Broken soul [E'ves]

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Hij voelt hoe haar lichaam verstrakt en even aan de grond genageld staat. Maar met de seconden ontspant haar lichaam en geeft ze haarzelf over aan zijn warmte. Een golf van opluchting, bijna een gevoel van geluk gaat door zijn lichaam. De warmte die hem plots overspoelt trekt van zijn borst richting zijn ledematen en intens genietend van het korte, maar intense moment blijft hij daar staan. Laat alles tot hem door dringen, maar maakt eveneens zijn gedachtes leeg. Even nergens meer aan denken, het was een opluchting dat Lye'et veilig was, en ze zou veilig blijven. Hij zou zijn leven er voor geven, hij zou niet opnieuw toestaan dat ze zo een zware tijd door moest, niet alleen. Hij zou aan haar zijde staan, dat zou hij beloven. Tot hij zou sterven.

De enige manier dat ze weer van hem af zou kunnen komen is door hem weg te sturen, maar hij betwijfelde of ze dat zou doen. Ze had veel meegemaakt, waarschijnlijk voelde ze haarzelf nergens veilig, en hij vroeg zich af of ze dat ooit nog zou doen. Hij voelde zich verantwoordelijk voor haar, dat had hij altijd al gedaan. Maar vroeger was het simpelweg geweest omdat hij voor haar moest zorgen, het was zijn taak. Hij had vroeger gedacht dat het zijn straf was geweest om zijn schuld bij de leider af te betalen. Maar hij had het uiteindelijk als een cadeau gezien, ze was een klein lichtpuntje in zijn leven geweest. Dit had hij destijds niet beseft, hij had zich in die periode zo veel niet beseft. Het was pas met de jaren gekomen dat hij antwoorden had gekregen, dat hij zijn verleden begon te begrijpen. Hij had nog steeds geen vrede gevonden met zijn verleden, maar met de tijd had hij het leren accepteren. Waarschijnlijk zou hij ieder die hem vroeger iets had aan gedaan de dag van vandaag nog steeds aan vallen. Maar hij was op een punt beland dat hij niet meer op wraak acties broedde. Die tijd was hij voorbij, hij had dat hoofdstuk afgesloten.

En nu Lye'et zo voor zijn neus staat beseft hij dat zij misschien wel het nieuwe doel van zijn nieuwe leven kon worden, dan zou hij weer iets hebben om voor te leven. Hij zou voor haar kunnen zorgen, en zou er voor zorgen dat geen enkele hengst haar kan krenken. Echter dringt het ook maar al te goed bij hem door dat ze hem misschien nog steeds schuldig vond. Een diepe zucht ontglipt hem en hij duwt zijn neus zacht tegen haar hals aan. 'Het spijt me zo Lye'et' Zijn stem klonk zwaar en ruig door de vele gevechten die hij had gevochten, het vele lijd dat hij had gezien.

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Dit voelde zo goed, terug bij E'ves. Niet net als vroeger, maar mijn kameraad had ik terug. En ongetwijfeld was hij veranderd en ook ik was veranderd en we zouden veel moeten doorstaan en vaak zullen we anders op elkaar of situaties reageren dan verwacht, maar ik had hem weer aan mijn zijde en voor het eerst in de afgelopen jaren had ik het idee dat er weer wat lukte, dat er iets goeds op mijn pad was gekomen en misschien was dit het enige en misschien verliet hij me morgen weer, maar dat was niet waar ik nu aan wou denken. Nu was het alleen hij en ik, E'ves en ik, samen stonden we hier, ik kon hem voelen, zijn warmte en zijn geur opsnuiven, ik had hem gemist en nu had ik hem terug. Samen zouden we redden wat er te redden valt, dat dacht ik en ik hoopte dat hij er net zo over dacht en niet morgen me weer alleen achter zou laten nadat ik deze enorme stap genomen had.

Echter maakte hij een belofte en ik hoopte dat hij die zou houden, maar nooit zou ik hem dwingen. Vroeger zou ik dit gedaan hebben, hem herinnerd hebben, het geëist hebben, ik zou zorgen dat hij doet wat hij beloofd of het zo geregeld hebben dat alles naar mijn zin zou zijn. Nu echter, wou ik niet dat hij zich verplicht zou voelen, nooit meer zou ik hem zo van zijn vrijheid veroveren als ik destijds had gedaan, ik wou dat hij het deed omdat hij het wou, niet omdat hij het moest. En ik denk dat het ons nu dichterbij elkaar bracht dan ooit, vroeger, de beruchte dag, de zware jaren en nu we geen verplichtingen meer naar elkaar hebben, maar alleen elkaar hebben.

Ik voel hoe hij zijn neus tegen mijn hals doet en een zucht verlaat mijn lippen, een zucht van opluchting, alsof ik eindelijk een heel ini mini klein stukje van mijn leven weer op de rails heb, mijn beste vriend. Het spijt hem. Het spijt hem, waarom hem? Ik ben degene die beter had moeten weten, die had moeten zorgen dat onbekende hengst weg bleef. Voorzichtig maak ik me los uit onze omhelzing en richt mijn ogen in de zijne, nog steeds een blik van verwarring, maar nu met wartme en nog steeds vol ongeloof dat dit allemaal gebeurt. 'Het spijt mij...' zeg ik zacht en druk mijn neus weer voorzichtig tegen de zijne.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Hij wist niet meer zo goed wat hij moest verwachten, wat hij moest denken. Misschien ging het wel te snel, misschien kon hij haar wel niet vertrouwen. Misschien speelde ze wel samen met onbekend. Een vloedgolf aan wantrouwende gedachten overspoelt hem en een huivering gaat door zijn lichaam. Hij wilde zichzelf niet toestaan om aan dat soort dingen te denken, maar het was onmogelijk om te stoppen. Hij kon zich er niet over heen zetten dat ze misschien nog steeds vast zat aan zijn vroegere vriend. Misschien had hij wel iets in Lye'et los gemaakt, misschien was ze wel verliefd. Misschien was ze hier om hem in haar macht te krijgen. Misschien was dit allemaal toneelspel, een geweldig toneelspel. Dan zou ze zo actrice kunnen worden, het verdriet in haar ogen had hem geraakt, de pijn in haar woorden hadden hem gebroken. E'vesdar schud lichtjes zijn hoofd en schud hiermee de gedachtes weg, hij kon niet zo over haar denken. Lye'et was nog altijd die jonge merrie vol jeugdige onschuld, ze was nog niet bedorven door de wereld. Zo wilde E'vesdar haar nog even niet zien. Hij wilde niet weten wat er met haar was gebeurt, hij zag haar nog steeds als die lieve merrie die eigenlijk geen vlieg kwaad wilde doen. Die merrie die het als een hobby zag om hengsten om haar hoefje te winden en ze dan de rug toe te keren. E'vesdar had meerdere malen in zich zelf staan grinniken als hij op de wacht had gestaan tijdens één van haar afspraakjes. Hij had medelijden gehad met de hengsten, maar eveneens gedacht dat geen van allen het waard was om de jonge Lye'et te krijgen.

Nu moet je goed begrijpen dat E'vesdar niet verliefd op haar is, misschien tot op een bepaalde hoogte voelt hij een liefde voor haar die kan uitbloeien tot iets anders. Maar op dit moment is het een ondoorgrondelijk respect, en een intens gevoel van verbondenheid die er voor zorgt dat hij hier staat en haar zo teder behandeld. Hij had zichzelf nooit gezien als een vriend van Lye'et, daarvoor had hij niet de juiste positie. Hij was een mindere, hij had geen hoge rang, geen bloed van adel door zijn aderen stromen. En toch had ze naar hem gekeken alsof hij niets minder was dan dat zij was, dat had hem gered die jaren. Dat had er voor gezorgd dat hij niet zo erg van zichzelf walgde om het simpelweg op te geven. Ze was een vriend voor hem geweest, in haar allerbeste periode van haar leven had ze hem gezien in de slechtste periode van zijn leven. Ze had hem behandeld als een gelijke, en E'vesdar was van plan haar te behandelen als een gelijke nu zij door de slechtste periode van haar leven ging. Hij was het haar niet verschuldigd, ook al voelde het wel zo, maar hij had de verantwoordelijkheid weer op zich genomen om voor haar te zorgen. Haar zachte woorden maken dat hij zijn oren naar haar toe priemt. En hij laat haar zachtjes los, haar warmte verlaat zijn lichaam en de kilte van de ochtend slaat als een deken om zijn lichaam.

Hij voelt hoe de zachte neus van Lye'et tegen de zijne word gedrukt en er kan een klein lachje vanaf, heel even dacht hij een vlammetje van hoop in haar ogen te zien. En ooit op een dag zou het niet alleen maar een vlammetje zijn, ooit zouden haar ogen branden van verlangen om alles weer op de rails te krijgen. Hij wilde haar weer het verlangen geven om te leren leven na alles wat haar was aangedaan. Hij vergat hierbij helemaal dat hij zelf nog lang niet zijn leven op de rails had, maar dat maakte niet uit. Hij wilde haar helpen, haar steunen en een bron van vertrouwen zijn. Het feit dat ze in hetzelfde schuitje zaten en een gedeeld verleden hadden maakte dat hij zich sterk met haar verbonden voelde. Iets wat hem zo goed deed, het maakte dat de kilte van de wind geen grip kreeg op het warme gevoel dat hij had. 'Alles is vergeven en vergeten' Hij blaast zachtjes langs haar neus, en sluit zijn ogen. 'Kom, dan lopen we naar een meer.. Ik wil niet dat je uitdroogt..'

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Die ogen, ze roepen herinneringen op. Ik weet nog hoe we elkaar leerden kennen. Hij was ouder dan ik, niet veel, maar wel al een stuk wijzer, veel meer in zijn leven meegemaakt dan ik ooit dacht mee te maken. Ouders verloren en via de alpha merrie was hij in het oog van mijn vader beland. Hij was getraind als jongen hengst en wist zich razendsnel te bewijzen. De snelheid waarmee hij leerde, groeide, sterker werd en respect verdiende was enorm en al die tijd had ik vanaf de zijlaan gekeken. Gekeken hoe hij van speels, onzeker hoopje naar een een krachtige, respectvolle hengst ging. Het had me geïntresseerd en toen hij naar een positie bij mij gewezen was leerde ik hem steeds beter kennen, voor zover we elkaar niet al kende. Zo was ik geweest, wou overal mijn neus in steken, weten wie wie was en weten wat er speelde, zo leerde ik hem in bergen en dalen kennen. Altijd probeerde hij neutraal en beleefde te blijven, maar naarmate we steeds meer naar elkaar toe begonnen te groeien veranderden er veel, zelf had ik dit nooit doorgehad en nu pas besefte hoeveel ik toen aan hem had gehad en hij misschien wel aan mij.

Zo was ik niet de enige die hem intressant vonden, al was het voor mij nooit geweest op de manier dat vele andere merrie's hem bekeken. Hij was stoer en moeilijk te krijgen, een reden voor vele merrie's uit de kudde om te proberen bij hem op te vallen. De een subtieler dan de andere, hij hield zich altijd koel, maar ik denk dat het gewoon was omdat ze oprecht nooit zijn aandacht trokken. Of hij het idee van verantwoording had om niet aan merrie's te beginnen of dat hij gewoon niet oprecht geïntresserd was wist ik nooit zeker, maar ik dacht dat het simpelweg was dat ze zijn aandacht niet trokken. En eigenlijk dacht ik stiekem altijd dat hij het niet eens doorhad, niet zag hoe sommige dartelende jonge merrie's zich voor hem uitsloven. Er was een merrie geweest die ooit zijn aandacht had gehad, Sylver... En ik weet dat Sylver wat te maken had gehad met de beruchte dag, iets wat ik onderbewust misschien wel heel erg moeilijk vond om te verkroppen, wetend dat zulke types hem onderbewust toch betoverde.

Alles is vergeten en vergeven de woorden die mij weer uit mijn gedachtengang halen. Ik knik wel langzaam, maar toch vind ik het moeilijk om het met woorden te bevestigen en doe dit dan ook niet. Ik laat mijn ogen in de zijne rusten, dit was misschien een kleine start en ik hoopte dat we dit samen konden doen. Ik hielp hem, hij hielp mij. Het was niet als vroeger, zoals hij toen zorgde voor mij, ik was zelfstandig geworden en wou niet dat hij zijn leven weer aan het mijne bond. Dat was een keer eerder verkeerd gegaan voor hem en dat was iets wat ik niet wou, iets wat niet mocht gebeuren. 'We doen dit samen, niet voor mij.' zeg ik strak en duidelijk, een toon in mijn stem te horen die ik destijds nooit gehad zou hebben. Ik wou het hem duidelijk maken en doelde geen tegenspraak. Wanneer ik hoor zijn woorden over een meer hoor voel ik weer hoe droog mijn mond is en nu mijn hoofd weer terug naar mijn lichaam komt merk ik hoe ik sta te trillen op mijn benen. Ik was zo druk met mijn gedachtes dat mijn lichaam even volledig vergeten was en nu pas besef ik hoe hard het vocht nodig heeft. Ik knik en langzaam, bewust lettend op mijn lichaam en kijkend waar ik mijn hoeven plaats draai ik me voorzichtig om, vervolgens wachtend op waar hij me heen gaat leiden.
*Wooo, jij hebt inspiratiee!! hihi

Gast **Profile**

perfectperfection schreef:

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Hij kon zich niet herinneren wanneer de laatste keer was geweest dat hij zich zo op zijn gemak had gevoelt. Het was lang geleden geweest, nog voor alles fout was gegaan. Er was maar één hengst geweest in de afgelopen dagen die hem een goed gevoel had gegeven. Een aparte hengst met meerdere namen. E'vesdar was niet iemand die snel in de val liep, hij was wantrouwend en overdacht wel 100 keer iets voordat hij er op in zou gaan. Maar deze hengst had hem geïntrigeerd zoals geen ander dat nog had gedaan. E'vesdar had zijn muur naar beneden gehaald en de hengst vrijwel direct in zijn aanwezigheid geaccepteerd. Iets wat hem de laatste jaren nog niet was overkomen, en nu stond Lye'et hier. En opnieuw liet hij zijn muur naar beneden om een oude vriendin in de armen te sluiten. Het was bizar hoe twee van die vreselijk verschillende paarden hem in één week konden laten veranderen. Er was natuurlijk nog een lange weg te gaan, en het einde was nog lang niet in zicht. Maar E'vesdar had weer moed gekregen om door te gaan, niet alleen door Lye'et. Maar ook door de zwarte hengst met de naam Waterval bij Maanlicht. Nog steeds kon hij maar amper bevatten hoe de hengst hem had aangetrokken als een magneet, alsof er bovennatuurlijke krachten aanwezig waren geweest. Alsof E'vesdar er niet omheen kon dat de hengst zijn pad zou kruizen.

In eerste instantie had hij gedacht dat het één van de volgelingen van Onbekend zou zijn, maar al snel kwam hij er achter dat de hengst anders was. Totaal anders. En nu met Lye'et werd hij opnieuw op de proef gesteld, zijn vooroordelen over haar werden weg geblazen en hadden geen voet meer om op te staan. Hij glimlacht waterig naar haar, voor zover het voor een glimlach door kon. Hij probeerde vrolijk te zijn voor haat, maar dat lukte hem maar amper. Een glimlach ging stroef en voelde onnatuurlijk aan. Het had tijd nodig voordat E'vesdar zijn oude ik weer terug zou hebben, echter zou hij nooit meer helemaal de oude worden, daar was het nu eenmaal te laat voor.

