I worshipped dead men for their strength || Ayana

In stilte luister ik naar de natuur, mijn groene ogen de omgeving afspeurend naar die waar ik daarnet over had gehoord. Schimmen. Degene die uitgebeeld waren door monsters volgens E'vesdar. Zou hij dan toch gelijk hebben gehad? Ik haatte het gevoel om anderen te geloven en Ayaan te wantrouwen. Maar iets in hun stem. Elke keer iets in hen brak mij lichtelijk af. 'ayaan wat heb je ooit gedaan..' Was al wat ik dacht en ik moest vechten tegen een enkele traan die zijn weg over mijn witte gezicht wou banen. Ik moest mezelf inhouden. Voor iedereen. En daarom sloot ik even mijn ogen en liet mijn hoofd zakken naar de grond. Met mijn ogen gesloten drongen opnieuw enkele gedachtes in mijn hoofd. Waaronder mij en Ayaan spelend. Hoe ik weer eens mijn poten niet onder me kon houden en struikelde. Ayaan die me overeind hielp en zei dat ik gewoon moest doorgaan.

Ik de merrie met de donkere en lichte zijde. De zwarte en de witte kant. Uitgelachen en vernederd. Mishandeld en gehaat. Dat was ik met mijn groene ogen en Ying Yang teken op mijn zwarte kant. Met mijn rare grijzige strepen als de maan hoog aan de hemel stond. Ik was een verschijning die je niet snel meer vergat. Al kwam dat niet enkel door mijn uiterlijk. Nee Dat was wel het minste misschien.

Het kwam door mijn manier van doen. Mijn manier van praten. Mijn manier van handelen in moeilijke situaties. Je kan zo ongeveer zeggen dat ik geestelijk net een zes jarig kind ben. Als ik mijn zin niet krijg. Of als ik ook dan maar een klein schrammetje oploop zet ik het op een janken. Je moet naar mij ook niet toekomen als een of andere sex beluste loslopende hengst. Want waar de meeste merries trappen. Jank ik. Eigenlijk.. Jank ik altijd. Het heeft met tot nu toe veilig gehouden. Want wie wil nou mogelijk nageslacht van een mentaal gestoorde jankbaby?

Ook nog eens was mijn motoriek echt perfect. Oftewel.. Ik struikel zo vaak over mijn eigen poten dat ik de tel ben kwijt geraakt. En dan nog mijn overige gedrag. Nou ja, naast die obsessie voor janken na ben ik over het algemeen vriendelijk. Als je iets van me vraagt zal ik zo goed mogelijk mijn best doen en de hele boel bij elkaar rapen om jou te helpen. En doe ik het fout.. Dan kan je het antwoord wel verwachten.

Allemaal lief en aardig die Nirvana zal je denken. En hier zou je ook mijn eerste bijnaam Angie uit kunnen vinden. Zo lief en aardig. Oorspronkelijk was het Angel. Maar ik kon toen der tijd nog niet zo goed praten. En dus noemde ik mezelf altijd Angie. En uiteindelijk is dat er in blijven steken.

Nou wil het lot dat ik nog een bijnaam heb. Meer een pestnaam zou je kunnen zeggen maar er zit toch een kern van waarheid in.. Monster.. Het is een naam die de vervloeking van mijn zwarte kant naar boven brengt. Een naam die ik het liefst verbrand en begraaf. Maar dat schijnt niet mogelijk te zijn sinds deze bijnaam mij achtervolgd waar ik ook ga. Ik heb hem gekregen door een stel klotige pesters van mijn geboorte kudde. Na de geboorte van mijn zus en mijn vader ons verliet besloten die stomme jaarlingen te beweren dat het door mij kwam. En toen mijn zus werd verbannen werd dat er nog eens lekker ingewreven. Volgens mij begon zelf mijn moeder het te geloven..

En ja hoor, ze kregen opnieuw hun zin.. De enigste moord die ik ooit gepleegd heb. Waarvan het bloed voor mijn gevoel nogsteeds aan mijn witte voorhoef plakt. De broer van de Leader. Waarom leek die zo veel op zijn verdomde broer! Ik had besloten wraak te nemen voor mijn zusje haar verbanning. Maar ik pakte de verkeerde.. Wat leidde tot mijn verbanning. Ik werd uitgejoeld met het geroep van Monster. Ik hoor het nog in mijn oren galmen. En mijn moeder.. Die hielt zich stil.. Nam het nieteens voor mij op..

Toen besloot ik dat ik niet verder wou zo. En daarom ben ik dus nu hier.. Daarom zie ik dus nu deze kudde voor me door mijn ogen. Ik stond er een beetje doods bij. Mijn groene ogen tot spleetjes getrokken. Ik wist welke tijd dit werd. Blauwe maan werd het genoemd en het was mijn tweede.. Enkel nog geen enkel beeld van mijn zus. Al wist ik niet of ik daar nou verdrietig of blij om moest zijn. Nadat ik de woorden van Morax en Treasure had gehoord begreep ik ook meer de woorden van E'vesdar. Hij had me echt willen beschermen en daarom mocht ik hem nu veel meer. Hij voelde als de enigste die me begreep, me niet belachelijk maakte om Discord, mij echt wou beschermen.. En daarom stond ik nu ook hier. Daarom wou ik nu ook verder. Al zou de verleiding met de blauwe maan hoog worden. Moest ik toch door. Ik wou E'vesdar laten zien dat ik zijn wijze raad naar mijn hart toe had gegrepen. En daarom hief ik nu mijn hoofd in de lucht en snoof ik de volle lucht op voor ik me half omdraaide. Om echter een ander beeld te zien. Mijn ogen worden groot en ik doe een stap achteruit. "Ayana!" Ik hapte naar adem terwijl ik geschrokken om me heen keek. Hoe kon ze? Ze was nog precies zoals ik haar herinnerde, of toch niet..

"I dislike death, however, there are some things I dislike more than death. Therefore, there are times when I will not avoid danger."

Ayana

“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

De beelden van haar geschiedenis werden vervaagd afgespeeld voor haar ogen. Herinneringen veranderde in iets wat niet van haar leek te zijn. Alsof ze naar een film keek, niet vanuit haar eigen ogen, maar vanaf een afstandje. Ja, ze herinnerde zich alles nog goed, maar de afstand werd steeds groter. Emoties van die tijden braken al helemaal niet meer door tot haar huidige staat. Herinneringen zonder diepgang, simpelweg beelden zonder bepaalde emoties. Nog een bevestiging voor het feit dat ze een monster was en niet een normaal paard. Dat lag ver in het verleden. In het heden stond ze al tijden aan Avanti's zijde, een plaats die ze maar al te graag innam. En toch, de laatste tijd. De beelden waren duidelijker als ze normaal waren geweest, alsof er iets aan de hand was. In eerste instantie besloot Ayana er niet verder op in te gaan, maar de tijd was gekomen om precies uit te pluizen wat haar zo stoorde.

Puur toeval dat de blauwe maan haar plannen dwarsboomde. Althans, het was tijd om angst te zaaien en haar tanden in het vlees van de levenden te zetten, geen tijd om dingen uit te zoeken die met haarzelf te maken hadden. Nu de onheilspellende blauwe maan boven haar de lucht in was gerezen, was het tijd om Vyrantium te verlaten, zoals Avanti en zijzelf dat verlangde. Er was niets dat hen nu nog kon stoppen, want het blauwe licht was als een omgekeerd effect van het normale zonlicht. Het gaf hen kracht en ontnam het niet. De prijs hiervoor was dat iedereen haar zou herkennen als schim. De blauwe stralen haalde het ware beest in haar en de rest naar boven. Haar werkelijke uiterlijk als schim. Haar manen en staart warrig langs haar lichaam hangend, hoektanden onder haar lippen vandaan komend en de oogkleur uit haar normaal groene ogen gesijpeld. Wat over bleef was een diep zwart, poelen waarin je zou verdrinken mocht je er te lang in kijken. Het was tijd om aan het werk te gaan. De adrenaline die door haar lichaam pompte stuurde haar voorwaarts. De valkkleurige merrie had de kreten van angst en pijn van de afgelopen dagen met een glimlach mogen aanhoren. Iedereen was gevlucht voor de brand en nu was het tijd om de tweede slag te slaan. Zonder nog al te veel na te denken, stormde ze met ongekende snelheid richting Minanter. Het land van de paarden uit de eerste rang.

De extra krachten die de blauwe maan boven haar bood, lieten haar nog sneller rennen als gewoonlijk. Het was dus niet verbazend dat ze binnen no time bij de bergen verscheen. De merrie snoof even en hield daarna wat in, om op een snelle, geruisloze stap, door het gebied te wandelen. Er waren overal geluiden te horen, er hing overal angst in de lucht. Genoeg om rustig uit te zoeken wie ze wilde hebben, welk bloed ze wilde proeven. Ayana was van plan richting de rotsen te lopen, toen een wel heel bekende geur haar neusgaten vulde. [i]Nirvana! De merrie besefte zich dat toeval haar gebracht had bij degene die ze onbewust al had willen vinden. Als ze iemands aanwezigheid kon voelen, apart van Avanti, dan was dit haar zus wel. Alle zaken vielen op een rijtje en ze wist direct wat haar de laatste tijd zo van slag had gemaakt. Een onheilspellende grijns wist zich meteen op haar lippen te leggen. Dit zou nog een hele interessante avond worden. In een rustige draf bracht ze haar lichaam weer in beweging, vastberaden om haar snel te vinden. Dit duurde ook niet lang, want familie was nu eenmaal goed te vinden met haar versterkte reukvermogen. Haar donkere ogen haakte zich vast op het gelaat van haar zus, waarna ze tevoorschijn kwam. De merrie had zich omgedraaid en haar ogen werden groot, terwijl ze Ayana's naam half verbaast uitsprak. Ayana's mondhoeken schoten omhoog, wat haar grijns verbreedde. 'Als we daar Nirvana niet hebben' sprak ze koeltjes. Dit was absoluut niet meer de vrolijke reünie die het vroeger misschien zou zijn geweest. De valkkleurige merrie had haar hele familie leren te haten en daarbij waren alle emoties uit haar gerukt. Nirvana was nu simpelweg een paard dat ze beter kende dan enig ander kuddepaard hier in BMH. Een paard dat ze kon misbruiken, omdat ze maar al te goed wist hoe haar zus in elkaar zat.

Shade // Avanti's Right-Hand

De ooit zulke mooie groene ogen waren nu vervaagd en zwart geworden. Ik staarde naar haar. Hoe kon zij ooit zijn wie ik zo lief had? Haar groene ogen stonden vervaagd en gepijnigd terwijl ze een stap naar achteren deed. E'ves had haar nog zo verteld dat ze zo dicht mogelijk bij de kudde moest blijven. En wat had ze nou niet gedaan? Ik kon mezelf wel vervloeken maar dat alles zou niet helpen nu. Ik zou nu enkel moeten hopen op dat mijn redende engel zou komen, of dat iedereen allemaal ongelijk had en mijn Ayaan nogsteeds mijn Ayaan was. De Ayana waar ik van hielt, die mij verdedigde voor de pesters en zelfs volwassen paarden. Die mijn leven beschermde, de Ayana die mij niet verliet.

Een enkele traan vormt zich in mijn ooghoek en ik probeer hem gouw weg te knipperen. "Ayana, ik zocht je." Ik kon mijn stem niet onder controle houden en begon hevig te snikken VERDOMME! konden mijn hart en mijn hersenen niet een keer fatsoenllijk samenwerken! Ik gromde op mezelf terwijl ik een stap naar achteren doe. "Ayana wat is er mis met je ogen.. en je manen?" Fluister ik uiteindelijk en slik even terwijl ik haar recht aankijk..

"I dislike death, however, there are some things I dislike more than death. Therefore, there are times when I will not avoid danger."

Ayana

“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

Ayana hield haar strak in de gaten en zag hoe de merrie een stap naar achter zette. Natuurlijk, een logische reactie op haar verschijning. In het verleden had ze al zo veel paarden angstig naar achteren zien lopen, omdat ze liever niets met haar te maken hadden. Jammer dat deze schimmen merrie niet zomaar opgaf eens ze een prooi in het zicht had. Haar zus Nirvana zag er nog precies zo uit als vroeger, enkel dat ze nu wat ouder was geworden, maar Ayana wist dat dit enkel het uiterlijk was. De groene ogen van haar zus keken haar lichtelijk ongelovig aan. Het groen wat normaal ook in haar eigen ogen hing, maar nu was ontnomen door de blauwe maan. Het was ook niet lastig om de traan te ontdekken die Nirvana snel weg knipperde. Hierna komen de eerste woorden over haar lippen, woorden waarvan Ayana deels moest grijnzen. Ze was haar komen zoeken, och de schat toch. Zoals altijd wist Nirvana haar emoties niet echt binnen te kunnen houden, de merrie heftig aan het snikken. Eens het iets was geminderd werd ze recht door die groene ogen aangekeken, terwijl haar zus haar vroeg wat er mis was met haar ogen en haar manen. De valkkleurige merrie hield die blik vast met haar donkere poelen. 'Oh mijn ogen en manen? Ik denk dat, dat gewoon een kleine bijwerking is van die blauwe bol die boven ons hangt' vertelde ze haar zus op een kalme toon. Alsof het een alledaags onderwerp was waar over gesproken werd en alsof het niets te maken had met haar schim zijn.

Ayana vroeg zich af of Nirvana al wist van de schimmen, beter nog, of ze al wist van háár. Als de merrie een leider tegen het lijf was gelopen in de tijd dat ze hier verbleef, wist ze ongetwijfeld wat de situatie hier was. Nirvana zou naar haar hebben gevraagd, waarna de desbetreffende gesprekspartner haar duidelijk zou hebben gemaakt dat de 'oude' Ayana weg was en dat zij nu bij Avanti hoorde. Ze wilde in lachen uitbarsten bij het idee hiervan, de schok en het ongeloof dat haar zusje zou uitstralen. Er was nog niet eens te zeggen of ze het dan wel echt had geloofd. Dat was echter niet het doel van deze avond. Wat ze wilde weten was of Nirvana nog altijd zo naïef was. Of ze te manipuleren was, te gebruiken voor haar eigen doeleinden. Als de merrie naar haar op zoek was geweest, moest dat betekenen dat ze nog steeds van haar hield. 'Maar Nirvana, waarom ben je me komen zoeken?' vroeg ze zoetjes aan haar zus. Misschien was de merrie die voor haar stond ouder dan dat zij was, mentaal was het bijna altijd andersom geweest. In plaats van de grote zus die voor de jongere zorgde, zorgde de jongere voor de oudere. Het stel was ooit onafscheidelijk geweest, vooral omdat Nirvana dit ook nodig had. Ayana had echter haar eigen pad gekozen en sinds dien niets meer van de ander gehoord of gezien. Lichtelijk ironisch dat Nirvana zich nu voor haar hoeven kwam werpen, tijdens een blauwe maan nog wel. Als ze eens wist wat ze nu allemaal met haar kon doen. De merrie betwijfelde of zelfs dat haar zuster zou doen wegrennen.

Shade // Avanti's Right-Hand

Ik wist niet wat me overkwam, ik wist niet wat ik kon doen, hoe ik kon. Wat kon ik doen om mezelf te redden. Ik kon geen enkel geluid maken. "Ik.. De gedachtes nadat je weg was, ze werden erger. Ik verloor mezelf maar ik vond mezelf terug toen ik dacht an jou opnieuw zoeken. Ik vond mezelf terug en daarom volgde ik jou, naar waar paarden je ooit hadden gezien. Ik.. Ik kwam voor jou om om.. Om je te helpen. Om er een keer voor jou te zijn zoals jij er altijd voor mij was geweest." Tranen stroomde vrijwillig over mijn wangen terwijl ik haar aankeek. "Waarom heb je jezelf verkocht Ayaan, waarom.. De avond dat je verbannen werd huilde mama.. En.. En toen verdween ik.. Laten we samen terug gaan Ayaan.. Met z'n tweeën.." Fluisterde ik zacht terwijl ik mijn tranen weg probeerde te werken. Ik kon het niet geloven.. Wat had ze gedaan.. Hoe kon ze ooit.. Ik staarde in ongeloof naar de inktzwarte ogen die mijn spiegelbeeld toonde. Blauwe maan of niet. Ik wist dat ik haar terug kon halen, en dit keer kon het gewoonweg geen verzinzel van mij zijn, dit keer kon ik niet falen. Ik zou mijn ayaan terug vinden. Hoe dan ook.

"I dislike death, however, there are some things I dislike more than death. Therefore, there are times when I will not avoid danger."

Ayana

“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

Haar vraag had een hele reeks aan woorden gestart. Nirvana vertelde haar alles, hoe ze zichzelf weer had verloren en teruggevonden. Hoe ze dit maal iets voor háár wilde doen, in plaats van andersom. Één ding was zeker, ze had Ayana's volledige aandacht gegrepen. Enkele herinneringen van vroeger schoten door haar hoofd. Momenten waarop zij nodig was geweest om Nirvana goed te houden, om ervoor te zorgen dat ze zichzelf niet verloor in een andere wereld. Helemaal beschrijven of begrijpen kon de valkkleurige merrie het nog steeds niet. Haar zus was speciaal, maar op een manier die je liever niet wilde. Zoals ze sprak, over het verliezen van haarzelf, deze dingen zag je niet elke dag. Hierdoor was zij ook zeer belangrijk geweest in de tijd dat de twee samen waren. Haar moeder kon het niet aan, het lukte haar gewoon niet om alleen voor Nirvana te zorgen en dus was die taak langzaam aan steeds meer op Ayana's schouders gevallen. De merrie had er destijds geen problemen mee gehad, ze had, hoe gek het nu ook klonk, oprecht van Nirvana gehouden.

Maar nu.. Nu was alles anders. Enige emoties die nog waren blijven hangen bij haar aankomst in BMH waren over de tijd vervaagd. Liefde was haar ontnomen, maar hier had ze dan ook vrijwillig voor gekozen. Als er nog iets van haar gevoelens over was gebleven, was dat alles nu onomkeerbaar uit haar verdwenen. De tranen gleden nog altijd over Nirvana's wangen toen Ayana haar ogen weer oprichtte en de merrie strak aankeek. De woorden die er als een fluistering uitkwamen deden haar het hoofd schudden. 'Och Nirvana toch. Je weet dat ik nooit terug kan en ik zou het ook niet willen. Alles wat daar is en was heeft mij verraden, ze willen me niet eens terug. Daarbij heb ik mijn plaats gevonden hier, zie je dat niet? Mijn geluk is haast tastbaar Nirvana, maar je kan er nog wel voor me zijn, als je dat graag wilt' sprak ze, haar toon soms fel, dan weer wat zwakker. Het moest duidelijk zijn dat ze haar zus 'nog nodig had'. Een mooi toneelspelletje, gevoed door emoties die enkel aan de buitenkant van haar gestalte te zien waren, want niets werkte zijn weg meer naar binnen. Het was de act, alles draaide om de show. Als die goed zou zijn, dan zou Nirvana hier natuurlijk zo intrappen, maar het was lastig zich in te houden. Het bloed wat door de zwart met witte merrie pompte was voor haar te ruiken, ze kon het bijna horen stromen. Zo aantrekkelijk, zo verleidelijk. Ze mocht haar enkel niet bang maken, of ze moest ervoor zorgen dat haar zus het daarna weer vergat, het zag als een fout.

Shade // Avanti's Right-Hand

Mijn zusters woorden, ze verbaasde me en daardoor schoten mijn oren dus ook omhoog. "Ayaan.." Bracht ik tussen twee zinnen van haar langzaam uit. Ze was gelukkig.. Ze was gelukkig als monster, een levende dode als een bloeddorstig wezen dat geen respect toonde voor welk levend wezen dan ook. Hoe kon ze ooit zo gelukkig zijn? Hoe kon het mogelijk zijn dat mijn zus liever dood bij een stel zombies was dan levend naast mij. Deerde ik. Deerde mama, deerde niemand dan meer?

Maar haar volgende zinnen die mijn brein maar half had opgevat zorgde er voor dat ik ineens een uitdagende lach door mijn hoofd hoorde gaan en mijn ogen schoten naar achteren. "Discord.." Bracht ik uit en ademde even diep in. Hij was verdwenen nadat E'vesdar zijn intreden had gedaan tijdens die brand. Toen E'ves haar had verteld niet in dit bos te trekken. Discord was nogsteeds doodsbang voor Rys die hem kon zien. Die hem kon vernietigen.. Maar met Rys ver weg besloot de schaduw weer zijn intrede te maken. Zijn kille stem in haar oren deed haar huiveren. Zie je wel dat je zusje om je geeft.. E'vesdar loog.." Het was zo verleidelijk om opnieuw hem te geloven en alles achter zich te laten. Maar E'vesdar's warmte. Zijn grijns, zijn woorden, ze waren niet gelogen. Dat kon toch niet.. Een van hen speelde een spelletje met haar maar ze kon gewoon niet bevatten wie. Ze wou niet bevatten wie. Ze wou haar leven houden zoals het was. Niets aan veranderen. Gewoon zo laten..

Ik had zin om door mijn benen te zakken als een klein kind dat zijn zin niet kreeg maar inplaats daarvan bleef ik als versteend staan. "Ayana.. Hoe zou ik ooit kunnen helpen.." Mijn stem was doods terwijl ik langzaam aan Discords verlangens en gedachtes steeds dieper doorkreeg in mijn hoofd.. Was dit dan werkelijk het beste voor mij en voor mijn zusje?

"I dislike death, however, there are some things I dislike more than death. Therefore, there are times when I will not avoid danger."

Ayana

“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

Oh het was zo makkelijk om te zien hoe moeilijk Nirvana het hiermee had. Voor Ayana leek het net alsof iemand mooi in onzichtbare woorden voor haar neerkrabbelde wat er allemaal door haar zus heen ging. Misschien was ze niet voor ieder een open boek, maar voor haar wel. Natuurlijk waren deze gedachten ook logisch. Wie verwacht nou dat zijn beschermengel zich vrijwillig bij een stelletje monsters had gevoegd. Het paste simpelweg niet in het plaatje thuis, niet in het plaatje waar Nirvana zich wanhopig aan had weten te klampen, de afgelopen jaren. In werkelijkheid was alles veranderd, maar net als op een foto die van je geliefde achterblijft, veranderde er een boel zonder dat je dat hoefde te weten. Dat ene moment was opgeslagen, een moment waarop je nooit ouder werd en je altijd dezelfde was. Helaas werkte de echte wereld niet zo. Na een lange tijd uit elkaar te zijn geweest kwam je er dan achter dat de werkelijkheid wel eens tegen kon vallen. Een understatement als je het over deze situatie had.

Met een kleine twinkeling in haar ogen keek ze haar zus aan, die als versteend voor haar leek te staan. Zo verleidelijk om toch even snel een hapje te nemen. De merrie zette haar normaal zo sierlijke lichaam in beweging en stapte een rondje om Nirvana heen. Haar donkere ogen gleden langzaam over elk deel, alles goed in zich op nemend, want net als Nirvana een plaatje had gehad van haar, had Ayana ook een bepaald beeld opgeslagen. Ze was wat veranderd natuurlijk, maar dat viel op zich nog wel mee. Het viel natuurlijk in het niet bij de veranderingen die zij zelf had doorstaan. Eenmaal weer recht voor haar aangekomen, keek ze haar zus recht aan. 'Hoe je mij kan helpen? Wel we hebben nooit wat tegen paarden die ons wat nieuwtjes kunnen brengen. Gewoon wat sappige verhaaltjes. Dat kan over elk paard zijn wat je tegenkomt' sprak Ayana op zoete, kalme toon. De merrie boog wat meer naar haar zus toe. 'Zou je dat wat lijken, Nirvana? Zou je, je zusje willen helpen door dat voor haar te doen?' voegde ze er op zachte fluistertoon aan toe. Het smekende gedeelte in haar stem was niet te missen. Dit was natuurlijk enkel spel, want de schimmen merrie zou nooit echt smeken om iets. Dat stond buiten haar boekje. Toneelspelen kon ze echter wel en dus wachtte ze geduldig af, terwijl ze weer een stapje achteruit deed. Men mocht haar geduld en de manier waarop ze zich inhield prijzen vandaag. In een andere situatie zou ze al lang toegehapt hebben. Jammer genoeg werkte dat simpelweg niet bij Nirvana.

Shade // Avanti's Right-Hand

De woorden van mijn zus deden me schrikken. Mijn donkere manen vallen half over mijn groene ogen terwijl ik naar achteren stap. "A..Ayana.." Fluister ik zacht terwijl mijn ogen groter worden. "Ik.. Ik weet nie of ik dat kan." Ik schud mijn hoofd en tranen komen automatisch alweer omhoog dankzij mijn lage zelfvertrouwen. Ik wou E'ves geloven, niet mijn zus. Niet degene die zichzelf een monster had gemaakt. "E'vesdar zei dat je gevaarlijk was.. Waarom ben je zo lief voor me." Fluister ik zacht terwijl ik haar aan blijf kijken. In tweestrijd met wat ik ooit zou moeten doen. Ik had gewoonweg geen idee meer en het liefste had ik nu E'ves die naast me kwam staan om me te vertellen wat wel en niet goed was..

"I dislike death, however, there are some things I dislike more than death. Therefore, there are times when I will not avoid danger."

Ayana

“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

Ze schrok zichtbaar van wat Ayana haar had gevraagd. De valkkleurige merrie had ook niet anders verwacht. Het was niet elke dag dat een schim je om een gunst kwam vragen. Al was het nog zo'n makkelijke taak. Iedereen die een ietwat normaal leven leidde kon in gesprek raken met paarden. Voor haar was het iets lastiger. Men herkende haar natuurlijk als schim en niemand zou ooit zijn hart gaan luchten bij een dergelijk monster. Wetende dat alles tegen ze gebruikt kon worden. Dat was ook precies wat ze van plan was, maar dat hoefde Nirvana niet tot in de details te weten. Ze hoefde enkel met haar verhaaltjes en nieuwtjes te komen, dan was het na werk compleet in Ayana's handen. De tweekleurige merrie zou niet eens hoeven weten wat er met de informatie gebeurde. Het was eveneens begrijpelijk dat ze zei dat ze niet wist of ze dat wel kon. De schimmen merrie gaf haar een aanmoedigend knikje. 'Tuurlijk kan jij dat, Nirvana' zei ze rustig. Nu was het enkel nog die schok afbouwen, dan zou het wel goed komen.

Ondertussen was haar zus alweer gaan huilen, iets wat ze vaak deed uit onmacht. Ook wel te begrijpen, gezien ze niet de eerste was die voor haar neus begon te janken. Hoewel dit ongetwijfeld een andere reden had. Het was nog te vroeg om echt op haar af te stappen, dan zou de merrie waarschijnlijk weer een paar stappen achteruit doen. Ayana was er echter van verzekerd dat er iets was waarmee ze haar kon breken. De volgende woorden boden haar een perfecte uitkomst. Met een perfect gemaakte uitdrukking van pijn keek ze Nirvana recht in haar ogen aan. Een enkele traan gleed over haar eigen wang. 'Is dat niet duidelijk dan? Je bent mijn zus, Nirvana! Je bent...Ik hield, nee ik houd van je, je bent mijn zusje, maar nu ben je pas hier en geloof je meteen alles wat een vreemdeling je over mij influistert. Ik heb de kans niet eens gehad... Nirvana... Als ik werkelijk zo'n monster was geweest, had ik dan niet... had ik.. je dan al niet.. aangevallen?' fluisterde ze op gebroken toon. De pijn was duidelijk aanwezig, het verdriet. De schim boog haar hoofd iets en keek naar de grond, terwijl haar lange manen over haar ogen gleden.

Shade // Avanti's Right-Hand

De woorden van mijn zus zorgde er voor dat ik gewoon niet meer wist wat ik moest. E'vesdar had me net toegelaten in rang twee en en hij had mij verteld dat ik Schimmen moest omzeilen. Niet bij hen in de buurt moest komen. Dat hij me wou beschermen maar dat ik moest laten zien dat ik het waard was en niet met alle winden mee draaide. Ik was van plan dit te doen tot.. Tot ik mijn zusje tegen kwam. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen en in zulke kwamen de tranen zoals gewoonlijk hoog op. Ik deed nog een stap naar achteren en vroeg mezelf af hoe ver het zou zijn tot de kudde. Te ver bedacht ik uiteindelijk en glimlach zak.

Mijn grijns is niet langer aanwezig en ik glimlach waterig. "Hoe graag ik je dan ook wil helpen Ayana.." Begin ik zacht en slik. "Denk ik toch dat wij.. Nee ik.. Veranderd ben.. Ik hou van je maar.. Ik kan het niet.." Ik slik en schud mijn hoofd. "Ik zou wensen dat het anders was Ayaan maar mijn komst hier was fout een vriend heeft me dat doen inzien." Met die woorden doe ik nogmaals een stap achteruit terwijl ik mijn ogen op haar gericht houd. Spanning gierde door mijn aderen en toch zou ik niets laten merken. Als ik nu angst toonde zou Ayaan misschien wel niet meer zo lief zijn..

"I dislike death, however, there are some things I dislike more than death. Therefore, there are times when I will not avoid danger."

WazBeer schreef:: Ayana
“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

Ayana snoof lichtelijk geïrriteerd. Haar prachtige toneelkunsten waren blijkbaar niet opgewassen tegen de woorden van een of andere vriend die haar zusje had gemaakt. Nu wilde zij wel weten wie deze vriend was. Wie Nirvana aan zijn hoeven had weten te krijgen. Een persoon met gladde woordjes, of de zuivere waarheid. Want ja, ergens had deze vriend gelijk. Haar zus kon zich beter uit te voeten maken en nooit meer naar haar opzoek gaan. Dit was echter niet wat Ayana in haar hoofd had en dus zou het ook niet gebeuren. Donkere ogen vlogen van de grond terug naar de merrie voor haar. 'Dus je zegt, dat een of andere hengst je om zijn vinger heeft gewonden? Want dat is precies wat je mij verteld Nirvana. Je hebt je laten misleiden door een persoon die je niet eens kent. De wereld zit vol met gladde figuren, hoe weet je zo zeker dat hij de waarheid spreekt?! Je verkiest hem boven je zus, dat is toch heel wat' sprak ze op gemaakt kwade, maar ook gebroken toon. Nooit zou ze emoties zo ver laten stijgen dat ze tot een uitbarsting zou komen als deze. Beter gezegd, een echte uitbarsting zag er meer uit als een slachtpartij. Niemand op haar pad was dan nog veilig voor haar scherpe tanden en sterke hoeven. Deze tactiek zou echter nooit bij Nirvana hebben gewerkt. Ja, ze kon haar inpalmen door dit te doen, door haar zus te zijn. Misschien lukte dat zelfs met een goede dosis angst. Wanneer er echter te veel geweld werd gebruikt, reageerde haar zus daar echter veel te sterk op. Zoals een veulen zou reageren op bepaalde partijen. Zo kneedbaar als ze was, te veel was te veel. Ayana zat niet te wachten op een halve dienaar die klaar was om haar een mes in de rug te steken als er wat gebeurde. En daarbij, dit moest tussen hen twee blijven, plus Avanti. Als niemand wist van haar invloed op Nirvana, dan zou de kudde haar met open armen ontvangen. Pas in die situatie kon zij van pas zijn. 'Je antwoord is fout, Nirvana' voegde ze er even aan toe, waarna ze nog een enkele traan liet vallen en haar hoofd weer weg boog. De valkkleurige merrie stond op het punt om weg te lopen, een andere plaats te zoeken. Ongeduldig was ze zeker niet, maar als er nog iets in haar zus zat, dan zou deze haar terugroepen. Deed ze dit niet, dan moest ze maar ondervinden hoe het was om een schim tegen te komen. Dit maal zonder de zoete woordjes, dan werd het de real deal.

Shade // Avanti's Right-Hand

Door mijn zusters woorden schoten mijn ogen open. Was..Was ze boos? Geschrokken schoot ik naar achteren en laat mijn oren vallen. Mijn groene ogen staarde met een mengeling van angst en verdriet recht in die van mijn zus. Nee ik wou nee, E'vesdar had niet gelijk, Treasure en Morax hadden niet gelijk. Hoe kon ik ooit denken dat die gasten gelijk hadden. Mijn zusje was de enigste die ooit naar mij had geluisterd, de enigste die ooit van mij had gehouden. Zij was degene die gelijk had niemand anders!

"Ayaan nee.." Fluisterde ik zacht en schudde mijn zwarte manen heen en weer. "Ik.. Ik geloof jou!" Man wat wou ik graag dat ik nu iets aan die tranen kon doen. MAar ze gingen gewoon weg hun eigen zin zoals altijd. Zoals altijd gleden ze weer over mijn wangen en ik wist gewoon niet hoe ik moest reageren. Ik wou mijn zusje niet boos zien, ze was alles voor me. Discord had gelijk, zij had gelijk en niemand anders kon nu nog door mijn hoofd stromen. Verslagen laat ik even mijn hoofd handen en staar naar de grond. "Vergeef me Yaan.." Fluister ik zacht en knijp mijn ogen dicht. Ik wou haar gewoon niet boos..

"I dislike death, however, there are some things I dislike more than death. Therefore, there are times when I will not avoid danger."

**Profile**

» What's dead should stay dead {LEVENTIAN}
» True strength is the flower of Wisdom || Khedija
» Only the dead have seen the end of war [&FAYLICE]
» I want to be dead ~ Connor
» With Dead Memories in my heart

I worshipped dead men for their strength || Ayana

I worshipped dead men for their strength || Ayana

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen