Een diepe zucht verliet haar neusgaten terwijl die bijna het zoute water van de zee raakte. Zachtjes spoelde het water over haar hoeven heen en trok zich dan weer terug de zee in. Ze deed haar hoofd weer omhoog en een fris zee briesje door haar manen strijken. Haar ogen waren gericht op de horizon die de mooie kleur oranje had. Het was niet echt een lekker warme dag geweest maar dit maakte het weer goed. Het was nu anders ook koud maar door het warme oranje licht veranderde de sfeer een beetje. Ze was blij dar ze hier naar bmh was gekomen en voelde zich eindelijk echt vrij. Tuurlijk miste ze haar vriendin wel die de andere kant op was gegaan, maar ze had toch de goede keuze gemaakt om zelf verder te gaan. Tot haar geluk vond ze zelfs haar moeder hier. Ze glimlachte en snoof de zoute zee lucht nog eens in voordat ze haar lichaam omdraaide. Het was nu nog Eb en dus nog geen gevaar hier op het strand, ze wou dus ook op tijd weg zijn voor de vloed op kwam. Lichtvoetig liep ze over het zant en liet zo haar sporen achter, ze zouden later weer weg geveegd worden door de vloed. Het zant was al best droog en vloed zat er dus ook aan te komen. Rustig draafde ze aan. De wind door haar manen maakte haar zo gelukkig en een dolgelukkig glimlach stond op haar gezicht. Van blijdschap maakte ze ook nog een bokkensprongetje en gooide ze haar hoofd in de lucht. Toen ze weer neerkwam waren haar ogen gericht op een grot die zich bevind in een van die grote kliffen/rotsen op het strand. Ze wierp een vluchtig blikje naar de zee die zich al er ver weg van haar bevond. Moest toch nog wel kunnen voordat het water hier was? Ze legde haar oren in haar nek en liep richting de grote rots. Eenmaal bij de ingang stopte ze en wierp ze weer een vluchtige blik naar de zee die nog niets verder was gekomen. Toen pas stak ze haar hoofdje de grot in op de binnenkant te blijken. Een diep gat in het midden trok meteen haar aandacht, dat zat vol met zeewater en gaf door de zon die door een gat in het dak scheen mooi licht. Het was echt een mooi plekje. Rustig zette ze stapjes dichterbij het gat tot haar hoeven bij de rand stonden. Ze keek het water in en zag haar eigen spiegelbeeld. Nee, de wonderen waren de wereld nog niet uit. Zo'n plek als dit was echt te mooi om waard te zijn.
Zo stond ze daar al een paar minuten, alleen te kijken naar de binnenkant van deze mooie grot. Ze had helemaal niet in de gaten hoelang ze daar wel niet stond en hoe laat het was, nog belangrijker was waar het tijd voor was. Opeens kwam een grote sterke golf binnen zetten. Ze nam een sprongetje achteruit en hinnikte hard. Shit, de vloed kwam al aan zetten. Ze stond helemaal achter in de grot en zocht instinctief naar een veiliger plekje. Een kleine stukje dat wat hoger was vond ze en ging erop staan. Nog een keer hinnikte ze hard in de hoop dat iemand haar hoorde...

(&Theron)

Sneller als welk dier dan ook. Gespierder als welk wezen dat de aarde bewandelde zo leek hij voor enkele secondes terwijl zijn grote hoeven verder en verder voor zijn bonte lichaam uit werden gestrekt meer meters makend met de onbeperkte tijd die hij had. Al briesend donderde hij zo verder over de schaduwen die het bos maakte even leek de tijd voor de hengst stil te staan. Hoe lang geleden was het geweest dat hij Kayleigh had gezien? Te lang wellicht maar ze was veiliger waar ze nu was. Ze moest daar blijven en leven samen met hun schitterende dochters. Hier lag zijn plicht en dat was helaas iets waar hij nooit iets aan zou kunnen en willen veranderen.

Hijgend kwam de pinto hengst tot stilte. Misschien was het tijd voor hem om af te takelen.. Hoe lang leefde hij wel niet op deze aardbodem langzamerhand begon Theron de leeftijd te voelen in zijn botten ouderdom haalde hem langzaam aan in..

Zacht liet hij een zucht over zijn lippen lopen en stapte richting het water om in stilte over de golven te staren zijn leven...

-sorry had geen idee hoe ze elkaar moesten zien-

De tijd drong en nog steeds had niemand haar horen roepen. Dapper sprong ze voorover het zeewater in. Ze voelde hoe het zeewater hard tegen haar borst sloeg. De spetter's vlogen haar om de oren. Snel trappelde ze met haar slanke benen en probeerde ze zo snel mogelijk uit de klif te komen. Met succes. Ze kwam al sneller dan ze had gedacht buiten maar de uitdaging was toen nog naar het strand te zwemmen. Een paar keer ging de witte merrie kopje onder maar kwam gelukkig wel elke keer weer boven water. Eindelijk kreeg ze weer het zand onder haar hoeven. Met snel trappelende benen probeerde ze grip te krijgen op het zachte zand dat ook telkens weer onder haar hoeven weg gleed. Moeite had ze nog haar hoofd boven water te houden. Eenmaal toen ze grip had stopte ze met wild in het rondte en trok ze haar lichaam dichter naar het strand toe. Het was haar gelukt!! Ze had het gedaan! Ze had haarzelf van de dood gered! Alsof ze dronken was strompelde ze over het strand en liet zich uiteindelijk vallen in het zachte zand. Languit lag ze daar en deed ze even haar ogen dicht. Het was helemaal donker, buiten en in haar hoofd. Ze was zo ongelofelijk moe en ze had het gevoel dat ze nooit meer op zou staan, voor eeuwen zou ze daar liggen. Ze dacht nergens aan, alles was zwarte in haar hoofd, niets geen gedachten. Haar borstkas ging op en neer in het ritme van haar ademhalingen met af en toe een rilling erbij. De koude wind ging in haar kletsnatte vacht zitten en nu begon ze ook te rillen van de kou. Ze voelde zich helemaal gebroken. Het zand plakte aan haar vacht en haren vast.


Toen hoorde ze opeens voetstappen van een ander paard. Snel deed ze haar ogen op en tilde ze haar hoofd op van de grond. Met haar donkerbruine ogen zag ze het silhouet van een paard over het strand naar het water lopen. Had hij haar daar nou zien liggen? Daar leek het niet op. Met moeite probeerde ze op te staan en dat lukte. Trillend stond ze op haar benen en haar natte manen gingen vol zand lang haar hals, er zat natuurlijk zand over haar hele lichaam maar in haar manen en staart zat toch wel heel veel. Ze liep met een slome, wiebelende pas naar de hengst op. Dat ze erg duizelig was was wel aan haar te zien. Ze stopte een paar meter van de hengst vandaan die naar de zee staarde. "Eeeeh..... Hallo"Vroeg ze met een trillende stem aan de hengst. Met man en macht probeerde ze niet te zielig over te komen en wat minder te trillen. Ze wachtte op enige aandacht van de hengst...

(Flutje :$)