WORLD WAR ME
De overgang van dag naar nacht was altijd bijzonder. De gevaarlijke duisternis met de mysterische schoonheid die normaal lijnrecht tegenover het veilige licht met ongekende valkuilen staan hadden zich vermengd. Een verschijnsel wat zich 2 keer per dag voordeed, en dat leek vaak. Maar ondanks dat hij het al vaak genoeg had gezien bleven er zich nieuwe aspecten ontrafelen. Zoals de zon die in strijd was met de ijzige wind, elkaar soms opheffend. Sommige seconden leek de zon haar gebied terug te winnen, waar ze haar warmte even over de champagne vacht liet glijden. Vervolgens won de ijzige wind en leek dat kleine moment van warme vrede te verpletteren waarna het de kille leegte achterliet.

Vier hoeven drukte af in de harde bodem, ondanks dat er geen sneeuw meer lag was het nog steeds koud. De bodem was hopeloos bevroren, al leek het gras zich aardig te redden. Twee hoeven vonden de grond, waarna het zich krachtig afdrukte en daarmee de rest van zijn lijf omhoog bracht. Het was geen snelle draf, maar een die hij uren op uren vol zou kunnen houden. Weer twee hoeven maakten contact met de grond, vluchtig waarna ze een schep lucht mee pakte. Vooral in de winter maakte de champagne hengst rondes over zijn gebied. Winter was het meest gevreesde seizoen van het jaar, de meeste paarden vonden in deze tijd hun einde. Hij vond altijd wel verstekelingen die hulp konden gebruiken, die de kuddes konden bereiken om zich daar vast te houden aan de warmte die het bood.

Eros' smaragd groene ogen vonden een gestalte wat moeizaam op stond. Zijn doel had zich gefocust op wat het deed lijken een merrie. Zijn gezicht stond strak maar niet onvriendelijk, hij wilde als Councillor autoriteit uitstralen zonder dat paarden bang van hem zouden worden. De groene poelen richtte zich op de hemelsblauwe van de merrie. 'Hallo, ik hoop dat je het niet te koud hebt.' Sprak zijn warme stem terwijl zijn lippen op het ritme meebewogen. Zijn lichaam had een gepaste afstand tegenover de merrie, terwijl zijn ogen een bezorgde uitstraling gaven.

WORLD WAR ME
De gure wind nam nu definitief de overhand over een van de kale vlaktes die tegen de hoge bergtoppen aan lagen. De grillige bergkammen waren slechts als lijntjes in de lucht te zien, en toch had hij ze overwonnen. Hij had de ijlheid van de lucht doorstaan, en daar getraind zodat hij nog sterker zou zijn in de lagere gebieden. Hij had altijd in de bergen geleefd, waar de rest van zijn familie dat had gedaan.

Zijn smaragd groene ogen gleden over de verschijning. Ondanks dat ze op de grond had gelegen toen hij haar aantrof zag ze er goed uit. In zijn ronde was hij meerdere tegengekomen die lagen en nooit meer waren opgestaan. Het was de donkere kant van het leiderschap dat hij droeg. Het was zijn verantwoording om de paarden in leven te houden en hij had er altijd moeite mee gehad. "Hoi .. Ik denk dat de kou een kwestie is van wennen " Het liet de champagne hengst even glimlachen terwijl zijn bezorgde blik weg gleed in een vriendelijke. 'Het blijft verradelijk.' bracht hij haar een antwoord terwijl zijn blik verharde. Winter was het donkerste seizoen, en veel paarden vergaten hoe snel de onderkoeling op de loer kon liggen.

" Ze noemen me Eléa " De zachte stem trok zijn aandacht weer terug naar de fijne merrie. Eros grinnikte even en keek haar recht aan in haar blauwe ogen. 'De dochter van Zehlia, niet?' Haar naam had een lichtje laten branden bij hem. Hij vond het belangrijk niet alleen zijn kudde te kennen, maar ook alles wat op het resterende stuk land rond liep. De schimmen hadden weinig van zich laten horen en dat was nooit een geruststellende gedachte, ze zouden er alles aan doen om belangrijke informatie te krijgen. Een van zijn vele taken als councillor om dat tegen te houden. Toen hij door had dat ze naar zijn ogen aan het staren was liet hij slechts een glimlach vallen en verzachtte zijn blik direct.

Zijn benen begonnen met een stap en zijn lichaam was gedwongen om te volgen. Hij wisselde kant met de merrie en wenkte haar als uitnodiging om mee te lopen. Stilstaan in deze wind zou nooit bevordelijk zijn voor de binnentemperatuur. 'Eros is de naam.' Begon hij met zijn diepe zachte stem. 'Vertel me eens, vanaf waar ben jij in het Minanter terecht gekomen?' Waren zijn volgende woorden uit oprechte interesse. Terwijl zijn ogen nét wat langer in de hemelsblauwe van de merrie bleven hangen.

WORLD WAR ME
Eros liet zijn gedachte even de vrije loop. Zijn vader was gelijk het onderwerp wat opdook, iets wat hij nog altijd maar half had afgesloten. Hij had een goede vader gehad, die waarschijnlijk het beste met hem voor gehad had. Hij was blij dat hij weggehaald was van dat vreselijke trainingskamp onder leiding van Aeron, zijn oom. Maar het had niet niet alleen positiviteit gebracht, Amor werd makkelijk verleid door merrie's, die daar dan ook gebruik van maakten. Eros had het meegemaakt als jonge hengst, toen hij net zelf kon eten was hij verlaten, afgezet in de hoop dat Amor zo goed zou zijn om hem onder zijn vleugel te nemen. Het had een verbittering achter gelaten, in geloof dat alle merrie's zo zouden kunnen zijn. Een muur was gebouwd rondom zijn hart, al liet hem dat beter focussen op zijn positie als Councillor.

"Ja.. " De zachte stem trekt zijn aandacht gelijk weer terug naar de merrie. In haar ogen was te lezen dat ze er niet trots op was. 'Zo weet ik zeker dat ik de goede voor me heb.' Sprak hij vriendelijk, het was niet de bedoeling haar op de pijnlijke plekken te raken. Zijn benen maakte lange passen al leek zijn beweging traag. Met elke stap uitgemeten vonden zijn hoeven de kille grond terwijl de wind over zijn vacht aaide. " Van de droge vlakte naar de bergen door het bos. " grinnikte de merrie zacht terwijl er weer een glimlach aan hem werd geschonken.

Na een kleine klim ontvouwde er zich weer meer landschap dan gras en kwam de kudde in zicht. Zijn oren hadden zich ernaar toe gedraaid, zoekend naar enig teken van chaos wat uitbleef. Enige merken zijn aanwezigheid meer op, al bleef de rest vredig staan. Een lichte opluchting gleed van zijn schouders terwijl zijn blik zich tevreden weer op de merrie vestigde. 'Dan zal het wel een lange reis zijn geweest.' Sprak zijn stem uiteindelijk na de stilte die er was geweest. Hij liet zijn ogen voor het eerst over de rest van haar lichaam glijden. Hij moest toegeven dat de merrie er goed uit zag voor een paard wat zo lang had gelopen, en zeker voor hier in dit land. 'Dat zie je er niet aan af.' Sprak hij wat zachter, terwijl hij nog eens in haar blauwe ogen tuurde en afwachtte waar de merrie behoefte aan had.