I don't give a damn [Reducto]

**Profile** Number of posts : 74 Status : Active

De lente was aangebroken, vogels tsjirpen vrolijk en vliegen opgewonden door elkaar, druk op zoek naar de beste takjes, zijdezacht paardenhaar en gedroogde bladeren om hun nest te maken. Jonge vogels gingen op zoek naar hun levenspartner. Oudere vogels die deze periode al een hadden overleefd, of geleefd kropen opnieuw samen met hun partner in een splinternieuw nestje, of met een beetje geluk had ook hun nestje het jaar overleefd. Het zou niet lang meer duren voordat hun nieuwe nest gevuld werd met eieren en even later met jonge lawaaierige kleintjes.

Alaska haatte deze periode van het jaar. Ze had zich nooit verbonden gevoeld met de vrolijke bui die de natuur leek te hebben. Met een geërgerde houding draaft ze rond in het gebied dat voor haar nog steeds nieuw was. Geen gezicht kwam haar bekend voor, en geen paard had haar ook maar aangesproken. Natuurlijk had ze zelf ook nog geen enkel contact gelegd. De zon schijnt op haar voskleurige vacht en lijkt wel goud op te lichten. De zonnestralen die haar rug strelen warmt haar vosse vacht op waardoor het lijkt alsof deze in haar rug brandt. Geërgerd wijzigt ze haar koers en draaft in de richting van een groepje bomen. Hopelijk zou ze hier beschutting vinden tegen de brandende zon, en een beetje afkoeling.

Eens de schaduw van de bomen over haar lichaam glijdt en haar vacht onmiddellijk lijkt af te koelen houdt ze halt waarna ze zich omdraait richting de paarden die zich in het gras bevinden. Haar ogen glijden langs de paarden. Een voor een dicht bij elkaar, giechelend, plagend alsof ze ervan genoten omringd te zijn door bekenden. Alaska voelde zich allerminst zo. De enige die ze kende was Quickness, een zwarte hengst wiens ogen even felblauw waren als de hare. Hij had haar verteld dat ze Alaska noemde, had haar meegesleurd van plaats naar plaats terwijl zij moest aanzien hoe hij gruwelijke dingen deed bij vreemde paarden. Nooit had ze een kik gegeven, en op den duur had ze geen medelijden meer gevoeld. Enkel de nood om anderen het leven zuur te maken als ze kon.

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

I don't give a damn [Reducto] Reducto_kader_bmh

Het zachte blazen van de wind kalmeerde Reducto. Het was een tijd geleden dat hij zichzelf had verplaatst naar het prachtige landschap van Bmh, Hij had zich een tijd schuilgehouden in het mooie landschap van cherry oak maar uiteindelijk had hij daar niet gevonden wat hij hier altijd had gehad. Dit was zijn thuis, sinds het begin van zijn verbanning was hij hierheen vertrokken en had hij hier zijn plekje kunnen vinden.. Hier is hij opgegroeid en hier zou hij sterven.

Ondanks dat reducto zijn thuis had gevonden in het gebied genaamd Ferelden met zijn prachtige watervallen en duistere bossen, had hij er vandaag voor gekozen om zijn lichaam te verplaatsen naar Minanter Het rotslandschap deed hem goed en hoezeer hij ook van de dichtbegroeide bossen hield zijn hart verlangde naar de eerste zonnestralen op deze prachtige lentedag. Reducto beweegt zich met zijn grote grove lichaam moeiteloos voort over de smalle paadjes, en door het vochtige gras. De lucht was koel in het bos en later op de dag zou het hier een stuk warmer worden, boven hem zweefden de laatste wolkenvelden zijn gezichtsbeeld uit.

Zodra de zwarte kolos de rand van het bos bereikt dwingt hij zijn lichaam abrupt te stoppen en bekijkt hij aandachtig het grote veld met diverse paarden wat voor hem ligt.

De zon begon langzaam op zijn zwarte vacht te schijnen zodra hij enkele stappen buiten het bos zet. Langzaam zet hij zijn lichaam in een rustige draf. Vele gedachten passeren in de tijd dat hij over de vlaktes draafde, maar slechts een enkele blijft terug komen. Vroeger was alles slechter. Vroeger. Een klein grijnsje siert zijn lippen als hij terug denkt aan alle keren dat hij zich alleen had gevoelt, dat hij het leven niet meer zag zitten. En toch was de hengst er elke keer weer bovenop gekomen. Een lichte grijns siert daardoor ook zijn lippen, Tegenwoordig wilde niemand hem meer. Eigenlijk wilde hij niemand meer, en toch verlangde hij naar de liefde en aandacht van iemand. Iemand die hem in kon laten zien dat het leven nog zo slecht nog niet is.

Met een imposante beweging komt hij tot stilstand en klapperen de manen om zijn hals. Trots steekt hij zijn neus in de wind, en sluit zijn groene ogen voor een paar seconden om ze daarna weer te openen. Inmiddels voelde hij de zon op zijn zwarte rug branden en besloot de hengst een koelere plek op te zoeken. Dit was de eerste keer sinds zijn vertrek uit Cherry oak dat hij zich weer onder de paarden begaf, ..maar het voelde goed.

Een oud groepje bomen doemde op in de verte en haast ongeduldig stapte hij erheen om zich vervolgens tevreden en statig naast de bomen te plaatsen. De schaduw bedekte zijn hoofd, hals en schouders terwijl de rest van zijn lichaam mocht blijven afzien in de zon. Zo lang hij hoofd koel kon houden, kon hij er nog prima mee leven. 'Oh het spijt me.' Reducto glimlachte gereserveerd terwijl zijn blik over het andere paard gleed. 'Ik had je niet gezien door die verschrikkelijke zon in mijn ogen.' Natuurlijk had hij het paard gezien, maar zoals verwacht zou worden had hij haastig de schaduw opgeëist voordat deze andere ziel dat eerder zou kunnen doen.

Wanneer de scherpe geur van de merrie zijn neusgaten binnen dringt draait hij zijn lichaam langzaam, Zijn blik dwaalde ongegeneerd over haar lichaam, tot hij bleef hangen bij haar ogen. Ze was rank en slank. Hij keek naar de fel blauwe ogen, die in de verte iets weg had van de zee, een diep blauwe zee met wit schelpen zand. Het was een knap ding, maar ze droeg een aura van afstandelijkheid met zich mee.

**Sorry duurde effe wat langer, ik ben ondertussen ook met huiswerk bezig**

**Profile** Number of posts : 74 Status : Active

Vogels vlogen rakelings langs haar door, druk in de weer takjes en paardenhaar aan te voeren naar hun nest in de maak. Geïrriteerd bijt ze in de richting van een vogel die dacht een plukje manen mee te nemen. Ze schud haar nek, haar manen waaien even op en komen vervolgens weer langs weerskanten van haar hals neer. Haar helblauwe ogen verplaatsen zich opnieuw naar het groepje paarden waar nu een stevige, gespierde zwarte hengst tussendoor draaft. Een grijns komt op Alaska's gelaat. Zijn prachtige lichaam bewoog zich over het gras, op zoek naar een plekje in de schaduw langs haar.

Lente, een tijd vol liefde, vrolijkheid maar eveneens angst. Elke merrie vreesde de ogenblik waarop een mierzoete geur haar neus zou beroeren, wetend dat het zijzelf zou kunnen zijn. Er kwamen mooie dingen uit voort, dat wel. Veulens, die opgroeiden en voor een nieuwe soort liefde zorgden. Liefde tussen familie. Geen van beide had Alaska ooit begrepen, enkel gebruiken, en vanaf wanneer je dat kon. Hengsten zijn makkelijk om de tuin te leiden, meestal toch. De mindere kanten zijn hengsten die verraderlijk in de bosjes liggen te loeren, op zoek naar een slachtoffer, op zoek naar een merrie die hun lusten kan inwilligen en hun noden bevredigen.

Wanneer de zwarte hengst zich bij haar heeft gevoegd opent hij zijn mond en vuurt een aantal woorden op haar af. Haar blauwe ogen, die eerder een afstandelijke blik hadden gedragen ondergingen een transformatie. Een uitnodigende blik op haar gelaat liet uitschijnen alsof ze blij was met zijn aanwezigheid. Geen probleem brengt ze allerliefst uit. Een schijnheilig gebeuren, zo besefte ze, maar haar leven had altijd zo gelopen. Ze draait haar hoofd naar de hengst en ziet hoe zijn ogen over haar lichaam gaan. Ze zet haar lichaam in een draf en met ultieme sierlijkheid draaft ze een rondje om hem heen, zelf zijn lichaam in haar hoofd aan het opnemen. Een groene streep loopt over zijn gelaat, zijn gespierde lichaam doet haar even over haar lip likken. Bevalt het je wat? Klinkt haar stem uitdagend terwijl ze speels met der staart zwiept en tenslotte terug naast hem tot stilstand komt.

* No problemo Smile

**Profile**

» I give you this and you give me that. [All Shades]
» Those damn problems we all have //.
» Leaving the shade [Reducto]
» EMPEROR | Reducto
» Give me a new chance to make it right

I don't give a damn [Reducto]

I don't give a damn [Reducto]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen