Theron • Life under a mask

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Langzaam bracht ze haar lichaam voort door het hoge gras. Haar lichaam was ingevallen en zag er slecht uit. Voor het eerst sinds tijden had ze het lef gehad uit haar bosjes te komen en weer eens door de kudde te lopen. Ze voelde ogen in haar rug branden wanneer ze zich door de kudde bewoog. Ze was hard achteruit gegaan na de gebeurtenis met Lerav. Ze was gebroken, haar hart , haar ziel, Kayleigh zelf. Ze begreep nu pas dat liefde het niet waard was. Nu niet, nooit niet. Liefde zorgde alleen voor gebroken harten. Ik schudde langzaam mijn manen door elkaar. Ik zag er verwaarloosd uit, ik was ingevallen en mager, mijn vacht glansde niet meer zo als eerst. Het enige wat ik nog had was Astracan.

Wanneer de grote bont hengst naar haar toe stapt zakt ze lichtjes in elkaar. Bang dat hij haar zal zien als een zwakke merrie. Misschien was ze dat ook wel, op het moment. Voorzichtig keek ze de bonte hengst aan. In zijn diepe bruine ogen. De blauwe laag over zijn linkeroog zag ze over het oog. Ze kende deze hengst wel. Het was de Alpha. Waarom kwam hij nou naar haar toe. Ze was een zwakke magere merrie. Vroeger was ze mooi geweest. Voordat ze geen zin meer zag in het leven. ”Hallo ..Grote Vriendelijke Reus..” Sprak ze twijfelend uit.

Kayleigh was onzeker van zichzelf geworden. Misschien omdat ze wist dat ze er slecht uit zag op het moment, of omdat ze dacht dat heel BMH haar haatte. Wat dan ook de grootste reden was dat ze zich schuil hield in de bossen van Ferelden. Ze hield haar eigen karakter verborgen diep vanbinnen, droeg een groot masker om zich heen. Had het lef niet om het ooit af te doen

Theron

Zijn bruine oog fixeerde zich zorgzaam op het kleine pasje van het konijntje. "Kom op.." Fluisterde hij zacht en aanmoedigend terwijl hij nogmaals zijn neus tegen haar kontje duwde. Haar pootje was bezeerd toen ze voor een vos was gevlucht. Theron had het niet kunnen aanzien, al voelde hij zich nu schuldig dat de vos zonder voedsel verder moest. Het was de cirkel van het leven. Maar om dat dotje voor zijn neus zo te laten sterven, nee dat zou Theron nooit een dier aan kunnen doen. Voorzichtig hupte het pluizebolletje en snoof zacht en opgewekt over het feit dat het haar lukte. Theron gooide zijn hoofd in de lucht en hinnikte aanmoedig. Zo kinderlijk als hij zich nu voelde, een konijn aanmoedigen door te gaan. Af en toe had hij zo de behoefte zicht zo te voelen. Maar ja.. Als een Alfa kon hij zich niet zo gedragen en zeker niet in het aanzicht van Lerav en Roque of een andere Alfa,Beta of Gamma. Ze zouden hem uitlachen en zeggen dat hij zijn hoofd bij zijn echte taak moest houden. Maar zijn kudde was veilig en Theron, tja Theron had even tijd op zichzelf nodig.

"Vader!" Riep de jonge gevlekte hengst uit terwijl hij omhoog probeerde te komen. Zijn rug bloedde en de pijn was niet onopmerkbaar. Hij kreunde zacht terwijl hij in de bijna rood gloeiende ogen keek van de hengst die hij zijn hele leven al had geloofd.. Hij zou zijn leven voor hem hebben gegeven maar nu.. Whisper's lichaam lag met een enkele stuiptrekking voor de rest levenloos met haar hoofd in onder water.. Of was het bloed? Theron kon het niet meer ondervinden. Het zicht van zijn ene goede oog was troebel en wazig. Hij probeerde te knipperen. Zichzelf wakker proberen te maken van deze nachtmerrie. "Wat.." Ademde hij uit terwijl hij vol ongeloof bleef staren. "Je bent geen zoon van mij.." Zijn vaders stem zo hard, zo kil.. Zo.. Verwoestend, nam hem mee diep in een afgrond, kon hij niet mee met zijn geliefde? Waarom leefde hij nog? Waarom was Whisper.. Voor hij het wist voelde hij opnieuw de zware hoeven van zijn vader tegen zijn schouderblad. Opnieuw gleed Theron onder zijn eigen hoeven vandaan en smakte vlak naast het lichaam van Whisper in het bloedrode water. Haar ogen.. Ooit zo twinkelend en levend.. Staarde hem nu doods aan.. Alsof het zijn schuld was. Met een schreeuw sprong Theron overeind en deed een stap naar achter waarop de hengst die hij tot dusver altijd als zijn vader had gezien weer naar voren stapte. Het lichaam van Whipser kraakte onder zijn hoeven terwijl hij via haar zichzelf nog groter probeerde te maken. De wil om over te geven kwam op in Theron al zou het hem nooit lukken. En toen.. Toen deed hij het enigste wat hem nodig leek.. Het enigste wat hem verstandig leek.. Hij rende.. Liet Whisper in de steek. Liet Hunter in de steek.. Liet alle merries van zijn kudde in de steek onder het bewind van zijn vader.. Hij rende.. Om nooit meer terug te keren.."

Hoe lang geleden was het dat die fatale dag? Dagen, Weken.. Maanden wellicht zelfs Jaren. Theron wist het niet meer, zijn gehele jeugd was een blur aan herinneringen en littekens wie duidelijk zichtbaar waren op zijn pinto vacht. Gedesoriënteerd schudde hij langzaam zijn hoofd en kwam er achter dat konijntje weg was. Het beestje had vast haar weg terug gevonden naar haar familie. Was veilig thuis en dacht nog even terug aan dat grote vierpotige paardenbeest wat haar gered had van een zekere dood. Achja, zo was het leven.

Met langzame passen stapte hij naar voren, nogmaals proberend de gedachte uit zijn hoofd te schudden zonder heel veel succes. Uiteindelijk zuchtte hij maar zacht en knipperde even met zijn ogen. Zag hij daar nou? Met een bries stapte hij naar voren en hinnikte laag als begroeting, het was een Merrie. Tot hij haar echter herkende en hij zijn pas inhield. Het was de merrie met de naam Kayleigh. Wat deed ze hier? Hij wist dat ze heel even in zijn rang had gezeten maar daarna weer door was gegaan richting E'vesdar en Flight. Het had hem licht pijn gedaan. Hij had zichzelf afgevraagd of hij een fout had begaan waardoor ze hem nieteens een blik waardig had gegund toen ze in zijn rang had gezeten. Waarschijnlijk had ze gewoon andere dingen aan haar hoofd gehad.

”Hallo ..Grote Vriendelijke Reus..” Haar stem zorgde er echter voor dat Theron nogmaals goed naar haar keek. Zijn tweede blik op de merrie deed hem echter geschrokken een stap achteruit zetten voor hij binnen enkele passen bijna naar haar toe stormde om zijn brede nek om de hare te leggen. Ze zag er letterlijk uit alsof ze elk moment uit elkaar kon vallen. Geschrokken haalde hij even adem maar legde daarna in een moeilijke beweging zijn neus tegen haar wang. "Kayleigh, gaat het?" Zijn stem was bezorgd, dit was toch niet hoe hij haar had gezien, dit was toch niet diezelfde merrie? Vragen doemde zich op in zijn hoofd, maar hij stelde ze niet. Bang da met enige klap in haar gezicht ze echt neer zou storten voor hem.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Ze schudde haar hoofd om te laten zien dat hij zich geen zorgen moest maken. Hij kende zijn blik. Haar zoon had hem meerdere keren laten zien net als andere merrie’es. Het was allemaal vriendelijk bedoeld. Maar opnieuw waren het dan weer de ogen die zo op haar magere lichaam lette. Ze wist van zichzelf dat ze er niet goed uit zag. Maar wat had ze gedaan de afgelopen maanden? In de bosjes gelegen, een zoon geworpen, een zoon opgevoed. In haar eentje. Nog vol met verdriet. Nee, het was niet de meest prettige tijd geweest. Maar ze sleepte zich er gewoon door heen. Dat was ook de rede dat ze uit de bosjes was gekomen. Astracan, haar zoon had haar over gehaald weer terug te gaan naar de kudde, even naar haar oude, en niet naar de nieuwe. In de tweede rang kende ze nog paarden. Astracan vertelde dat het haar goed zou doen. Maar nu ze door de kudde liep voelde ze enkel schaamte voor haar lichaam. Maar Astracan had ook gelijk. Ze kon niet haar hele leven in de bossen van ferelden verscholen blijven liggen.

Wanneer hij de bezorgde blik nogmaals zag in zijn ogen wendde ze haar bik af naar de horizon. De wilde niet weer alles uit moeten leggen. Ze wilde het gewoon achter haar laten en verder gaan. Eindelijk positieve dingen mee maken in haar leven. Die ze nog nooit had gehad. Behalve Astracan dan. Haar leven heeft bestaan uitverkrachting en mishandeling. Vervolgd dor Lerav, die haar hart had geboken. Nee, ze heeft niet het meest fijne leven gehad. Maar ze hoopte nu positief verder te kunnen. De sneeuw had langzamerhand een laagje op haar rug gevormd. Als deken beschermde het haar tegen de kou. Wanneer ze de neus van theron over haar wang voelt gaan kijkt ze hem dankbaar aan. Theron was een schat van een leider. Hij was anders dan de andere. De meeste waren zo koud, en bot. Maar hij was altijd lief, en had een zwak hartje. Een zwak glimlachje sierde haar lippen.

”Bedankt..” sprak ze zacht uit. Haar stem was zoet, zoals hij altijd al was geweest. En de warmte was er in hoorbaar. ”Ja het gaat wel, ik heb gewoon een nare tijd achter de rug” Sprak ze zachtjes uit. Het was haast mompelend. Maar toch was het duidelijk uitgesproken en goed hoorbaar voor Theron. Ze draaide haar lichaam zo dat haar magere figuur niet opvallend was voor Theron. ”Ik ben hier voor even. Ik moet aansterken. En mijn zoon vertelde , wat slim van hem was, dat dat het best ging onder gezelschap dat je kent...” Concludeerde ze vlug. Voordat hij nog geen vragen waarom ze hier was. Wanneer ze hem weer aankeek zag ze een vraagteken in zijn ogen. ”Ik weet het, ik zie er slecht uit. Ik zal het erop houden dat ik een paar maanden in de bosjes van Ferelden heb gelegen” Sprak ze maar uit. Met de hoop dat hij niet verder zou vragen.

Ze nam de hengst in zich op. Hij daar in tegen leek alleen maar sterker geworden. Maar goed, hij moest ook wel wat bewijzen als leider. Haar ogen volgde de contouren van zijn sterk gebouwde lichaam. Hij was een forse grote hengst. Maar dat wist ze al. Het viel haar enkel nu pas op hoe lief zijn ogen stonden. De grijze waas in zijn linker oog was haar al eerder opgevallen. Maar ze was er verder niet op ingegaan. Misschien lag het gevoelig. Maar het hoofd van theron stond lief op zijn bespierde lijf. De vlek rond zijn oog gaf zijn oog een warme look.

Zijn gedachtes gleden even uit naar Whisper en hij moest een brok in zijn keel wegslikken, nee daar was dit nu niet de tijd voor. Deze merrie, Kayleigh, ze had zijn hulp nodig en Theron was bereid zijn alles aan te bieden om haar beter te laten voelen. Al wat hij als vooroordeel had gehad was over boord gekieperd. En in stilte vervloekte hij zichzelf voor de zwakte om iemand te beoordelen voor hij haar echt had leren kennen. En zeker nu hij zag in wat voor conditie ze was. Het was vreselijk om aan te zien en hij wou er alles aan doen om haar te helpen.

”Bedankt..” sprak ze zacht uit. Haar stem was zoet, een beetje zoals hij de stem van Whisper herinnerde en hij glimlachte zacht de pijn weg. ”Ja het gaat wel, ik heb gewoon een nare tijd achter de rug” Sprak ze zachtjes uit. Het was haast mompelend. Maar toch was het duidelijk uitgesproken en goed hoorbaar voor Theron. Ze draaide haar lichaam zo dat haar magere figuur niet opvallend was voor hem was en hij zuchtte zacht. ”Ik ben hier voor even. Ik moet aansterken. En mijn zoon vertelde , wat slim van hem was, dat dat het best ging onder gezelschap dat je kent...” Ze sprak snel en vragend keek hij haar aan terwijl hij haar iets losser liet om haar geen benauwd gevoel te bezorgen. ”Ik weet het, ik zie er slecht uit. Ik zal het erop houden dat ik een paar maanden in de bosjes van Ferelden heb gelegen”

Die woorden maakte hem echter nog nieuwsgieriger. Willen weten wat er precies met haar gebeurd was. Het woord zoon had hij absoluut opgevangen en hij probeerde door zijn gedachtes de jonge hengsten te laten gaan. Roque, Morax, Amosis en Astracan waren de enigste hengsten waar hij nu weet van had. Waar Roque en Amosis meteen van af vielen. Roque was de zoon van Darlica en E'vesdar. Zijn Gamma. Amosis de zoon van Zehlia en Achilles. Die gedachte maakte hem pijnlijk stil vanbinnen. Een schimmenveulen in zijn rang. Doch had hij het niet over zijn hart kunnen verkrijgen het hulpeloze kleintje te verbannen. Elk levend ziel had een kans en een keuze. Elk veulen had de vrijheid te kiezen wat zijn lot werd. En zo had Amosis die kans ook.

Langzaam schudde hij zijn hoofd en probeerde aan de andere twee hengsten te denken. Morax en Astracan. Als hij het goed had was Morax het veulen van Amor. Al wist hij niet helemaal hoe dat zat. Toch besloot hij dat het wel Astracan moest zijn wie het veulen van deze jonge merrie moest zijn. "Astracan toch?" Klonk zijn stem zacht terwijl hij haar aankeek in haar hemels blauwe ogen. "Je zoon." Antwoorde hij zijn zin en glimlachte zacht en oprecht vriendelijk naar haar.

Uiteindelijk wende hij even zijn hoofd weg waardoor de wind zijn manen te pakken kreeg en liet ze wild tegen zijn witte nek slaan. Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd denkend aan haar woorden. "Kayleigh, je bent altijd welkom om hier te blijven. Wij zullen je beschermen in welke omstandigheid dan ook. Rang twee staat altijd voor jou open als veilige haven." Hij glimlachte warm naar haar terwijl hij terug keek. Zijn glimlach was een warme eerlijke glimlach zoals hij altijd had. Sommige mochten hem niet voor zijn directheid, andere hielden van hem voor zijn eerlijkheid. Het was slechts een keuze van ieder paard om te beslissen wat zij of hij van hem vond.

"Weetje Kayleigh, iedereen is mooi. Maakt niet uit of je niet meer schitterend volmaakt bent als eerst." Hij glimlachte even scheef naar haar en duwde daarna zijn neus tegen zijn rug. "Kijk naar mij, ik ben het levende voorbeeld. Ik ben ondertussen een litteken geworden. Maar dat maakt mij nog niet verrot en bagger vanbinnen." Grapte hij even en zuchtte zacht. "Tenzij jij natuurlijk anders vind." Hij maakte een schouder ophalende beweging en keek haar aan. "Je bent schitterend als jezelf en daar zou je altijd je aan vast moeten houden. Laat anderen je niet neerhalen." Besloot hij uiteindelijk te eindigen. Zijn donker bruine oog vasthakend in de hare en een vriendelijke glimlach sierde haar lippen. Hopend dat hij haar iets vrolijker had kunnen maken met deze woorden.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Kayleigh ergerde zich lichtjes aan de blik van Theron. De blik van kan ik je helpen. Ze voelde zich zwak op zo’n moment , en dat was wel het laatste waar ze behoefte aan heeft. Hoe graag ze ook iemand zou hebben waarbij ze haar ei kwijt kon. Ondanks dat waardeerde ze het ook. Het gevoel dat toch nog iemand om haar geefde deed het goed. De laatste tijd leek niemand meer naar haar om te kijken. Of nouja, enkel vreemde paarden om te zien hoe slecht ze eruit ziet. Haar tanden werden lichtjes ontbloot bij de oprechte glimlach die ze liet gaan. Eentje die ze niet vaak liet gaan. Als teken van dankbaarheid.

Wanneer hij de naam van haar zoon uitspreekt verschijnt een glimlach op haar gezicht. Ze was gek op Astracan. Hij was er altijd voor haar. En is bij haar gebleven, ondanks haar slechte conditie en de ogen die afkeurend naar het tweetal keken. Astracan zag er trouwens niet slecht uit. Hij werd met de dag sterker en groter. Ze was trots op haar zoon. Dat was iets wat niemand haar kon ontnemen, ondanks deze onstabiele tijd. Uit haar neus kwamen rookwolkjes van de kou. Haar vacht was dun, koud en nat. Maar ze trok zich er niets van aan.

Haar helder blauwe ogen bleven hangen in zijn diepe blauwe ogen. Ze besefte nu pas dat ze nog nooit echt zo tegenover hem had gestaan. Maar dan Hallo was ook niet uit haar mond gekomen. Ze was dan ook al heel snel doorgegaan naar de derde rank. Achteraf was het misschien verstandiger geweest om nog even hier te blijven. Maar ze had de rangen overgang als een soort afleiding gezien. Om zich gewoon even met wat anders bezig te houden dan haar pijn en verdriet.

Dankbaarheid was duidelijk zichtbaar in haar ogen bij zijn woorden. Ze wist van zichzelf dat ze er slecht uit zag. En ook zeker een wijze hengst als Theron zou dat zien. Maar toch deed het haar goed, een keer niet een paard dat zomaar door loopt omdat ze niet bloedmooi was.

Een besluit stond in ieder geval vast. Hengsten waren onbetrouwbaar. Ze zochten het minste om je te kunnen laten stikken om vervolgens naar een andere merrie te kunnen springen. Ze schudde langzaam haar hoofd. Nee, zij was gewoon forever alone. Haar tanden werden lichtjes ontbloot bij de warme vertrouwde glimlach die ze gaf. Een die ze in een lange tijd niet meer had gegeven. Ze grinnikte bij de verotte Theron grap. ”Bedankt” Antwoordde ze met een warm glimlachje. ” Ik ben de laatste tijd alleen niet mezelf geweest “ Sprak ik terwijl ik hem rustig aankeek. Ik probeerde mijn stem krachtig te laten klinken. Maar veel kracht was niet meer hoorbaar in mijn stem. Ze besloot maar gewoon de waarheid te vertellen. Ze had geen zin in het eeuwige gevis naar van al die paarden. ” Weet je Theron... Ik heb constant het gevoel dat elk paard me aan kijkt met een blik van ‘ wat doet dat lelijke eendje hier’. Maar tegelijke tijd het gevoel dat ik geen blik waardig meer ben. Of soms bang dat heel BMH me haat... bang dat alle roddels al verspreid zijn “ bracht ze twijfelend uit. ” Daarom zet ik een soort masker op, ik heb het gevoel dat ik bij niemand mezelf kan zijn. Dat ik enkel zo iets gerespecteerd woord. Maar zelfs dat helpt me niet door mijn onzekerheid heen” Sprak ze langzaam uit. Ze wist van zichzelf dat wat ze deed niet goed was, maar ze kon er lastig over heen komen. ”En je bent een heel groot litteken met een lief hartje” Antwoordde ze nog vlug op zijn woorden.

Deze merrie, wat deed hij haar aan zo tegenover haar staan alsof ze kon sterven, het vernietigde hem stilletjes vanbinnen en al wat wou doen kon hij niet. Hij kon haar niet helpen. Dit waren dingen die hij had moeten zien aankomen en had moeten voorkomen, maar dat had hij niet gekund en nu stond ze hier zo. Zijn hulp niet willen aanvaarden.. Het deed hem pijn en er was niets wat hij kon doen.. Niets..

”Bedankt” Antwoordde ze met een warm glimlachje. ” Ik ben de laatste tijd alleen niet mezelf geweest “ Sprak ze en Theron keek haar medelevend aan. ” Weet je Theron... Ik heb constant het gevoel dat elk paard me aan kijkt met een blik van ‘ wat doet dat lelijke eendje hier’. Maar tegelijke tijd het gevoel dat ik geen blik waardig meer ben. Of soms bang dat heel BMH me haat... bang dat alle roddels al verspreid zijn. Daarom zet ik een soort masker op, ik heb het gevoel dat ik bij niemand mezelf kan zijn. Dat ik enkel zo iets gerespecteerd word. Maar zelfs dat helpt me niet door mijn onzekerheid heen” Sprak ze langzaam uit. ”En je bent een heel groot litteken met een lief hartje” Antwoordde ze nog vlug op zijn woorden.

Die woorden lieten hem zacht lachen en hij duwde zijn neus even tegen de hare uit. Proberend haar overeind te houden en zijn steun te betuigen. "Weetje Kayleigh.. Zelfs de lelijkste eendjes worden uiteindelijk Schitterende zwanen." Fluisterde hij zacht en duwde even met zijn neus de hare omhoog in de hoop dat ze wat rechter zou staan. "Een masker is niet goed. Al lijkt het soms de enige oplossing. Kayleigh je bent nog zo jong, je hebt nog een heel leven voor je. Zit niet bij de pakken neer." Zijn stem was een fluistering op de wind en hij glimlachte warm. "Het leven is een les. Je moet gewoon door de moeilijke lessen heen gaan en genieten van de fijne lessen. Geluk komt op je pad, als je er niet naar zoekt. Zoek je naar geluk zal het verschuilt blijven." Zijn woorden waren wijs en warm en hij glimlachte zacht naar haar. Hij kon het niet aan om iemand verdrietig te zien. En al helemaal niet deze jonge merrie.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Haar ogen stonden een moment aan de horzion. Om niet in zijn confronterende ogen te hoeven kijken. Ze wist de waarheid. Maar confrontatie bleef altijd hard aankomen . Of het nou goed bedoeld was of niet. Ze voelde zijn ogen branden in haar hals. Alsof hij wilde zeggen draai je nou om. Langzaam , bijna met tegenzin draait ze haar hals om. Haar tanden worden lichtjes ontbloot bij een waterig glimlachje. Wanneer ze zijn neus voelt sluit ze haar ogen een moment. Elke seconde voelde als een prettig moment. Een moment waar haar problemen even naar de achtergrond geschoven konden worden. Maar plotseling trok ze haar neus voorzichtig weg. Ze wilde zich niet weer hengsten, geen diepe vriendschappen meer, geen hengsten meer. Vlug schonk ze hem een oprechte glimlach toe. Met de hoop dat Theron niet raar op zou kijken.

Wanneer zijn stem weer galmt door haar oorschelp gooide ze haar oren naar voren. Om elk moment van zijn stem op te vangen. Maar al snel had ze door dat hij verder ging met zijn confrontatie. Ze draaide haar oren wat naar achter. Alsof ze de waarheid dan niet onder ogen kon komen. Echter maakte het weinig uit. Geen woord bleef haar gespaard. De koude lucht uit haar neusgaten bij haar zucht vormde kleine rookwolkjes. ”Ik weet het, ik neem het me ook haast dagelijks voor...” Antwoordde ze als een braaf veulen. Die een belofte af legde dat ze op tijd terug zou komen. ”Maar het is zo lastig om de waarheid onder ogen te komen, om te vechten tegen de waarheid” Sprak ze zachtjes, haar stem klonk zoet, maar met een fijne warmte erin. ”Iedereen leeft wel eens onder een masker, hoe wijs degene ook is” Maakte ze haar zin af. Haar ogen zochten voorzichtig naar die van hem. ”Jij hebt vast ook wel eens je tegenslag gehad?” Vroeg ze voorzichtig. Bang dat het iets dieps was net als bij haar. Maar Kayleigh haar leven had natuurlijk bijna alleen maar uit tegenslag bestaan. Haar moeder was vermoord, Haar vader was een monster, ze was verkracht en mishandeld, jaren lang, in de steek gelaten, en nogmaals in de steek gelaten. Haar enige lichtpunt was Lerav geweest. Maar zelfs die had haar laten zitten. Echter had ze altijd geprobeerd de positieve kant ervan in te zien. Nu kon het alleen maar beter worden! Maar de laatste tijd begon ze het zich af te vragen...

”Ik weet het, ik neem het me ook haast dagelijks voor... Maar het is zo lastig om de waarheid onder ogen te komen, om te vechten tegen de waarheid” Sprak ze zachtjes, haar stem klonk zoet, maar met een fijne warmte erin. ”Iedereen leeft wel eens onder een masker, hoe wijs degene ook is” Theron knikte zacht en duwde zijn neus even tegen haar wang aan. Haar ogen zochten voorzichtig naar die van hem. ”Jij hebt vast ook wel eens je tegenslag gehad?”Bij die vraag bleef hij stil staan en trok hij zijn neus weg om vervolgens helemaal weg te kijken en zijn ogen te sluiten.

"WHISPER!" Zijn stem zakte weg. Uitgeput en vernielt. Tranen stroomde vrij uit zijn ogen terwijl hij naar voren toe stormde. Nee Whisper wat deed die hengst haar aan! Vol woede wou hij zich op de hengst storten tot die zich omdraaide. "Nee!" Theron stopte zijn ogen groter worden. Maar het was al te laat. Whisper's benen konden het gewicht niet meer aan en ze zakte neer terwijl haar spieren het begaven. Bloed welde zich op van de plek waar die hengst haar buik zojuist had opengetrapt en Theron hoorde nog hoe ze zwak zijn naam sprak. Zijn vader had.."

Hij probeerde de tranen die zich opnieuw opwelde te verbergen door zijn hoofd af te wenden en naar de zee te staren. "Mijn vader nam de liefde van mijn leven van me af.." Fluisterde hij zacht en draaide zijn hoofd langzaam terug naar haar. "Ik heb nooit meer van iemand kunnen houden op de manier die ik van haar hielt.. Ze was mijn hart en ziel." Fluisterde hij zacht en sloot opnieuw zijn ogen. "Het is iets waar ik mezelf nooit overheen heb kunnen zetten. Ik zal nooit meer dezelfde zijn sinds die dag." Zijn stem was slechts een adem toch en zacht keek hij haar aan. "Ik zal nooit ontkennen of verzwijgen wat mij is overkomen. Ik vraag er geen aandacht mee en al helemaal geen medelijden. Ik ben er slechts heel open over." Hij verzuchte zacht en gleed even met zijn neus over haar nek. Hopend haar nog gerust te kunnen stellen. Ze zat met zo veel pijn vanbinnen. Theron kon de spanning onder haar huid voelen. Hij hoopte enkel dat hij het bij haar los zou kunnen krijgen..

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Geschrokken duwde ze haar neus tegen zijn hals wanneer hij weg trok bij haar vraag. Hij leek plotseling een moment verdwenen in zijn gedachtes. Er was dus werkelijk wel iets gevoeligs gebeurd in zijn leven. Spijtig keek ze naar haar hoeven. Wanneer hij plotseling begon te praten gooide ze haar oren naar voren. Hopend dat ze misschien kon helpen, en natuurlijk benieuwd wat het was.

Ze gooide haar hoofd treurig omlaag. Bij zijn stem waarin emoties hoorbaar waren gingen ook haar gedachtes weg naar haar vader. Van wie ze de naam niet eens wist. Ze schudde langzaam haar hoofd. ”Het spijt me…” Bracht ze uit. Het was warm, en meelevend. ”Misschien doet het je goed om te weten dat ik ook niet bepaald de aardigste vader had… Mijn vader had mijn moeder verkracht waardoor ze drachtig raakte van mij… En toen ik 4 was voor mijn ogen vermoord… Mijn moeder was alles voor me. Het leek op dat moment alsof mijn leven instortte” Vertelde ze. Haar stem was warm. Een trilling was erin te horen, van verdriet. Hoe lang het ook geleden was. Het was iets wat altijd diep in haar herinneringen stond gegraveerd. De angst in de ogen van haar moeder. De schreeuw die haar lippen verliet en vervolgens de doodse stilte. Uitgezonderd van de valse lach van haar vader. Het lijk waar bloed uitdruppelde… Wanneer de beelden op kwamen dwarrelen schudde ze haar hoofd. Maar ze wist het al, flashback time xD

Ze horde haar moeder die enkele woorden in haar oor siste. Iets van ga weg, of ik red mezelf wel. In ieder geval gehoorzaamde ik niet aan heet nijdige blik te zien. Voorzichtig verplaatste ik mijn lichaam enkele stappen naar achter wanneer mijn vader, of beter gezegd het monster in onze richting stapte. Zijn ogen spuwde vuur wanneer hij haar met een vies gezicht bekeek. ”Volgens mij hebben wij nog watt e bespreken…” hoor ik zijn stem nog na galem in de richting van haar moeder. Ik weet nog hoe ik mijn lichaam al omdraaide, om weg te lopen van het tweetal. Maar plotseling ving mijn oorschelp een oerkreet op. Wanneer Kayleigh zich omdraaide zag ze het. Ze zag hoe haar vader kwaad haar moeder wat woorden insiste. “NEEEEEEEEEE…” Gilde Kayleigh. Maar het was telaat. De wanhoopskreet van haar moeder was in een klap stil. De doodse stil hing door de omgeving. En plotseling de valse lach van haar vader. Hij draaide zich om en liep weg. Ze wist nog hoe ze bij haar moeder was gaan staan. Hoe haar tranen zich mengde met haar bloed… Hoe doods ze lag…

Het was iets wat ze liever zou vergeten. Maar nooit kon zoiets uit je hoofd verdwijnen.”Weet je Theron, ik moet het niet weg stoppen. Eigenlijk zou ik al mijn verdriet open moeten stellen en er vrede mee moeen sluiten..” Concludeerde ze. Met een zachtte zucht die haar lippen verliet. ”Waarom is dat nou zo lastig…” Mompelde ze in haarzelf. Wanneer ze zich weer richtte tot de pinto hengst verscheen een zwakke glimlach op haar gezicht. ”Waarom kan ik niet gewoon alles achter me laten?” Vroeg ze de hengst. Ze was er niet zeker van of hier antwoord op was te geven. Maar niet geschoten is altijd mis.

"Weet je Theron, ik moet het niet weg stoppen. Eigenlijk zou ik al mijn verdriet open moeten stellen en er vrede mee moeen sluiten..” Concludeerde ze. Met een zachtte zucht die haar lippen verliet. ”Waarom is dat nou zo lastig…” Mompelde ze in haarzelf. ”Waarom kan ik niet gewoon alles achter me laten?”

Haar vraag deed hem iet wat glimlachen waarna hij voor zich uit keek. "Loslaten is het moeilijkste wat er bestaat. Het betekend dat je een deel van jezelf laat voor wie je bent en een nieuwe toekomst omarmt. Iets wat niet veel kunnen." Hij zuchtte heel even zacht en bracht daarna zijn lichaam langzaam in beweging. "Kom." Hij glimlachte opnieuw zacht en wenkte met zijn hoofd. "Te lang stilstaan is niet goed voor je spieren." Hij glimlachte opnieuw iets breder en duwde bemoedigend zijn neus tegen haar schoft. Dat hij haar ooit had kunnen inschatten voor disrespectvol en verwend.. Hij schudde zacht zijn hoofd en grijnsde waterig. Dit was nogmaals het levende bewijs dat je niet op iemands doen en laten kon af gaan zonder dat je het hele verhaal wist. Zelfs nu wist Theron het nog niet maar hij wist wel dat hij er voor deze merrie moest zijn. En dat was precies wat hij van plan was te doen. Er voor haar zijn, haar steunen wanneer ze het nodig had. Dat was zijn taak nu en Theron zou zijn taak uitvoeren.

-flut told ya-

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Vol bewondering volgde haar ogen het grote bespierde lijf van het doetje dat zich in beweging zette. In ruime passen draaide hij zich om. Bij zijn verwarmde stem keek ze hem aan met een oprechte glimlach. Het verbaasde haar zich hoe ze zich op haar gemak voelde bij de hengst die ze eerder amper had aangekeken. Waarschijnlijk was het de warmte die hij uit straalde. De vriendelijkheid die haar nooit eerder was getoond. Zijn hartverwarmende stem , die rustgevend was. Die haat oren streelde. ”Pff, alsof ik spieren heb” Sprak ze vlug. Haar stem was lichtjes brutaal. Waarna haar tanden lichtjes ontbloot werden bij een oprechte, en lieve glimlach. Na haar worden bracht ze haar ranke , magere lichaam in beweging om Theron te achtervolgen. In een dribbel liep ze naast de stevige hengst. Zijn passen waren krachtig en sterk. Haar ogen gleden naar het pad voor zich.

Ze dacht terug aan zijn woorden. Zou ze hem vertellen wat er was gebeurd? Haar ogen stonden even uitgezoomd wanneer in haar hoofd alles zich afspeelde. Ze schudde haar hoofd. Misschien dat het haar hielp , haar verhaal vertellen. ”Ik hoop dat je gelijk hebt...” mompelde ze zachtjes tegen de grote hengst die naast haar liep. Bij de gedachtes voelde ze haar ogen al nat woorden. ”Het begon eigenlijk al bij mijn geboorte. Ik werd geboren in de bergen. Waar ook Lerav op de wereld gezet was.” Ze nam een grote zucht om de moed bij elkaar te rapen. ”We waren beste vrienden, waar ik was, was hij en andersom. Maar in de winter dat we drie werden, werden we opgehaald. Door een groot zwart monster. We werden de bergen uitgeleid. Maar Lerav ging halverwege een andere kant op, met de andere hengsten. De merrie’s kwamen aan in een kudde waar merrie’s misbruikt werden. Verkracht en mishandeld door hengsten. Na een jaar geleden te hebben kwam Lerav. Hij was mijn hoop te ontsnappen, mijn beste vriend. “ Ze zweeg een moment , Een dun laagje water lag op haar ogen. ”Hij ontliep me, ik begreep het niet. Maar op het moment dat we oog in oog stonden, ik hem hoopvol aankeek, draaide hij zich om. Hij rende weg van de kudde. Liet me alleen achter in de hel. Wanneer mijn moeder werd vermoord door mijn vader hield ik het niet meer. Al mijn laatste hoop was weg. Een week daarna vluchtte ik weg. Met gevaar op eigen leven. Als ze me hadden gevonden was mijn leven net zo bruut beëindigd als dat van mijn moeder.” Een waterig glimlachje hing aan haar lippen. Ogen strak aan de horizon met de hoop dat Theron haar niet aan zou kijken, niet haar verdriet in haar ogen zou lezen. ”Weken waren onzeker, gestrest, bang dat ik gevolgd was.” Ze slaakte een zucht voordat ze verder ging. ”Ik begon eindelijk mijn leven weer op te bouwen , maar toen zag ik hem. Lerav... Ik was boos maar vooral verdrietig dat hij me had achtergelaten. Maar hij was zo lief voor me. Al snel was ik mijn hart verloren. Er leek een nieuw start aan mijn leven zijn gekomen. Maar toen het lente werd was het al snel mis. Hij dekte me, ik raakte drachtig. Ik wist van niets. Maar in de laatste weken begon het me op te vallen. Het kwam als een klap in mijn gezicht. Ik was nog te jong. Het leek het einde van mijn leven. Ik vluchtte naar Anderfells. Om al mijn gedachte eens op een rijtje te zetten. Maar ineens voordat ik terug kon gaan was het er. Mijn kleine Astracan was geboren. Ik keek hem aan in zijn helder blauwe ogen en nam al zijn zorg op me. Ik was verkocht. Ik zou alles voor hem doen. Ik wilde direct hem showen aan Lerav. Maar opeens besefte ik dat het niet kon. Hij was klein en zwak voor zijn leeftijd. En zoals je weet is het een eind lopen naar Minanter. Zo’n 3 uur als je door galopeerd. Wat moest ik dan met een veulen dat stap amper bij hield? Ik besloot te wachten. Hem aan te laten sterken. Wanneer hij na een week of twee sterk genoeg was begon ik aan de reis. Rustig aan , hij was immers nog steeds niet zo heel sterk. Maar een korte tijd per dag. Ik kwam aan. Astracan was volledig uitgeput. En ik ook. Ik was ook niet de sterkste meer na mijn bevalling en een druk veulen. Ik haalde wat energie op door wat sappige gras naar binnen te werken. Daarna zou ik direct naar Lerav gaan. Maar daar kwam verandering in wanneer ik de schaduw van gazardiel over me heen voelde vallen. Ik was uitgeput, lette niet op. Begreep zijn bedoelingen niet. En opeens zat hij op me. Ik trapte hem boos van me af. En hard ook. Maar Lerav had het gezien. Hij was boos om het feit dat hij Astracan nog niet had gezien, en om die hengst die op me was gesprongen. Het maakte hem niets uit, of ik hem van me af had getrap, of dat Astracan het niet aan kon. “ Opgelucht haalde ze adem, blij dat ze het eruit had gekregen. ”Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik niet begrijp waarom hij boos is. Hoe graag ik ook wil, ik kan geen fout bedenken ...” Haar ogen stonden nog steeds aan de horizon. Het deed haar goed dat ze het eruit had gekregen. Ze had het al die tijd opgekropt diep van binnen. Best gedaan het te vergeten. Maar dat kan blijkbaar niet.

Met een warme glimlach keek hij om naar de merrie. ”Ik hoop dat je gelijk hebt...” Mompelde ze zacht en Theron duwde gelijk zijn neus tegen haar aan. "Natuurlijk heb ik gelijk." Grapte hij zacht en keek haar met zijn warme bruine oog aan. Hij had haar eerdere woorden met een waterig glimlachje genegeerd. Ze moest niet zo down over zichzelf denken. Dat deed hem pijn. ”Het begon eigenlijk al bij mijn geboorte. Ik werd geboren in de bergen. Waar ook Lerav op de wereld gezet was.” Ze nam een grote zucht en Theron draaide zijn oren geïnteresseerd om naar haar meteen hielt hij zichzelf stil tot hij naast haar stond om zo vervolgens verder te lopen. Zijn schoft aan de hare. Haar alle steun gevend die ze nodig had. Hij was geïnteresseerd in het verhaal. En nu al helemaal aangezien ze de naam van haar Beta had genoemd. Hij vertrouwde de hengst met zijn leven maar wist eigenlijk helemaal niets van hem.

"Daarna zou ik direct naar Lerav gaan. Maar daar kwam verandering in wanneer ik de schaduw van gazardiel over me heen voelde vallen. Ik was uitgeput, lette niet op. Begreep zijn bedoelingen niet. En opeens zat hij op me. Ik trapte hem boos van me af. En hard ook. Maar Lerav had het gezien. Hij was boos om het feit dat hij Astracan nog niet had gezien, en om die hengst die op me was gesprongen. Het maakte hem niets uit, of ik hem van me af had getrap, of dat Astracan het niet aan kon. “ Het verhaal had hij in stilte aangehoord en bij het laatste stuk vernauwde zijn ogen zich. Dat kon niet.. Hij slikte zacht Lerav.. Had hij echt? Het verhaal duizelde in zijn hoofd en opnieuw slikte hij. ”Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik niet begrijp waarom hij boos is. Hoe graag ik ook wil, ik kan geen fout bedenken ...” Haar ogen stonden nog steeds aan de horizon en Theron duwde zacht zijn neus tegen haar wang.

Hij kon het niet bevatten. Kon niet snappen hoe Lerav ooit haar zo kon laten zitten, geen wonder dat ze er zo slecht uit zag. Ze had haar leven en liefde aan een hengst gegeven wie haar om een misverstand had laten vallen. De drang om nu direct naar Lerav toe te stappen en verhaal te halen onderdrukte hij zo veel mogelijk toch brieste hij luidruchtig en schudde zijn brede hoofd. "Het spijt me voor dit alles Kayleigh, ik wens dat ik er iets aan had kunnen doen." Fluisterde hij zacht. "Ik schaam me voor mijn Beta." Zijn woorden waren vol van afkeer jegens Lerav en hij slikte zacht. Met zijn goede oog keek hij haar zacht aan. "Een ding kan ik je wel beloven Kayleigh, al is het het laatste wat ik doe, nooit meer zal jij zo'n pijn hoeven te voelen.." Fluisterde hij zacht. Zijn belofte stond vast. Niemand zou haar ooit nog pijn doen. Of hij zou sterven terwijl ze het probeerde en hij haar er van afweerde.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Haar ogen nog steeds lichtjes bewaterd keken in zijn diepe , verwarmende ogen. Dankbaar keek ze hem aan. Ze was hem dankbaar dat hij naar haar wilde luisteren. Dat hij zich in kon leven in haar verhaal. Dat hij haar wilde steunen. Het deed haar goed om te weten dat tenminste iemand in je geloofd. "Bedankt.," haar stem klonk een beetje schor. Maar de warmte en dankbaarheid kon je duidelijk horen. Ze vond het bijzonder hoe snel deze hengst haar vertrouwen had gewonnen. Meestal was ze heel wantrouwend. Zeker na Lerav. Maar hij was zo lief geweest. Had naar haar geluisterd. Het was blijkbaar echt nodig om het te laten gaan "Normaal had ik vol gezeten met woede... Maar ik hield van hem... Waarom is boos zijn dan in eens zo lastig?" vroeg ze Theron. Haar ogen volgde haar hoeven die zich verplaatsden door de natte sneeuw. Hun hoeven lieten sporen achter in de witte vlaktes.

Wanneer zijn warme stem weer begon te spreken keek ze hem liefdevol aan. Wanneer hij zijn woorden sprak voelde ze opnieuw een laagje water over haar ogen. Ditmaals niet van verdriet, maar het gevoel dat hij achter haar stond. Hij alles haar wou geven terwijl ze elkaar eerder amper hadden gesproken. "Bedankt.. bracht ze zachtjes uit. Twijfelend hoe ze moest reageren. Voorzichtig duwde ze haar fluweel zachte neus tegen zijn sterke neus aan. Als dankbaarheid. "Het is fijn om me verhaal kwijt te kunnen, en dat je naar me luistert. En dat je me vertrouwd" klonk haar stem fluisterend, maar ook wat stuntelig. Een zachte zucht verliet opnieuw haar lippen haar ogen hingen een moment in de van hem. Diep, donker en verwarmend. Nu pas wist ze wat bedoeld werd met de term 'verdrinken in iemands ogen'. Een warme glimlach verscheen op haar lippen. Haar neus tien centimeter voor die van hem. De warme lucht voelde ze uit zijn neusgaten komen.

"Bedankt.. bracht ze zachtjes uit. Voorzichtig duwde ze haar fluweel zachte neus tegen de zijne aan en hij snoof zacht tegen haar neus. Als geruststelling en hij glimlachte warm naar haar. "Het is fijn om me verhaal kwijt te kunnen, en dat je naar me luistert. En dat je me vertrouwd" klonk haar stem fluisterend, maar ook wat stuntelig. Een zachte zucht verliet opnieuw haar lippen haar ogen hingen een moment in de van hem. Een warme glimlach verscheen op haar lippen. Haar neus tien centimeter voor die van hem. De warme lucht voelde ze uit zijn neusgaten komen.

Hij blies nogmaals zacht uit en duwde zijn neus tegen de hare aan. "Your welcome." Fluisterde hij zacht maar duidelijk hoorbaar voor haar. Hij glimlachte warm en vriendelijk maar zuchtte daarna toch even. "Weet dat je bij mij alles kwijt kan Kayleigh." Verzekerde hij haar zacht. "Ik zal er altijd voor je zijn." Zijn warme en eerlijke glimlach was recht en ze bleef de merrie aankijken met niets meer dan warmte. Deze merrie, waarom kreeg hij het gevoel dat hij alles voor haar wou doen. Waarom kreeg hij het gevoel dat hij haar moest beschermen net als dat hij Whisper had moeten beschermen. Ze deed iets met hem. Iets waar hij zijn vinger nog niet op kon leggen. Al hoopte hij dat snel de twijvel uit zijn systeem zou wegtrekken.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

De ogen van Theron maakte haar warm van binnen. Ze kou was niet meer te voelen. Zijn warme blik en stem werkte als de sterkste zon die bestond. Hij warmde haar op, niet alleen haar lichaam, maar ook haar gedachtes, haar hoofd. Het enige was zij deed was een warme glimlach terug geven. Niet dat die van haar bij die van hem kon tippen. Maar ze probeerde het tenminste. Zijn brede twee kleurige hoofd straalde liefde, vertrouwen en warmte uit. Ze had al snel door dat onder dit sterk, grote lichaam een klein hartje zat. Een zacht doetje. Niet als Lerav. Die had echt vanbinnen een harteloos hart. Of hij deed dat zo voor. En als dat het geval was kon ze zich alleen nog maar bozer maken. Zij had alles open gesteld naar hem en dan sloot hij het op. Geërgerd op haar gedachtes slaakte ze een zucht. De moest Lerav vergeten.

Bij zijn woorden kijkt ze hem dankbaar aan. Een glimlach die ze in tijden niet had gegeven schonk hij hem toe. Je had maar geluk als je deze op ving. Zo liefdevol, hartverwarmend . Zoals ze altijd naar haar moeder en Astracan lachte. Haar ogen glansde van het laagje water dat opnieuw verscheen. Ze vond het bijzonder hoe hij zich gaf terwijl ze elkaar nog amper eerder hadden gesproken... "Dat weet ik..." fluisterde ze. Haar oren naar voren gedraaid. Hun lichamen hadden ondertussen al halt aangenomen. Haar hoeven stonden vast in de grond. "Nog nooit heeft iemand zo snel mijn vertrouwen gewonnen..." klonk haar stem. Zachtjes , bijna fluisterend. "Ik had me voorgenomen me nooit meer aan iemand te hechten, nooit meer iemand te vertrouwen." ze zweeg een moment. Waarna een speels, en vertrouwd glimlachje rond haar lippen speeld. "Maar jij maakt het me wel héél lastig..." sprak ze fluisterend. Ze duwde haar neus tegen die van hem. Nog nooit had dat zo vertrouwd gevoeld. Oké, misschien bij haar moeder of bij Astracan. Ze had bij Lerav altijd, zeker in het begin, twijfels gehad. Aan zijn gevoelens. Soms voelde het net alsof hij zijn echte gevoelens binnen had weggestopt. Misschien dat dat ook de rede was. Ze sluit haar ogen een moment wanneer warme lucht zijn neusvleugels verlaat.

Gast **Profile**

Ik ga hier even tussen komen, ik vind het erg vervelend dat Theron zo negatief over zijn medeleiders praat, dit is ook al over E'vesdar gebeurt destijds met Darlica, en nu hier met Lerav. Dit kan je niet maken als een leider aangezien de leiders dicht aan elkaar staan, ze moeten elkaar volledig vertrouwen want anders valt het hele systeem in duigen. Een leider zal dus ook altijd aan de kant van zijn medeleiders staan ipv. deze zwart te gaan maken achter zijn rug. Ik hoop dat je dit in overweging neemt want ik vind het erg naar dat er zo over andere leiders word gepraat. Ik wil hier niet gaan dreigen met gevolgen, maar ik vraag het gewoon, ik hoop dat je dit begrijpt.

Natuurlijk begrijp ik dat jij en Amber het zo zien. Daarom wil ik even zeggen dat Therrie echt niemand zwart probeert te maken en Lerav gewoon niet goed kent.

Net als bij E'ves weet hij de andere kant van het verhaal niet en al weet ik dat wel vind ik het wel zo realistisch om Ther niet alwetend te laten zijn (;

Ook kan ik jullie zeggen dat ik net letterlijk er aan heb zitten denken om een topic TheronxLerav aan te vragen bij Amber.

Ik hoop dat dit allemaal op een misverstand blijft want ik en Pip willen niemand kwetsen. Echt niet (:

Xxxx

Gast **Profile**

Ik snap je bedoeling volledig, alleen dit is niet hoe de leiders met elkaar om moeten gaan. Leiders zullen altijd de leider verkiezen boven een kudde paard, als een vreemdeling tegen mij zegt dat mijn vriend vreemd gaat geloof ik dat toch ook niet direct? Ik vertrouw mijn vriend, net zoals dat de leiders elkaar vertrouwen. Ze zullen niet zomaar woorden aan nemen en slecht over een leider gaan denken.

Nee ok dan snap ik het, dat zal Thers karakter niet veranderen dus vanaf nu zal hij zo reageren mocht dit voorkomen. (:

Ik ga je tip gebruiken whiee x'D
Sorry ben een beetje blij dat ik klaar ben met werken. Maar goed. Ik zal hier voortaan op letten.

"Dat weet ik..." fluisterde ze. Haar oren naar voren gedraaid. Hun lichamen hadden ondertussen al halt aangenomen. "Nog nooit heeft iemand zo snel mijn vertrouwen gewonnen... Ik had me voorgenomen me nooit meer aan iemand te hechten, nooit meer iemand te vertrouwen." ze zweeg een moment. Waarna een speels, en vertrouwd glimlachje rond haar lippen speeld. "Maar jij maakt het me wel héél lastig..." sprak ze fluisterend. Ze duwde haar neus tegen die van hem.

Theron blies opnieuw zacht zijn adem uit in haar neus waarna hij lachend zijn hoofd schudde en haar kriebelde met zijn tanden tussen haar oren. "Wat kan ik zeggen, het is een hobby van me om paarden hun vertrouwen te winnen. En ik ben goed in mijn hobby." Zijn bruine oog straalde prettig en met een brede glimlach keek hij haar aan. "Je moet gewoon geloven in wie je zelf bent. Enkel dan ben je vrij." Hij duwde zijn neus nogmaals tegen haar wang en begon wat breder te glimlachen.

Ook hij had gezworen nooit meer dicht bij een merrie te komen. Na Whisper, na de pijn die hij in zijn hart had gevoeld. Het had hem gebroken en hij had zichzelf verzekerd, voor haar, voor zijn liefde, zijn Whisper, om nooit meer liefde te voelen. Nooit meer iets van warmte en affectie. Maar misschien hadden zijn eigen woorden hem wel ingehaald. Misschien was het tijd om Whisper te vergeten, wellicht was het tijd om zijn leven los te laten. Hier was hij, niet meer de aller jongste hengst maar nog lang niet oud. Hij had nog een heel leven voor zich. Een leven dat hij met iemand kon opstarten. Een leven waar hij van kon gaan houden.

Met een glimlachje keek hij Kayleigh aan zich afvragend wat er in haar hoofd zou omgaan. "Zeg Kayleigh, heb je wel eens gehoord van wat de zeewind allemaal voor je kan doen?" Begon hij langzaam en glimlachte naar haar. "Ik kom er vaak als ik mezelf even niet meer kan vinden. Om de pijnen los te laten die mij teisteren. Wellicht zal het jou ook goed doen?" Hij glimlachte zacht en draaide automatisch zijn lichaam om richting een van de kliffen. De zon leek langzaam onder te gaan besefte Theron en hij begon te glimlachen. "Tevens heeft Orlais de mooiste zon ondergang, ooit wel eens de zon in de zee zien zinken?" Hij glimlachte naar haar terwijl hij met rustige passen zich zelf verder voortbewoog. Hopend dat ze op tijd zouden komen. Maar hij wou geen risico nemen. Met de sneeuw kon je makkelijk uitglijden en dat waren problemen die Theron absoluut niet wou zien komen.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Mijn ogen bleven hangen in zijn prachtige ogen. Genoot van elke seconde dat ik het genoegen kreeg ze te bestuderen. Ze bekeek zichzelf in zijn ogen. Zo helder dat ze werkte als een spiegel. Ooit was ze trots geweest op haar elegante , bijzondere lichaam. Tegenwoordig was het zo verzwakt dat er geen enkele leuke kant meer in zichtbaar was. Waarom wilde deze hengst haar helpen? Ze was op het moment niet meer de meest knappe merrie. Misschien had hij de hoop, netals ikzelf, dat ze ooit weer de oude kon zijn. Wanneer zijn lippen een warme lach verlieten gleed zonder enig besef mijn mondhoek omhoog. De warme lach maakte zijn ogen flikkeren van plezier. Het was alsof zijn plezier haar aan stak. Met haar tanden lichtjes ontbloot verliet een grinnik haar lippen. Speels gaf ze hem een duw tegen zijn hals.

Deze hengst...Hij was anders dan de meeste. Ze wist niet waarom. Maar tegenwoordig was elk paard in BMH kil, koud en bot. Niet enkel de schimmen. Keken neer op andere, zagen alleen zichzelf staan. Maar Theron... Hij gaf haar, ondanks dat tempratuur van wel 12 graden onder nul een warm gevoel met zijn stem , zijn lach. Zijn woorden gaven haar weer enkel vertrouwen. Zoals haar moeder haar had toegesproken vlak voor haar dood, dat ze niet de moed moest laten vallen.

Wanneer hij begint over de zeewind spitste ze haar oren nieuwsgierig naar voren. "Zeg Kayleigh, heb je wel eens gehoord van wat de zeewind allemaal voor je kan doen?" Ze schudde haar manen voor haar ogen weg. Soepeltjes en licht vielen ze om haar fijne hoofd heen. ”owhja… “ Ze sloot haar ogen een moment en liet de geluiden van de ruizende zee in haar oren afspelen. ”Ik ben meer het bos-soort. Maar heb wel verhalen gehoord. De heerlijke wind die je gedachtes mee voert, ver hier vandaan. De eindeloze zee, het gevoel dat je aan de rand van de wereld staat, maar tegelijke tijd weten date r nog zoveel meer is… Verlangen erna, maar daarna weten dat je niet kan verlangen naar meer en er maar mee moet dealen…” Sprak ze zachtjes. Bedachtzaam. Haar oren gedraaid naar de kustlijn. Het ruizen van de zee dat al lichtjes hoorbaar was. ”Verras me!” Sprak ze uit. Enthousiasme hoorbaar in haar woorden.

Vol souplesse brengst ze haar soepele lichaam in beweging. Met een dribbel loopt ze in op de grote Theron. Zijn passen waren vele malen ruimer en sterker dan die van haar. Vol bewonderen keek ze naar de constructie van de spieren die onder zijn bonte huid rolden. Ze snoof de zoute geur die haar neusvleugels binnen drong in zich op. Haar oren priemde naar voren. Haar ogen volgde de afdalende grond. Nieuwsgierig bekeek ze Theron die geruisloos door liep naast haar. Het liefst had ze haar benen ver uitgestroken en naar de zee gerend. Maar hij nam HAAR mee, en niet zij HEM. Dus wachtte ze maar geduldig af.

Haar woorden deden hem zijn brede nek schudden. ”Verras me!” Waren haar laatste woorden die doordrongen tot zijn oren. Hij keek haar recht aan met zijn bruine oog en duwde zijn neus tegen haar hals. "Geloof me, verrast zal je zijn. Je hebt nog nooit een zons ondergang als deze meegemaakt. Bijna speels staarde hij haar aan en duwde zijn neus tegen haar achterhand. Hij versnelde zijn pas zodra hij de kliffen in zicht kreeg. Snel met haar aan zijn zijde sprong hij stukje bij beetje verder omhoog tot hij op het plateau van de klif kwam. Perfect op tijd.. De sneeuw dwarrelde al niet meer uit de lucht en de hemel kleurde al rood van het schemerlicht. "Zie hoe de winter omdwaalt in de lente. Het magische moment waarop dag en nacht verenigd worden.. Er is geen ding mooier." Hij glimlachte zacht en duwde zijn neus tegen de hare. "Op een ding na wellicht." Fluisterde hij zacht met een glimlachje en kroelde door haar manentop. Vervolgens richtte hij zijn blik langzaam aan weer op de horizon. Met haar aan zijn zijde staarde hij de nacht tegemoet..

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

k a y l e i g h

i loved you to death

and now I'm begging you for absolution

Onhandig klauterde ik mijn lichaam naar boven. Vanuit mijn ooghoeken bekeek ik hoe soepel Theron zich naar boven bracht. Helaas waren mijn passen te klein dus was die manier al uitgesloten concludeerde ik vlug. Hmm. Voorzichtig liep ik langs de rotsblokken naar boven. Een ongemakkelijk glimlach hing aan mijn lippen. Hoe gênant was dit dan wel... Een zachte zucht ontglipte haar lippen wanneer ze eindelijk haar hoeven plaatste op het gigantische rotsblok waar Theron zich bevond. Ze wilde haar mond net opentrekken om een speelse snauw te geven waarom dit nou nodig was. Maar toen vielen mijn ogen op de lucht. Mijn mond zakte ietsjes open. Wauw. Het was prachtig om de geweld in de lucht te zien die zich afspeelde boven de rustgevende horizon. Hoe de kleuren ovegringen van blauw naar paars, van paars naar rood, van rood naar oranje en oranje naar de gele kern. Het was verbazingwekkend mooi.

Wanneer ik Theron weer zijn mond open hoorde trekken draaide ik mijn oren rustig naar hem toe. ”Nee, het is prachtig” Sprak ik na zijn eerste zin. Maar hij was niet uitgepraat want snel voegde hij er enkele woorden aan toe. Ze draaide haar hoofd iets uitdagend naar hem toe. Een speelse glimlach sierde haar lippen. ”Als je het hebt over het grote litteken naast me, inderdaad” Grijnsde ik. Vlug duwde ik mijn neus in zijn lange dikke manen. Rustig snoof ik zijn geur in me op. Alles van hem straalde warmte uit, vertrouwen. Het gevoel dat je veilig bent. Het gevoel waar ik behoefte aan heb. Misschien dat dat ook de rede mocht zijn waarom ik me aangetrokken voel door deze hengst. De meeste hengsten hier speelde de botte boer, maar hij, hij is zo zacht en warm, echt een doetje. Eentje die na denkt over de gevoelens en niet ze zomaar wegwuift.

Kortom, hij was de hoofd prijs voor elke merrie. Concludeerde ik.

”Als je het hebt over het grote litteken naast me, inderdaad” Grijnsde ze en Theron begon te lachen. Hij voelde hoe ze haar neus in zijn vacht duwde en Theron begon nog harder te lachen. In stilte keek hij voor zich uit. Tot de zon geheel onder ging en hij wist dat de lente officieel met de volgende zon mee zou komen. Een zoette geur deed hem echter opkijken. Geschrokken staarde hij haar aan. De zoette geur van haar hengstigheid drong diep tot hem door. Een onstuitbaar verlangen drong diep tot hem door en in stilte deed hij een halve stap achteruit. "Kayleigh.." Fluisterde hij zacht. Ze had wel vaker hengstigheid gemerkt bij merries maar iets aan haar. Iets maakte het zo veel intenser. Langzaam legde hij zijn neus op haar achterhand voor hij nog maals haar aankeek. Ze gaf een knikje en Ther slikte even. Maar gaf zich uiteindelijk aan zijn gevoel over zoals hij zo veel jaar geleden bij Whisper had gedaan. Langzaam duwde hij haar staartwortel weg en duwde zijn neus tegen het zachte vocht. Hij trok zijn hoofd omhoog en fleemde. Vervolgens duwde hij zijn voor hand tegen haar achterwerk aan om vervolgens helemaal omhoog te komen. Hij brieste zacht terwijl zijn benen zich rond haar flanken vasthielden. langzaam liet hij zijn tanden over haar schoft schuren en liet zichzelf versmelten in het moment. Een moment dat voor eeuwig zou kunnen duren..

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

k a y l e i g h

you only get one shot

do not miss your chance to blow

this opportunity comes once in a lifetime

Het was elke keer weer opnieuw verbazingwekkend welke transformaties de natuur elk seizoen weer onderging. Die van de winter op de lente wel de meeste. Hoe de sneeuw zich omwisselde met bloesem. Hoe de grauwe kleur zich liet vervangen door de vrolijke groende bladeren. Hoe de kou zijn jas aan trok en besloot de aarde voor een half jaar in een betere tempratuur te laten zitten. Het was wat speciaals, prachtigs, een van de wonderen van de natuur. Helaas bracht elk voordeel zijn nadeel met zich mee. Het nadeel van de lente: Hengstigheid. Zowel bij merrie’s als bij hengsten. Merrie’s liepen het gevaar van de dracht. En hengsten moesten hun lust en dierlijk instinct in de hand houden. Haast een onmogelijke opgave. Ondanks dat was het een plicht die op hun schouders lag.

Ze zag de directe reactie van Theron, de knappe hengst die –al wilde ze het in eerste instantie niet- haar hard veroverende. Haar lichaam stond in een tweestrijd. Normaal gesproken was ze weggerend, weg van de hengsten. Weg vam het gevaar op de dracht. Maar iets hield haar tegen. Die iets was Theron. Misschien was het suf of dom, maar haar gedachtes zeiden : Waarom ook niet? Ze hield van hem al had ze het hem nog niet gezegd. En hij –hopelijk- ook van haar. Nog voordat ze uit haar beslissing was schonk ze hem een warme glimlach toe gevolgde tot een knik. Geen woord, geen geluid.

Ze schrok even wanneer ze zijn zware lichaam voelde. Vlug zette ze haar benen stevig op de grond neer. Ze wist niet goed meer wat ze moest doen, zeggen, of juist niet moest doen of zeggen. Ze deed niets, sloot haar ogen en ging op in het moment dat ze samen kwamen. Ze voelde zijn warme lichaam op die van haar. Maar voor ze het wist was haar rug al weer bloot. Damp kwam van haar rug af. Ze zag het niet, maar het was waarschijnlijk wel zo.

Ze opende haar ogen en keek hem aan. In zijn diepe warme ogen die nog altijd hetzelfde waren. Ze liep een paar passen naar voren om haar neus in zijn manen te duwen. Ze zat met een brok in haar keel. Ze besloot dat ze het niet langer meer voor zich kon houden. Zeker nu niet. Ze keek hem hoopvol aan. Theron...” Sprak ze langzaam. Haar hersenen krakend hoe ze het wilde gaan zeggen. ”Ik me beloofd het nooit meer te doen, maar helaas zal ik deze nu verbreken” Sprak ik uit. Mijn stem klonk zacht, maar niet fluisterend of schor. ”Ik hou van je” Sprak ze. Afwachtend keek ze hem aan. Hopend dat hij het zelfde terug zou zeggen. Hopend dat hij het niet suf vond. En vooral hopend dat hij haar nooit meer alleen zal laten.

**Profile**

» Theron.
» Lost in the snow ~Theron
» There has happened too much that time cannot erase.. [THERON]
» on the edge of insanity. (Theron?)
» Crossed fingers (eng) Theron

Theron • Life under a mask

Theron • Life under a mask

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen