me anders behandelde. Diep van binnen wist ik dat het zijn werk was en of hij me uberboud mocht heb ik nooit geweten, hij zou zijn mening me niet mogen vertellen van vader. Ik vertrouwde hem, eerst niet, maar uiteindelijk begon ik hem te vertrouwen, nou vertrouwde ik snel andere, maar niet met mijn leven ookal had ik niks om te vrezen dacht ik. E'ves vertrouwde ik, hij hoorde mij te beschermen, maar dit was iets wat ik hem nooit zou vertellen.

Hoe alles was omgeslagen, die bewuste avond. Hoe ik hem mocht, vertrouwde en mijn vriend was, zo was hij in een klap iemand die ik verafschuwde, bang voor was, me gekwetst had en waar ik enorm veel woede voor voelde. Wat deed hij hier? Waarom was hij niet bij hem, bij hij die me alles had afgenomen! E'ves was onderdeel geweest en had daarvan moeten profiteren, hij wou hoger komen? Dat kon, door mijn vader zijn leven af te nemen! Wat moest hij nou weer hier, een aantal jaar later en zo ver weg van de oude plek. Was hij weggestuurd? Of kwam hij hier om zijn taak te volbrengen, niet alleen mijn vaders leven te nemen, maar ook het mijne, zijn taak afmaken. Al die tijd dacht ik dat ik niet gevolgd was en toch stond hij hier nu voor me. Wanneer hij om me af draaft vind ik mijn woede terug, maar de pijn en gebrokenheid kan ik in mijn blik niet verbergen. Ik doe stappen achteruit wanneer hij op me afloopt, mijn tanden ontbloot, oren in mijn nek en het zweet brengt me uit. Al mijn gewicht op mijn achterhand, achteruit deinsend tot hij stilstaat. Ik hoor hoe mijn naam uitspreekt, het gore lef. Dagen in en uit en dat jaren lang had hij mijn naam uitgesproken, maar nog nooit op deze toon. 'Rot op!' sis ik zacht, wetend dat hij het hoort, maar mijn blik zal ik niet afwenden. Ik wil weg, me omkeren, hem achter me laten, maar bang voor wat hij zal doen wanneer ik me omdraai blijf ik staan.

*stiekem stukje uit d'r verleden gekopiërd, sorry hihi.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Haar stem gaat door merg en been, en de woorden die ze spreekt zijn duidelijk. Rot op. Zijn hoofd schiet omhoog en zijn oren gaan plat in zijn nek. Zijn kaak verstrakt tot er enkel een spier in zijn hals klopt. Zijn ogen flikkeren een moment gekwetst en zijn blik is verwilderd op de merrie gericht. Misschien had ze gelijk, misschien had hij dit allemaal uitgelokt. Maar zolang ze zijn kant van het verhaal niet kende kon ze hem niet zomaar uit haar leven verbannen, kon ze hem niet zomaar een slecht persoon noemen. Ze wist er helemaal niks van, ze kende het ware verhaal niet. Ze was net zo naïef als de rest van de paarden, niemand had willen luisteren. Zelfs zijn drie naaste vrienden hadden hem verlaten, en voor wat? Omdat één merrie zijn naam had geschreeuwd en had gezegd dat hij hen had binnen gelaten. Hij had de familie met hart en ziel gediend, hij had zijn leven er voor gegeven. Hij had amper sociaal contact buiten hun, hij gaf de familie zijn volledige aandacht. En wat kreeg hij er voor terug? De haat in de ogen van Lye'et. Met een nijdige blik wend hij zijn ogen af. 'Stel je niet zo aan' spuugt hij haar spottend toe. 'Als ik je iets had willen aan doen dan stond je hier al lang niet meer' Hij zet een stap voorwaarts en de spieren rollen onder zijn vacht, hij was een stuk groter dan de fragiele merrie. Hij vroeg zich af hoe ze het überhaupt had uitgehouden op zichzelf.

Zijn diepe amber gekleurde ogen vinden haar blik, en de angst die hij daar vind maakt zijn houding even wat weker. Hij had nooit geweten wat haar was overkomen in die nacht, en hij beseft dat ze misschien wel tot op het bot gekwetst was, gebroken en niet meer wist wat ze aan moest met haar leven. 'Ik dacht dat we vrienden waren. ik had na al die tijd wel gedacht dat jíj het voor mij op zou nemen, maar nee hoor' Zijn woorden worden harder naarmate de zin vordert. Zijn ogen spuwen vuur en hij schud zijn hoofd. 'Ik had gedacht dat ik op je kon rekenen, na al die tijd dat jij op mij kon rekenen'

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Bij het horen van zijn woorden verstijf ik en even heb ik het gevoel dat er tranen in mijn ogen zullen springen, maar ik weet dat die op zijn, mijn laatste traan is lang geleden gevloeid. Stel je niet zo aan zijn woorden echo-en nog enkele malen door mijn hoofd en ik weet niet hoe ik moet reageren. Stel je niet zo aan... Me niet aanstellen? Had hij enig idee dat door wat hij gedaan had en vooral door wat er was gebeurd toen hij vertrok met mij was gebeurt? Alles had ik meegemaakt, alles wat je geen enkel paard gunt! Voor je ogen je familie uit hun leven getrokken zien woorden, verkacht worden door de hengst waarvan je denkt dat ie van je houd, om vervolgens achter gelaten te worden als speeltje. Op welke manier dan ook, vervolgens een veulen moeten baren wetend dat je het af zal moeten staan om vervolgens de dood in de ogen te moeten kijken. De dood was misschien beter geweest. Ik hoor zijn woorden en het oprechte was E'ves altijd heeft gehad herken ik, maar dat was wat ik toen ook dacht. Voor enkele secondes wend ik mijn blik af. 'Jij hebt geen idee wat ik heb moeten doorstaan nadat jij je taak had volbracht.' zeg ik zacht. En even zou ik behoefte gehad hebben aan de oude E'ves, wetend dat die er misschien wel nooit is geweest en ik richt mijn lusteloze ogen terug in de zijne. Wanneer hij nog een stap in mijn richting doet ben ik gelijk weer op mijn hoede en schieten mijn ogen weer op scherp, ik laat mijn tanden zien en doe automatisch een stap naar achteren, een teken van zwakte, maar ik wist dat ik hem niet aan zou kunnen. Vechten of vluchten was geen van beide een optie, maar hij zei dat hij me niks wou doen en blijf daarna staan, al had ik geleerd dat woorden geen waarde hadden.

Ik hoor zijn woorden aan, terwijl mijn blik op de zijne gericht blijft. Wij vrienden? Ik op hem rekenen, hij verraden ons! 'Ik dacht ook dat we vrienden waren, maar jij was er toen ze hem en de andere doden, jou naam werd geschreeuwd en vervolgens verdween je, je verraaden me, mijn enige echte vriend!' kaats ik terug. 'En was ik wel een vriend? Was ik niet die naíeve jonge merrie en beschouwde je het niet alleen als een plicht om me te dienen!' ik hoorde de woorden van andere paarden nog goed doordringen, want zo was me verteld hoe E'ves over me dacht.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Zijn ogen spuwen vuur als ze zegt dat hij niet wist wat ze had doorgemaakt. E'vesdar zijn ouders waren voor zijn ogen vermoord toen hij jong was geweest. Bijna iedereen was er van overtuigt geweest dat hij te jong was geweest om te begrijpen wat er was gebeurt, en niemand had dus geweten dat hij wist dat zijn ouders niet waren gestorven. Nee deze waren bruut vermoord omdat de bewakers niet goed hun best hadden gedaan. Het was om die reden dat hij zijn leven had gegeven om er voor te zorgen dat anderen veilig waren, hij had alles gedaan wat hij kon. 'Mijn ouders zijn bruut vermoord toen ik een jaarling was, denk je dat ik de pijn niet ken?' Zijn woorden zijn doordrenkt van spot en zijn ogen staan vurig in de hare gericht. Ze zou hem niet meer moeten uitdagen dan ze nu al deed, ze zou hem over de streep trekken, en dan zouden er geheid lijken vallen. E'vesdar zijn ogen flikkeren even op en hij gooit zijn hoofd in zijn nek, zijn neusgaten zijn wijd open gesperd.