De woorden van Lye'et maken hem wakker uit zijn gedachten en heel even kijkt hij haar verstelt aan. Hij snapte wat ze bedoelde, maar dit was toch wat er van hem werd verlangt? Wilde ze niet iemand die voor haar zorgde? Ze was altijd nog degene met de hogere rang van hen twee, en E'vesdar zou haar dienen als ze dit zou toestaan. Maar blijkbaar wilde ze dit niet langer. Misschien deed het haar te veel herinneren aan vroeger, of misschien zag ze hem nu echt als een gelijke. Hij knikt en maakt zijn gedachtes leeg, welke motieven ze ook had voor haar woorden het was vast goed. E'vesdar zet zijn lichaam in beweging, zijn hals is nog altijd wit van het schuimende zweet. De woede uitbarsting van even tevoren had veel energie van hem geëist. Hij had uren gerent totdat zijn benen het zouden begeven. Maar dat moment was niet gekomen, nee op dat moment was hij Lye'et tegen gekomen. Hij kromt zijn hals en kijkt achterom of ze volgt. De spieren kronkelen krachtig onder zijn dikke hals, hij had de laatste jaren zijn volledige tijd besteed om krachtig te worden, krachtig genoeg om een ieder die hem nogmaals zou proberen iets aan te doen te laten zien dat er niet met hem te spotten viel.[/b]

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Al die tijd dat ik vluchte, rende, weg van alles wat me zou herinneren aan toen, had ik nooit gedacht dat het je zo kon inhalen. In korte tijd waren er drie paarden van die tijd geweest die mijn pad hadden gekruisd. Versperon, altijd goed geweest, maar hoe hij reageerde, hij leek door en door slecht, maar na enkele seconden veranderde zijn hele houding onmiddelijk weer in vriendelijk. Ik vertrouwde het niet, zoals ik niemand zou vertrouwen en na korte tijd was hij ook weer weg. Dan was er Quicer, die had net als E'ves veel bij me losgemaakt. Hoe hij door en door slecht was, hoe hij genoot van mijn leed. Die ogen, die me het beeld deden oproepen, hoe hij daar stond, zijn bebloede hoeven op mijn dode vader... Pijn, woede, verdriet, van alles had het opgeroepen, maar hij liet me met rust. Ik schreeuwde tegen hem en hij droop af. Toch was ik niet gerustgesteld, nooit zou een paard als hij weggaan als je het vroeg en ongetwijfeld zat er een addertje onde het gras. Een reden dat ik me stiekem opgelucht voelde dat E'ves nu bij me was, ik hoefde voor het eerst niet alleen achterom te kijken. Ook zat Falyn laatste tijd enorm veel in mijn gedachten. Falyn, mijn zoon. Het enige wat ik hem mee had kunnen geven was zijn naam en aan de ene kant wou ik hem zo graag zien, weten hoe het met hem gaat. Maar bang voor hoe het met hem gaat, ik wil het niet weten en elke keer als hij mijn hoofd indraafd verban ik hem er weer uit.

En dan was er natuurlijk E'ves, E'vesdar. Hoe hij mijn duivel was, plots voor me stond, zoveel bij me los maakte en hoe we net nog in een innige omhelzing stonden. Het was zo onwerkelijk en ik besefte het ook zeker nog niet. Hoe een leven en beeld zo plots kon veranderen. Het betekende niet dat ik anders zou zijn, nee, wij waren veranderd naar elkaar, maar ik was niet veranderd. En daar zou hij het misschien nog wel moeilijk mee krijgen, die moeilijke, achterdochtige, sombere Lye'et. Toch voelde ik me opgelucht nu we samen waren, ik voor het eerst in tijden iemand had waarmee ik kon praten en me misschien zelfs wel begreep. Gelukkig was ik niet en zou ik ook nooit woorden, maar het gevoel dat er een klein vlammetje was gaan branden kon ik niet onderdrukken. Een lach? Nee, ik had niet meer gelachen sinds E'ves mij en onbekend die avond alleen had gelaten en daarmee had mijn laatste lach gestraald. Een lach voor E'ves, toen die mij en onbekend alleen niet. Ik wou dat hij me nooit alleen had gelaten, maar het was mijn eigen keus en allemaal was het mijn schuld.

Verbitterd berg ik mijn blik even naar de grond, om dit dan weg te schudden. Niet nu, het zou het tussen mij en E'ves alleen maar moeilijker maken en ik vond dat ik al een hele stap had genomen. Ik richt mijn blik op hem, nu zo achter hem waren er meer littekens zichtbaar dan dat ik zojuist nog gehad, maar dat was niet het enige wat opviel. Hij was enorm, hij was krachtig en nu ik hem zo bekeek, hij was prachtig. De littekens maakte niet uit, het was hem, een beeldschone hengst en voor het eerst bekeek ik hem ook op die manier. Onbewust knipper ik even met mijn ogen om dan mijn gedachten weer bij mijn lichaam te brengen. Met een aarzelende pas stap ik achter hem aan, mijn hoofd laag bij de grond, mijn ademhaling zwaar. Zo'n kleine inspanning voelde enorm, mijn lichaam was zwak, in tegen stelling tot het zijne. Als ik hier boven op was moest ik gaan trainen, zo kon ik voorlopig niet verder. Ik richt mijn ogen even in de zijne en kort voel ik een warmte zich in mijn lichaam verspreiden.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Af en toe vroeg hij zich af wat er door haar hoofd ging, waar ze aan zou denken. Zou ze nog steeds achterdochtig zijn? Of zou ze hem al meer vertrouwen? Zou ze denken aan vroeger zoals hij had gedaan? Hij kon er niet om heen dat ze gevoelens bij hem los maakte die hij al jaren niet had gevoelt. Een bepaald geluk, een zekere hoop dat alles goed zou komen. Hij zou haar vader nooit meer in de ogen kunnen aan kijken en vertellen dat het niet zijn schuld was geweest, hij zou vertellen dat hij zou vechten tot hij zou sterven. Als hij kon zou hij de tijd terug draaien, maar daar was het te laat voor. Het was een afgesloten hoofdstuk uit zijn leven, en nooit zou er meer iets aan veranderen. Natuurlijk deed dit hem pijn, het stond gegrift in zijn geheugen al was het de dag van gisteren. Maar hij moest het afsluiten, hij moest het accepteren wilde hij verder kunnen gaan met zijn leven. Het was niet makkelijk, maar het feit dat hij behalve zijn eer amper iets had verloren had het makkelijker voor hem gemaakt. Lye'et had in één avond haar familie, haar onschuld en haar eer verloren. Een verlies dat niet om te keren was, niet zou ooit in die plek kunnen komen. Niemand zou haar ooit die dingen opnieuw kunnen bieden. Ze zou een familie kunnen beginnen, maar nooit zou ze haar veulens kunnen vertellen over haar ouders. Ze zou nooit het vieze gevoel dat ze had van Onbekend kunnen weg wassen, hoe vaak ze zich ook dompelde in het water. En nooit zouden paarden haar op de zelfde manier aan kijken zoals ze hadden gedaan.

Waarschijnlijk lag het ook aan haar houding die ze nu had dat andere paarden haar bekeken als een slachtoffer, daardoor voelde ze waarschijnlijk direct een meelijwekkend gevoel. Maar wie kon het haar kwalijk nemen, als je haar verhaal kende dan wist je dat ze het volledige recht had om zich te gedragen zoals ze deed. Het was haar recht om zo te zijn. En toch hoopte E'vesdar met hart en ziel dat ze op een dag haar hoofd weer fier in de wind zou dragen en dat haar ogen zouden stralen als ze zou neer kijken op haar eigen gelukkige veulens. Ooit zou die dag wel weer komen, dat beloofde hij zichzelf. E'vesdar was al vanaf het begin van zijn leven zo geweest, altijd anderen hun gevoelens voorop, zijn eigen gedoe kwam later wel. Hij cijferde zich graag weg als hij iemand kon helpen. Al moest die persoon dan wel eerst tonen dat hij te vertrouwen was. Na al die jaren had E'vesdar nog steeds vreselijke wantrouwende moeilijkheden. En waarschijnlijk zou dat ook niet snel meer veranderen. Hij droeg littekens die niet eens zichtbaar waren op zijn vacht, hij was getekend in hart en ziel door het onrecht dat hem en Lye'et was aangedaan. En niet alleen hen, de rest van haar familie ook, eveneens als de kudde paarden.

Een zucht verlaat zijn lippen en hij duwt zachtjes zijn neus tegen haar schouder aan. 'Het is niet ver lopen, je kan aan de oever liggen, misschien is het goed als je je ogen sluit voor een tijdje' Het was onnodig om te zeggen dat E'vesdar over haar zou waken, dit zou hij namelijk doen, al zou zijn leven er vanaf hangen. Hij past zijn tred aan de hare aan, en laat zijn hoofd een beetje zakken. Hij trekt een pluk gras uit de grond en kauwt er langzaam op, hij had al in dagen niet gegeten en nu begon zijn maag op te spelen. Waarschijnlijk deed hij er zelf ook goed aan om wat te drinken en op krachten te komen.

