Where are you! |LERAV|

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Ze was nu al ene paar dagen in dit gebied en had al enkele paarden gezien. Zelfs een schim! De naarste herinnering van haar leven! Maar dat was nog geen rede voor haar om weg te gaan hier. Ze had eigenlijk alles... Maar toch... Er was iets wat ze miste... een leegte.

Langzaam had ze zich door haar knieën laten zakken en was ze onder de boom gaan liggen. Ze dacht na, dat was niet zo raar, want je denk altijd na,.. toch? Maar niet zomaar ergens aan. Nee, ze dacht aan haar moeder. Of nee, aan dat andere paard.. Hoe heette die nou toch? eh.. Lerav, de naam schoot ineens door haar hoofd. Lerav die mooi hengst.

Ze had Lerav al in jaren niet gezien. Lerav was bijzonder voor haar. 3 jaar heeft ze met hem doorgebracht. Tot hij werd als de anderen. Zo'n afschuwelijk monster. Toen ze hem voor het laatst zag had ze hem wanhopig aangekeken, ze had zich afgevraagd waar hij mee bezig was. Hij was toch anders? Toen was hij zonder pardon weggelopen, en had hij toegekeken zonder een woord te zeggen terwijl ik werd verkracht en mishandeld. Een pijnlijke scheut ging door haar lichaam toen ze er aan terug dacht. Hoe kon hij zo zijn?

Ze voelde het water in haar ogen lopen. Gevolgd door een traan over haar wang. Ze schuurde haar hoofd lang haar been om de traan weg te vegen. Ze stond op en liep naar de bomen toe en gooide haar hoofd in de lucht om wat bladeren uit de boom te trekken, of nouja, de takken. Ze voelde het jonge boompje helemaal naar beneden buigen door de kracht waarmee ze aan de bladeren trok. Maar opeens liet ze los. De boom schoot overeind. Ze spitste har oren en keek om zich heen.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Hier sta ik dan, op het hoogste punt waar ik me ooit geschat heb. Zowel letterlijk als figuurlijk. Ik sta op een heuvel en kijk over een menigte paarden heen. Mijn blik houdt ieder organisme nauwlettend in de gaten. De plek waar ik me bevind, voelde nooit eerder zo vertrouwd. Ik was hierheen gekomen om mijn vader, Avareth, opnieuw te ontmoeten. Na al die jaren twijfel en strijd, heb ik hem eindelijk ontmoet. Hij was groots, ik was trots op hem. Trots om zijn zoon te mogen zijn. Nu was dit alles van mij, zowel het gebied als de kuddedieren. Een zekere verantwoordelijkheid rustte nu op mijn schouders. Maar ik vond het prima. Mijn jonge leeftijd beroofde me niet van mijn ervaringen. Ik was een jonge leider, maar mijn capaciteiten waren groot. In mijn verleden had ik genoeg doorstaan om dat nu met zekerheid over mezelf te kunnen zeggen. Mijn moeder, haar verafschuwde ik. Waar ik vroeger altijd onder haar had gestaan, als nietig verklaard werd, daar sta ik nu dubbel zo hoog bóven haar. Ik kijk nu met trots op haar neer, en kan met diezelfde trots bewijzen wat er van me is geworden, zónder haar hulp. Althans, als ik me door deze moeilijke strijd weet te worstelen. Een strijd met andere paarden, die net zoals ik leider van rang twee willen worden.

