De dag was opnieuw aangebroken en Soren had al vele kilometers achter zich liggen. Zijn ene oog nam momenteel dit nieuwe gebied in zich op. Zijn andere oog was zoals altijd bedekt onder zijn lange maantop, hij wou niet dat iedereen zijn oog zag en vragen begon te stellen hij had geen tijd voor zijn verhaal te doen. Er was werk aan de winkel. Diep vanbinnen voelde hij dat dit de plaats was. Hier zou hij hem of haar vinden. Zijn lippen trokken op tot een grijns terwijl hij zijn getekende lichaam verder zette doorheen de verharde ondergrond van dit nieuwe gebied. Zijn hoofd had zich gefocust op één doel en dat was het wreken van zijn familie. Odin moest weten dat er niet meer te sollen viel met zijn brein en met dat van andere. Sorens krachten waren afgezwakt de laatste tijd en hij moest iemand zien te vinden die hij deze krachten ook kon leren om samen de krachten te kunnen bundelen en eindelijk af te rekenen met Odin. Ja Soren zinde op wraak dat was nu enkel en alleen zijn doel.

De nieuwe geuren kwamen vollop zijn neus binnendringen waardoor hij af en toe eens luid moest briesen. Er lagen hier meer krachten verborgen dan Soren dacht. Hij voelde de energie hier aan en merkte op dat er ook donkere krachten aanwezig waren, misschien wel die kracht die hij juist nodig had. Hij kon niet wachten op het moment dat hij die persoon had gevonden. Zijn benen versnelde tot een brute vlote draf en draafde zo het bos in. Want daar was de plek waar hij de kracht voelde. Maar Soren was zodanig bezig met het vinden van dat hij zich niet echt met de omgeving bezig hield hij volgde maar een spoor dat hem naar een beek lijdde. Hij gromde iets onverstaanbaars en keek nog eens rond. 'ik was zo zeker' mompelde hij tegen zichzelf. Hij keek zichzelf aan in de weerspiegeling van het water en zag weer de gezichten van zijn moeder en broer tevoorschijn komen hij kneep zijn oog dicht en stampte met zijn voorhoeven het water in 'verdomme!' riep hij luid waarbij er enkele vogels de bomen uitvluchtte en hij helemaal onder het water en het slijk zat. Hij brieste en snoof luid. Hij was enorm gefrustreerd en wist dat dit niet ten goede was van zijn missie hij moest zichzelf onder controle weten te krijgen.

Soren moest eerst leren om meer geduld te winnen. Maar hij was zo zeker dat hij de juiste energie had gevonden. Zijn intuitie liet hem in de steek. Althans dat dacht hij natuurlijk waarschijnlijk was hij gewoon zo danig erg bezig met zijn zoektocht dat hij gewoon waan ideën begon te krijgen. Hij had afleiding nodig. Net na zijn uitbarsting in het water kreeg hij een bemodderd gezicht maar had het eigenlijk zelf nog niet door gehad hij had enkel voor hem staan uit te staren uit het niets. Het was de stem van de merrie die hem terug op de wereld bracht. Haar woorden drongen pas later door en het drong nog later tot hem door dat de merrie naast hem stond.

Hij knipperde met zijn ene oog en schudde zijn kop. Zijn blik kwam op de merrie gericht te staan en pas wanneer haar woorden uiteindelijk waren doorgedrongen kon hij haar enkel maar een scheve blik toewerpen., zo een blik van wat zeg jij nu allemaall? toen keek hij in het water voor zijn hoeven en keek dan in het water naar zijn afschuwelijke spiegelbeeld. 'ow...' mompelde hij dan, hij stak dan zijn kop maar in het water en schudde zijn hoofd nogmaals om al het vuil van zich te werpen. Soren was een persoon van weinig woorden dus zei hij er dan ook verder niets op . Hij brieste kort en keek de merrie terug aan. Hi begon na te denken zou zij misschien die persoon kunnen zijn? Er kwam een geintresseerde grijns op zijn gelaat te staan en draaide vervolgens zijn gehele lichaam naar haar. Zijn ene oog verborgde hijnog steeds onder zijn maantop en zijn goedziendoog was op haar gericht. 'zo met wie heb ik het genoegen?' zijn neutrale droge stem maakte het eigenlijk minder vriendelijker dan het overkomt maar Soren was eigenlijk niet zo goed in contacten leggen en vooral in praten.

*ik moet nog wat inwerken met hem daardoor de korte berichten... xD

Alweer leek zijn ene deel van zijn hersens te zeggen om verder te gaan en die merrie gewoon te laten staan. Hij moest namelijk werk maken van zijn plannen. Maar dan vertelde zijn andere hersendeel dat hij moest blijven staan en geduld te hebben want het kon haar zijn. Door dat gekwebbel tussen die twee delen kreeg hij een korte stuiptrekking in zijn linkerachterbeen en stampte hij eens hard. Hij werd er gek van! wild schudde hij met zijn hoofd waardoor zijn manen nog meer in de war kwamen te liggen maar wat deerde dat hem...? niets natuurlijk. Hij had enkele stappen achteruit gezet en had ondertussen geen aandacht niet meer getoond voor de merrie voor hem , waardoor hij haar antwoord niet had verstaan. 'goed bezig' mompelde hij tegen zichzelf of eerder tegen zijn domme kop.

Toen hij uiteindelijk zijn aandacht terug had gevonden keek hij opnieuw de merrie aan en haar vraag had hij uiteindelijk wel nog kunnen ontvangen hij knikte even afwezig, 'ja Soren' zei hij kort en met dezelfde toon zoals hij altijd sprak neutraal en met een droge stem. Soren was niet bepaald een gezellig persoon en dat wist hij maar al te goed. Maar dat kon natuurlijk ook niet anders hij was altijd gewoon geweest bevelen te geven en kordaat te handelen dan kan je gewoon geen gezellige gesprekjes voeren. Maar hij moest zichzelf wat in toom zien te houden als hij zijn metgezel moest te zien vinden om Odin te kunnen verslaan. Zijn krachten waren namelijk aan het afnemen, hij had de laatste weken weinig tot geen magie gebruikt en dit zou volledig verdwijnen mits hij een partner zou vinden en hij zijn krachten zou kunnen bundelen met die persoon. Dan zouden zijn krachten toenemen.

Hij knipperde nog eens afwezig met zijn ogen en keek nogal verward naar de merrie. Hij snoof kort om dan even te briesen. Zijn goed oog richtte hij op de merrie, 'je naam, ik heb hem niet goed ontvangen' sorry zeggen was niet echt iets wat Soren kon hij was nu eenmaal altijd gewoon geweest om zelf sorry te horen tegen hem of het eruit te slaan.

Soren probeerde op zijn tanden te bijten en normaal te doen. Hij zette zichzelf voor schut. Het leek misschien dan wel niet zo moeilijk maar voor hem wel. Een gewoon gesrek was moeilijk voor hem. Hij had niet allen vele littekens op zijn lichaam maar ook binnenin. En deze hadden zijn tol gëeist. Het zat er wel in maar heel diep. Hij hoorde het aan de merrie haar stem dat ze niet echt gelukkig was met zijn tweede vraag over haar naam. Och hij kon dat wel begrijpen maar dat liet hij niet echt aan zijn hart komen. Momenteel moest hij meer zien te weten komen over haar en over dt gebied dat hem zo aansprak. Soren wist eigenlijk weinig tot niets van dit gebied enkel zijn intuitie had hem naar hier geleid.

Hij had nu toch duidelijk geknikt bij haar naam 'sylver' herhaalde hij na haar. Ja nu hij eigenlijk beter naar de merrie keek pase deze naam toch wel bij d'r. Maar hij bleef haar niet aanstaren hij wist niet veel af van merries maar wat hij wel degelijk had geleerd was dat je ze nooit te lang moest aanstaren. Hij keek even rond zich heen en keek dan terug naar Sylver, 'wat is de naam van deze kudde?' ja hij kende dus niets van hier hij was hier dan ook nog maar een paar minuten. Ondertusen wisten zijn twee hersendelen zich kalm te houden en zo kon Soren dan ook normaal verder doen. Alhoewel normaal was niet echt normaal voor andere. Hij was zo verbitterd vanbinnen en zo ijzig dat het moeilijk was goed over te komen.