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Voetje voor voetje strompel ik achter hem aan tot ik naast hem loop. Ik hoor zijn woorden, mijn ogen sluit voor een tijdje. Het klonk bijna als muziek in de oren en iets waar hij ongetwijfeld gelijk in had, iets waar ik laatste niet aan toe was gekomen en al helemaal niet sinds ik wist dat Quicer hier was en er misschien wel meer waren. Twijfelend, maar hoopvol zoek ik zijn blik op. 'Blijf jij dan bij me?' vraag ik zacht. Of ik echt rust zou kunnen vinden als ik mijn ogen sluit weet ik niet, ik denk dat er teveel indrukken zijn geweest laatste paar uur om echt rust te vinden, maar als hij weg zou gaan wist ik zeker dat ik de rust niet zou vinden. Ik voel zacht zijn neus tegen mijn schouder en een warme tinteling verspreid zich door mijn lichaam, zijn blik zei genoeg, hij zou blijven. Ik wend mijn blik weer af en zie in mijn ooghoeken hoe hij langzaam eet, een gevoel van jaloezie overheerst even, maar ik weet dat ik nu eerst vocht nodig heb.

Al snel zie ik de oever in zicht komen en spitsen mijn oortjes zich naar voren. Ik probeer mijn passen iets te verruimen en er lijkt maar geen eind te komen aan die laatste paar meters naar het water. Ik laat me door mijn knieën zakken en gulzig laat ik mijn neus in het water zakken. De koude vloeistof die mijn neus omringd, mijn mond verkoeld en vervolgens naar binnen glijd. Ik sluit mijn ogen en tijd om na te denken over dit prachtige spul heb ik niet, want gulzig slok ik het naar binnen. Ondertussen voel ik hoe mijn lichaam zich meer ontspant en afsluit voor de buitenwereld, nu pas besef ik hoe hard ik het eigenlijk nodig had. Enkele minuten blijf ik zo doorslokken, alsof ik een voorraad moet opslaan en ik de komende dagen geen water meer zal krijgen; Wanneer ik eindelijk uitgedronken ben hef ik mijn hoofd opzoek naar E'ves, maar mijn gedachten bij Falyn. Laatste tijd zat hij zo veel in mijn gedachten dat het me dwars begon te zitten en de enige oplossing voor mij lijkt hem te zoeken. De reden dat ik het niet doe is dat ik bang ben voor wat ik te zien zal krijgen, maar ik weet dat het ook de enige manier is dat ik het hoofdstuk Falyn misschien af kan sluiten. Zien hoe hij niet bij mij hoort en nooit op mij zal lijken, maar onbewust hoop ik toch stiekem dat...

Nogmaals probeer ik het uit mijn gedachten te verbannen en mijn aandacht op E'ves te richting. Ik voel hoe moe ik eigenlijk ben nu ik heb gehad wat ik nodig had en laat mijn hoofd zakken en leg het voor me op de grond, mijn gekleurde manen vormen zich rommelig om mijn hals en voor het eerst in tijden heb ik de kracht om mijn staart op te tillen en zelfstandig een vlieg van mijn lichaam te marcheren. Een gaap verlaat mijn mond en beschamend zoek ik de blik van E'ves, ik kon het niet helpen, soms was mijn lichaam gewoon te sterk voor mijn wil en na al die indrukken van vandaag en afgelopen dagen was ik bekaf.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Lye'et verplaatst zich maar langzaam, iets wat hij ergens niet goed kon bekijken. Ergens had hij verwacht dat ze sterk genoeg zou zijn om zichzelf er door heen te heisen, weer op al haar benen terecht te komen. Maar ze was er slechter aan toe dan hij ooit had durven denken. Nu pas zag hij hoe strak haar vacht eigenlijk om haar beenderen zat, en hoe dun haar manen leken. Haar vacht glansde niet, zelfs niet als de zon er over streelde. Het maakte hem verdrietig om te denken dat ze op het punt stond om het op te geven, zo zou hij haar nooit willen zien. Waarschijnlijk zou hij het daar nog moeilijk mee krijgen de komende periode, en hij hoopte met hart en ziel dat hij niet naar haar uit zou vallen als het hem te veel werd. Hij kende zich, hij wist dat hij zichzelf niet altijd even goed onder controle had. Nu zou hij bij Lye'et niet zo snel een aanval krijgen waarbij hij zichzelf zou verliezen. Maar bij hengsten was het vreselijk erg, erger dan hij ooit had gehad. Hij kon het niet uitstaan hoe ze naar hem keken, hoe ze zich gedroegen. Hoe de één nog minder te vertrouwen leek dan de ander. Hij zou zich er over heen moeten gaan zetten, voor zulke grappen was er geen plek in de kudde. Dat wist hij maar al te goed, en nu al helemaal nu hij naar de tweede rang wilde gaan. Hij vroeg zich af of Lye'et ook een rang hoger zou gaan, als ze dat zou willen zou hij zeker een goed woordje voor haar doen. Ze verdiende het om veilig te zijn, om een goede sterke leider te hebben die haar zou beschermen tegen weer en wind.

Waar de plotselinge liefde voor deze merrie vandaan kwam kon hij niet begrijpen, over het algemeen had hij een hekel aan het vrouwelijke geslacht. Hij kon hun gedrag niet uitstaan, hun gelieg en gemanipuleer. En binnen dat halve uur dat E'vesdar nu bij Lye'et was had ze hem overgehaald, indruk op hem gemaakt. Hij voelde dat wie ze was nu echt was, ze was puur wie ze was en gebruikte haar schoonheid niet meer om hengsten te verleiden. Nu moest hij toe geven dat er niet veel van haar schoonheid over was. Natuurlijk zou hij haar dat nooit vertellen, en als ze weer op krachten zou komen zou ze waarschijnlijk weer de mooiste merrie van het hele land zijn. Ja ergens was hij daar van over tuigt, en niet omdat ze sprankelende ogen had en prachtige aftekeningen. Nee omdat ze een hart van goud had, en deze zou zich weer gaan tonen zodra ze zich beter voelde.

Hij voelde zich stom dat hij zo bezig was met nadenken over hoe hij haar het beste kon helpen, op de één of andere manier probeerde hij het waarschijnlijk goed te maken op deze manier. Hij probeerde zijn schuldgevoel te laten verdwijnen door haar te laten zien dat hij altijd voor haar klaar zou staan. Een diepe zucht ontglipt hem. Hij moest stoppen met nadenken, het maakte hem zo moeilijk om te concentreren op wat er nu gebeurde. Hij moest leren leven in het nu, en niet alles honderd keer door zijn hoofd malen. Hij glimlacht waterig als het kleine lichaam van Lye'et versnelt, en hoe hij al snel hoort hoe ze het water gulzig naar binnen werkt. Het verhitte lichaam van E'vesdar hunkerde naar de koelte, maar ergens was hij bang dat hij kou zou vatten als hij stil zou blijven staan daarna. Dus houdt hij halt voor het water en laat zijn hoofd zakken. Zijn lippen raken het water, en gulzig doet hij zich te goed aan de vloeistof. Hij likt zijn lippen af wanneer hij zijn hoofd op heft en kijkt met een geamuseerde blik toe hoe Lye'et een uitgebreide geeuw niet kan onderdrukken. Waarschijnlijk sliep ze al jaren niet goed, net als E'vesdar. Hij deed geen oog dicht als hij niet zeker wist dat hij niet gevolgd was. Af en toe werd zijn paranoia te veel en moest hij zich concentreren om zijn hoofd leeg te maken. Op dit moment was dat niet het geval, hij voelde zich eigenaardig goed op zijn gemak, en had een bepaalde vrede met de situatie. E'vesdar zakt door zijn benen en gaat een meter bij Lye'et vandaan aan de waterkant liggen. 'Ik ga nergens heen, ik beloof het. Neem zoveel tijd als je nodig hebt, je ziet er moe uit..' Opnieuw doet hij een poging tot een glimlach, maar nog altijd voelt het onnatuurlijk, en hij beseft dat er ook niks te lachen valt. Een beetje gegeneerd wend hij zijn blik af en concentreert zich op de geluiden om hen heen.

