Witbont, blauwe ogen, een ranke paint merrie. Dat was alles dat iedereen zag als Darlica langs kwam. Het was alweer een tijd geleden dat ze verbannen was, en de tijd dat ze zich had verborgen gehouden in de bossen had ervoor gezorgd dat men haar niet meer (her)kende. De verhalen over haar hadden afgenomen, het gefluisterd achter haar rug was tot een minimum veranderd.

Zijzelf werd echter nog altijd geplaagd door de herinneringen aan alles dat ze fout gedaan had. Als het kon zou ze alles terugdraaien en misschien zelfs nooit bmh binnengewandeld. Het zou iedereen zoveel leed bespaard hebben als de bonte merrie gewoon haar weg vervolgd had, mager en afgepeigerd als ze toen was had ze dat echter nooit gekund. En nu was het geen optie meer. Haar hart lag hier, in de bossen van Minanter, bij de prachtige zee van Orlais en de bloemenvelden in Anderfels.

de gesprekken die ze had gehad met enkele paarden, de afgelopen jaren, hadden haar aan het denken gezet. Vooral Tarquando had haar veel geholpen. Hij had médelijden met haar, voor de manier waarop de leiders haar hadden behandeld. Had hij gelijk, waren ze te streng geweest?

Natuurlijk, het was fout wat ze gedaan had. Ze was verliefd geworden op een schim, maar nu wist ze dat het niks anders was geweest dan de manipulatieve woorden van Zircon plus haar moeilijke toestand toen. Hij had haar laten geloven dat het liefde was, maar het was niks anders dan een poging van hem om haar naar de ‘slechte’ kant te krijgen. Gelukkig had ze hem sindsdien niet meer gezien, en had ze haar gedachten van hem kunnen afrukken en zich kunnen realiseren dat hij slecht was en niks meer dan dat.

Het achterlaten van Roque was het ergste dat ze ooit had gedaan, maar ze was zó jong geweest.. ze kon het moederschap gewoon niet aan, en opgevoed worden door zijn vader was waarschijnlijk het beste geweest voor Roque. Hij was er zelf goed vanaf gekomen, als bèta leider van rang 4. En dan haar dochter.. Dahlai. Ook zij was geen veulen uit liefde. Darlica was, tegen haar zin in, gedekt door Aeron, de loner. Dit keer had ze besloten zich te vermannen en het veulen zelf te verzorgen, achterlaten bij haar vader was dit keer geen optie. Dahlai was opgegroeid tot een prachtige, zelfstandige merrie..

Als ze er zo over nadacht, waren al haar fouten, de reden dat ze was verbannen, niks anders dan ongelukken, dingen waar zij eigenlijk geen zeg in had gehad, dingen die haar overkomen waren.

En dat was de reden dat haar lichaam nu door de sneeuw zwoegde, de blauwe maan over haar rug strelend. Ze kon niet langer wachten, en de bossen waarin ze normaal leefde waren niet veel veiliger dan wat ze nu deed. Op de rand van minanter en Orlais bleef ze staan, haar ogen even gericht op de prachtige zee die verderop schitterde in het waterige winterzonnetje, waarna ze haar hoofd omhoog gooide en luid hinnikte.

Theron. Hij was degene die haar had verbannen, natuurlijk wel in overleg met de andere leiders, maar hij was degene die ze zocht, degene aan wie ze haar probleem wilde voorleggen. Er was een reele kans dat hij kwaad zou worden, haar misschien nog verder zou verbannen naar de loners, maar niet geschoten was altijd mis, toch?

Haar ogen vinden al snel de leider, een oudere hengst met een bont vacht patroon, net als zij. Zodra ze hem ziet hinnikt ze nog eens, vragend. Ze kon niks anders dan hopen dat hij haar zou komen begroeten, en niet zich zou omdraaien. Ze had geen keuze dan te blijven staan, omdat het de rand van Minanter was, verder mocht ze niet gaan.

©Luxsac

Zelfs van ver af was het niet moeilijk om Theron te herkennen. Zijn bonte lichaam en het ene blinde oog, de manier waarop hij zijn lichaam droeg. Hij was echt een leider, en zou dat in Darlica’s ogen altijd blijven, zelfs nu hij zijn rang had overgedragen aan een nieuwe merrie, zelfs nu hij écht oud begon te worden.

Hij had haar ook gezien blijkbaar, en even gleed er een rilling over haar lichaam. De hengst die haar lot had bezegeld, de hengst die haar verbannen had, kwam langzaam aan dichterbij gestapt. Ze slikte hoorbaar en knikte toen naar hem. ’Darlica.’ klonk zijn stem hard over het veld dat hen scheidde. Alsof het niets was overbrugde hij de afstand en stond hij nu zo ongeveer voor haar. ’Kan ik je helpen?’ hij klonk wantrouwig, en eigenlijk had hij daar ook alle reden toe.

Ze voelde haar adem stokken in haar keel terwijl ze haar ogen even afwendde van hem en over het prachtige landschap van Orlais liet glijden, het gebied dat ze zo miste. Ze slikte nog eens, nerveus, en keek hem toen weer aan, haar blauwe ogen begripvol maar angstig. Begripvol voor zijn keuze haar te verbannen, met alle verhalen die hij had gehoord was het niet meer dan de juiste beslissing. Angstig, voor wat er nu zou komen. Ookal was Theron geen leider meer, hij had waarschijnlijk nog altijd de contacten waarmee hij ervoor zou kunnen zorgen dat ze nog verder verbannen werd, alleen al door haar keuze om het gebied van Orlais te naderen. Haar hoeven stonden letterlijk op de rand van de 2 gebieden.

’ik.. ik weet het eigenlijk niet precies..’ zuchtte ze terwijl ze haar ogen weer op de zijne richtte, altijd aangetrokken tot het blinde oog, dat er eigenlijk nog minder angstaanjagend uitzag dan het goede oog, aangezien daar al Theron’s gevoelens in te ontdekken waren. ’ik wilde..’ ze zuchtte even terwijl haar ogen nerveus heen en weer schoten over de horizon, waar de zee blonk in de zon. ’ik vroeg me gewoon af.. ‘ bleef ze hakkelen. Wat wilde ze nou eigenlijk?

’ach laat maar..’ brieste ze toen bars, terwijl ze haar hoofd schudde, haar volle manen over haar hals wapperend. ’Ik word gewoon gek in minanter..’ zuchtte ze toen zacht terwijl haar blauwe ogen op de grond gericht waren.

©Luxsac

Het was fijn om te horen hoe de bonte hengst, de hengst die haar leven had bezegeld, haar vertelde dat ze door hem niet meer beoordeeld zou worden. Hij was leider af, maar zou voor haar altijd een groot aanzien hebben, een hengst zijn die respect verdiende. Even schudde ze grinnikend haar hoofd toen hij over de blauwe maan begon. ’denk je nou werkelijk dat ik nog enige angst heb daarvoor?’

uit het niets doemde het zwarte, gehavende lichaam van de schimmenleider achter Theron op. Darlica trok even haar wenkbrauw op, terwijl de grijns van haar gezicht verdween. Eerlijk gezegd was ze inderdaad niet heel bang voor haar leven. Ze had toch niks om voor te leven. Haar kinderen waren oud en wijs genoeg om zonder hun moeder te leven, en verder waren er geen dierbaren in haar leven.

Haar blauwe ogen gleden gehaast over het lichaam van de schim. Ookal had ze hem al vaak gadegeslagen vanuit de verte, dit was de eerste keer dat ze hem persoonlijk ontmoette. De paarse ogen waren indringend, en opnieuw vroeg ze zichzelf af wat de hengst die ze pas had ontmoet , Velkan, met de schim te maken zou kunnen hebben. Nu ze Avanti’s ogen van dichtbij zag, wist ze het zeker. Er was geen discussie over mogenlijk dat Velkan’s ogen het zelfde waren.

Even schoten haar gedachten opnieuw naar Zircon, de schim die ze ooit lief had gehad. hoe lang was het geleden dat ze hem had gezien? hoe zou het met hem zijn? zou hij nog leven? Had avanti hem gestraft door haar, of was hij gewoon verdwenen? ze snoof zacht terwijl ze het beeld van de grote, donkere Zircon uit haar hoofd probeerde te wissen.

een rilling liep over haar rug terwijl hij haar naam noemde, zijn smerige lichaam dicht bij het hare terwijl zijn neus over haar vacht gleed. Ookal had het haar al vaak problemen gegeven, ook nu liet Darlica haar tong ratelen zonder er over na te denken. ’Jij hoort hier net zo min thuis.’ haar oren schoven langzaam haar nek in terwijl haar felblauwe ogen zijn lichaam volgden.

toen Theron zei dat ze net zou vertrekken schoten haar ogen even kwaad naar hem. Wie was hij om zich op te offeren voor haar? ze was een niemand, terwijl hij een intelligente hengst was, een ex-leider met enorm veel levens ervaring en enorm veel mogelijkheden om de kuddes nog te helpen. Zij.. ze deed niks anders dan zich verstoppen voor haar verleden. Zij was de gene die avanti moest hebben, niet Theron. Dat verdiende de bonte hengst niet. Natuurlijk wilde zij ook niet dood, maar ze wist heel goed dat er niemand was die haar zou missen, terwijl íédereen Theron zou missen.

Zonder aarzelen zette ze haar lichaam weer naast dat van Theron, die nu zo ongeveer voor haar was gaan staan, tussen haar en de schim in. Even blikte ze opzij naar de bonte hengst, dan schieten haar ogen weer naar Avanti, en ze observeert hem in stilte, benieuwd naar wat zijn doel hier nou eigenlijk was. het was blauwe maan, dus veel goeds zou het niet zijn.

©Luxsac