Mijn kleine hart gaat te keer als een klein vogeltje dat voor het eerst moet gaan vliegen. Mijn eerst zo geliefde Ferelden staat in vuur en vlam, net als alle andere gebieden. Nog altijd heb ik het idee alsof ik alles moet gaan beschermen, alsof ik de enige aangewezen persoon ben om dat op te lossen. Waarom dan, waarom kan ik het niet meer? Ah juist, vanwege het feit dat ik te veel met mijn hoofd in de wolken lag te lopen. Gelukkig is de schande niet al te bekend en weten vele paarden niet van mijn downgrade in rang, ik zou me de ogen uit de kop schamen als meerdere paarden er van af wisten. Misschien dat ik dan wel hoogstpersoonlijk ging vragen of ze me konden verbannen om vervolgens nooit meer terug te komen. Focus Ragnar Focus, er zijn nu even belangrijkere zaken waar je je druk om moet maken. Mijn amber kleurige ogen omvatten het vuur nog eenmaal voordat ze terug schieten naar de plek waar ik sta. Veilig, in ieder geval ruimte genoeg tussen mij en het vuur, voor voorlopig dan, aangezien het zich zo snel verspreid dat ik het maar nauwelijks kan bijhouden. Even gaan mijn gedachten naar Zehlia die rang 1 voor zichzelf had om te beschermen. Ik schud mijn hoofd lichtjes, dit is niet de tijd om je zorgen te maken over een leider, die zijn sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen.

Met onrust in mijn hart begin ik langzaam te stappen, richting.. ergens. Overal heen behalve in de richting van het vuur in ieder geval. Mijn oren staan alle kanten op gericht om eventuele schreeuwen om hulp te kunnen horen. Tenslotte zijn er altijd die herrieschoppers die zichzelf in de problemen weten te werken en met deze omstandigheden betekent dat alleen maar de dood. Ik draaf aan richting Orlaïs en ben opgelucht wanneer ik daar eindelijk de grens over steek. Ze hadden me gedumpt in Orlaïs, rang 2 nota bene. Hoe onlogisch als je het zo bekijkt, van béta leider van rang 4 naar een kudde paard in rang 2. Ik schud mijn hoofd om zogenaamd de grimmige gedachten uit mijn hoofd te schudden, iets wat natuurlijk niet werkt. De trots van mijn eerdere leiderschap heeft me verlaten, een normaal paard met iets meer spieren dan normaal is overgebleven. Een normaal paard. Dat is even wennen. Ik snuif de geur van verbrande takken en verbrand gras op in mijn neus en laat mijn ogen nog een keer oplichten door het brandende vuur. Het zal nog dagen gaan duren voordat het op houd, tenslotte heeft het vuur genoeg zuurstof en ontzettend veel hout om op te leven. Misschien zal het pas stoppen wanneer elk klein stukje van BMH is afgebrand, wie weet. Vol depressieve gedachten draaf ik verder Orlaïs in, misschien wel de veiligste plek van BMH momenteel. De zee zal tenslotte niet zo snel in vuur en vlam staan, dus de kans dat hier iets drastisch gaat gebeuren is vrij klein. In de verte hoor ik de leiders van Orlaïs al roepen dat we ons moeten verzamelen en wie ben ik nu om hier tegen in te gaan? Afwezig loop ik die kant op, mijn oren naar voren gespitst. Hoe dichter ik bij de leiders kom hoe meer schichtige paarden ik tegen kom. De een heeft een nog angstigere blik in zijn of haar ogen dan de andere. Ze schieten me voorbij als muizen die opgejaagd worden door een kat. Rustig aan paarden, zo dichtbij is het helemaal niet. Zoveel gezeik om niets. Naja niets, het hele bos van BMH brand af.. Achja, beter dan alle paarden die vermoord worden door de schimmen, misschien als we geluk hebben brand er ergens ook wel een schim af. Een klein duister glimlachje weet zich op mijn lippen te vormen maar verdwijnt al snel weer.

Ik ben zo diep in gedachte verzonken dat ik niet eens door heb dat er een paard op me af komt gegaloppeerd, een paard dat nota bene de verkeerde kant op rent. Mijn amber kleurige ogen houden hem scherp in de gaten, zijn fysiek is totaal in de stress en zijn mimiek zegt al niet veel anders. Zou ik hem helpen? Of zou ik het de leiders lekker laten oplossen? Ik besluit voor het tweede te gaan, tenslotte ben ik niet geschikt als leider. Een verbitterde blik verschijnt op mijn gezicht terwijl ik stug door stap. Ik ben de hengst al lang weer vergeten wanneer hij dan toch in mijn ooghoeken verschijnt. Hij is nog maar een paar meter van me verwijderd en ik houd halt, hem aan starend. Wanneer hij nog maar 5 meter van me vandaan is struikelt hij over een steen en valt hij zo languit op het strand. Mijn ogen staren hem vanboven af aan, en met een klein grinnikje weet ik het er vanaf te brengen. De hengst ligt nog geen minuut of hij is alweer overeind gesprongen, ik zet een stapje achteruit om de afstand tussen ons te bewaren. Hij bekijkt me kort en begint dan in eens tegen me te schreeuwen. Ik schud mijn hoofd en zou het liefste mijn hoeven in mijn oren steken. Ik zucht en snuif vervolgens diep om hem met mijn amber kleurige ogen intens aan te staren. Groentje, doe rustig. Zeg ik enkel koel, mijn oren lui naar de zijkanten hangend. Ook zijn volgende woorden hoor ik nog zonder problemen aan. Nee, meen je dat nu? Is er vuur? Dat had ik nog niet gezien hoor. Zeg ik over duidelijk sarcastisch tegen hem. Mijn ogen glijden even centimeter voor centimeter over hem heen. Hoe oud zal hij zijn dat hij zich zo hysterisch gedraagd. Totaal geen gedrag voor een volwassen hengst. Hoe zal hij ooit de merrie gaan beschermen waarvan hij houd? Ik schud mijn hoofd lichtjes in afkeuring voor ik hem zuchtend aangeef: Je moet je omdraaien en nog een aantal kilometers in die richting galopperen dan ben je weer veilig bij je leider. En in jou geval zou ik zorgen dat je die niet meer uit het oog verliest. Ik stap vervolgens stug verder, mijn schouder tegen die van hem stotend wanneer ik hem passeer. Stom stressend paard bedenk ik me grimmig, mijn ambere ogen op de horizon gericht, die niet langer mooi oranje en blauw gekleurd is, maar besmeurd word door een dikke zwarte rookwolk die zich nog altijd aan het uitbreiden is. Heel even kijk ik over mijn schouder heen naar de hulpeloze hengst. Zou hij zich weten te redden? Achja het is niet meer mijn zorg. Misschien was ik wel iets té onaardig tegen hem, tenslotte kan hij ook nergens iets aan doen. Terug lopen? Nee.. dat is niet mijn stijl. Wel houd ik even halt, alsof ik ergens naar aan het kijken ben, hopend dat hij misschien uit zichzelf terug zou komen.