Madalyn laat haar blik afglijden naar de betoverende horizon, deze merrie was nog jong, maar vele zouden zeggen volwassen. Haar moeder zal zelfs zeggen dat ze verstandig en wijs was geworden maar dat was iets waar Madalyn het niet zo op had, haar verplichtingen hebben. Verantwoordelijkheid laten zien, ze had het wel, en zeker als ze haar best deed zou dat er wel uit komen, maar ze liet het liever achter wegen. Alleen als het echt zou moeten, het liefst was ze nergens aan gebonden. Ze keek haar ogen uit als ze over het zachte, met water gevulde strand af draafde, met grote sierlijke passen liet ze de branding om de golf zachtjes tegen haar hoeven aan stromen. Voorzichtig zet ze haar achterhand stukje bij beetje meer onder haar massa waarna ze de kans krijgt om haar voorbenen ver voor zich uit te laten streken. Haar hoeven vliegen een voor heen naar voren en plenzen daarna weer in de net aankomende golf. Ze had geen enkel moment van haar leven echt geleefd. Was altijd braaf bij haar kudde geweest en had er altijd middenin gestaan, niks gezien. Alleen de grond en haar onwijs lieve moeder. Haar moeder was geweldig en heeft haar alles geleerd, de gruwelen van de schimmen die zich op de kudde storten met de blauwe maan, maar vooral op de paarden die zich erbuiten als makkelijk hapje vormde. Maar nu het geen tijd was voor de blauwe maan zou ze er best op uit mogen. En wat had ze veel gezien, in 2 weken dat ze er op uit was geweest had ze al bijna alle stranden uitgezocht. Wat handige nood-grotten maar de stelsels die zich schuil hielden had ze amper durven ontdekken, alleen zou ze makkelijk verdwalen en ze had nog veel te weinig ontdekt van deze wonderschone wereld.

Een zoetige geur die haar bekend voor kwam trok voorbij aan haar neus, hengstig, dekbaar. Veel boeide het haar niet, voorzichtiger werd ze niet, nee ze hield wel van het roekeloze wat haar gedachten vasthielden. Maar dicht in de buurt van de bossen was ze niet geweest, in de lichte, sprankelende altijd, maar waar het donkerder werd leek haar lijf zich automatisch weer omkeren en terug in het licht vloeien. Haar lijf was gemaakt voor het licht, haar kronkelende lijnen vanaf haar borst gaven aan dat ze sierlijk was, hoe wist ze niet. Maar ze hield niet van duister, licht was haar vriend, van zon werd ze vrolijk, opgewekt. Zo huppelde ze verder, ver weg van de kudde die angstvallig aan het grazen was, ze wilde niet in angst leven. Ze wist dat schimmen alleen in duisternis zo moordend waren. In licht verlooren ze hun krachten, hun snelheid, hun akelig lange tanden. Ze was daarom ook blij dat ze niet in het Minanter was geboren, maar in het Orlais. Maar de afgelopen tijd had ze ook het Minanter verkent, alleen de bergen niet, dat zou haar teveel moeite kosten en het had geen enkel nut.

Haar netvliezen scannen de omgeving af, gezelschap was aanlokkend, ze kon niet stilstaan, niet stil zijn. Ze hield er van als de vogels haar toe leken te fluiten en de vlinders de lekkerste bloemen vonden. Evenals de bijtjes en de hommeltjes die vrolijk rond zoemden. Ja, zomer, het seizoen waar ze zich thuis voelde, ze wou dat het voor altijd zomer bleef, licht in overvloed. De zon schijnt fel in haar donkerbruine ogen die opflikkerden, de temperatuur in deze zomer had een lekker temperatuurtje bereikt, zeker om heel even af te koelen. Rustig laat ze haar lichaam terug naar een stap vloeien om het zeewater wat beter te bekijken, dat had haar moeder haar geleerd zo kon ze gaten in de bodem ontdekken als die er waren en een gebroken been voorkomen. Rustig gaat ze dieper en dieper in het heerlijk verkoelende water, als ze stil staat om zich schrap te zetten tegen de sterke stroming die haar tot over haar borst confronteert. Een schok laat haar opschrikken en met een flits in galop uit het water te schieten. Snel kan ze als een volle arabier, het water spettert haar hele vacht nat waar ze een groot plezier aan beleefd. Als ze eenmaal van de lichte schrik is bekomen kijkt ze opzij en vervloekt een kwal die zijn tentakels tegen haar achterhand heeft laten komen, een paar rode bultjes waren al gevormd. Haar neus was al op zoek naar een kruiden die vlak bij het water groeit, snel heeft ze die gevonden waarna ze de uitslag zorgvuldig verzorgd, ook iets wat haar moeder haar heeft geleerd. Niet heel lang staat ze stil, heel snel schiet ze weer naar het aantrekkelijke water maar laat het water dit keer maar tot haar knieën komen. Met haar voorbenen maait ze in het al bewegelijke water en koelt zo haar hoofd af. Haar hoofd schiet fier omhoog als ze een geluid hoort wat ze maar al te goed herkent. Een paard was ten tonele verschenen.

Madalyn was alweer het water in gestapt. "Stomme kwal." fluisterde ze geïrriteerd. Maar het hield haar niet tegen, heel snel zag ze haar hoef voor zich uit maaien, met plezier keek ze toe hoe het water voor haar hoeven week en het zijn onbezorgdheid toonde. De warme temperatuur was iets waar Madalyn van hield en het maakte haar alleen maar vrolijker. De zon was haar vriendin, de warmte was haar bondgenoot, kon ook niet anders, ze was een arabieren merrie en gemaakt voor woestijnen. In de winter was het moeilijk voor haar om te over leven. Vooral als het diep vroor, wat het afgelopen winter deed, ze was er graatmager uitgekomen omdat de kudde al haar voedsel jatte. Een reden waarom ze eruit was gestapt. Braafjes had ze voldoende gegeten, op toezicht van haar vader. Astracan was een goede vader, maar misschien waren ze te goed geweest, het had haar roekeloze gedrag veroorzaakt. Het was blauwe maan, en ze zou weg moeten rennen, maar daar was nog alle tijd voor. Nu in de vroege middag rond 1u, dat zag ze aan de zon, was er nog tijd genoeg om te vluchten als het echt avond werd.

De gestalte van het paard liet haar abrubt stoppen met haar bezigheden. De rustige waterrand lokte haar aan zich daar naartoe te verplaatsen en dat was ook het eerstvolgende wat ze deed. Ze bekeek de hengst voor zich niet kritisch, maar ze wilde gewoon weten wat er voor haar stond. Het was een zwart-bonte hengst, met twee-kleurige ogen, bijzonder was dat. Zwart en felblauw. ’Hallo, vreemdeling’ Klonk er vriendelijk van de stem. Er vormde zich een glimlach op haar lippen. Abrupt stond ze stil waarbij ze alleen maar vrolijkheid en sierlijkheid uit straalde "Hallo!" Bracht ze vrolijk naar de hengst toe. "Noem mij maar Madalyn." Zei ze daarna iets zachter. Haar stem klonk vrolijk maar zoetjes terwijl ze haar manen even schudde om het restante water eruit te jagen. Rookpluimpjes in de vorm van damp liet haar vacht los om in de lucht te verdwijnen.

"Wat doe jij hier nou?" Kwam er nieuwsgierig van haar lippen af. De merrie strekte haar hals waardoor die nog langer leek en in dezelfde horizontale lijn stond haar hoofd fier naar de hengst toe. Van het ene op het andere moment draaft de merrie aan in haar sierlijkste draf en merkt dat de hengst nog stil staat. "Kom je nog?" Vroeg ze daarna als grapje terwijl ze een rondje maken. "Ik kan niet zo goed stilstaan." Voegde ze daaraan toe. En dat was waar, ze kon nooit langer als 5 minuten stil staan, behalve als het avond was, maar meestal legde ze zichzelf neer. Nee, deze 4 benen waren niet om stil te staan. Haar hele lijf was gebouwd om zich snel te bewegen, niet om stil te staan.