we were both too young to understand.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Beiden waren we nog zo jong. Te jong om te beseffen wat er allemaal aan ons voorbij is gegaan. Vaak wordt gezegd dat liefde blind is, blind voor wat er werkelijk gebeurt. En die uitspraak is er een die mijn leven in enkele woorden samenvat. Ik was zo verliefd, dat ik ook té blind werd. Volledig ben ik in mijn gevoelens opgegaan, zodanig dat ik er me haast aan over heb gegeven. Mijn gevoelens hadden mij in de hand, en niet omgekeerd. De drang naar meer werd zo groot dat ik alsmaar meer schrik kreeg die gevoelens weer te moeten afstaan. Ze moest van mij worden, en blijven. Ik wilde haar niet meer loslaten, tot mijn hart geen vers bloed meer door mijn aderen pompte. Ik beschermde haar met mijn leven, zorgde dat ze te eten kreeg, en gaf haar al de liefde die ik bezat. Maar wat ik niet zag, en had moeten zien, is dat ik daarmee haar mogelijkheden beperkte. Het is mijn schuld dat ze die vreselijke stap zette, en tot op de dag van vandaag wordt mijn ziel met het opduikende beeld in mijn hoofd gekweld. Haar val, haar kreet, het geluid van haar krakende beenderen tegen de rotspunten. Iedere dag sleep ik het verlies als een baksteen met me mee, het weegt loodzwaar, maar ik kan niet anders doen dan de beelden in mijn hoofd toe te laten. Ik wil haar niet vergeten, daar was ze me te dierbaar voor. Ze tekent mijn leven zoals nooit een andere merrie dat zal doen.

Met sloffende passen en zonder al te veel moeite te doen mijn hoeven netjes van de grond te tillen, beweeg ik mezelf voort. De witte massa die onophoudelijk uit de lucht komt gevallen, bedekt het landschap, en knerpt onder mijn loodzware hoeven. Mijn lichaam heeft dezelfde kleur en maakt mij haast onzichtbaar. Het stelt me enigszins gerust, minder opvallen betekent ook minder drang van anderen om me überhaupt aan te spreken. Sinds de dood van mijn oogappel ben ik altijd moeilijk geweest in het leggen van nieuwe contacten. Hengsten, maar vooral merries liggen me enorm moeilijk. Voor velen ben ik ook niet interessant genoeg, want ik heb geen vertelstof, en ben overduidelijk getraumatiseerd door wat ik in mijn verleden heb moeten doorstaan. Enkel iemand die het leven uit een dierbare z’n ogen heeft zien verdwijnen, zou ik staat zijn enig begrip voor me te hebben. Anderen zouden denken dat ik een in mezelf gekeerd iemand ben, die asociaal is, en niet in staat is een leiderspositie op zich te nemen. Ja, dat is wat ik tegenwoordig ben. Sinds een paar dagen werd mij de naam ‘leider’ opgekleefd. Nog steeds weet ik niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ik weet wie ik ben en wat er van me verwacht wordt, maar de uitvoering daarvan is zoveel moeilijker dan de eenvoudige theorie. Net zoals het in mijn verleden is gegaan. Ik wist wat liefde was, wat het betekende, maar de uitvoeringsvorm heb ik enorm onderschat. Het werd zelfs zo dramatisch, dat er dingen gebeurden waar ik geen vat op had. Het glipte bij wijze van spreken als een nat stuk zeep uit mijn handen, en toen was het weg; zo ineens, maar wel voorgoed.

Het is een zacht vogelgezang die me mijn oren naar voren doet richten, voor het eerst sinds mijn toetreding tot dit – voor mij – volledig nieuwe gebied. Het rode vogeltje fladdert vrolijk om me heen, voor het uiteindelijk door de donkere schaduwen van het woud opgeslorpt wordt en volledig uit mijn zicht verdwijnt. Spontaan verschijnt een vage, maar zwoele glimlach op mijn gezicht. Ik zie erop toe dat niemand dat van me te zien krijgt, die glimlach vertrouw ik immers niemand meer toe. Het is die glimlach die ik jarenlang gebruikte om mijn honingzoete Marilynn te overtuigen van mijn liefde, zo’n glimlach die verstikkend werkt, en in mijn geval nare gevolgen heeft. Voor mij hoeft niemand meer te smelten, ik wil nu eenmaal niet nogmaals het risico lopen iemand op zo’n vreselijke manier de dood in te jagen. Ik mag er niet aan denken wat voor gevolgen dat voor mij zou hebben, om voor de tweede maal op rij de reden te zijn van iemands dood. Een volledig ongewenste dood, zo abrupt, zo krachtig, en zo definitief.

Met een waterige blik speur ik voor de zoveelste keer de omgeving af. Ik vind het belangrijk mijn omgeving te kennen, vooraleer ik me in de strijd kan gooien om anderen te beschermen. Beschermen tegen wezens die ik niet ken, en die ook omgekeerd, míj niet kennen. Mijn lichaam verstijft, in de hoop onopgemerkt te kunnen blijven, wanneer me een ander gedaante opvalt. Mijn oren schieten als is het een automatische reactie in mijn hals, en ik houd ze daar totdat ik mezelf ervan kan verzekeren dat hij me gewoon voorbij draaft. Een opgeluchte zucht glipt naar buiten en mijn hoofd zakt langzaam naar beneden. Met mijn gedachten bij mijn lieve Marilynn en verdronken in mijn verdriet, merk ik niet hoe het voorbij gedraafde paard halt houdt, en me langzaam maar zeker nadert..

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Kleine Hazel Rah draaft met een vlotte, kleine doch efficiënte pas over de velden van Blue Moon Horses, het sneeuwde constant en het zorgden ervoor dat de wereld een magische witte tint kreeg. De kleine Hazel was dol op de wintermaanden want niet zoals de meeste hier was Hazeltje robuust en compact van bouw en had ze absoluut geen last van de gure wind die door haar manen speelden. Haar voskleurige vachtje was wollig wat haar zo mogelijk een nog compactere uitstraling gaf maar doordat het zo'n klein beertje was geworden maakte het haar ook schattiger dan in de zomermaanden. Haar pluizige vosbruine oortjes staan opgewekt naar voren gepriemd terwijl ze geniet van de witte omgeving. De sneeuw viel nu al een paar dagen met maar enkele korte pauzes en bij elke stap die de kleine Hazel zette zakte haar voetjes in tot bijna haar knieën maar dat deerde haar niet, schijnbaar moeiteloos wist ze zich door het landschap voort te bewegen.

Hazeltje draafden vrolijk voorbij een witte gedaante en toen ze er voorbij was besefte ze pas dat het een paard was geweest, altijd hongerig naar sociale contacten draaide de kleine Hazel zich weer om en draafde ze terug in de richting van het witte gedaante dat op leek te gaan in de witte omgeving. Hazel zet haar lichaampje stil en kijkt nieuwsgierig naar de witte hengst die nu had opgemerkt dat de kleine Hazel rechtsomkeert had gemaakt om alsnog contact te leggen. Het was een schitterende witte hengst die Hazeltje nog niet eerder had ontmoet.

Een vrolijke glimlach breekt door op de lippen van de altijd vrolijke Hazel terwijl haar pientere hazelnootbruine oogjes de ogen van de hengst opzoeken. 'Hallo daar Sneeuwklok bij Morgenrijp' zegt de kleine Hazel met nog altijd die vrolijke glimlach rond haar lippen. Het was iets wat Hazel Rah altijd deed, het paard dat ze ontmoette een naam geven die zij gepast leek te vinden. Namen immers werden verzonnen door onze moeder op de dag dat we geboren werden, en wat wisten de moeders nou op dat moment? De namen die de kleine Hazel gaf vond zij dikwijls passender omdat ze een naam gaf die zij vond passen op het paard dat ze op dat moment voor zich zag, niet het kleine veulen dat het ooit was geweest maar de volgroeide hengst, getekend door een verleden zoals het nu rondliep. Hazeltje zou echter Hazel niet zijn als ze niet een korte uitleg zou geven aan de naam die ze hem na dat kleine moment van observatie had gegeven. Het was een talent van de kleine Hazel om een goede eerste inschatting te maken, meer dan eens zat ze heel dicht in de buurt. 'Wit immers als de morgenrijp, schitterend als een sneeuwklokje. Maar het sneeuwklokje lijkt bedolven te zijn onder de ijzige rijp, enkel zonneschijn zou de rijp kunnen laten smelten en het klokje weer opnieuw kunnen laten bloeien' Hazeltje knijpt even vrolijk haar oogjes dicht terwijl ze haar volle bos voskleurige manen los van haar hals schut die daar vervolgens weer op een precies dezelfde manier overheen valt.

Het was nu de beurt voor Hazel om zich voor te stellen, ook al had de hengst dat zelf niet gedaan ze wist dat de meeste paarden dat wel van haar verwachtte en Hazel voldeed nu eenmaal graag aan de verwachtingen. 'Mijn naam is Hazel, Hazel Rah, Kleine Bruinvacht, Babbelende Hazelnoot, Merrie van 1000 woorden.. Het zijn allemaal namen die mij eens zijn toegekend en allen namen die schijnbaar prima bij me passen. Maar de naam die mijn moeder me heeft gegeven is Hazelaar, gewoon om het simpele feit dat ik onder een gigantische Hazelaar ben geboren op een schitterende lentemorgen.' Hazel besloot nu eindelijk te zwijgen zodat de witte Sneeuwklok bij Morgenrijp de kans had om te reageren op de woorden die de Hazel al tegen hem had gesproken.. Want dat was immers wat de kleine Hazel het liefste deed, het beste deed, praten.

[OOC: Hope you don't mind.. Als die al bezet is moet je deze post maar als niet geschreven zien. Staat nergens in je topic dat die voor iemand is dus dacht kom doe eens gezellig een topic met jouw (A)]

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Langzaam maar zeker stap ik door, nog steeds met diezelfde, sloffende passen en met een laag bij de grond hangend hoofd. Mijn benen lijken wel verdoofd door de koude, witte massa die de laatste dagen met bakken uit de lucht komt gevallen. Ook mijn neus die af en toe de bovenste grondlaag raakt, voelt koud aan. Ik heb het voordeel groot van gestalte te zijn, waardoor de sneeuw enkel tot net onder mijn knieën kan rijken. Toch beeld ik mezelf vaak in hoe het zou zijn mocht je ganse lichaam eronder bedolven worden. Zou je ganse lichaam dan verdoofd zijn? Zou je dan verlost zijn van je voortdurende flashbacks, geen pijn meer voelen en eindelijk gerust adem kunnen halen? Het enige dat me tegenhoud, is de gedachte aan de onbekende gevolgen. Het is immers al vaker bewezen dat mijn daden makkelijk gekoppeld worden aan vreselijke eindes. En geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dat risico ook maar een tweede keer te lopen.

Door mijn gedachten wordt mijn aandacht op de omgeving volledig verdrongen. Ongelofelijk nonchalant en met grote ergernis schieten mijn oren in mijn hals wanneer een klein stemmetje mijn rust verstoort. Vrijwel meteen, en niet gegeneerd, laat ik mijn ogen over haar lichaam heen gaan. Mijn ogen scannen haar volledig, tot ik me enigszins gerust stel met het feit dat ze niet merkwaardig lijkt. Mijn blik is neutraal wanneer ik haar woorden in me opneem, en bovendien probeer te begrijpen. Nog nooit heeft iemand me op zo’n vreemde manier aangesproken. Ofwel is het een gewoonte die dagelijks toegepast wordt in dit compleet onbekend gebied, ofwel is het gewoon de merrie die zo’n aparte gewoontes heeft. De uitleg die ze geeft snap ik evenmin, al wil ik haar het voordeel van de twijfel geven door een lichte knikbeweging met mijn hoofd te maken, en er verder niet op te reageren. Niet reageren is noch positief, noch negatief, gewoon neutraal, precies zoals ik me het liefst opstel. Wie niets doet, kan ook niets fout doen, wordt me vaak gezegd. Wel, dat vind ik complete onzin. Ik voorkom liever, dan achteraf te moeten genezen.

Nadat de merrie ook haar eigen naam aan me bloot heeft gesteld, dan nog meer dan één, schud ik verward mijn hoofd. Ik weet niet precies hoe ik op dit voorval moet reageren. Ze is de eerste die ik ontmoet, en op de een of andere manier word ik gedwongen haar te willen leren kennen, omdat het nu eenmaal belangrijk is je kuddeleden te kennen, om ze optimaal te kunnen bijhouden en beschermen. Het enige dat ik besef is dat de bal nu in mijn kamp ligt, en ik degene ben die mijn naam aan haar bekend moet maken. Ik ben sinds Marilynns dood altijd erg gesloten geweest, en dat is ook nu niet anders. ‘Aangenaam, Hazel.. Of.. Naja, één van die andere namen.’ Ik zucht, en beslis van mijn hart een steen te maken, vooraleer ik überhaupt in staat ben om ‘Ik ben Faerith, leider van de tweede rang.’ uit te brengen.

Neen hoor, geen enkel probleem! We hadden nog nooit een disc, dus lijkt me wel leuk (;

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Hazeltje voelt zijn blik over haar lichaam glijden maar dat maakte haar niets uit, het enige wat hij zou zien is een vosbruine, pluizige merrie die wat klein van stuk was en geen enkele aftekening had. Een doodnormale merrie dus, niet anders als zoveel op de wereld en tegelijk zo ontzettend veel anders als de rest van de wereld. Wanneer hij haar begroet is het een standaard begroeting zoals ieder ander paard dat op de wereld zou doen, zoals de kleine Hazel Rah dat niet deed maar hem wel verwachtte terug te krijgen. Er waren nog maar enkele paarden die haar hadden verast met een antwoord die even boeiend was als het hare. Kleine Hazel Rah had echter niet veel nodig om te praten, eigenlijk had ze niets nodig en praten was dus hetgeen dat ze ook nu zou doen.

'Bos, Woud. Zijn dan niet twee dezelfde namen voor eenzelfde iets? De duivel, Lucifer, Satan allemaal namen voor een en dezelfde.. Ik heb me altijd afgevraagd waarom wij ons meestal beperken tot maar een naam? Zijn die namen niet gegeven op de dag dat we zijn geboren door ons moeder? Vertel me eens Sneeuwklok bij Morgenrijp, wat wisten onze moeders nou van ons op het moment dat we geboren werden? Helemaal niets, we waren er immers net, alles moest zich nog ontwikkelen. Hoe kan het dan zijn dat die naam degene is die ons het beste weergeeft? Of maakt het ons soms niet uit dat een naam niet onszelf weergeeft maar enkel iets is waarmee we elkaar aanspreken, waarnaar we luisteren omdat we zo geconditioneerd zijn.'

Kleine Hazel zwijgt even terwijl ze haar oogjes op haar gemak in de ogen van de witte hengst laten rustten, duidelijk was dat de merrie zich nergens zorgen om maakte, nergens zorgen om hoefde te maken. 'Leider van Rank 2 dus, beta denk ik? Althans ik dacht dat Rots hoog in de Bergen nog altijd alfa was?' Het was duidelijk dat dit de naam was die de kleine merrie de alfa had gegeven, een gewoonte die ze bij elk paard vasthield. Hazel laat haar hoofdje zakken tot ze haar neus zachtjes in de sneeuw duwt, vrolijk heft ze deze weer op en priemt ze haar pluizige oortjes richting de witte hengst. 'Is het niet heerlijk, de sneeuw? Alle geluiden lijken gedempt, alles lijkt rustiger haast sereen. De wereld is veranderd in een wit sprookje, en voor het eerst valt zelfs mijn kleine lichaampje op omdat die bruin afsteekt in de witte omgeving. Ik ben het niet gewend om op te vallen zul je wel begrijpen, klein van stuk en vosbruin als ik ben kan de hele kudde aan mij voorbij gaan als ik dat zou willen. Dat wil ik niet uiteraard dus ik zorg dat het niet gebeurt, maar als ik het zou willen, écht zou willen dan zou in onzichtbaar kunnen zijn in een kudde vol met paarden' Hazeltje zwijgt, het zal de witte hengst inmiddels wel duidelijk zijn dat de kleine Hazel graag praatte. Graag en veel.

OOC: Oké =) Hazeltje klets wel door =P

**Profile**

» ღ Zehlia - New and young
» When you're body try to understand ... [Rixan]
» You have to know the past to understand the present.
» Lose everything and try to understand.. [Mimi]
» [ENG] listen with your heart, you will understand

we were both too young to understand.

we were both too young to understand.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen