Met mijn ogen op de horizon gericht denk ik na over de verschillende gebeurtenissen die er zijn gebeurd de afgelopen tijd. Een kleine glimlach siert mijn lippen bij het denken aan Alvaro die opgestaan is uit de dood. De hengst heeft altijd veel voor me betekend in tijden dat ik een luisterend oor nodig had. We vulden elkaar aan, en ik hoop dat dat nu niet veel zal veranderen. Hoewel Alvaro op dit moment geen idee heeft wat gaande is. De glimlach verdwijnt weer van mijn gezicht zodra de witte merrie in mijn hoofd opduikt. Imagnetrix is kwaad op me, en niet zo'n beetje. Deze keer ben ik echt te ver gegaan, en ondanks dat ik hoop dat alles weer goed komt, weet ik niet of dit ook het geval zal zijn. Zij heeft nu een andere hengst, hoewel ik nog geen idee heb van wie het is. Een sinistere grimas komt weer op mijn gezicht als ik de hengst in mijn hoofd vorm. Ik heb de laatste paar dagen alleen maar zitten bedenken over hoe ik de hengst het beste onderuit kan halen. Hem zo hopelijk duidelijk makend dat hij zich op verboden terrein bevindt. Ik kom weer terug vanuit mijn gedachten wanneer ik het water naast me hoor stromen. Een ontzettende dorst welt in me op en ik kan niet anders dan even mijn neus in het fluweelzachte water steken. Gulzig glijdt het water nu door mijn keel heen, terwijl er vroeger iets veel lekkerders door heen vloeide. De gedachte aan rood zacht warm bloed door me er naar snakken, en dus zet ik de gedachte weer vluchtig uit mijn hoofd. Ik kan niet meer zo leven nu, ik ben schim af en zo behoor ik me ook te gedragen. Ergens heb ik altijd gehoopt dat wanneer ik stopte met schim zijn, de gedachtes over moorden ook zouden stoppen. De werkelijkheid is het tegenovergestelde. Omdat ik niet meer kan moorden als vroeger, worden de moordlustige gedachtes alleen maar meer en steeds cru'er. In dat opzicht kun je zeggen dat ik teveel op mijn vader lijk, Torak. De hengst die mijn moeder Ce'Nedra verkrachte en misbruikte. Een glimlach verschijnt bij de gedachte van zijn lichaam die van de rotsen af valt. Geen hengst kan dat overleven.. Denk ik. Het plotselinge idee van mijn vader die nog leeft doet me rillen en ik hoop uit al mijn macht, dat het niet zo is.

Ik hef mijn hoofd weer uit het water en loop weer verder naar een doelloze plek. Het hele gebied is stil, zo stil dat er zelfs geen vogel durft te fluiten om de stilte te verbreken. Stilte voor de storm, bedenk ik me dan wanneer ik aan de horizon een zwarte gedaante zie verschijnen. Zelfs van deze afstand kan ik nog steeds zien dat het Sjahada is. Naast Image is zij een van de meest perfecte merries die ik ooit gezien heb. Daarnaast is ze ook de enige merrie waarmee ik een nog levend veulen heb gekregen. Mijn ogen zoeken de hare op, en als ik ze gevonden heb glijd er een rilling door me heen van anticipatie. Ik heb een zwak voor Sjahada, altijd al gehad. Er is gewoon iets aan haar, wat iedere hengst gek maakt. Zelfs al had je nog nooit van de merrie gehoord, ergens wilde je haar gewoon voor jezelf hebben. Je wilde haar jou eigendom maken. Mijn oren plaats ik behoedzaam naar achteren, ze is nog altijd een schim. En nu ik dit niet meer ben, is ze een groter gevaar dan je denkt. Achter deze prachtige merrie zit namelijk een ontzettend duister figuur. Ik komt tot een halt een paar meter voor haar en laat mijn ogen over haar gelaat gaan. Even mooi als altijd, concludeer ik dan. Mijn neusgaten nemen al gauw de geur van haar vacht op, en even vecht ik er tegen om het daarna op te geven. Ik voel hoe ze me weer beinvloed met haar prachtige ogen en heerlijke geur. Mijn vacht trilt kort op de plek waar haar neus me aanraakt, en een glimlach siert mijn lippen wanneer ze praat. Net als Image heeft ze een beeldige stem die je gewoon niet kan vergeten. Mijn glimlach krijgt iets duivels en ik antwoord haar: Inderdaad, heb je je wel geamuseerd, zo zonder mij? vraag ik haar met een charmante grijns. Ik houd van spelletjes, en zal dan ook geen moment twijfelen om er niet aan mee te doen. Er is inderdaad een lange tijd tussen gaan zitten, eer ik haar de laatste keer heb gezien. Die tijd is overigens niet genoeg geweest om haar te vergeten, jammer genoeg.

Ik probeer uit alle macht mijn lichaam in controle te houden, maar ik kan het niet helpen om met mijn neus langs haar kaaklijn te strelen. De aanraking is eerst zachtjes, teder zelfs, voordat lust het overneemt en mijn neus ruw langs haar nek en manenkam gaat. Ik verbreek het contact weer zodra ik weet waar ik mee bezig ben en probeer de mist in mijn gedachten op te heven, tevergeefs natuurlijk. Ik kijk weg van haar, hopend op die manier de magische aantrekkingskracht te ontlopen. Waarschijnlijk een vrijwel nutteloze poging, maar andere opties als dat kan ik niet verzinnen. Zelfs weglopen van haar is een onmogelijke optie, aangezien haar aantrekkingskracht me hier op deze plek houd. Alsof ik vastgeketend ben aan de vloer, en maar aan een ding denkend. Dat prachtige lichaam van Sjahada. Ik neem aan dat jij nog altijd deel uitmaakt van Avanti's schapen? vraag ik dan op een humorloze toon. Ondanks dat Sjahada hem volgde, zou ze waarschijnlijk niet zomaar achter hem aanrennen, daar is ze te oud voor. Avanti is vele malen jonger als Sjahada in het schim zijn, en er is een tijd geweest dat Avanti naar haar moest luisteren in plaats van andersom. In die tijd heeft Sjahada meer weer de kracht van de blauwe maan gegeven. Een geschenk waar ik uiterst onbeleefd mee ben om gegaan, namelijk door het weer weg te gooien een tijd daarna.
Off: ghehe had wat inspiratie. ^^