* Velkan heeft nog geen plaatje! snif snif =P
Het was verkeerd om hier te zijn, in dit deel van BMH zonder de bescherming van de leiders en met een blauwe maan die iedere nacht op je rug scheen. Hij was een beetje opgefokter dan de normale dagen en hij beschuldigde de blauwe maan daarvan. Er waren maar weinig dingen die zijn aandacht zo hard trokken dat hij onbetwist in de achtervolging ging. De blauwe maan gaf hem een zekere nervositeit, hij voelde zich klaar voor een strijd die hij niet moest voeren. Hij had geen idee hoe het kwam en hij gaf zichzelf er ook de schuld niet van. Maar hij mocht hier niet zijn al was hij overal met een doel, ook hier, op BMH. Zijn zwarte hoeven bewegen oppervlakkig over de dikke sneeuwlaag. Het koste hem geen moeite erdoor te komen maar het was nu ook niet bepaald het prettigste op deze aardbol. Al was de winter wel zijn favoriete seisoen, niet vanwege de kou maar vanwege de korte daglengte. Velkan was en zou voor eeuwig een schaduwloper blijven, hij kon in het zonlicht komen maar niet zonder pijn en druk op zijn hersenen. Hij had een zonnealergie om het maar even gewoontjes te omschrijven.

Zijn zwarte oren spitsten zich bij het horen van een fel hoge hinnik. Alsof iemand bang was, of werd aangevallen! Zijn bijna gitzwarte lichaam schiet moeiteloos in galop, hij sprong over een lage boomstam en zigzagt door de bomen heen. Hij was altijd wel de redder in nood geweest, vroeger had hij vele paarden gered van verdrinking of agressieve dieren. Zijn bijna witte hoofd is hoog gegeven terwijl zijn paarse ogen de omgeving rond gaan, afgaand op zijn neus was het een merrie en was ze niet veraf meer. De sierlijke witte lijnen die rond zijn benen omhoog glijden camoufleren zich achter een dunne sneeuwlaag. Langzaam komt hij terug in een stap en legt hij de laatste meters af op zijn zintuigen tot hij vond waar hij achter zocht. Een zwarte merrie met lange witte manen, ze was prachtig. 'Alles in orde?' Vroeg hij meteen, de waarschuwing van zijn vader echter achterin slingerend over het feit dat niet iedereen graag een paarsoog zag komen. 'Ik hoorde je hinniken?' Zijn blik schiet heen en weer tussen de bomen op zoek naar het gevaar ...

* Tis enkel Avanti en zijn nakomelingen die paarse ogen hebben. Vanth, Achilles enzo niet. ENkel Avanti - Velkan - Nyxerinn ;-)
Velkan keek toe hoe ze zich vanonder de sneeuw probeerde vandaan te worstelen. Het duurde even wat ook volkomen logisch was. Sneeuw voelde misschien wel zachtjes, de vlokjes kietelde je haren maar als ze tot één groot tapijt waren vastgevroren was het een zwaar massief iets dat je liever niet tegen je aan kreeg. Velkan had geleerd sociaal te zijn, hij had geleerd de redder in nood te zijn en hij gedroeg zich precies zoals je graag wilde. Hij was het alleen niet, niet op de manier dat je zou willen. Zijn paarse ogen fonkelde gefascineerd terwijl ze zich draaide en haar blauwe ogen zichtbaar verder. De vage dreiging, dat beetje slecht was overduidelijk zichtbaar maar hij drukte die kant van zichzelf weg al gonsde zijn hersenen van mogelijke activiteiten. De witte wolkjes kwamen uit zijn grote witte neusgaten en stegen op tussen de bomen. Het begon stilaan donkerder te worden en iedereen wist wat dat betekende.

Ergens wou hij wel helpen maar ze verzekerde hem dat het oke was, dat ze in orde was. Toch bleef hij staan, uit het principe dat een merrie niet alleen bij deze blauwe nachten hoorde rond te zwerven in de bossen van de schimmen. Hij keek toe hoe haar benen vrij kwamen en ze zich als een pasgeboren veulen probeerde recht te krijgen. Er kwam een korte bijna onzichtbare glimlach op zijn gezicht. 'Ik geloofde je wel.' Sprak hij toen ze een onzeker lachje liet zien vlak na haar woorden. Hun aandacht werd getrokken door iets helemaal anders.

Zijn blik gleed naar boven, zijn zwarte maantop viel opzij waardoor zijn witte hoofd onder het maanlicht bloot kwam. Zijn paarse ogen keken de blauwe maan recht aan. Het was zijn tweede blauwe maan op het gebied en net als de vorige keer had hij zich oprecht opgewonden gevoeld, alsof het zijn deel was er aan deel te nemen. Maar dat was waarschijnlijk om wie hij van bloed was, onderhands was hij te weten gekomen wat zijn vader hier deed en hij walgde er niet van. Hij keek naar zijn vader op om zoveel redenen die anderen niet snapten. Haar woorden slechts een fluistering deden hem opzij kijken, hij wist wat de compact van zijn paarse ogen op anderen hadden. Ze stapte achteruit en Velkan opende zijn mond om vervolgens een stap naar voor haar richting uit te doen. 'Ik ga je niets doen. Laat me je gewoon terug brengen naar de kudde waar het veilig is.' Sprak hij zelfzeker en zo veel mogelijk met vertrouwen. 'Ik ben Velkan.' Stelde hij zichzelf voor ...

Hij verplaatste zijn gewicht wat. De sneeuw plakte tegen zijn lange zwarte benen en ontsierde de witte lange lijnen rond zijn benen. Hij had zich altijd al afgevraagd waarom hij zo sierlijk kon zijn maar tegelijk angstaanjagend. Hoe hij zo'n perfectie als de lange witte lijnen, de witte plukken in zijn zwarte manen en de blauwpaarse glans in zijn ogen bij daglicht maar daarnaast zo verschikkelijk kon zijn en denken. Hij had alles om goed te zijn langs buiten maar innerlijk was hij ziek en misvormd. Hij had het zich altijd afgevraagd en nu had hij een antwoord ... omdat het in zijn bloed zat. Dus hij kon er niets aan veranderen en dat wou hij ook niet maar hij probeerde zich wel wat te beheersen, niet die grenzen over gaan waar anderen het leven bij lieten. Het was moeilijk en hij had geen flauw idee of het hem ooit zou lukken.

Haar stem, haar vraag met zijn naam achter trok hem uit gedachten. Hij was even verward door de plagerij in haar stem. 'Nee en ja.' Antwoordde hij bijna schaapachtig. Ze was zeker capabel op terug te geraken maar met deze maan en de diepe sneeuw was hij het niet zo zeker. Hij glimlachte vriendelijk toen ze zich voorstelde, onschuldig maar oprecht. 'Luna als in de maan.' Hij blikte naar boven en dan weer naar de prachtige merrie. 'Mooie naam en uiteraard, ik vergezel je.' Hij knikte bijna plechtig en zette zijn lichaam in een vlotte stap. De sneeuw was niet heel moeilijk voor hem, hij was groot, fors en had een stel goed ontwikkelde benen.

Terwijl hij zich moeiteloos door de sneeuw trok luisterde hij naar de merrie. Haar zus was een schim, bijna zou hij zeggen "mijn vader ook" maar hij zweeg, het was niet de bedoeling dat iedereen te weten kwam wie zijn vader was. 'Vallen ze te helpen?' Vroeg hij nieuwsgierig. Heel lang was hij hier nou ook niet om alles te weten over de schimmen en de leiders. Hij wierp een moeilijke blik voor zich uit maar hij schudde algauw zijn hoofd bij haar vraag. Ze wou iets vragen, hoe erg kon het zijn, hij knikte. Haar vraag daarintegen kwam helemaal onvoorbereidt. Zijn paarse ogen keken haar kort strak en met een vage dreiging aan. 'Waarom denk je dat ik een halfschim ben?' Vroeg hij dan domweg. Ja, hij was een halfschim maar waarom werd daar meteen vanonderuit gegaan dat hij het was. Hij glimlachte om zijn eerdere blik weg te drijven...

"Ik hoop het." Waren haar woorden. Hij had al veel slechts gezien in de wereld maar dit was toch de top van al die anderen dingen. Er moest toch een diepe wrok zitten om zo te eindigen? Velkan kon zich niet voorstellen dat hij iets zou tegenkomen en dan uit pure wraak de schimmen zou vergezellen op hun tocht naar bloed. Hij vond het best gruwelijk, hoe ze verraden, speelden met je emoties, je leugens voedde en uiteindelijk genadeloos afmaakte. Maar dan anderzijds, wie was hij om dat te denken? Hij was zelf ziek in zijn geest; zelf daar functioneerde alles volgens datzelfde patroon. De wilskracht waarin hij lof had voor zijn vader, waarin alles een logische verklaring had en het gezond was. Lof voor zijn vader, niet voor wat hij deed.

Toen ze zijn nogal scherpe vraag beantwoordde gleed zijn witte hoofd opzij, ze was even gaan stilstaan maar haalde hem nu weer in. Haar witte manen lagen als een deken over haar vacht. 'Zijn als de paarsogen hier dan halfschimmen?' Hij keek opzij, zijn paarse ogen boorden zich bijna door haar ziel. Zijn vader had hem ooit gewaarschuwt voor een paarsoog hier, een halve paarsoog. Een rang vier paard, Velkan had hem even gezien toen hij op verkenning was maar was meteen weer vertrokken omdat zijn vader had gezegd dat die hengst niet te betrouwen was.

Luna probeerde het wat goed te praten en Velkan glimlachte vluchtig. 'Een schim met dezelfde ogen als mij?' Het klonk vragend maar eigenlijk was het enkel een diepe bewondering. Dat Avanti zijn vader was mocht niemand echt weten. Hij was hier met een opdracht niet om vrolijk rond te lopen huppelen en te roepen wie zijn vader was. Al zou hij dat graag eens doen. 'Het is een vloek en een geschenk op precies hetzelfde moment. Ik denk dat ik misschien een halfschim ben, volgens de verhalen die ik hier hoor. De afwijkingen en van die dingen ...' Hij zweeg terwijl hij naar de vallende sneeuw keek. Voor hem was de winter ideaal, hij kon s'nachts lange actief zijn en er was veel bewolking overdag. 'Soms stel ik er me vragen over, vroeger althans. Hier lijk ik mijn antwoorden wel te vinden.' Hij zweeg en glimlachte zwak voor ze het veld van rang vier opkwamen, er was nog een lange weg te gaan. 'Ben jij hier al lang?' Vroeg hij dan nieuwsgierig ...

Hij snapte het niet. Hij vroeg of alle paarsogen hier halfschimmen waren en haar antwoord was dat hij dat kon vertellen. Waarom kon hij haar dat vertellen? Omdat hij een paarsoog was. Zijn oren gingen wat naar achter en er kwam een hardere blik in zijn ogen. Hoe moest hij dat weten? Ja, hij was een halfschim want zijn vader was blijkbaar de grootste rotzak van het gebied hier en een hoofdschim. Toch was Velkan behoorlijk oplettend geweest en als een magneet was hij naar het kleine veulen toegetrokken geweest. 'Het veulen. Is zij halfschim? Het veulen met de paarse ogen?' Hij keek haar afwachtend aan. Zoveel veulens met paarse ogen zouden hier nu ook weer niet rondlopen maar of Luna hier haar kende wist hij niet.

Ze waren ondertussen al zover gekomen dat de bomen hen niet langer verhinderde. Een wit tapijt strekte zich voor hen uit tot zo ver het oog kon reiken. Het was nog een heel stuk stappen naar Minater. Er waren vage sporen in de sneeuw te zien en de kudde van rang drie stond een stuk verder. 'We kunnen misschien beter door de kudde wandelen om er zeker van te zijn dat de schimmen ons niets doen.' Raadde hij haar aan. Niet dat hij er veel verstand van had, ze was hier waarschijnlijk langer dan hem. Maar het leek hem het veiligste en hij wou toch wel een beetje overkomen als degene die dacht aan veiligheid.

Hij merkte dat ze dichter bij hem kwam lopen, grotendeels omdat hij de sneeuw die rechts van hem kwam kon opvangen met zijn grote zo goed als zwarte lichaam. Haar stem begon weer te praten en ze vertelde hoelang ze hier al was, lang dus. Hij luisterde intens naar de woorden van de zwarte merrie met haar lange witte manen. Wolven, hij had ooit eens een deel van de kudde gered van wolven. Vanth, hij hield de naam goed in zijn geheugen. Toen ze vertelde dat ze viel duwde hij kort even zijn neus tegen haar hals. 'Wat erg. En je zus is hier ook maar is schim?' Vroeg hij zachtjes. 'Nee, net eigenlijk. Een maandje gok ik. Vandaar de vele vragen. 'Hij knipoogde op zijn manier ontdeugend ...

Velkan was geen blinde voor zijn omgeving en hij was zeker niet dom. Het was sinds klein af aan een obsessie geweest om anderen te lezen, te screenen. Hij was meester in het beheersen van emoties en het lezen van anderen hun ziel. Hij kon dus heel gemakkelijk zien dat Luna niet helemaal eerlijk was, jawel … ze was wel eerlijk maar ze gaf hem niet de antwoorden die hij wou al waren ze heel onschuldig bedoeld. Als hij de echte belangrijke dingen wou weten dan was hij daar wel al achter gekomen en zou hij het veel subtieler aanpakken. Het kleine veulen met de paarse ogen had enorm veel van zijn interesse opgeslokt en hij wou graag meer weten al moest hij haar daarvoor zelf opzoeken. Zijn paarse ogen keken haar kort aan voor hij glimlachte en weer voor zich keek, wat ze zelf wou.

De open vlakten van rang drie waren één groot sneeuwtapijt. Het was een prachtig zicht om het zo onbewogen te zien. De weinige kuddepaarden stonden samen, de leiders alert. Bij haar woorden keek hij verwonderd opzij en schudde meteen zijn hoofd. ‘Ik moest dezelfde kant uit en die doe je het best als je met twee bent. Ik veronderstel dat die schimmen minder snel een tweetal zullen aanvallen dan alleen. Wat deed je daar trouwens zo alleen?’ Vroeg hij met wat meer bezorgdheid. Zelf zou hij het nooit doen, zo ver van de kudde afdwalen bij een blauwe maan. ‘Ik weet niet wat ik kan verwachten dus men onvoorzichtigheid heeft me zover gedreven maar ik zou bang zijn moest ik een merrie zijn …’ Hij zweeg en draaide zijn witte hoofd haar kant uit. ‘Niet slecht bedoeld hoor.’ Zei hij onschuldig. Hij wist dat sommige merries behoorlijk goed voor zichzelf konden zorgen.

Bij haar onschuldig uitdagende woorden stak hij zijn witte neus hoog in de lucht en brieste kort. ‘Vraag maar raak, ik heb niets te verbergen denk ik.’ Hij greens geamuseerd en schudde zijn zwarte hals. Zijn zwarte manen met een soms witte pluk vlogen heen en weer en landde chaotisch weer over zijn hals. ‘Deze vreemde hengst helpt je wel dus telt dat niet voor iets?’ Vroeg hij dan geheel onschuldig. Toen ze hem de weg versperde stopten zijn lange benen meteen onder hem, hij keek haar afwachtend aan. Bij haar vraag kwam een glimlach op zijn lippen en algauw voelde hij sneeuw tegen zijn borst. Ze sprong weg en keek hem speels aan. ‘Toevallig wel.’ Beaamde hij neutraal waarna zijn lichaam in galop komt achter haar. Hij haalt haar in en bokt laag waardoor de sneeuw met zijn hoeven mee de lucht in kwam en op Luna viel …

Ze zocht iemand waar ze veel om gaf. Velkan had dat niet, hij zocht alleen maar dingen die onvindbaar waren. Oh, jawel, er was wel iemand waar hem om gaf, waar hij naar opkeek … zijn vader. Bijna meteen gleed zijn blik langzaam naar de bosrand, zijn ogen dwaalden erlangs en dan terug naar Luna naast zich. ‘Wie als ik zo vrij mag zijn het te vragen?’ Vroeg hij beleefd. Man, hij leefde zich goed in op het moment. Maar hij was er nog niet lang, het leek hem belangrijker vrienden te maken dan meteen vele zielen meteen te breken zoals hij vroeger deed. Hij zou het goed proberen want hij was hier niet om anderen kapot te krijgen dus moest hij zich gedragen.

Hij wist dat ze happig was naar zijn verleden en karakter. En ze had gelijk om het te denken want hij was een wandelend mysterie en ze kon lang proberen … maar wat je echt wou weten zou je nooit van Velkan zelf te horen krijgen. Hij grinnikte geamuseerd om haar plagende woorden. ‘Ik begrijp het.’ Zei hij dan toch serieus. Vertrouwen was een hele zaak en vertrouwen hebben in Velkan was als … vertrouwen hebben in een schim. Het lukte hem niet om iemand zijn vertrouwen te waarderen, het zou hem ook nooit lukken. En het lag echt niet aan hem, het was gewoon wie hij was. Het was als een ziekte die hem iedere keer verder duwde en die stappen onbewust deed.

Hij luisterde aandachtig naar de vragen en naar haar antwoord en knikte langzaam. Lente was niet zijn ding, enkel en alleen omdat de dagen langer waren en hij niet te lang buiten het bos kon zijn vanwege zijn afwijking. Wat haatte hij het om het zo te denken maar zo was het nu eenmaal. Hij kon niet in het daglicht wandelen, hij kon het wel maar het vergde veel van hem. ‘Ik ben niet egoïstisch.’ Zei hij bijna meteen na haar antwoord. Hij glimlachte en duwde zijn neus kort tegen haar hals. Hij dacht ook aan anderen, hij dacht bijna alleen aan anderen en hun ziel. ‘Op de eerste vraag: Ik hou van de nacht, van reizen, van een kudde die om me geeft. Ik hou van het diepste van anderen, hun ziel.’ Dat laatste klonk wat meer zelfingenomen en hij meende het ook. ‘Waar ik niet van hou is mezelf voor een deel. Zonlicht zeker dus dan ook meteen de zomer helaas.’ Hij keek haar aan en schudde zachtjes zijn hoofd voor hij antwoord gaf op de derde vraag. Wat is je droom? Had hij een droom; leven zoals ieder ander paard was zijn droom maar die was niet uitspreekbaar. ‘Ik heb niet echt een droom denk ik. Ik leef van dag tot dag, doe wat me gevraagd word en volg in anderen hun voetstappen als die mijn bewondering waardig zijn.’ Nou, dat klonk eerlijk genoeg. De sneeuw vloog tegen hem aan en hij steigerde laag om het meeste op te vangen. Hij ging in galop, beet haar speels in haar lange manen en rende haar dan voorbij richting rang 1 gebied. Hij duwde zijn hoeven altijd extra hard in de sneeuw waardoor hij veel meer sneeuw opschepte en in het rond vloog …

Roque … hij herkende de naam want hij was een leider. Dat was het eerste dat hij had gedaan, de leiders bestudeerd en geïnformeerd naar hun naam, rang en karakter. Hij vond het belangrijk daarvan op de hoogte te zijn al had het ook andere doeleinden. Hij was zo ver in die gedachten verzonken dat hij niet reageerde bij haar woorden. Pas als ze de vraag op hem afvuurt schieten zijn oren haar kant uit en komt een ondeugende glimlach op zijn lippen. ‘Waarom zijn merries zo lastig.’ Kaatste hij meteen terug. Het lag niet alleen aan hen, merries waren ook niet altijd de gemakkelijkste en hij wist het. Hij had al jaren die ene merrie op het oog en het was zijn obsessie geweest haar te willen krijgen. Nouja, ze was ver van hier maar noch niet vergeten, zoiets vergat je nooit. ‘Wij hengsten zijn moeilijke praters. Roque wil het vast met je bijpraten maar hij heeft zijn trots en ik weet …’ Hij zuchtte omdat hij wist dat het belangrijk was je trots aan de kant te schuiven voor hetgene wat je lief had, vrienden en familie. ‘Hij zou het moeten laten en met je komen praten maar dat zo zijn we nu eenmaal, koppige wezens.’ Hij grinnikte om zijn eigen versie. ‘Waarom gaan we bij daglicht niet even langs? Nadat alles veilig is verklaard? Ik zal meegaan maar me niet moeien.’ Stelde hij zachtjes voor. Zijn paarse ogen bleven haar even aankijken voor hij weer de sneeuw in keek.

Hij werd week vanbinnen door Luna. Hij had ook een heel goede kant naast zijn zieke geest. Hij had een kant die behulpzaam was en die kon liefhebben. En hij kon het een maand … misschien wel twee maand volhouden tot dat andere deel weer kwam en het allemaal verpestte. Hij kon er echt niets aan doen. Bij haar woorden dat er wel degelijk iemand van hem moest houden schudde hij langzaam zijn hoofd. ‘Het gaat hem niet om wie ik ben want ja, dan houden velen van me …’ Hij zweeg en aarzelde even. ‘Het gaat om wat ik doe, mijn daden zijn niet altijd zo zuiver en ik doe te snel voor ik denk.’ Hij zweeg en hield het voor bekeken een stukje van zichzelf uit te leggen. Hij was te ingewikkeld, je kon het niet snappen. Paarden hielden van hem omdat hij ze iets terug gaf. Hij redde zijn zus van verdrinking, hij beschermde de kudde van wolven toen de leider dat niet kon. Daar waren ze hem dankbaar voor maar ze gingen daarom niet van hem houden. Enkel zijn moeder hield van hem en zij was gestorven. ‘Je zult me wel leren kennen.’ Hij knipoogde en werd weer zijn vrolijke charmante zelf.

‘Je mag me alles vragen. Mijn antwoord wijst vanzelf wel uit of ik het je wil vertellen of niet.’ Sprak hij op haar nieuwsgierigheid in. En hij zag het in haar blik, ze wou zoveel meer weten over hem. Door wat kwam het? Zijn lichaam? Ogen? Karakter? Afkomst? Er moest toch een reden zijn waarom ze zo nieuwsgierig was naar hem. En hij merkte ook dat ze moe werd, haar passen waren langzamer en ze ploegde zich met haar lichaam door de sneeuw. Hij kon voor haar gaan stappen en het haar zo gemakkelijker maken maar dan weer, waar lag het leuke aan de babbel als je achter elkaar stapten. Trouwens, zo veraf waren ze niet meer.

Het was leuk te zien hoe aangenaam ze dit vond. Het rennen in de sneeuw, het spelen als een klein veulen en eerlijk … Velkan had er evenveel genot in gehad. Hij had dagen hard gewerkt, dagen gereisd en geen tijd gehad voor ontspanning en genot. Dit was even wat hij nodig had al hoopte hij dat vader dit niet zag want het zou een telleurstelling zijn. Hij negeerde het waarschuwde stemmetje in zijn hoofd en vertraagde omdat ze in zijn staart beet. Hij zwiepte zijn dikke zwarte staart en keek hoe ze voorbij racete. Een tevreden bries verliet zijn lichaam terwijl zijn zwarte oren zich naar voor drukte, naar rang 1 gebied. Ze waren aangekomen …
* 700 woorden, love die Luna! <3