Messing with the wrong stallion [Nirvana]

De dikke sneeuwvlokken lieten een dik deken achter over BMH, een deken dat deze dagen teveel verhalen vertelden over leed en verdriet. Je kon zo zien waar een paard gewond was geweest of één het leven had gelaten. Het bloed leek zich geen weg te zoeken door de sneeuw maar bleef of een misselijke rode manier op de sneeuw liggen. In het bos lag amper sneeuw, een rottende geur kwam je tegemoet naarmate je dieper ging. De laatste dag van blauwe maan, hij stond hoog aan de hemel klaar om te zakken.

Zijn gitzwarte lichaam vond perfecte houvast over de sneeuw. Hij galopeerde tussen de bomen door, zijn zwarte oren plat, zijn manen wapperend in de felle wind die er rondhing. Het bloed liep via zijn scherpe hoektanden naar beneden en liet een lang spoor achter. Zijn emotieloze zwarte lege ogen keken wisselend naar het pad voor hem en naar de open vlakte. Te traag, ze waren veel te traag. Hij had zijn prooi een half uur voorsprong gegeven en hij liep met gemak op de merrie in. Hij veranderde zijn koers en sprong vantussen de bomen door, de laatste meters voor hij naar voren sprong en de merrie neerhaalde. Zijn lange scherpe hoektanden zochten zich een weg door haar vlees en bloed tot er geen leven meer in haar lichaam zat. Het bloed gutste over zijn hoeven naar beneden lagergelegen gebied. "Sneller rennen is nooit snel genoeg." Siste hij het dode lichaam toe.

Zijn hoofd draaide razendsnel rond als hij iemand hoort komen. De valse glimlach op zijn lippen breid zich uit voor zijn lichaam soepel naar de eerste bomen van het bos bewegen. En plots was hij weg, verdwenen in het niets. Hij stond nog precies daar waar je hem kon zien maar hij was er niets. Iets wat schimmen konden was plots verdwenen, schaduw worden en niet meer gezien kunnen worden. Zijn leveloos zwarte ogen ontdekken algauw de merrie. 'Het zusje van mijn meest kostbaarste bezit.' Siste hij zonder dat ze hem kon zien. Ayana was zijn kostbaarste bezit, dat zou niemand kunnen overtreffen? Het was ook de enige merrie voor wie hij door het vuur zou gaan. Zijn lichaam flikkerde en werd weer zichtbaar. 'Mooie merrie niet.' Hij keek naar het lijk niet veel verder van haar ...

In stilte luister ik naar de natuur, mijn groene ogen de omgeving afspeurend naar die waar ik daarnet over had gehoord. Schimmen. Degene die uitgebeeld waren door monsters volgens E'vesdar. Zou hij dan toch gelijk hebben gehad? Ik haatte het gevoel om anderen te geloven en Ayaan te wantrouwen. Maar iets in hun stem. Elke keer iets in hen brak mij lichtelijk af. 'ayaan wat heb je ooit gedaan..' Was al wat ik dacht en ik moest vechten tegen een enkele traan die zijn weg over mijn witte gezicht wou banen. Ik moest mezelf inhouden. Voor iedereen. En daarom sloot ik even mijn ogen en liet mijn hoofd zakken naar de grond. Met mijn ogen gesloten drongen opnieuw enkele gedachtes in mijn hoofd. Waaronder mij en Ayaan spelend. Hoe ik weer eens mijn poten niet onder me kon houden en struikelde. Ayaan die me overeind hielp en zei dat ik gewoon moest doorgaan.

Ik de merrie met de donkere en lichte zijde. De zwarte en de witte kant. Uitgelachen en vernederd. Mishandeld en gehaat. Dat was ik met mijn groene ogen en Ying Yang teken op mijn zwarte kant. Met mijn rare grijzige strepen als de maan hoog aan de hemel stond. Ik was een verschijning die je niet snel meer vergat. Al kwam dat niet enkel door mijn uiterlijk. Nee Dat was wel het minste misschien.

Het kwam door mijn manier van doen. Mijn manier van praten. Mijn manier van handelen in moeilijke situaties. Je kan zo ongeveer zeggen dat ik geestelijk net een zes jarig kind ben. Als ik mijn zin niet krijg. Of als ik ook dan maar een klein schrammetje oploop zet ik het op een janken. Je moet naar mij ook niet toekomen als een of andere sex beluste loslopende hengst. Want waar de meeste merries trappen. Jank ik. Eigenlijk.. Jank ik altijd. Het heeft met tot nu toe veilig gehouden. Want wie wil nou mogelijk nageslacht van een mentaal gestoorde jankbaby?

Ook nog eens was mijn motoriek echt perfect. Oftewel.. Ik struikel zo vaak over mijn eigen poten dat ik de tel ben kwijt geraakt. En dan nog mijn overige gedrag. Nou ja, naast die obsessie voor janken na ben ik over het algemeen vriendelijk. Als je iets van me vraagt zal ik zo goed mogelijk mijn best doen en de hele boel bij elkaar rapen om jou te helpen. En doe ik het fout.. Dan kan je het antwoord wel verwachten.

Allemaal lief en aardig die Nirvana zal je denken. En hier zou je ook mijn eerste bijnaam Angie uit kunnen vinden. Zo lief en aardig. Oorspronkelijk was het Angel. Maar ik kon toen der tijd nog niet zo goed praten. En dus noemde ik mezelf altijd Angie. En uiteindelijk is dat er in blijven steken.

Nou wil het lot dat ik nog een bijnaam heb. Meer een pestnaam zou je kunnen zeggen maar er zit toch een kern van waarheid in.. Monster.. Het is een naam die de vervloeking van mijn zwarte kant naar boven brengt. Een naam die ik het liefst verbrand en begraaf. Maar dat schijnt niet mogelijk te zijn sinds deze bijnaam mij achtervolgd waar ik ook ga. Ik heb hem gekregen door een stel klotige pesters van mijn geboorte kudde. Na de geboorte van mijn zus en mijn vader ons verliet besloten die stomme jaarlingen te beweren dat het door mij kwam. En toen mijn zus werd verbannen werd dat er nog eens lekker ingewreven. Volgens mij begon zelf mijn moeder het te geloven..

En ja hoor, ze kregen opnieuw hun zin.. De enigste moord die ik ooit gepleegd heb. Waarvan het bloed voor mijn gevoel nogsteeds aan mijn witte voorhoef plakt. De broer van de Leader. Waarom leek die zo veel op zijn verdomde broer! Ik had besloten wraak te nemen voor mijn zusje haar verbanning. Maar ik pakte de verkeerde.. Wat leidde tot mijn verbanning. Ik werd uitgejoeld met het geroep van Monster. Ik hoor het nog in mijn oren galmen. En mijn moeder.. Die hielt zich stil.. Nam het nieteens voor mij op..

