De zachte regendruppels vielen uit de hemel, zochten zich een weg tussen de grassprieten om zich dan te verenigen met de aarde. Moeder natuur zorgde voor de meest prachtigste fenomenen van deze wereldbol. De sneeuw was nu bijna allemaal gesmolten, de temperaturen kwamen aardig over nul en zelf de eerste bloemetjes begonnen te groeien. Het leek zo simpel, hoe het leven verder ging, hoe het ene seizoen naar het andere overvloeide. Hier, op BMH, was moeder natuur niet de enige die leven bracht, hier heerste ook kwaad. Een blauwe maan die iedere maand zorgde dat alles wat ze voor zorgde uit zijn evenwicht kwam. Plots leek veulentjes krijgen niet meer zo leuk, plots leek nieuw zijn een hel. De duivel vocht voor een plaats die ontoereikend was maar dat loste hij dan weer op door wat hulp van binnenuit. De schimmen heerste statig onder de blauwe maan en de duivel ... had enkele wensen te voldoen om zijn onderdanen tevreden te houden. Hij moest voldoen aan de wensen van Avanti en voor eens de schimmenleider iets vroeg ... voor die ene keer moest hij het geven.

Midden tussen de gesmolten sneeuw en het halflange gras lag een lichaam. Het lag er al dagen, weken en maanden. Het was onaangeroerd. Het enige wat je zag was enkele vuile verse wonden van vogels die zich te goed gedaan hadden aan zijn vlees. Er kronkelde lange witte littekens over zijn gehele lichaam, zijn manen lagen doods over zijn hals, zijn paarse pupillen met diezelfde dodelijke blik. Niets, maar dan ook niets aan de hengst was in leven. Hij werd vermoord onder de hoeven van een leider, niet zomaar een leider, familie maar hij had het verdiend, meer dan ooit. Hij was een gevaar en dat moest voor eens en altijd worden opgeruimd. En naast de zijde van zijn tweelingsbroer was hij gestorven. Alvaro, zo heette het dode wezen in het gras kende zijn laatste blik nog goed. Hij keek recht in de ogen van zijn broer die met een zekere ontzetting had toegekeken, een angst die niet te omschrijven was en een verdriet die niet te begrijpen was. Dat was de laatste blik die hij kreeg van zijn broer voor die vluchtte. 'Rust in vrede.' Had Axis gezegd en die woorden had Alvaro dankbaar aangenomen.

Er ging een siddering door heel zijn lichaam toen een plots nieuwe stroom aan energie hem bereikte. Zijn hart nam weer zijn normale ritme aan, zijn hersenen begonnen weer te werken, zijn paarse ogen knipperde en zijn spieren verkrampte in een poging recht te komen. Alvaro kwam soepel recht, te soepel voor zijn leeftijd. Met angst keek hij rond, waar was hij? Dit was niet hel, nog hemel? Wat was er gebeurt? Niets in zijn directe omgeving gaf hem antwoord. Zijn lichaam was niets van zijn kwaliteiten en gebreken verloren, hij mankte nog steeds vooraan toen hij naar voor probeerde te strompelen maar hij had ook nog steeds die opgekropte ergenis ... Maar waar was hij echt? Was hij nog steeds dood? ...

Toen hij het gevlekte lichaam van een hengst zag naderen knepen zijn paarse ogen samen. Zijn mond viel bijna letterlijk open, dit kon niet waar zijn. Na alles kon hij niet hier terugkomen! Hij was dan misschien in hel beland maar daar was het beter dan hier. Was hij terug op BMH? Was dat Rixan? 'You have to be kidding.' Mompelde hij zachtjes over zijn lippen. Dit was een nachtmerrie, moest hij de kans hebben zou hij zichzelf nu een klop tegen zijn hoofd geven in e hoop dat hij terug in hel zat, waar hij na alles wat hij ooit gedaan had wel thuishoorde. Het gedaante kwam altijd maar dichter en het was inderdaad ... Rixan. Hij spitse zijn oren en nam hem aandachtig op. Was dat wel Rixan? Hij wist het niet meer, hij wist niet eens waar hij was. Het was chaotisch, het klopte gewoon niet.

Toen de hengst niet veel verder van hem stilstond keek Alvaro hem met verbaasdheid aan. Toen Rixan sprak kwam er een korte glimlach op zijn lippen. Dit was echt wel Rixan, Rixan zijn beste vriend, Rixan waarmee hij vele merries het leven zuur maakte en Rixan waarmee hij de zielen stal van onschuldigen. Toch kon hij het niet laten. 'Rixan?' Vroeg hij noch steeds verbaast. Hij keerde terug op de vraag en keek kort rondom hem. 'Dit is hel, hoe in godsnaam ...' Hij zweeg en zuchtte langzaam uit. Het was niet de moment om vragen te stellen, hij was wel blij Rixan terug te zien. Iets bekends in het onbekende kon hij wel gebruiken. 'Ik zat in hel, toen sloot ik mijn ogen en was ik hier.' Legde hij verward uit. De begroeting van Rixan, ookal was het met "ouwe" deed hem meer dan deugd. Hij was graag gestorven samen met Rixan, het was trouwens zijn partner in crime en dat zou ook blijven. 'Spreek voor jezelf, zo goed zie je er ook niet meer uit.' Mompelde Alvaro maar toch, hij duwde zijn neus kort begroetend tegen Rixan's hals. 'Ik heb je gemist weet je.' Hij knipoogde kort.

De hoofdvraag was nog steeds wat hij hier deed. Waarom hij uit hel terug op deze verdoemde aarde was gekomen. Hij had vrede genomen met zijn dood, meer dan dat, hij had geknikt en niet meer gevochten voor zijn laatste ademteug en nu, nu stond hij hier verdomd terug. Maar waarom? Zou Rixan het gedaan hebben? Algauw kwam de verklaring en al de spieren in zijn lichaam spande zich samen. 'Juist ja, ik heb een broer.' Mompelde hij erachter. 'Avanti.' Prevelde hij bij de gedachten aan zieke broer. Eentje veel erger dan Alvaro zelf ooit was. Als Avanti had waarschijnlijk iets in petto voor hem, er kon geen andere mogelijke verklaring zijn. Zijn paarse ogen gleden naar het bos en zijn oren gingen plat. 'Hij heeft me niet teruggehaald omdat hij me graag ziet, waarom?' Vroeg hij meteen aan Rixan terwijl hij de bosrand bleef afzoeken. Hij zou daar staan, hij was het zeker maar hij kon het niet horen of zien, daarvoor was hij geen schim meer. 'En waarom komt hij me niet zelf begroetten in hel.' Siste hij meteen nijdig Een nieuwe vlaag aan woede tegenover zijn broer laaide op ...

Hel was voor eeuwig en altijd branden, een pijn waar je nooit over zou komen. Alvaro kon het nog voelen nazinderen alsof hij in vuur en vlam stond. Hij was er al aan gewend, niet dat hij in hel vrolijk kon rondgaan, je was inmiddels dood. Toch had je er een leven, geestelijk. Vandaar dat zijn lichaam noch zo goed functioneerde en zijn geest al stukken verwarder was. Hij vond hel niet leuk maar hier terecht komen vond hij niet veel leuker, hij had dan eindelijk alles uit zijn geest gebannen. Hij had zijn dochters en zonen vergeten, hij was alles vergeten wat er maar kon zijn. Twee dingen bleven echter aan het oppervlak dobberen, het positieve en het negatieve. Positieve was de hengst voor hem, Rixan en het negatieve? Er was maar één ding waar Alvaro nooit een goed woord over zou kunnen spreken, zijn broertje. Bij de woorden van Rixan komt een geamuseerde glimlach op zijn lippen. 'Verschrikkelijk.' Hij grinnikte en schudde zijn hoofd. 'Ik heb het beeld van jou perfect intact in men hoofd kunnen laten.' Hij zweeg even en strekte zijn vier benen één voor één en schudde zich dan uit. 'Op de positieve manier.' Grapte hij erachter voor hij een stap naar voor deed.

Hij richtte zijn paarse ogen op zijn eigen lichaam. Nog geen haartje was er veranderd. Hier en daar een litteken, over zijn ene been liep de grootste. Hij stapte langzaam naar voor en merkte dat hij noch steeds vaag mankte, dat zou er zeker niet op verbeteren aangezien hij geen schim was. Het schimmenleven hield zijn lichaam in conditie, je zag niet dat hij mankte en je zag geen pijn. Nu ... Alvaro moest even slikken en gooide zijn oren dan kwaad plat. Hij haatte zijn broer. Hij luisterd aandachtig naar de woorden van Rixan en lachtte achteloos toen Rixan zei dat Avanti echt wel om hem gaf. 'Alleen maar als ik hem kan dienen op de manier dat hij dat wil.' Siste Alvaro kwaad. Hij was nijdig maar deels zo blij naast Rixan te kunnen staan. Hij wist dat het Avanti's zwakke plek was en je kon hem daar goed mee manipuleren.

'Je zou even emotieneel zijn moest je in mijn plaats zijn, weet je van wat voor plek ik kom?' Hij zweeg en glimlachte vals voor hij kort naar de grond keek en zijn hoef erover schraapte. 'Ik vraag me nu enkel af of ik boven of beneden was?' Bedacht hij zich luidop. Het zou waarschijnlijk niet echt nuttig zijn om daar te beginnen over praten maar soms leek het echt of hij boven aarde zweven en dan soms weer of hij onder aarde zweefde. Verward keek hij rond en richtte zijn blik dan terug naar Rixan die praatte. 'Tuurlijk heeft hij een opdracht.' Mompelde hij bijna onhoorbaar. Zijn paarse ogen glijden naar het bos waar hij strak bleef naar kijken voor hij snoof. Hun opdracht was wel heel simpel, was dat het enige wat hij hoefde te doen? 'Daarvoor haalt hij me terug? Voor zoiets? Kan hij dat zelf niet?' Vroeg Alvaro wat op zijn teentjes getrapt. Hij zette een aantal stappen richting het bos en bleef dan staan. 'Dwaze idioot, je verpest men leven al en dan denk je me in mijn diepe slaap ook nog eens te storen.' Riep hij wat kwaad, hij draaide zich koppig om en liep langs Rixan weg, hopend dat de hengst zou volgen. 'Hoe heb jij je recht gehouden zonder die blauwe maan?' Vroeg hij dan nieuwschierig. Er kwam een pesterige grijns op zijn gezicht toen hij weer sprak. 'En nee ik heb niet op je neergekeken ...' Hij zweeg en keek bedenkelijk voor zich uit. ...of opgekeken.' Hij grinnikte weer kort en wandelde wat mankend verder ...

Alvaro besloot zich erbij neer te leggen. Hij was hier nu en tenzij hij zelfmoord pleegde was er geen weg meer terug naar hel. Ookal moest hij het met Avanti doen, hij was terug. Maar hij kende niemand buiten Rixan en zijn broer. Het zou hem veel kosten om alle gedachten weer te ordenen en de namen te onthouden. Hij kon zich vaag wat beelden herinneren ... een grote zwarte halve shire hengst en nog een hele hoop andere paarsogen. Misschien had hij de herinneringen beter niet verwijderd maar de pijn was te zwaar. De duivel wou dit, dat je geest leeg werd en geen herinnering je nog deed terugdenken aan het verleden of de reden waarom je dood was gegaan. Vredig, dat wel maar in Alvaro's plaats was dat behoorlijk lastig nu. De woorden van Rixan doen hem enkel vals grijnzen, tuurlijk was Rixan blij. Zijn soulmate, ze konden bijna wisselen van lichaam en nog de perfecte moord plegen ookal was alles anders. Ze waren het perfecte team en nu Alvaro geen schim mee was dan kon hij misschien nog iets van vergeving doen.

Weer benadrukte de gevlekte hengst dat Avanti om zijn broer gaf. Had Rixan dan gelijk? Nee, Avanti gaf enkel maar om hem omdat hij kon helpen met slechte plannen. 'Ik neem het wel aan van jou maar ik kan het nogal moeilijk vatten. Zeker als hij me eerst laat sterven en uiteindelijk toch weer besluit dat hij me nodig heeft.' Antwoordde hij versuft. Hij keek kort weer naar de bomen en gaf het dan op. Als de tijd rijp was zou Avanti zich laten zien. Zo zaten de paarsogen nu eenmaal in elkaar. 'Dan nog, ookal geeft hij om me, ik haat hem en dat zal zo blijven tot hij in de grond rot.' Dat laatste spuwde hij bijna uit. Hij glimlachte kort, tevreden dat het eruit was.

De scherpe woorden van Rixan doen hem kort grinniken. 'Zo bedoelde ik het niet.' Corrigeerde hij meteen. Ze waren beide sterk genoeg om in iedere situatie, met of zonder blauwe maan, te blijven vechten. Hij luisterde aandachtig, er waren andere zorgen. Hij opende zijn mond maar sloot hem dan weer. Liefde, was het enige zwakke punt dat de twee hengsten kende. Liefde die ze niet aan de kant konden schuiven voor wie dan ook. Alvaro kon zich daar weinig van herinneren, hij wist enkel dat er al enkele veulens op de aardbol rondhuppelden van hem. Wie of wat ze waren wist hij ook niet meer. De vraag deed Alvaro kort slikken, wat moest hij doen. Met een blik op het gras dat onder hun hoeven gleed keek hij opzij naar Rixan zijn helderblauwe ogen. 'Ik zou niets liever willen dan koppig en ongehoorzaam zijn want hij kan me toch niets doen ...' Hij zweeg even en zuchtte dan dramatisch luid. 'Maar ik weet dat hij me zal kraken en klein krijgen op een andere manier, via jou en ik ben zeker dat jij hier nog paarden hebt rondlopen die je dierbaar zijn.' Waar zou hij zich anders zorgen om maken? 'Dus ik denk dat we maar moeten luistervinken. Ik ga eerst proberen klimmen naar een hogere rang.' Hij zweeg en schudde verward zijn hoofd. 'Welk soort informatie moeten we doorgeven?' Vroeg hij dan wat nieuwsgierig ...