De wind waaide ruig over de verlaten, kale vlaktes van Anderfels. In de het voorjaar en de zomer was dit een gebied vol leven en vreugde. Echter was daar nu weinig van over, alle vreugde had plaatsgemaakt voor een troosteloze leegte. Anderfels weerspiegelde het gevoel dat aan mijn ziel vrat perfect. Ik kon nog steeds de wanhopige kreten van buitgemaakte slachtoffers horen weerklinken in mijn oren; de angst die langzaam hun ziel verslond, stond voor altijd in mijn geheugen gebrand. Het schuldgevoel en de leegte verpulverden mij langzaam van binnenuit met ongekende kracht. Ik vocht het niet langer, per slot van rekening was het waanzin om ten strijde te trekken tegen de tientallen zielen van paarden die gestorven waren door mijn toedoen en nu wraak namen op mij. Er was geen enkele remedie die mijn ondragelijke pijn kon verzachten; ik had het over mezelf afgeroepen toen ik mijn emoties uit mijn systeem had verbannen.

Intussen hadden diepgrijze wolken zich samengepakt boven het Anderfels en vielen dikke, kille druppels vocht uit de onheilspellende hemel, een deel daarvan werd als bommen met veel geweld op mijn wintervacht gebombardeerd. Het deed me echter helemaal niks; ik voelde het wel, maar de kou drong niet door tot in mijn zenuwen. In plaats daarvan was mijn hele lijf verdoofd, niet in staat om ook maar iets mee te krijgen van de omgevingsfactoren in de buitenwereld, die normaal gesproken wel invloed hadden op mijn doen en laten. Ondanks al dat, marcheerden mijn benen toch onverstoorbaar verder. Ik leek geen vat op ze te hebben, dus werd de route voor mij bepaald in plaats van andersom. Mijn hersenen namen niet de moeite om in actie te komen en de controle weer over te nemen, tot grote ergernis van een klein deel van mijn brein dat wél wakker en actief was.

Een zucht vormde zich in mijn vermoeide longen en werd vervolgens met veel tegenzin via mijn luchtpijp omhoog geduwd, waar het via mijn halfgeopende lippen zich een weg naar buiten baande. Ik was niet langer in staat om de schuld, die op mijn schouders rustte, te dragen. Het enige waar ik nu op dit moment naar snakte, was rust. En die rust zou ik alleen vinden als ik een einde aan mijn lijden zou maken. Dat betekende maar één ding. Ik slikte bij die gedachte. Was ik in staat om uit dit leven te stappen? Kon ik alles, of wat je daar dan onder kon verstaan, achterlaten wat me dierbaar was? Nee.. Maar om doorgaan was ook geen optie, niet meer. Mijn gedachten flitsten naar Faylice, de enige van wie ik onvoorwaardelijk hield en degene die ik tegelijkertijd zoveel pijn had gedaan. Het idee om haar alleen achter te laten was ondraagbaar, maar aan de andere kant zou ze het wel redden zonder mij. Ze had het de afgelopen maanden immers ook zonder mij weten te redden, het bewijst dat ze me niet nodig had om te overleven.

De tijd vloog voorbij als je diep in gedachten was, zo ook nu. Inmiddels had ik het de verlaten velden van Anderfels achter mij gelaten en was ik aangekomen bij de ruige kliffen van Orlais. In de verte was het woeste gebeuk van de zee hoorbaar. Een zilte zeewind blies in mijn bevroren gezicht, waaide daarbij de blonde lokken haar uit mijn ogen. Ik hief mijn hoofd naar de oplichtende hemel toen een lichtflits zich in de grond honderd meter verder boorde. Geschrokken bleef ik verstijfd staan, niet in staat om nog een stap te zetten. Mijn oren werden tegen mijn schedel gedrukt, uit angst en door wat er net was gebeurd. Ik verzamelde zoveel mogelijk moed en stapte weerbarstig door. Ik moest én zou het tot de top van de steile klif voor me maken. Tranen rolden intussen over mijn doorweekte, met modder besmeurde wangen, het viel enkel niet op door de neerdalende regen. De regen bleef op mijn bruin-witte, inmiddels smerige vacht inbeuken. Naarmate ik steeds hoger de klif opklom, werd de regen heviger, dichter, waardoor ik niet verder dan twintig meter zicht had.

Minuten verstreken terwijl ik mijn laatste meters maakte en bij het puntje van de klif was aangekomen, starend over de rand naar de uitzichtloze diepte van de inktzwarte zee. De afgrond weerspiegelde hoe ik mijn toekomst zag. Uitzichtloos en waardeloos. Enkel de dood kon mij nog een dienst bewijzen door mijn leven te nemen en me daarvoor in ruil de rust te geven waarnaar ik zo erg snakte. Het enige wat ik wilde was rust. Was dat soms teveel gevraagd? Ik sloot mijn oogleden en probeerde te genieten van mijn laatste minuten op aarde. Mijn gedachtes zweefden naar de zon, de maan, het hele Melkwegstelsel af, om te eindigen op de klif in BMH. Het land waar ik geluk had gevonden, maar de laatste tijd alleen maar verdriet en wanhoop. Ik zou er voor eens en voor altijd een einde aanmaken.

Mijn denktrant leek tussen twee werelden in te zweven, beiden onbereikbaar om er ook daadwerkelijk in te kunnen leven. Mijn ogen aanschouwden dingen, personen, waarvan het onmogelijk was dat ze hier op dit moment waren. Een schimmelmerrie zweefde voor mijn blikveld, haar diepblauwe ogen bleven mij zielloos aankijken, alsof ik onzichtbaar was voor haar. Een steek ging door mijn zwak kloppende hart, deze merrie was geen onbekende. Het was Adaline, mijn wijlen moeder. Ik wilde haar naam roepen, maar er kwam geen geluid uit mijn mond, enkel een onhoorbaar gegorgel. De verschijning van Adaline werd langzaam meegenomen door de huilende wind, ver weg van mij. Zo snel als dat ze gekomen was, was ze ook weer gegaan. Ik miste mijn moeder meer dan alles. Zij was de enige die mij op het goede pad kon houden, zonder haar als gids was ik verloren.


De wind trok aan mijn lange, blonde lokken en liet ze meedeinen op diens onregelmatige ritme. Mijn hoofd werd naar de duistere hemel gekeerd, terwijl mijn tweekleurige ogen werden gericht op de druppels die op mijn verdoofde huid neerstortten. De natuur weerspiegelde de situatie in ziel, één en al chaos. Het leven was niet eerlijk, nooit geweest ook. Maar zoveel pijn als dat ik had ervaren, was meer dan een hele kudde paarden bij elkaar ooit zou voelen. Altijd had ik een manier gevonden om uit de diepe dalen te klauteren, tot op de dag van vandaag. Ik had de wilskracht niet meer om te vechten tegen de immense hartenleed. Ik was zo moe - oh, zo moe. De eeuwig voortdurende strijd had zijn tol geëist op mijn lichaam. Ribben waren zichtbaar door mijn doorweekte vacht, mijn pupillen waren hun levendige, intense kleur verloren. Het vuur dat er altijd in had gebrand, was gedoofd door de druk van de tijd. Ik had simpelweg teveel verloren tijdens mijn levensloop.

“Waag het.”

Een schim, niet meer dan een doorzichtige verschijning, maar oh zo bekend. Ik zou haar zelfs nu nog herkennen. Faylice. De merrie die mij opnieuw een reden had gegeven om te vechten, om te leven en om lief te hebben. Ik staarde naar de schimmige verschijning, maar zodra ik met mijn ogen knipperde, was ze verdwenen. Had ik het me nou allemaal verbeeld? Nee, daarvoor voelde het te echt, het was wel degelijk de paarse roanmerrie geweest. Alleen had ik geen idee hoe of wat.
Intussen hadden mijn ogen hun weg gevonden naar het inktzwarte water dat woest tegen de steile klif beukte. Fay was hier nu niet om me tegen te houden voordat ik iets stoms deed. Ik was op mezelf aangewezen, alleen ik kon de keuze maken die de rest van mijn leven zou bepalen. Op dit moment koos ik ervoor om uit het leven te stappen.

De geest van Adaline verscheen weer voor mijn ogen. Dit keer was er wel emotie te zien op haar gelaat, ze glimlachte vriendelijk en wenkte, wilde dat ik haar zou volgen. Ik wilde niets liever dan dat, om herenigd te worden met mijn moeder en te vertrekken naar een ver oord waar ik geen niet meer hoefde te lijden. Maar was ik wel in staat om die stap ook daadwerkelijk te nemen? Om Faylice voorgoed achter te laten? Daar durfde ik geen antwoord op te geven, misschien had ik daar ook wel geen antwoord op. De eindeloze duisternis lokte, probeerde me met al zijn kracht te trekken naar de diepte zonder einde. Ik was niet meer in staat, wilde niet meer, ertegen ten strijde te trekken. Het was goed zo.

“Vaarwel, Faylice. I’m sorry..” fluisterde ik in de wind, in de hoop dat ze mij op de één of andere manier toch kon horen. Met mijn oogleden gesloten nam ik de laatste stap en liet de zwaartekracht zijn werk doen. Mijn lichaam maakte een duizelingwekkende val de diepte in, waarna het met een klap de zee aantikte. Ik verdween uit het zicht van de klif, werd steeds dieper het donkere water ingetrokken. This was it..

Het was bijna voorbij. Mijn gedachten waren net zo leeg als sneeuw. Verdoofd. Het lei-gekleurde water leek op een eindeloos, donker gat, proberend me op te slokken in diens duistere greep. Ik liet mijn lichaam slap hangen een seconde te lang en begon te vallen richting het ijskoude zeewater. Met de snelheid waarmee ik viel, voelde het aan als beton. Een snelle dood. Maar toen zag ik woedende wolken in de verte en keerde de tij van mijn gedachten. Ik was er zeker van dat ik een glimp opving van Fay’s stormachtige, tweekleurige ogen en ik dacht dat ik haar gezicht kon zien boven de waterspiegel. De wind fluisterde tegen mij. “Not yet.” Het was de vasthoudende toon in haar prachtige stem die mij aangespoorde om de strijd nog niet op te geven. Mij eraan herinnerend waarom ik nog steeds hier was en wat me nog te doen stond. Automatisch begonnen mijn spieren te werken. Meter voor meter klom ik dichterbij het wateroppervlak. Het kille gevoel in mijn hart begon op te warmen, zich uitend in hoop en vastberadenheid.

De schade die de val had aangericht was ongekend, waardoor ik amper de kracht had om mijn hoofd boven water te krijgen en te houden. Toch gaf mijn geest de strijd nog niet op, dat was ik Faylice verschuldigd. Ik zou niet sterven zonder een poging te wagen om de oorlog tegen mijn eigen gedachtegang te winnen. Mijn uitgeputte, gewonde lijf dacht daar echter anders over. De vitale organen in mijn lichaam hadden schade opgelopen. Mijn darmen lagen stil door het lange vasten, mijn longen zaten vol slijm door de slechte gezondheid waarin ik verkeerde en de rest van mijn lijf was gewoon bekaf. Ze hadden geprobeerd om mij zolang als mogelijk was in leven te houden, maar als mijn geest zelf niet wilde dan hield het op. Ik was te zwak om mijn ogen te openen of ook maar iets te horen. Ik bungelde op het randje van leven en dood. Nog nooit was ik er zo slecht aan toe geweest. Traag zonk ik steeds verder af naar de onbekende dieptes van de oceaan. Als een slappe lappenpop gaf ik mezelf over aan de golven, niet in staat te bewegen, verlamd door mijn eigen geest. De vastberadenheid van zonet was als sneeuw voor de zon verdwenen en had plaats gemaakt voor het lege gevoel dat aan elke cel van mijn lichaam vrat. Mijn longen stonden op knappen, nog even en ik zou een verschrikkelijke verdrinkingsdood tegemoet gaan. Het deed me echter vrij weinig, eigenlijk helemaal niets. Ik accepteerde mijn lot.

Als een gewillige slaaf deinde ik mee op het ritme van de golven en liet me meevoeren naar open zee. Wat ik daarentegen niet in de gaten had, was het feit dat ik met elke golfslag dichterbij de kust kwam. Op een gegeven moment werd het rustgevende gedein van de golven verruild voor het zachte, kietelende zand van het strand. Een gestomp tegen mijn borstkas ving een klein deel van mijn aandacht, ondanks dat ik voor het grootste deel bewusteloos was. Ergens in de verte galmde een stem richting mijn oren. “Klootzak.” Die stem herkende ik uit duizenden, zelfs nu ik in een haast comatische toestand verkeerde. “Nee, nee, nee dit kan het niet zijn, nee!” Een tweede stomp op mijn borst volgde. Daarna niks anders dan stilte. Een oorverdovende, tandenknarsende stilte. Minuten verstreken zonder enig verbaal teken van haar aanwezigheid. De hoop die zonet nog mijn hart had verwarmd, was weggesijpeld met haar laatste woorden. Dit was dus toch mijn einde.

Mijn hart bevond zich in een vlammenzee, die me ieder moment kon verzwelgen. Ik probeerde te hinniken, of in ieder geval een geluid uit te stoten. Door één of ander iets kon ik dat gewoon niet. Mijn uitgemergelde, bebloede lichaam bevond zich in volmaakte perfectie van stilstand. Alleen het licht op en neer gaan van mijn ribbenkast was het enige waarneembare teken die aangaf dat ik nog leefde. Mijn holle, levenloze ogen waren gesloten, maar waren in gevecht met mijn oogspieren in de hoop om ze te kunnen openen. Gelukkig was ik niet volledig van de wereld afgesloten, mijn gehoor deed het nog prima. Gek was dat eigenlijk; ik balanceerde op de rand van leven en dood, maar ik was me van alles om mij heen bewust. Het enige wat defect was aan mijn lijf, waren mijn ogen.

Een uur lang vocht ik voor mijn dierbare leven - dat dierbare deel was mij net pas duidelijk geworden. Ik merkte dat ik met elke voort tikkende minuut een deel van mijn kracht terugwon. Misschien dat ik nu in staat was om mijn oogleden op te tillen. Met veel moeite ging dit proces gepaard, maar het lukte me. Langzaam opende ik mijn tweekleurige ogen, blauw en groen. Nog steeds stonden ze dof en levenloos, maar een nieuw vuur was aangewakkerd in mijn binnenste. Het heldere licht van de hemel verblindde mijn zicht tijdig, maar algauw namen mijn pupillen het silhouet van een paarse merrie waar. Mijn witte, fluwelen lippen vormden moeizaam woorden. “Het.. spijt me.. Fay.” waren de woorden die het eerst over mijn tong rolden. Een traan viel vanuit mijn ooghoek naar beneden en liet daarbij een pad achter op mijn wang. Meer kreeg ik momenteel niet eruit geperst. Ik bleef naar Faylice staren, bang voor een woede-uitbarsting of een hele preek.

De muisgrijze wolken waren gestopt met huilen, waren grotendeels verdwenen en hadden plaatsgemaakt voor een zwak zonlicht dat door het wolkendek probeerde te breken. Een deel van de zonnestralen raakte mijn kletsnatte, ijskoude vacht en ondernam een lukrake poging om mijn huidcellen op te warmen. De zon alleen had te weinig kracht om de bevroren, verdovende leegte in mijn gebroken, moegestreden ziel nieuw leven in te blazen. Er was meer - veel meer - nodig om mij weer de wilskracht te geven om door te gaan. Een deel daarvan zou ik zelf moeten herontdekken, terwijl het andere gedeelte vanuit de omgeving moest komen. Ik moest opnieuw leren om van de wereld te houden, om weer van mezelf te leren houden beter te verstaan. Het piepkleine stukje van mijn hart dat nog hoop had gehouden, was een zekere verdrinkingsdood tegemoet gegaan toen ik van de klif was gesprongen.

Een bescheiden tinteling kroop vanuit een bepaald punt op mijn huid via mijn zenuwstelsel naar andere delen van mijn lichaam. Ondanks dat het kietelde wilde ik niet dat het stopte, wetend dat het niemand minder dan Faylice was die de tintelingen veroorzaakte met haar fluwelen snuit. Ik had geen flauw benul van wat voor handeling ze precies uitvoerde, maar mij hoorde je niet klagen. Met enige moeite lukte het me om mijn ogen opnieuw te openen en toegang te verschaffen tot het daglicht en de gedaante van de roankleurige merrie waar ik zoveel van hield. Zelfs nu, in deze barre toestand, begon mijn halfdode hart sneller te bonken in mijn beurse borstkas. Zij was één van de redenen, maar waarschijnlijk de hoofdreden, dat ik nu nog in leven was, in weerwil van mijn recente zelfmoordpoging. Zij was het licht aan het eind van de donkere, ellenlange tunnel waarin ik momenteel verkeerde. Zonder het te beseffen had ik zojuist één van de redenen gevonden waarom ik moest vechten voor mijn leven.

“Focus je niet op woorden, liever op je herstel.” hadden haar woorden in mijn gehoorgang geklonken met de bekende zachtheid in haar stem, maar met een bepaalde mate van afstand die ik diep van binnen volkomen begreep en tegelijkertijd haatte. Ik had tenslotte zelf over me afgeroepen door te springen, had enkel aan mezelf gedacht op dat moment en was haar volkomen vergeten terwijl ik zo opging in zelfmedelijden. Ze stond in haar recht om mij te verafschuwen en te haten. Zoals ze daar stond aan de rand van de woeste, ontembare zee, starend naar de stormachtige skyline, vergat ik voor een luttele seconde de hele wereld en alle problemen.

“Kan je je hoofd optillen?” Ik werd hard uit mijn dagdroom gerukt door haar plotselinge woorden die volkomen onverwacht waren aangekomen. Zonder verder er tegenin te gaan, deed ik gewillig wat ze me vroeg en verrichtte de handeling met veel moeite, maar ik slaagde er uiteindelijk wel in. Steunend op mijn goede schouder, richtte ik mijn intense ogen op die van haar. “Ik ben egoïstisch geweest door van die klif te springen zonder een tweede keer na te denken. Maar op dat moment zag ik geen andere uitweg.” begon ik, haar nog steeds aankijkend zonder los te laten. Mijn pupillen verwijdden toen de overbekende beelden van mijn buitgemaakte slachtoffers voor mijn netvlies als een horrorfilm werden afgespeeld. Ik begon zwaarder te ademen en zweet brak uit alle poriën die mijn lichaam rijk was. “Die afgrijselijke beelden… Ze zullen nooit verdwijnen… Het is mijn schuld.. Het is allemaal mijn schuld.” mompelde ik, langzaamaan wegglijdend in een soort van psychose. Mijn blik was inmiddels op het zand onder me gericht, mijn pupillen compleet verwijd tot het uiterste terwijl ik moeite had met ademhalen. “Het houdt nooit op!” hijgde ik, de wanhoop nabij. Ik verloor mijn grip op de realiteit, vergat Faylice en de omgeving waarin ik me bevond compleet. Ik was nu alleen met mijn demonen, terroriserende nachtmerries en mijn ondragelijke schuldgevoel. De verleiding om alles uit te schakelen was gevaarlijk aanwezig. Ik moest hier weg, wegrennen was mijn enige optie. Ik wilde niet opnieuw in dat afgrijselijke monster veranderen. Zonder nadenken probeerde mijn spieren mijn benen overeind te krijgen, maar werden gehinderd door het gebrek aan kracht. Verwilderd keek ik in het rond, zoekend naar een andere oplossing, maar toen ik tot de realisatie kwam dat er geen nabije oplossing was, raakte ik nog verder in paniek. Het geschreeuw in mijn brein werd met de minuut erger en harder. Ze kwamen met tienen, nee, duizenden tegelijk, allemaal met maar één doel voor ogen. Mij ruïneren tot er niks meer van mij over was. Ze zouden niet rusten voordat ik het loodje had gelegd.

Het was nacht, de halve maan stond halverwege de duistere hemel. Het zwakke licht dat de maan voortbracht, scheen op de vacht van mijn bruin-witte Andalusiër lichaam. Door de zwakke schemering werd het verse, okerrode bloed dat mijn vachtharen besmeurde pas echt goed zichtbaar. Het ordinaire hieraan was dat er geen enkele wond op mijn lichaam te bespeuren was, wat dat betrof was ik smetteloos schoon, als je het bloed dan niet meetelde. Mijn intense ogen, zo donker als de nachtelijke lucht, waren strak gefocust op een nog onbekend, potentieel volgend slachtoffer. Het nietsvermoedende, voskleurige paard stond vredig te rusten met één achterhoef op rust en zijn oren relaxt opzij hangend. Ik zag de borst van de merrie rustig op en neer gaan, een teken dat ze diep in dromenland verkeerde. Een smerige grijns verscheen op mijn gelaat, terwijl mijn tong mijn lippen bevochtigde. Het zou makkelijk, te makkelijk, worden om de slapende merrie aan te vallen en vervolgens ten einde te brengen. Een koud kunstje voor een ervaren jager als ik. Ieder moment zou ik kunnen toeslaan, maar ik wachtte geduldig tot een zeker persoon haar entree op het toneel zou maken. Eris. De beeldschone, koolzwarte merrie. Mijn meesteres. Als geroepen verscheen de diepzwarte gedaante van Eris, haar zwarte ogen op mij gericht , terwijl een onheilspellende grijns haar lippen sierde. “Vestival, my darling. You know what you have to do.” sprak haar verleidelijke stem, waarna ze haar lippen naar mijn oor bracht. “Oh, and don’t forget, I want her head served on a golden plate. You think you can handle that, too, darling?” Haar gezicht werd verwijderd uit mijn gezichtsveld, en zo snel als dat ze verschenen was, zo snel was ze ook weer verdwenen. De opdracht was kraakhelder, ik wist wat me te doen stond. Mijn benen kwamen sluipend in beweging, terwijl elke spier zichzelf ondertussen voorbereidde op de naderende aanval. Met elke vooruitschrijdende meter kwam ik dichterbij de nietsvermoedende vosmerrie. Zo onschuldig en kwetsbaar. Uit automatische ging ik nog zachter sluipen, wetend dat elk geluid nu fataal kon zijn en ervoor zou zorgen dat de merrie mij in de gaten kreeg en op de vlucht zou slaan. Ik moest secuur en uiterst professioneel te werk gaan, wilde ik deze jacht tot een goed einde brengen. Uit voorzorg verstevigde ik mijn greep op mijn tegenstribbelende emoties, die hun uiterste best deden om mijn systeem binnen te dringen. Secondes tikten voorbij waarin ik me klaar maakte voor de aanval. Ik spande al mijn spieren aan, richtte mijn kijkers op de kloppende halsslagader en kwam vervolgens pijlsnel in beweging. Ik opende mijn kaken en boorde ze in de delicate hals van de inmiddels wakker geschrokken merrie. Ik gooide mijn gewicht in de strijd en nam haar mee in mijn val. Een gorgelende gil gevuld met bloed, kwam uit haar keel. Haar ogen staarden vol paniek naar de halve maan die half achter het bomendek verdwenen was. Ze wist onbewust dat dit haar laatste seconden op aarde waren. Mijn kaken begroeven zich dieper in het zachte vlees van haar hals en beten de luchtpijp door. Een laatste, ijselijke gil werd door de arme merrie uitgestoten, waarna het langzaam wegstierf in de nachtelijke bries. Het was voorbij, haar bruine ogen verloren hun glans toen de dood haar hele lichaam overnam. Ik had mijn taak opnieuw succesvol uitgevoerd.

Als versteend werd ik gedwongen om toe te kijken hoe de beelden zich voor mijn netvlies afspeelden en zich bleven herhalen. Ik had geen enkele controle over het verloop ervan. De diepgewortelde schuld die hierbij wakker werd geschud, verspreidde zich als vloeibaar gif door mijn aderen en drong elke lichaamscel binnen. Eris, ik moest Eris vinden wilde ik aan voorgoed een einde maken aan mijn lijden. Alleen zij was in staat om mijn naam en gedachten te zuiveren en te bevrijden van de vreselijke herinneringen. Een warme gedaante die naast mijn gebroken lichaam werd geplaatst, haalde me, al dan niet tijdelijk, uit mijn verstikkende gedachten. “Nee, Ves, het houdt nooit op. Die van mij zijn ook nooit opgehouden, en dat zullen ze ook voor de eeuwigheid nooit doen.” kwamen de woorden uit Faylice’s mond vandaan, zwevend richting mijn gehoorgang. De stilte die daarop volgde, gaf mij de tijd om weer terug te vallen in de vlammenzee. Zelfs Fay bevestigde dat het nooit zou ophouden, het lijden, de pijn en het schuldgevoel die alle drie ondragelijk waren. Aan het eind van de stilte, kwam Faylice’s stem weer in actie. “Ik leerde ermee leven, en jij gaat het ook doen. Je denkt misschien dat ze je wat kunnen doen, maar alleen jij kan dat bij jezelf. Jij laat ze toe, omdat je denkt dat je te zwak bent om ze te kunnen weerstaan, maar je bent nooit te zwak, Ves.” Haar woorden deed mijn oogleden open en dwong me naar haar te kijken, vol ongeloof, maar ook vol met een nieuwe hoop. Misschien was het dan toch nog niet te laat. Ik zag vanuit mijn ooghoek hoe een traan langs Fay’s wang naar beneden viel. “Nooit te zwak, Ves.” De gekwelde blik in mijn kijkers verdween abrupt en maakte plaats voor de onvoorwaardelijke liefde die voelde voor de paarse roanmerrie. Ik drukte mijn neus zachtjes tegen haar hals en begroef mijn gezicht in haar lange, donkerbruine manen, de geur ervan diep opsnuivend. Ik sloot mijn oogleden voor een seconde te lang en de nachtmerries kwamen meteen terug zonder enige waarschuwing vooraf. Geschrokken opende ik mijn ogen, nog nahijgend van de intensiteit ervan. Ik trok mijn neus terug uit Fay’s manen en blikte naar de woeste zee in de verte. De zee was altijd in beweging, nooit kreeg het de kans om tot rust te komen. Mijn brein verkeerde in een vergelijkbare situatie. De demonen in mijn hoofd gaven me geen ruimte om uit te rusten. Het zou nooit ophouden, hoe bemoedigend Fay’s woorden ook hadden geklonken. Haar problemen verschilden teveel van die van mij. Bovendien, zij had er waarschijnlijk nooit zelf voor gekozen, ik wel, in het begin dan. Een zucht werd ondertussen gevormd in mijn uitgeputte longen en kwam tergend langzaam mijn luchtpijp omhoog, waarna het zich een weg naar buiten baande. “Fay, je begrijpt het niet. Ik vraag ook geen begrip, want wat ik heb meegemaakt – over mezelf heb afgeroepen – is te erg om mee te leren leven. Ik verdien geen kans om het een plek te geven, want het is een deel van mijzelf. Het monster dat al die paarden heeft vermoord, ben ikzelf. En het kan ieder moment weer tot leven komen, zodra ik mijn emoties uitschakel.” zuchtte ik moegestreden en zonder enige hoop.


Ik dwong mijn gewonde lichaam om op te staan, schreeuwde tegen elke spier om alles te geven. Uiteindelijk, na een kort gevecht, slaagde ik erin om overeind te komen. Trillend van de geleverde inspanning bleef ik hijgend naar het zand onder mijn grijze hoeven staren. Na een tijdje hief ik mijn hoofd en blikte naar de merrie naast me. Ze verdiende zoveel beter, en toch bleef ze vasthouden aan mij. Ik wilde haar niet meetrekken in mijn eigen afgrond, waar ik nu wel mee bezig was. Ooit zou er een moment komen dat ik opnieuw mijn grip op de realiteit zou verliezen en mijn emoties weer zou uitschakelen. Ik wilde niet dat Faylice die periode opnieuw zou moeten meemaken. Er zat maar één ding op dat ik kon doen om te voorkomen dat de geschiedenis zich zou herhalen. Faylice vrijlaten uit mijn hart. Een onmogelijke opgave wat me waarschijnlijk de kop zou kosten, maar ik hield teveel van haar om haar te zien lijden. Ik zuchtte en nam onbewust een besluit. “Fay, ik vind dat je dit moet weten. Je verdient veel beter dan mij. Je verdient het om met iemand te zijn die je gelukkig maakt. Iemand die je leven niet bemoeilijkt.” fluisterde mijn stem schor, gevuld met emoties die ik op dit ogenblik liever niet in mijn systeem had. “Daarom laat ik je gaan.” eindigde ik.

De voortwaaiende storm maakte zijn ommekeer en blies nu richting BMH, met elke windstoot verder het land intrekkend. De golven beukten als gestoorde gekken tegen het mulle zand en de gevaarlijke kliffen van Orlais. De wind trok bot aan mijn lange, blonde manen en vormden klitten door alle haren in elkaar te vlechten als een spinnenweb. Een kille rilling, veroorzaakt door de wind, liep langs mijn ruggengraat omhoog en eindigde in mijn hoofd, waar het zich ontpopte tot een ijzingwekkende kou. Beelden flitsten aan mijn netvlies voorbij, waarvan sommigen kraakhelder waren en anderen niet meer dan een wazige brei. Inmiddels waren de meeste, nachtmerrie veroorzakende herinneringen van de tafel geveegd. Ik werd alleen achtergelaten met dat altijd aanwezige, lege gevoel in mijn systeem. Dat gevoel was misschien nog wel erger dan de nachtmerries. Van de nachtmerries wist ik wat ik kon verwachten, constante pijn; de immense leegte in mijn hart was zo onvoorspelbaar als een aardbeving, je wist nooit wanneer het zou toeslaan en in welke mate.

Een onverbiddelijke dreun tegen mijn borstholte deed me ontwaken uit mijn gedachten en geschokt kijken naar de roanpaarse merrie. “Waar heb ik dat nou weer aan verdiend?” snoof ik verontwaardigd. Algauw kreeg ik antwoord terug op mijn vraag. “Klootzak!” schold Faylice recht in mijn gezicht, ze had haar ranke lichaam naar de mijne gekeerd en stond nu oog in oog met het mijne. “Snap je het dan echt niet?” De schreeuwende ondertoon in haar stem was naar de achtergrond geweken en had ruimte gemaakt voor de tederheid waar ik zoveel van hield. “Als je je emoties uitschakelt ben je nog steeds exact dezelfde hengst. Maar dan heb je een excuus om te doen wat je wilt.” vervolgde de Arabische merrie, terwijl een vuur ontwaakte in haar tweekleurige kijkers. Ik wilde een tegenargument in de strijd gooien, maar kreeg daar amper de tijd voor, want Fay ging alweer verder met haar preek. “En dan als je je emoties weer aan hebt, is wat je gedaan hebt weer een excuus om ze uit te zetten. Snap je het dan niet dat als je zo doorgaat het alleen maar erger wordt? Of is dat precies wat je wilt, jezelf zielig blijven vinden en blijven verdrinken in zelfhaat?” Ik liet mijn hoofd verslagen richting de grond hangen, starend naar de mulle zandkorrels die ik vanaf deze afstand makkelijk van elkaar kon onderscheiden. Ze had gelijk, ik gebruikte mijn gift als een excuus voor al het verkeerde dat ik in deze wereld had begaan. Ik zou altijd dezelfde Vestival blijven, met of zonder emoties. Misschien mocht Faylice dan wel voor een groot deel gelijk hebben, toch wist ze niet het hele verhaal achter mijn leven als seriemoordenaar. “Je denkt toch niet dat ik vrijwillig al die onschuldige zielen uit het leven heb gerukt?! begon ik feller dan mijn bedoeling was geweest, maar ik wilde koste wat het kost mezelf verdedigen. Mijn blauwe en groene kijkers spuwden vuur bij de gedachte aan de koolzwarte merrie Eris. “Ik mag dan wel een lul zijn met mijn emoties uit, maar ik ben géén moordenaar uit vrije wil geworden. Nooit. En het is ook geen excuus om al die moorden kwijt te schelden.” vervolgde mijn stem, waarbij de vastberadenheid om haar de gehele waarheid te vertellen duidelijk hoorbaar was. Mijn bruin-witte lijf zette ondertussen enkele stappen in Faylice’s richting, terwijl mijn ogen zich boorden in de hare. “Het was háár, Eris, die me al die vreselijke misdaden liet begaan. Die verdomde merrie bezit een gave waarmee ze gemakkelijk andere, zwakkere zielen kan manipuleren en naar wil kan buigen.” Zo, de waarheid was eruit. Het voelde alsof een zware last van mijn schouders was gevallen nu dat de paarse merrie de waarheid kende. Ik nam een diepe teug zuurstof en vervolgde mijn verhaal, dit keer met een bepaalde rust in mijn stem die ik maanden geleden dacht te hebben verloren. “Ik kwam haar tegen nadat ik uit BMH was vertrokken. Eris was… betoverend, beeldschoon, maar oh zo dodelijk en manipulatief. Omdat ik op dat moment van onze ontmoeting mijn gevoelens uit had geschakeld, was ik een makkelijk slachtoffer voor haar, ik zou weinig tegenstribbelen. Het heeft me maanden gekost om uit haar stalen greep te ontsnappen.” eindigde ik mijn zin. De haat jegens de zwarte merrie was diep in mijn systeem geworteld, had onherstelbare schade aangericht in mijn ziel, schade die zelfs niet met de tijd zou genezen. Maar ik moest er mee leren leven, voor Faylice, voor onze toekomst en vooral voor mijzelf.

Door alle drama rondom mijn bestaan als seriemoordenaar, was het me helemaal ontgaan dat Faylice intussen ook mijn andere woorden had binnengekregen. De woorden over dat ik haar wilde laten gaan. Ik slikte toen ik haar gezichtsuitdrukking zag veranderen naar iets dat leek op een mengeling van ongeloof en verbetenheid. Ze was het er overduidelijk niet mee eens. “Nee, nee dat doe je niet.” Ondanks de felheid die ik in haar ogen bespeurde, was haar stem zo kalm als de zee op een rustige, windstille morgen. “Je breekt niet nog een keer mijn hart, het enige wat er nu überhaupt over is, is gruis, laat staan dat je het nog een keer tot stof vermorzeld.” Ik zag haar slanke lijf tijdelijk in beweging komen, maar ze bleef op een geruime afstand van mij. “Of jij het waard bent om van de houden kan ik zelf wel bepalen, dat is het excuus wat je maakt.” Ik wist dat ik zo’n reactie had kunnen verwachten, Faylice zou niet zo makkelijk opgeven als ik. “Het gaat erom dat jij een keer niet egoïstisch moet zijn. Ik stel je een keuze.” Haar stem hield op met praten en een kortdurende stilte viel tussen ons in, waarin ik me voorbereidde op de keuze die ze me zou voorleggen. Ik had geen idee wat die keuze precies inhield, maar ik wist dat het geen boter, koek en eieren zou zijn. Ik hield haar lippen ondertussen nauwlettend in de gaten, en toen ze van elkaar bewogen verstijfde mijn hart voor een seconde. “Of je gaat voor mij, ik help je het verleden achter je te laten en die pijn te dragen.” begon Faylice. “Of je ‘laat me gaan’ en blijft in het zielige leventje van je, alleen.” De keus was geen moeilijke opgave voor mijn hart, ik zou wat dat betreft zonder twijfel altijd voor haar kiezen, ongeacht de omstandigheden. Mijn verstand dacht daar echter compleet anders over. Een tweestrijd ontstond in mijn brein, hoe graag ik ook voor haar wilde gaan, het zou een verkeerde keuze zijn, voor mij een voor haar, al leek zij het nog niet door te hebben. “Ik wil met heel mijn hart voor je gaan, echt. Maar ik kan je dan niet garanderen dat ik je ook daadwerkelijk gelukkig kan maken, en bovenal, kan houden.” begon ik op zachte toon, maar ik bleef haar daarbij wel strak aankijken. “Fay, je bent de liefde van mijn leven, wat er ook gebeurd en wat voor keuzes ik ook maak, onthoud dat.” fluisterde mijn stem teder, maar vastberaden tegelijkertijd. “En.. als jij denkt dat ik het waard ben om van te houden, dan wil ik ervoor gaan.” Ik stapte naar haar toe, plaatste mijn grote lichaam recht tegenover haar en legde mijn hoofd ten ruste op haar slanke nek bedekt met haar zijdezachte, donkere manen. “Ik hou van je.”