Ze kende de hitte, ze wist wat het betekende. De alles vernietigende vlammen zouden om haar enkels grijpen zodra ze stil zou blijven staan. Het geknetter van takjes weerklinkt duidelijk in haar oren en haar lichaam beweegt zich vluchtig en zwevend over de vlammende takken die in vuur zijn ontstoken. Haar benen verplaatsen zich snel en zonder aarzeling, vluchtend voor de vlammen die rond haar lichaam grijpen. Witte wolkjes van adem verlaten hijgend haar lippen, haar ademhaling gehaast en haar vacht klam van het zweet. De indringende geur van as en rook dringt haar neusgaten binnen en ze versnelt nogmaals haar pas en rent, rent zo snel als ze kan.
En dan opeens uit het niets verlaat de warmte haar lichaam en word ze omarmt door een kille avondlucht en stemmen van paarden die ze nog nooit had gehoord. Geconcentreerd probeert ze de stem van Diablo te vinden, zijn geur te herkennen. 'Diablo?' Haar stem is hijgend en haar ogen staan gejaagd en schichtig. 'Diablo?!' Ze schrikt van de wanhoop in haar eigen stem en stapt stevig door, verder en verder weg van het vuur, en dichter naar het hart van de groep paarden.

Voor de laatste keer keek ik hem aan in zijn eeuwige diepen ogen die dringend stonden. Ik wilde bij hem blijven... Maar ik begreep dat ik moest doen wat hij vroeg. Hij moest zijn kudde beschermen en ik de tweeling. Hoewel ik altijd bij hem wilde blijven besefte ik dat dat niet altijd kon en dat ik moest leren zo nu en dan niet bij hem te zijn. En daarnaast voelde ik ook bezorgdheid opborrelen op Aleydis en Alézna... Ze waren volwassen nu, maar ze voelde nog steeds als mijn kleine kindjes. En waar waren ze nu? In het bos tussen de vlammen aan het verbranden? Mijn hart klopt angstig in mijn keel. Ik duwde voor de laatste keer mijn neus in zijn manen waarna ik me omdraaide.

Mijn passen waren krachtig en sterk. Maar toch had ik een souplesse die amper onder woorden waren te brengen. Meer als een feline soort dan een paard. Maar met mijn arabische bloed was dat ergens te verwachten. In de verte zag ik een rookwolk opstijgen vanuit de bomen. Mijn hart begon bij elke pas harder te kloppen. Wat als Alézna nou daar dood lag te gaan? In de verte zag ik de kudde staan waar na ik toe moest gaan. Maar ik ging niet voordat ik mijn Alézna en Aleydis had gevonden. Ik hoorde de stem van Aleydis luid boven die van de ander paarden uit komen. Ik slaakte een tevreden zucht, maar ik zag al snel dat Alézna hier niet te vinden was. Treasure kwam naar me toe rennen om me tegen te houden. Nooit. Eerst moest ik Alézna hebben...

De bomen flitsten aan mijn ogen voorbij in een noodvaart. De geur en de prikkeling in mijn ogen werd bij elke stap sterker. Het was vreselijk maar ik voelde enkel de angst voor Alézna. Plotseling zie ik de rode stekende vlammen. Mijn dierlijk instinct vertelde me dat ik om moest draaien. Maar plotseling hoor ik haar kreet “MAAAAM” Een schrelle hinnik verlaat mijn keel nog voor ik haar in zicht heb. Opgesloten in het vuur. Ze moest er doorheen... “Alézna je moet er doorheen springen, NÚ” Klonk mijn stem. De vlam werd hoger en sterker. Ik hoor de takken knisperen . Angstig verlaat een hinnik mijn keel om haar te roep. Tot ik plotseling haar lichaam zie. In de meest perfecte sprong ik ooit had gezien kwam ze uit de vlammen. In wilde paniek raasde ze langs me heen. Ik zette snel de achtervolging in en zette me naast haar lichaam.

Opnieuw flitsten de bomen aan mijn ogen in een noodvaart voorbij. Maar mijn ogen stonden enkel gericht op Alézna die een nare bloedende snee op haar hals had zitten. Die in blinde paniek maar door bleef rennen. Ik liet mijn neus over haar hals glijden als poging haar te kalmeren. Opgelucht haal ik adem wanneer ik Treasure zie staan. Zijn ogen stonden vuur. Ik bedacht me dat het best ironisch was. Ik negeerde zijn woedende blik en liep zonder pardon langs me en voegde me samen met Alézna in de kudde zoekend naar Aleydis. Al snel zag ik haar lichte lichaam staan. In de blinde paniek ijsbeerde ze door de kudde. Ik legte mijn neus tegen haar hals. ”Het komt goed...” Suste ik geruststellend

De stekende vlammen omcirkelde mijn perfecte arabische lichaam. De zwarte rook maakte het dat ik amper wat kon zien. Mijn keel deed pijn en mijn ogen deden pijn en mijn neusvleugels ook. Ik was onvolwassen geweest benieuwd wat er aan de hand was. En nu was het mijn einde. Een dikke traan rolde over mijn wang. Als ik hier ooit levend uit zou komen zou ik me volwassen gaan gedragen. De vlammen werden hoger en de mist dikker. Een angstige kreet verliet mijn lippen. Wanneer ik plotseling een antwoord hoor. Ik herkende haar heldere stem uit duizenden. ”MAAAAM” Riep ik hard terug. Haar stem was snel en bang. Ik voelde een steek van medelijden. Maar bij haar woorden schrok ik. Ik moest er doorheen springen. Ik moest door het vuur heen springen...

Ik deed het, ik deed het voor haar, voor Aleydis. Zij zal willen dat ik dit deed. En voor Papa, zijn leven zal over zijn als ik me hier liet sterven omdat ik te bang was. Ik sloot mijn ogen en sprong. Ik voelde de gloeiende warmte om mijn lichaam. Ik voelde een pijnlijke steek over mijn hals glijden van een tak die langs mijn hals kraste. Wanneer de zwarte mist iets oploste zag ik dat ik rende. Ik rende met mijn moeder aan mijn zijde. Ik voelde iets langs mijn hals lopen en al snel besefte ik dat het bloed moest zijn, bloed uit de diepe snee in mijn hals. Ik voel de neus van mijn moeder er tegen aan die me deed geruststellen.

Wanneer ik de kudde in het oog krijg haal ik opgelucht adem. Ik hoorde een angstige hinnik van Aleydis. Met al mijn laatste kracht deed ik een poging te antwoorden. Ik wist niet hoe snel ik naar haar toe moest stormen. ”Zusje...” Klonk mijn stem waarna hij weg sterfde. Ik was kapot, ik wilde slapen.

Vergezeld door een stuk of 15 paarden die volledig zijn opgebouwd uit kolkend water galoppeert hij tussen de vlammen door, oranje slierten die naar zijn benen grijpen en sissen wanneer ze zijn vlees branden. Stug en met zijn hoofd maar bij één ding galoppeert hij door, hij had de kudde van Theron bezocht, had gezien dat de kudde voor het grootste deel veilig was. Zijn gitzwarte ogen staan onheilspellend en zijn inktzwart, geen vlekje goud meer te zien. Bij elke stap die hij maakt zijn de slagen van de vleugels van Rys eveneens hoorbaar, de panter die zich vliegend voort beweegt hoog in de lucht. Zijn gedachten maakte overuren en de spieren staan strak onder zijn glimmende zwarte vacht. Het koste hem immens veel inspanning om de waterpaarden voort te bewegen en niet uiteen te laten spatten. Zijn gave was gekomen met inspanning en falen, het was net zo erg een vloek als dat het een gift was.
Zijn hart klopt in zijn keel en zijn ademhaling is kort en onregelmatig, hij moest de kudde van Anderfels bereiken, zijn thuis, de plek waar hij ooit leider van was geweest. Al van ver herkend hij het shilouette van Diablo, en niet heel veel later kan hij ook Roque opmaken uit de vele dieren die schuilen bij de leiders. De waterpaarden houden halt op het moment dat E'vesdar halt houdt en zijn ogen glijden direct naar Diablo. 'Diablo' Zijn stem is gejaagd maar standvastig en krachtig. 'Breng de kudde naar het lagere deel van de vallei, de brand is daar uitgebrand, het is dor en het vuur zal er niet opnieuw op laaien. Het vuur verspreid zich snel en als de kudde hier te lang blijft is er geen uitweg meer.' Hij gooit zijn hoofd in de lucht en zijn inktzwarte ogen glijden over de vele paarden. 'Je doet het goed, evacueer ze en je zult veilig zijn' Hij hijgt even kort en gooit dan zijn voorhand in de lucht, 5 waterpaarden maken zich los en vermengen zich tussen de kudde, vormen een barrière tegen het vuur. 'Wie mis je? Ik zal ze zoeken' Zijn ogen glijden over de paarden, blijven voor een moment bij Roque hangen en een korte glimlach glijd over zijn lippen, zijn zoon de bastaard zoon van Darlica was uitgegroeid tot een krachtige leider. Hij rukt zijn blik los en knikt naar Diablo, draait zich om en vervolgt zijn pas, de paarden bestaand uit water gelijk lopend aan zijn eigen pas.

Wanneer hij E'rayhon in zijn blik krijgt snijd hij een ander paard de pas af en duwt zijn neus tegen de hals van de palomino. 'Ik hou van je E'rayhon, je doet het goed, houdt je sterk' Hij drukt kort zijn neus tegen die van zijn zoon en laat hem dan los. Hij moest nog één paard spreken voor hij verder trok de brandende bossen in. Wanneer het grote lichaam van de arabische schimmel in zijn zicht verschijnt verlaat een hinnik zijn lippen. 'Xariv!' Hij draaft naar de hengst toe, zijn hoofd hoog gedragen en zijn inktzwarte ogen gejaagd. 'Hayyel heeft Theron bereikt, ze is veilig' Hij knikt naar de hengst en draait zich dan om weer terug te verdwijnen in de brandende vlammen. Op zoek naar de merrie die Theron misste, en op weg naar de kuddes die nog hulp nodig hadden.

Vestain's senses alerted him to the flames before he ever saw it, and he turned tail and went off in search for other horses as soon as he realized danger was imminent. The smoke settled in overhead and the flames flashed into sight not long after he set out, and then he mind shut down and his body took over. He was all instinct, his hooves taking him where he needed to go and his thoughts controlled as he hovered over the dry grass, galloping towards what he could only hope was where safety lied. His heart was beating in his chest as the flames rose higher, threatening to envelope him in their fiery embrace, but he kicked into overdrive and surged ahead of the tendrils that sought to pull him back. He snorted and laid his ears back, furious with the flames for picking here of all places to ravage. He had just found home, just found someone whom made him feel deeper than he ever had before, and the flames were now seeking to come and root all of that out. If anything happened to Delaney, he wasn't sure what he would do. He'd moved on before, but there was so much a heart could take before it lost its will to go on.
There was a knoll up ahead, and fuzzy shapes that quite possibly could be horses. Vestain angled that way and felt relieved as the feeling of heat pressing at his heels faded away, the flames leaving off and trailing in a different direction. He slowed a bit, allowing his thoughts to come back into focus and his training to let go of control. He was bombarded with his worry then, worry for all the faces he'd come to know, but most of all for Delaney. If she wasn't already safe, tucked away with the leaders and out of harm's way, he would walk through the flames himself if he had to in order to find her. He hadn't realized he was willing to put himself at risk that way with his instincts in control. His body told him survive while his mind screamed at him to find the only thing that made surviving worth while. He had never been so torn between what he wanted and needed to do. He forced the conflict aside. None of it even mattered if she was already safe, and so he kept himself from panicking. He always had a way with calming himself, reasoning things out. It was a trait he valued, and it also saved him in many situations where other were more likely to go wrong, such as this summer fire.
He neared the group of horses, noted many faces he had never seen before, the leaders among them. He dipped his head in due respect to them, but his eyes frantically searched for the white angel whom he desperately needed to be there. She just had to be here, her delicate blue eyes had to be among those that he found as he edged through the crowd. He was beginning to think the worst when he finally spotted the long, pale tail that he knew belonged to the angel. He halted, relief washing through his veins and causing him to blink and take in a deep breath to calm himself. He opened them again, pleased to see his had not imagined anything, and then moved forward as his angel came into focus. 'Delaney...' He sighed.