Met een bries stapte de grote zwarte hengst door. Zijn hoeven lieten ondiepe afdrukken achter in het mulle zand terwijl de avond schemering over zijn vacht streek. Op momenten als deze was alles goed in de wereld van de hengst. Waren er geen angsten die hij moest onderdrukken en waren er geen twijfels die aan zijn hart leken te eten. Alles was goed hoe vreemd het dan ook was in zijn leven. De hengst was werkelijk een ongeluk geweest. Geboren in een tijd waarop de strijdt zich nog niet plaats vond maar dat nam niet weg dat de strijdt in zijn hart te vinden was. Wanneer twee wezens. De een bestemdt voor het dragen van licht, de anderen geboren om duisternis over de wereld te verspreiden een nakomeling krijgen kan je wel raden dat dat wezen gebroken moest zijn. Een ziel die nooit had mogen bestaan. Dat was Feliciano. Een wezen geboren nog voor voor een van de twee diens toekomst bekend was. Maar het gevecht voerde zich alsnog wel plaats in zijn lichaam.

Hij was een goede hengst. Had het beste met iedereen voor werkelijk. Feliciano zou nooit een vlieg opzettelijk kwaad doen. Hij hielt van het leven en alles wat dit te bieden had. Maar tegelijk had hij ook het verlangen om alles te vernietigen. Zijn hoef neer  te slaan en de aarde te laten splitsen. Hellevuur te laten reizen uit elke groeve. Wat de strijdt nog erger maakte in zijn hoofd was dat hij dit onmogelijk kon doen. De zwarte hengst had geen mogenlijkheid om de wereld voor hem te laten buigen, want uiteindelijk, wat zijn gedachten hem dan ook wijs wouden maken. Hij was nogsteeds stervelijk geboren en zo zou hij ook eindigen.

Natuurlijk, er was altijd nog de optie om zichzelf over te geven aan de schaduwen die Avanti met zijn leger voor zich hielt maar ook dat was een onmogelijke opgave. Want de duivel zou hij nooit tevreden kunnen houden. Daarvoor was hij zijn leven te lief. De hemelse krachten die zijn moeder droeg zouden al helemaal niet aan hem besteed zijn en daarom stapte hij verder. Zoals hij altijd deed. Leven om geleefd te worden en leven om te overleven. Bij de kudde sloot hij zich eigenlijk al niet bij. Hij had geen behoefte aan gezelschap of veiligheid. Het zou uiteindelijk toch alleen maar terug gekaatst worden naar hem. Want hij was niet te vertrouwen. Hij was alles waar zij voor vreesten. Geen schimmenbloed droof door zijn aderen maar nog altijd stondt hij bestempeld. Zoon van Achilles.

Door zijn afwezigheid bij Orlais' kudde had hij al in dagen geen ander paard tegen gekomen dus kon hij het niet ontkennen dat de zachte merrie geur een welkome verrassing voor hem was en langzaam richtte de donkere hengst zijn groene ogen op het dier. "Hallo vreemdeling." Sprak hij langzaam zijn woorden zorgvuldig kiezend. "Ik hoop niet dat je van plan was om een duik te nemen? Het weer is daar niet bepaald.. vergevend voor." Een schaapachtig glimlachje rolde over zijn donkere lippen terwijl de hengst zijn hoofd iets schuin hielt doelend op de kleine vlokjes sneeuw die naar beneden begonnen te dwarrelen. Het leek er op dat het een kille nacht zou gaan worden..

Het antwoordt van de merrie liet een zacht grijnse rond zijn lippen glijden terwijl de hengst zichzelf uitrekte en diep zuchtte. Ze had wel gelijk ja, het was schitterend hier, maar dat nam niets van het gevaar weg. De mogelijkheid.. Haar zo van de klif te duwen. Het zou te simpel zijn om te doen. Een enkel foutje en hij zou opnieuw het leven van een wezen afnemen. Hoe graag hij ook zou willen. De zwarte hengst kon niet ontkennen dat dat geen verlangen was dat hij in stilte wou uitvoeren.

Zijn lichaam trilde van verlangen om een enkele pas te zetten en haar te vernietigen maar hij hielt zich in en draaide zijn hoofd weg. Hij was geen monster, dat was hij nooit geweest. Hij koos zijn eigen pad en zijn eigen toekomst. Hij koos noch zijn vaders leven noch zijn moeders. Hij was hij. En dat as al.

Met een zucht schudde hij zijn brede hals en richtte zichzelf opnieuw op om haar aan te kijken met een zachte blik in zijn ogen. "Feliciano is de naam." Mompelde hij langzaam een halve glimlach rond zijn lippen forcerend. Voor hij zijn groene ogen over haar lichaam liet glijden en even met zijn oren trok naast haar stappend om over de zee uit te staren. "Het is schitterend ja.." Mompelde hij langzaam en zuchtte. Schitterend..

Feli was niet altijd zo geweest. Hij had vele reizen in zijn jonge leven gemaakt zij aan zij met de donkere hengst Reducto. Zo waren ze ook samen dit land in gekomen. Het land waar de groen oogige hengst lang geleden geleefd had en voor Feli het echt door had gehad had Red hem verlaten om een troon over te nemen. Nog nooit had Feliciano zich zo eenzaam gevoeld in een vreemd land waar hij er al snel achter kwam dat zijn vader een werkelijk monster was. Het maakte hem ziek tot zijn botten om te weten dat de strijd die zich in zijn eigen lichaam plaatsvond ook hier te vinden was.

Sinds hij daar achter gekomen was had hij niet langer meer de wil gehad om op zoek te gaan naar Reducto. Ondertussen had de oude knol een heuze familie gesticht met de Councillor die ondertussen Feli's leider was. Het was hem ook wel duidelijk geweest dat het Reducto niets meer uitmaakte wat er met hem gebeurde. En het maakte hem ook niet meer uit wat de Emperor dacht. Feli zou zijn eigen pad volgen. Een pad dat hem naar deze plaats gebracht had.

Wat hem hier bracht.. Het was de vraag die de jonge grijze merrie hem gevraagd had en even draaide hij zijn nu groene ogen naar haar toe om de jonge merrie onderzoekend aan te kijken. "Ik.. Was op onderzoek in het gebied van m'n nieuwe kudde." Mompelde hij langzaam. "Ik heb niet zo lang geleden mezelf dankzij Eros bij de tweede rang mogen voegen." Zachtjes grinnikte hij wegkijkend richting een eiland dat niet al te ver van de kust lag maar ver genoeg om er niet makkelijk heen te komen. Hij wist precies wat en dan vooral wie er zich op dat eiland bevond. Het was zijn moeder die daar leefde en dat was een van de redenen waarom hij heel snel door zou willen gaan naar het land gebied van de derde rang. "Al denk ik dat strand en zee mij niet heel veel sieren." Grinnikte de donkere hengst zacht en schudde zijn hoofd langzaam.

De merrie sprak een zekere waarheid. Het paard maakte het landschap. Maar dit landschap was onvergevelijk en open. Alles zou hem volgen. Elk oog op hem gericht. Want hij kon beide kanten op. Hij kon goed zijn, heilig zijn, maar ook o zo slecht zijn. Verlangen naar pijn woede en haat lagen in zijn lichaam vanaf dag een van zijn leven waren deze gevoelens al aanwezig geweest in hem. De zoektocht naar wie hij was en wat hij zou kunnen doen in zijn leven was nooit verdwenen en hij zou doorzoeken, hij zal altijd doorzoeken.

"Wellicht ja." Mompelde hij daarom als stilte in antwoord op de eerdere woorden van de merrie. Al had hij beter niet kunnen reageren. Het was een langze stilte geweest voor hij had gereageerd. Wat wellicht als een onfijne stilte had gevoeld maar Feliciano was nooit een spreker geweest. Hoewel zijn naam voor vrolijkheid stond was hij absoluut geen vrolijke hengst. In tegenstelling. Hij was wat men noemde een doem denker. Niets was goed, niets was fijn. Alles zou uiteindelijk problemen veroorzaken. Dat was de rede waarom hij haast geen contact had met vreemden. Want uiteindlijk zou hij alleen maar paarden pijn doen of zelf pijn hebben. Het liefste verdween hij daarom nu ook meteen zonder nog een woord jegens de merrie te spreken maar zijn goede manieren weigerde om dat toe te laten. En daarom bleef hij hier in stilte staan starend over de zee vechtend met zijn eigen gevoelens.

Gaat het wel. Hmpf zoiets was de spijker op z'n kop slaan zoals ze dat zo mooi konden zeggen af en toe. Het ging totaal niet met hem. Absoluut niet, voor geen enkele seconde ging het goed met hem. Maar dat was zijn gehele leven toch altijd al geweest. Niet dat hij dat zou kunnen uitleggen aan merrie of het uberhaupt zou willen.

Met een zucht draaide hij zijn donkere hoofd langzaam bij en schudde zijn hoofd langzaam. "Zou het moeten gaan dan?" Mompelde hij met een zachte glimlach zichzelf even ietsje tegen haar aan duwend. "Het is nooit goed gegaan met mij dus maak je daar maar geen zorgen om."