FIRE • Get to your leader!

Gast **Profile**

Meld je bij je leider in dit topic door een rpg bericht te schrijven over hoe je paard de vuur ervaart. De leiders zullen je opvangen.

Register your horse by your leader by typing a message about how your horse is taking the fire. The leaders will bring you to safety.

Love will not leave you,
hate will not heal you

Haar blauwe ogen werden groot voor ze twee passen achteruit deed. Een dikke rookwolf vormde zich boven de bomengrens en was duidelijk zichtbaar. Het trok hun kant op en Serah bevond zich momenteel helemaal alleen. "Lightning!" Haar stem was benauwd en ze draaide zich om.

Haar roze manen wapperde in de wind terwijl haar benen zich als een robot automatisch onder haar lichaam voortbewogen. Zouden Zehlia en Treasure het al hebben gemerkt? Zouden ze al de kudde bij elkaar hebben geroepen om ze te beschermen. Zou Claire daar zijn? Met die gedachte in haar hoofd sprintte de creme merrie voort. Zich niet willen omdraaiend tot ze de witte gestalte van Zehlia voor zich zag. Hijgend kwam ze tot stiltstand terwijl haar ogen iets groter werden. "Ze..Zehlia brand!" stootte ze uit en wees met haar neus in de richting. En pas toen. Toen zag ze welke richting dat was. Haar oren vielen omlaag en haar ogen werden vochtig. Dat was het gebied waar Serano leiding gaf. Serano.. Hij had haar laten lachen. Verstijfd bleef ze zo staan. En al wat ze kon wensen was dat hij veilig was.. Serano..

In stilte staarde ik naar de rookwolken al deden ze me niets. Ik voelde geen angst voor vuur. Het was naast Discord mijn enigste metgezel geweest. Het had mij warm gehouden in tijden dat ik het koud had. Het was verwoesting maar ook leven. Ik stond vlak bij de kudde misschien een van de eerste die het opmerkte. Maar ik sprak geen woord. Het was voor nu een schouwspel dat enkel ik kon koesteren. Discord naast me zwaaide ongeduldig met zijn staart terwijl hij door hamerde over dat ik niet als een gestoorde moest blijven staan maar de veiligheid moest opzoeken.

Ik was niet verlamd of geschrokken. Enkel gevaccineerd. Dat was de rede waarom ik hier stond. Starend naar het zwart. De gedachte aan de zwarte hengst E'vesdar lag in mijn gedachtes. Tja hij was de enigste 'levende' ziel die ik graag nog terug zag hier. Als het waar was wat ze van mijn Ayaan zeiden dan hoefde ik voor haar leven niet bang te zijn. Dan zou zij ongeschonden blijven door de vlammen. En E'vesdar. Die zou zichzelf toch wel redden? Dan zou ik hem opzoeken als het veilig was en dan zou ik hem bedanken. Want als het niet voor hem was geweest zou ik misschien nu wel het vuur over haar huid voelen likken. En dan zou ik een stuk minder blij zijn geweest.

Toen ik een stem hoorde draaide ik me om naar de mensheid. Mevrouw moest zonodig mijn stilte verpesten en ik kon raden dat de hele kudde nu gek zou worden. Geweldig. Zacht zucht ik tja misschien moest ik ook maar denken aan iedereens veiligheid. Ik zucht nog even en stap daarna naar de witte merrie die mijn Alpha was. "Als je hulp met iets nodig hebt Zehlia." Klonk mijn stem zacht en ik glimlach even. Moest toch wel Angie blijven nietwaar? Mijn oog glijd in stilte weg op zoek naar Treasure. Ik weet niet, maar sinds ik die hengst heb gezien heeft hij iets met mij wat ik maar niet kan en wil begrijpen. Iets wat me lichtelijk bang maak, en ik weet zeker dat hij nu wel zou komen zoeken naar me..

I'll stop the whole world from turning into a monster, and eating us alive. Don't you ever wonder how we'd survive? Well now that you're gone the world is ours

**Profile** Number of posts : 291 Status : Active

Het eerste wat haar deed beseffen dat er iets mis was was de dikke grijze rook. Vogels vlogen op en konijnen schoten hun holen uit. Sunset merkte dat ze het benauwd kreeg. Wat was er aan de hand? Ze voelde de sterke aandrang om te vluchten, maar moest ze niet eerst weten waarvoor? Toen ze felle oranje dingen op haar af zag komen gooide de zwarte merrie haar hoofd omhoog en draaide zich om. Zo snel mogelijk baande ze zich een weg door het zand van Orlais tot ze bij haar eigen kudde gebied was. Ze moest Zehlia vinden. Ze voelde haar benen trillen, ze was niet gewend lange afstanden in volle vaart te rennen. Ze kon het wel, maar was er niet op ingesteld. Toen ze de witte gestalte van de merrie zag stopte ze en keek naar de twee andere paarden. Natuurlijk hadden zij het oranje spul ook opgemerkt. In haar twee jaar dat ze leefde had ze dat nog nooit meegemaakt. Maar ze durfde niet te vragen wat het was, omdat iedereen ervoor op de vlucht sloeg. Ze wilde niet dom overkomen. "Zehlia..." de rest van de zin bleef in haar keel steken. Ze was bang, dat was duidelijk.

FIRE • Get to your leader! Dc3cc30dfa978e529b3de79

Zijn vermoeden werd juist bevestigd door de zwerm vogels die opvloog. Vliegensvlug draaide de witte hengst zich om en galoppeerde weg. Ondertussen keek hij of hij nog andere paarden tegen kwam. In de verte zag hij een zwarte merrie, die ook op de vlucht geslagen was. Moon voelde dat de rook hem wilde verstikken en versnelde zijn pas. In een ritje naar de hemel had hij nog geen zin. Toen hij er bijna was werd hem de pas afgesneden door het vuur, dat zich voor zijn pad sperde. Hij wist nog net ervoor te stoppen en deinsde geschrokken achteruit. Hij zag nog een opening en galoppeerde er door heen. Het enige was dat hij nu niet meer richting Zehlia ging, het vuur dreef hem de andere kant op. De rook tastte zijn longen aan, maar net toen hij dacht dat het vuur hem zou doden vond hij een weg ertussen door en rende hij naar zijn leidster. Hij zag al een paar andere paarden staan en knikte ter begroeting. Zo te zien was er niemand gewond.

Trust
Ik schrok toen een van de spetters vuur op mijn vacht belandde. Ik bokte en rende weg, weg van de woeste vlammen die elk paard wat in hun weg kwam probeerde te vermoorden. Ik wilde niet dood, het was mijn tijd toch nog niet? Ik zag in de verte een paard, dat verwilderd om zich heen keek. "Ren! Ren weg!" ik wist niet of mijn stem hard genoeg was, maar het paard rende weg. Ik hapte naar adem en galoppeerde verder. In de verte zag ik Zehlia en nog een paar andere paarden van rank 1. Ik hoestte en knikte naar ze.

-sorry van de laatste twee, die zijn niet zo goed...-

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

in paniek hinnikte de kleine bonte merrie, terwijl haar lichaam op haar achterbenen balanceerde. waar was Dahlai? haar kleine veulentje.. 2 minuten geleden was ze nog hier geweest, maar toen zij het vuur doorkreeg, was ze weg.. de vlammen likten aan haar benen terwijl ze paniekerig rondjes draaide en dahlai's naam hinnikte. een zacht hinnikje kwam uit eindelijk terug, en meteen draaide ze zich om en baande zich een weg door de vlammen. naast een omgevallen boom lag ze, hulpeloos, haar kleine lieveling. Dahlai's staartje was aangevreten door de vlammen, maar na enkele duwtjes stond de kleine recht en rende ze voor haar moeder uit, weg van de vlammenzee.

Hoe had dit ooit kunnen gebeuren? Darlica baande zich in pure paniek een boog om brandend gras, omvallende bomen en wegschietende beestjes. al snel zag ze meerdere paarden staan, en ze duwde Dahlai in de goede richting. de kleine merrie rende de benen uit haar pas geboren lichaampje, en stortte haast ter aarde toen ze uit eindelijk de rest bereikten. Darlica hijgte uit terwijl haar neus door Dahlais manen ging. 'Alles komt goed, rustig maar liefje.' haar stem hortend en stotend van de paniek. de kleine Dahlai bleef liggen terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Darlica draaide zich om terwijl haar ogen over het gebied schoven. hoe zou het..? ze mocht er van zichzelf niet aan denken, maar ze vroeg zich toch echt af hoe het met haar zoon zou zijn, Roque, de beta leider van rang 3..

Dahlais tranen bleven stromen terwijl ze zacht en paniekerig hinnikte. haar staart was een heel stuk korter dan eerst, maar verder was ze gelukkig ongeschonden.

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Alpha rank one

Zehlia

De geur van rook brande in haar neus en evensnel al in haar ogen. Ze schrok er ontzettend van en kon de geur gauw op zijn plaats zetten, vuur ... Ze sprong omhoog stijgerde , draaide in de ronde om eens goed te kijken waar het vandaan kwam. Ze kwam met een flinke klap neer op de grond en galopeerde aan met een razende snelheid. Ze moes en zou de kudde moeten beschermen samen met Treasure , Ze stotte een felle hinnik uit om de andere evengoed te waarschuwen en gelukkig hadden al vele in de gate welke hell los gebroken was. Trevor had haar ook al in de nek gehangen in een enkele korte minuten en volgde haar.

Ineens zet ze haar volle benen in het gras dat langzaam droog aanvoelde door de hitte, Ze galopeerd de brandende zee in van bomen. Misschien was er iemand in de bossen die vast zat geklemt en geen uitweg meer wist. Ze hinnikte luid maar na korte minuten galopeerde ze weer weg uit de brandende bosgebied. Ze voelde hoe haar eigen vacht brande en zweet erop stond maar er was geen tijd om te kijken of nog te rusten. Ondertussen had ze Trevor al bevolen om de andere kant in te gaan en iedereen bij elkaar te verzamelen. Ze springt over een net omgevallen boom heen en galopeerd naar de verzamelde groep die zich bij haar aankomst gauw om haar heen kwamen. Ze kijkt even eerst naar Serah die bijna in haar nek sprong en ze drukt haar neus rustgevend tegen haar hals. ' Ja Serah , maar zorg jij maar dat je zo veel mogelijk rustig blijft en de andere helpt als het moet.' dan volgen haar ogen naar de merrie die haar hulp aanbood.' Geweldig zou het zijn. maar je blijft hier bij de andere.. help elkaar het is vooral nu nodig ' Even laten haar ogen haar in de steek die ligt branden van de rook in haar ogen , nog steeds voelde ze hoe haar ademhaling snel was maar ze kon niet stilstaan en niks doen. Ze zag snel nog meer paarden volgen en ze kon een wrang glimlachje toveren die ven snel weer vertrok. Ze knikte goedkeuerend. Ze zette even een kort draafje op maar sprinte ineens aan als ze Darlica aan ziet komen met haar veulen. ze was naar voren gesprongen zoals een kat zou doen als er ineens geen grond meer had onder zijn voetjes. Ze ziet voor haar het jonge wezen neervallen en ze kon een kleine traan niet tegenhouden. Het arme jonge ziel. Alle zielen nu ... ze was geschokt en het de brand was nu pas echt aan het openbloeien. Ze drukt Darlica even een snellle neus tegen haar hals en helpt haar veulen weer met opstaan. ' Ga geen stomme dingen doen en blijf bij Dahlai.' zegt ze en dan zette ze weer een draf in om snel de rest op te gaan zoeken..

Gast **Profile**

verkeerde rang [á]

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph kijkt eens om zich heen. Veel tijd heeft hij niet om om zich heen te kijken, snel draaft hij verder in zijn machtige draf. De lucht is blauw, hij heeft zijn verleden dan wel teruggevonden, ruzie met dat gedeelte; Kayleigh, en dus ook Theron nog Yacira. Maar hij voelt zich op een of andere manier gewoon beter, dit is geen zwarte dag voor hem. De vogeltjes fluiten en het zonnetje schijnt vrolijk hoog aan de hemelse, blauwe lucht. Ergens ziet hij een klein groepje druppeltjes die aan het condenseren zijn en zich wolken noemen, maar dat is wel zo klein dat dat alleen het perfecte plaatje compleet maakt. Hij voelt zich rot, rot voor Kayleigh, maar hij kon er toch ook niets aan doen? Of wel dan? Maar het rotste voelt hij zich over Yacira, sommige dingen gebeuren dan ook exact op de verkeerde plaats en de verkeerde tijd. Daarnaast staat Blauwe maan al weer bijna voor de deur en sommige kudde paarden beweren dat Avantie hier in een van de gebieden is geweest. Thriumph ziet het maar als vage roddels, wat moet hij er anders aan vinden? Terwijl hij over de grimmige heuvels van het minanter heen glijd in zijn machtige draf, ziet hij andere paarden vanuit gebieden wegvluchten. Hij vraagt zich af wat er aan de hand is, met de wegvluchtende paarden valt niet te praten, ze slaan op hol of willen helemaal niets meer horen.

Ergens boven de boomtoppen van de rand van het bos ziet hij een zwart-grijze vlek verschijnen, hij dwingt zijn lichaam tot stilstaan zodat hij het net iets beter kan beoordelen. Hij knort een keer fel zodat zijn neusgaten open staan voor de kleinste geurtjes die de natuur voor hem te bieden had. Na een paar minuten wensde hij dat hij dat nooit had gedaan, de vreselijke, rokerige geur drong zijn neus gemeen binnen. Het had de verschrikkelijke geur en het slaat meteen op zijn longen. Hij kucht een keer, zijn longen zijn sterk genoeg om de rook verder tegen te kunnen houden. Maar na een tijdje prikt het ook in zijn ogen, angstig beseft hij zich dat dit maar een ding kon betekenen: Vuur, en niet zo'n kleintje ook. Hij strekt zijn hoofd nog eens naar boven en ziet nu duidelijk de zwarte rookwalmen boven de bomen uit te komen. Hij schrikt van een rode lichtvlek die op zijn netvlies komt. Zijn lichaam zet zichzelf automatisch in een galop. Met een sprong is hij omgekeerd en rent hij zo snel als hij kan. Langzaam strekt hij zijn lichaam om de rengalop aan te zetten. Zijn hoeven zetten zich iedere keer krachtig af in de aarde waarbij de grashoppen omhoog vliegen. Daar let hij echter niet op, hij wil weg zijn, weg van dat vuur, en snel ook. Hij ontdekt dat hij als hij in de rengalop zit hij harder gaat dan dat vuur dat doet. Kort keek hij ervoor achterom maar nu stroomlijnt hij zichzelf weer en gaat verder. Zijn borstkas gaat wild op en neer, net zoals zijn flanken. Hij moet zijn leider vinden; Zehlia.
Wanneer hij haar ziet siddert er een opluchting door hem heen. Hijgend komt hij bij haar aan en spreekt de woorden zo goed als het kan luid uit. Zehlia zegt hij met de klank van opluchting die uit zijn keel komt. Je weet dat je me altijd kan vragen als je hulp nodig hebt, ik strijd voor de hengsten en merrie's die in problemen komen.. Zegt hij tussen het hijgen door, zijn flanken pompen iedere keer weer de lucht in en uit zijn borstkas waar zijn stevige longen in zitten. Zijn neus is bijna twee keer zo groot geworden zodat er zoveel mogelijk lucht in en uit kan. Na een paar minuten is hij weer bij adem, zo snel gaat dat altijd bij hem. Hij zou het niet kunnen ontkennen dat diep van binnen, in zijn diepste emoties er een flinke scheut angst door hem heen gaat, maar ook moed, en hij zal dapper zijn voor de paarden waar hij voor zou moeten strijden.

Hades met zijn kleine razendsnelle compacte lichaam stond midden in het bos. De vlammen achter hem laaiden hoog boven hem op terwijl ze hem leken te onthullen langs beide de kanten. 'Ren!' Siste de stem paniekerig in zijn oor. Maar Hades had een afwijking, hij was een schimmenkind dus blokeerde zijn hele systeem door het in paniek raken. Zelf de stem, schaduw genaamd, die hij altijd gehoorzaamde drong niet tot zijn ziel door. Zijn paarse ogen die dezelfde hebzucht droegen als zijn vader waren nu in hun kassen gerold door angst. 'Hades, je zal sterven, ren!' Maar Schaduw kreeg geen vat op hem. De bruine hengst bleef als een baksteen aan de grond genageld en zijn hoofd schoot angstig heen en weer. Wat moest hij doen? Sterven en eindlijk verlost zijn van deze wereld of alsnog verbrand de kudde proberen bereiken.

De vlammen likten langs zijn huid en met een pijnlijk hinnik steigerde hij laag. 'Dit is je vaders idee, ren naar de kudde daar ben je veilig voor hem.' Zei Schaduw. Er was maar één angst groter dan dit alles, de angst voor zijn vader Avanti. Hij zette zijn benen naar voor en rende razzendsnel tussen de bomen door richting de kudde. 'Ik durf de kudde niet in.' Hijgde Hades luidop eens de vlakten in zicht kwamen. 'Wel, zet je over die angst heen en ga. Of je nu praat of paarse ogen hebt het kan me niet schelen, ik wil nog neit sterven!' Kermde de stem in zijn hoofd. Hades die al wat afgekoeld was rende richting de kudde en zijn leiders. Op zijn achterhand zat een grote brandwond, liefst van al sprong hij nu ergens in water. Hij trippelde nerveus heen en weer terwijl hij probeerde mogelijke aandacht te ontwijken...

Rang 1

**Profile** Number of posts : 47

Blanca

Wat was dit? Wat was er aan de hand? Ze snapte het eigenlijk niet. Wat waren die geel oranje achtige dingen? Ze likte aan de bomen, ze verwoeste het gebied. Eerst was Blanca nieuwsgierig geweest en was ze naar de vlammen toegelopen, een en al nieuwsgierigheid, maar toen was ze erachter gekomen dat de vlammen behoorlijk heet waren. Ze brandde je. Nu keek ze angstig toe, ogen wijd open gesperd, terwijl de vlammen aan de bomen likte. Wie had dit gedaan? Ze geloofde niet dat dit het idee van moeder natuur was. Ze geloofde er gewoon niet in, het kon niet. Waarom zou moeder natuur zoiets vreselijks doen? ,,Brand...'' Mompelde ze ongelovig. Toen pas drong het tot haar door hoe gevaarlijk de situatie wel niet was. Toen kwam de paniek, ze hinnikte schel en zocht de primitieve veiligheid van de kudde op. Waar was de kudde op? Ze begon te galopperen, harder en harder, het zweet brak uit op haar lichaam en ze begon al te schuimen rond haar mondhoeken. Uiteindelijk zag ze de kudde, ze hinnikte al en wou erop af galopperen toen een grote tak brak en in brand haar pad versperde. Ze stond direct stil, haar hoofd hoog in de lucht. Wat nu? Wat moest ze nu doen? Ze beet op haar lip en hinnikte schel. Ze trippelde nerveus op haar plek heen en weer, ze wou hier weg! En wel nu!

~Flut, heel erg sorry!~

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

* het zijn korte posts, sorry daarvoor (:

X' A R Y O N
Foal

Ook hij had het smeulende vuur geroken en gezien en met een schelle veulenhinnik riep X'aryon zijn moeder erbij die al rennend aankwam. 'Kom X'aryon, we moeten naar de leiders, dit is niet goed.' Siberia's woorden klonken na in zijn oren maar veel tijd had hij niet om na te denken. Samen met zijn moeder renden ze als gekken over het gebied naar de plek waar de alpha en beta van Minanter waren. Kennelijk waren ze niet alleen, een heleboel paarden stonden al in paniek over wat er ging gebeuren.

Siberia
RANK ONE

X'aryon's hinnik was Siberia niet bepaald ontgaan en ook zij begon de giftige geur van vuur te ruiken. Een moment werd ze ongerust, ging het wel goed met Morax? Zou hij niet te ongerust zijn? Zou hij ongedeert zijn? En haar moeder? Veel tijd om na te denken had ze niet, want de palomino merrie zag hoe het vuur dichterkwam. 'Kom X'aryon, we moeten naar de leiders, dit is niet goed.' riep ze naar haar kleine zoontje wiens heldergroene ogen vol met angst waren. Haar benen gingen in beweging en samen gingen ze opzoek naar de leiders, samen met nog een aantal paarden.

♥MORAX

Vredig lag Zyaron te slapen, vredig tot een aantal hinnikken hem uit zijn slaap wekten. Hij wist niet meteen wat er aan de hand was, maar voelde dat dit niet goed was. Instinctief begon hij luid te hinniken naar eventuele andere paarden die nog lagen te slapen.

Zijn blauwe ogen gleden al snel naar de zwarte rook die boven Minanter lag. Vuur. 'Vuur gadverdamme!' riep hij en met snelle passen bewoog ook hij zich naar de leiders toe. 'What the F gebeurt hier..' zei hij zacht. Kijkend naar alle paarden die rondom elkaar stonden, een aantal veulens die dicht bij hun moeder aanstonden. Hayyel, waar was Hayyel.. Onrustig keek Zyaron over alle paarden heen om de witte merrie met zebra-aftekeningen te zoeken tot zijn euro viel. Hayyel zat in Orlais. Niks om zorgen over te maken, maar zou ze wel oke blijven?

♥ AT THE MOMENT NOBODY

S H Y L A R
Rank one

Had je dat weer, moest zij net uit het lonerbestaan terug zijn, gebeurde er iets met BMH. Haar sierlijke bewegingen bewogen haar naar een plek waar veel paarden stonden, en ertussen Zehlia. Even knikte ze naar de witte merrie. Goed kende ze haar niet, maar Shylar wist wel dat ze een lieverd van een zoon had voor ze het zelf verpest had. Een onrustig gevoel kroop echter over haar heen toen ze nergens haar veulens zag en een hinnik verliet haar lippen. Toen ze eenmaal de palomino vacht van haar dochter gespot had ging ze erbij staan en gaf haar kleinzoon een lik. Maar wacht, waar was Allen? 'ALLEN?' riep haar stem boven de anderen uit, hopend dat haar eigen kleine hengstje haar hoorde en hem naar deze plek zou brengen. Shylar zou haar niet kunnen voorstellen hoe het zou zijn om nóg iemand te verliezen na Gazardiel..

- done <3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

sokkepoot

Life in not measured by the breathes we take
but the moments, that take our breath away

Vrolijk speelde ik in het zoute water van de zee. De golven rolde vloeiend over het watervlak wanneer ze tegen mijn benen klotste. Het water spatte omhoog tegen mijn roan-kleurige vacht aan. De zeedruppels die langs mijn lijf naar beneden gleden glinsterde in de zon die op mijn lichaam scheen. Ik trok mijn natte lichaam uit de golven het land op. Ik was gek op het water dat mijn lichaam verkoeling gaf. Maar ik voelde de koele wind langs mijn lichaam gieren. Het was misschien niet het juiste moment verkoeling te zoeken. Een rilling ging langs mijn ruggengraat van de kou. Mijn hoeven zakte diep weg in het mulle, droge zand. Ik schudde mijn lichaam, nat tot aan mijn buik, door elkaar met poging het meeste water uit mijn vacht te gooien. Mijn fluwelen manen vielen als een perfect geplooid gordijn langs mijn perfect gevormde gezicht. Mijn ogen keken zoekend om zich heen. Totdat ze vielen op een wonderbaarlijke wolk die vanuit de bomen leek te komen.

Ik zette mijn ranke lichaam in een draf vol souplesse en kracht. Bij elke stap raakte mijn hoeven een fractie van een seconde de grond. Net lang genoeg om me hoog af te zetten. Ik zag de bomen langs mijn lichaam vliegen. Gemakkelijk slalomde ik door de stammen van de bomen heen, de eiken, denk ik. Maar dat was niet van belang. Ik was niet bang, ik was alleen nieuwsgierig, wat voor wolk was die grijze lucht. Het was net mist, maar dan in het grijs. Een geur die sneed in mijn neusvleugels kwam in mijn bereik. Mijn ogen prikte. Tranen liepen over mijn wangen. Angstig, uit dierlijk instinct, keek ik in de richting van de wol. Een gigantische rode vlam kwam uit het midden. Hij werd bij elke seconde groter. Een angstige kreet verliet mijn lippen.

Ik weet niet hoe snel, maar het was snel. Ik week snel voor gevaar. Maar het ging vanzelf. Het was mijn instinct, zoals god het bedoelt had. Mijn passen waren ruim. Heel ruim. Mijn neusgaten waren groot, heel groot. Mijn romp ging als een gek op en neer. De bomen flitsten voor mijn ogen voorbij. De geur sneed in mijn neusvleugels. Ik was snel, zo snel als vogel die zich in een storm liet meevoeren. Ik had arabisch bloed in me, gemaakt om te rennen. Ik rende voor mijn plezier, meestal. Maar nu niet. Het ging vanzelf. Misschien wilde ik helemaal niet weg. Maar ik voelde mijn hart op een angstaanjagende manier in mijn keel kloppen. Het kon niet gezond zijn. De vreselijke wolken konden niet een goed teken zijn. Plotseling die uitstekende tak, mijn rechterachterhoef bleef erachter haken. Ik viel. Met een klap landde mijn lichaam op de grond. Opeens zag ik het voor mijn oogleden. De stekende vlammen, die je dreigde. Ik had dit eerder meegemaakt. Nouja, niet echt. Maar voor mijn gevoel. Ik herinner met het dreigende verhaal van mijn vader. Over de vlammen de geur. Wanneer ik deze zal zien of ruiken zal ik rennen. Rennen tot ik de wolk niet meer kon zien... Ik twijfelde een moment. Ik wist wat ik in geval van nood moest doen, naar mijn leiders, Zehlia of Treasure. Maar kon ik nogmaals een belofte van mijn vader breken? Ik kon niet lang na denken. Ik voelde de vlam in mijn zij steken. Ik trok mijn lichaam overeind en rende weg.

Ik was zo snel, ik rende mijn eigen benen voorbij. Mijn staart hoog in de lucht. Mijn achterbenen die ruim over mijn voorbenen heen sprongen. Hier was mijn lichaam voor gemaakt. Het rennen. Zelden zag je een paard zo snel rennen. Rennen naar mijn rang. Rennen naar Zehlia of Treasure, enkel zij konden ons in veiligheid brengen. Ik zag het landschap voor me voorbij schieten. maar mijn ogen stonden doelgericht naar voren. Al snel kreeg ik de kudde in het oog met Zehlia die onrustig in de weer was.

when your the one without any kind of luck

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

treasure

It's not the load that breaks you down,
it's the way you carry it.

De geur drong in mijn neusvleugels. Een nare prikkeling hing in mijn keel. Over mijn wangen rolde een traan van het vuur dat in mijn ogen prikkelde. Ik dacht maar één ding. De kudde, Zehlia, en Sayare... Ik schudde het uit mijn hoofd, Sayare was verstandig ze zou zich vast snel bij de kudde melden. Ik draaide me om en zette mijn lichaam in een uitgestrekte galop. De bomen raasden aan me voorbij. Zo snel als ik kon haastte ik me naar de kudde. Ik zag Zehlia nog net weg lopen om andere paarden te gaan halen. Een lage hinnik verliet mijn keel om te zeggen dat ik de kudde bij elkaar zou houden.

Een lage brullende hinnik verliet mijn keel om de chaos rustig te krijgen. Ik steigerde hoog en rende rond de kudde om te kijken wie er waren. Stiekem zoekt ik naar Sayare die er tot mijn grote teleurstelling nog niet was. Met angstige ogen keek ik naar het bos waar de rookwolken van boven uitkwamen. Wat nou als zij daar was? Dan zou Zehlia haar toch wel vinden? Mijn ogen vielen op Tiumph die nog wat achter haar aan riep. Ik stapte in zijn richting. ”Triumph, zorg dat je bij de kudde blijft... Dan komt het goed” Klonk mijn stem haastig

What's meant to be will always find a way

manipulation by perfectperfection

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

FIRE • Get to your leader! 79b79c1c0c50767f438938b

Het zou de eerste keer zijn dat ze de kudde onder ogen zou komen maar voor alles was een eerste keer dacht ze in zichzelf. De bomen waren de laatste paar dagen al onrustig geweest en regen was al uitzonderlijk geweest, in de afgelopen week was de aarde zo droog geweest dat elke druppel welkom zou zijn.
En nu dit er nog bij, kon haar leven nog slechter worden?

Haar pezen spanden zich op telkens ze de haar hoeven afzetten op de drogen aarde die bestrooid was met dennennaalden, de zo heerlijke geur van het dennenbos werd overweldigd door de zwavelachtige geur van verstikkende rook die langzaam dichterbij kwam. Haar neusgaten stonden wijd open toen ze de kudde paarden rook die zich voor haar bevond, dit moesten ze zijn!

Nog sneller dan daarvoor galoppeerde ze door de Minanter naar de veilige bescherming van de leider, en eindelijk kwam de groep in zicht, een luide hinnik wou uit haar keel ontsnappen maar werd bedrukt door de rook die zich opstapelde in haar longen.

Al schuivend kwam ze tot stilstand midden in de kudde, snel zocht ze naar de leider in dit geval leidster Zehlia om zich te melden.

-kort maar dat geeft niet hoop ik?-

NOT ALL WHO WANDER ARE LOST

**Profile** Number of posts : 24 Status : Active

fml had alles klaar getypt en toen venster perongeluk gesloten :<

Xiandora

Angstig rende ze door, wat was deze brand? Geen normale bos brand, dat was zeker. Misschien had iemand dit veroorzaakt.. En was het niet gewoon een brand van moeder natuur... Ze vloog zo snel als de bliksem door het bos heen, denkend aan al het leven in het bos. Wat zou er gebeuren? Ze moest haar leider opzoeken, Zehlia. Wat was er gebeurd met de andere paarden? Zaten die al in veiligheid? Waren die ver weg van Xiandora? Duizenden vragen zweefden door haar hoofd heen. Het enigste wat ze hoorde was vallende bomen en takken, die neer waren gegaan door het hellen vuur. Allerlei vogels vlogen hoog boven het bos, en allerlei konijnen, herten, en noem maar op, renden met volle vaart richting het uitgang. Wat zou er gebeuren met Xiandora? Was haar grote vraag. Ze schudde haar hoofd, en dacht er even niet meer aan.. Nee, dat kon ze gewoon niet.. Nou, niet nu. Ze moest eerst denken aan haar eigen veiligheid, en hopen dat het okay was met de anderen.. De geur van het vuur, was verschrikkelijk. In de verte zag ze wat bewegen, haar ogen werden iets groter. Wie was het? Ze rende ietsjes sneller, en hoopte voor het beste. Doorrennend zag ze de kudde. Haar passen versnelde, en ze stopte in het midden van de groep. Nu was ze veilig.. Althans, dat hoopte ze. Ze zag Zehlia, en meldde zich daar even snel.

Miyuki

Bij het beekje stond ze rustig te drinken. Met heet gele ogen, hoorde ze allerlei dieren. Vogels vlogen met volle vaart het bos uit, herten renden zo snel mogelijk weg. Haar neus ving de geur van het onheil op. Vuur. Geen normaal vuur nee, dit was geen gewone bosbrand. Ze twijfelde geen seconde, en begon te rennen. Ze moest Zehlia vinden, haar leider. Als ze bij haar leider was, was ze hopelijk veilig. Ze bleef kalm, en bleef doorrennen. Dit soort gevaren had ze al eerder meegemaakt. Ze moest niet in paniek raken. Wat niet snel zou gebeuren ook. Miyuki was een ervaren merrie, ookal was ze nog niet verschrikkelijk oud. Ze wist hoe ze hiermee moest omgaan, en zocht zo snel mogelijk de kudde op. Na een eindje lopen, rook ze de geur van andere paarden. De geur drong langzaam tot haar door, door het vuur. Ze rook alleen maar onheil, niet de zoete geur van andere paarden. Toch was ze veilig aangekomen bij de rest. Was het die leider van de schimmen die deze bosbrand had veroorzaakt? Of was het toch wel echt puur toeval? Met een klein drafje draafde ze naar Zehlia toe, en groette haar.

Bulls Eye

Net zoals vele anderen, waarschijnlijk, was de hengst op zoek naar de kudde. Zijn staart vloog naar achteren, en zijn manen vlogen in het rond. Zijn vuurrode ogen straalden kalmte uit. Ook Bulls Eye was niet in paniek. Hij had geen bosbrand of zoiets eerder meegemaakt, maar de laatste woorden die zijn moeder hem hadden ingefluisterd, waren de woorden 'Blijf altijd rustig.' Bulls Eye heeft dit altijd onthouden, en is zijn moeder ook dankbaar hiervoor. De hengst vloog over de grond, met zijn enorm ruime passen. Eerst Zehlia opzoeken, daarna nadenken. De hengst kwam met een drafje aan bij de kudde, en ging bij de anderen staan. Nu kon hij nadenken.. Wie had dit gedaan? Of was het een normale brand? Iets verder op zag de hengst Zehlia staan, en liep even naar de leider toe om zich te melden.

*Sorry, erg flut

**Profile** Number of posts : 77 Status : Active

Verzonken in mijn gedachtes stond ik stil. Wanneer ik een lage hinnik hoor spits ik mijn oren en sta ik met een ruk overeind. Dat was Treasure! Angstig keek ik om mij heen. Alles werd warm en langzaam begon ik niets meer te zien door de dikke zwarte rookwolken. Vol angst hinnikte ik. In de hoop dat iemand mij zou horen. Ik moet weg hier… Ik zet mijn lichaam in een vlot tempo en probeer de uitgang te zoeken van de zwarte rook.

De angst begon erger te worden en mijn hart ging als een malle tekeer. Weg moest ik, weg van deze hitte. Verderop hoorde ik meer paarden hinniken en de hoeven op de grond dreunen. Ik ging af op het geluid en kwam terecht op een iets open plek. Ik volgde de paarden. Verderop zag ik Treasure die zoekend om zich heen keek en orde probeerde te houden. Zo hard ik kon galoppeerde ik in zijn richting. Wanneer ik vlak bij hem sta zet ik mijn lichaam stil. Opgelucht haal ik adem, gelukkig hij was er.

**Profile** Number of posts : 77 Status : Active

De geur, de zwarte rook. Een kleine terug blik aan mijn verleden kroop voorbij. Mijn neusgaten gaan zover open als ze kunnenn. Angstig kijk ik om mij heen. Gelukkig daar staat Faylice die mij aankijkt met dezelfde angstige blik. ”Kom lieverd, we moeten hier weg!” Ik draai me om en controleer steeds of ze dichtbij blijft. Samen lopen we ons een weg door de rook. Dit was het moment van vroeger. Door dit had ze haar ouders nooit meer gezien. Vliegensvlug kijkt ze achterom. Ze ziet haar kleine meisje moeite hebben met de rook. ”Flink zijn meis, je kan het!” riep ik haar bemoedigend toe. Wanneer ik verderop paarden zie rennen zet ik mijn lichaam in een draf. ”Fay, jij moet eerst” riep ik. ”Volg ze! Als je mama kwijt raakt geen paniek, blijf bij de kudde.” Ik trilte van angst en allerlei gedachtes dwalen door mijn hoofd. Wanneer Faylice mij inhaalt blijf ik vlak achter haar opweg naar de leiders.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Faylice

Rustig kijkt ze uit haar kleine oogjes, dat rustige gaat er heel snel vanaf. De grijze rookpluimen schieten meters boven het kleine merrie'tje uit. Nieuwsgierig draait ze haar typisch arabische hoofdje naar het rare, grijze spul. Ze kijkt daarna vragend naar haar moeder, blijkbaar is dit geen lief spul, want ze ziet dat Yacira angstig met haar ogen op en neer schiet. Reden genoeg om dus bang te zijn, blijkbaar. Ze wist nog niets in dit sprookjesachtig bestaan, ze mocht alles doen wat ze wilde maar blijkbaar was er ook nog iets om bang voor te zijn. Ze draait zich nog eens om om het grijze spul te bekijken, het grijze spul is langzamerhand zwart geworden en het slaat op haar kleine, nog niet goed genoeg ontwikkelde longen. Ze kucht eens goed als poging om de rook eruit te krijgen, het lukt niet, ze krijgt steeds meer binnen. Ook begint het gemene spul in haar ogen te bijten, haar ogen beginnen te prikken en tranen flink. Nu word ook Faylice bang, angstig kijkt ze naar Yacira, haar enigste steun die ze kan krijgen op dit moment. Ze draait zich nu om en gaat tegen Yacira aan staan. Ze kijkt nog eens achterom en ziet dat er rode gedeeltes uit de zwarte rook komen. Ze schrikt hevig en rent hard achter haar moeder aan. 'Wat is dit dan precies voor een gemeen iets?' zegt haar piepstemmetje angstig. Instinct is waar ze nu op vertrouwt, ze was nog maar net op deze wereld maar ze was erop gebouwd dat ze op elk moment weg kon schieten, daar maakt ze nu dan ook dankbaar gebruik van. Haar draf is bijzonder snel, dat merkt ze als ze haar moeder makkelijk bij houd. Als Yacira gaat galopperen probeert ze de bewegingen na te doen totdat ze zelf ook in galop zit. Ze merkt dat dit nog harder gaat en drentelt snel achter haar moeder aan. Angst is het enige wat door haar lichaam heen siddert. Na een tijdje begint de rook toch echt heel lastig te worden, ze mindert van snelheid en begint hard te kuchen. "Flink zijn meis, je kan het" bemoedigt Faylice om door te zetten. En dat doet ze terwijl ze haar antwoord geeft 'Ik probeer het mama'. De angstige stem komt als een hoge klank boven het geluid van het geraas van de rook met de rode gedeeltes. Dus dit noemde ze dan vuur. Nu moest ik voor? 'Ik wil niet voor mama!' Schreeuwt ze angstig, maar aan de blik van Yacira weet ze dat ze het moet doen. Moedig haalt ze haar moeder in en gaat achter de andere paarden aan, ze moest bij Treasure zijn, of Zehlia, dat had Yacira haar verteld. Vliegensvlug rent ze verder waarbij ze angstig kijkt waar ze ze kan vinden.

Gast **Profile**

Adelheid

Let it crash upon you,
like a wave upon the sand

^{De vlammen likte aan de bomen en zorgde er voor dat het woud kreunde en zwoeg onder de bedrukkende hitte. Adelheid zijn ogen zijn gespreid, het wit duidelijk zichtbaar, het was geen angst voor zijn leven; hij had niks meer om voor te vechten. Nee hij maakte zich zorgen om haar, om de merrie die zijn geest had betoverd en voor geen enkele seconde meer zijn gedachten verliet. Zijn blauwe lichaam verplaatst zich snel en krachtig door het woud, en al snel bereikt hij de kudde in het dal dat omgeven is door wit sneeuw, hier zouden ze veilig zijn voor even. Hij knikt naar de leiders om zijn aanwezigheid te tonen en trekt zich terug in de groep paarden, hopend en verlangend dat Sabel veilig zou zijn.}

Gast **Profile**

mercy is bad for the vision
alpha e'vesdar

Vergezeld door een stuk of 15 paarden die volledig zijn opgebouwd uit kolkend water galoppeert hij tussen de vlammen door, oranje slierten die naar zijn benen grijpen en sissen wanneer ze zijn vlees branden. Stug en met zijn hoofd maar bij één ding galoppeert hij door, hij had de kudde van Theron bezocht, had gezien dat de kudde voor het grootste deel veilig was. Zijn gitzwarte ogen staan onheilspellend en zijn inktzwart, geen vlekje goud meer te zien. Bij elke stap die hij maakt zijn de slagen van de vleugels van Rys eveneens hoorbaar, de panter die zich vliegend voort beweegt hoog in de lucht. Zijn gedachten maakte overuren en de spieren staan strak onder zijn glimmende zwarte vacht. Het koste hem immens veel inspanning om de waterpaarden voort te bewegen en niet uiteen te laten spatten. Zijn gave was gekomen met inspanning en falen, het was net zo erg een vloek als dat het een gift was.
Zijn hart klopt in zijn keel en zijn ademhaling is kort en onregelmatig, hij moest de kudde van Minanter bereiken. Al van ver herkend hij de grote groep paarden en hij komt tot stilstand wanneer hij de groep bereikt. Zijn inktzwarte ogen staan donker en duister, hij gooit zijn voorhand de lucht in en laat een bulderende hinnik horen. Zijn ogen zoeken naar Zehlia of Treasure, wanneer hij het lichaam van de hengst vind verschijnt er een kleine grijns rond zijn lippen, hij herinnerde zich Treasure nog wel toen hij net was aangekomen. Met soepele en krachtige passen beweegt hij zich voort, op de voet gevolgd door de waterpaarden die mee bewegen met elk pas die hij maakt. 'Treasure!' Zijn stem is rauw omdat zijn longen zijn aangetast door de rooklucht. 'Orlais is in orde, Anderfels maakt het goed en Ferelden heeft alles op orde. Als je je naar de kust begeeft kan je je kudde samen voegen met die van Diablo, aan de kust is het veilig. De brand heeft de grens van Minanter nog niet overschreden, maar wat niet is kan komen, evacueer nu het nog kan.' Zijn inktzwarte ogen glijden over de paarden heen. Hij kan Darlica uit de groep halen, ergens een pak van zijn hart. Hij richt nogmaals zijn blik op Treasure en spant zijn brede hals aan. 'Het is het veiligst aan het strand. Mis je nog paarden? Ik ga het woud weer in' Hij ademt rustig uit en vangt Nirvana op vanuit zijn ooghoeken.

Hij gooit zijn hoofd in de lucht en enkele van de waterpaarden maken zich los vanuit de groep en mengen zich tussen de kuddepaarden, vormen een barrière tussen de kudde en het vuur. Hij werpt een blik op Zehlia die druk bezig is iedereen gerust te stellen en laat een glimlach over zijn lippen glijden de bedoelt was voor haar. Dan richt hij zich weer op Nirvana, zijn inktzwarte ogen vinden de hare en hij beweegt zich soepel naar haar toe gevolgd door de paarden die volledig bestaan uit kolkend water. 'Ik ben blij dat je veilig bent, wat je ook doet betreed het woud niet, oke?' Opnieuw trekt Darlica zijn aandacht weer en hij maakt zich los van Nirvana en vervolgt zijn pad naar de pinto merrie die hem ooit zo erg had bezeerd dat hij enkel pure haat voor haar had gevoelt. 'Darlica' Zijn stem is rauw en hees door de brand. Hij duwt kort zijn neus tegen haar hals en neemt dan afstand. 'Roque is veilig, ik weet dat je hem niet wilt kennen, maar hij is veilig' Hij wend zijn inktzwarte ogen van haar af en kijkt naar de kleine merrie die aan de hoeven van Darlica staat. 'Zorg goed voor haar' Gebied hij haar wanneer hij weer op kijkt. Een kleine lach glijd over zijn lippen bedoelt voor de pinto merrie en dan draait hij zich om om weer te verdwijnen in de gillende vlammenzee.

Rise and rise again, until lambs become lions

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

DARLICA&DAHLAI

** geen zin in kader, en sorry dat ik niet iedereens berichtje heb kunnen onthouden haha

haar hart maakt kort een sprongetje uit doodsangst als ze E'vesdar ziet komen.
niet alleen was ze bang om hem te zien, ook de setting waarin hij kwam liet haar angstig zijn.
de magnifieke waterpaarden die om hem heen renden, het was prachtig en beangstigend te
gelijk. het moest wel erg gesteld zijn in bmh wilden er zulke maatregelen getroffen worden.
het moest een enorme belasting zijn voor E'ves om dit te realiseren. meteen weet ze weer
hoe ze hem bewonderd, en haar ogen blijven op hem hangen terwijl haar neus op Dahlai's
rug rust. het arme ding was nog altijd in een staat van paniek.

zijn woorden laten haar hart verkillen. terwijl hij al weg gaat, opnieuw de kuddes beschermen
-wat was het toch een super hengst- fluistert ze hem nog na 'Ik zou niets liever willen
dan hem kennen..' een traan blinkt in haar blauwe ogen, maar ze vermandt zich en geeft
Dahlai een duwtje. 'Kom liefje, nog heel even en dan is alles weer goed.' iedereen had
E'vesdar gehoord, ze moesten naar de zee..

terwijl haar ranke lichaam zich in een vlotte stap zet beseft ze wat dat inhoudt. het betekende
dat ze over de grens moest. haar ogen schieten heen en weer, opzoek naar Treasure of Zehlia.
als ze het witte lichaam van de merrie ziet zigzagt ze door de rest van de kudde heen.
'Zehlia.. neem Dahlai mee, ik moet hier blijven.. ik mag niet over de grens..'
haar ogen vochtig, maar haar besluit stond vast.

ookal was dit een uitzonderlijke situatie, ze wilde het gevaar niet lopen om alsnog verbannen
te worden. ze zou hierblijven, en mocht het nodig zijn, dan zou de kleine merrie vechten
voor zichzelf, voor Minanter.

In stilte kijk ik elk paard aan. Elk paard dat ik zie komen. Mijn oren draaien weg terwijl ik mijn Alpha aankijk. ' Geweldig zou het zijn. maar je blijft hier bij de andere.. help elkaar het is vooral nu nodig ' Haar woorden horend zucht ik even en knik zacht. "Maar natuurlijk Zehlia.." Klonk mijn stem zacht en ik zucht zacht. Ik wil naar een paard toestappen maar hief mijn hoofd toen ik een compacte bruine hengst zag. Iets aan de angst die hij droeg herkende ik. Discord begon naast mij begon te lachen terwijl hij het woord 'soulmate' gebruikte. Ik staar de schaduw aan en schud mijn hoofd. "Doe niet zo belachelijk." Klonk mijn stem zacht en trek met mijn oren.

Veel tijd om over deze bruine hengst na te denken heb ik niet want ik zie Treasure in mijn ooghoek verschijnen. Over mijn afkeer voor hem heen komend stap ik toch naar de hengst toe. "Treasure wat is er aan de hand?" Mijn stem is laag maar mijn oren liggen nogsteeds plat in mijn engst. Bang voor al wat deze hengst was. Ik wist niet wat het was maar hij.. Hij was gewoon vreemd.

Mij oren schieten omhoog en ik staar naar de andere kant waar bijna een gehele kudde paarden gemaakt van water onze kant op razen. De zwarte hengst die in het midden galoppeerde trok mijn aandacht volledig naar hem toe en ik begin te grijnzen. Ik richt mijn volledige lichaam naar hem toe en kijk recht in zijn donkere ogen van welke ze kon zweren dat ze eerst een schitterend amber hadden. 'Ik ben blij dat je veilig bent, wat je ook doet betreed het woud niet, oke?' Zijn zachte stem deed haar zacht glimlachen. "Ik blijf veilig dankzij jou." Klonk mijn stem zacht en duw nog even mijn neus tegen de zijne voor hij weg stapt. "Blijf veilig!" Roep ik hem na mijn stem al iets harder en killer. Mijn groene ogen glimmen nog even voor ik mijn hoofd wegdraai en zacht zucht. Nog even hef ik mijn hoofd naar het brandende woud hef. "Blijf jij ook veilig Ayaan.." Fluisterde ze zacht en sloot even haar ogen.

I'll stop the whole world from turning into a monster, and eating us alive. Don't you ever wonder how we'd survive? Well now that you're gone the world is ours

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

VIËNTO

Vlammen trokken zich langs te bomen omhoog en draaide zich wild om hun stammen heen. Viënto sprong van de ene plek naar de andere, geen idee waar hij heen moest. Een stevige hinnik verliet zijn keel. Eerder om de andere te waarschuwen dan om zelf om hulp te vragen. Misschien had Viënto nooit naar Anderfels moeten gaan. Met grote en zware passen werkte hij zich uit de vlammenzee en rende in volle galop naar Minanter. De plek waar hij thuis hoorde en waar de vlammen nog niet zo erg waren. Zijn golvende manen wapperde langs hem en werden vastgegrepen door het vuur. Ze toppen van manen en staart zagen zwart van het verbranden, maar daar trok Viënto zich niks van aan, die zouden wel weer bijgroeien. Zijn al iets wat oudere benen bewogen zich als maar sneller voort, tot ze echt niet meer sneller konden. Wanneer hij de warmte niet meer zo dicht tegen zijn achterbenen voelde stopte hij abrupt en steigerde hoog. Hij wou wel vechter tegen het vuur gewoon voor de kudde. Zijn leiders instinct kwam weer boven, maar Viënto had dit alles als eens meegemaakt en wist dat het hopeloos was om tegen vuur te vechten. Zijn eigen kudde en zijn eigen landschap was er aan ten onder gegaan, het was helemaal kapot en niets bleef er van over. Zijn benen stonden uiteen en hij blies wild door zijn neusgaten. Het vuur kwam als maar dichter en Viënto bracht zijn stevige lichaam weer in beweging. Weer luide een zware hinnik. Zijn oren stonden naar achter tegen de donkere rook die de heldere blauwe hemel zwart had gekleurd. Zijn zwarte mond zakte open van verbazing. Hij wende zijn hoofd weer af van de lucht en galoppeerde regelmatig verder. Hij stopte bij de kudde met een sliding stop en knikte kort naar Zehlia en Treasure. "Het vuur verspreid zich razend snel." Zei hij kort en buiten adem. Een schurende hoest verliet zijn lippen. De rook was op zijn longen geslagen. hij schudde wild met zijn manen op de laatste kleine vlammetjes in zijn manen uit te blussen. En zwaar gebouwde andalusiër hengst met veel ervaring keek de leider eens goed aan en boog respectvol zijn hoofd. "Roep me maar als ik met iets kan helpen." Hij was hier nog niet lang maar wou zijn leven toch al op het spel zetten voor deze kudde die hem met open armen had ontvangen. Een inktzwarte hengst trok zijn aandacht, nou, eindelijk vooral de kolkende paarden die hij bij zich had. Hij schudde zijn hoofd en wende zich weer tot de rest van de kudde.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

ANYMA

Anyma sloot haar ogen en wou net in slaap vallen als ze Gazardiel's onheilspellende stem in haar oor hoorde fluisteren. "Zorg dat de oranje gloed je niet zal omarmen. Ren weg voor de vertrouwde warmte." Anyma's ogen vlogen weer open en keken verward rond. Wat bedoelde de rare geest van Gazardiel hier nu weer mee?

~~-> Ik moet gaan slapen, type deze af in mijn bedje op mijn iPod xD~~

LIGHTNING..
IT FLASHES BRIGHT, THEN FADES AWAY..
IT CAN'T PROTECT..
IT ONLY DESTROYS...

Damn! Met vluchtige passen stoof Lightning over de vlaktes. Enkel snelheid kon haar voor de hete vlammen redden, maar eeuwig zou de merrie ook niet kunnen doorrennen. Het was al weer enkele minuten geleden dat ze de rook in de lucht had zien hangen. Waarna het vuur ongekend snel op haar af was geracet. De hitte brandde op haar huid terwijl ze rechtsomkeert had gemaakt en richting Minanter was gestoven. Deze weg was enkel niet zonder obstakels, waardoor ze te vaak had moeten afremmen en haar snelheid opnieuw had moeten oppakken. Vermoeid keek ze achteruit, de geel oranje vlammen reflecterend in haar ijzig blauwe ogen. Natuurlijk was daar ook nog de knagende gedachte die constant door haar hoofd galmde. Serah! Gezien Light haar zusje wat meer alleen had gelaten de laatste tijd, kon ze nu met geen mogelijkheid zeggen waar haar zus uithing of dat deze veilig was. Voor ze zichzelf in veiligheid zou brengen wilde ze eerst Serah's situatie weten. Het werd echter snel duidelijk dat het rennen haar niet snel genoeg bij de kudde ging brengen. Hoewel ze het niet zo had op het gebruiken van haar 'mutatie', was het enkel juist te noemen om haar vleugels in deze situatie tevoorschijn te toveren. En dus verschenen er twee prachtige, crème kleurige vleugels aan haar lichaam. Met enkele slagen had ze zichzelf de lucht in geheven, waarna ze met kracht tegen de lucht sloeg om snelheid te maken. Het ging sneller dan rennen en het duurde niet lang voor ze een redelijke hoogte had bereikt. De merrie vloog de hele weg naar Minanter en spotte al snel een hele groep paarden vanuit de lucht. Gehaast gleden haar ogen over de kudde, zoekend naar die roze manen en staart, langzaam dalend. Opluchting overspoelde haar toen ze Serah kon onderscheiden, de merrie viel op tussen de anderen. Nu ze zeker wist dat Serah veilig was, vloog ze op een redelijk tempo naar beneden, om een wat nettere landing te maken dan ze gewend was. 'Serah!' bracht ze uit, terwijl ze op haar zusje afstormde. Vleugels alweer ingeklapt tegen haar zij.

RANK 1

Het jonge hengstje was totaal in paniek geweest toen de donkere rook het bos in Minanter vulde. In paniek en niet in staat iets te zien, wist hij niet waar hij heen zou moeten rennen. Gelukkig was daar Shylar geweest, die zijn kreet om hulp had gehoord en haar zoon was komen redden van de vlammen. Nu zij beide in een veiliger gebied waren aangekomen, haastte hij zich in een snelle draf richting de rest van de kudde en zijn leider. Blijkbaar waren alle paarden uit rang 1 bij elkaar gekomen om elkaars veiligheid te garanderen en elkaar te helpen. Hij was nog niets wijzer over wat de brand had veroorzaakt, het was een vreemd verschijnsel in zijn ogen. Toen de paarden zichtbaar werden en hij en zijn moeder zich bij de groep voegden, had hij eindelijk tijd om na te denken over de rest van BMH. Zo brachten zijn gedachten hem natuurlijk naar Aleydis, zijn beste vriendin. Ze zat in rang 3 en leefde dus in een geheel ander gebied. Hij kon enkel hopen dat ze veilig was, want om dat nu zeker te kunnen weten, dat was simpel weg niet mogelijk. Daarbij schoten zijn gedachten ook naar zijn onbekende vader. Een vader die hij nooit had gezien, een hengst die hem niet veel zou bieden, maar ondanks alles toch zijn vader. Of hij veilig was, was al helemaal niet te zeggen. Allen zou het jammer vinden als hij hem uiteindelijk nooit zou kunnen zien. Met een ietwat verslagen uitdrukking nam hij een rustiger plaatsje in en ging daar staan.

**Profile** Number of posts : 5 Status : Active

ik hinnikte bang ik was nog een jonge hengst ik keek naar de groep maar door de rook zag ik niks.toen zag ik een merrie ik rennde naar haar toe ik zei hijgend ER IS BRAND de merrie kinikte ze zei ik weet het. ik zei moeten we niks doen nee zei ze de leider zorgt er voor dus ik gehoorzaamde de leider.

**Profile**

» FIRE • Get to your leader!
» FIRE • Get to your leader!
» FIRE • Get to your leader!
» Leader Treasure
» LEADER SHADES • Avanti

FIRE • Get to your leader!

FIRE • Get to your leader!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen