Haar passen waren vlot en elegant tegelijk. Toch zag ze er niet prachtig uit. Op haar achterste was er een stuk bot zichtbaar en overal waren open wonden en lelijk genezen littekens. Ook een deel van haar ribben waren zichtbaar. Een vuile lach verliet haar donkere lippen. Een blauwe gloed straalde op haar bijna zwarte vacht, ze voelde haar hoektanden zo groeien dat ze hen niet meer in haar mond kon houden en dat ze lichtjes over haar onderlip hing. Haar witte ogen transformeerde in eindeloze inktzwarte ogen die geen pupil meer bezaten. Haar gebroken en gebarsten hoeven baande zich een weg door het vuur. Ze schudde wild haar hoofd en haar geklitte en vuile manen waaide alle kanten. Bloed liet haar manen samen plakken tot een vieze brij. Kleine vlammetjes doofde ze zonder er aandacht aan te besteden, met haar brede kapotte hoeven. Een schelle en dodelijke hinnik rommelde door haar keel. Ze bewoog zich vlot voort en ontweek verschillende hoge vlammen. Ze had een doel voor ogen. De gekwelde Xariv proberen overhalen. Voor wat leefde hij nog? Zijn blinde dochter, die zo dom was dat ze het niet eens door zou hebben moest hij schim zijn. Hij deze gedachten verliet een gemene grinnik haar lippen.

Ze ging over naar een vlotte galop en haar scherpe geurvermogen spoorde Xariv al gauw op. Ze versnelde haar pas en haalde ham al gauw in. Met een soepele sprong werkte ze zich over een bosje dat in lichterlaaie stond. Ze plaatste haar lichaam voor Xarivs neus en draaide vervolgens haar lelijke zij bij hen weg en keek hem met haar gehavend hoofd aan. Ook daar ontbraken wel enkele stukken vlees. ”Zo, zo zo … Xariv, je hebt wel veel ellende in de leven he?” Haar stem was spottende en ze keek hem aan als een grootmoeder haar kleinkind aankeek. Deze aardige blik verdween wanneer er een harde en gemene stemming haar hoofd overnam. ”Een blinde dochter, geen vechter meer… En zeker iets dat niet onbelangrijk is… Je geliefde merrie die naar beneden is getuimeld en nu MORS - DOOD is!” Spuugde ze hem toe. Ze draaide wat rondjes om hem heen en keek hem dan weer recht aan. Ze had een perfect voorstel voor hem, maar dit zou ze nog even achter zich houden. Eerst even wachter hoe deze zielige hengst op haar woorden zou reageren. Haar voorbenen kwamen los van de grond en klauwde wild in de lucht voor ze haar benen weer met een plof de grond laten raken. Haar adem die rook naar dood en bederf blaast ze recht in zijn witte arabische gezicht uit, dat er nu wat zwart uit ziet, door Avanti’s vuur.

Bij zijn scherpe en gewaagde woorden sloegen haar oren in haar hals en grinnikte ze vuil. Haar bodemloze donkere poelen waardoor ze keek bleven hem strak aankijken, tot hij zijn rug naar haar toe keerde. Ze gromde luid, met haar mond open en draafde naar hem toe, klemde haar tanden rond zijn manenkam en trok hem naar haar toe. Ze liet hem weer los en keek hem aan. "Xariv, knapperd, je leeft voor niks meer, Hayyel zal het niet merken, waarom kom je je slechte leven niet bij de schimmen doorbrengen?" Ze grinnikte en hinnikte binnenmonds. Dit deed ze niet voor de schimmen, neen, dit deed ze om deze arme hengst te kwellen en om Hayyel alles af te pakken. Haar donkere ogen staarde de hengst aan. Ze bracht haar neus langzaam naar de zijn en tikte haar hoofd heen en weer als een klok. "Tijd tikt door... Elke blauwe maan kom ik opnieuw langs om jouw te confronteren met je hatelijke leven." sprak ze stilletjes en dreigend. Ze haalte haar tanden weer rond het botje boven zijn neusgaten en sprak nog eens kort "Elke blauwe maan opnieuw, opnieuw en opnieuw." ze zou Xariv nooit meer met rust laten.

Vanth had Xariv met rust gelaten tijdens de periode dat de blauwe maan, de maan die de schimmen hun kracht gaf, er niet was. Nu hij weer aan de hemel glinsterde, groeide haar hoektanden en werden haar witte ogen, eindeloze, pupilloze zwarte kijkers. Vliegensvlug spoorde ze Xariv op en haastte ze zich naar hem toe. Wanneer ze hem zag staan in de verte draafde ze op hem af en zette haar tanden rond zijn ruggengraat. Na heel even daar te hebben staan liet ze hem weer los en ging voor hem staan. "Het je je dochter nog gezien? Jij kan haar wel zien, maar zij jouw... Dat is een ander verhaal." Ze kon het gewoon niet laten om Xariv al meteen een steek te geven nog voor ze dag had gezegd. Ze streek haar vlijmscherpe langs zijn been. Ze hoorde en voelde hoe haar hoeven, die leken op messen, langs zijn benen streken.

* Omniel is door haar vader verkracht, ja, maar er waren geen schimmen bij. Enkel allemaal vrienden van haar vader die haar tegen hielden en die hun buurt afwachtte.
** Enorm inspiloos