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Langzaam sluit ik mijn ogen, zonder nog de intentie te hebben om te gaan slapen. Langzaam wou ik voor mezelf alles nog eens overdenken. Wat als ik E´ves nu niet was tegen gekomen? Wat zou er dan gebeurd zijn? Waarschijnlijk had ik mezelf naar water gesleept, enkele dagen rondgezwerft om op krachten te komen en vervolgens mijn reis voortgezet, bang voor wat er achter me aan zou komen, altijd op de vlucht. En nu? Wat zou er nu gebeuren nu E'ves bij me was. Hij zei wel dat hij bij me zou blijven en stiekem hoopte ik het ook, maar het moets uit vrije wil komen en ik wil niet dat hij zich verplicht voel. Als ik dat ooit zou weten zou ik me schuldig voelen hem waarschijnlijk wegduwen, ik kende mezelf. Dan had ik liever dat hij nu ging... maar voorlopig hadden we elkaar en zouden we dan doorreizen? Op mijn levenstijl of op die van hem. Al wist ik niet wat die van hem, ik wist niks van wat hij de afgelopen jaren had gedaan, maar hij ongetwijfeld ook niet van mij. Of bleven we hier, iets opbouwen. Ik wist niet eens precies waar we waren en kende ook het gebied niet. Mijn toekomst was al onzeker, maar ik wist elke dag wat ik ging doen en nu zou dat veranderen. Dit onbekende bracht een gevoel van opluchting, maar ook van angst met zich mee.

Ook voor E'ves moest dit ingerijpend geweest zijn. Ik weet niet of ik het echt wou weten, maar toch was ik nieuwschierig naar wat hij de afgelopen jaren had gedaan en wat hem was overkomen. Ongetwijfeld niet veel goeds en zou ik het net aankunnen om te horen, maar ik wou zo graag weten wat er in zijn hoofd om zou gaan. Toen en vooral nu. Ik wou hem kunnen begrijpen er voor hem zijn en samen hieruit komen. Maar dacht hij er wel hetzelfde over als ik? Misschien had hij een heel ander doel voor ogen, een andere missie, andere intenties... Ik schud licht met mijn hoofd en een doepe zucht verlaat mijn longen. Ik moest hier even niet aan denken, ik zou mezelf gek maken met verschillende gedaches en dit zouu alles nog gecompliceerder maken. Ik moest proberen te genieten van nu, dat ik voor het eerst in jaren een keer niet alleen was. Voor zover een merrie als ik nog kon genieten.

Mijn oren spitste zich en even stokt mijn adem, maar al snel besef ik dat het E'ves is die gaat liggen. Ik was te ver in mijn gedachtes geraakt en weer even alles om me heen vergeten. Zo merk ik gelijk dat ik nog steeds even erg op mijn hoede ben als normaal. E'ves was er nu, we waren samen, ik moest ontspannen, ik moet het tenminste proberen! Ik hoor zijn woorden en open langzaam mijn ogen, hef mijn hoofd iets en spits mijn oren om zijn blik op te zoeken. Zijn blik staat echter afgewend van de mijne en ik probeer zijn houding te lezen. Ik krijg het idee dat hij het net zo raar en lastig vind als ik, dat ik niet de enige ben die er af en toe niks van snapt, maar toch blij is dat ie niet meer alleen is. Tevreden, al weet ik niet precies waarom, leg ik mijn hoofd weer voor me neer, mijn ogen nog steeds op hem gericht en niet de intentie om hem los te laten. Ik voelde me ineens een stuk minder moe, alsof een bepaald iets mij kracht gaf, kracht om te geloven en te doen. Een lichte sprankeling verschijnt enkele secondes in mijn ogen en al snel verdwijnen ook deze weer door mijn gedachtes. Na een tijdje naar hem gestaard te hebben ebt deze kracht toch uit mijn lichaam weg en sluiten mijn ogen zich langzaam.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Vanaf het moment dat Lye'et haar ogen sluit voelt E'vesdar plots een druk op zijn schouders. Hij wilde dat ze rustig kon slapen, verzekerd van haar veiligheid. Maar kon E'vesdar die wel geven? Zijn oren gaan in zijn nek, natuurlijk kon hij dat. Hij was niet langer mee de allemansvriend die hij was geweest, hij was niet meer zo makkelijk in vertrouwen. Het zou weer lang duren voor hij überhaupt iemand zonder vijandelijke houding zou aanspreken. Een zucht ontglipt hem, hij vond het moeilijk, hij vond het veel te moeilijk. Misschien dat hun levens niet direct op het spel stonden als één van hen de ogen zou sluiten, maar er zou een moment komen dat Lye'et hem er weer aan zou herinneren wat hij haar allemaal had aangedaan. Dat wist hij maar al te zeker, dat moment kwam altijd. Liever bleef hij dan ook uit de buurt van paarden die hij uit zijn verleden kende. Maar Lye'et was ander bleef hij maar denken, was het echter wel zo anders? Ze had net als elk ander paard tegen hem staan schreeuwen, waarschijnlijk als ze er de mogelijkheid toe had dan zou ze hem wat aan doen. E'vesdar legt hij hoofd neer op de koele grond.

Hij wist de laatste jaren überhaupt niet wat hij met zichzelf aan moest, hij hield te veel van het leven om zichzelf iets aan te doen. Toch haatte hij het ook weer te veel om echt te kunnen genieten. De laatste jaren voelde alsof hij deze nooit had beleefd, het was als in een slechte droom in hem voorbij gegaan, vanaf een afstand had hij toegekeken hoe hij beslissingen maakte en zijn leven door ging. Hij liep er een beetje achter aan, niet echt met zijn hoofd bij zijn acties. Het waren zware tijden geweest, en niet alleen voor hem. In de korte tijd dat hij hier was was hij er achter gekomen dat wel iedereen een vreselijk verleden heeft, en het speet hem dat hij ooit medelijden had gehad met zichzelf, dit verdiende hij niet. Hij verdiende niemands medelijden. Hij wilde helemaal geen medelijden, het was zijn eigen stomme fout geweest, had hij maar beter opgelet.

Hij knarst zijn tanden op elkaar en wend zijn blik van de bonte merrie af, hij wilde niet meer herinnerd worden aan alles wat er fout was gegaan. Eens had hij een hoge rang gekend, eens was hij een hengst met aanzien geweest. Nu was hij niks meer, helemaal niks. Merrie's waren angstig voor hem en hengsten verachtten hem, wat moest hij aan met zichzelf? Hij laat zijn blik weer naar Lye'et glijden en moet even glimlachen bij het zicht van hoe vredig ze er bij ligt. Op dat moment verdwijnen alle gedachten uit zijn hoofd en draait hij iets verder op zijn zij, met zijn ogen open gaat hij in een ontspannen positie liggen, zijn neus tegen het wateroppervlak aan, wachtend tot Lye'et de volgende morgen wakker zou worden.

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Met een ruk sprongen mijn ogen open, mijn lichaam gelijk op spanning, mijn ogen slaperig zoekend over de omgeving en mijn ademhaling onregelmatig. Zo werd ik altijd wakker, elke ochtend. Elke nacht werd de nachtmerrie herhaalt die ik altijd had. Vaak had ik er meerdere en werd ik vaak wakker, verschillende, maar eentje kwam altijd terug. De beruchte avond, maar alsof ik niet inzat, ik kwam er wel in voor, maar het was niet ik die alles mee maakte. Ik stond als een soort buitenstaander toe te kijken en kan niks doen, vast genageld aan de bodem. Hoe -onbekend- met me de doet wat hij wilt, vervolgens leid naar de grot van mijn familie de paniek, chaos, geur, gegil, bloed en nog veel meer dingen die als een klap bij het hoopje bonte merrie aankomen. Ik kijk erna, geen idee wie ik in mijn droom ben en hoe mijn vader vermoord word. En op dat moment schrik ik altijd wakker, vandaag hetzelfde en vaak weet ik mezelf snel weer rustig te krijgen, maar word ik met pijn en enorm vermoeid wakker.

Toch is dat vandaag anders, voor mijn gevoel heb ik lang geslapen en tot deze nachtmerrie ook lekker, rustig. En het is niet het enige wat in mijn slaap voor gekomen was. Ook E'ves, de ontmoeting, leuke tijden, mindere tijden, het einde en gisteren. Ik voelde vreugde, maar ook heel veel verdriet aan de gedachtes bij hem en had ook twijfel. Twijfel die ik opzij duwde, naar een ver donker hoekje, omdat dit het beste was wat me was overkomen in de afgelopen jaren, denk ik. Ook hij zal wel veel mee gemaakt hebben en net als ik zijn twijfels hebben, al laat hij dat niet zien. Het is het eerste paard waarbij ik me echt afvraag wat hij de afgelopen jaren heeft meegemaakt, iets wat ik voorheen nooit gedaan had. Ik was te druk bezig met wat k zelf mee had gemaakt en het op mijn hoede zijn, bang zijn en pijn lijden. Hij is het eerste paard na Falyn waarbij ik wil dat het met hem ook goed gaat en ik net zo voor hem wil betekenen als hij voor mij. Namelijk een heel klein lichtpuntje hoop.

Hoe lang ik geslapen heb weet ik niet, maar het voelt als een frisse ochtend en een licht zonnetje schijnt. Het beloofde een mooie dag te worden en ik adem diep in. Dat was een van de weinige dingen die me soms genoegen deden afgelopen jaar. De geur van gras, bloemen en ochtenddauw. Zo was ik de natuur, de omgeving afgelopen jaren zoiezo meer gaan waarderen. Het was iets wat je altijd zou steunen, niet aan zou vallen en nooit zou kunnen kwetsen, maar het hielp je overleven en zou zijn pracht nooit verliezen. Ik open mijn ogen weer en de waziche slaapogen worden helder en mijn oren spitsen zich zoekend naar voren als ik besef dat E'ves hier echt moest zijn. Het was geen ochtend als alle andere, E'ves was er gister en de vraag was of hij ook daadwerkelijk geleven wwas en zoekend kijk ik om me heen.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Het was een vreselijk lange nacht geweest, E'vesdar zijn ogen waren zwaar geworden en hij had maar al te graag zijn ogen gesloten om zichzelf even wat rust te gunnen. Maar hij wilde niet toegeven aan zijn zwakte, hij wilde vol houden, hij wilde er zeker van zijn dat Lye'et veilig was. Misschien kende hij haar niet goed genoeg meer om zichzelf zo weg te cijferen voor haar, maar het voelde fijn om iets voor een ander te doen. Ondanks dat het hem zijn nachtrust had gekost, hij had toch een fijn gevoel gehad toen de zon weer boven de horizon uit kwam. Lye'et had de hele nacht als een blik door geslapen, en daar was hij erg blij mee. De arme merrie was waarschijnlijk tot op het bot uitgeput geweest, hij wist hoe het voelde hij had het zelf meegemaakt. Zijn lichaam was net als het hare verwaarloosd geweest, maar hij was er bovenop gekomen, en daar dankte hij zichzelf nog steeds gelukkig mee.

Zijn benen voelde stijf aan, en bij de eerste zonnestralen was E'vesdar uit zijn liggende positie opgestaan, zijn spieren voelde stijf en zijn mond was droog. De warme zon deed hem goed, het was een warme ochtend, warmer dan de afgelopen tijd. Het voelde fijn op zijn diepe zwarte vacht, en hij voelde hoe zijn spieren zich bij elke stap meer ontspande. Het water zou vast nog fris zijn rond dit uur van de dag, toch voelde E'vesdar zich getrokken naar het koude water. Al snel staat hij tot knie hoogte in het koude water, en laat hij zijn hoofd zakken om van het water te drinken. Zijn lange manen glijden van zijn hals het water in en drijven in strengen tussen de lelies. Het was een mooie ochtend, met grote donzige wolken en prachtige pastel tinten. Hij kan een klein lachje niet onderdrukken als zijn ogen op de wolken blijven hangen. Hij had de pracht en praal van de natuur altijd gewaardeerd, en gerespecteerd, maar de laatste jaren was hij te druk geweest om ook maar één keer stil te staan bij de schoonheid die zich om hem heen bevond. Hij beweegt zijn lichaam in een krachtige stap weer richting de oever en voelt hoe zijn manen als spaghetti tegen zijn hals aan kleeft, hij schud deze los en voelt hoe de haren weer wilde over zijn schouders vallen.

De wind streelt zijn vacht en speelt met zijn manen, genietend van de koele bries staat hij daar even met zijn ogen gesloten, volledige vrede met de situatie. Na enkele minuten voelt hij echter hoe hij bekeken word, en hij opent zijn ogen weer. De vermoeide bruine ogen van Faolin hangen op zijn lichaam en een grijnsje siert zijn lippen. Ze was nog duf, dat was maar al te goed te lezen op haar gezicht. 'Goedemorgen' Zijn stem is neutraal, niet vrolijk maar eveneens niet boos. De woede van gisteren was gedaald, maar de tederheid die hij gister had laten zien was niet weer terug gekeerd, niet op dit moment tenminste. Ze had al eens gedacht dat E'vesdar voor haar was gevallen, en dat gevoel wilde hij haar niet weer geven, niet zolang het niet oprecht was. Een verwrongen lachje siert zijn lippen, hij doet zijn best om goed over te komen, als hij in een rustige stap richting haar loopt. 'Zin om de spieren warm te maken?'

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Mijn ogen glijden over zijn lichaam, hij moest net in het water geweest zijn, zijn vacht en manen waren nog nat. Ik knipper enkele malen het slaap uit mijn ogen en de velle zonnestralen verblinden me enkele secondes. Hij heeft nog niet door dat ik wakker ben en tevreden leg ik mijn hoofd weer neer en bekijk hem. Eigenlijk begluur ik hem, ookal doe ik het niet op die manier. Maar het gaf me een goed gevoel dat ik weer E'ves bij me had op het moment dat ik wakker werd, dat was enkele jaren geleden en het voelde onwerkelijk, maar toch vertrouwd. Al was hij verandert, qua innerlijk en uiterlijk, evenals ik, toch was het E'ves en bijna zou er een lachje om mijn lippen komen, maar het enige wat er gebeurd is een lichte flikkering in mijn ogen en wanneer hij zich omdraait heft ook mijn hoofd zich. Meneer heeft door dat ik wakker ben.

Ik duw mijn voorbenen naar voren, om me met een luide zucht overeind te heisen. Ik was wel al sterker dan gister, maar nog steeds extreem zwak en wanneer ik sta moet ik goed mijn best doen om mijn balans te vinden. Ik schud me voorzichtig uit, zodat het zand van mijn lichaam glijd, maar ook manen warrig om mijn hals glijden. Ik zoek zijn blik op en knik, waarna ik wat aarzelend een paar passen zet en wanneer ik mezelf weer gevonden heb blijf ik een stuk zelfverzekerder tegenover hem staan, nog steeds verwikkeld in een kleine strijd met mijn eigen lichaam. Het zou een tijdje duren voor ik mijn kracht teruggewonnen zou hebben, maar de spieren warm maken was een goed begin en ik hef langzaam mijn hoofd om zijn blik op te zoeken.

Wanneer ik zijn blik echter kruist schiet er een moment van angst door me heen en schieten mijn oren naar achter, woest schud ik dan weer met mijn hoofd om mijn gedachtes weg te zetten en beschaamd went ik mijn blik af. Macht der gewoonte, bekende uit het verleden, al helemaal E'ves, ik had het niet zo bedoelt om weer in de verdediging te schieten en al helemaal niet nu ik beter weet. Beschamend en verontschuldeigend zoek ik zijn blik op, bang voor zijn reactie. Waar was ik mee bezig, ik stond me als een trut te gedragen, terwijl hij de hele nacht bij me was geweest en aan zijn ogen te zien had hij geen oog dicht gedaan, ik schud met mijn hoofd, kwaad op mezelf. Soms was ik zo erg in strijd met mezelf dat het meer pijn deed dan wat dan ook. Ik wil zijn reactie niet weten en wil hier ook niet mee door blijven gaan dus ik draai mijn lichaam om en zet een paar stappen, klaar om de spieren warm te maken, afwachtend wat hij zal doen.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Zijn lichaam glimt nog van het water, en ergens voelde hij zich plotseling naakt. Het was niet de blik waarmee Lye'et hem had bekeken, hier had hij vrij weinig achter gezocht ze had vroeger immers maar al te duidelijk gemaakt dat ze niet voor hem was gevallen. Nee het was iets ander geweest, maar hij wist niet wat, hij kon er niet achter komen.

Voordat hij weer in een wervelwind van gedachtes en theorieën terecht zou komen heft hij zijn hoofd en legt zijn ogen met een vriendelijke blik in die van Lye'et. Hij was goedgehumeurd, blij iemand te hebben gevonden om normaal mee te communiceren. Voor zover normaal voor hen op ging. Maar hij was blij dat hij niet langer alleen zou zijn, misschien zouden ze over enkele dagen allebei een andere kant op gaan, maar dan wist hij tenminste waar hij haar weer kon vinden. En misschien klonk het nu stom, maar hij hoopte dat ze weer die vriendschap van vroeger zouden kunnen hervatten, dat zij voor advies bij hem kon komen, en dat hij weer door haar opgevrolijkt zou worden. Waarschijnlijk was daarvoor nog een lange weg te gaan, maar daar dacht hij liever niet aan.

Een zachte zucht ontglipt zijn lippen, en als Lye'et moeizaam overeind komt moet hij moeite doen om haar niet direct ter hulp te schieten, maar ze had gelijk; hij was niet langer meer de hulp, hij was nu een vriend, hij moest zijn plek kennen. Hij volgt haar met zijn ogen en beslist dat ze er beter uit zag dan gister, nog altijd was de glans in haar ogen nog niet wedergekeerd maar ze bewoog in ieder geval soepeler, en had een goede nachtrust gehad. Soepel, met elegante passen zet hij zichzelf in een vluchtige draf, tot hij naast haar staat en in een krachtige stap over gaat. Hij was nooit een uitslover geweest, hij was zich niet eens bewust van zijn mooie gangen, maar het gaf hem enige zekerheid toen hij Lye'et enkele momenten hiervoor naar hem had zien kijken, ze had niet naar hem gekeken alsof hij een monster was, en dat was fijn.

Hij vroeg zich af of ze niet beter eerst wat had kunnen drinken, maar ergens wist hij nog niet zo goed of dit zijn taak was om te vertellen. Dus laat hij er er maar bij en beseft dat ze gister aardig wat had gedronken en nog steeds verzadigt was. Iets wat wel een goed idee zou zijn om snel een sappig gras veld, of een heerlijke rijpe appelboom te vinden. Ja daar zou hij naar op zoek gaan. 'Trek in een ontbijt?' Hij probeerde haar wat op te vrolijken, maar ergens klonken zijn eigen woorden hol in zijn oren.

Gast **Profile**

Up <3

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Aarzelend kijk ik even kort achterom, mezelf herpakt en wanneer mijn blik de zijne kruist gaat er een lichte vrolijke flikkering door mijn ogen. Lachen? Het zou nog jaren kunnen duren, maar deze flikkering, contact met een paard. En niet zomaar een paard, E'ves. Op het moment maakte hij me, voor de staat waarin ik verkeerde, het gelukkigst dan welk paard ook zou kunnen. Nooit had ik gedacht dat dat nog zou kunnen en al helemaal niet dankzij hem. Nadat ik alles en iedereen verloren had, jaren niks had en alleen was. Voor het eerst had ik weer het gevoel dat ik er niet helemaal alleen voor stond, ik had E'ves, ook al was hij niet van mij, hij was er voor mij. Dat hoopte ik, of hij nou bij me zou blijven of niet, we waren hier nu samen en diep van binnen hoop ik dat hij er het zelfde over denkt.

Wanneer hij naast me loopt richt ik mijn blik weer op het pad voor me. Ik wil niet als een hulpeloos hoopje over mijn eigen benen struikelen en probeer me daarom goed te concentreren waar ik loop. Mijn aandacht niet direct op het prachtige paard naast me gericht, maar ondertussen loopt mijn hoofd over met vragen, herinneringen en gevoelens. Ik wil er niet aan denken, mezelf geen dingen afvragen die het moment van nu in de weg kunnen staan en probeer druk alles naar achter te duwen. We waren nu samen en voor het eerst voelde ik me weer een beetje in mijn waarde gelaten, niet iemand die iets slechts met me van plan was, maar ook niet iemand die probeerde de oude ik weer naar boven te halen. Die was er niet meer en ik denk, nee, ik weet dat die nooit meer naar boven zal komen. Daarvoor had ik teveel meegemaakt.

Volledig toch geconcentreerd op dingen die ik liever niet wil dringen zijn woorden later door. Wanneer ik merk dat de vraag aan mij gericht is kijk ik wat sukkelig zijn kant op en knik ik. Ja, ik had wel behoefte aan wat te eten en ongetwijfeld was ik niet de enige. Er van uit gaant dat hij de weg weet volg ik automatisch zijn passen en laat me leiden naar de weg die hij wilt, opweg naar een onbijtje wat ik best wel nodig heb. Na enkele passen sta ik even stil en zoek zijn blik op. 'Dankje.' zeg ik zacht en wend daarna wat beschaamd mijn blik weer af. Ik was hem dankbaar, dankbaar dat hij bij me was, me liet zijn wie ik nu was en me niet overdreven wou helpen. Ik was hem nog voor veel meer dankbaar, maar ik kon het niet uitleggen, ik wou alleen dat hij wist dat ik hem dankbaar ben.
*sooooorry

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

E'vesdar was de slechtste nog niet, misschien was zijn eerste ontmoeting met Lye'et niet al te vlekkeloos gegaan, hij had zich in tijden nog niet zo op zijn gemak gevoelt. Hij moet zich dan ook behoorlijk concentreren om niet volledig terug te vallen in hun oude vriendschap. Een vriendschap die waarschijnlijk niet eens meer bestond, toch voelde het zo fijn en vertrouwd aan. Als een warme deken die hij maar al te goed kon gebruiken. Hij had maar weinig vrienden gehad, er was maar een enkele merrie geweest. Sarafina, ze was één van de weinige die tot hem wist te spreken. Het sprak voor zich dat E'vesdar niet zo snel verliefd werd, en het koste haar jaren om hem los te krijgen. Maar uiteindelijk bloeide er een vriendschap, misschien zelfs een liefde die hij nooit meer zou vergeten. Hij kwam zijn verleden te boven en samen met haar hulp bouwde hij een nieuw leven. Echter wist hij maar al te goed dat hij enkel aan het wachten was op de volgende tegenslag. En die zou eerder komen dan verwacht.

Sarafina raakte drachtig, eerder omdat E'vesdar zich verplicht voelde om haar te beschermen richting hongerige hengsten dan dat hij de liefde met haar wilde bedrijven. Ze functioneerde goed samen, maar daar bleef het bij. Hun vriendschap werd nooit die intense liefde die E'vesdar misschien nooit zou kunnen ervaren. Ze kregen een zoon, een prachtige zwarte hengst die het evenbeeld van zijn vader was. Hij had enkele aftekeningen geërfd van zijn moeder, maar voor de rest was hij een tweede E'vesdar. Hij was trots op zijn zoon, leerde hem alle trucjes om te overleven en raakte stukje bij beetje uit de depressie die zijn leven beheerste. Het duurde echter niet lang voor dat alles voorbij zou zijn, zijn zoon verdronk in een moeras en Sarafina verliet hem omdat ze hem niet langer meer in pijn kon zien. Hij was terug bij af en struinde de landen door. Hij had het gehad met merrie's en alles wat hij lief kon hebben, en wat hem afgenomen zou kunnen worden. Hij wilde nergens meer afhankelijk van zijn en had zich voorgenomen geen vrienden meer te maken. Een leven vol eenzaamheid had hem goed in de oren geklonken op dat moment. Maar de jaren hadden hem veranderd en hij had nooit durven denken dat hij op het punt zou komen waar hij nu staat.

Hij was veranderd met de jaren, zijn lieve en vriendelijke blik was verdwenen en hadden plaats gemaakt voor een harde blik. Maar zijn hart was nog even puur als altijd, hij zou nooit iemand met opzet kwetsten. Zelfs al heeft hij daar een reden toe. E'vesdar is nooit het slechte type geweest, en dat zou hij ook nooit worden. Het leven heeft hem echter geslepen tot een figuur dat niet makkelijk meer praat, en nog minder makkelijk vrienden maakt. Toch voelt het met Lye'et zo vertrouwd dat hij weer hoop krijgt dat het goed komt. Dat hij zichzelf kan laten toe staan iemand te vertrouwen, en eventueel haar weer in zijn hart te sluiten. Hij was haar immers nooit vergeten, en dat was hij nooit van plan. Hij was blij haar in levende lijven te zien, hij had immers gedacht dat ze het niet zou hebben overleefd. Ergens diep van binnen wist hij ook dat ze het niet had overleefd, mentaal was er weinig over gebleven van de oude Lye'et, en fysiek was ze ook niet meer te vinden. Toch was hij dankbaar dat ze hier was. Het was de enige link die hij nu nog had naar zijn verleden, een verleden dat ooit zo rooskleurig was geweest.

Een zucht ontglipt hem en hij beseft dat hij was afgedwaald met zijn gedachtes. Hij richt zijn ogen op Lye'et en vangt nog maar net haar woorden op. Een zwak lachje siert zijn lippen en hij schud zijn hoofd om de lange manen van zijn gezicht af te krijgen. Zijn oranje gekleurde ogen zoeken naar de bloesembomen die appels en andere vruchten droegen. Heerlijk voor een paard dat behoefte had aan vocht en een volle maag. 'Wel dan is dit je geluksdag-' het klonk hem hol in de oren, hij vroeg zich af of ze ooit nog kon lachen '-want hier staan heerlijke appelbomen' hij lacht geforceerd in de hoop haar op te vrolijken, waarschijnlijk zonder veel succes.

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Hoe goed dit ook voelde, voor de staat waarin ik me goed zou kunnen voelen, toch blijf ik hangen. De gedachten dat mijn leven altijd van alles zal missen zal nooit verdwijnen. Hoe mijn familie, mijn zoon, liefde, hoe alles in een dag me ontnomen was, het zit in me, zal altijd bij me blijven en zal ervoor zorgen dat ik nooit meer zal kunnen lachen. Toch is E'ves een lichtpuntje in de duisternis. Nooit had ik gedacht dat ik een vriend zou terug krijgen en toch is dat gebeud. Het was niet als vanouds en dat zou het ongewijfeld nooit meer worden, maar toch noemde ik hem een vriend. Mijn familie en zoon zou ik nooit terug krijgen en liefde? Waarschijnlijk niet. Ooit had ik E'ves geprobeert te verleiden, maar toen was ik anders, nog een puber om het zo te zeggen. En toen kwam - onbekende hengst -. Hij was de man voor mij geweest en had me met mijn neus op de feiten gedrukt, hij liet me zien hoe blind liefde kon maken. Als ik... Ik slik even en mijn blik glijd enkele secondes doelloos voor me uit. Als ik niet zo jong, naïef en blind was geweest had dit alles misschien wel voorkomen kunnen worden.

De angst en woede die ik net had maakte plaats voor schuld. Schuld die ik veel had gevoeld, voor de paarden die in mij en mijn familie hadden geloofd, schuldgevoel voor mijn familie. Misschien had ik ze wel kunnen redden, maar nu voelde ik ook schuld voor E'vesdar. Nooit had ik gedacht dat ik schuld voor hem zou voelen, het zou zijn als schuld voor - onbekende hengst -. maar zo zat het niet. E'ves had hieronder geleden, hij was alles wat hij had kwijt geraakt, hij was toch wel een deel geweest van de familie, hij hoorde er thuis en had er zijn plicht. En behalve dat, ook hij was kwaad, in de steek gelaten en aan zijn lichaam te zien had hij net zoveel pijn gehad als ik. Misschien was zijn leven na die beruchte dag wel erger geweest da het mijne. Ik wist het niet hoe zijn leven vergaan was, wel wist ik dat als ik het kon al zijn nare dingen graag over had genomen. Ik laat mijn blik naar de zijne glijden en met een beschaamd gevoel kijk ik hem aan om dan mijn blik weer af te wenden en ik schud enkele keren mijn hoofd.

Ik wou hier nu niet aan denken, we zouden hier geen van beide wat mee opschieten en we zouden blijven hangen in hetzelfde als de vorige dag. Al snel hoor ik echter zijn woorden en volg zijn blik naar de appelbomen, een kleine twinkeling in mijn ogen en duidelijk merkbaar doet hij zijn best om mij vrolijk te krijgen. Of hij wist dat ik wist dat hij zijn best deed? Geen idee, maar ik kende hem op de meeste vlakken nog door en door en kon hem nog steeds volledig lezen. Uitdagend geef ik zacht een duwtje tegen zijn schouder aan. 'Zeker mijn geluksdag.' zeg ik en als ik kon lachen had ik het gedaan, maar lukken wilt het niet. Toch is mijn stem zacht en aangenaam. Ik zet mezelf voorzichtig in een drafje aan naar de dichtbijzijnde boom.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Het voelde allemaal een beetje onwennig aan, en hij vroeg zich af of hij zichzelf niet vreselijk voor schut zette. Maar gelukkig antwoorde Lye'et met iets dat op een lach leek. Hij kon haar echter niks kwalijk nemen, zijn glimlach was al die tijd ook geforceerd geweest. Het verleden had hen beiden niet goed gedaan, misschien zou Lye'et er fysiek weer bovenop kunnen komen, maar altijd zouden de littekens in haar hoofd gegrift blijven staan. Net als bij E'vesdar. De nachtmerrie's achtervolgen hem nog, elke nacht ziet hij elk gezicht dat is gestorven door zijn toedoen, en dan word hij bezweet wakker. Hij was niet angstig meer dat hem iets zou overkomen, zijn leven was hem namelijk niet zo veel waard, en er zouden er maar weinig zijn die om hem zouden rouwen. Maar al die onschuldige ogen die hem kwaad aan keken en beschuldigen van alles wat die fatale nacht was gebeurt, dat kon hij niet aan. Hij zucht zachtjes en heft zijn brede hoofd, met een waterig lachje kijkt hij naar Lye'et. 'Het spijt me' het was nog zachter dan een fluistering, en hij vroeg zich af of ze het had gehoord. Het was uit het niks gekomen, en hij wist niet wat hem bezielde. Het was niet alsof hij veel had kunnen veranderen uiteindelijk..

Wanneer Lye'et er vandoor draaft richting de appelbomen besluit hij maar zijn meest vrolijke gezicht op te zetten, wat eindigt met een donkere flikkering in zijn ogen en een geforceerde grijns. Onderaan de boom komt hij soepel tot stilstand en gooit zijn voorbenen hoog de lucht in. Zijn manen nemen een vlucht op de wind en slaan weer striemend tegen zijn hals aan. Hij strekt zijn hals uit en zijn tanden dringen diep in de appel, zodat deze meebuigt naar beneden en uiteindelijk af breekt. Het heerlijke zoete sap glijd langs zijn lippen en tevreden kauwt hij de appel weg. 'Waar ben je geweest Lye'et?' Hij had aan haar gedacht, ook al wilde hij dat niet direct toegeven. Uiteindelijk hield hij zichzelf dan alleen maar voor de gek.

**Profile** Number of posts : 743

Wil je hier verder gaan of een nieuwe disc tussen de twee?

Gast **Profile**

Doe maar nieuw, aangezien er tussen door wel wat is gebeurt (:

**Profile** Number of posts : 743

Heb er een voor E'ves neergezet!

**Profile**

» Soren just a broken soul
» The story of an broken girl
» What is the soul of a man
» Solarius - Short: Soul
» [ENG] No Soul, No Heart, No Tears...

Broken soul [E'ves]

Broken soul [E'ves]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen