Hier stond hij dan … drie jaar oud aan het begin van zijn leven. Sinds zijn geboorte af had Leventian een afgezonderd leven geleid onder de beschermende vleugels van zijn ouders. Hij had geluisterd naar zijn vader, geleerd hoe je moest overleven en moest vechten voor je ziel. Hij had geluisterd naar zijn moeder, geleerd hoe je moest liefhebben en zorgen voor anderen. Maar geen van beide durfden hun zoon voor het heersende gevaar van BMH te plaatsten. Serano was bang geweest dat zijn zoon hetzelfde zware pad zou bewandelen en Serah was bang dat ze haar zoon kon verliezen onder de kracht van de schimmen. Leventian had zich daarom tot het enige andere lid in de kudde gedraaid die hem kon helpen … Axis. De hengst die alles had overwonnen, die iedere struikelblok had genomen en had bevochten. Axis was de hengst naast zijn vader waar hij het meest naar opkeek. Axis leerde hem in de drie jaar alles over de schimmen, leerde hem hun zwaktes en hun technieken zonder dat zijn ouders ervan wisten. En op zijn drie was hij capabel om de wereld te gaan zien achter de grenzen van Ferelden. Met de wijsheid van zijn vader, de liefde van zijn moeder en de kracht van Axis keek hij voor de eerste toe wat blauwe maan deed met Minanter. En op die bewuste dag besloot hij niet in de hoeven te treden van zijn vader als leider maar in de hoeven te treden van zijn ziel en besloot hij hulp te bieden aan de kuddes ver buiten zijn kudde. Hij wou een beschermer en vechter worden. En met die keuze kwam Siri in zijn leven, de gigantische zeearend beloofde haar trouw en loyaliteit en samen waren ze klaar voor het werk dat hen kon staan te wachten.

‘Ik snap je keuze zoon.’, Leventian keek opzij naar zijn vader, de gevlekte gigantische hengst die op de kleine helling stond onder een oude beuk. Dat Leventian hem net had gezegd dat hij geen leider wou worden had hem lange voorbereidingstijd gekost. ‘Ik kan meer betekenen voor de paarden als ik onder hen leef en niet vast in mijn gebied. Ik geef niet graag bevelen.’, gaf Leventian schaapachtig toe. ‘Je strijd voor hogere doelen. Axis heeft je veel geleerd met hem en Siri naast je zijde kom je er wel.’, Leventian knikte bij de woorden van zijn vader keek omhoog naar de zeearend op de grote tak boven Serano. ‘Je lijkt op mijn moeder.’, merkte Serano dromerig op. ‘Delaney, waarom?’, Serano knikte uiterst langzaam. Leventian kon zich zijn grootmoeder levendig herinneren. Ze leefde in rang drie, heel vaak kwamen ze elkaar niet tegen aangezien Leventian volop bezig was met zichzelf voor te bereiden. Maar wat hij herinnerde was goed, Delaney was alles wat een moeder maar kon zijn. Hij kon zich dan ook niet voorstellen waarop hij op haar leek. ‘Ze is een vechter. Ze wil ook het goede in de wereld, ze wil bescherming bieden, hulp bieden en goed zijn.’, Serano zweeg en glimlachte weemoedig. Leventian bleef zijn gevlekte vader lange tijd onderzoekend aankijken. ‘The Nameless Warrior is een geschenk geschonken door de Guardian.’, de stem van Siri was zacht maar duidelijk. ‘The Nameless Warrior?’, ‘Een geschenk van de Guardian?’, vroegen Leventian en Serano tegelijk. ‘Ik ben ook een geschenk van de Guardian. Wat ze heeft verworven weet ik niet maar ik denk dat het goed is The Nameless Warrior een bezoekje te brengen.’, bij die zangerige woorden sprong ze van de tak en strekte haar lange bruine vleugels. Ze zweefde even over het gras en begon dan te slaan met haar vleugels. ‘Ga en geef haar de groeten.’, commandeerde Serano. Leventian drukte zijn neus kort tegen die van zijn vader en ging in een vlotte galop.

Siri vloog boven hem uit terwijl hij zelf zijn lichaam in een razende galop achter haar aanzette. ‘Waarom Nameless Warrior?’, vroeg hij luidop. ‘Vraag het haar, ik ken slecht de wetenschap van wat ik hoor Leventian.’, Siri kwam lager gevlogen en greep met haar scherpe klauwen kort naar zijn manen. Leventian sprong opzij en spitste zijn oren naar het grensgebied richting Anderfels. En net als hij bedacht hoelang het zou duren voor hij haar zou vinden zag hij haar. De witte merrie met de diepe blauwe ogen. Siri kraste luid en vloog in ruime cirkels boven Delaney. Leventian hinnikte en galopeerde een ruime cirkel rond haar heen om dan tot stilstand te komen. ‘Delaney.’, zei hij opgewekt. Oma of grootmoeder noemde hij haar niet, dat werd niet altijd geapprecieerd door ouderen eens ze kleinkinderen kregen. Siri lande voorzichtig op Leventian’s rug. Haar gele ogen namen Delaney op, haar witte kop keek kort heen en weer voor ze een korte buiging maakte. ‘Aangenaam kennis maken Delaney The Nameless Warrior.’, sprak ze respectvol…