Ik zie haar nog iedere dag. Eerst die ene merrie, waarvan ik niet eens de naam weet, die ik onder toeziend oog van mijn leiders heb moeten mishandelen. Enkel haar uiterlijk is me bijgebleven. Donkerbruin, en vooral diep zwarte ogen die me toen zo angstig hebben aangekeken. Daarop volgt het beeld van mijn Marilynn, volledig open gereten en op rotspunten gespietst. Nog steeds neem ik het mezelf kwalijk, dat beide merries door mijn toedoen hebben afgezien. Ik had het moeten voorkomen. Ik had me moeten verzetten, moeten vechten voor mijn eigen wil. En als ik enkele seconden sneller had kunnen reageren, dan had ik Marilynn nog kunnen tegenhouden, en had ze nu misschien nog geleefd. Het is mijn schuld. Ik heb me laten manipuleren, ben niet in staat geweest mezelf te blijven in tijden waar dat het hoogst nodig was. En dat, dat neem ik me nog dagelijks kwalijk.

Het begint al lichtjes te duisteren op het moment dat ik mijn ogen weer open. Sinds mijn vertrek bij Nikias ren ik als een gek tussen de bomen door, zonder al te lange pauzes en vooral zonder enige slaap te vatten. Het lukt me niet. Als ik mijn ogen ook maar een seconde te lang sluit duiken ze al op, allebei naast elkaar, hulpeloos in mijn ogen starend. Al maanden struin ik gebieden af op zoek naar dat ene paard die mij grotendeels uit mijn lijden kan verlossen. Dat ik blij zal zijn hem te zien, betekent niet automatisch dat ik vreugdevol naar hem toe zal stappen en hem meteen als mijn vader zal accepteren. Jaren heb ik van niets anders geweten dan dat Nikias mijn vader was. En hoe graag ik dat idee nu ook wil verwerpen, ik moet hem ergens ook dankbaar zijn voor de jaren waarin hij me van de dood heeft bespaard. Hij had me zo kunnen vermoorden, vanaf het allereerste moment. Het moment waarop ik nog hulpeloos in strijd was met dat wazige vlies om me heen.

Mijn lichaam is nat van het zweet, mijn manen zijn als pleisters op mijn natte borst gekleefd. Ik schuim uit mijn mond en heb moeite om mijn ogen open te houden. Het lijkt alsof een magnetische materie verdoken zit in mijn oogleden, waardoor deze zich nu sterk naar elkaar toetrekken. Maar ik kan ze niet sluiten, niet zonder de beelden onder ogen te moeten zien. Dat er een grote plas voor me ligt, komt als een geschenk ui t de hemel gevallen. Zonder grenzen storm ik het water in, en hoor nog net wat gekwetter en gefladder alvorens mijn zicht en gehoor volledig wegsterft en mijn lichaam als verdoofd aanvoelt.

Ik weet niet hoe lang ik onder water ben gebleven, of hoe lang ik hier al aan de oever lig, maar wanneer ik mijn ogen open, lijk ik uitgerust. Voor zover ik me kan herinneren is het afspeelscherm in mijn gedachten vannacht zo goed als zwart gebleven. Ik strek mijn voorbenen en duw mijn gewicht volledig naar voren om dan mijn achterhand open te klappen en mezelf in de waterspiegel te bekijken. Er lang naar kijken kan ik niet, het enige wat ik kan zien is het gezicht van een moordenaar. Licht geritsel achter me doet me opschrikken. Mijn oren draaien afwachtend mijn hals in terwijl mijn ogen de omgeving nauwlettend in de gaten houden. Wanneer een tweede geluid volgt, draai ik me met een ruk om, mezelf voorbereidend op een aanval. Een zucht ontglipt mijn lippen als een zwarte vogel het struikgewas uit komt gefladderd. Vals alarm.

Mijn hoofd hangt laag bij de grond terwijl ik nogmaals een zucht uitslaak. Zal ik überhaupt in staat zijn mijn vader ooit te vinden? Het is een vraag die sinds mijn vertrek bij Nikias door mijn hoofd dwaalt. De wereld is zo groot, in mijn ogen oneindig. En hetgeen ik moet vinden is daar slechts een fractie van. Ergens ben ik al begonnen met het te aanvaarden; dat de kans heel groot is dat ik mijn vader nooit leer kennen, nooit zal weten waar ik eigenlijk vandaan kom. En vooral, dat ik nooit zal weten wie mij aan mijn lot over heeft gelaten. Veel tijd om erover te piekeren heb ik niet. Voor ik het weet wordt ik in een dikke, grijze mist omhuld, die naar niet veel goeds ruikt. Ik draai mijn hoofd naar de oorsprong van de rook, en merk al snel dat de helft van het bos in vuur en vlam staat. Het brandt in mijn ogen, waardoor ik niets anders kan doen dan ze te sluiten. Blindelings stap ik naar voren, mezelf weg van het vuur verwijderend. Wanneer ik denk dat ik mijn ogen weer kan openen, laat ik mijn oogleden zachtjes van elkaar loskomen. Mijn zicht wordt langzaam maar zeker weer helder, en dat is het moment waarop een herinnering in mijn hoofd opduikt.

Verstrengeld in het wazige vlies en sukkelend met mijn lange benen lig ik op de grond. Ik spartel in het rond om een gat in het vlies te kunnen maken. Normaal hoort mijn moeder dit te doen, maar om de een of andere reden laat ze mij aan mijn lot over. Ze ligt daar maar, roerloos voor zich uit te staren. Wanneer ik opzij kijk, zie ik in een flitsbeeld een bonte hengst bij ons vandaan rennen. Alsof hij ergens voor op de vlucht is geslaan. Al deze vreemde gebeurtenissen doen me nog meer verlangen naar het ontdekken van de echte wereld. Uiteindelijk lukt het mij om met mijn tanden een klein gaatje te maken, en al snel bereikt een overvloed aan zuurstof mijn neusgaten. Ik wurm me eruit en realiseer me al snel dat nu nog een tweede missie volbracht moet worden; overweg raken met mijn stelten. Als ik mijn ogen opsla, staar ik recht in de doordringende, vúurspuwende ogen van Nikias.

Ik weet niet waarom, maar diezelfde blik zie ik nu bij de hengst die voor me staat. Alsof een angst me bekruipt krijg ik op slag geen woord meer over mijn lippen. Zonder een woord te zeggen blijf ik in de ogen van de hengst staren. Tot het moment waarop ik realiseer dat ik aan het vluchten zou moeten zijn; vluchten voor het vuur dat zo hevig achter me woedt. Voorzichtig breng ik mijn lichaam in beweging, en het lef om nog eens achterom te kijken, heb ik niet.

** Therrie zal dus achter 'm aan moeten gaan :')