De duidelijk van Spaanse origine hengst stapte met kalme passen langs de rivier, zijn weg zoekend langs de oever tegen de stroom in. Het laagje sneeuw dat er lag zorgde ervoor dat iedereen precies kon nagaan waar hij had gelopen, de sporen bleven duidelijk zichtbaar. Alleen een sneeuwbui zou daar echt verandering in kunnen brengen, of vele anderen moesten de weg die hij nu aflegde na hem nog volgen. En gezien zijn route langs de oever van de rivier zat die kans er niet echt in. Door het bos liepen vele dieren. Van paarden tot vosjes en van sluipende wolven tot rond hippende vogeltjes. Daar zouden de vele dieren die je pad kruiste ook je sporen kunnen doen verwarren. Toch was het niet iets waar Rhys zich zorgen over maakte. Ja, iedereen kon hem volgen, maar wie zou dat zomaar doen? Daarnaast was hij alert genoeg, dingen die in zijn directe beurt plaats vonden zou hij niet missen. De sneeuw knisperde nog luid genoeg onder hoeven om een eventuele besluiper te verraden. En zijn neus en ogen werkte ook nog goed genoeg, de komst van de ander zou op een heldere dag als deze niet onopgemerkt voorbij gaan. Diegene die niets dan slechte dingen in de zin hadden zouden zich wel in het bos schuil houden, bewust ervoor kiezen niet in het zonlicht te treden. Maar die gedachten van Rhys zouden nog wel problemen op kunnen leveren, ja, normale roofdieren zouden zich niet wagen in een open gebied, vol in de zon. Echter waren de roofdieren die hier aan het boven van de kringloop van het leven stonden van een heel andere soort dan hij gewend was. Het was pas die ochtend geweest dat hij voor het eerst een pas in het land van de blauwe maan had gezet, nooit eerder was hij zelfs maar in de buurt geweest. Verhalen hadden hem nooit kunnen bereiken, niemand had hem kunnen waarschuwen. En dan was het ook nog maar de vraag hoe hij daarop zou reageren. Wie zou niet raar opkijken als iemand je ineens een spookverhaal vertelde en beweerde dat het echt waar was. Hij was niet het type om advies zomaar in de wind te slaan, maar het lag er ook ontzettend aan hoe de ander het bracht. Een stel jonge dieren die nog amper levenservaring had opgedaan waren een stuk minder geloofwaardig dan iemand van zijn leeftijd, of dat nu een merrie of hengst was. Met beide kon hij over het algemeen ook wel goed overweg, toch was daarmee niet gezegd dat hij met iedereen door een deur kon. Dat was iets dat altijd van twee kanten kwam, maar hij was in ieder geval iemand die wel met een positieve stemming een nieuw gezicht tegemoet trad. Als je die eerst ontmoeting al met een chagrijnige bui begon zou je er beide geen goede ervaring aan overhouden, dus waarom zou je het dan überhaupt al doen?

Terwijl een zucht van tussen zijn lippen ontsnapte liet hij zijn hoofd een stukje zakken. Enkele zacht krakende geluidjes waren daarbij hoorbaar; er ontsnapte lucht uit de ruimte tussen zijn halswervels. En het was altijd beter dat kwijt te zijn, het enige wat hij er anders aan over hield was een zeurend gevoel. Zijn warrige bos donkere manen gleed bij deze beweging wat over zijn hals naar voren toe. De knopen en klitten waren onvermijdelijk geweest, maar in het totaal kon je niet zeggen dat hij zichzelf op dat gebied verwaarloosde. Hij was niet iemand die met wonden rond bleef lopen tot ze gingen etteren en zweren, alles ging stukken sneller als je de boel goed schoon hield. En zoveel moeite koste het nu ook weer niet om door laagstaand water te lopen. Oké, oké, dat was niet iets wat je met deze temperaturen zomaar zou doen. Het koude water zou meer schade toebrengen aan je lichaam dan dat het goed zou doen, maar in de overige drie seizoenen was het vaak nog heel goed mogelijk. Rhys had een duidelijke voorkeur voor het voorjaar en de zomer. Hoewel de herfst ook hartstikke mooi kon zijn met de warme kleuren die werden gecreëerd doordat de bomen de vochttoevoer naar de bladeren stop zette gaf hij toch de voorkeur aan de lente met zijn groene blad en bloesem. Daarnaast verschenen de mooiste bloemen overal en nergens en niet te vergeten dat de hele wereld in het teken van nieuw leven zou staan. Het voorjaar was nu eenmaal het jaargetijde waarin de meeste moeders het leven schonken aan hun kroost. Merries wierpen veulens, wolven pups, vogels legde hun eieren. Het nieuwe leven kwam dus voor bij zowel de flora als de fauna. En het nieuwe leven was de rede waarom de bruine hengst toch de voorkeur gaf aan het voorjaar. De hogere temperaturen waren iets wat voor hem vooral bijzaak was, of hij nu een dikke wintervacht had of een gladde zomervacht, daar zat voor hem geen verschil in. Het veranderde niets aan wie hij was of welk doel hij had op de wereld.

Het had een tijdje geduurd, maar eindelijk had hij gevonden waar hij naar op zoek was geweest; een stukje van de rivier dat nog niet bevroren was. Of wat natuurlijk alweer ontdooit was of anderen hadden voor hem al door het ijs gebroken. De Morgen-Andalusiër kruising draaide zijn oren eens rond om zeker te zijn dat niet iemand hem plots van achteren zou benaderen. Vervolgens liet hij rustig zijn hals zakken en begon met rustige slokjes te drinken. Dat was iets wat hij niet overhaastte. Dat zou alleen maar een beeld van afgunst opwekken bij anderen en zou ook zijn lijf geen goed doen. Zeker niet als het zo koud was, het koude water zou alleen maar koliek opwekken als hij er teveel van dronk, zeker als hij dat nog met haast zou doen ook. Het geluid van een ander die hem naderde zorgde ervoor dat hij zijn hoofd ophief. Druppels water vielen van zijn kin en lippen terug op het water, waar ze kringeltjes veroorzaakte. Geïnteresseerd in zijn bezoek spitste Rhys zijn oren waarna hij zich omdraaide en zijn ogen rond liet glijden. ”Hallo?”