Laat ik even de gastvrouw spelen beginnen bij het begin. Mijn naam, Delaney Montgomery, misschien wel de meest gezochte "crimineel" van deze tijd. Achja, constand op de vlucht maakt je leven wel fijn. Maar laat ik mezelf even uitleggen. In deze wereld die de mens kent en denkt dat dat de hele wereld is zit veel verschil. Want mijn wereld en de wereld van vele andere, tja, dat is wel een ander verhaal. Dit is namelijk niet enkel de wereld van de mensen, helemaal niet zelfs. Dit is de wereld van de Vampiers, de kinderen van de maan, de Weerwolven. Zo gek je het verzint in de mythes en er zit wel een waarheid in. Al zijn er tegenwoordig geen echte Weerwolven, de kinderen van de maan, meer. Men noemt ze tegenwoordig Weerwolven, maar in feite zijn het Shapeshifters, volgens de mythes en legendes die ik van mijn moeder heb gehoord heeft die stam der weerwolfjes enkel gekozen voor een wolf vorm. Compleet te begrijpen als je het mij vraagt. Wolven zijn nou eenmaal superieur. Maar dat is mijn mening.
Waarom ik die mening heb vraag je? Das simpel. Mijn moeder.. Het is een lang verhaal, waar ik je doorheen zal nemen. Mijn moeder komt uit een stadje, nou ja, niet echt een stadje, een reservaat, ver hier vandaan. Het heette als ik het goed heb "La Push." Maar ik kan het fout hebben hoor, het is namelijk al 14 jaar geleden. Haar verhaal ging over deze oer mensen ofzo. De Quilentes genoemd. Daarna had ze me een tatoeage laten zien die op haar schouder zat. Ze vertelde me dat ik daaraan een van deze "Weerwolven" Kon herkennen. Mijn moeder had gelijk en dat wist ik meteen. Ook vertelde ze me dat mijn vader hun originele vijand was. Een koud wezen werd hij genoemd door haar stam had ze verteld. Maar ze had de liefde gevonden in haar vijand. En tegen alle natuurwetten in een kind gekregen. Mij.. Een kind van een vampier.. En geloof me, dat brengt wat problemen op. Maar ja, wat wil je dan ook he.
Van jongs af aan leerde ik omgaan met mijn kracht. Sinds ik Vampier was groeide ik verstandelijk snel op. Mijn Wolven gen hielt mijn lichamelijke veranderingen nog tegen. Maar ik leerde mijn hersens te gebruiken op een manier die voor elk kind verbazingwekkend was. Ik kreeg thuis scholing toen ik 2 jaar was en geloof me, toen leerde ik al wat men nu HAVO 4 stof noemt. Achja. Mijn leven was mooi, Tot dat ik de leeftijd van 4 jaar bereikte. Mijn vader gedaagde zich vreemd, gespannen. Hij schoot van de ene naar de andere kant van ons huis terwijl hij spullen overal heen gooide en luid vloekte. Ik ving er niet veel van op, enkel Aro, Volturi, vonnis en dood. Ze maakte niet veel duidelijk in mijn hoofd maar ja. Ik had nooit iets over ene Aro of Volturi gehoort. Later zou ik wel begrijpen dat Aro het hoofd was van een Clan die de Volturi heet, maar al te graag vonnissen uitspreekt die meestal leiden tot de dood. Jammer genoeg wist ik dat toen nog niet. Mijn moeder leek het wel te begrijpen en pakte me stevig vast. "Rustig maar meisje." Had ze gezegd om me te kalmeren. Terwijl ik gewoon kalm was daar niet van. Uiteindelijk kwam mijn vader mee met ons. Zijn halflange zwarte lokken vielen bijna over zijn donkere "dorstige ogen." Mijn moeder pakte mijn hand en hij mijn andere. Zo liepen we naar de grote kast in hun kamer waar ik me altijd overdag graag verstopte en verstoppertje speelde met mezelf. Maar nu wist ik dat er geen verstoppertje gespeeld zou worden. Mijn vader nam me op schoot en in zijn stalen handen knuffelde hij me zachtjes.
Toen de nacht viel en een volle maan aan de hemel stond en ik nog steeds in de ijzeren armen van mijn vader zat vastgeklemd werd er op de deur gebonsd, niet veel later werd die met een ongelofelijke kracht stukgetrapt. Een zieke lach klonk door het huis. Hoe jong ik ook was. De haren in mijn nek gingen overeind staan en mijn neusvleugels verbreedde zich terwijl ik bijna panisch adem begon te halen. Al snel, veelte snel, alsof iemand het wist, werd de kastdeur opengetrokken. De armen om mijn lichaam verdwenen en maakte plaats voor de warme huid van mijn moeder. Ik zag hoe mijn vader naar voren vloog in de richting van die zieke lach die opnieuw klonk. Ik kon niet knipperen en mijn ogen volgde alles perfect. Ik zag hoe een hand mijn vaders lichaam doorboorde. Hoe zijn ogen langzaam glazig werden en dat monster mijn vader zo liet vallen. Toen die zich omdraaide zag ik ook de gestalte die me angst aanbracht. "Such a shame.." Klonk een heldere stem en ik sloot mijn ogen. Even leek de tijd stil te staan toen ik los getrokken werd van mijn moeder. Ze schreeuwde luid en dat deed mijn ogen openen. De gene die net gesproken had was degene die mij vasthield, me inspecteerde. Zijn ogen stonden vreemd, bedenkelijk.. Daarna duwde hij me in iemand anders armen terwijl hij iets zei in een vreemde taal. Een koude hand gleed over mijn haar terwijl de vrouwelijke stem geruststellende woordjes in mijn oren fluisterde die niet eens tot me door drongen. Verslagen met huilende ogen staarde ik mijn moeder aan die op haar knieën viel. Haar stem zo duidelijk. Zo beeldschoon en zo.. pijnlijk. Ze bracht haar hoofd omlaag en kuste zijn voeten. Verbazing was te zien in de gestalte van de zwartharige man terwijl hij mijn moeder aankeek. "Alstublieft.. Vermoord me als u wilt, maar laat haar leven.. Mijn dochter, mijn Delaney.." Fluisterde ze zachtjes. De man bukte en legde zijn hand op haar haren. Het maakte me boos, ik wou bijten, schreeuwen krabben en slaan. Maar ik hielt me stil.. Doodstil. "Is dat jouw wens." Klonk zijn stem op diezelfde enge toon. "Ja." Was enkel mijn moeders antwoord. "Ok.. Zo zal het zijn, mogelijk hebben we wat aan haar." Klonk zijn stem. Hij draaide zich om naar mij en ik zag hoe een aantal schaduwen op mijn moeder sprongen. Het laatste wat ik van haar hoorde was een ijzingwekkende gil. Toen.. Niets meer.
De man met zijn troebele rode ogen had nu een iets vriendelijkere glimlach en in zijn ogen was interesse te lezen. Met een langzame pas stond hij recht voor me. Zijn hand gleed door mijn spierwitte haar. "Delaney is het dus.." Klonk zijn stem zacht. "Wel Delaney.. Mijn naam is Aro, en jij zal zeer interessant voor me zijn." Dat was al wat hij zei waarna hij doorliep. "Renata neem haar mee alsjeblieft." Klonk zijn stem waarna de vrouw met mij in haar armen begon te lopen. Uiteindelijk sloot ik mijn ogen. Zelfs toen ik vuur rook en begreep dat het huis in de vik was gezet en nu in vlammen opging bleven ze gesloten. Ik was 4, maar mijn leven was.. Vernietigd..

Mijn blauwe ogen lagen bijna op de tafel terwijl ik geïrriteerd toekeek hoe Alec zijn zet plaatste. "Rotkind." Verzuchtte ik zachtjes terwijl hij me schaak zette. De brede glimlach die zijn mond sierde werd nog breder terwijl zijn donkere ogen mij van de andere kant van de tafel geïnteresseerd aankeken. Zijn ogen, Halleluja wat een vent was het ook. Niet dat hij daar iets van zou merken. Tenzij.. Aro die elke dag haar gedachtes controleerde het hem ooit had verteld. Was het zo'n spelbreker? Vast niet toch? "Voor jou altijd Del." Klonk zijn heerlijke lage stem terwijl hij breed glimlachte. Iets kietelde er in mij vanbinnen maar toen er iemand op de deur van mijn kamer klopte waar ik dus letterlijk naar verbannen was werd mijn mond een smalle streep.
Alec's gestalte veranderde in koud terwijl hij keek wie er binnen kwam. "Sulpicia." Klonk Alec's stem zacht bijna boos. Aro's partner was er dus, dat betekende maar een ding, etenstijd.. Alec stond op en legde even zijn hand op mijn hoofd toen hij langsliep. Zijn zwarte ogen staarde even in die van mij terwijl hij zacht glimlachte. "Ik hou wel wat goeds voor je over." Glimlachte hij zachtjes wat me bijna deed blozen. Ja ik mocht niet van het feestmaal genieten, Aro wou precies mijn jaagtechtnieken zien ofzo. Gestoord eigenlijk maar hij genoot er van. En als er een ding was dat ik had geleerd van hoe lang ben ik hier al, tien jaar, nee elf jaar, ik had al de leeftijd van vijftien jaar bereikt en nog leek ik wel een gevangene. Het maakte me boos. Maar goed, back to the point, als ik een ding wel geleerd had van mijn tijd met de Volturi, was dat je altijd Aro zijn zin moest geven. Deed je dat niet.. Onderschreef je je dood vonnis. Iets waar ik geen zin in had om te doen. Ik hoorde hoe de deur achter me gesloten werd en kwam langzaam omhoog. Mijn hand gleed over de tafel terwijl ik me richting mijn bed bewoog waar ik me rustig op liet vallen. Aro had geen idee wat ik was, enkel dat ik iets was waar hij intresse in had. Een moord-machine wellicht. Hij wou mij gebruiken voor het uitmoorden van tegenstanders, maar hij wist nog niet hoe gevaarlijk ik was. Hoe snel ik me tegen hen kon keren. Al die dingen wou dat monster nog uitzoeken voor hij me zou inzetten. Net zo als zijn o zo lieve beschermstertje Alec's tweelingzusje, Jane, Er gleed al een rilling over mijn rug als ik dacht aan haar naam. Haar gestalte, het geen wat ze kon doen door enkel iemand aan te kijken met haar lege ogen. Ze had geen idee hoe graag ik die uit haar kassen wou rukken. Maar ja, zo dichtbij zou ik nieteens bij dat kreng kunnen komen. Ik zou sterven van de geestelijke pijn als ik alleen al een stap te dicht in haar buurt deed, maar dat kwam ook weer om het feit dat ik gewoon Aro's lieveling's expiriment was. Ach ieder zijn nadeel zijn voordeel toch? Langzaam sloot ik mijn ogen. Het geschreeuw zwelde op maar ik had geen dorst. Ik werd misselijk van het geluid van krakende botten en draaide me om in mijn bed. Met een wee gevoel in mijn maag duwde ik mijn kussen over mijn hoofd.
Mijn lichaam trilde in mijn bed terwijl ik mijn "sterfelijke maaltje" omhoog voelde komen. Trillend schoot ik overeind en stormde de deur door naar mijn badkamertje. Zo snel als mijn handen de wastafel vonden kwam het er uit. Trillend sloot ik mijn ogen toen een koude verzorgende hand zijn weg vond naar mijn rug. Mijn hart leek even stil te staan maar toen ik zijn kalme adem rook terwijl hij mijn spierwitte haar uit mijn gezicht haalde kalmeerde ik. "Dat was het hoor." Fluisterde ik enkel terwijl ik de kraan open gooide en de overblijfselen van wat ooit iets eetbaars was geweest maar nu volledig verteerd door maagzuur begon weg te spoelen. Onbedoeld maar toch liepen er een paar zoute tranen over mijn wangen terwijl ik de smaak uit mijn mond probeerde te krijgen. Alec had mijn haar ondertussen losgelaten en had een paar stappen naar achter gedaan, niet wetend wat hij moest doen met mijn menselijke trekje. Naast de vertrouwde geur van hem was de geur van bloed nog nooit zo duidelijk geweest. Het maakte me duizelig. Wat was dit? Met onzekere stappen sloop ik langs hem heen zonder hem aan te kijken naar mijn bed waar ik me slap weer in liet vallen. Mijn lichaam was ondertussen niet gestopt met trillen en mijn hart bonkte als een gek in mijn normaal zo stille borstkas. Alec was op mijn bed rand gaan zitten. Ik hoefde hem niet eens aan te kijken om te weten wat er in zijn ogen te lezen was. En ik begreep het ook.. "Ik moet hier weg." Fluisterde ik zacht met een schorre stem. Alec stond op, even bleef hij stil staan maar toen hoorde ik hem weg gaan. Het gepraat in de andere kamer was zo zacht dat het onmogelijk hoorbaar was voor mij, en ik deed ook maar niet mijn best er voor. Langzaam zakte ik weg in een roes die me meenam, ver van deze plek, voor het eerst in mijn leven, dacht ik aan de geboorteplaats van mijn moeder, voor het eerst dacht ik aan La Push..