Wanneer haar stem weer klinkt gaan zijn oren plat in zijn nek. Ze was geen spat veranderd sinds de laatste keer dat hij haar had gezien, haar blik was nog steeds verwrongen van haat en haar woorden waren één en al angst. Hij had de neiging om naar haar uit te halen simpelweg om haar aandacht te krijgen, ze zat met haar hoofd ergens anders, hij probeerde het haar duidelijk te maken, maar ze wilde niet luisteren. 'Ik heb jou verraden? Ik heb jullie familie tot het laatste moment beschermd, pas toen het levenloze lichaam van de leider de grond raakte ben ik gevlucht om mijn eigen leven te redden!' Zijn woorden zijn schel, schreeuwen en vol frustratie. 'Als je niet met je verliefde kop in de val van 'onbekende slechte hengst' was getrapt dan was je er niet zo aan toe zoals je nu bent! En doe niet onschuldig, ik heb het verlangen in je ogen gezien' zijn woorden zijn pissig, en zijn blik doet daar niet onder voor. Een humorloze lach verlaat zijn lippen als hij haar laatste zinnen hoort. 'Dat heb ik nooit over je gezegd, als je beter had geïnformeerd bij je bronnen dan had je geweten hoe zeer ik je op prijs stelde. Totdat je je pappier vertelde dat ik verliefd op je was, daarna was ik er goed klaar mee, klaar met je leugens en manipulatieve gedrag' hij wend zijn blik van haar af en twijfelt of hij haar gewoon moet achter laten.

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Ik hoor zijn woorden aan en oprecht is er enkele seconden meedeleven in mijn ogen te lezen. Ik was niet de enige wie m'n ouders dood heeft zien gaan, maar dat maakt het nog niet goed. Ik richt mijn ogen gebroken in de zijne. 'En ben jij daarna ook verkracht? Gebruikt als speeltje op welke manier dan ook? Om vervolgens een veulen te moeten geven en die achter te moeten laten om in zijn voetsporen te treden?' zeg ik verbitterd, hij weet wie ik bedoel. Hard komen deze woorden uit mijn mond gegleden en een flikkering van angst, woede en verdriet schiet voorbij wanneer ik terug denk aan deze momenten. Ik wend mijn blik af en stevig bijt ik op mijn lip op niet meer te zeggen, te doen of te laten zien. De lichaamshouding en blik in zijn ogen maken mij angstig, deze kant had ik nog nooit van hem gezien. Maar angst durfde ik niet te laten zien en de enige manier waarmee ik het wist te verbergen was woede, maar ook dat kwam nu niet bovenborrel en zo stond ik daar suf naar hem te staren, me geen houding wetend te geven.

Zijn woorden zijn verbitterd, onvergefelijk, hij gaf mij de schuld. Ik had het gedaan? Het was mijn schuld? 'Jij gaf hem die avond jou plek, jij zorgde dat ie meer macht kreeg!!' brul ik als eerste reactie en mijn oren schieten naar achter. 'Ja, voor hem vechtte je, maar mij liet je achter, een vriend van je he.' dit komt zachter mijn mond uit, ik wou niet opnieuw in drama belanden, ruzie, ik wou hier weg, ik kon dit niet. De laatste paar stukjes ziel die ik nog had, de gebroken stukjes die nog niet vertrapd waren, die was hij hier nu aan het vertrappen, vermorzelen. De laatste woorden die hij sprak waren echter naar waarheid, ze was niet eerlijk geweest en had nooit beseft hoe ze was geweest vroeger tot een jaa geleden. Ik knik langzaam en zoek met mijn ogen de zijne weer op. 'Als het waar is wat je zegt zou je moeten weten hoe weinig woorden betekenen.' Ik zou bij mijn bronnen moeten informeren, maar hij bij de zijne, dankzij hem kon de hengst op veel plekken, het was zijn vriend, niet alleen mijn verlangen. 'Dat had ik niet moeten doen en zo was ik ja, maar doe niet alsof je dat nooit hebt geweten.' zijn mijn laatste woorden, ik gaf hier een fout toe, het was nog net geen excuus. Ik bekende dat ik iets niet had moeten doen en dat was iets wat ik vroeger nooit gedaan zou hebben. Mijn ogen hangen nog steeds in de zijne, mijn rust gevonden, maar nog steeds extreem op mijn hoede. 'Wat wil je van me?' vraag ik emotieloos.

*wil je dat ze al lichtelijk overstag gaat of nog tijdje extreem verdedigend blijft?

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

E'vesdar zijn blik werd hard, en zijn kaak verstrakt tot er enkel een spier klopt die weinig goeds voorspelt. Zijn ogen flikkeren nijdig en hij legt zijn oren plat in zijn nek. Hoe had ze het lef hem op die manier aan te spreken na alles wat hij voor haar had gedaan. Hij had haar verdomme nog gewaarschuwd voor de hengst, waarna ze direct naar haar vader was gerend om leugens te verspreiden. Misschien was het niet goed om te zeggen, misschien zelfs oneerlijk, maar E'vesdar vond dat ze het over haarzelf had uitgeroepen, als ze zijn waarschuwing in acht had genomen dan zouden ze hier niet staan zoals ze nu stonden. Dan zou zij die nacht niet zijn ingepalmd door 'onbekende hengst' en dan zou E'vesdar niet zijn weg gestuurd, dan hadden zij daar samen de hele nacht doorgebracht en dan waren ze in de ochtend pas achter het hele tragedie gekomen. Een nijdig bries verlaat zijn neus gaten en hij wilt zijn mond open trekken om haar de huid vol te schelden maar hij beseft dat dat niks zal opbrengen.

'Ik heb je gewaarschuwd' Zijn ogen zijn nijdig, en zijn blik is verbeten. Hij zou het nooit over zijn hart krijgen om wat voor paard dan ook pijn te doen, en al helemaal niet een jonge merrie die was getekend door het verleden. Maar op dit moment maakte ze hem nijdig, en had hij zijn woede uitval niet goed in de hand. Zijn ogen gaan onrustig over de omgeving en zijn borst gaat onrustig op en neer, hij wilde haar tot stilte krijgen. Maar dat leek onmogelijk, de stroom met beschuldigende woorden bleef maar komen en E'vesdar kijkt haar met ijskoude ogen aan terwijl ze hem voor van alles uitmaakt. En dan vraagt ze hem wat hij wilt. Hij heft zijn hoofd hoger en vernauwt zijn blik. 'Ik wil niks meer met jou te maken hebben, jouw familie, jouw kudde heeft mijn leven vergald. En nog steeds ben ik de slechterik in dit verhaal, sommige paarden zullen nooit veranderen' Zijn woorden zijn snijdend en rauw, vol van pijn en verdriet maar eveneens woede en frustratie.
* Maakt me niet uit (:

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

We hadden elkaar dan wel lang niet meer gezien en we waren ook zeker geen vrienden meer, maar toch kende ik hem in zijn lichaamstaal. Altijd was ik er goed in geweest om te lezen in wat voor bui hij was geweest en ook nu was dat het geval. Ik zag hoe al zijn spieren zich spande, hoe zijn blik op onweer stond. Ik heb je gewaarschuwd Hij heeft me gewaarschuwd? Ja, dat ik op m'n hoede moest zijn voor zijn oprechtheid, dat hij met me speelde, niet dat hij mijn lichaam en ziel eigen zou maken of dat hij mijn familie zou afnemen. Verbazing is enkele secondes van mijn gezicht te lezen. Wat was dit? Hij draaide de rollen keihard om, gaf mij de schuld van alles. Ineens had ik het gedaan, ik zou nu degene zijn die dit had kunnen voorkomen, die dit over ons had afgeroepen en die het uitgelokt zou hebben? Dit klopt niet, dit was niet waar, dit kon ik nooit allemaal mijn schuld zijn ofwel? Een ding had ik wel gedaan, ik had mijn zoon achtergelaten. 'Tuurlijk, het is allemaal mijn schuld.' glijd er over mijn lippen en met een gekwetste blik zoek ik zijn ogen weer op. Waarom deed hij zo, wou hij het er nog eens extra inwrijven? Natuurlijk wou hij dat, zijn gedrag nu toont alleen maar dat hij zijn ware aard destijds had laten zien.

De blik waarmee hij mijn ogen doorboort zijn koud en kil, alsof ik voor hem al zo goed als dood ben. Ik, mijn familie, mijn kudde hadden zijn leven vergalt? Volgens mij waren het nog altijd zijn vrienden die hadde besloten tot de acties van de beruchte dag over te gaan en hadde ik, mijn familie of de kudde hier nooit om gevraagd. En nog steeds was hij de slechterik? Ja, in mijn ogen wel, maar in mijn ogen was hij niet de enige en als hij zelf zo vond dat hij het niet was, dan moest hij zich toch zeker in mijn schoenen kunnen verplaatsen, wetend dat woorden niks meer betekenen en dat je geen levend wezen meer kunt vertrouwen. En hij is kwaad dat hij in mijn ogen en van meerdere paarden hij de slechterik is, maar hij stond zojuist nog de schuld in mijn hoeven te schuiven. Als hij niks met me te maken wou hebben dan is dat iets waar we het in ieder geval beide mee eens zijn. 'Ga dan weg.' zeg ik zacht, mijn blik naar de grond gericht, de kracht niet meer om het op te zoeken.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

De manier waarop zij zich opstelde irriteerde hem mateloos, alsof zij het enige slachtoffer was geweest van die avond. Ze erkende niet eens dat E'vesdar ook had geleden onder het verlies. Hij had het vreselijk gevonden, de leider en de alpha merrie waren zijn tweede ouders geworden, hij had altijd alles voor ze over gehad. Hij had Lye'et als zijn zus gezien, en had haar altijd met alles wat hij had beschermt. Als hij het zich goed kon herinneren had zij hem gevraagd weg te gaan nadat 'onbekende hengst' was komen opdagen, aangezien zij hem had vernederd, gezegd dat hij verliefd op haar was had hij haar maar al te graag achter gelaten. Natuurlijk had hij op dat moment niet geweten dat 'onbekende hengst' haar zo bruut zou misbruiken, maar hij bleef er bij dat ze het zelf had uitgelokt. Als zij hem niet had weg gestuurd dan was hij gebleven, en zou hij nooit die avond in de leidersgrot zijn. Volgens zijn beredenering was het duidelijk dat ze te stom was geweest om in te zien dat 'onbekende hengst' het niet goed met haar voor had.

Hij had het haar verteld, en zij wilde niet luisteren, ze kon moeilijk van E'vesdar verwachten dat hij tegen een leidersdochter in ging, dat zou hem zijn baan en zijn kop kosten. Dat was iets wat hij niet kon maken, nee hij moest doen wat van hem werd gevraagd en werd geacht geen vragen te stellen. Het was niet zijn schuld, en hij irriteerde hem mateloos dat ze daar maar over door ging. 'Hou toch je mond, als je niks bijzonders te zeggen hebt. Ondertussen heb ik wel alle mogelijke beschuldigingen gehoord. Ik heb tegen 'onbekende hengst' gevochten tot het laatste moment, ik heb geen moment naast zijn zijde gestreden, en ik was geen deel van zijn complot' Luid briesend heft hij zijn hoofd en nadert de merrie. 'Doe niet zo vreselijk onwetend, je weet dat ik nooit mijn rug naar jouw familie zou keren. En toch geloof je 'onbekende hengst' blindelings. Als je me weg wilt hebben ga ik maar al te graag' Zijn woorden zijn sissend, spottend en doordrongen van frustratie.

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Ik kon het niet, snapte het niet. Wat wou die nou van me? Hij was keihard bezig het restje wat ik had te verpletteren. Ik had verdriet, angst, woede en nu schuld. Hij probeerde me een schuldgevoel aan te praten, het was nu mijn schuld dat wat mij overkomen was, mijn zoon, mijn familie en de kudde die in ons geloofde. E'ves gedroeg zich als een egoistische zak, een kant die ik nooit van hem gezien had en nu al wist ik dat ik dit niet zou kunnen. De blik die hij in mijn ogen boort, de woorden die door merg en been gaan, mijn blik sla ik neergeslagen naar beneden. Ik verklaarde 'onbekende hengst' blindeloos ja, maar ook hem. E'vesdar, ik vertrouwde hem, hij had 'onbekende hengst' binnengehaald en zo was ik in contact met hem gekomen en nu was het mijn schuld? Ja, ik had hem niet moeten vertrouwen, maar het was nog altijd zijn schuld dat ze zo dicht bij mijn familie en de kudde waren gekomen.

Zijn woorden slaan in als een bliksemschit en met een ruk draai ik me op, het gevoel alsof ik moet huilen, wetend dat mijn laatste tranen evenals mijn laatste lach jaren geleden hun laatste stralen hebben laten zien. Mijn hoofd hang laag, mijn ogen gebroken en mijn oren hangen er duf bij. Ik had hier geen zin, dit ging nergens toe leiden en na wat hij gezegt en uitgestraald had maakte het me ook niet uit. Hij deed maar wat ie wou. Als ik hem weg wou hebben, ik dacht dat hij zei dat hij niks met mij te maken wou hebben. Nou, ik zou zijn wens vervullen. Zonder een woord te zeggen zet ik mijn lichaam in beweging, mijn hoeven sloffen over de grond en ondanks de zonnestralen op mijn vacht was duidelijk te zien dat deze zijn glans allang verloren was. Enkele littekens erdoor maakte dat ik mijn geschiedenis altijd bij me droeg. Langzaam slof ik weg, mezelf afsluiten voor alles. Iets wat ik geleerd had, als het teveel was, kon je je afsluiten, uit je lichaam stappen en kijken naar alles om je heen. Het omzetten van een knop.

Gast **Profile**

perfectperfection schreef:

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Ze draaide haar rug naar hem toe, had ze niet geleerd om nooit haar rug naar een mogelijke vijand te richten. E'vesdar wilde de merrie wakker schudden, schreeuwen dat ze moest luisteren, dat hij hier niks mee te maken had gehad. Hij was de ellende zat, hij wilde niet langer meer dat alle schuld in zijn schoenen werd geschoven. Hij was alles verloren, net als Lye'et. Maar Lye'et had nadat ze was vrijgelaten kunnen terug keren naar haar persoonlijke bediende, ze had nog een vriendin gehad, ze had paarden gehad die klaar stonden haar weer te verzorgen zoals ze altijd had gedaan. Als Lye'et ooit weer liefde zou kennen zou haar hengst de nieuwe leider van het gebied zijn geworden, maar Lye'et was gevlucht en de leidersfamilie stopte met bestaan. Dat was tenminste wat E'vesdar had begrepen. Hij begreep het wel, hij zou ook niet langer meer in dat gebied kunnen leven, opgesloten zitten in je eigen lichaam, elke dag weer dezelfde gezichten die je vol medelijden aan kijken. Het zou een hel zijn geweest voor hem.

Misschien nog wel erger dan hoe het nu was gelopen, hij had een hekel aan medelijden. Echter had hij wel een heel sterk gevoel en verlangen naar gerechtigheid, en het knaagde aan hem dat alles in deze wereld onrechtvaardig was in zijn ogen. Als Lye'et van hem vandaan begint te stappen ziet hij hoe haar vacht niet langer glanst, en hoe bleke littekens over haar achterbenen en kont kronkelen. Het zag er niet uit, alsof ze was gemarteld en gebrandmerkt. En ergens was dat wel waar. 'Niet weg lopen Lye'et' Zijn stem is opeens zachter, vriendelijker en enkel de frustratie is nog te horen. 'Ik kan gewoon niet geloven dat jij, boven alle paarden, gelooft dat het mijn schuld was. Ik dacht dat je me wel iets beter had gekend..' Natuurlijk bleef het een feit dat E'vesdar altijd afstandig was geweest en een tikkeltje koel, maar dat werd ook van hem verwacht als diender van de familie. Maar hij had om haar gegeven en veel meer dan dat, nadat zij hem de rug had toegekeerd was hij goed klaar met merrie's. Maar nu kan hij haar niet laten lopen, hij wilde niet dat haar ook maar iets gebeurde, niet meer. Hij zet zijn lichaam in een krachtige draf en haalt haar in, wel met zeker 3 meter tussen hen in. 'Vergeet wat ik zei.. Het is alsof het gisteren was, en woedeaanvallen teisteren mijn leven nu' Een gefrustreerde zucht en hij wend zijn blik af, misschien was het onmogelijk om tot haar door te dringen.

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Enkele secondes vraag ik me af wat hij gedaan heeft al die jaren. Ik heb nog maanden vast gezeten, ik was speelgoed, moest een veulen schenken en vervolgens zorgen dat die de eerste weken doorkwam. Om vervolgens te vluchten en alles wat ik had achter moeten laten. E'ves was er al die tijd niet geweest en duidelijk antwoord van de zielen die mijn leefde steeds verder verwoeste kreeg ik ook niet. Het ene gesprek tussen twee ving ik op hoe laf die was dat die was gevlucht, terwijl 'onbekende hengst' me kwelde door te vertellen hoe goed hij zijn taak had gebracht en nu van zijn vrijheid genoot. Ik wou het niet eens weten, denk ik. Hij kon niet, nee, niemand kon het. Niemand kon van haar verwachten dat ze zich druk moest maken om andere, hoe het hun was verlopen, want niemand had zich druk gemaakt om haar, ze had al haar kracht nodig om zelf op de been te blijven en kon daar niet veel bij hebben.

Ik voel hoe de grond dreunt en weet dat E'ves me nadert, ik sta stil, draai me langzaam om en hef vervolgens mijn hoofd iets om zijn blik te zoeken. Niet weglopen, hij wou toch niks met me te maken hebben, wat wilt hij dan. Blijkbaar wou hij zijn zegje doen, maar wat kon ik ermee. Afgelopen jaren heb ik geleerd dat ik niks meer ben, een hoopje waar niemand naar om zal kijken of zal missen als het verdwijnt. Ik had geen aanzien of vrienden meer en mijn zoon zou nooit weten wie ik was. Ik hoor zijn woorden en in mijn blik is te lezen hoe diep ik gekwetst ben in al die jaren. 'Snap je dan niet dat ik niet meer weet wat ik moet geloven?' vraag ik zacht en kijk hem aan met een blik die begrip vraagt, die wilt dat hij het snapt. Waarom ik hem zo antwoord zonder kil te doen, omdat ik de oude E'ves zag en iets zorgde dat ik voor mijn nieuwe doen normaal reageerde.

Ik was zoveel bedrogen dat ik niemand meer vertrouwde, maar de woorden en vooral de blik van het paard dat voor me stond, een blik die ik in E'ves nog nooit gezien had, het maakte dat ik even medelijden kreeg toen hij zo wanhopig zijn blik afwende. Dit wist ik echter snel van me af te schudden, wat moest ik hiermee. Het enige wat hij deed op het moment was het me moeilijk maken en behalve de nachtmerries s' nachts zorde hij er nu ook voor dat de herinerringen overdag kwamen. Mijn blik blijft op hem gericht, ookal heeft hij zijn blik wel afgericht. Als het voorheen was gebeurd had ik mijn onschuldige naïeve neusje tegen zijn wang gedrukt, hem willen helpen, oprecht voor hem willen zijn, maar nu kon ik dat niet meer. Ik wou boos zijn, hem de huid vol schelden, maar ook medelijden hebben. Ik wist niet wat te doen en sta hem afwachtend aan te staren.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Hij snapte het niet, hij kon het gewoon niet begrijpen. Hoe kon ze blijven denken dat het zijn schuld was geweest? Het schuldgevoel begint weer aan hem te knagen en een woedeaanval trekt aan zijn zenuwen. Zijn ogen vernauwen zich en hij kijkt de merrie van onder zijn zwarte maantop aan. Ondanks haar doffe vacht en de weinige littekens, ze was nog altijd bloedmooi in zijn ogen. En vooral nu ze er zelf niet meer van overtuigt was dat ze elke hengst kon krijgen, vond hij haar mooi. Zeer mooi zelfs, het was pas nu dat hij besefte dat Lye'et te veel had meegemaakt om zich nog zorgen te maken om de onzin die ze vroeger had gedaan. Ze was reëel geworden, ze was niet langer meer die ongrijpbare merrie die de schoonheid bezat van de sterren. Nee ze was nu net als ieder ander, met een verleden. Echter had zij een knapper kopje dan de meeste van ons. Een klein lachje siert zijn lippen, maar deze vergaat alweer snel. Waarschijnlijk zou Lye'et nooit meer liefde kennen na wat haar was aangedaan, en waarschijnlijk zou ze hem al helemaal niet in dat plaatje willen zien.

Met die gedachtes gaan zijn oren weer plat in zijn nek en draait hij zijn blik van haar vandaan. Hij blijft zo naast haar lippen, zwijgend de andere kant op kijkend. Hij wilde haar niet bedreigen, maar hij wilde haar ook niet meer in de steek laten. Het was niet langer meer zijn taak om haar te beschermen, nee hij was weg gestuurd, zou de doodstraf hebben gekregen als hij was gebleven. Maar toch voelde hij die drang die er voor zorgde dat hij bleef, en braaf enige afstand bewaarde tussen hen in.

Hij had veel aan de merrie gedacht in de periode na beruchte nacht. Hij was nog terug gegaan het woud in, hij had uren gezicht, was in de eerste instantie niet eens gevlucht. En toen was hij ontdekt door de handlangers van 'onbekend' ze hebben hem enkele weken, misschien zelfs maanden als stressbal gebruikt en al hun vecht technieken op hem uitgeprobeerd. Op het moment dat hij op instorten stond is hij weg gekomen, en toen heeft hij gerend tot hij er bij neer viel en vele dagen later wakker werd. Hij was zo erg vermagerd dat hij niet te herkennen was geweest. Het was pas sinds een half jaar dat hij zijn oude lijf weer terug had, en de spieren weer onder zijn gezonde vacht blonken. Ondanks de vele littekens die zijn vacht siert, hij was nog altijd niet te vreselijk om aan te zien. Echter zou Lye'et hem nooit meer op die manier bekijken, in haar ogen was hij een verrader en niks meer. En dat speet hem vreselijk, want hij mocht haar graag, misschien wel meer dan hij zelf wilde toe geven.

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Ik voel hoe de spanning in zijn lichaam groter word, de woede in hem op borrelt en zie hoe al zijn spieren zich aanspannen. De blik waarmee hij onder zijn donkere lok naar me kijkt geeft me het idee dat ik het allemaal niet goed doe. Weer heb ik wat verkeerds gezegd, verkeerd gedaan. Meestal als ik dat deed werd er iets met me gedaan, maar om de een of andere reden gaf E'ves me niet het idee dat ie daadwerkelijk iets ging doen en mijn blik blijft op de zijne gericht. Hij was veranderd, maar toch dezelfde gebleven. Zoals hij hier nu voor me stond, zijn lichaam stond te pompen en zich in stond te houden, zo kende ik hem niet. Zoals hij al zei; woedeaanvallen beheersen zijn leven. Maar toch het oude vertrouwde wat hij destijds had is hij zeker nog niet kwijt geraakt. De blik die af en toe door de woede heen kwam, alsof hij begrepen wou worden. Een blik die ik herkende, een blik die ik zelf vaak had, maar niemand die dat ooit had gedaan. Niemand die niet naast me gestaan zou hebben zij dat kunnen.

De manier waarop hij zijn blik afwend maakt dat ik de mijne op hem gericht hield. Het leek wel alsof hij in een soort tweestrijd verwikkeld zat. Hij was dan wel verandert, maar toch kon ik hem op veel vlakken nog lezen, door onze jaren samen had ik hem eenmaal goed leren kennen. Nu hij zijn blik heeft afgewend kan ik hem bekijken, iets waar ik de tijd nog niet voor had genomen. Nu pas zie ik dat ik niet de enige ben met littekens verspreid over mijn lichaam, ook hij had een mooie collectie. Een enkele herkende ik, maar de rest was nieuw, athans van na de bewuste avond. Ik wist het zeker, want ik kende elk haartje van hem en had hem destijd goed bekeken. Hij zou ongetwijfeld ook veel meegemaakt hebben, of hij het slachtoffer was of de aanvallende en dit had opgelopen van andere die zich verdedigde wist ik niet, maar iets in me wou geloven dat het kwam doordat hij destijd slachtoffer was geweest.

Als ik niet zo blind zou zijn voor mijn eigen woede en verdriet had ik misschien wel veel eerder, jaren terug of gelijk in zijn onschuld geloofd hebben, iets wat ik nog niet kan en misschien ook wel nooit zou kunnen. Ik haal mijn ogen van zijn lichaam zonder hem echt bekeken te hebben, het enige waar mijn ogen naar hadden gestaard waren zijn littekens, net als mensen naar de mijne hadden gestaard. Allebei waren we nu anders, op de een of andere manier verbond het ons. Even zet ik mijn gewicht naar voren en wil ik alles vergeten, maar al snel bedenk ik me en laat mijn gewicht terug zakken en zet automatisch een stapje naar achter. Hij maakte iets los dat ik weer zoals vroeger wou zijn, maar gelijk heb ik het idee dat ik naïef aan het doen ben, zo snel alles geloven, net als toen...
*sorry, kwam ff niet verder haha

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Hij ziet de twijfel in haar ogen als ze bijna een stap richting hem zet. Maar uiteindelijk doet ze het niet en trekt ze haarzelf terug. E'vesdar laat zijn ogen over haar heen glijden, de angst en twijfel die haar hele lichaam uit straalt zorgt er voor dat hij nog verder in een tweestrijd verwikkeld raakt. Hij wilde haar geen pijn doen, niet mentaal noch fysiek. Hij wilde haar ook niet een ongemakkelijk gevoel geven, toch maakte ze hem kwaad. Op een manier die zijn bloed liet koken en zijn gezonde verstand op nul zette. Zijn ogen blijven hangen in de hare, hij vroeg zich af of ze ook maar iemand had vertrouwd sinds de avond dat alles was fout gegaan. Hij vroeg zich af of ze alweer dieren in haar hart had toegelaten. E'vesdar had dit niet gedaan, nee hij had vrijwel niemand geaccepteerd in zijn leven. Hij had een poging tot gedaan met een vrij aardige merrie, ze hadden een zoon gehad. De merrie ging dood onder mysterieuze omstandigheden, en zijn zoon werd verzwolgen door een moeras. Daarna beloofde hij zichzelf dat hij niet opnieuw gekwetst ging worden, hij zou zijn hart niet meer open zetten voor vreemdelingen. Hij zou niemand meer vertrouwen.

Toch bleek hij nog altijd het vertrouwelijke van vroeger te hebben, want paarden kwamen op hem af zoals bijen dat op honing deden. Eén van de allereerste dagen was er al een merrie geweest die haar volledige geschiedenis over hem had uitgestort, ondanks dat hij haar manier van leven vreselijk vond, hij had zijn vooroordelen ingeslikt en had een gesprek met haar gestart. Hij zou er later misschien spijt van krijgen, maar dit was voor hem de eerste stap naar weer iemand vertrouwen. En hij hoopte dat Lye'et ook op een moment in haar leven weer iemand zou vertrouwen en haar hart weer zou toestaan om lief te hebben en van het leven te genieten. Niet dat E'vesdar de grote levensgenieter was, integendeel hij vervloekte elke haar op zijn vacht dat hij nog altijd leefde. Maar hij probeerde het er het beste van te maken met wat hij had. Iets dat hij Lye'et ten zeerste wou aan raden. Voor eeuwig in je verdriet blijven rond hangen had geen zin. Hoe vreselijk je verleden ook was geweest, op een gegeven moment moest je het accepteren en verder gaan met je leven. De genezing toe staan, want anders bleef je als een zombie rond lopen op deze grote aarde.

Een diepe zucht ontglipt zijn lippen als hij ziet hoe Lye'et een stap achterwaarts zet. 'Asjeblieft Lye'et ik doe je niks, ik zou nooit een haar krenken op je vacht. Geloof me nou, ik sta hier met de beste intenties. Asjeblieft..' Hij zou op zijn knieën gaan als ze het zo ver zou laten komen. Hij wilde haar tonen dat het einde nog niet in zicht was. Natuurlijk ze waren ouder geworden, maar ze waren nog niet oud genoeg om het op te geven. Hij zet een stap voorwaarts en komt vrij dicht naast haar staan. 'Ik meen het, ik doe je niks. Je hebt mijn woord..' Als dat nog veel voor haar betekende.
* Kan jij of Amber dat verhaal even bij het topic van het plot zetten? Dan weet ik ook waar ik aan toe ben. Tenminste als het met Lye'et te maken heeft he ^^

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Elke dag vroeg ik me af wat er was gebeurt als ik weg was gegaan. Elke dag had ik het gevoel dat ik alles had kunnen voorkomen. Als ik niet had geklaagd over E'ves, als ik niet zo blind was geweest voor 'onbekend,' als ik niet zo naïef was geweest en me had gedragen als een wijze leidersdochter. Ik had een enorm schuldgevoel, echter wou ik hier met niemand over praten, want als ik dat zou doen, dan zou het werkelijkheid worden en des te meer zou bevestigd worden hoeveel leed ik veroorzaakt zou hebben. Niet alleen aan mezelf, maar ook aan mijn familie, de kudde die ons vertrouwde, nu begon ook te denken ook aan E'ves, maar vooral mijn zoon. Niemand wist verder dat ik die had, iets waarvan het me beter voor hem leek en ik ging er niet vanuit dat zijn vader hem ooit zou vertellen wie zijn moeder was. Mijn schuldgevoel maakte soms dat ik dacht dat alles wat me was overkomen een straf was, een straf voor wat ik andere had aangedaan en dat maakte het vaak wat draagbaarder om mee te leven. Stiekem dacht ik dat dat was wat me erdoorheen had gesleurd, omdat ik het verdiende.

En nu, in de korte tijd dat ik hier was begon het verleden mij in te halen. Versperon was er geweest en snel vertrokken, Quicer, waarna ik tegen hem schreeuwde me met rust liet en nu E'ves, Vele kwamen me ineens tegemoed en ik was bang, bang dat zij niet de enige waren. Van degene die ik sinds de beruchte dagen was tegengekomen maakte E'ves het meest bij me los. Ik had van hem gehouden. Of het was in de trend van liefde, nee destijds geloof ik niet, maar als vrienden. Zijn verraad, iets wat misschien nu toch geen verraad bleek te zijn, had me geraakt, het had veel in me los gemaakt en nu hij hier zo voor me stond, was dat een extra klap. Het was E'ves en even had ik de neiging om te denken aan mijn E'ves, maar dat was hij niet en dat zou hij ook nooit worden. Ookal was toen ik jonger was, alles van mij en als het dat niet was, dan zou het van mij worden. 4

Echter stond hij hier nu voor me en ik weet niet wat ik moet denken, volledig verward door zijn weerzien, houding en woorden. Ik hoor zijn woorden en staar wat duf in zijn ogen, niet wetend wat te zeggen of wat te doen, volledig verward en twijfelend. Wanneer hij plots heel dichtbij komt verstijf mijn lichaam, mijn ogen worden groot en mijn ademhaling zwaar. Ik voel de rillingen over mijn rug lopen en enkele secondes slaat er een hevige angst toe. Dit was een automatische reactie geworden en dit zal ongetwijfeld nog vele jaren volgen, maar wanneer ik zijn woorden hoor word mijn ademhaling rustiger en de spanning in mijn lichaam neemt af, maar ik blijf wel op mijn hoede. Ik knik langzaam en zoek zijn blik langzaam en twijfelend op. 'Ik weet niet wat ik moet E'ves.' zeg ik zacht, mijn stem schril en de brok in mijn keel kan je horen. Ik doel niet duidelijk op zijn woorden, maar in het algemeen. Met dit, mijn toekomst, mijn leven, met hem... Verwarring maakt plaats voor wanhoop in mijn ogen en de neiging om mijn lichaam tegen het zijne te drukken wordt groot, net als vroeger.
*is geen gs, maar soort toekomst achtig, dat Lye tegen Quic iets zegt in de trand van: ik haat je. Hij gaat weg en beseft dan dat ie gevoelens voor haar heeft. Kort samengevat, help me herinneren dat ik het bij plot zal posten, hihi.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

E'vesdar wist eveneens niet wat hij aan moest. En al helemaal niet op dit exacte moment. Het was zo verdomd moeilijk voor hem, Lye'et herinnerde hem aan alles wat er fout was gegaan in zijn leven, maar stond ook voor de momenten in zijn leven dat hij op zijn best was geweest. Immers was hij goed geweest in zijn vak, hij had altijd klaar gestaan. Hij wilde niks liever dan de leider dienen met alles wat hij had, want hij had maar weinig. Zijn ouders waren vermoord, en dus had hij niks meer om voor te leven. Hij had een doel nodig gehad in zijn jeugd, en dat doel was hem gegeven. Dat het hem later bruut afgenomen zou worden was iets wat hij niet had geweten. Nu had hij geen doel meer, hij wist zijn lichaam niet eens meer een houding te geven. Een diepe zucht ontglipt hem en hij richt zijn ogen op Lye'et. Alles was veranderd met de jaren, maar zij misschien nog wel het meest, ze was van een vrije kinderlijke merrie veranderd in een bittere zelfstandige merrie. Je kon haast zeggen dat ze oud was geworden door wat haar was over komen, haar ogen stonden alsof ze haar laatste jaren af legde en niet liever wilde dan dat er een eind aan kwam. Misschien was dit ook wel zo, misschien ook wel niet. E'vesdar wist niet wat haar precies was over komen, en waarschijnlijk wilde hij dat ook niet weten.

Hij wend zijn blik af, kan haar verdrietige ogen niet langer aan zien. 'Ik weet het ook niet Lye'et, alles waar ik..- wij, zo hard voor hebben gevochten is weg. Ons hele leven is verdwenen, en wij zijn niet langer geacht om ons gezicht te laten zien. ' Een kwade en gekwetste blik siert zijn gezicht en hij legt zijn oren plat in zijn nek. Hij beseft echter al snel genoeg dat dat Lye'et kon intimideren en dat was wel het laatste dat hij wou. Dus heft hij zijn hoofd weer en priemt zijn oren in haar richting. Hij overbrugt de laatste afstand, en komt zo dichtbij dat hij haar warmte kan voelen. Maar laat de ruimte open voor Lye'et om weg te kunnen stappen. Het zijn rustige, kalme stappen die hij neemt, en hij hoopte niet gevaarlijk over te komen. Ondanks de paar littekens die hem sierde was hij dan ook niet een hengst die een vreselijk gevaarlijke uitdrukking had. Ja natuurlijk, als zijn gezicht op onweer stond dan kon hij dingen doen die hij later zou berouwen. Hij had zeker de kracht om een paard iets aan te doen, maar de vriendelijkheid en warmte die zijn lichaam nog altijd uitstraalde gaf het idee dat hij geen vlieg kwaad deed.

Natuurlijk had hij ook een kop die hij hoog droeg en toonden zijn passen aan dat hij een dergelijke rang had gekend, hij was statig en krachtig, maar bezat geen arrogantie. Dat waren zijn pluspunten, het was dan ook geen wonder dat hij de rang had bemachtigd en de leider destijds had geïmponeerd. Nu was hij niks meer, bij de kleinste gedachtes kreeg hij woedeaanvallen die konden leiden tot een bloedbad. Het was gelukkig nog maar één keer uit de hand gelopen, maar E'vesdar berouwde het nog steeds. Hij zucht lichtjes en zoekt de warmte op van Lye'et, en drukt zachtjes zijn neus tegen haar schouder, niet wetende wat voor reactie ze zou geven.

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Al snel wend ik mijn blik weer af naar de grond, ik wou dat ik nog kon huilen, dan was dat namelijk precies wat ik nu gedaan zou hebben. De lange stilte zegt genoeg, zijn woorden heb ik in eerste instantie nog niet nodig, hij weet het ook niet. Ik kende E'ves goed en in onze jongere jaren had hij het altijd geweten. Wat er ook was, waarmee ik ook zat, altijd had hij het antwoord geweten. Ik was dom en naïef, maar wel sprankelend en vol goede moed en vooral uitdagend geweest en vaak deed ik verkeerde dingen of bracht mezelf in de problemen en altijd was hij daar voor me geweest, tegen me en met me gepraat en me geholpen. E'ves wist altijd het antwoord en hielp me het op te lossen, ik had van hem gehouden, maar het nooit geweten en dit was het moment dat ik het besefte. Dat hij vroeger misschien wel meer voor me geweest dan ik ooit had beseft. En nu pas, nu hij het niet meer wist en hier na al die jaren en gebeurtenissen zo anders en verandert, maar toch dezelfde voor me stond drong het door.

Lang kan ik er niet aan denken, want zijn woorden bevestigen mijn gedachten, hij weet het ook niet. Hij wist het niet, maar wel had hij gelijk, zoals hij dat altijd had gehad. Ons leven was weg en we waren zeker niet welkom meer, we moesten nieuw leven opbouwen, iets wat mij nog niet gelukt was en ik weet ook dat het niet gaat lukken. Ergens hier loopt een jonge hengst met een deel van mijn leven en hij was er ongetwijfeld niet goed uitgekomen, hij zal mijn bloedlijn op een negatieve manier voortzetten, misschien zou ik hem ooit, als ik wist dat mijn einde dichtbij was of zeker wist dat ik niet verder wou, hem op moeten zoeken, redden wat er te redden valt. Ik merk dat ook E'ves het er moeilijk mee heeft en ik begin te denken dat hij er echt niks mee te maken had, maar geloven doe ik het zeker nog niet. Na enkele tellen voel ik hoe zijn lichaam nog dichterbij komt, ik kon hem ruiken, E'ves, die geur, ik sloot mijn ogen en voel zijn warmte en ademhaling. Mijn eigen ademhaling wordt onrustig en ik twijfel, ik geniet en heb lang verlangt naar warmte van hem, maar het is volledig in strijd met alles wat ik de afgelopen jaren heb gelooft en beloofd.

Zo staan we stil en even lijkt de tijd stil te staan en wil ik dat het altijd zo blijft, wanneer hij zacht zijn neus tegen mijn schouder drukt huiver ik en voel hoe er een rilling over mijn ruggengraat loopt. Mijn hoofd zegt ik moet wegspringen, hem weg moet trappen, maar ik blijf staan. Iets zegt me dat dit goed is, maakt dat ik stil geniet van zijn aanraking en stil blijf ik staan, niet wetend wat ik verder moet doen. Mijn gevoel dat hij 'goed' is is nog niet sterk genoeg om zelf wat te ondernemen en twijfelend blijf ik staan, uiteindelijk draai ik voorzichtig mijn hoofd in zijn richting en met mijn neus op kleine afstand van de zijne houd ik deze stil. 'E'ves...' zeg ik zacht en twijfelend, niet wetend wat ik wil zeggen of doen.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Hij had verwacht dat ze zou schreeuwen, schoppen en hem zou haten voor de rest van haar leven. Maar ze blijft stil staan, laat het over zich heen komen, en het dringt tot hem door dat ze niet langer meer vol levenslust zit zoals ze had gedaan. Waarschijnlijk had ze het nog toe gelaten als hij verkeerde intenties met haar had. Hij vroeg zich af hoe ze op die manier kon leven, nooit wetend waar ze aan toe was. Het leek hem moeilijk om een merrie te zijn, je verkeerde je altijd in een kwetsbaardere situatie dan wanneer je een hengst was. En dan had je ook nog die periode waarin ze een geur hadden die hengsten aan trokken als bijen op honing. E'vesdar had medelijden met haar, dat en zoveel meer. Het deed hem pijn om te zien dat de kinderlijke vrolijke merrie van vroeger verdwenen was. Hij had altijd zo moeten lachen als ze hem iets voordehands liggend, dan keek ze altijd zo beschaamd en praatte haar schaamte dan weer snel weg met een ander onderwerp. Ja hij had met haar gelachen, nooit in haar nadeel. Nee dat zou E'vesdar überhaupt niet zo snel over anderen doen. Naar zo een niveau wilde hij zich liever niet verlagen. Natuurlijk waren er meerdere manier om laag te zinken, en in een bepaalde manier had hij dat ook gedaan. Maar hij deed nu zijn best om de vallei uit de komen en zijn verleden te vergeten en overnieuw te beginnen. En het zou hem lukken, ja dat zeker.

Maar wanneer er een keerpunt zou komen en zijn leven beter zou worden wist hij niet, nee dat was de grote vraag. Misschien had Lye'et hier iets mee te maken, misschien kon zij hem antwoorden geven op vragen die hij had. Misschien kon hij haar helpen met dingen te vergeten, te vergeven. Misschien konden ze elkaar helpen om te herstellen, de genezing toe te staan. Maar misschien zat Lye'et er helemaal niet op te wachten dat E'vesdar zich bemoeid met haar leven, misschien wilde ze hem überhaupt niet meer zien na deze dag. Misschien was het wel te veel voor haar, al die nare gedachtes die boven komen borrelen en maken dat alles weer zo echt lijkt. Elk litteken weer een open wond word, het open rijten van oude littekens. Hij wilde niet dat hij die indruk had, nee hij wilde helpen, hoe stom zijn eerste woorden ook waren geweest. Misschien was hij wel boos op haar, maar hij kon er niks aan doen dan dat de tijden met haar van vroeger hem deden glimlachen. Ze had veel voor hem betekent, als een vriendin, en misschien wel als familie. Hij had immers geen familie gehad, en het idee dat zijn tweede familie geheel was vermoord had hem in een depressie verwikkeld. Maar ze stond hier, niet zo goed als vroeger, maar ze was er en daar was hij blij om.

Hij voelt hoe een huivering over haar ruggengraat loopt als hij haar aan raakt, en blaast warmte adem zachtjes door haar manen, hij wilde haar niet op jagen. Hij wilde dat ze zou ontspannen, zachtjes glijd hij over haar hals heen en laat zijn neus rusten tegen haar schoft aan. Ze accepteerde zijn aanraking, ze stond het toe. Een gevoel van verlichting, bijna van vreugde overspoelt zijn lichaam. Hij kijkt op wanneer hij zijn naam hoort, en ziet hoe ze voorzichtig haar neus richting de zijne steekt. Hij duwt zachtjes zijn neus tegen de hare, en blaast zachtjes zijn warme adem uit. 'Het is al goed' Hij glimlacht en sluit een moment zijn oen. 'Ik ben er nu, ik zorg er voor dat je niks over komt'

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Ongetwijfeld had hij medelijden met me, maar het was niet duidelijk in zijn blik te lezen. Iets waar ik blij mee was geweest. Het verschilde per paard hoe ze me bekeken, de paarden van toen, die me kende of simpelweg uit 'mijn' kudde kwamen. Iedereen die er toen was, iedereen met een goed hart was vertrokken of te bang geweest en leefde er stilletjes. Het ene paard verweet het me, blikken vertelden genoeg en vaak ook woorden en zelfs een enkele keer daden. Het was mijn schuld, onbekende hengst was mijn vriend en ik had me met hem ingelaten en het was mijn schuld geweest dat dit hun was overkomen. Dit was gelukkig een klein percentage, maar wel groot genoeg om mij het idee te geven dat het mijn schuld was en dat ik moest leven met de straffen die mijn leven me gaf. Het grootste deel van de paarden had medelijden, keken van een afstand toe, het verdriet voor mij in hun ogen, zich niet willen indenken wat ik heb meegemaakt, maar wel een vermoeden hebben. Degene die wat dichterbij mij stonden kwamen me daadwerken begroeten, maar na enkele woorden gewisseld te hebben wisten ze dat ik niet meer de oude was, ze gaven het op me te helpen en hun medelijden groeide des te meer. Ik had liever dat ze me haatte, het was mijn schuld, ik verdiende dat medeleven niet.

Om hier weer met E'ves te staan, zo, met zijn neus bij de mijne, maakte veel gevoelens los en maakte vooral dat ik in tweed strijd verwikkeld stond. Ik had van hem gehouden en zou dat heel graag weer willen, samen hieruit klimmen en kijken of er nog iets van leven bestond voor ons, al zou ik nooit meer compleet zijn. Ik wou hem in mijn leven omarmen, maar weet dat het nooit meer zo zou kunnen zijn. Hoe erg hij me aan de leuke dingen deed denken, momenteel deed hij me meer aan de negatieve dingen denken en niet geheelde littekens werden opengehouden, of zelfs opengescheurd, want meer verdrongen herinneringen kwamen terug bij het zien en ruiken van E'ves. En bovenal, mijn hoofd vertelde dat dit niet goed was, jaren was hij mijn dader en dat veranderden ineens in korte tijd, iets wat onwerkelijk was ook al wou mijn hart het heel graag geloven. En als hij het wel had gedaan, zoals hij dat al die jaren had gedaan, zou ik in mijn hart nooit vergeten hoeveel hij ooit voor mij betekend had.

Eerst spant mijn lichaam zich, maar wanneer zijn neus bij mijn schoft eindigt begint het zich te ontspannen. Wanneer hij mijn stem volgt haak ik mijn ogen in de zijne, alles gemengd. Woede, genot, verdriet, liefde, maar bovenal heel veel verwarring. Wanneer ik zijn neus tegen de mijne voel snuif ik diep zijn geur in, dit was zo lang geleden. Dit was zo vertrouwd, de aanraking van zijn neus en geur was iets wat nooit zou veranderen en bijna maakt het me volledig overstag gaan, maar ga ik niet te snel overstag? Wantrouwend trek ik toch mijn neus terug, hij zei en deed alles wat ik wou horen, kende hij me te goed? Was ik waar hij me hebben wou? Maar zijn blik, zo oprecht en puur, nee, het kon niet... Het is goed en zorgt dat niks me overkomt. zo graag wil ik dat hij dit meent, dat dit de waarheid is, dat hij dit waar kan maken en altijd aan mijn zijde zal staan, maar het kan niet klopt niet. Ik had er al die jaren alleen voor gestaan en zo hoorde het, het was een straf en ik moest er mee leren leven. Woest schud ik met mijn hoofd, niet woest op hem, op mezelf, mijn eigen tweed strijd en alles wat hij bij me losmaakte. Ik wil wat zeggen, het hem duidelijk maken, het uitleggen, maar het enige wat ik kan doen is met mijn neus nog steeds dicht bij de zijne in zijn ogen staren.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Hij had kunnen weten dat zijn woorden geen waarde meer hadden voor haar. Ze schud haar hoofd en een woeste blik is te zien in haar ogen. E'vesdar neemt afstand en een vijandige blik verschijnt in zijn ogen. Hij had geweten dat het misschien een foute stap was geweest om lichaamscontact te zoeken, maar waarom ze zo woest werd begreep hij niet. Wanneer haar ogen de zijne vinden ontspant hij weer, waarschijnlijk had hij het fout geïnterpreteerd. Een zachte zucht ontglipt zijn lippen en een kwetsbare blik verschijnt in zijn ogen. Hoe de sfeer in zo een situatie in één klap om kon slaan was nog steeds een mysterie voor hem. Heel even had hij verwacht om het vertrouwen van Lye'et te winnen en haar duidelijk te kunnen maken dat hij goede intenties had. Maar ze was nog steeds angstig, ze was nog steeds boos. Zijn amber gekleurde ogen glijden over haar gelaat, haar slanke gezicht, haar grote sprekende ogen, de welving in haar neus. Ze was prachtig, bijna alsof ze iets van een Arabische volbloed bezat, wat natuurlijk onmogelijk was gezien haar vlekken. Opnieuw betrapt E'vesdar zichzelf er op dat hij aan het staren is, en even snel merkt hij dat de ogen van Lye'et eveneens op zijn lichaam zijn gericht. Haar zachte neus is dicht bij de zijne, en opnieuw zoekt hij haar warmte op. Het was lang geleden dat een merrie haar warmte met hem had gedeeld, het was heel erg lang geleden. En onwillekeurig glijd er ook een rilling over zijn rug, genieten van de zachte vacht, en de heerlijke vrouwelijke geur.

E'vesdar hecht maar weinig waarde aan vrouwelijk schoon, dat was altijd al zo geweest sinds zijn veulen jaren. Hij vond het naar om te zien hoe mening merrie haar uiterlijk gebruikte om hengsten te krijgen waar zij dat wilden. Zijn gedachtes werden op een gegeven moment zo negatief richting merrie's toe dat hij er niet eens over na dacht om verliefd op één te worden. Natuurlijk was er de merrie Sylver geweest die een hevig lichamelijk verlangen had op geroepen, maar dit was niks vergeleken met de warmte die hij nu van binnen voelde. Nee hij was niet verliefd op Lye'et, maar hij had haar gemist, hij had haar vriendschap, haar medeleven, haar vrolijkheid en haar liefde gemist. Haar sprankelende ogen en haar naïeve, soms wat domme gedrag. Ja hij hield van die merrie, en dat had hij nooit zo zeer beseft, totdat ze verdween. En nu stond hier een leeg omhulsel, gevuld met verdriet en onbegrip. Lye'et was verdwenen, en er was niet langer meer een sprankelende lieve merrie, zij was weg, het enige dat was overgebleven was een zielig hoopje. E'vesdar voelde het immense verlangen om voor de merrie te zorgen, haar te koesteren en vertellen dat alles goed zou komen. Hij had Lye'et altijd gezien als zijn jongere zusje, hij wilde voor haar zorgen en haar nooit meer in de steek laten. Maar dat was moeilijk, ze was te gekwetst en te gebroken. Hij zou ze ooit een hengst als hem opnieuw vertrouwen? Laat staan toe laten in haar leven.

Een zucht ontglipt hem en hij zet een laatste stapje dichterbij zodat zijn borst zachtjes tegen haar schouder rust, hij slaat zijn hals om haar ranke, haast magere lichaam heen en trekt haar dicht tegen zijn warme vacht aan. Los genoeg om haar de vrijheid te geven om weg te kunnen, maar strak genoeg om te laten zien dat hij echt om haar gaf. Dat hij haar even in zijn 'armen' wilde hebben voor ze hem misschien weer achter zich zou laten.

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Waar was ik mee bezig? De tweestrijd werd alleen maar groter en vanbinnen begon het gevoel steeds meer te knagen. Ik dacht in twee opties. De eerste optie was voor de beruchte dag, toen E'ves zijn woorden meer voor mij betekende dan wie zijn woorden dan ook, hij mijn schouder was om op te huilen, mijn steun en toe verlaten, maar ook de zon die mij deed lachen en stralen. Ik zou hem gelijk gelooft hebben, om de hals gevlogen en zo blij hem terug gevonden te hebben, maar optie twee was volledig anders. Hoe kon in een keer alles wat ik zo'n drie jaar gelooft had, beloofd had, hoe kon ik dat ineens opzij gooien en dat terwijl er niets was wat ik op het moment liever deed. Hoe kon ik zo van mijn geloof afstappen, nadat het zo misbruikt was? Hoe ik was beschadigt door paarden die ik vertrouwde en al die tijd had gedacht dat E'ves er een grote rol in had gespeeld. Maar zoals hij hier nu voor me stond, het kon niet, als het waar was wat hij zei was ik egoïstisch. Bij mij was het een straf, ik moest boete voor wat ik andere had aangedaan, maar dan had ook hij geleden, iets wat aan de littekens en de blik in zijn ogen duidelijk te zien was. Om nogmaals zijn neus tegen de mijne te voelen, laat me kort rillen. Het voelde zo goed, dit kon toch geen misbruik zijn?

Alles om me heen vergeet ik, de omgeving, het weer, maar ook de dorst en honger die ik zojuist nog had gehad. Het was nu ik, ik en E'ves, bijna als vroeger denk ik... Hij was dan wel 'in dienst' en het was misschien zijn plicht geweest om me te beschermen en bij me te zijn, maar nooit had het ons, athans mij, ervan weerhouden om plezier te hebben. Soms even lekker weg te gaan van alles, wedstrijden, lachen en praten. Naja, vaak praatte ik en luisterde hij, zo was ik geweest, ik praatte veel, wou alles met iemand delen en deelde mijn vreugde en mijn bijna altijd ontzettende vrolijke humeur met hem. Ik was vaak dartel en jong geweest, dribbelend en lachend van enthousiasme vertelde ik hem dan van alles of daagde hem uit. Bij andere liet ik graag zien hoe goed ik was, hoe mooi ik was en verleide andere hengsten, zonder er daadwerkelijk wat mee te willen. Bij E'ves had ik dat in het begin ook gedaan, maar uiteindelijk verslapte dat. Bij hem was ik destijds mezelf, nog steeds dom en naïef, maar niet bezig met wat hij van me vond.

Ik voel zijn lichaam mijn kant op komen en mijn lichaam verstijfd enkele secondes, ik voel zacht zijn borst tegen mijn schouder en merk hoe hij zijn hals om mijn lichaam slaat en strak tegen zich aan probeert te trekken. Verstijfd blijf ik staan en ga nog niet in zijn omhelzing, wat wou ik dit graag, zijn warmte, zijn geur, mijn E'ves. Maar hoe kon dit, de strijd in mij. Ik sluit enkele secondes mijn ogen en mijn gedachten schieten terug naar mijn tijd als veulen. Lang geleden, elk jaar als ik ouder werd, nam mijn vader mee voor een gesprek. Papa was niet de sterkste geweest, ookal was hij sterk, hij was vooral heel eerlijk, oprecht en wijs geweest. Hij wist hoe is was, te dartel en druk met mezelf bezig dan met zijn wijsheden, maar toch heeft hij me enkele door gegeven. Hoe ik daar stond, mijn derde levensjaar, hij vond me 'volwassen.' Een lente avond, zonsondergang, samen bij het meer, zijn liefkozende aanraking. En de woorden: Te veel paarden denken aan veiligheid in plaats van aan kansen, ze zijn banger voor het leven dan voor de dood. en nu pas begreep ik het. Op een moment dat ik het nodig had schoot het te binnen en dacht erover na. Het ging over risico's nemen en dat hij dit nu doorgaf, was voor mij een teken om het risico te nemen. Ik laat mijn lichaam ontspannen en tegen het zijne aandrukken, ik druk mijn neus in zijn manen, diep in zijn manen, alsof ik bang ben dat hij weg zal gaan. Ik snuif zijn geur diep op, de warmte van zijn lichaam geven me het warmste gevoel dat ik in de afgelopen jaren heb gehad en ik sluit mijn ogen, genietend van zijn omhelzing.

**Profile**

» Soren just a broken soul
» The story of an broken girl
» What is the soul of a man
» Solarius - Short: Soul
» [ENG] No Soul, No Heart, No Tears...

Broken soul [E'ves]

Broken soul [E'ves]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen