Zenuwachtig stapte ik rond door de eindeloze bergen van Minanter, hoelang was ik hier nu? Een week of twee? Ik kwma erachter dat bluemoonhorses een prachtige plek was, een droomplek. De zo’n kleurde mijn vacht prachtig. Het was niet dat ik het lichaam waard was, maar ik had. En kon er weinig aan veranderen. Misschien nog een geschenk van mijn moeder, naast mijn naam... Ik schudde mijn hoofd, ik zou niet weer aan haar denken. Niet zoals ik al jaren deed, niet meer. Ik had het mezelf beloofd. Zelfs je eigen beloftes mocht je niet breken. Het zou een schending zijn van vertrouwen in mezelf. En mijn laatste vertrouwen was in mezelf. Ik was niet trots op mezelf, ik had iets gedaan wat vreselijk was. Maar ik vertrouwde mezelf, ik wist dat ik me nooit meer zo zou gedragen, ik zou nooit meer een paard vertrouwen . Dus nooit meer gebroken worden. Ik had er vertrouwen in. Hield me sterk met de gedachte dat ik sterk genoeg was om mijn eigen lichaam en daden onder controle te houden. Het was het enige waar ik trots op was. Maar toch eist ik dat ik geen waarde had, dat ik niets waard was. Dat ik het vertrouwen van een ander paard amper waard was. Ondanks dat voelde ik het leven wel waard was, maar op mijn niveau, meer niet, enkel het leven als hoe ik leefde. Alleen, zonder enkele vriendschap met vreselijke herinerringen.

Ik sperde mijn neusgaten wijd open bij de geur van een paard in mijn neusvleugels. Een harde snuif verlaat mijn lichaam. De eeuwige tweestrijd was weer begonnen, ging ik rennen of niet. Stiekem gluurde ik nonchalant door mijn wimpers zoekend naar het paard. Wanneer ik het in zicht krijg slaak ik een zacht gilletje. Ze was aan het bevallen. De vreselijke beelden schoten door mijn hoofd. De nare bevalling, pijnlijk en alleen. En het levenloze veulen. Dat ik had vermoord. Door te vallen. Het was iets wat ik wilde vergeten maar niet kon. In mijn gedachte was ik al omgedraait en weggerend. Maar mijn benen bleven staan. Van een afstand keek ik toe naar het ritueel. Wanneer het kleine veulen zie waren de beelden gestopt. Het was zo klein en kwetsbaar. Ik keek naar de bonte merrie die het begon droog te likken.

Voorzichtig stapte ik naar het lieve tweetal toe. Mijn hoeven zachtjes plaatsend om de rust niet te verstoren. Mijn neus zo laag mogelijk over de grond alsof ik me klein wilde maken. Van een meter afstand staarde ik naar het veulen. Het zal wel raar zijn, mijn gedrag. Maar ik was al zolang niet meer onder paarden geweest, wat verwacht je ook van me. Ik weet amper meer hoe een pratend paard eruit ziet. ”uhh...” Sprak ik ongemakkelijk terwijl ik het veulen bewonderde. ”Ze is prachtige...” bracht ik tenslotte zuchtend uit. Zou mijn moeder dat ooit bij mij gedacht hebben? Of mijn vader? Zouden ze ooit gedacht hebben; wat heb ik toch een prachtige dochter. Vast niet... Maar deze merrie zeker wel, toch? ”En wie mag de gelukkige vader zijn?” Bracht ik met een waterig lachje uit. Ik deed mijn best wijs te kijken. Echter kende ik geen enkel paard hier, dus maakte het niet uit of ze sinterklaas zei of de kerstman....

Zenuwachtig stapte ik rond door de eindeloze bergen van Minanter, hoelang was ik hier nu? Bij de oren in de nek van de prachtige bonte merrie doe ik geschrokken en stap naar achter. Was ik niet aardig? Ik wist niet goed wat normaal was voor een paard. Ik had maanden geen paard gesproken. Ik wist amper hoe een normaal gesprek verloopte. Direct voelde ik me onzeker over mijn houding. Was dit niet de houding. Er waren twee mogelijkheden: 1. De vader stond haar niet aan, of 2 het meest waarschijnlijke, ik had wat fouts gedaan. Wanneer ik haar stem hoor draai ik mijn oren verward rond. Het klonk scherp maar niet onaardig. Wat werd daar me bedoelt? ”euh... Nee, natuurlijk niet” Sprak ik twijfelend uit. Elib... Hoe zou ik gereageerd hebben als mijn veulen levend was geboren? Was ik dan vrolijk dat ik nog enig geschenk had uit de vreselijke tijd. Of boos dat Elib me zo had laten zitten. Hij heeft iets gedaan wat erger is dan ik ooit voor mogelijk hield. Eerst voor dood achter laten. En vervolgens... Ik probeerde het beeld van mijn oogleden af te vegen. Vervolgens de eerste beste merrie dekken. Het was vreselijk. Ik wilde het vergeten. Maar hij was mijn alles, en plotseling stond ik met lege handen. Mijn vader had me geleerd niemand te vertrouwen. Ik had zijn bevel genegeerd. Ik geloof er heilig in dat het een straf was, dat god zag dat ik niet luisterde. Ergens ben ik hem dankbaar, ik had verder de kuil in kunnen lopen. Misschien was hij dan te diep geworden. En had ik er niet meer uit gekund. Had ik gevangen gezeten in mijn kuil. In mijn hel. Mijn leven opgegeven. Ik weet nu dat de woorden van mijn vader waarheid waren. Ik wist niet of andere paarden hetzelfde hadden geleerd. Maar ik zag het te vaak gebeuren. Ik wist het verhaal van deze merrie niet. Maar ik zag wel dat de vader haar niet beviel.

Wanneer haar zuivere stem weer begon te spreken draai ik mijn oren naar voren. Ik grinnikte zachtjes toen ik de namen hoorde. Best ironisch eigenlijk. Die namen. ”Haha, leuke combinatie, Darlica en Dahlai” Merkte ik op zonder er over na te denken. Oeps, was dit beledigend? Wanneer ze me om mijn naam vroeg keek ik twijfelend naar mijn eigen hoeven. Sokkepoot. Dat klonk zo stom. ”Euh.. Sokkepoot” Bracht ik zacht mompelend uit. ”Maar noem me Sok” Sprak ik terwijl ik de ogen van de kleine Dahlai volgde. Voorzichtig deed ik een stap dichterbij om het veulen te besnuffelen. Wanneer mijn neus bijna de dunne huid aanraakt deinst het veulen geschrokken wat achtereind. Vlug trek ik mijn neus terug. Had ik haar bang gemaakt? Een zachte grinnik verliet me lippen wanneer ik de ogen van de veulen strak op me gericht zag. ”Ze is werkelijk een plaatje...” Bracht ik zuchtend uit. Ik dacht aan het lijk van het prachtige veulen dat ik had geworpen. ”Ik heb ooit een dood geboren veulen gehad. Ik wilde vader vergeten, netals het veulen zelf. Maar toch... Bijna elke nacht zie ik het lijk voor mijn oogleden...” Bracht ik uit om te zeggen wat een geluk ze had. Een zachte zucht van jaloesie verlaat mijn lippen.

Er was iets met veulens dat altijd mijn aandacht trok, misschien had ik hoop dat ik mijn kleine veulen levens zag. Ik wist de realiteit, maar ik merkte hoe groot mijn verlangen was naar het veulen. Of de sfeer die ze met zich meenamen. Vrolijk. Het voorjaar. Ik was gek op veulens. Ooit hoop ik mijn eigen te kunnen baren. Maar stiekem weet ik dat ik het mezelf nooit zou gunnen. Het behoort niet bij mijn waarde. Soms ergerde ik me aan mijn eigen beloftes, maar ik was niet van plan ze te breken. Maar ik was al verder dan ik ooit gehoopt had. Ik voerde een gesprek! Ik zag een paard! Ik hoorde een paard. Ik kende een paard. Ik kende Darlica en Dahlai. Ik had een gevoel van zelfvoldoening. Tevredenheid. Ik was verder dat ik had gedacht. Trots duwde ik mijn borst in mijn gedachtes naar voren en neus in de lucht.