Drie jaar geleden heb ik BMH verlaten. Ik was hier nochtans heel graag. Ik speelde met de andere veulens, leerde Axis kennen en experimenteerde met de natuur. Maar telkens lukte het mijn moeder om me daarbij te saboteren en me van mijn eigen wil te doen afwijken. Ze wilde me zodanig kleineren en beheren dat het een omgekeerd effect bij me teweeg had gebracht. Net omdát ze het me allemaal verboden had, heb ik alles gedaan wat ik maar wilde. En mijn vertrek, dat heb ik me al meerdere malen beklaagd. Nooit meer, echt nooit meer, laat ik me nog door een ander wezen beïnvloeden. Niets zal me nog in de weg staan nu ik hier op deze plek sta. Het ligt me te nauw aan het hart dat ik ooit voor een doodsbange merrie stond. De blik in haar ogen sprak voor zich. Ze vertrouwde me. We speelden samen als veulens. We knuffelden. Ontdekten de wereld. Tot op een moment waarop alles in duigen viel. Alles wat we opgebouwd hadden spatte uiteen. Ik werd opgeleid waarvoor ik daar gekomen was. Ze maakten van mij iemand die geen medelijden kende. En toch, bij het zien van die machteloze blik van Kayleigh, werd ik weer dat jonge veulen. Ik kon het niet. Mijn lieve Kayleigh kon ik geen kwaad doen. Zo was ik niet. Dat was de laatste keer dat iemand me wilde beïnvloeden. Uiteraard kwam het snel aan de oren van de leiders. Ik werd als een zwakke verklaard. Niemand zag me nog staan, andere hengsten lachten me uit. Om me te kleineren pijnigden ze Kayleigh voor mijn ogen. Zelfs toekijken kon ik niet. Na enkele martelingen van de leiding werd mijn koppigheid nog steeds niet gebroken. Ik ging mijn eigen gang, deed geen vlieg kwaad. Sindsdien heb ik Kayleigh nooit meer gezien. En verdomme, wat mis ik haar.

Het is een plek die ik verdien. Het leiderschap zou me goed doen. Dan zou ik eindelijk mezelf kunnen zijn en bewijzen wat ik in me heb. Ik doe dit voor mijn moeder, om met veel deugd in haar gezicht te kunnen kijken en haar te zien wegkijken. Uit schaamte, wellicht. Maar het meest van al doe ik dit voor Kayleigh. Om ook aan haar te bewijzen dat ik nooit een hengst zal zijn die andere merries kwaad doet. Zij niet, een ander ook niet. Was ze maar hier, dan zou ze weer van mij zijn. Dan kon ik ze beschermen, tegen al het kwaad. Het is hier niet veilig, op geen enkel moment van de dag. En als de nacht komt, op een moment waar je liever de rust opzoekt, wordt je ongetwijfeld door schimmen lastiggevallen. Iemand die nog nooit een schim heeft ontmoet, is geen inwoner van BMH.

Ik laat mijn blik nog een laatste keer over het gebied glijden en beslis me dan om te draaien. Voor vandaag heb ik genoeg geoefend. Ik kan nu alleen maar hopen dat de goden me gunstig zijn en ik over twee weken mijn titel in ontvangst mag nemen. Net op het moment dat ik omgedraaid ben, schiet een flits door mijn hoofd. Het is de bange blik van Kayleigh. Ik klem mijn tanden en oogleden op elkaar en probeer het beeld uit mijn geheugen te wissen. Opeens wordt alles zwart, ik zie niets. Alles wordt uit me leeggezogen, ik lijk opeens het meest machteloze organisme van de planeet. Wat gebeurde er? Had ik haar gezien? Waarom had ik plots deze kwaaddoende nachtmerrie? Ik wil zeker zijn en raap al mijn moed bijeen. Ik open mijn ogen weer. Alles is één wazige vlek, uitgenomen één organisme daarbeneden. Mijn ogen blinken in het zonlicht. Meteen weet ik wie ze is. Ik wist dat mijn nachtmerrie iets betekende.

Awww <3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Ze snoof hard, kneep haar ogen wat dicht en tuurde naar boven. Ze zag een grote hengst staan. Ze had hem hier nog niet gezien, tenminste dat dacht ze. Hij stond wat ver weg om het duidelijk te zien. Hij leek in haar richting te kijken. Zenuwachtig dribbelde ze op haar plek, maar zette snel een galop in en ging die richting op. Ze kwam aan de voet van de berg en moest nu echt kracht gaan zetten. Met ruime krachtige passen schoot ze vooruit. Haar spieren rolde door haar dunne vacht. het was een zware helling door mul zand. Ze snoof hard in de harde galop.

Toen ze bijna boven was stopte ze. Ze keek naar boven.. wie zou het zijn? Ze besloot om de helling heen te lopen en de hengst vanachter te benaderen. Ze stond boven aan de helling. Achter was bosjes en bomen. Ze zuchtte eens diep en gluurde toen tussen de bomen door. Het was een aparte kleur die het paard had, geen palomino, maar ook geen cremello. Het zat ertussen,.. de kleur kwam haar ergens bekend voor,.. de kleur van.. ehm.. Lee.. Lerav.

Haar hart stond stil.. Het kon niet waar zijn! Ze dacht er aan om om te keren, maar zonder dat ze het door had liep ze er heen. "ehm.. eh.. Lerav?"Vroeg ze met een lichte trilling in haar stem. Met grote ogen keek ze de hengst aan die direct omkeerde. Het was hem echt...

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik nam de geur van het vreemde paard in me op. Wat zeg ik? Vreemd? Opnieuw sluit ik mijn ogen, zo hard als ik maar kan. Ergens hoop ik dat - als ik mijn ogen weer open - ze er nog steeds staat. Dan is mijn verlangen naar de merrie van mijn leven eindelijk bevredigd. Kan ik eindelijk weer iedere dag bij haar zijn. Kan ze er zeker van zijn dat geen hengst haar nog aanraakt. Aan de andere kant is het misschien beter dat ik haar niet zie. Ze zal mijn reden van vertrek anders opvatten dan ik dat doe. Misschien is ze daarom zelfs kwaad op mij, terwijl ik enkel het beste voor haar wou. Maar dan stel ik mezelf de vraag, waarom ben ik niet samen met haar weggevlucht? Een vlaag van paniek overvalt me. De adrenaline giert door mijn lichaam. Tot op het moment dat ik mijn oogleden weer van elkaar afhaal.

De rust lijkt teruggekeerd. De stress die zich daarnet nog zo door mijn aderen wurmde, leek nu zo goed als verdwenen. Mijn zicht was nog steeds niet optimaal. Voor mij stond nu dus een zwarte vlek. Een zwarte vlek die de geur van Kayleigh met zich meedroeg. Het was mijn reukzin die er op benadrukte dat het wel degelijk Kayleigh was. Het enige merkbare geluid is het zwiepen van mijn staart. Ze bekladden mijn lichaam als draag ik een harnas. Ik overtuig mezelf ervan niet te enthousiast te zijn, al ben ik dat diep vanbinnen wel. Maar ik wil zekerheid. Als ze kwaad op me is, dan is de teleurstelling veel minder groot.

Ik knipper meermaals met mijn ogen en telkens wanneer ik ze open, wordt de wazige vlek alsmaar duidelijker het lichaam van de bloedmooie merrie. Wanneer ik haar lichaam volledig in me opneem, huivert het van genot. "Kayleigh.." Het ongeloof staat in mijn ogen te lezen. Maar ze zal mijn zwakke enthousiasme zeker opmerken. Misschien zal ze er te kritisch over oordelen en is ze achteraf nog kwader dan ze misschien al is. Misschien, misschien, misschien. Ik voelde onzeker. Te onzeker om haar na al die jaren weer te kunnen aanraken. En toch begreep ik mezelf niet. Al die jaren heb ik gehunkerd naar haar warme lichaam dat ik iedere nacht netjes tegen me aangedrukt kon voelen. Wat houd me tegen? Waarom vlieg ik niet naar haar toe? Waarom haal ik het aantal gemiste aanrakingen van de afgelopen jaren niet in? Waarom?

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Ze nam hem op van top tot teen, hij was veranderd. Hij was groot en sterk geworden. Maar ze had geen respect voor hem. Ze was blij hem weer te zien! Maar ergens ook boos. Hij was weggegaan en had haar laten stikken in die hel.

In tegen stelling tot zichzelf leek Lerav opgewonden te zijn haar weer te zien.
Ze voelde zich niet op haar gemak, ze was in een tweestrijd, moest ze kwaad worden? Of het vergeten en verder gaan... "Je ziet er goed uit. Zei ze zacht.

En dat was de waarheid, hij zag er vroeger heel zwak en klein uit. Zij was zelf altijd de sterkste geweest van de twee. Maar Lerav was uitgegroeid tot een stoere hengst, je zag aan zijn bouw dat zijn vader zo'n naar beest was. Maar door zijn lichte kleur en vriendelijk ogen kwam hij aardig en beleefd over.

Ze keek hem nog eens in zijn ogen aan, eigenlijk was hij best knap geworden. Echt zo'n hengst waar merrie's bij zitten te kwijlen. Zou hij een relatie hebben? Nee , stop dacht ze! Dat maakt mij niet uit! Ik vind hem niet leuk, toch? of wel? ze staarde voor zich uit, waarna ze haar hoofd schudde en hem weer aankeek.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik laat de merrie haar gang haan. Ze neemt de tijd om mijn aanwezigheid een plaats te geven, zie ik. Waarschijnlijk heeft ze het moeilijk. In haar ogen ben ik misschien een schandaal. Een hengst die haar achterliet zonder daarover enig woord te lossen. Ik begreep haar. Ze had het recht om kwaad op me te zijn. Als ze er behoefte aan heeft om mij eens goed op mijn plek te zetten, dan zal ik haar niet tegenhouden. Ze doet maar. Ze mag alles met me doen, ze heeft me volledig in de hand.

Voorzichtig zet ik een stap in haar richting. Mijn neus houd ik op een tiental centimeter van dehare verwijderd. Ik durf niet. Ik kan het niet. Bang om te moeten vaststellen dat ze niet meer dan een inbeelding van mijn grootste fantasieën is. Bang om haar voor een tweede keer te moeten verlaten. Dat is mijn zwakte, het staat hier gewoon voor me. Ik weet nog steeds niets over de echtheid van dit gebeuren. Is dit echt? Voor een derde keer op rij sluit ik mijn ogen, tel tot drie en forceer mijn lichaam dichterbij het hare te gaan. Op de derde tel raakt mijn neus dehare. Ja, ik voel haar neus. Het is geen fantasie, Kayleigh, een merrie van vlees en bloed, staat voor me!

Vroeger was ik een nietsnut. Dat geef ik niet graag, maar wel eerlijk toe. Zelfs Kayleigh was toen sterker dan mij. Ik had haast geen spiermassa, was vel over been en had geen ouders om op terug te komen. Zij had haar moeder, ik had enkel haar. Ze was mijn steun, wist alles over mijn doen en laten. Niets bleef een geheim voor haar, niets. Maar door de jaren ben ik gegroeid, heb ik getraind en dus veel spieren gekweekt. Nu ben ik sterk, ongetwijfeld ook sterker dan Kayleigh. "Dankje. Jij ook, liefste.." Enthousiasme is niet nodig, de vreugde staat gewoon in mijn blik af te lezen.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Haar hart stond een moment stil toen zijn neus de hare raakte. Hij was warm, zacht en lief. Maar waarom deed hij dat? Voelde hij iets voor haar? Was het wederzijds? Dat was meer een vraag aan zich zelf, vond zij hem leuk? Ze wist het niet.

Ze was nog steeds aan het verwerken dat ze Lerav tegen is gekomen.

Ze luisterde naar zijn woorden... Liefste... Voelde hij ook wat voor haar? Die gedachte bleef maar door haar hoofd ruizen. Hij leek wel nog steeds heel opgewonden haar weer te zien.

Ze nam zich voor haar woede weg te stoppen en verder te gaan! "Hoe gaat het met je? Heb je een relatie ofzo, bedoel ik?" Vroeg ze zachtjes. shit dacht ze direct. Nu verraad ze zich door het te vragen. Ze schaamde zich kapot. Het liefst was ze weggelopen. Maar ze voelde zich aangetrokken door de knappe,sterke hengst.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik zie hoe de blik in haar ogen verandert. Ze schrikt, van iets dat ik niet bepaald een plaats kan geven. Heb ik iets verkeerd gezegd? Mag ik haar niet langer liefste heten? Ik zucht. Misschien moet ik realiseren dat het niet meer zoals vroeger is. Dat er jaren overheen gegaan zijn en we beiden veel veranderd zijn. Als ik haar vertrouwen terug wil winnen kan ik haar enkel maar tijd geven. Ja, misschien was dat wel de ideale oplossing. Tijd. Ik schud mijn hoofd. Natuurlijk niet, het was de tijd die alles kapot had gemaakt, hoe kon dat dan de oplossing zijn? Mijn hoofd hangt laag bij de grond, mijn nekspieren staan gespannen. Ik pruts met mijn lippen aan de lange grassprieten die mijn neus strelen.

Dan richt ik mijn blik op haar lichaam. Het is gespierd, mooi, elegant. Maar ook bedekt met talloze littekens. De grootste heeft ze op haar rechterschouder, in de vorm van een groot kruis. Haar grijze vacht word soms onderbroken door een witte vlek. Ze is bijzonder, net zoals ikzelf. Mijn vachtkleur is een mengsel van cremello en palomino. Dat onderscheid me ietwat van de anderen. Toch val ik niet op, door mijn persoonlijkheid. Ik houd me afzijdig, meng me niet al te veel meer in de menigte van verschillende karakters. Het liefst ben ik alleen, dan hoef ik niemand te hinderen en hindert ook niemand mij.

"Ik heb je zoveel uit te leggen, liefste.." pas als ik het woord voor een tweede keer uitgesproken heb betrap ik mezelf erop dat ik haar weer aanspreek met liefste. Nee, Lerav, ze accepteert je liefde niet. Net op dat moment zie ik haar helblauwe oogjes glinsteren. Ze kijkt lief, brengt iets raars uit. Hoezo zou ik een relatie hebben? Ik kan geen andere merrie dan Kayleigh liefhebben. Denkt ze echt dat ik iemand anders liefheb? "Kayleigh, stel je jezelf geen andere vragen? Waarom ik je ooit verlaten heb, bijvoorbeeld?" Ik kijk haar met een vragende blik aan. Ik wil duidelijk zijn. Ze moet het weten, enkel dan, als ze in staat is het me te vergeven, bestaat de kans dat we ooit een stel kunnen worden. Een onafscheidelijk duo. Zij twee, dag in dag uit. "En nee, er is niemand in mijn leven gekomen in die afgelopen jaren."

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Ze zag direct dat de hengst erg gespannen werd van haar blik. Het si goed wilde ik haar zeggen, maar ik kon het niet. Ik volgde zijn voorbeeld en hapte wat gras naar binnen. Ze zwiepte met haat staart naar de vliegen. Het was een appart weertje, warm, maar benauwd. Geen zon enkel wolken. En geen zuchtje wind, hierdoor waren er veel vervelende vliegjes. Zo nu en dan trapte ik mijn hoef naar mijn buik voor de vliegjes.

Ik zag hem mij van top tot teen opnemen. Ik dook voorzichtig in elkaar, zou hij me te lelijk vinden? DOor de wonden, of misschien mijn vacht. Er zijn vast paarden die grijs gevlekt niet mooi vinden...

Hij zei het weet! Ik hoorde het echt! Liefste... Ik glimlachde lief naar hem. Maar toen hij zijn antwoord gaf kwam het bot over... "Ja natuurlijk! Ik ben tijden woedend op je geweest, je hebt me laten stikken! " Zei ze wat harder. "Maar.. Ik.. Ik kan niet boos op je zijn... Je moet weten dat..." Zei ze nu zachtjes. Ze maakte haar zin niet af en slikt. Ze kijkt hem weer aan, met een traan in haar ogen.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

De lente is een seizoen met voor- en nadelen. Het voordeel is de zoete geur van de merries, het plezier van de ronddartelende veulens, de bloei van de natuur, en de proteïnerijke grasplukken. Maar wat het goede weer met zich meebrengt aan insecten is voor ons, paarden, ondraaglijk. Ze racen met hun korte pootjes over je lichaam, zoeven brommend rond je oren en soms - wanneer ze er nood aan hebben - durven ze al eens hun tanden in je vel te boren. Ik haat ze, die insecten. Mijn staart staat geen seconde stil.

De merrie is niet lelijk. Kayleigh is prachtig, beeldschoon. Maar ze is getekend door haar verleden, net zoals ikzelf trouwens. Ik ken maar weinig paarden - van de paarden die ik ken - die dat niet zijn. Dat is volkomen normaal. De manier waarop je opgroeit is vaak het essentiële voor je toekomst. Het heeft misschien wel een voordeel ; je kan er alleen maar beter uitkomen. Later, als je groot en volwassen geworden bent. Net zoals Kayleigh en ik. Ik herinner me nog onze veulenjaren. Hoe ik achter haar aanrende en haar te pakken probeerde te krijgen. Hoe ze me plaagde en erin slaagde me volledig in te palmen. Hoe ik - telkens weer - verliefd op haar werd.

"Kayleigh.." ik zucht, probeer even alles op een rijtje te zetten. Iedere dag van haar afwezigheid heb ik mijn verleden in mijn hoofd afgespeeld, en nu, op het moment dat ik het nodig heb, lijkt het me allemaal even te ontgaan. Het wordt opeens een groot, zwart gat. Leegte. Ik forceer mezelf, dwing mijn hersenen tot maximale werking. En waar een wil is, is een weg. "Ik vluchtte.. Omdat ik je geen pijn meer wilde doen. Als ik was gebleven dan.. Dan had ik je moeten kwellen. En dat wilde ik niet. Dat kón ik niet. Je was alles voor me, Kay.. Mijn hele leven draaide rond jou, je tekende mijn ganse jeugd. Ik kon mijn jeugd niet nog een tweede keer vergooien. En ja, ik had je met me mee moeten nemen. En dat spijt me, enorm." Ik voel mijn ogen waterig worden. Mijn lichaam rilt door een koude rilling die uit het niets over mijn ruggengraat heen loopt. Het stelt me gerust dat ze me enigzins kan vergeven. Dat is toch al één stap in de goede richting.. "Dankje.." Ik druk zachtjes een kus op haar voorhoofd. Staar oneindig in haar diepblauwe ogen.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Ze merkte dat het langzaam schemerig was geworden en er een briesje door haar manen ging. Je zag direct dat de vliegen er ook vandoor ginge. Heerlijk!

Kayleigh was prachtig hoorde ze vaak, en ze wilde niet arrogant zijn ,. Maar nu de littekens langzaam verdwenen kwam een prachtige merrie tevoorschijn. Maar behalve dat was ze ook bijzonder. Zo had ze lianen door haar menen en om haar benen. Ze heeft nooit geweten waarom, maar ze vond het wel leuk. En nu het zomer werd verschenen de appeltjes in haar vacht weer.

Ze luisterde naar Lerav, Met een trilling in zijn stem antwoordde hij. Het was wel waar wat hij zij, maar toch bleef ze het gevoel hebben. Maar het maakte niet meer uit. Ik zou enkel in de toekomst verder gaan! Voor dat ze het door had kreeg ze een kus op haar voorhoofd, se loot haar ogen... Wat was dit fijn. Toen ze ze weer opendeed zag ze zijn mooie blauwe ogen de hare aanstaren. Voorzichtig glimlachde ze naar hem, en gaf een soort neusje tegen zij wang. Als teken dat het goed was.. Of ook voor wat anders?

**Profile**

» Lerav
» What can I do... |Lerav|
» [Looking for] Kader Lerav
» LERAV~ Can I see you back?
» Times for new life ~Lerav

Where are you! |LERAV|

Where are you! |LERAV|

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen