Wanneer hij over haar goede vrienden de schimmen begint werpt ze hem een quasi-boze blik toe en vormt er een klein donker grijnsje rond haar lippen. 'Ik bescherm je wel hoor' haar lippen zijn uitdagend omhoog gekruld en haar ogen staan plagend. Nachtschade was een lichtvoetige merrie, met haar zwevende passen en gekloven hoeven kon ze zich snel en moeiteloos voort bewogen. De duisternis van het woud was waar ze in was geboren, ze was er door gevormd en het was de plek waar zij tot haar recht kwam. Zelfs schimmen zouden haar kwijt raken met haar moeiteloze passen en elegante haast katachtige souplesse. Nadat ze hem heeft gevraagd waar hij naar kijkt valt een stilte, niet direct een ongemakkelijke stilte maar het was wel een stilte en ze werd lichtelijk nerveus dat ze zijn gezichtsuitdrukking niet kon aflezen. Het enige wat ze kon aanvoelen was zijn nerveuze ademhaling en het ritmisch kloppen van zijn hart. Wanneer die woorden echter uiteindelijk zijn lippen verlaten wend ze haar blik in eerste instantie wat gegeneerd af. Ze hoort hoe hij zijn keel schraapt en herhaalt dat ze naar het bos gaan.
Wanneer hij aandraaft volgt ze hem vrijwel direct. Ze versnelt haar pas om aan zijn schouder te komen lopen. Ze drukt zacht haar neus tegen zijn schouder aan en laat een klein lachje rond haar lippen spelen. 'Weet je dat je de eerste bent die zoiets ooit tegen me heeft gezegd?' Een vreugdeloos lachje verlaat haar lippen. 'Dankje..' Ze schud haar ranke hoofd en stapt stevig door. Het liefst zei ze iets terug, hoe ze zijn aanwezigheid waardeerde, hoe haar bloed stolde als hij haar aan raakte, hoe zijn stem rillingen over haar rug joeg, maar het joeg haar angst aan dat de shire misschien niks met zijn woorden had bedoelt en zij straks een figuur van zichzelf zou slaan als ze met hem zou gaan flirten.

Na een korte stilte besluit ze dat ze de sprong maar moest wagen, dat ze hem gewoon moest vertellen dat ze zijn aanwezigheid als geen ander waardeerde, maar op dat moment begint Diablo met spreken. Zijn woorden dringen maar langzaam tot haar door maar wanneer ze het goed en wel heeft begrepen heft ze haar ranke hoofd vol verbazing naar hem op. 'Meen je dat?' Haar mistige ogen staan groot en glinsteren in het blanke maanlicht dat ondertussen aan de hemel staat. 'Ik weet niet hoe ik moet vertellen hoe dankbaar ik ben, er zijn geen woorden voor. Ik zal het nooit vergeten' Ze glimlacht. 'Ik zal jou nooit vergeten' Ze glimlacht en wend haar hoofd naar voren, laat haar lichaam moeiteloos opgaan in de donkere schaduwen van het woud. Ze smelt samen met de donkere speling van de bomen en verplaatst zich als een dansend hert op het mos.

Wanneer zijn heerlijke lage stem weer hoorbaar is wend ze haar slanke hals en vallen haar zwarte manen aan de andere kant van haar hals naar beneden. Ze glimlacht naar hem en heft haar ranke kop. 'Ik zie de maan, tenminste ik zie de lichte waas van de maan, en wanneer deze vol is kan ik soms de reflectie op de aarde waarnemen, maar meestal is het donker'

Ze glimlacht om zijn woorden, ze was er van overtuigd dat ze geen bescherming nodig had in de bossen, het woud was haar thuis. In het duistere van de schaduwen kon ze zich vloeiend en moeiteloos voort bewegen en versmelten met de schaduwen alsof ze het verhoogd had tot een kunst. Wanneer de woorden haar lippen hebben verlaten voelt ze in eerste instantie een ongemakkelijke stilte en daarna een zachte neus tegen haar schouder en de verlossende woorden; hij zou haar niet vergeten. Ze was daar dankbaar voor, er was tenminste één iemand die haar nooit zou vergeten, er was één iemand die haar zou herinneren als ze van deze aarde weg geveegd zou worden. En zij zou hem herinneren, zij zou over hem vertellen aan degene die hem vergaten, zij zou er voor zorgen dat iedereen zou weten wat voor een hengst hij was geweest, iedereen zou weten wat Diablo voor haar had betekent.
Zijn vraag komt wat onverwacht en ze kan een zachte lach niet binnen houden. 'Misschien spreken de bomen niet, maar ik kan de takken tegen mijn vacht voelen, ik kan de bladeren horen ritselen, ik voel hoe de wind weerkaatst tegen de bomen en een andere weg zoekt. Ik kan horen hoe het geluid word afgestompt tegen de harde barst. Mijn gehoor is zeer goed Diablo, ik weet precies waar ik me bevind. Daarnaast leef ik al zo lang in dit woud dat ik de route blind kan lopen' Ze glimlacht naar hem, haar ogen zacht glimmend in het blanke maanlicht.

Haar vochtige vacht voelt koud aan en bij elke windvlaag steekt de kou diep in haar vacht. Het was geen goed idee geweest om zo laat nog te zwemmen, maar ze had plezier gehad en was de tijd vergeten. Ze had plezier gehad, voor het eerst sinds tijden. Ze schud haar lange zwarte manen die al zo goed als opgedroogd zijn. 'Ik ken een warm water bron in de bergen, misschien kan de warmte ons een beetje opwarmen. En maak je geen zorgen, het is aan de voet van de berg' Ze grijnst naar hem en geeft hem een zacht duwtje.
Wanneer zijn rauwe stem haar gehoor bereikt is ze ontstelt door de plotselinge kwetsbaarheid, het vertrouwen dat hij in haar stelt door zo een onderwerp aan te gaan. Ze duwt zacht haar neus tegen zijn hals. 'Ik denk dat je te nuchter bent om gek te worden Diablo. Je staat stevig op de grond met al je hoeven en je hebt een duidelijke mening wat betreft je leiderschap. En naar horen heb je ook niks te verliezen waardoor je gek zou kunnen horen, toch?' Ze glimlacht naar hem, probeert hem te troosten. 'Daarnaast zal ik er zijn om voor je te zorgen als je oud en gerimpeld bent' Ze grijnst wat plagend.

Ze had het niet zo bedoelt, ze had willen zeggen dat er maar weinig van een hengst als Diablo kon worden afgenomen, hij was op plaatsen geweest en hij had dingen gezien. Hij was gehard door het leven en de harde realiteit, hij wist dat verlies een deel van het leven was en dat het nodig was om dat te verwerken voordat je verder kon gaan met je leven. Ze had niet bedoelt dat hij geen dierbaren had, geen vrienden of kennissen. Ze laat het echter voor wat het is, geen behoefte om te diep in te gaan op een onderwerp waar ze niet heel veel kennis van heeft. Naast haar twee veulens had ze niemand verloren waarmee ze niet kon om gaan, ze had nooit gedacht dat ze ooit gek zou kunnen worden, niet langer meer in staat zou zijn mentaal goed en helder te denken.
Wanneer een afkeurende 'pfuh' zijn lippen verlaat grijnst ze en schud haar manen uit haar ogen. Een vertederde glimlach siert haar lippen wanneer hij begint over zijn eerst rimpels. 'Maak je geen zorgen, door mijn ogen is er geen rimpel te bekennen op je lichaam' Diablo stopt met wandelen en dus houdt Nachtschade ook halt, ze grinnikt en staat op het punt om 'wat?' te vragen maar dan doet hij de mededeling dat ze zelf ook al enkele rimpels heeft en lacht ze wat verontwaardigd. 'Spreek voor jezelf hengst! Met mijn zes jaar heb ik nog een goddelijk jong huidje' Grinnikt ze lichtjes en hapt speel naar zijn manen, echter is hij al weer doorgelopen en ontwijkt haar 'aanval' soepel. Ze draaft achter hem aan met snelle passen. De warmte van de bron komt hun tegemoet en Nacht kon niet wachten tot haar lichaam zich tegoed kon doen aan de warmte.

Ze grijnst om de woorden die hij wat schamper uit brengt. Een babyhuidje, ach ze was jong maar voor haar leeftijd was ze al veel te volwassen. Soms voelde ze zich als een oude merrie opgesloten in het lichaam van een jonge meid. Haar interesses en dagelijkse bezigheden lagen te ver verwijderd van haar leeftijdsgenoten om zich werkelijk verbonden te voelen met hen. Misschien was dat wel niet een slecht iets, de jeugd was nou niet geweldig in dit gebied. Ze had wat waargenomen over twee tweelingen, één van een loners koppel en één van de leider van de tweede rang. Naar horen was ze te weten gekomen dat de tweeling van de loners beide niet goed snik waren, de dochter papte aan met Avanti en de zoon had zichzelf verbannen.
Natuurlijk kende ze het verhaal er niet omheen, en was zij niet iemand om te oordelen, maar toch klonk het haar raar in de oren. De andere tweeling was volledig anders opgevoed, binnen de veilige kring van de derde rang en met een vader die leider is, ze had roddels gehoord dat de twee jonge merries wat verwend waren en meer genoten van mannelijke aandacht dat echt hun aandacht besteedde aan belangrijke dingen. Maar dat waren maar roddels, en ze was zich er maar al te goed van bewust dat die over haar ook werden gesproken, al was ze wel blij dat ze niet zo een meisje-meisje was als de merrie’s van haar leeftijd. Haar uiterlijk, of de aandacht die ze kreeg kon haar werkelijk gestolen worden.

Opnieuw voelt ze de blik van Diablo op haar branden en de vraag die al enige tijd door haar hoofd speelt ligt op het puntje van haar tong, echter heeft ze niet de ballen om het werkelijk te vragen. Ze vroeg het zich echter wel af; vond hij haar aantrekkelijk? Of had hij beter gezien? Nachtschade was nou niet de meest mooie merrie, ze had de lijnen van de Arabische volbloed, maar het was ook duidelijk te zien dat ze wat voller was, wat rechter in haar gezicht en wat hoger en sterker op haar benen. Daarnaast was haar vacht een vrij saaie kleur bruin met slechts enkele witte aftekeningen, en lange zwarte manen die om haar heen vielen als een deken van in elkaar verstrengelde krullen. Ze vroeg zich af of hij haar mooi vond, het verlangen had om haar aan te raken wanneer hij naar haar keek. Want zij voelt het wel wanneer zijn stem weerklinkt, de heerlijke bas van zijn stem een rilling over haar rug laat glijden. Misschien was het simpelweg haar jeugdige geest die niet eerder op deze manier aangetrokken was geweest tot een ander.
Ze luistert naar zijn doordringende stem wanneer hij spreekt en laat een waterig lachje over haar lippen glijden, ondanks dat ze de vraag niet had gesteld voelde ze zich alsnog afgewezen. Ze laat het warme water haar lichaam omarmen wanneer ze de waterbron in stapt. Haar lange zwarte manen kleven tegen haar slanke hals aan en drijven in sierlijke krullen op het wateroppervlak. Haar voorpluk kleeft plat op haar voorhoofd, en haar ogen zijn verborgen achter de zwarte strengen. Misschien was ze lichtjes terug getrokken in haar schulp, misschien omdat ze zichzelf niet waardig genoeg achtte om werkelijk te denken dat een hengst als Diablo naar haar zou kijken op de manier waarop hij ooit had gekeken naar de merrie waar hij het eerder over had gehad.

Wanneer de indringende geur van brand haar neusgaten opnieuw bereikt kucht ze zachtjes en legt haar hoofd neer op de harde stenen grond, haar blinde ogen zoekend naar een teken van Diablo. ‘Vuur is net als water een intense natuurkracht die net zozeer een schoonheid bevat als een allesverwoestende kant. Ik vind vuur mooi, de warme dansende vlammen die je verwarmen als het koud is, net als water wat je kan verkoelen wanneer het warm is. De geur echter.. het blokkeert mijn reukzintuig en wanneer twee van mijn zintuigen weg vallen ben ik volledig aangewezen op mijn gehoor en mijn gevoel. De geur van vuur benauwt en beangstigt me, terwijl de geur van water juist een gevoel van hoop teweeg kan brengen. Het is raar dat twee van de grootste natuurkrachten toch zo verschillend kunnen zijn..’ Ze sluit haar ogen en laat een zucht aan haar lippen ontglippen.
De stenen voelen koud en scherp aan onder haar natte hoofd. Ze heft zich uit het water, waarbij haar bruine vacht glimt van het water en haar lange manen tegen haar schouders plakken. Ze legt haar lichaam neer aan de rand van de waterbron, haar hoofd wat verwijderd van het zijne. Ze voelt de warmte van zijn vacht, de constante streling van zijn warme adem langs haar vacht. Een hittegolf glijd door haar lichaam bij de gedachte aan de hengst zo dichtbij, misschien dichter of verder weg dan ze dacht, zien kon ze immers niet.

Ze voelde de spanning, ze voelde de warmte van zijn lichaam. Het liefst kroop ze nog een meter verder, wilde zich hullen in zijn warmte, ze wilde de hittegolven door haar lichaam voelen stromen. Maar dat zou ongepast zijn, immers was Diablo nog altijd haar leider en wist ze niet met welke intentie's hij met haar mee was gekomen. Niet dat ze zich daar vreselijk zorgen over maakte, ondanks dat ze zich tot hem aangetrokken voelde was ze nog steeds geen wild beest dat zich niet kon beheersen. Ze verplaatst de stormachtige gedachtes dus naar de achtergrond en legt haar hoofd op haar benen neer, genietend van het ruizen van het water en de zachte wind die haar vacht streelt. Echter word dit allemaal doorbroken als het ruizen van het water over gaat in een geluid dat ze niet direct kan plaatsen, alsof het water zich los trekt van het oppervlakte en enkele spetters terug vallen.
Echter heeft ze niet lang de tijd om hier over na te denken, de woorden van Diablo zweven even door de lucht voordat ze goed en wel tot haar door dringen, een klein lachje glijd over haar lippen en ze steekt haar neus uit, laat deze strelend over zijn neusvleugels glijden, haar warme adem langs zijn vacht glijdend. Het moment duurt echter niet lang, ze voelt spetter water tegen haar vacht kletteren en Diablo verschrikt bewegen. Ze trekt zich terug, de spanning volledig uit de lucht verdwenen. 'Wat was dat' Haar stem is zacht en ze strekt haar hals, haar ogen schichtig en geschrokken.

OOC: staar echt al een half uur naar mijn scherm, krijg er niks meer bij, sorry!

Ze kon niet goed plaatsen wat er gebeurde, ze hoorde hoe Diablo zich verplaatste en zich voort bewoog in het water. Ze rolt op haar zij en hangt haar voorbenen in het water, laat haar ogen glijden over de donkere vlek die het licht blokkeert in de oplichtende bron. Ze luistert naar het ruizen van het water, de streling van de wind langs haar oren. Geconcentreerd wacht ze af totdat Diablo haar betrekt met wat hij ook aan het doen is.

Als hij begint met praten is het een waterval van woorden, sommige delen grepen haar en sommige zorgde voor een kleine grijns rond haar donkere lippen. Ondanks dat de merrie jong en onschuldig was betekende dat niet dat ze geen vlaag van opwinding door haar lichaam voelde stromen nadat Diablo luchtig had opgesomd waar hij zich vroeger allemaal mee bezig hield. Het was niet zozeer de slechte kant die haar zo aantrok, misschien was het de kracht die er voor nodig was.. of misschien was het wel de slechte kant. Wanneer hij verteld dat hij denkt dat zijn gave terug is, terug gekomen omdat zijn vuur weer is opgelaaid en liefde weer door zijn aderen stroomt heft ze haar ranke hoofd en laat haar mistige ogen over de grote hengst glijden. 'Je had wel mogen melden dat je een watergod bent' Ze grijnst een tikkeltje speels wanneer ze haar lichaam van de grond beweegt en met dansende passen voldoet aan zijn vraag. Het warme water omhelst haar lichaam en genietend sluit ze haar ogen voor een tel. Ze zoekt met haar neus het lichaam van de grote hengst en blijft bij hem in de buurt staan, haar neus zacht tegen zijn schouder geleund.

Het liefst had ze haar volledige lichaam tegen hem aan gevleit, wilde zijn warmte in zich op nemen, zijn spieren tegen haar vel voelen. Een broeierig gevoel verspreid zich vanuit haar buik richting haar ledenmaten en ze laat haar neus enigszins brutaal langs zijn hals strelen, glijd met haar lippen vluchtig langs zijn oor; 'een slechte kant siert je' een grijns speelt rond haar lippen terwijl ze hem vanonder haar lange wimpers aan staart.

Bij zijn woorden glijd er een grijns over haar lippen en geeft ze hem een duw met haar schouder. Ze vleit haar hoofd langs zijn hals en glimlacht licht vertederd bij wat hij zegt. 'Je geheim is veilig, ik sterf nog liever dan dat ik mijn mond voorbij zou praten' Eerst was ze hier niet zo zeker van geweest, in haar hart was en bleef ze altijd een eenling. Ze zou altijd haar eigen hachje redden, zelfs al zou ze daarbij haar dierbaren moeten verklikken. Maar de verbondenheid die ze met deze hengst voelde liet haar versteld staan, liet haar denken dat er misschien andere mogelijkheden waren, dat ze misschien niet enkel meer voor haar zelf wilde leven.

Ze herinnerde de woorden van Avanti nog en wist dat als ze haar leven veilig wilde stellen ze elk geheim moest doorspelen, echter was ze niet zo achterbaks. Al hing haar leven er van af, ze zou hem niet veraden. Ze sluit haar ogen en leunt heel even tegen hem aan, tevreden gehuld in zijn warmte. Wanneer ze echter op het puntje van haar hoeven gaat staan en haar lippen langs zijn oor laat glijden keert de geladen spanning weer terug en voelt ze hoe de spieren in zijn lichaam voor een kort moment aanspannen. Het duurde maar kort, veel te kort naar haar mening, maar duizenden kleine spelden beroeren haar huid wanneer een rilling langs haar ruggengraat trekt. Zijn lippen vinden de hare in een impulsief gebaar en ze trekt zich niet terug, nee ze laat het over zich heen komen en geeft zich over. Haar lichaam broeierig warm van de seksuele spanning die nog in de lucht hangt.

Wanneer hij afstand neemt proeft ze hem nog op haar lippen en staat even roerloos met haar blik in de verte gericht. Ze grijnst lichtjes en haar ogen fonkelen. 'En wat nou als het niet voldoet? Wat ga je dan doen?' Ze grijnst speels, lichtjes uitdagend. Ze voelt hoe hij dichterbij komt, zijn borst tegen de hare drukt. Zijn ademhaling is zwaar en zijn woorden hebben een heerlijke rauwe klank die nog even nagalmt in haar oren. Ze grijnst en voelt zijn lippen langs haar kaak glijden, haar hals om uiteindelijk een kus achter haar oor te drukken. Ze laat haar neus langs zijn hals glijden en drukt enkele kusjes verspreid over zijn hals tegen zijn vel. Als ze weer tegen hem aangeleund staat heft ze haar ranke hoofd. 'Ik zal zijn wie je wilt dat ik ben' Ze grijnst en schuurt haar schouder langs zijn lichaam wanneer ze een stap van hem vandaan zet.