Een zachte vondbries blies door zijn grijze, golvende manen en streelde teder langs zijn al iet wat witte hoofd. Viënto was al niet meer van de jongste en dat zou hij ook nooit ontkennen, toch bleef hij van zijn leven genieten. Dat was een feit dat niemand ooit zou kunnen veranderen. Zijn lange manen lagen sierlijk langs zijn hals gedrapeerd, terwijl zijn maantop elegant langs zijn ogen gleed. Zijn hoofd was in de lucht geheven en rustig neemt hij de lucht in zich op. Het gebied waar zijn hoeven nu op ruste, genaamd Minanter, was een aangename plek, rustig en zo liefdevol. Een gebied waar elk dier zou willen leven. Viënto had de andere gebieden nog niet eens bekeken, maar hij was al weg van dit, dus de andere konden er alleen maar op vooruit gaan. De zomer was aangebroken en de nachten droegen een aangename warmte met zich mee.

Hij bracht zijn krachtige lichaam soepel in beweging en draafde wat rond. Zo stil mogelijk bewoog hij zich over het grasveld. Een simpel grasveld, met hier en daar een bloem en aan de rand een paar bomen, maar meer was het niet. Dit waren de grasvelden waar de andalusiër hengst het liefste liep. Niet met al te veel tierlantijntjes. Zijn ogen turen maar wat door het donker, maar de wijze hengst vertrouwde op zijn neus, die hij liever gebruikte dan zijn ogen. Zijn neusgaten stonden open om alle geuren op te vangen en zijn oren stonden strak naar voor gericht om geen enkel geluid te missen.

Stap voor stap wandelde hij verder, zijn stappengang maakten minder lawaai en gedaver in de grond dan zijn forse draf. Met een knap kniewerk bewoog zijn zich verder. Niet ver van hem weg rook, zag en hoorde hij een ander paard. Zijn lichaam zette zich stil en Viënto snuift de lucht nog eens goed op. Het zou een merrie moeten zijn, maar toch was de hengst bereid vrienden te maken hier in Blue Moon Horses. Vastberaden en zonder enige twijfeling bracht hij zichzelf tot dichtbij de witte arabische merrie. Hij knikte kort met zijn hoofd als groet en liet vervolgens zijn charmante zware stem horen. "Goedenavond, dame."

Viënto was deftig opgevoed, dat moest ook wel als je de kroonprins was voor een grote kudde. Toen hij twee was diende hij de kudde in zijn eentje te leiden. Toch liep alles fout na enkele jaren en moesten ze hun gebied verlaten. Misschien was hij wel blij dat dit alles was gebeurt, anders was hij nooit bij deze prachtige plek terecht zijn gekomen. Hij briesde kort en keek de merrie in haar zeeblauwe ogen aan. Wachtten op een antwoord en azend naar haar naam. "Viënto, aangenaam kennismaken." Zei hij om zich voor te stellen en om een eventueel gesprek te starten.

Viënto grinnikte kort en kon een stille lach niet onderdrukken. "Natuurlijk vind ik het aangenaam om met jouw kennis te maken, Zehlia" Zei hij, nog steeds met die charmante en smeltende stem. Hij luisterde verder naar haar honingzoete stem en knikte eens kort na haar woorden. Ja, wat kon hij daar op zeggen, hij had zelf nog niet echt zitten nadenken, wat hij hier deed. Een kleine zucht rolde over zijn zwarte lippen naar buiten. "Ik was gewoon wat aan het ronddwalen en zag plots zo'n mooie dame als jouw staan." Hij liet zijn hoofd zakken en plukte een bloem uit de aarde om deze vervolgens achter Zehlia's oor de steken. Viento was een deftige heer en behandelde alle merrie alsof het zijn merrie zou zijn.

Viento had geen nood aan liefde, hij was trouwens al te oud om er nu nog aan te beginnen hij heeft ooit één merrie gehad en dat volstond wel. Ondertussen kende hij de trucjes van de merries maar al te goed en loeit hij zich er niet meer door vangen. Zoals het verleiden met hun hengstigheid, flauwe zever, Viento leek soms wel immuun te zijn voor de geur. Een glimlach sierde zijn lippen terwijl hij de merrie nog steeds aardig aankeek. Zijn golvende manen dansend op de windvlaag die net aan hun voorbij raasde. Het was stil 's nachts. Viento was alles behalve moe, hij was het gewoon om dag, dag uit wakker te zijn, om voor zijn kudde te zorgen. hier had hij dat niet meer te doen, dus vroeg of laat zou hij wel weer eens beginnen 's nachts te slapen, maar dat zou zo te zien vandaag nog niet zijn.