Na Morax was vertrokken had Siberia maanden gehuild, zelfs in eten had ze geen enkele zin. Alles had ze zien gebeuren in haar hoofd, waarom luisterde ze niet naar zichzelf.. 'Omdat je moeder het gezegd heeft.' De stem in haar hoofd had deels gelijk. Ergens haatte ze Shylar nu, vooral omdat ze eerst poging tot Morax aan te vallen beraamde en dan zich laat vleien door een focking loner. Siberia wist dat haar moeder vergevenis moest vragen aan één van de twee leiders van rang 1. Als ze slim was bleef ze uit de buurt van Morax, want waar Morax was, daar was zij ook.

'Ik wil dat veulen niet zien en jij die het draagt al helemaal niet!' Morax' woorden galmden door haar hoofd, woorden die haar tranen in haar groene ogen deden krijgen, woorden die haar hart nogsteeds braken. De liefde die tussen hun geweest was, werd gebroken. Siberia voelde nogsteeds die verschrikkelijke vlinders in haar buik, altans dat was niet het enigste wat er in haar buik rondging. Haar veulen was er ook nogsteeds. Het veulen van haar én Morax. Het kon haar geen barst schelen of hij het niet wou zien. Vanaf het zou geboren worden zou ze het naar hem toe leiden en het laten kennismaken met zijn enige echte vader. Je wist nooit mocht hij de dag erna vermoord worden..

Siberia kromp ineen toen ze een intense pijn in haar buik voelde. 'Wanneer je moet hinniken van de pijn, is je veulen opkomst, onthoud dat Siberia, wees nooit alleen.' De woorden van Shylar kwamen weer in haar hoofd. Zo erg was het nog niet, maar zou het nog lang duren? Werd het een hengstje of een merrie? Zou het meer op Morax lijken of van allebei wat?.. Die vragen zouden niet onbeantwoord blijven, want voor de ene pijn voorbij was volgde er een reeks van helse steken. Een luide, om hulp roepende hinnik verliet haar keel, gericht naar de hengst waarvan ze hield, de hengst waar ze vooraltijd bij wou blijven.. Morax.

Na een tweede schelle hinnik dacht Siberia eindelijk iemand te horen, een hengst. Toen hij in haar zicht kwam keek ze pissig. 'Waag.. het.. niet..' De hengst zou vast wel weten waarover het ging. Ze wou niet dat Morax haar zo zag. Toen de hengst in beweging kwam stond ze snel recht met protesterende klanken vanuit haar lichaam en rende hem even achterna. 'WAAG HET NIET OM HEM ERBIJ TE HALEN!' riep ze luid. Toen ze bijna aan de staart van de hengst kon moest ze ineens stoppen door nog een reeks steken in haar buik. 'God..ver..domme..' hijgde de palominomerrie na terwijl ze langzaam terugkeerde naar haar veilige grot. Haar zandkleurige vacht was nat van het zweet door de inspanningen en haar blonde manen plakten tegen haar aan.

Ze voelde zich duizelig worden en besloot zacht te gaan liggen en te wachten.. niks anders dan wachten.. Een vaag geluid van snelle hoeven die op de grond klapperden was het laatste wat ze hoorde. Haar oren bewogen toen ze dacht Morax te horen, dat kon niet.. hij gaf geen reet meer om haar.. Langzaam sloot ze haar ogen en verloor tijdelijk het bewustzijn. Het deed teveel pijn, alles deed teveel pijn..

Alles om haar heen leek op te gaan in een eindeloze diepte weg van haar. Herinneringen kwamen in haar hoofd voorbij geraasd, een voor een zag Siberia het voor zich. Haar moeder die haar met goudkleurige ogen aankeek toen ze geboren werd, hoe ze liefdevol werd opgevoed, hoe ze Vladimir en Roque ontmoet had en uiteindelijk die winter ook Morax. Het was ijskoud toen en het kleine merrietje wou weg, weg van alles toen ze hoorde wat met haar vader gebeurt was.. Midden in die sneeuwstorm stortte Siberia helemaal in. Als Morax er toen niet was geweest dan.. dan was ze er nu helemaal nietmeer, dan zouden ze haar terugvinden als ijsveulen. Maar zijn warmte had haar in leven gehouden, waar ze inmens dankbaar voor was. En nu, jaren en gesprekken later droeg ze het veulen van hem. Een veulen dat niet lang meer op zich ging laten wachten..

Toen Siberia water over haar grijze neus voelde stromen en een bekende stem haar oren raakte kwam Siberia langzaam maar zeker terug naar de echte wereld. Haar ademhaling werd weer opgang gebracht en Morax' geur drong haar neusgaten binnen. Hij was hier.. de kastanjebruine hengst waar ze zoveel van hield was hier nu bij haar.. 'Morax..' haar stem klonk zacht, zacht als een stille fluistering in de wind. 'Het komt..' met deze woorden opende ze haar groene ogen en keek hem hoopvol aan. Hopend dat hij bij haar zou blijven en niet meer zou weglopen, dat hij zou zeggen dat hij zijn woorden van daarvoor niet meende, dat alles ging goedkomen en vooral.. Dat hij van haar hield.

Toen ze ontwaakt verliet een opgeluchtte zucht zijn lippen en duwde zijn zijn neus tegen de hare. Al gauw was zijn vreugde over toen ze mededeeldd dat het veulen op iomst was. Snel scharrelde Morax overeind en zetten ongeveer 3 stappen achteruit. "Ik kan er niet bij zijn." zijn stel viel weg naarmate zijn zin vordere. De amberkleurige ogen waardoor hij keek, dwaalde af naar haar buik en hij zuchtte.

Morax zet volgepompt met problemen. Hij kon het niet maken het veulen niet te zien en het voor de rest van zijn leven te ontwijken en te negeren. "Siberia, ik hou van je, maar ik kan het niet!" hij draaide zijn hoofd weg van haar en richtte zijn ogen beschaamd naar de grond. De vele paarden die hem vergeleken hadden misschien toch gelijk. Hij was alleen nog erger, hij was niet eens bij de geboorte van zijn zoon of dochten en dat was nu net wat zijn vader wel deed. Nu was hij vastberaden, zijn vader te ontmoeten, hij had geen idee waar die friezenhengs uithing, maar dat zou hij nog wel te weten komen. 

Een zucht verliet zijn lippen. Zijn hoeven leken wel aan de grond genageld, hij was te zwak om van haar weg te lopen en haar alleen te laten. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op zijn adelhaling en op die van Siberia. Twijfel trok over zijn gezicht en niet lang daarna draaide hij zijn hoofd weer naar Siberia. Een kleine traan rolde over zijn kaak. Hij was een gevoelige hengst en dat wist hij. Het paard dat vorige blauwe maan snuivelde brak hem vanbinnen, maar de gedachtte dat, dat paard nog steeds in de kudde leefde en dat hij voor zijn dood zou strijden, deed hem verder gaan. Hij kon niet zomaar opgeven door één gesneuvelde. Morax wist maar al te vest dat er nog doden zouden vallen en die paarden lieten hem door vechten voor een beter leven op BlueMoonHorses, die paarden die zich opofferde deden hem doorvechten tegen de schimmen en deden hem vechten voor minder slachtoffers.

Waarom deed hij dit dan niet bij dit probleem? Waarom leerde hij nit van zijn fouten? Waarom hielp hij Siberia nu niet en liet haar dan met rust. Het bleef zijn veulen en dat zou ook altijd zo blijven, nooit zou hij dat veulen alleen laten, nooit! Daarna kon hij afstand nemen van de zandkleurige merrie met haar gifgroene ogen.

Hij twijfelde, maar nam al gauw zijn besluit. Een korte, stille hinnik verliet zijn keel. Het liefst zou hij bij Siberia gaan liggen en nooit meer van haar zijde wijken, maar dat ging niet en dat wist hij ook maar al te best. Hij hief zijn hoofd omhoog, ging iets meer buiten staan, zacht fluisterde hij volgende woorden. "Voorouders van de wildlevende paarden, help me." Wanhopig bleef hij naar de lucht kijken. Een kreun van de merrie op de grond deed hem omkijken en net toe. Hij omkeek waaide er een windvlaag binnen en fluisterde in zijn oren. "Volg je hart en denk niet aan jezelf, laat zo'n schat van een merrie niet alleen" Morax had zo'n raar voorgevoel dat dit Gazardiel wel eens zou kunnen zijn, toch dacht hij er niet dieper over na en keek Siberia terug liefdevol aan. "Gaat het een berje met je ??" meer durfde hij nket uit te brengen.

Tranen welden weer op in Siberia's ogen toen ze de reactie's van Morax zag. Even sloot ze haar groene ogen en bidde tot haar vader, in de hoop dat hij ook maar iets kon doen om dit alles tot een goed einde te brengen, niks anders wou ze momenteel, alleen maar bevallen en bij Morax zijn. That's all. Terwijl ze haar ogen dichthield hoorde ze Morax' hoeven over de grond naar de ingang van de grot bewegen. 'Voorouders van de wildlevende paarden, help me.' Een windvlaag blies de grot binnen en Siberia rilde zacht, deze wind was niet zoals alle anderen, deze probeerde iets te zeggen, iets dat kennelijk alleen Morax hoorde. De wind omarmde haar en een vaag gevoel vertelde haar dat het haar vader Gazardiel was. Hij zou haar beschermen tot in de oneindigheid..

'Gaat het een beetje met je?' Siberia's ogen gingen weer open en zag dat de blik in de bruine ogen van Morax waren veranderd. Deze ogen kende ze en een kleine glimlach verscheen rond haar grijze lippen. 'Ja, het gaat. Maar verlaat me niet, er kijkt iemand van bovenaf.' zei ze zacht, doelend op Gazardiel. Met moeite probeerde de palominomerrie recht te staan maar uiteindelijk lukte het toch en met langzame, voorzichtige passen stapte ze naar hem toe. 'Ik weet dat het moeilijk voor je is lieverd, maar we kunnen er samen doorkomen. Ik laat je echt niet alleen, nooit.' Bij deze woorden drukte ze zacht haar neus tegen dezijne. 'Ik moet alleen maar één ding weten.. Wil je dat veulen, of niet..' haar stem kreeg een serieus toontje erin en haar ogen op datzelfde moment ook. Siberia had lang genoeg gewacht voor die vraag te stellen, alleen aan dat kon ze weten of Morax nou echt wérkelijk van haar hield. Nu hoopte ze alleen maar dat zijn antwoord snel kwam want lang zou ze het echt niet meer uithouden. Om dit te benadrukken verliet een zachte, kreunende hinnik haar keel. Ze ging niet bevallen voor ze hem gehoord had, amen.

Hij twijfelde geen seconde. Al gauw stond hij met zijn neus weer naar haar gericht en wilde haar ondersteunen om op te staan, maar hield zich toch in. "Ja, schat, ik wil ONS veulen!" zijn stem was zacht en rustgevend, maar ondertussen ook vastberaden en krachtig. Er werd een duidelijk nadruk gelegt op 'ons'. Dankzij de woorden van een wijze hengst die ook zijn leven heeft aangepast voor zijn grote liefde, wist hij nu zeker dat hij van Siberia hield en dat hij het kon uiten.

Hij duwde zijn zwarte neus tegen haar hals om haar op de grond te duwen en legde zichzelf niet ver naast haar om het voorbeeld te geven. Siberia was de merrie van zijn leven. Een lastig karakter en een eigen wil, niet zo maar een merrie die direct onder de sloef ligt.

Hij briesde zacht en met zijn zachte amberkleurige ogen keek hij Siberia aan. Morax leek een en aardig paard, maar vanaf de eerst scherpe if foutgeplaatste opmerking is de aardigheid eraf. Ook tegen paarden die een fout zijn begaan is hij een pak minder vriendelijk. Maar tegen Siberia zou hij proberen zich te gedragen als een teddybeer, nou er kan altijd wel eens een slecht woord vallen, niet?

'Ja schat, ik wil ONS veulen!' Morax' stem was krachtig, maar lief. Siberia's lippen krulden zich in een glimlach en duwde haar neus tegen z'n bruine wang aan, maar op dat moment duwde hij zijn zwarte neus tegen haar hals om haar te laten liggen, wat hij ook deed. Met moeite ging de palominomerrie liggen en legde haar hoofd tegen Morax aan. Siberia was moe, heel erg moe, maar ze wist dat ze nu niet kon gaan slapen nu ze op het punt stond te bevallen.

Haar buik leek dit te benadrukken want voor ze het zelf doorhad schoot nog een enorme pijnscheut door haar heen. 'Arghh..' haar stem verhulde de hoeveelheid van pijn op dat moment en ze drukte zacht haar hoofd helemaal tegen hem aan en sloot haar groene ogen. Haar ademhaling werd sneller en haar zandkleurige vacht begon nat te worden van de hoeveelheid inspanning. De spieren in haar hele lichaam trekten samen en na lang duwen werd haar kracht beloond door een zacht gehinnik vanachter haar.

Langzaam hief Siberia haar hoofd op en richtte het naar het kleine hengstje dat twee druppels water op Morax leek. Bijna instinctief begon ze het mini-paard schoon te likken, wat hij duidelijk prettig vond want opeens werden heldergroene ogen op haar en Morax gericht. 'X'aryon' toen ze het veulentje zn naam uitsprak richtte ze haar eigen groene ogen ook op Morax. 'Gefeliciteerd, je hebt 'n zoontje.' fluisterde ze zacht naar hem toe en drukte zacht haar neus tegen dezijne.

Voortdurend bleef hij zachte en lieve woorden in Siberia's oor fluisteren. "Rustig, lieverd." Niet heel lang na de zware inspanning lag er een kastanjebruin veulen achter Siberia. Helemaal net en vies. Trots keek hij het veulen een en vervolgens wende hij zijn ogen tot Siberia. "Hij is pracht." hij wreef zijn neus langs de haren en stak hem vervolgens onder haar manen. Vol trots zette hij zich recht en wandelde naar X'aryon. Hij leek sprekend op hem zelf, maar de dezelfde, prachtig en oneindige ogen als Siberia. Een glimlach sierde zijn lippen.

Nadat het veulen zo goed als droog was, ging Morax achter hem staan en duwde zijn neus onder zijn achterste om het vervolgens lichtjes omhoog te heffen. "Komaan X'aryon, zet je recht." Spoorde hij het veulen aan. Als hij half recht stond, ging hij met zijn borstkas tegen hem staan, zodat hij al niet achterover kon vallen. Weer keek hij Siberia aan en hinnikte opgewekt. Zijn zoon was geboren. Vanaf nu wist Morax hoe het voelde om een veulen te hebben en om echt trots te zijn. hij was er van overtuigd dat hij zeker nog een veulentje wou.

Nu was Morax er ook 100% van overtuigd dat hij verliefd was op Siberia en dat hij er alles aan zou doen om bij haar te blijven. Morax was nu wel opgeschoven naar betha rang vier, maar dat zou hem er niet van weerhouden om naar Siberia te komen. Zijn bruine hoofd hoog geheven, zijn borst vooruit en zo trots als een gieter wandelde hij naar buiten. hij nam een korte aanloop, steigerde hoog en draaide even. Een luide hinnik verliet zijn keel. Iedereen mocht het van hem weten.

Het duurde niet lang of angst overnam hem. X'aryon was in gevaar, hij wist het zeker. Achilles zou de kleinzoon van Amor III nooit met rust laten. Een beetje bezorgd keek hij het veulen aan en draaide zich vervolgens kort naar Siberia, om zich dan weer vooruit te draaien en toe te kijken naar het prachtige landschap waar ondertussen de zomer zijn armen had rondgedraaid.

Een brand was uitgebroken en Morax trok het sterk in twijfel dat dit door de warme zomerdagen kwam. Een brand die zo lang aanhield? Hij betwijfelde het en dat net voor de blauwe maan. Vol afschuw richtte hij zijn ogen op Vyrantium, terwijl een schreeuw of help zijn oren bereikte. Hij draaide zich met een ruk om en wou net wegrennen om dat paard te helpen, maar nog voor hij echt in een goede galop was, was het plots muisstil. Geen enkel geluid van het paard kwam nog zijn richting uit. De kastanjebruine hengst wist maar al te best dat dat paard de brand of een schim niet had overleefd, gepijnigd richtte hij zijn blik op de grond.

Zijn hoofd vloog weer in de lucht en zijn oren strak naar voor. Hij moest gaan kijken hoe het met Siberia ging en met X'aryon. Hij bracht zijn gespierde lichaam in een vlotte galop en slalomde tussen de vlammen door. Zij amber gekleurde ogen keek strak voor zich uit. Het vuur vrat het hele bos op. Van de kleine bosdieren, tot de paarden, tot de bomen. een vlammenzee versperde hem de weg. Toch remde hij niet af en sprong over het bosje, door het vuur. Hij brandde door zijn huid heen, maar hij moest Siberia en X'aryon bereiken. Zijn buik en zijkant van zijn lichaam vertoonde lichte verbranding. Bij de landing zakte hij kort door zijn voorbenen, maar hernam zich al snel. Hij hield halt na zijn sprong en keek rond. Wanneer hij zijn blik naar links afwende zag hij X'aryon lopen, met twijfelachtige passen. Naast zijn zoon liep de merrie die hij voor zijn vertrek uit Minanter nog terug had toegelaten en haar van haar loner-bestaan had afgeholpen. Zijn schoonmoeder, Shylar.

Hij wou naar de bruine merrie met haar blonde manen roepen, om te vragen waar zijn merrie was, Siberia, maar dat was al niet meer nodig. Toen hij terug voor zich uit keek stond de prachtige palomino merrie voor hem. In een soepele draf liep hij naar haar toe en stak meteen zijn hoofd onder haar prachtige, zacht blonde manen.