Voor de eerste keer in tijden heb ik Ferelden verlaten voor een andere plek. Het gebeurd tenslotte niet vaak dat Serano me niet echt nodig heeft en dat ik dus kan gaan en staan waar ik dat wil. Tenslotte ben ik een bétaleider en met die titel komen ook verantwoordelijkheden en vooral plichten. Voorheen vond ik het altijd raar dat weinig leiders een geliefde hadden, maar nu is dat allemaal zo helder als kristal geworden. Je hebt gewoon geen tijd om relaties te onderhouden en als je moet kiezen tussen je werk en je liefde, en in die zin dan de kudde en je liefde. Ik stop mijn gedachtes op dat punt, niet dieper op het onderwerp in willen gaand. Ik probeer mijn gedachtes te verzetten naar mijn omgeving, Minanter. De eerste rang waar je in beland zodra je BMH betreed. Het is tevens de rang waar je het allerminst beschermd bent en eigenlijk een gemakkelijke prooi voor schimmen bent. In Ferelden zie je zelden een schim voorbij komen, ze weten tenslotte dat ze ons niets meer kunnen maken en wij ze met geweld van ons terrein af halen. Mijn ogen glijden bij die gedachte naar mijn schouder waar bijtwonden te zien zijn. De wond bloed nog steeds ook al is het al een paar dagen geleden gebeurd. Een schim wilde via Ferelden naar een andere rang gaan, maar daar had ik andere gedachten over gehad. Ik heb de schim succesvol weggejaagd maar ben er niet zonder schade vanaf gekomen. Ondanks dat de wond brand en bij bepaalde bewegingen steekt laat ik me er niet door verhinderen. Leiders moeten sterk zijn, en ook zo ogen voor alle kudde paarden die onder ons staan. Zo laten we ze tenminste denken dat ze helemaal niets te vrezen hebben.. In volle galop ploeter ik me een weg door de sneeuw heen. Vannacht was weer een laagje gevallen iets wat de meeste paarden hindert om ook maar ergens heen te gaan. Op dit moment bevinden de meeste paarden zich bij elkaar, vacht tegen vacht op zoek naar warmte in deze ijzige kou.

Mijn ambere ogen zien de kudde al staan, en ondanks dat ik ze niet wil laten schrikken verraad het geknersp van mijn hoeven in de sneeuw mijn aanwezigheid. Ik glimlach geruststellend naar de hengsten die de merries bewaken en knik vervolgens vriendelijk naar de leiders die al gauw komen aan draven. Morax is de alpha van rang 1, zoveel wist ik nog. De hengst is nog jong in levensjaren en daar was veel discussie over geweest onder de leiders. Ik heb overigens nooit getwijfeld aan de jonge hengst. Zo oud ben ik tenslotte zelf ook nog niet. Wat de hengst mist aan jaren maakt hij goed met ervaringen bij de schimmen. Mijn ogen flitsen even naar de zijne voordat ze ze weer loslaten en ik mijn pad vervolg. In al die tijd dat ik hier in BMH ben ben ik pas een aantal keren in Minanter geweest. Het gebied trok me wel, maar door een gebrek aan tijd heb ik het nooit serieus kunnen ontdekken. Ik bries en volg even gefascineerd de waterdamp wolkjes die uit mijn neusgaten komen. De wereld zit nog vol geheimen. Geheimen en mysteries die ik niet ga ontdekken, nee dat is weer voor iemand anders weggelegd. Ik betrap mezelf vaker op deze gedachten, alsof ik een verkeerde keus heb gemaakt om leider te worden. Maar nee dat is het niet. Ik kan niet meer zonder de kudde en zij tenslotte ook niet zonder mij. De vrijheid is een gemis wat ik bereid ben om te missen omdat ik er zoveel meer voor terug krijg. Ik spring over in een draf en ga een willekeurige kant op, in dit geval richting het bos. Mijn ogen zijn op de besneeuwde ondergrond gericht waar duidelijk hoef sporen in te zien zijn. Blijkbaar ben ik niet de enige die zo vroeg de weg naar het bos heeft gekozen. Ik grimas vrolijk waarbij even een speelse twinkel in mijn ogen verschijnt. Zonder problemen volg ik de rare hoef afdrukken die soms steeds groter worden en dan weer kleiner. Bij een boomstam zie ik dat de hoef afdrukken stoppen wat betekend dat het paard er overheen is gesprongen. Met mijn oren naar voren spring ik moeiteloos over de boomstam heen, mijn evenwicht bij de landing bijna verliezend. Het paard had hier duidelijk wel een uitglijer gemaakt, te zien aan de grote ingedeukte plek in de sneeuw. Ik grimas en draaf weer verder, de hoef afdrukken volgend. Dan kom ik bij een bevroren meer en zie ik de jonge merrie staan. Mijn oren zijn naar voren gericht wanneer ik haar zacht hinnikend begroet. Blijkbaar had ze me al gehoord aan het gekraak van de sneeuw, aangezien ze niet opgeschrikt opkijkt. Nadat ik geobserveerd heb wat ze aan het doen is grimas ik vrolijk en loop ik naar de rand van het ijs toe. Het dikke ijs kraakt vervaarlijk, maar ik weet zeker dat het ons gewicht zal houden. Ik steiger laag en probeer daarbij mijn houding niet dreigend te maken. Ik stamp mijn hoeven hard in het ijs en voordat ik het weet zie ik al een barst ontstaan om vervolgens te zien hoe het ijs los is gekomen van het grote geheel. Met mijn neus duw ik het ijs weg zodat ze zonder problemen kan drinken. Zo gaat het beter denk ik. Zeg ik grimassend. Mijn ogen glijden meteen over haar lichaam heen zoekend naar enig spoor van haar uitglijer. Gelukkig valt er niets te zien, hoewel dat natuurlijk niets zegt over hoe het werkelijk vanbinnen met haar gesteld is. Gaat het? Vraag ik dan grinnikend, mijn ogen in de hare leggend. Volgens mij was je eerder in het bos flink onderuit gegaan.. Maak ik duidelijk, mijn ogen voor een moment naar het bos richtend.

Ik houd mijn ambere ogen voor een moment op het bos gefixeerd voor ik ze weer terug op de merrie voor me richt. Haar postuur is smaller als dat van mij en ze is over het algemeen ranker gebouwd. Ze is zoals de meeste merries ook kleiner als mij en duidelijk ook wat jonger als mij. Zelf ben ik al niet de oudste, maar deze merrie heeft volgens mij nog niet meer als 5 winters gezien. Haar lippen zijn in een vrolijke glimlach gekruld en die beantwoord ik met hetzelfde. Haar koele donkere ogen staan dan op eens voor een lange tijd op mijn gestalte gericht. Eerst glijden haar ogen over mijn lichaam en lange donkere manen heen om zich daarna te vestigen in mijn gele arendsogen. Ik zie dat ze opschrikt uit haar droom en hoor haar zachte stem kort daarna. Ik schud mijn hoofd bij haar bedankje en staar even naar het water aan mijn hoeven. Ik kan je tenslotte niet met een droge keel laten staan of wel dan? Vraag ik haar grinnikend, om daarna mijn gespierde hals uit te rekken en ook een paar slokken te nemen van het ijzige water. Met dit koude weer was het water minstens even koud, wat weer onhandig is voor de wat zwakkere oude paarden die het koude water niet langer meer kunnen verdragen. Ja, deze winter zal natuurlijke selectie plaatsvinden, de sterkste overleven tenslotte bedenk ik me grimmig. De verlegen glimlach van de merrie ontmoet me al weer snel en ook haar zachte melodische stem volgt kort daarna. Iets in haar stem doet me denken aan lente.. Aan de zachte zon die op je vacht schijnt en de geur van de bloemen en bomen die weer uitkomen. De rust zal spoedig verdwijnen en BMH zal snel weer vol leven zijn met alle dieren die uit hun winterslaap komen.. Zo ook de schimmen in Vyrantium bedenk ik me somber. Ik voel het aan de aarde en ruik het in de wind dat binnenkort de blauwe maan weer schijnen zal. Er zullen wedermaal slachtoffers vallen en er zullen momenten zijn dat ik er niets aan kan veranderen. Ik zucht nu lichtjes chagerijnig door mijn eigen zwakte. Ik heb het tot rang 4 geschopt, ben daar nu ook bétaleider van, allemaal in de hoop om iets te veranderen aan de wereld hoe die nu is. Om voor goed een stop te zetten op Avanti's snode plannen, maar nee. Uiteindelijk ben ik nog maar een veredeld kuddepaard wat niets kan beginnen tegen de schimmen meester. Het valt me na deze gedachte pas op dat ik de merrie voor me compleet heb laten staan. Ik schud mijn hoofd lichtjes, haast onzichtbaar en haal de schaapachtige blik van mijn gezicht af. Waar was ik gebleven? Oh ja haar woorden, of nog beter haar antwoord op mijn vraag van zojuist. Ik knik begrijpelijk en onderzoek haar nogmaals op beschadigingen. Dan heeft deze winter toch nog voordelen waar ik dacht dat er geen waren. Spreek ik zachtjes, haast fluisterend. Mijn ogen glijden naar de kraakheldere hemel om daarna te zuchten. Het zal vast en zeker weer sneeuwen vannacht wat de route naar Ferelden ontiegelijk zwaar zal maken, maar ja ik ben en blijf een leider met verantwoordelijkheden. Het is een uitzondering bijna een vakantie dat ik vandaag vrij heb.

Even dreig ik weer weg te zakken in mijn gedachten van zojuist, de ogen van de merrie houden me overigens tegen. Ze blijven maar nieuwsgierig in de mijne gericht, afwachtend haast. Voor een moment word ik er nerveus van, maar herpak me al snel. Wat is je naam? Vraag ik dan plots geïnteresseerd, mijn oren dan ook naar voren richtend. Ik ben Ragnarok, maar je mag mijn naam afkorten als Ragnar mocht je dat eenvoudiger vinden. Beiden is prima. Verduidelijk ik mijn woorden dan nog op het laatste. Ik heb geen reden om me te verschuilen, ik ben een leider en steeds meer paarden weten van mijn bestaan af. Hoe zeer ik ook wil dat zij mij zien als een van hen, ik zal er toch altijd buiten staan. Een pijnlijke herinnering van mijn vrienden schiet door mijn hoofd heen, en even kijk ik weg van de merrie. Zij lagen allemaal dicht bij mijn hart, dat ze me verlaten hebben is het meest moeilijke wat ik heb moeten doorstaan. Wanneer ik mijn evenwicht van het ene been naar het andere verplaats hoor ik het ijs vervaarlijk onder mijn hoeven kraken. Alert gemaakt door het geluid beweeg ik me langzaam naar de kant toe. Met mijn en haar gewicht op een plekje zal het ijs binnen de kortste keren breken, en een ijskoude douche wilde ik de onschuldige merrie besparen. Verblijf je al lang in BMH? vraag ik dan een beetje afwezig. Dat ze hier nog geen jaren was kon ik afleiden van de plek waar ze in stond en haar leeftijd. Dat betekende dat ze momenteel onderdeel was van rang 1 en daar komen vaak paarden die pas kort deel uit maken van de nachtmerrie of het sprookje BMH. De een heeft meer geluk in het leven als de ander, en ik hoopte dat het deze merrie beter verging als de merrie die ik vorige week had gezien. Haar lege karkassen hadden me doods aan gestaard met een blik die ondanks dat ze half was verteerd nog altijd pijn vertelde. Ik had er naar gestaard voor een lange tijd, had de boodschap laten inzinken en had gewacht tot het gevoel van wraak was wegge-ebt. Weer laat ik de merrie voor me voor wat ze is en moet ik mezelf weer tot de echte wereld roepen. Ondanks het feit dat mijn lichaam een dagje vrij had, waren mijn gedachtes nog steeds gevangen in alledaagse leiders problemen.

Licht afwezig staar ik de merrie aan, druk bezig met me vanalles te bedenken over wat er nu aan de hand is in Ferelden. Het was rustig geweest deze blauwe maan, gelukkig maar aangezien ik niet de hele tijd aanwezig was geweest. De andere leiders hadden het blijkbaar wel redelijk druk gehad met de leiders, zo bleek maar weer dat Ferelden toch minder bezocht werd door de schimmen als de andere gebieden. De winter had in de laatste paar dagen plaats gemaakt voor de aangename lente en dat was te voelen en te ruiken aan het heerlijke briesje wat al een tijdje over de gebieden heen waait. Lente.. het seizoen van de veulens en de liefde als je het mij vraagt. Maar het is ook een gevaarlijke tijd voor de merries. Veel hengsten weten hunzelf niet te beheersen in het bijzijn van een hengstige merrie en zo ontstaan vaak ongewenste zwangerschappen. Verschrikkelijk eigenlijk dat de meeste hengsten zo weinig controle hebben over zichzelf. Mijn ogen pijlen even de lucht rondom Liana, maar nee bij haar was nog niets te ruiken. Ik krul mijn mondhoeken omhoog waardoor er een sierlijke glimlach verschijnt. Haar verlegen reactie er op ontgaat me niet en ik grinnik er zachtjes om. Haar reactie was compleet onnodig geweest, maar ik luister als nog haar welbedoelde woorden. Ik knik dan maar als teken dat ik het gehoord heb, niet verder er op in willen gaand. Tenslotte gaat het totaal nergens over en als ik ergens niet tegen kan dan zijn het gesprekken die vrijwel nergens over gaan. Gesprekken met geen doel, of geen aanleiding, een gesprek als dit dus. Haar vrolijke woorden doen me dan toch nog breed glimlachen, en mede door deze woorden word mijn eerdere gedachte over haar bevestigd. De merrie is alles behalve oud en het zou me niets verbazen als ze nog vrijwel niets van de wereld gezien heeft. Wanneer ze mijn zinvolle vraag beantwoord lijkt het haast alsof ze het vergete is te melden. Ik grimas breed en knik uiteindelijk. Aangenaam, jonge merrie Liana. Speciale naam heb je, zoiets is me nog nooit ter oren gekomen. Zeg ik dan neutraal. Het past wel bij je, geef ik dan toe, mijn hoofd even iets schuin leggend om mijn amber kleurige ogen weer in de hare te leggen. Om mijn nieuwsgierigheid over haar leeftijd te doven vraag ik haar voorzichtig: Je hebt nog niet zo veel winters gezien of wel? Mijn ogen branden in de hare, enerzijds van nieuwsgierigheid anderzijds onderzoekend. Ogen zijn de spiegels van de ziel, zeggen ze wel eens. En wat er te zien valt in een paard zijn ogen zegt dus ook veel over de inhoud van een paard. Het enige wat haar ogen uitstralen is plezier en speelsheid, toepasselijk voor een jong paard, of gewoon een uberblij paard. Haar woorden kort daarna volgen en ik knik nogmaals, ook al had ik zojuist hetzelfde gezegd. De meeste paarden kortte mijn naam af met Ragnar en oprecht maakte het me niets uit. Ragnarok was onhandig lang om uit te spreken, bovendien vond ik het vervelender wanneer je het verkeerd uitspreekt dan dat je Ragnar gebruikt. Mijn ogen wijken even van de hare maar flitsen binnen een mum van tijd weer terug wanneer ze ineens opzij springt. Ik voel het ijs onder me trillen en zie het kort daarna barsten. Godzijdank had ik me eerder al iets verplaatst aangezien een douche in dit weer nog niet echt toepasselijk zal zijn. Haar woorden verbazen me niets en ik knik uiteindelijk. Ze kaatst mijn vraag terug en ik schud mijn hoofd. Het zal geen jaar zijn, maar ook niet korter als 6 maanden. Geef ik dan toe. Ik had me snel omhoog gewerkt in het rangen systeem. Heb je ambities, dromen Liana? vraag ik dan plots met een dosis nieuwsgierigheid. De blik in mijn ogen word iets intenser en afwachtend staar ik haar aan. De meeste jonge paarden hadden dromen of de meest grote ambities om tot de hoogste rang te komen. Sommige paarden gingen dat halen, anderen hadden een ander pad dat voor hun weg was gelegd. Ergens ben ik nieuwsgierig naar wat Liana voor een paard gaat worden.