Op haar lange, hoge benen bewoog de ranke merrie zich door het dal. De aangrenzende naaldbomen wierpen schimmige schaduwen op haar donkere vacht, die zachtjes leek te smeulen in het zachte licht van de opkomende zon. Het was nog vroeg, maar de merrie hield van die vroege ochtend. Zo nu en dan bleef ze staan om de geur van het woud in te ademen: ze wiebelde met haar gekrulde oren en liet haar donkerblauwe ogen nieuwsgierig over de omgeving gaan. Alhoewel ze dit gebied nu al enkele jaren bewoonde, had ze nog steeds moeite om zich onder de paarden te begeven. Het maakte haar onrustig, angstig misschien. Ze voelde zich niet op haar plaats onder anderen, het voelde altijd alsof er zich een muur en haar omgeving bevond. Afgezien van Libertad misschien. Libby kon net als zij van die gigantische en misplaatste vleugels oproepen. Hij had er controle over gehad toen ze hem leerde kennen en hij had haar geleerd om er controle over te hebben. Soms dan. Het leven was helaas lastig en vaak onwillig om mee te werken; de vleugels verschenen vaak op ongelegen momenten. Maar zolang de cremello hengst daar was om haar te helpen, zou ze die gave op een dag onder controle krijgen. Vroeger of later.

Bedachtzaam blies de donkere merrie haar adem uit. Op hetzelfde moment vloog haar hoofd omhoog: ze had iets, of waarschijnlijker: iemand, gehoord. Ze draaide zich snel om, verrassend behendig voor iemand met die lange benen, en speurde met haar blauwe ogen de omgeving had. Het kostte haar niet veel moeite om het paard te vinden dat haar leek te bestuderen: hij stond in de beschutting van het naaldwoud en keek haar nu recht aan. Ze wist niet, kon niet weten, of hun paden elkaar bij toeval gekruist hadden, of dat hij/zij haar al langer volgde. Zoals ze daar nu stond deed ze nog het meest denken aan een hert in het aanzicht van een alles overheersend vuur dat haar kant op kwam: de spieren onder haar glanzende vel gespannen, haar ranke hoofd hoog geheven en haar ogen donker van onzekerheid. Uiteindelijk had Mirë nog steeds geen flauw benul hoe ze met andere paarden om moest gaan, en al helemaal niet als ze niet voorbereid was op mogelijk contact.

the Inaccessible

Nerveus bleef de ranke bruine merrie staan toen de witte hengst haar richting op kwam lopen. Ze probeerde hem te lezen, maar had daar moeite mee. Heel uitdrukkelijke emoties kon ze wel van elkaar onderscheiden, maar naar mate de emotie subtieler werd, werd het voor haar meer een wijs. Bovendien had de merrie inmiddels geleerd dat paarden in de emoties die ze lieten zien, lang niet altijd even eerlijk waren. Ze konden ze verdraaien en zich zo anders voordoen dan dat ze waren. Ze konden doen alsof ze het goed met haar voor hadden, maar haar eigenlijk stilletjes uitleggen. Voor Mirë was dat een vreemde ervaring: zij wist niet beter dan dat ze liet zien wat ze bedoelde, zonder dubbele bodems of intenties. Als ze nooit met haar vader mee was gegaan naar deze kudde, dan had ze niet eens de betekenis van de uitdrukking 'dubbele bodem' geweten.

Deze hengst zag er niet onaardig uit, maar misschien was de onaardige uitdrukking zo subtiel dat zij hem niet herkende. Mirë was zich maar al te bewust van haar eigen onvermogen om paarden in te schatten en ze wist dat dat haar kwetsbaar maakte: als iemand zou willen, zou hij daar makkelijk misbruik van kunnen maken. Dat was de reden dat ze anderen altijd op afstand had gehouden. Dat ze altijd op haar hoede was: niet omdat ze anderen niet leerde willen, niet omdat ze zich niet wilde leren aanpassen, maar omdat ze bang was dat ze ergens de mist in zou gaan en gekwetst en angstig achter zou blijven. Hoe goed hij ook voor haar gezorgd had, haar vader was er het levende bewijs van dat paarden heel verraderlijk konden zijn – en zij had vaak genoeg gezien hoe aardig, liefdevol en betrouwbaar kon zijn.

Schuw, onzeker, draaide ze haar oren van voor naar achter en richtte ze uiteindelijk toch weer op de witte hengst. Toen ze vond dat hij net te dichtbij kwam, deed ze een snelle pas achteruit, begroette hem met een onzeker ''Allo.' Al die tijd hield ze oogcontact, waarbij ze met haar zachte, donkerblauwe ogen de blik in de zijne probeerde te peilen.

the Inaccessible

Hij leek niet onaardig, maar desondanks moest Mirë de neiging onderdrukken om niet van het ene op het andere been heen en weer te wiebelen. Hoelang was het geleden dat ze contact had gezocht met een ander paard? Soms zwierf ze weken, zo niet maanden, achtereen door de wouden van het gebied van de blauwe maan paarden. Ze had plaatsen gevonden waar misschien wel nooit andere paarden geweest waren, en ze had schimmen gezien van de duistere wezens die hun belaagden gedurende blauwe maan. Wezens die ze gek genoeg soms beter leek te begrijpen dan elk ander paard hier in deze kudde.

Ze betrapte zichzelf erop dat ze zich had laten afleiden van de witte hengst. Hij had niet alleen haar groet beantwoord, hij had ook respect getoond voor haar ruimte door een stap terug te doen. Ze wist, uit ervaring, dat dat een goed teken was, of een handeling van een zeer oplettend paard. De witte hengst stelde zich voor als Patriot. Zijn stem was rustig, werkte kalmerend. Nu pas besefte Mirë hoe nerveus ze eigenlijk was: alleen heel heftige emoties kon ze zo voelen. Het bracht verschillende gevaren met zich mee en het was belangrijk dat ze ontspande. Dus dwong zichzelf om haar hals nog wat te laten zakken en haar oren opzij te draaien: ze had geleerd dat als ze haar lichaam tot een ontspannen houding dwong dat haar hersenen vreemd genoeg geneigd waren om haar te volgen.

Haar antwoord liet langer op zich wachten dan waarschijnlijk bij menig ander paard, maar na een aantal seconden besloot Mirë dat ze deze hengst, Patriot, wel een antwoord kon geven. 'Mirë.' Ze fluisterde haar naam de koele ochtendlucht in en wie op zou letten, zou opmerken dat dit een zeer geconcentreerde handeling was: alsof ze niks in de omgeving ook maar enigszins wilde verstoren. Niet zichzelf, niet de hengst tegenover ook zich, maar evenmin het gras, de bomen, de andere dieren of zelfs maar de insecten die zich daar vestigden. Opmerkzaam als de ranke merrie was, zag ze dat de hengst zijn neus naar haar uitstak, maar het was een handeling die ze niet direct kon plaatsen. Wilde hij haar iets aanbieden? Nieuwsgierig, maar tegelijkertijd heel voorzichtig rekte ze haar ranke hals uit en snuffelde met haar neusje in de lucht vlak voor Patriots neus. Hij rook niet alsof hij wat voor haar had. Ze wiebelde met haar oren en trok haar neus terug, verwonderd keek ze hem aan. 'Waarom doe je dat?'

the Inaccessible

In een spiegeling van zijn eerdere beweging, rekte de merrie opnieuw haar ranke hals uit, alsof ze met haar neusje de zijne aan wilde gaan raken. Behalve dat dat niet in het minst haar intentie was: zij spiegelde alleen maar de beweging van de hengst. 'Dit.' Ze hield de houding nog even vast en trok vervolgens haar neus terug en keek Patriot nieuwsgierig aan. Ingespannen bestudeerde ze zijn uitdrukking, maar kon die niet plaatsen. Hij leek misschien een beetje boos, al was het niet kwaadaardig. Maar blij was het ook niet. Ze vroeg zich af wat hij ook alweer precies gezegd had. Hij had een vraag gesteld. Hij begreep iets niet, of hij wilde iets te weten komen. De uitdrukking was dus of het resultaat van onwetendheid, onbegrip, of van nieuwsgierigheid. Nauwkeurig bekeek ze iedere trek in zijn gelaat. Hij glimlachte niet en zijn ogen waren groot. Hij leek ontspannen te zijn, terwijl nieuwsgierigheid meestal gepaard ging met een zekere spanning. Dan was het waarschijnlijk toch onbegrip. Begreep hij niet waarom zij het niet begreep?

In gedachten kauwde Mirë op haar onderlip terwijl ze uit probeerde te vogelen wat ze nu het beste kon doen of zeggen. Libertad had haar verteld dat ze haar vleugels maar beter verborgen kon houden, dus die kon ze niet aan Patriot te laten zien om hem iets uit te leggen. Flight had haar geleerd dat je sowieso maar beter niet teveel van jezelf los kon laten, je wist nooit hoe anderen er misbruik van gaan zouden maken. Met een diepe zucht liet de ranke merrie haar hoofdje zakken en bestudeerde Patriots glanzende ogen. Wat was het leven toch ingewikkeld, zelfs met zo'n vriendelijk ogend paard voor je neus.

the Inaccessible

Even geconcentreerd als ze hem eerder bestudeerd had, luisterde ze nu naar zijn woorden. Een begroeting dus met de bedoeling om elkaar werkelijk te onthouden. Opnieuw werd ze geconfronteerd met het individu van het paard zijn: van het gras, de bomen, de wateren, was er oneindig veel, en alles was gelijk in geur en vorm. Natuurlijk waren er verschillen onderling, maar het karakter van deze dingen was hetzelfde. Paarden waren even uniek in hun geest en zijn als in hun verschillende lichaamskleuren en -houdingen. Daarom waren de woorden van Patriot van belangrijk: een begroeting was meer dan een uiting van beleefdheid: het bood je een unieke kans om een band aan te gaan. Banden die belangrijk waren voor paarden, vooral om te overleven.

Dus toen de hengst voor de tweede keer zijn neus naar haar uitstak, weerspiegelde Mirë opnieuw die beweging, maar bleef ook dit keer op millimeters afstand van de zijne hangen. Ze ademde langzaam en diep zijn geur in en sloeg hem heel bewust in waarnaar ze haar adem uitblies tegen zijn fluwelen neus zodat hij hetzelfde kon doen. 'Mag ik je aanraken?' Haar woorden waren niet luider dan een fluistering en net zo onzeker als haar geheel eerder doen en laten. Ze was het niet gewend om anderen op een dergelijke manier aan te raken. Ze raakte de natuur aan omdat het zo was, en soms raakte ze andere paarden aan omdat het zo was, maar dit was anders. Dit had tot doel om iets te delen, om een herinnering op te bouwen: een doel wat haar compleet nieuw was.

the Inaccessible

Mirë voelde een golf van tevredenheid en ontspanning door haar lichaam trekken toen de hengst, Patriot, erkende dat hij het ook fijn vond om haar te ontmoeten. Alhoewel ze maar amper op haar eigen inschattingsvermogen durfde te vertrouwen, dacht ze dat de hengst het goed met haar voor had: hij respecteerde haar persoonlijke ruimte en toonde geduld voor haar gebrek aan kennis. Meer dan dat, hij was bereid om haar iets te leren. Zoals Libertad haar dingen geleerd had – en Libby was zonder meer een goed paard, dat wist ze inmiddels zeker. Dus kon Patriot ook een goed paard zijn.

Bij zijn vraag spitste ze nieuwsgierig haar oren en antwoordde vrijwel meteen met een volmondig 'Ja'. Zij kon niet weten dat ze daarmee een andere vraag beantwoordde dan hij waarschijnlijk de bedoeling had gehad om te stellen. In haar ogen had hij namelijk de vraag gesteld of ze van aarde kwam, of ze ergens op deze wereld tussen de planten, de bomen en de bergen geboren was – terwijl hij hoogstwaarschijnlijk doelde op het feit of ze in de kudde van de blauwe maan paarden was geboren. En alhoewel Mirë hier was opgegroeid en het overgrote deel van haar leven hier had door gebracht, was ze in normale begrippen niet van hier. Maar zij wist niet, kon niet weten, dat dat hetgeen was wat Patriot bedoeld had. Dus wie kon haar verwijten dat ze hem met een onschuldige, vragende glimlach aankeek en hem vroeg 'Waar moet ik anders vandaan komen?' – want wat kon ze hem in alle eerlijkheid anders vragen?

the Inaccessible

Verwonderd keek het ranke ding naar de knap bespierde Patriot. 'Maar dat is toch ook van híér?' Ze benadrukte het laatste woord uitdrukkelijk, om aan te duiden dat een andere kudde niet betekende dat hij ergens anders vandaan kwam dan 'hier'. Het kwam geen moment in haar op dat ze beiden een verschillende definitie hadden van hier, en dat haar hier zeker een stuk ongewoner was dan zijn hier. Met haar nieuwsgierige blauwe ogen nam ze de hengst voor zich in zich op. 'Ik ben ook geboren in een andere kudde,' bevestigde ze voor de zekerheid. 'Maar Waterval bij Maanlicht ging hierheen, en toen ben ik met hem meegegaan, want Ýanera is dood.' Als Patriot geweten had dat haar vader haar moeder had vermoord door haar van de kliffen te gooien, dan had hij zich ongetwijfeld verbaasd over de nonchalante toon van haar woorden. Echter, als hij dat geweten had, had hij misschien ook geweten waar Mirë werkelijk vandaan kwam en beter begrepen waar hun miscommunicaties vandaan kwamen. Voor de merrie was het namelijk niet meer dan het leven en daar hoorde de soms bij, zelfs als dat betekende dat de een de ander de kliffen af gooide. Daarnaast had ze nooit echt de binding gehad die andere paarden wel hadden, noch met haar moeder, noch met haar vader: waar zij vandaan kwam, was het kiezen van een partner een nogal zakelijke aangelegenheid. Niet één die je baseerde op liefde, maar wel op nauwkeurige overwegingen: de ene relatie bood nou eenmaal meer overlevingskansen dan de andere. Dus ging je voor de ene. Zo simpel was het, ook voor Mirë, ondanks de tijd dat ze nu al in de kudde van de blauwe maan paarden was.

the Inaccessible

Zijn uitdrukking was moeilijk te lezen. Nu was dat altijd al het geval, maar deze uitdrukking kon ze helemaal niet plaatsen. Ongemakkelijk draaide Mirë haar ranke, gekrulde oren heen en weer en deed een onzekere stap achteruit, om vervolgens haar gewicht weer naar voren te plaatsen: ook zij wist duidelijk niet wat ze met de situatie aan moest. Pas op het moment dat Patriot liet weten dat hij het verhaal maar half begreep, begreep zij het helemaal: 'Je begrijpt me niet!' Ze sprong op vier benen tegelijk naar voren – verrassend elegant voor een dergelijk onbeheerste beweging – en landde op misschien een halve centimeter afstand van hem. Ze duwde haar neus tegen zijn schoft, zijn flanken, draaide zich om, streek langs zijn hals en zijn kaak. 'Dat is uiting van twíjfel.' Ze benadrukte het woord in het geluid van verwondering en triomf: ze was trots op zichzelf dat ze zijn emoties had kunnen ontwarren. Tevreden nam ze weer afstand en wiebelde met haar oortjes. 'Wat snap je niet?' Overdreven blij, overduidelijk trots op haar prestatie, keek ze hem aan: haar donkerblauwe ogen glommen hem met heldere gouden vonken te gemoed.

the Inaccessible

Zo enthousiast als ze even eerder was geweest, zo in de war bracht zijn volgende vraag haar: 'waar kom jij vandaan?' Ze meende dat ze even eerder diezelfde vraag al beantwoord had, maar kennelijk bedoelde hij wat anders dan zij. Misschien was haar antwoord, 'hier', te wijds geweest: uiteindelijk was 'hier' iets ontzettend groots en kende het vele plaatsen en omgevingen. Misschien was 'daar' een beter antwoord geweest. 'Waar de laatste zomerwind de wouden van groen naar herfstrood laat veranderen, waar er nooit sneeuw valt, tenzij je het aan durft om de hoogste bergpieken te beklimmen.' Ze zweeg een moment, dacht wat langer na. 'De winters zijn er mild en de zomers koel, voor de hitte moet je verder naar het oosten reizen, voor kou terug naar het westen. Waar ik vandaan kom is het klimaat verre van extreem, maar de geuren intens en de kleuren overweldigend. Het is ver van hier. Ongeveer zeven draaiingen van de maan reizen.' Haar donkerblauwe ogen boorden zich diep in de zijne, nieuwsgierig naar zijn reactie: niet wetend of ze nu wel het juiste antwoord had gegeven.

the Inaccessible

'Het is ver weg,' benadrukte toen de hengst uitsprak dat hij de plek niet kende. 'Zeven draaiingen van de maan...' Haar stem stierf weg: ze begon zich af te vragen of ook hier verwarring over bestond. Zij leek een andere betekenis aan haar woorden toe te kennen dan hij, ze spraken dezelfde taal, maar het leek wel alsof ze elkaar even goed niet begrepen. 'Zeven blauwe manen?' probeerde ze toen, ze priemde haar gekrulde oortjes naar voren en nam hem geconcentreerd in zich op: kijkend of hij haar nu wel begreep. Hoewel zijn emoties complex en onbekend waren, had ze inmiddels in de gaten dat een glimlach of een twinkeling in zijn ogen iets goeds betekende. Als hij nu blij zou reageren, dan wist ze in ieder geval dat hij haar begrepen had.

the Inaccessible

Hij begreep t niet; ongemakkelijk verplaatste ze haar gewicht terwijl ze luisterde naar zijn vraag. Ze miste de toon die er achter zat, het grapje kwam niet aan, simpelweg omdat ze niet gewend was om grapjes te maken. Waar ze geboren was maakte ze geen grapjes, en Waterval bij Maanlicht had ze ook nog nooit een grapje horen maken: ze had dus geen enkele reden om er een te herkennen wanneer deze uitgesproken werd. En ze was de eerste om zich te verontschuldigen: 'Nee! Je bent niet dom!' Ze benadrukte de woorden: alsof hij zich daardoor spontaan slimmer zou gaan voelen. 'Ik bedoel. Ik heb ver gereisd. Maar ik weet niet hoe ik het moet uitleggen.' Ze gooide de woorden in één keer naar buiten, plakte ze aan elkaar zodat ze nog amper te verstaan was, maar haar hoge stem miste tegelijk geen enkele toon, sloeg geen moment over, ondanks het feit dat de merrie in paniek scheen te zijn.

Ze besefte pas dat ze geen adem meer gehaald had, toen Patriot vroeg of ze het misschien wilde uitleggen. Ze ademde diep de zoete lucht in en liet haar aandacht voor een moment afdwalen: nam de bloemen, bladeren, het gras in zich op en liet zich kalmeren door de overvloed aan geuren en kleuren. 'Ik heb ver gereisd,' begon ze opnieuw, terwijl ze dit keer haar woorden zorgvuldig één voor één overwoog. 'Wij meten onze tijd in draaiingen van de maan: één draaiing is het verdwijnen van de maan, tot hij langzaam weer vol wordt en dan weer verdwijnt. Van nieuwe maan tot nieuwe maan, dat is één draaiing.' Ze twijfelde een moment, blikte omhoog naar de plek waar vannacht de blauwe maan zou staan. 'Jullie maan wordt eens in de draaiing blauw. Hij blijft een tijdje blauw en daarna moet de zon ongeveer dertig keer opkomen en ondergaan voordat hij weer blauw wordt.' Nu keek ze Patriot recht in zijn donkere ogen. 'Om te komen waar ik geboren ben, moet je dezelfde tijd reizen als het duurt om zeven keer een blauwe maan mee te maken. Je moet de zon ongeveer tweehonderd keer zien op en onder gaan om daar te komen. Voor mij was het een verre reis, voor Waterval bij Maanlicht ook, en hij heeft al veel gereisd, maar misschien is het voor jou dichtbij.' Ergens halverwege het verhaal had haar onzekerheid plaats gemaakt voor iets anders: een verbintenis met de dingen waar ze over vertelde. Ze kwam duidelijk ergens vandaan waar ze veel waarde hechtten aan dingen als het veranderen van de maan en het steeds opkomen en ondergaan van de zon. Hier haalde ze zekerheid en vertrouwen uit. Dit was een thuis voor haar, mogelijk meer dan eender welk paard haar ooit zou kunnen bieden.

* Denk dat ik m vlak nadat jij m gepost had, gezien heb xD // en sorry voor de lange post haha

the Inaccessible

Verwonderd keek ze hem aan: ook zijn dankbaarheid was iets wat ze niet kon plaatsen. Zij was dankbaar voor de regen die viel en de zon die haar vervolgens weer opdroogde. Hij was dankbaar omdat ze hem de uitleg verschafte waar hij om gevraagd had. Het was iets wat ze vanzelfsprekend vond, iets wat ze deed zonder er vraagtekens bij te zetten: het was eerder een verplichting, dan dat ze hem een plezier deed. Echter, zelfs zij kon zien dat hij er blij mee was. Dus stak de ranke merrie haar oortjes naar voren en strekte haar neus uit om de zijne aan te raken: hoewel ze het gebaar nog steeds niet goed begreep, leek het haar wel op de plaats. Dus duwde ze haar donkere neus tegen de zijne en ademde ze zijn geur in, om vervolgens haar warme adem uit te blazen tegen zijn vacht.

Uiteindelijk deed ze weer een stap achteruit, nam hem zorgvuldig in zich op met haar donkerblauwe ogen. Ze betrapte zichzelf erop dat ze vergeten was dat hij mogelijk nog steeds een gevaar kon zijn, maar ze kon zichzelf er niet toe zetten om hem zo te behandelen. Om een of andere reden wist ze zeker dat hij haar niet voor de gek hield: dat hij het oprecht goed met haar voor had en haar dingen wilde leren – en dingen van haar wilde leren.

Het duurde even voordat ze wist wat ze nu kon doen. Omdat ze niet gewend was om met anderen om te gaan, wist ze niet hoe ze het gesprek gaande moest houden, of wat ze nu verwacht werd te doen. 'Er is een beekje verderop, zullen we wat gaan drinken daar?' besloot ze. Ze had het water allang al geroken en gebaarde nu richting de plek waar het vocht zich zou moeten bevinden. Ze had ooit opgepikt dat paarden het fijn vonden om met elkaar op te trekken, om samen wandelingen te maken enzo. Dus dit leek haar wel een goed voorstel – en ze was trots op zichzelf dat ze het bedacht had.

the Inaccessible