Toen besloot ik dat ik niet verder wou zo. En daarom ben ik dus nu hier.. Daarom zie ik dus nu deze kudde voor me door mijn ogen. Ik stond er een beetje doods bij. Mijn groene ogen tot spleetjes getrokken. Ik wist welke tijd dit werd. Blauwe maan werd het genoemd en het was mijn? Ik hielt de tel niet meer bij, maar mijn zusje had me gevraagd dingen te doen die ik gewoonweg niet kon doen.

En zo liep ik hier rond op een of andere manier proberend te bedenken hoe ik ooit
mijn weg er om heen moest vinden. De geur van verotting deed mij stilstaan starend naar een lijk dat wellicht nog niet eens zo lang geleden was vermoord. In koele bloeden afgeslacht een onbehagelijk gevoel bekroop haar en toen ze een stem hoorde werd haar gevoel bevestigd, meteen draaide ze zich om en staarde met haar in groene ogen naar de duistere gestalte. "Misschien ooit.. Nu is het enkel voedsel voor de verrotte zielen." Fluisterde ze zacht en staarde hem recht aan.

"I dislike death, however, there are some things I dislike more than death. Therefore, there are times when I will not avoid danger."

Vanuit het duister keek hij toe, zijn leveloze zwarte ogen gleden van de zakkende blauwe maan naar de merrie voor hem en zo voort naar het lijk met het warme verse bloed. Hij bleef er even naar kijken voor zijn ogen terug naar de merrie flitsten. Zijn oren gleden in zijn hals al kon ze dat waarschijnlijk niet zien. Zijn lichaam zat zo goed aangepast in het donker dat het enige wat fonkelde aan hem zijn lange scherpe hoektanden waren. Hij probeerde het te zien, hij probeerde het in de merrie te zien. De zus van Ayana .... Wat hadden ze in godsnaam gemeen. Zijn gitzwarte lichaam zet een stap uit het donker zodat hij in het blauwe maanlicht van de maan komt. Ah, daar had je het, de groene ogen. Dat hadden ze gemeen al hadden die van Ayana dat iets meer. Zijn hoofd draait terwijl hij het bos inkijkt, Ayana was ver van hier, rang 1 gebied. Geen idee of hij dat jammer moest vinden of niet.

Bij haar woorden grinnikte hij geamuseerd voor hij zijn hoofd zachtjes schudt en vooruit wandelt. Hij blijft bij het lijk staan en kijk de merrie met haar twee kanten geconcentreerd aan. Zwart en wit, donker en licht, kwaad en goed? Zijn ogen glijden naar het lijk zonder nog veel intresse te tonen in haar uiterlijk. 'Verrotte zielen? Is het dat hoe jullie ons tegenwoordig noemen?' Hij grinnikte en drukte zijn neus in het bloed van de dode merrie. 'En je zus, wat is zij, ook verrot of ...' Hij zweeg en keek bedenkelijk op, het bloed drupte van zijn neus. 'Ik haat het om haar je zus te noemen, zie je haar noch als zus want nu ik je voor mij alleen heb ...' Hij zweeg en liet de stilte onheilspellend hangen terwijl hij haar aan keek. Hij stapte over het lijk heen, zijn hoef brak wat botten waardoor hij kort grinnikte om het rillende geluid dat het achterliet. 'Nirvana is het niet?' Vroeg hij terwijl zijn lichaam langs het hare wandelde, zijn neus tikte kort haar hals waardoor het een veeg bloed achter liet ...

Ik snoof even, dood was niet iets waar ik bang voor was in een zekere zin was het deel van mijn leven. Een zwarte kant van mijn ziel. Was ik dan toch echt vervloekt? Mijn ogen twinkelen even en ik probeer een pijn in mijn hart te vergeten, ik kon niet vervloekt zijn. Dat was een gedachte die nooit waar zou kunnen zijn. Mijn zus was vervloekt en ik werd door haar meegetrokken in die duisternis die mij zo veel aansprak.

In stilte hef ik mijn hoofd, gun het dode lichaam geen blik meer en staar naar de hengst. Een zachte grijns glijd over mijn lippen en ik stap naar voren. E'vesdar mocht dan wel geloven dat er goed in mij zat maar het slechte overheerste altijd. Een slechter gen zat waarschijnlijk in de familie. Was ik toch niet het zwarte schaap.

"Wij verschillen niet zo veel.." Mijn stem is iets zachter geworden maar een kracht lag er nog altijd in verborgen. "Ik neem aan dat 'jouw' Ayana je nooit wat heeft verteld over onze opvoeding. Natuurlijk weet ze niets van onze vader, maar de gehele kudde was verdoemt. Weet je niet hoe ze kan shapeshiften of hoe ze zo moordlustig is geworden." Haar stem was hard en haar groene ogen staarde hem vel aan. "Ik kan je het allemaal vertellen, al kan dit een prijs hebben, niets groots enkel een.. veiligheidje. En dan zal je op mijn beurt iets terug krijgen. Ik ben niet zo duur met.. informatie." Het was een gevaarlijk spel wat ik speelde maar wenste ik mijn eigen veiligheid in BMH dan moest ik dit doen.

De gedachte aan mezelf voor hem gooien en me schim proberen te laten maken was absoluut door mijn hoofd gespeeld maar ik wist dat ik dat niet kon ik had een ander doel in mijn leven. Mijn zus helpen, er zijn voor haar zoals zij er was voor mij en als dat betekende dat ik deze Avanti me als slaaf mocht gebruiken dan was dat maar zo. Ik ging akkoord met elk soort veiligheid voor mij en mijn zus..

"Elk wezen dat eigenlijk niet op deze aarde thuis hoort is verdoemd. Jij en ik verschillen niet veel.."

-oh god wat doe je Nir-

"I dislike death, however, there are some things I dislike more than death. Therefore, there are times when I will not avoid danger."

Ze kon van geluk spreken, al was geluk zelden het goede woord als je Avanti tegen het lijf liep. Laten we zeggen dat ze “safer” was want hij had er niet een blauwe maan opzitten en hij was voldaan. Hij had gekregen wat hij wou, hij had genomen wat het zijne was en hij had genoten van andermans pijn. Al was het geen goede maan geweest, zijn medeschimmen hadden gehoorzaam gedaan wat er gedaan moest worden maar er was geen zwaar verlies geleden. Hij had meer nodig dan dat en daarvoor wachtte hij op de informatie van die ene hengst. Hij wilde meer drama, meer verdriet, meer bloed. En die gedachten deden hem steeds weer hunkeren naar meer. Zijn paarse ogen schoten naar Nirvana, naar het bloed dat onder haar effen vacht doorstroomde. Het bloed dat warm en uitnodigend was voor hem.

Wat zou Ayana zeggen moest hij Nirvana vermoorden? Niet dat haar mening hem kon schelen … jawel, dat kon hem wel schelen. Ayana was de enige om wie hij gaf. Maar haar reacties zouden hem niet kunnen schelen en hij was zeker dat ze het ook niet zou doorvoeren. Hij had haar in het verleden al eens gestraft en ze wist dat hij geen overtollige emoties duldde. Zijn ogen gleden weg van haar hals toen ze sprak. Ze verschilden niet zoveel … Hij lachte kort bruut, hoe kwam ze daar nou bij. Maar hij hield zich stil, sprak haar niet tegen en luisterde naar wat ze verder zei. Ze sprak over Ayana maar zijn oren bleven plat in zijn nek liggen.

Ze maakte een deal? Ze maakte een deal met Avanti? Een verhaal voor zoveel haar veiligheid en blablabla. Maar waar ze het mis was is dat hij geen zier gaf om Ayana’s verleden. Hij vertrouwde haar volkomen en als ze niet functioneerde naar zijn wens dan was het over. Maar ze had nog nooit de schimmenleider teleurgesteld. Toch zweeg hij en keek haar enkel maar met zijn levenloze ogen aan. ‘Ik luister, ga door. Jij geeft mij een verhaal en ik geef jou?’ Hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin en keek haar strak aan. Ze moest eens weten hoe zwaar hij hieraan tilde. Hij rukte nog liever haar hoofd van haar lijf. ‘En je speelt met vuur, maar dat wist je waarschijnlijk al.’ Zijn stem was verbazend kalm voor een leider die bijna de grens naar woedend bereikte. Het intrigeerde hem wel, hoe ze onderhandelde met hem. Ze was dapper, dat was zeker maar het verkeerde soort dapper om het van Avanti te winnen. ‘Weet je Nirvana, je bent een uitzonderlijke merrie vol goede en slechte bedoelingen. We verschillen inderdaad niet veel van elkaar.’ Hij zei het zo eentonig dat het saai bleek te zijn. ‘Het enige verschil is dat ik al heel mijn leven verdoemd ben en jij net zojuist je doodswens hebt gemaakt.’ Siste hij dreigend. Hij kon zich niet houden, hij kon het gewoon niet laten. ‘Je kunt maar beter uit een heel andere hoek gaan babbelen want weet je … mijn honger is nog niet gestild.’ Hij hapte haar dreigend toe en knikte naar de bossen bevelend dat ze erin moest stappen. ‘Wil je mijn verhaal weten? Hoe het komt dat ik zo ben?’ Niet dat hij het zou gaan zeggen, of misschien net wel, hij zat enkel maar in te spelen op haar ziel …

Even staar ik hem aan, mijn grasgroene ogen gefixeerd in zijn paarse kijkers een zachte grijns licht op mijn lippen, spelen met vuur ja k wist dat ik met vuur speelde en dat mijn leven makkelijk kon eindigen wou deze hengst dat, daar had hij geen blauwe maan voor nodig. Een paard kon moorden als hij daar zin in had, het was voor haar niets nieuws. Moorden en dood gaan is normaal voor mijn leven. Het is al dat ik ken op de tijd met mijn zusje na dan. De enigste tijd dat ik echt geluk kon proeven.

"Dit is de enigste manier van praten die ik ken. De enigste manier die mij is aangeleerd." Haar woorden waren zacht en ze keek heel even weg. "Er zijn vele verhalen te vertellen. Welke zou u willen horen?" Ze hief haar hoofd weer en staarde hem nog even aan. "U zal mij uw verhaal toch niet vertellen. Dat ben ik niet waard." Nee ze haalde zichzelf niet omlaag, ze stelde gewoon de waarheid vast. En uiteindelijk glimlachte ze nog heel even. "Dat goede in mij zie ik niet meer sinds ik in dit land ben. Het trekt me meen aar onderen de macht en de kracht van de blauwe maan."

-kortje

"It's not alright can you hear me as i cry
I couldn't let you live 'cause I didn't wanna die"

Hij wist niet waar ze het bleef halen om te grijzen. Alsof deze situatie zo doodleuk was om bij te wonen. Nirvana was een interessant schepsel, niet vanwege Ayana maar gewoon om wie ze was. Eigenlijk zou Avanti meer willen weten maar er was geen zenuw die ernaar zou vragen. Het gaf hem geen voordelen dus moest hij er niets over weten, simpel als dat. Ze had een zeker lef om het zover te drijven maar dat lef kon voor haar verkeerd uitpakken. Hij wist niet wat hij met haar moest aanvangen, ze was een mysterie, eentje die hij gemakkelijk kon gebruiken tegen de leiders. ‘Het is dan misschien je enigste manier maar niet je beste manier Nirvana.’ Siste hij. Zijn hoeven dreunden hoorbaar over de bosbodem, hij hield zich niet in om ongezien te zien. Zijn geest leek niet rusteloos maar hij had wel een vermoeden dat Ayana zijn beroerde en opgefokte geest zou kunnen aanvoelen.

De witte wolkjes ontsnapten zijn neusgaten terwijl hij luisterde naar wat Nirvana had te zeggen. Hij grinnikte donker en schudde zijn hoofd. ‘Ik wil je verhalen niet Nirvana of tenzij ze informatie bevatten die voor mijn belang kunnen zijn.’ Meldde hij droogweg. Hij had geen zin in verhaaltjes over koetjes en kalfjes, geen oude dingen ophalen uit het verleden want daar was hij nou echt niet voor. Het maakte hem enkel kwaad en chagrijnig en zo had je hem liever niet ookal was er net een blauwe maan geweest. ‘Daar heb je het fout. Het gaat hem niet over of je het waard ben of niet, het gaat hem over het feit dat je weet hoe diep mijn woede en haat zit en je niet probeert me het goed en aangenaam te maken. Doe niet alsof je niet weet wie ik ben Nirvana, je hoort bang te zijn.’ Zei hij hard en zonder enige emotie. Bij haar laatste woorden kwam een emotieloze blik in zijn ogen. ‘De blauwe maan verandert iedereen. En het trekt je niet naar onder, het maakt je enkel sterker. Jullie zielige paarden zouden het moeten aanbidden, zijn kracht tot jullie laten doordringen in plaats van te gaan vluchten en bang te wezen.’ Meldde hij. Ja, hij aanbad zichzelf, de blauwe maan en de duivel …

Ze lachte nog even. Haar groene ogen nog altijd in de zijne. Ze had er rust mee genomen zou hij haar vermoorden was dat haar einde en nam ze het met plezier aan. Was dit haar einde had de merrie met de twee kanten het toch geprobeerd. "De blauwe maan is een vloek net zoals een gave. Het goede in me verdwijnt, dat is een loek wellicht maar het haalt het duistere in mij naar boven en geeft me extra kracht." Haar woorden waren zacht en langzaam aan begon Nirvana te twijvelen aan haar wil om hier uit te komen. Was er een einde na dit gesprek of zou ze zometeen net zo verrot op de grond liggen als dat half ontbindende beest naast haar.

"Angst.." Klonk haar stem zacht en ze staarde de schim strak aan. "Ik heb geen angst voor de dood, het is slechts een verlossing van dit gebonden leven. Niet dat ik er nu graag al een einde aan maak." Ze glimlacht even waterig en schudde haar zwarte manen van haar zachte witte nek. "Je haat het leven, elk leven dat er hier op deze aarde rondloopt. Een haat die diep in je lichaam zit, je wil mij doodzien zeker." Haar stem was kalm en beheerst terwijl ze hem recht aankeek. "Al is het voor mijn zus of voor mijn eigen leven. Ik kan je helpen. Ik sta onder jouw bevel als dat is wat je wenst. En wil je me echt dood, laat Ayana mijn leven nemen."

"It's not alright can you hear me as i cry
I couldn't let you live 'cause I didn't wanna die"

Avanti had erg veel nodig om niet te gaan lachen om haar woorden. Jee, deed de maan dat met gewone paarden. Kon je vervloekt worden door iets dat geen vloek uitdeelde? Volgens hem zat het gewoon tussen haar twee oren. Ze was een beetje gek om niet te zeggen zot. Al haar besluiten van deze dag was niet met enorm veel nuchterheid besloten. En hier liepen ze dan, zij iets voor hem en hij ter hoogte van haar flanken. Ze liep gewoon recht Vyrantium in en ze had nog steeds geen flauw idee in welke situatie ze bevond. Ieder “normaal” paard zou vluchten, rennen voor hun leven of vechten tot hun dood hen vrede bracht. Maar voor Nirvana leek dit allemaal op de één of andere manier normaal te zijn. Hij hoorde haar hart klokken, langzaam en regelmatig. Het was vreemd, ze moest dus echt niet normaal zijn om zo in de situatie te vertoeven. Maar ze leek totaal niet op Ayana, in tegenstelling. Alles wat Ayana had was er niet bij Nirvana. Enkel hun schoonheid al mochten er wel wat krassen op haar vacht komen.

‘Angst.’ Herhaalde hij haar woorden met zo’n diepe stem dat de dreiging ervan af droop. De bomen rondom hem ontnamen hen aan het zicht. Het enige van Avanti’s aanwezigheid was de paarse twinkeling van zijn ogen. Hij kende de weg hier vanbuiten dus ze hoefde zich geen zorgen te maken dat ze de weg terug niet meer wist … Als ze ooit nog het daglicht eens zou zien. Vanaf nu konden de leiders haar niet meer redden. De schimmen hadden hier nu de macht, niemand had het lef Vyranthium binnen te komen, zelf geen leider. ‘Niemand hoeft bang te zijn om de dood. Het is alleen de vraag hoe bang je zult zijn net voor je ziel deze wereld verlaat.’ Siste hij. Zijn neus streek langs haar zwarte helft terwijl zijn tanden over elkaar maalde. Haar bloed, achter deze dunne vacht, hoorde hij zo hartstochtelijk kloppen dat het zijn lust weer opwekte.

‘Ja, ik haat deze wereld en al wie erop rondloopt. Ik ben geboren en het eerste wat ik zag was moord en haat. Het eerste wat ik voelde was verraad en haat. Logisch dat ik zo verlang naar het bloed van anderen, ik ben ermee geboren.’ Hij zweeg even. De takken kraakten onder hen door, de akelige stilte overviel hen in een sluier. ‘Ik wil je niet dood, niet nu althans. Ik zal je eerst even bijschaven in angst want je moet weten dat er zonder angst geen gehoorzaamheid is en ik eis gehoorzaamheid als je zo graag onder mij en Ayana wil functioneren.’ Sprak hij koeltjes. Zijn oor schoot opzij en hij snoof verbitterd toen hij een zwakke schaduw tussen de bomen zag. ‘Vanth, wil je zo vrij zijn ervoor te zorgen dat geen paard Vyranthium binnen komt, je weet wat te doen.’ De schaduw verdween zo plots en onhoorbaar dat het leek alsof het er nooit was. ‘Want enkel met angst Nirvana, enkel met angst kun je ten goede functioneren onder me want pijn word je drijfveer en angst je motivatie.’ Hij bleef stilstaan, er scheen wat zwak licht op de open plek. Overal lag het bezaaid met botten en bedorven stukken paard. Vanuit het donker doemde Achilles, het bloed droop hem van de neus en Avanti glimlachte bijna opgelaten. ‘Nirvana, dit is mijn huis, van mij en de anderen. Schreeuw zo hard je kunt, er is niemand die je zal horen. Wil je dat Ayana zich hierbij voegt? Ik kan haar roepen?’ Hij glimlachte geamuseerd en nam zijn afstand van de merrie. ‘Angst en pijn en dan heel misschien komt verlossing. Heb je vragen of suggesties?’ Hij grinnikte donker en dreunde zijn hoef op een paardenlijk, de botten kraakte onder zijn hoef en een rilling van genoot schoot over zijn rug …

Een zachte glimlach gleed over mijn lippen terwijl ik zijn woorden opnieuw aanhoorde. "Angst en haat zijn altijd mijn drijfveren geweest. Hebben mij altijd gaande gehouden. Ik zie elke mogelijke reden waarom ik jou zou moeten vrezen.. Maar ik voel de redenen niet in mijn lichaam." Mijn stem was zacht en ik draaide mijn groene ogen even van hem weg om de omgeving te bekijken.

"Interesante leefomgeving Avanti.." Klonk mijn stem zacht en ik glimlachte even mijn schuine glimlach die niet verder gleed over de witte kant van mijn lichaam. Mijn zwarte manen danse al lang niet meer over mijn zachte huid en ik keek hem nogsteeds aan. "Ik vrees dat mijn zuster mij niet graag ziet, zeker niet hier.." Mijn stem was zacht en ik keek hem aan. "Bovendien kunnen we toch beter zelf dit soort dingen bespreken.." Ze grijnsde zacht naar hem en keek opnieuw even weg, vreemd genoeg op haar gemak..

"It's not alright can you hear me as i cry
I couldn't let you live 'cause I didn't wanna die"

‘Wat is dan je grootste angst dan Nirvana?’ Zijn paarse ogen gleden opzij terwijl hun doordringende twinkel haar in een trans namen. ‘Iedereen moet toch een zwak hebben? Iedereen heeft toch een bepaalde angst. Zelf ik …’ Hij zweeg en staarde tussen de donkere bomen door. Voor even was hij weg in zijn gedachten, voor even zag hij er helemaal niet zo monsterlijk uit. ‘Zelf ik heb mijn angst en zwaktes.’ Maakte hij zijn zin af. Het was wel niet zo heel zwak of angstig te noemen maar Avanti had het en dat was een schakel die je niet kon negeren. Maar ach, wat kon Nirvana aanrichten. Aan de manier waarop ze zich gedroeg was ze zich alles behalve bewust van de situatie waarin ze zich bevond. Of ze was het wel en had redelijk wat zelfvertrouwen en moed.

Bij haar opmerking kwam een doodnormale grijns op zijn lippen. ‘Vind ik ook!’ Beaamde hij vrolijk op haar opmerking over zijn leefomgeving. Het had alles wat hij nodig had, beschutting, water, schaduw en voedsel al was geen van allen aan hem besteed. ‘Je mag een tijdje blijven als je wil.’ Stelde hij meteen openlijk voor. De schimmen die vanuit het duister toekeken verroerden zich niet. Zijn lichaam hield halt op een kale plaats, achter hem zat een rotsformatie en voor hem zaten alle bomen van Vyrantium. De plek waar hij op stond was sompig, een veel gebruikte plaats. ‘Mijn slaapplaatsje.’ Fluisterde hij geamuseerd. Bij haar woorden draaiden zijn oren heel kort naar voor. ‘Je vergist je als je denkt dat ze je hier niet graag ziet Nirvana liefste want Ayana ziet iedereen hier graag. Ook familie. Maar als je niet wilt dat ze hier is dan ga ik in op je verzoek.’ Er kwam een bijna charmante glimlach op zijn lippen. ‘Wat wil je bespreken? Ik ben één en al oor.’ Hij zette zijn lichaam weer op stap haar richting uit. De scherpe punt van zijn hoektand drukte zich lichtjes in haar hals en trok een lijn over haar hals. Het bloed sijpelde in een heel dun staaltje langs haar hals en Avanti bekeek het met een lust die niet te omschrijven viel. ‘Hoever gaan die grenzen van je Nirvana? Hoe hard denk je te kunnen vechten voor je innerlijke instincten het overnemen?’ Hij rukte zijn blik los en keek Nirvana weer aan …

Ik keek hem even aan en een klein grijnsje lag rond mijn lippen. Even keek ze naar voren en zuchtte. "Angsten.." Klonk haar stem zacht en draaide haar hoofd naar hem. "Ik denk toch wel.. Het verliezen van Ayana.. Haar echt verliezen.." Ze slikte even en keek weg van de donkere hengst de schaduwen waren af en toe zo aanlokkelijk en ze sloot haar ogen voor een enkele seconde.

"Jij een angst?" Klonk haar stem misschien iet wat spottend en lachte nog even. "Dat kan ik haast niet geloven van iemand zoals jij Avanti.." Fluisterde ze even en keek hem aan. "Interesante slaapplaats.. Tenminste nog beter dan wat ik heb in de kudde." Ze snoof even en schudde haar hoofd.

"Jij gelooft niet dat ik op dit moment gewoon ontspannen ben he" Ze maakte even een grapje voor ze naar de duister voor haar keek. "Ze kijken allemaal nietwaar?" Klonk haar stem zacht, ze kon ze voelen hoe hun donkere hongerige ogen in haar vacht boorde haar in hun hoofd al uit elkaar scheurde er liep een rilling door langs haar rug en ze keek hem weer aan onwillig haar hoeven verzette. "Waarom heb je toegestemd met Ayana een schim worden?" Het was een vraag die over haar lippen rolde die ze veel liever meteen weer in slikte. Een ongemakkelijk lachje kwam van haar af en ze keek hem iet wat beschaamd aan.

"It's not alright can you hear me as i cry
I couldn't let you live 'cause I didn't wanna die"

Avanti was misschien een tikkeltje verwonderd toen ze uitlegde wat haar angst was. Ayana verliezen? Ze zou eerder bang moeten zijn om wat Ayana haar kon aandoen. En Avanti had op iets meer natuurlijker gehoopt, zodat hij het haar kon afpakken maar Ayana wegnemen … er was geen cel in zijn lichaam die eraan dacht. ‘Ik kan helaas Ayana niet missen, daarvoor is ze te waardevol.’ Het laatste woord kwam er langzaam bijna honend uit. Jep, hij had haar aan zijn kant staan en er was niets dat Nirvana kon doen om dat te gaan veranderen.

‘Ik heb ook mijn zwaktes hoor, ik ben ook maar een paard.’ Hij greens en blikte opzij in de donkere bossen. Hij wist dat de aanwezigheid van de anderen haar de kriebels gaf dus deed hij niets meer dan ze laten staan op hun plek en toekijken. ‘Al zijn ze zo klein dat ze onopgemerkt aan je voorbij gaan, zo klein dat het onmogelijk is om er iets aan te veranderen.’ Zei hij zelfgenoegzaam. ‘Vroeg was ik altijd bang dat als ik mijn wederhelft zou kwijt geraken ik minder machtig zou zijn. Daarom leeft hij nog, ik zou hem een bezoeken willen brengen maar heb het op dit moment te druk.’ Hij zweeg en keek haar geamuseerd aan. Het feit dat Alvaro nog leefde was al langer irrelevant voor hem. Alvaro kon sterven, het zou hem misschien wat pissiger maken maar ach … het was ook maar een verrotte ziel die toevallig zijn tweelingbroer was.

‘Oh jawel, ik geloof je wel.’ Hij zweeg en plantte zijn hoef wat dieper in de grond. ‘Wij hebben extra’s, ik voel je hart kloppen. Regelmatig en niet zo heel snel. Je bent volkomen kalm en ontspannen.’ Bij haar vraag keek hij met een grijns naar de omgeving. ‘Ja, ieder van hem buiten je zus, ze heeft belangrijkere dingen te doen dan hier staan kijken al zou ik haar er heel graag bij willen. Maar ja, zoals ik zei, ze zijn hier allemaal klaar om te doen wat ze willen als ik zeg dat ze mogen doen wat ze willen.’ Zijn neus tikte tegen de kleine streep bloed over haar hals. Hij snoof diep en stapte dan langzaam verder langs haar terwijl zijn bebloede neus een streep over de witte helft van haar vacht trok. ‘Omdat ze is wat ze is. Ze was één van mijn eerste merries en ja, ik heb één keer mijn twijfels over haar gehad en ze heeft er de straffen van ondervonden maar sindsdien …’ Hij zweeg en staarde voor zich uit in de donkere bossen. Zou dat een zwak zijn? Hoe meedogenloos hij ook was, Ayana was de enige waarde in zijn leven, de enige voor wie hij in de bres zou springen. ‘Ze had alles wat ze nodig had om een goede schim te worden. Dan twijfel ik niet.’ Hij keerde langzaam terug naar zijn slaapplaats en zette zijn lichaam op rust, een heel onnatuurlijke houding bij Avanti. Hij sloot zijn ogen en plaatste zijn geest in die van Nirvana. ‘Ze is dood Ayana, ik heb haar vermoord twee dagen geleden.’ De overtuiging in zijn stem zette hij kracht bij door een reeks bloederige beelden. Een illusie was meest weerzinwekkendste dat Avanti in zijn bezit was. Het enige wat hij hoefde te doen was zijn geest overplaatsen in die van zijn vijand en dan kon hij doen wat hij wou, hij je alles doen geloven. ‘Ze is weg van deze wereld, ze is dood.’ Er hield een beeld stil voor haar netvlies, een buckskin merrie met het bloed over haar heen en met lege weggedraaide ogen …

Vol interesse luisterde Nirvana naar het fascinerende verhaal van de schimmenleider. Zoiets had ze eigenlijk nooit achter hem gezocht. Zacht glimlachte ze even en onderdrukte het verlangen haar neus even tegen de zijne aan te duwen. "Je wederhelft kan je kracht geven maar ook omlaag halen. Alles kan anders zijn als je in eerste instantie had gedacht of precies het zelfde zijn. Het leven geeft je keuzes en het is jouw keus welke kant je op gaat.." Ze glimlachte even en draaide haar gezicht af tot hij ineens even stilhield nadat hij had uitgelegd waarom hij Ayana zoals hem had gemaakt.

De stem in haar hoofd kwam als totale schok haar ogen werden wijd en ze voelde hoe haar neusgaten open sprongen. Verschrikt deed ze een stap naar achteren met haar oren in haar nek terwijl ze vol ongeloof de zwarte hengst aan staarde. Ayana.. dood?! Het voelde alsof ze begon te hyperventileren. "Nee.." Hapte ze naar adem zodra het beeld op haar netvlies verscheen. "Je liegt!" Schreeuwde ze uit terwijl ze haar hoeven onder haar weg voelde zakken. Hij loog.. Haar hoofd loog Discord die zich verdacht stilhield loog. Alles loog. Tranen verspreidde zich in haar ooghoeken terwijl ze de grond onder haar buik voelde en ze doods staarde naar het beeld dat in haar netvlies gegrift lag..

"It's not alright can you hear me as i cry
I couldn't let you live 'cause I didn't wanna die"

Haar bijna wijze woorden deden hem wegkijken naar een stel boven terwijl hij dacht aan die wederhelft die over de vlakten van Seheron strompelde. Vroeger was Alvaro echt de zwakte geweest. Hij herinnerde zich nog goed te tijd dat ze beide schimmen waren en er ook Rixan was. Hij haatte het om aan die hengst te denken. Ze pasten zo perfect bij elkaar, Rixan en Alvaro. Ze waren het beste schimmenteam dat Avanti ooit geweten had. Hij was toen niets tegen hen daarvoor was hij altijd al bang geweest, dat iemand hem zou overtreffen. Nu? Met Ayana bij hem was dan een onmogelijke opgave. Je kon niet beter doen dan een duo dat al jaren lang naast elkaar strijdde. Avanti was onverslaanbaar, de groeiden macht nam met genoegen toe iedere keer er een blauwe maan voorbij was. Hij en enkel hij zou heersen over BMH, dat moesten de leiders begrijpen, dat zou hij ze doen begrijpen.

Dus het ad dat hij zou moeten kiezen volgens Nirvana lag rechtuit. Al wie onderweg stierf was niets van zijn aandacht waard. Zelf niet zijn eigen broer, zelf voor Alvaro zou hij niet langer omkijken. Het enige wat hij zou doen was dood terugbetalen en degene die zijn broer vermoordde een langzame en pijnlijke dood bezorgen. ‘Alvaro verloor zijn waarde dezelfde dag dat ik mijn kracht opeiste.’ Dat was het enige wat hij erover had te zeggen. Hij had de duivel gevraagd Alvaro terug te halen uit de dood maar achteraf gezien was het nooit nodig geweest. Het enige wat hij nu nog amusant vond was zeggen tegen iedereen en alles dat hij hem wel nodig had. Zo zou Alvaro in de eeuwige illusie blijven dat hij niet dood kon, leefde hij als een zombie verder over dit verrotte land.

Er kwam een langzame amusante glimlach op zijn lippen toen hij Nirvana zag neerstruiken, mentaal dan. ‘Ik ben alles maar geen leugenaar.’ Fluisterde hij zo zacht en overtuigend dat het bijna de waarheid was. Zijn paarse ogen keken toe hoe haar lichaam zakte en in de modder terecht kwam. ‘Ze was niet gehoorzaam aan mijn wet en hoe dierbaar ze voor me was voor mij is een wet en wet.’ Sprak hij stil. Het beeld bleef voor zijn netvlies hangen voor hij het doorstuurde naar Nirvana. ‘Maar Nirvana …’ Hij zweeg en stapte op haar af. Zijn zwarte neus gleed langs haar wang in een vals gebaar van troost. ‘Ik kan je pijn verzachten, ik kan je op andere gedachten brengen.’ Zijn hoektand tikte tegen haar vacht en kraste kort een kleine streep. ‘Ik kan haar misschien terugbrengen.’ Prevelde hij trootsten. Zijn paarse ogen fonkelde immers vol tevredenheid. ‘Ik kan je helpen.’ …

De pijn stroomde door haar aderen, het beeld op haar netvlies tranen gleden uit haar ogen en haar oren stonden strak in haar nek alsof ze zo de stem uit haar hoofd kon bannen. Haar zusje haar Ayana weg.. Het leek zo onwerkelijk. Discord's beschuldigende stem was maar vaag te horen op de achtergrond. Hij beschuldigde haar van Ayaan's dood, dat zij degene was die haar de dood in had gejaagd omdat ze niet geluisterd had naar haar zuster.

Avanti's stem was ook maar enkel een achtergrond geluid maar toch drongen de woorden duidelijk tot haar door. "Alsjeblieft.." Fluisterde ze zacht happend naar adem. "Ik doe alles voor je.. Breng haar terug alsjeblieft!" Tranen wist ze nog in haar ogen te houden terwijl ze zonder hem te kunnen zien opkeek naar Avanti. "Alsjeblieft.."

"It's not alright can you hear me as i cry
I couldn't let you live 'cause I didn't wanna die"

Een zeker verlangen laaide op in zijn paarse ogen toen haar lichaam daar zo kleinzerig in de modder lag, hoe de tranen kwetsbaar over haar wangen rolden en hoe haar lichaam breekbaar het bloed binnenhield waar hij zo achter verlangde. Hij had zijn plannen voor Nirvana, hij moest er immers zeker van zijn dat ze capabel was om geheim te houden wat hij wou geheimhouden. Ze werd vermist op BMH maar er waren waarschijnlijk weinigen op zoek naar een kinderachtige ziel als die van Nirvana. Precies daarom, en met de juiste hefboom, was ze perfect voor de plannen die hij had liggen. Hij had iemand nodig van de binnenkant, Nirvana … leek daar te perfect voor te zijn.

Haar smeekbede klonk als een liedje in zijn oren. De schimmen die vanuit het donker toekeken lieten een zachte lach ontsnappen. ‘Ik beloof het, ik doe wat ik kan om haar terug te halen.’ Mompelde hij tussen opeengeklemde kaken. Hij snoof en staarde even voor zich tussen de bomen door het donker in. ‘Je bent zwak Nirvana, je moet je grenzen verleggen als wil dat je zus terug komt.’ Hij liet zijn hoofd zakken en kraste zijn tanden over haar vacht. ‘Ik kan je helpen die grens te overschreden. Dat mentaal en fysieke pijn niet langer pijn zijn maar je kracht.’ Hij zweeg en keek haar afwachtend aan met een zweem van zijn glimlach. ‘Als ik je een geheim geef dan moet ik weten dat je het kunt zonder me te verraden. Anders kan Ayana nooit terug komen.’ Hij zweeg en keek over zijn schouder naar één van de schimmen. ‘Hou Orlais in de gaten.’ Sprak hij bevelend.

Toen hij zich terug tot Nirvana richtte knaagde hij zichzelf terug vast in haar geest. Hij plantte een illusie vast over een groot groen veld en een leider. Geen leider van hier op BMH gewoon eentje van zijn vele slachtoffers geweest ooit in zijn leven. Hij kwam heersend over, dominant en een tikkeltje agressief. De woorden die de leider sprak waren die van Avanti, alleen kalmer en niet zo kil. ‘Nirvana! Je moet me zeggen wie dit alles heeft gedaan! Ik weet dat je het weet!’ Riep de hengst haar toe. Achter haar op het groene veld lagen lijken verspreid. Ze mocht hem niet verraden, ondanks alle pijn die hij haar zou toebrengen …

Ergens lag vaag het besef dat dit geen realiteit was. Dat er met haar gedachtes werd gesold maar het drong niet tot haar door. De onbekende hengst stond voor haar tegen haar te schreeuwen in iets dat op een smeekbede leek om te vertellen wie de moorden op zijn naam had staan. Natuurlijk was het Avanti geweest.. Wie anders dan de schimmen zouden dit doen? Een leeg gevoel stroomde door haar hart en pijn lag op haar tong maar toch sprak ze geen woord en keek gevoelloos naar de lijken. Ze herkende ze.. Paarden met wie ze de afgelopen tijd had gesproken. Paarden die naar haar gelachen hadden en haar hadden behandeld als een vriend en niet als een vreemde. Allemaal levenloos op de grond.. Haar ogen schoten even open voor ze ze zacht weer sloot en met een glimlachje de hengst aan keek. "Weet je dat dan niet?" Klonk haar stem zacht en keek de hengst aan.

Het leek alsof de pijn in haar hart haar uit elkaar wou scheuren maar te gelijk overheerste het emotieloze. Haar groene ogen bleven op de hengst staan met een smalende glimlach rond haar lippen. "Ze stonden me tegen.." Ademde ze simpel uit en trok haar oren in haar nek. "Ze verdiende het om opgeruimd te worden." De woorden vlogen simpel over haar keel en ze verroerde geen spier enkel met een simpele grijns de hengst aan kijkend.

"It's not alright can you hear me as i cry
I couldn't let you live 'cause I didn't wanna die"

Er was hoogstwaarschijnlijk een deeltje in Nirvana dat vocht tegen alles wat hij in haar hersenen plantte, er was een deeltje van haar die dit niet wou. Misschien als je heel hard vocht je vrij kwam uit de illusies maar dan was de vraag … hoe hard moest je vechten om Avanti te verslaan in dit spel. Geen enkel spel had hij verloren en hij was ook niet van plan ooit te gaan verliezen. Het was een onbegonnen zaak hem tegen te werken. Dat zouden ze onderhands wel al moeten weten, dat was realiteit in deze wereld. Daar was hij de doorzetter en moest ieder ander paard beter zijn best doen voor zijn leven.

De moorden die zich rondom Nirvana bevonden waren allen gekende gezichten. Vage kennissen, misschien wel een goede vriend van haar. Als ze zo graag naast hem wilde werken dan moest ze al haar grenzen overschrijven. Moest ze verdriet beheersen, pijn kennen, angst doen verdwijnen en emoties kunnen bespelen. Ze moest alles doen wat ze nu niet kon want ze was een wrak. Een wandelde wrak zonder ook maar iets van kennis, zonder ook maar iets van macht in haar lichaam. Hij kon haar macht geven maar daarvoor moest ze een hoge prijs betalen. Ze moest pijn leiden om die macht en zekerheid van hem te krijgen. Als je dacht dat een deal sluiten met de duivel zo vlotje ging wel …. Niets gaat pijnloos bij de duivel. De leider die voor Nirvana stond en eigenlijk Avanti was lachte nors en hard om haar woorden. ‘Zeg me wie of ik sleur het uit je. We moeten het tegenhouden en ik ben bereidt je leven te rekken als dat het antwoord bied op men vraag.’ Siste de leider ongeduldig. Zijn tanden schoten uit en ramden zich door haar hals. ‘Zeg op, wie was het!’ Bij haar laatste zin verstrakte het lichaam van de leider en vloog hij vol ten aanval en beet haar x aantal keer in haar hals. ‘Je zult moeten voor deze geheimhouding!’ Avanti vond het een briljant idee, hij benieuwd hoever Nirvana zou gaan om zijn naam te beschermen … hoever hield ze van Ayana om deze pijn door te maken …

De aanval op haar hals kwam onverwacht en even hapte de merrie naar adem. Haar pupillen verwijde in haar oogkassen en haar neusvleugels schoten open voor ze de grond onder haar lichaam voelde. Zijn woorden dronken vaag tot haar door en hard vielen haar tanden op elkaar voor er een kleine lach over haar lippen gleed die overging in een grotere lach. Ze duwde de hengst weg en met een bloedende hals kwam ze hijgend omhoog en staarde recht naar de hengst.

Inmiddels was haar lach veranderd in een zieke grijns en staarde de hengst aan. "Heb je maden in je oren ofzo idioot." Spuugde ze uit en grijnsde terwijl ze naar het bloed keek dat uit haar keel droop. Het deerde haar niet meer, het boeide haar niet meere dat Avanti haar gedachtes beïnvloedde al had ze voor zichzelf zeker gemaakt dat dat zo was. De enige die ooit voor haar zou boeien was Ayana en al die rond haar heen waren behalve een schok gewoon een stel levenloze lijken die haar niets meer deden. "Ik heb ze vermoord." Gromde ze half en grijnsde nogsteeds terwijl ze de hengst recht aankeek.

"It's not alright can you hear me as i cry
I couldn't let you live 'cause I didn't wanna die"

Het bloed dat zijn tong raakte deed hem snakken naar meer. Hij was getraind om iedere vorm van verleiding te weerstaan. Bloed … het lukte hem als hij het echt wou maar eigenlijk was er zelden een moment waarin hij zichzelf verbood om niet een heel lichaam leeg te laten lopen. Maar Nirvana was van nut en ookal boorden zijn tanden zich dieper en vol lust in haar aderen toch wist hij zich perfect te beheersen. Hij trok zijn tanden er bruut en luisterde naar de woorden van Nirvana. Ze gaf haar naam op voor de vele slachtoffers rondom haar. Interessante wending. Hij kraste zijn tanden verder over haar lichaam zodat de littekens er lang zouden blijven. Als ze in de kudde wou opgenomen worden als een “slachtoffer” dan moest eruit zien als een slachtoffer. ‘Dit kan je dood betekenen. Als je volhoudt dat jij het bent dan zal je de dood kennen, zeg je wie het echt gedaan heeft dan kan ik redelijkheid tonen.’ De stem van de leider dreef weg en Avanti trok zijn tanden terug van haar lichaam.

Uiteindelijk haalde Avanti de illusie weg en nam hij een stap weg van Nirvana’s bloedende lichaam. ‘Weet je, het heeft geen zin om je die grens van pijn en beheersing te laten over gaan als ik andere middelen heb.’ Hij zweeg en bleef nonchalant naar haar wonden staren. Het bloed parelde langs haar prachtige vacht naar beneden. ‘Er is een manier om Ayana terug te halen.’ Mijmerde hij verleidelijk voor. Zijn paarse ogen gleden weg van haar vacht tot hij haar blik vond. ‘Ik kom meteen recht voor de raap met één dreigement en één aanbod om Ayana terug te krijgen. Als deze informatie uitlekt dan ben je sneller dood dan dat je de kans krijgt …’ Hij zweeg en glimlachte gevaarlijk. ‘Spaar me; te zeggen.’ Hij wandelde op haar af en liet zijn hoofd zakken zodat hij har recht in de ogen kon kijken. ‘Orlais heeft een eiland, een eiland waarvan ik doodgraag wil weten wat er zo geheim op is. Het geheim gaat tot de leiders en rang vier paarden. Volgens mij heeft het iets te maken waarom ik ze niet kan trappelen. Nu is jouw opdracht om erachter te komen wat daar is en er is maar één manier om dat te doen en dat is …’ Hij zweeg en keek haar vol afwachting aan. Uiteindelijk zuchtte hij en ging verder. ‘Naar rang vier geraken. Dus lieve Nirvana, doe je wat ik vraag dan beloon ik je rijkelijk met …’ Hij zweeg en liet zijn ogen langs haar lichaam glijden. ‘Wat je zelf wil.’ Hij knapte zijn tanden toe en stapte geamuseerd wat verder weg …

Ze vond zichzelf terug hevig ademend op de vieze bodem. Haar ogen staarden dof in de verte en Avanti's oren klonken maar zacht in zijn oren. Langzaam kwam ze omhoog, wankel op haar benen en staarde de zwarte hengst aan. "Ik doe alles voor Yana.." Sprak ze zacht haar stem emotieloos terwijl ze stil naar Avanti staarde.

Toen ze de opdracht hoorde werden haar ogen even groot en veranderde haar hele houding. "Wil je dat ik in rang vier kom?!" Gromde ze woest en keek hem aan in zijn diepe paarse ogen. "Dat is onmogelijk! Hoe zou ik daar ooit moeten komen Avanti, ik ben een halve gare." Siste ze grommend en schudde haar hoofd "Ik kan acteren maar niet gaan lopen liegen tegen Serano, hij ziet zo door me heen." Haar stem verhoogde een octaaf en met wilde groene ogen staarde ze Avanti aan. "Sterker nog als hij er achter komt dat ik jou help ben ik dood, hij verband me of maakt me eigenhandig af. Dan ben ik niets meer van belang voor jou." Ze hapte nog even naar adem en keek de zwarte hengst aan. Het waren woorden die ze wellicht niet had moeten zeggen maar ze kon zich niet inhouden, zeker niet bij hem ze hielt van hem..

"It's not alright can you hear me as i cry
I couldn't let you live 'cause I didn't wanna die"

Zijn glimlach was timed en arrogant toen ze benadrukte dat ze alles zou doen voor Ayana. Hij snapte niet hoe van een monster als zichzelf gehouden kon worden. De meeste paarden hier waren praktisch dom … in ieder geval zo gedroegen ze zich naar zijn inzicht. Waren er daadwerkelijk van die bepaalde types die vielen voor dat donkere, vielen voor die smachtende blik van de levenloze ogen die de schimmen bezaten. Hoe kon het zijn dat Nirvana alles over had voor haar zus die zo slecht was? Die al meer misgegaan was. Hoe dom kon je zijn om te blijven geloven dat het goed kon uitdraaien met wezens als hen. Hij hoefde het nooit nadrukkelijk te zeggen maar ze waren de duivelskinderen. Niemand hoefde daar een bevestiging over te hebben. ‘Dan Nirvana …’ Sprak hij duister. ‘Zal als jij het naar men zin maakt ik jou beloven alles te doen om Yana terug te halen.’ Hij sprak de naam van zijn rechterhand zo expliciet uit dat het de rillingen over haar lichaam zou jagen. ‘Maar eerst flink doen wat ik vraag.’ Sprak hij met een speelse arrogante toon. Hij beet zich graag vast in wezens die zo gemakkelijk te krijgen waren.

Hij knikte ter bevestiging toen ze zijn eis benadrukte om in rang vier te geraken. De woede die door haar lichaam raasde was fascinerend. Avanti bleef staan en keek haar diep in de ogen, diep genoeg om haar het zwijgen op te leggen maar nog ging ze verder met haar tirade. De manier waarop ze zijn naam uitsprak, zelden werd zijn naam uitgesproken, gaf hem een zeker genot van macht. ‘Acteer dan beter.’ Mompelde hij snijdend. Zo moeilijk kon het niet zijn, hij had genoeg argumenten om een leider met de neus op de feiten te drukken. En Serano … een even zielige mislukte leider als alle anderen. ‘Ze zullen je niet vermoorden, je hoogstens verbannen.’ Sprak hij keurig wachtend tot haar grootste woede was weggevloeid. Ze stemde dus niet meteen mee met zijn plan … hmmm … wat moest hij daaraan doen? Ideetjes had hij althans genoeg. ‘Nirvana … Nirvana … Nirvana.’ Sprak hij zoet en zacht. Hij haalde een korte charme over die ze niet zou kunnen negeren. ‘Het is slechts een goede hefboom die je verder kan helpen. Jij bent tenslotte wel het slachtoffer hier en voor zover ik me niet vergis geeft rang vier je veiligheid. Waarom zouden ze een slachtoffer weigeren? Vraag hen dat eens.’ Hij zweeg en keek bedenkelijk de diepte van zijn bossen in. ‘Je bent een paard dat veiligheid zoekt, zij zijn de leiders die veiligheid geven en toch heeft niet iedereen recht op veiligheid, ookal ben je net afgeranseld door een schim. Geef zelf toe, niet eerlijk toch?’ Hij hield zijn hoofd schuin en keek haar geamuseerd aan. ‘Het is niet moeilijk. Als ze vragen waarom je nog leeft zeg je gewoon dat ik …’ Hij zweeg en keek bedenkelijk naar de wonden op haar lichaam. ‘Dat ik het leuker vind iemand gebroken door het leven te zien gaan. Ik vind het spel veel aangenamer als mijn prooi meermaals te jagen valt. Zeg dat maar. Zeg dat ik je hebt laten gaan met volgende boodschap …’ Hij strekte zin neus en tikte haar oor aan met zijn bebloede neus. ‘Tot volgende blauwe maan.’ Hij keek haar afwachtend aan en glimlachte vals. ‘Wij zijn de goede hier, de leiders zijn de slechte. Wanneer gaan jullie dat eens beseffen.’ Verzuchtte hij verveeld …

**Profile**

» A Stallion With Style
» Tivan the new stallion
» The dark stallion. [Phantom]
» I'm not sure, but I think I'm wrong.. ~Mitch
» Nirvana

Messing with the wrong stallion [Nirvana]

Messing with the wrong stallion [Nirvana]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen